Έχω ξαναγράψει πάλι και δεν θα σταματήσω να το ισχυρίζομαι, ότι το Ελληνικό Πολίτευμα παράγει ΦΑΣΙΣΜΟ !!!
Στο παρελθόν, στην κριτική που δεχόμασταν ως Σοσιαλιστές από τα φερέφωνα του Ελληνικού κατεστημένου, φερέφωνα που κρύβονται μέσα σε όλα τα κόμματα και δεν αποτελεί "προνόμιο" κανενός κόμματος να είναι το ίδιο ή τα μέλη του φερέφωνα, ήταν ο ισχυρισμός πως στην δημοκρατία που έχουμε, μιλάμε όλοι ελεύθερα και κανείς δεν διώκεται για τις απόψεις του, ό,τι και να λέει.
Στην Ελλάδα, ο Λαός δεν αποτελεί κατά τεκμήριο την οντότητα που μέσω της οποίας διαμορφώνεται είτε το πολίτευμα είτε ο πολιτισμός που διέπει την κυβερνητική εξουσία είτε οποιαδήποτε άλλη εξουσία, αλλά κάθε τι διαμορφώνεται και ορίζεται και παράγει μέσα από την κορπορατιστική οργάνωση των εξουσιών.
Η ελευθεροτυπία είναι ένα εκ των παραγώγων της κοινωνικοποίησης ή της μη κοινωνικοποίησης του Κράτους.
Εάν στην μία περίπτωση, της κοινωνικοποίησης του Κράτους, η ελευθεροτυπία παράγει πολιτισμό και αναπαράγεται μέσα από αυτόν, στην άλλη περίπτωση η ελευθεροτυπία λειτουργεί ως εκβιαστικό μέσο και δυνατότητα υποταγής του γράφοντος και κοινωνού πληροφοριών στα δόκανα της εκάστοτε και πολύμορφης εξουσίας.
Ο Μουσολίνι, ένας εκ των βασικών – θεωρεία και έργο- υποστηρικτών του Φασισμού, ισχυριζόταν ότι « αν πείσουμε τον λαό ότι τα βουνά μπορούν να μετακινηθούν, τότε ο λαός θα πιστέψει ότι τα βουνά μετακινήθηκαν»
Αν σήμερα τα συμφέροντα της εξουσίας και των λεγόμενων «έγκριτων» δημοσιογράφων πάνε χέρι-χέρι μαζί και εναντίον της ελευθεροτυπίας στο internet και μπορούν να πείσουν για δήθεν εκβιασμούς την κοινή γνώμη, τότε η κοινή γνώμη θα έχει πεισθεί ότι η ελευθεροτυπία στο διαδίκτυο είναι κανιβαλισμός και συκοφαντία, αλλά ποτέ δεν θα υποψιαστεί ποια συμφέρονται θα έχει εξυπηρετήσει.
Μια αντικειμενική ανάγνωση των ειδησεογραφικών δελτίων γύρο από την υπόθεση Ζαχόπουλου , αυτό γίνεται αντιληπτό.
Ο Φασισμός στο απόλυτο μεγαλείο του.
Κατασκευάζονται ένοχοι, πειθαναγκάζονται να συμμαχήσουν με την κυβερνητική πολιτική συγκάλυψης της σήψης και της διαφθοράς, επιστρατεύονται «έγκριτοι» δημοσιογράφοι και διαπλεκόμενα ΜΜΕ , με έναν και μοναδικό στόχο. Την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και την υποταγή της στα κάθε είδους συμφέροντα.
Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ απο το PREES-GR
Τρίτη, Φεβρουάριος 26, 2008
ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΠΡΟΣ ...
ΚΑΘΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟ
Της Αλεξίας Ανδρ. Καψαμπέλη
Φοιτήτριας στο 4ο έτος της Νομικής Σχολής Αθηνών
Πίστευα βαθειά ότι η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα η οποία ενδιαφερόταν και προστάτευε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εξάλλου είναι γνωστό ότι η φιλοξενία ήταν πολύ σημαντική για τους αρχαίους Έλληνες για τους οποίους όλοι εμείς σήμερα είμαστε περήφανοι.
Προς λύπη μου διαπιστώνω ότι τα πράγματα σήμερα είναι πολύ διαφορετικά. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις υποκλοπές, την υπόθεση των Πακιστανών, τους ξυλοδαρμούς των αλλοδαπών στο αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας ή μήπως τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή;
Αλήθεια, υπήρξε τιμωρία και αποδοκιμασία από την ελληνική πολιτεία και τον πολιτικό κόσμο της χώρας; Ή μήπως νομίζουν ότι αυτά ξεχνιούνται και ότι ο κόσμος παρακολουθεί και ενδιαφέρεται ΜΟΝΟ για τα κουτσομπολιά και για την ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ που παρέχουν τα ΜΕΣΑ;
Τόσο καιρό έκανα υπομονή. Ολα τα πράγματα όμως έχουν τα όρια τους. Και τώρα θέλω να μιλήσω, να γράψω. Και μάλιστα προκαλώ όποιον θέλει να μου κάνει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση και ψευδείς αναφορές. Να στραφεί κατά ενός εικοσάχρρονου ανθρώπου που δεν διστάζει να πει αυτό που βλέπει και νιώθει.
Ανέφερα και στην αρχή ότι μέχρι την Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008 πίστευα στην Ελλάδα και στην ελευθερία και τη δημοκρατία που τη διακρίνουν. Υπήρξαν όμως άνθρωποι που φρόντισαν να τα καταφέρουν, ομολογώ, να με κάνουν να αλλάξω γνώμη και να καταλάβω ότι ΜΟΝΟ ΑΔΙΚΙΑ υπάρχει και στην Ελλάδα.
Την Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008 αυτό που βιώσαμε δεν περιγράφεται και δεν ξεχνιέται, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μπήκαν στο σπίτι μας 6 αστυνομκοί και ένας ανακριτής. Δεν μας έλεγαν τι ακριβώς ήθελαν. Και με το ζόρι, μας είπαν ότι ήθελαν να κάνουν έρευνα στο σπίτι και ότι ήταν από το ηλεκτρονικό έγκλημα. Τίποτε άλλο.
Ο κύριος Χιώτης βέβαια χθες στις ειδήσεις του "μεγάλου και αντικειμενικού" καναλιού MEGA, ήξερε ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ, ΤΙ ΒΡΗΚΑΝ και ΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ. Μήπως θα έπρεπε να αφήσει τη δημοσιογραφία και να ασχοληθεί με κάτι άλλο; Καταλαβαίνετε...
Αλήθεια, το MEGA δεν μας έχει διευκρινήσει τι έκαναν με το DVD του Ζαχόπουλου και της Τσέκου. Γιατί από τη μία οι "μεγάλοι, διάσημοι και αμερόληπτοι" δημοσιογράφοι του δελτίου, υποστηρίζουν ότι ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΔΑΝ ΤΟ DVD, ενώ ο κ. Καμπουράκης ΑΛΛΑ ΕΙΠΕ; Γιατί από τη μία το όνομα και το πρόσωπο της Τσέκου το κρύβουν και την προστατεύουν τόσο, ενώ από την άλλη αφήνουν και ανέχονται να σπιλώνονται ονόματα, υπολήψεις, οικογένειες χωρίς να έχουν απαγγελθεί κατηγορίες; Ξεχνούν φαίνεται το τεκμήριο της αθωότητας ή μήπως δεν υπάρχει πια και είναι δημιούργημα της φαντασίας και του ρομαντισμού μας;
Συνεχίζοντας την αναφορά για τα τεκταινόμενα στο σπίτι μας, νιώσαμε να καταρρέουν τα πάντα και προσπαθήσαμε να αντισταθούμε. Βλέπετε, δεν ήταν παρών δικηγόρος και οι κύριοι δεν μπορούσαν να περιμένουν γιατί βιάζονταν...
Ξέρετε πώς ένιωσα όταν έψαχναν το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ και μας ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑΝ ΣΑΝ ΚΟΙΝΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ;
Αλήθεια, ποιο είναι το έργο της Ελληνικής Αστυνομίας; Απ' ό,τι φαίνεται, να ταλαιπωρεί και να εξευτελίζει ανθρώπους και να κυνηγάει ανυπεράσπιστες γυναίκες μόνες;
Εγώ, είχα την εντύπωση ότι η Αστυνομία πρέπει να καταδιώκει εμπόρους ναρκωτικών, απατεώνες και δολοφόνους. Άραγε, με το θέμα στα Ζωνιανά τι έγινε; Ποιοι άνθρωποι είναι στις φυλακές χωρίς να μπορούν να βρουν το δίκιο τους; Παράλληλα, φροντίζουν να διαρρέονται όσα στοιχεία θέλουν σε συγκεκριμένες εφημερίδες και σ' "εκλεκτούς δημοσιογράφους".
Νιώσαμε την ώρα της εισβολής και της "έρευνας" να παραβιάζεται ό,τι σημαντικότερο έχουμε: το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ο χώρος ΜΑΣ, η ΨΥΧΗ ΜΑΣ.
Μ' έκαναν να μετανιώσω που σπουδάζω Νομική. Από την άλλη, ίσως πρέπει να ασχοληθώ με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους κατατρεγμένους. Δεν μπορώ να συνεχίσω την περιγραφή, δεν θέλω να τα θυμάμαι, όσο κι αν ο κύριος Χιώτης, γεμάτος ειρωνεία και χαιρεκακία, προέτρεψε χθες την Αστυνομία να έρθει ξανά στο σπίτι μας. Εχει αναλογιστεί ότι είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ; Ή μήπως αρέσκεται στο να ταπεινώνει τους άλλους;
Ο κύριος Χιώτης υποστηρίζει ότι εκβιαζόταν και ότι συκοφαντείται και ότι θίγεται απ΄αυτό. Αλλά δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να μιλάει για το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, για την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΣ, σαν να είμαστε εγκληματίες.
Ειλικρινά, αυτό με εξόργισε αλλά και με στεναχώρησε, διότι δεν περίμενα από έναν άνθρωπο ο οποίος θεωρεί ότι θίγεται η τιμή και η υπόληψή του, το όνομά του, να θίγει άλλους και την οικογένειά τους. Αυτό που νιώσαμε όταν τον ακούσαμε, ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ.
Εμείς όμως είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, στεκόμαστε στα πόδια μας, έχουμε ψηλά το πηγούνι, όπως μου έλεγε μια φίλη, και προχωράμε και προσπερνάμε κάθε κακοήθεια και ύπουλο σκοπό.
Επίσης διαπιστώνω ότι οι πολιτικοί μανιωδώς ασκούν μηνύσεις και αγωγές. Και αναρωτιέμαι: δεν έχουν με τίποτα άλλο να ασχοληθούν, παρά να διαβάζουν μόνο ό,τι γράφεται για εκείνους; Γιατί δεν κάνουν πράξεις, δεν κάνουν έργα, δεν ενδιαφέρονται για τον κόσμο, για τα προβλήματά του; Αν συνέβαινε αυτό, τότε οι ίδιοι οι πολίτες θα ήταν αυτοί που θα εξοργίζονταν και θα ήταν πρόθυμοι να τους υπερασπιστούν.
Σχετικά με τον κύριο Αναστασιάδη, ειλικρινά εκπλήσσομαι. Δεν περίμενα από έναν άνθρωπο που βαλλόταν το προηγούμενο διάστημα περισσότερο από καθέναν άλλον, να χτυπάει έτσι έναν άνθρωπο που ούτε καν τον ξέρει.
Αλήθεια, τόσο γρήγορα ξεχνάει όσα πέρασε; Πόσο χάλια ήταν; Κανένας δεν βρέθηκε να τον στηρίξει. Και τώρα, αυτά που πέρασε ο ίδιος, θέλει να τα κάνει και σε άλλους; Γιατί; Να μου απαντήσει.
Λυπάμαι γι αυτόν, για την οικογένειά του και για τα παιδιά του που τόσο πολύ ήθελε να προστατεύσει, έτσι έλεγε στον Αντέννα, και τα παιδιά των άλλων δεν τα σκέφτηκε!
Το άλλο εντυπωσιακό είναι ότι το πρόβλημα στην αρχή ήταν ο εκβιασμός και τώρα το επίκεντρο της συζήτησης έχει γίνει το Ιντερνετ και τα blogs. "Ολοι οι ειδικοί" προσπαθούν να λύσουν θέματα τα οποία ούτε στην Αμερική δεν έχουν λυθεί. ΑΠΛΩΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ.
Πρώτον, γιατί δεν ξέρουν, πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν καν τι είναι. Και δεύτερον γιατί προσφέρει πολλές δυνατότητες. Γιατί παγκοσμίως καταδιώκουν τους "μεγαλοεγκληματίες", αυτούς που κατεβάζουν τραγούδια από το το Διαδίκτυο και αυτούς που πωλούν CD. Αυτό είναι το κρίσιμο πρόβλημα της κοινωνίας ή μήπως των μεγαλοεπιχειρήσεων και των σκοτεινών συμφερόντων που θέλουν να ελέγχουν και να φιμώνουν τα πάντα;
Θέλω να ζητήσω συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου, θα έπρεπε να είναι πιο μικρό για να διαβάζεται πιο εύκολα. ΑΛΛΑ, ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΟΥ. Μόνο μέσω του Διαδικτύου μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα, να μιλήσω ανοικτά.
Θέλω να ευχαριστήσω καθένα, είτε διάσημο είτε άσημο -και κανείς δεν είναι ανώνυμος, ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΟΝΟΜΑ- για τη στήριξη και το ενδιαφέρον του. Ειλικρινά, δεν περίμενα τέτοια στήριξη και αυτή είναι η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ. ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ.
Και θα κλείσω με έναν στίχο από ένα γνωστό τραγούδι του Χατζιδάκι "...αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ".
ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΠΡΟΣ ...
ΚΑΘΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟ
Της Αλεξίας Ανδρ. Καψαμπέλη
Φοιτήτριας στο 4ο έτος της Νομικής Σχολής Αθηνών
Πίστευα βαθειά ότι η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα η οποία ενδιαφερόταν και προστάτευε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εξάλλου είναι γνωστό ότι η φιλοξενία ήταν πολύ σημαντική για τους αρχαίους Έλληνες για τους οποίους όλοι εμείς σήμερα είμαστε περήφανοι.
Προς λύπη μου διαπιστώνω ότι τα πράγματα σήμερα είναι πολύ διαφορετικά. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις υποκλοπές, την υπόθεση των Πακιστανών, τους ξυλοδαρμούς των αλλοδαπών στο αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας ή μήπως τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή;
Αλήθεια, υπήρξε τιμωρία και αποδοκιμασία από την ελληνική πολιτεία και τον πολιτικό κόσμο της χώρας; Ή μήπως νομίζουν ότι αυτά ξεχνιούνται και ότι ο κόσμος παρακολουθεί και ενδιαφέρεται ΜΟΝΟ για τα κουτσομπολιά και για την ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ που παρέχουν τα ΜΕΣΑ;
Τόσο καιρό έκανα υπομονή. Ολα τα πράγματα όμως έχουν τα όρια τους. Και τώρα θέλω να μιλήσω, να γράψω. Και μάλιστα προκαλώ όποιον θέλει να μου κάνει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση και ψευδείς αναφορές. Να στραφεί κατά ενός εικοσάχρρονου ανθρώπου που δεν διστάζει να πει αυτό που βλέπει και νιώθει.
Ανέφερα και στην αρχή ότι μέχρι την Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008 πίστευα στην Ελλάδα και στην ελευθερία και τη δημοκρατία που τη διακρίνουν. Υπήρξαν όμως άνθρωποι που φρόντισαν να τα καταφέρουν, ομολογώ, να με κάνουν να αλλάξω γνώμη και να καταλάβω ότι ΜΟΝΟ ΑΔΙΚΙΑ υπάρχει και στην Ελλάδα.
Την Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008 αυτό που βιώσαμε δεν περιγράφεται και δεν ξεχνιέται, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μπήκαν στο σπίτι μας 6 αστυνομκοί και ένας ανακριτής. Δεν μας έλεγαν τι ακριβώς ήθελαν. Και με το ζόρι, μας είπαν ότι ήθελαν να κάνουν έρευνα στο σπίτι και ότι ήταν από το ηλεκτρονικό έγκλημα. Τίποτε άλλο.
Ο κύριος Χιώτης βέβαια χθες στις ειδήσεις του "μεγάλου και αντικειμενικού" καναλιού MEGA, ήξερε ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ, ΤΙ ΒΡΗΚΑΝ και ΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ. Μήπως θα έπρεπε να αφήσει τη δημοσιογραφία και να ασχοληθεί με κάτι άλλο; Καταλαβαίνετε...
Αλήθεια, το MEGA δεν μας έχει διευκρινήσει τι έκαναν με το DVD του Ζαχόπουλου και της Τσέκου. Γιατί από τη μία οι "μεγάλοι, διάσημοι και αμερόληπτοι" δημοσιογράφοι του δελτίου, υποστηρίζουν ότι ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΔΑΝ ΤΟ DVD, ενώ ο κ. Καμπουράκης ΑΛΛΑ ΕΙΠΕ; Γιατί από τη μία το όνομα και το πρόσωπο της Τσέκου το κρύβουν και την προστατεύουν τόσο, ενώ από την άλλη αφήνουν και ανέχονται να σπιλώνονται ονόματα, υπολήψεις, οικογένειες χωρίς να έχουν απαγγελθεί κατηγορίες; Ξεχνούν φαίνεται το τεκμήριο της αθωότητας ή μήπως δεν υπάρχει πια και είναι δημιούργημα της φαντασίας και του ρομαντισμού μας;
Συνεχίζοντας την αναφορά για τα τεκταινόμενα στο σπίτι μας, νιώσαμε να καταρρέουν τα πάντα και προσπαθήσαμε να αντισταθούμε. Βλέπετε, δεν ήταν παρών δικηγόρος και οι κύριοι δεν μπορούσαν να περιμένουν γιατί βιάζονταν...
Ξέρετε πώς ένιωσα όταν έψαχναν το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ και μας ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑΝ ΣΑΝ ΚΟΙΝΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ;
Αλήθεια, ποιο είναι το έργο της Ελληνικής Αστυνομίας; Απ' ό,τι φαίνεται, να ταλαιπωρεί και να εξευτελίζει ανθρώπους και να κυνηγάει ανυπεράσπιστες γυναίκες μόνες;
Εγώ, είχα την εντύπωση ότι η Αστυνομία πρέπει να καταδιώκει εμπόρους ναρκωτικών, απατεώνες και δολοφόνους. Άραγε, με το θέμα στα Ζωνιανά τι έγινε; Ποιοι άνθρωποι είναι στις φυλακές χωρίς να μπορούν να βρουν το δίκιο τους; Παράλληλα, φροντίζουν να διαρρέονται όσα στοιχεία θέλουν σε συγκεκριμένες εφημερίδες και σ' "εκλεκτούς δημοσιογράφους".
Νιώσαμε την ώρα της εισβολής και της "έρευνας" να παραβιάζεται ό,τι σημαντικότερο έχουμε: το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ο χώρος ΜΑΣ, η ΨΥΧΗ ΜΑΣ.
Μ' έκαναν να μετανιώσω που σπουδάζω Νομική. Από την άλλη, ίσως πρέπει να ασχοληθώ με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους κατατρεγμένους. Δεν μπορώ να συνεχίσω την περιγραφή, δεν θέλω να τα θυμάμαι, όσο κι αν ο κύριος Χιώτης, γεμάτος ειρωνεία και χαιρεκακία, προέτρεψε χθες την Αστυνομία να έρθει ξανά στο σπίτι μας. Εχει αναλογιστεί ότι είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ; Ή μήπως αρέσκεται στο να ταπεινώνει τους άλλους;
Ο κύριος Χιώτης υποστηρίζει ότι εκβιαζόταν και ότι συκοφαντείται και ότι θίγεται απ΄αυτό. Αλλά δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να μιλάει για το ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, για την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΣ, σαν να είμαστε εγκληματίες.
Ειλικρινά, αυτό με εξόργισε αλλά και με στεναχώρησε, διότι δεν περίμενα από έναν άνθρωπο ο οποίος θεωρεί ότι θίγεται η τιμή και η υπόληψή του, το όνομά του, να θίγει άλλους και την οικογένειά τους. Αυτό που νιώσαμε όταν τον ακούσαμε, ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ.
Εμείς όμως είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, στεκόμαστε στα πόδια μας, έχουμε ψηλά το πηγούνι, όπως μου έλεγε μια φίλη, και προχωράμε και προσπερνάμε κάθε κακοήθεια και ύπουλο σκοπό.
Επίσης διαπιστώνω ότι οι πολιτικοί μανιωδώς ασκούν μηνύσεις και αγωγές. Και αναρωτιέμαι: δεν έχουν με τίποτα άλλο να ασχοληθούν, παρά να διαβάζουν μόνο ό,τι γράφεται για εκείνους; Γιατί δεν κάνουν πράξεις, δεν κάνουν έργα, δεν ενδιαφέρονται για τον κόσμο, για τα προβλήματά του; Αν συνέβαινε αυτό, τότε οι ίδιοι οι πολίτες θα ήταν αυτοί που θα εξοργίζονταν και θα ήταν πρόθυμοι να τους υπερασπιστούν.
Σχετικά με τον κύριο Αναστασιάδη, ειλικρινά εκπλήσσομαι. Δεν περίμενα από έναν άνθρωπο που βαλλόταν το προηγούμενο διάστημα περισσότερο από καθέναν άλλον, να χτυπάει έτσι έναν άνθρωπο που ούτε καν τον ξέρει.
Αλήθεια, τόσο γρήγορα ξεχνάει όσα πέρασε; Πόσο χάλια ήταν; Κανένας δεν βρέθηκε να τον στηρίξει. Και τώρα, αυτά που πέρασε ο ίδιος, θέλει να τα κάνει και σε άλλους; Γιατί; Να μου απαντήσει.
Λυπάμαι γι αυτόν, για την οικογένειά του και για τα παιδιά του που τόσο πολύ ήθελε να προστατεύσει, έτσι έλεγε στον Αντέννα, και τα παιδιά των άλλων δεν τα σκέφτηκε!
Το άλλο εντυπωσιακό είναι ότι το πρόβλημα στην αρχή ήταν ο εκβιασμός και τώρα το επίκεντρο της συζήτησης έχει γίνει το Ιντερνετ και τα blogs. "Ολοι οι ειδικοί" προσπαθούν να λύσουν θέματα τα οποία ούτε στην Αμερική δεν έχουν λυθεί. ΑΠΛΩΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ.
Πρώτον, γιατί δεν ξέρουν, πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν καν τι είναι. Και δεύτερον γιατί προσφέρει πολλές δυνατότητες. Γιατί παγκοσμίως καταδιώκουν τους "μεγαλοεγκληματίες", αυτούς που κατεβάζουν τραγούδια από το το Διαδίκτυο και αυτούς που πωλούν CD. Αυτό είναι το κρίσιμο πρόβλημα της κοινωνίας ή μήπως των μεγαλοεπιχειρήσεων και των σκοτεινών συμφερόντων που θέλουν να ελέγχουν και να φιμώνουν τα πάντα;
Θέλω να ζητήσω συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου, θα έπρεπε να είναι πιο μικρό για να διαβάζεται πιο εύκολα. ΑΛΛΑ, ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΟΥ. Μόνο μέσω του Διαδικτύου μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα, να μιλήσω ανοικτά.
Θέλω να ευχαριστήσω καθένα, είτε διάσημο είτε άσημο -και κανείς δεν είναι ανώνυμος, ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΟΝΟΜΑ- για τη στήριξη και το ενδιαφέρον του. Ειλικρινά, δεν περίμενα τέτοια στήριξη και αυτή είναι η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ. ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ.
Και θα κλείσω με έναν στίχο από ένα γνωστό τραγούδι του Χατζιδάκι "...αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ".
Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ prees-gr.blogspot
Τι έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου...
....για τον όρο "Μακεδονία".Σε ό,τι αφορά στην ονομασία, για μας, το θέμα είναι κρίσιμο! Για μένα, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να δεχθώ τον όρο «Μακεδονία», υπό οιανδήποτε μορφή αυτός περιέχεται στην ονομασία των Σκοπίων! Πολλοί ξένοι ρωτούν, γιατί επιμένετε τόσο στο θέμα της ονομασίας; Τι είδους μονομανία είναι αυτή, τι μανία καταδιώξεως; Κι όμως υπάρχει λόγος! Πολλές δεκαετίες τώρα υπάρχει το «σλαβομακεδονικό» λόμπυ, πανίσχυρο στον Καναδά, ισχυρό στην Αυστραλία, ισχυρό στις Η.Π.Α. Αυτό το λόμπι δουλεύει γι’ αυτό που λέγεται η «Μεγάλη Μακεδονία». Η «Μεγάλη Μακεδονία» που θα περιέχει τη Μακεδονία του Πιρίν, τα Σκόπια και την Ελληνική Μακεδονία. Η προπαγάνδα είναι πολύχρονη, και καλά χρηματοδοτημένη. Αλλά για να πετύχει ένα τέτοιο σενάριο- γιατί σενάριο είναι, δεν λέω ότι θα βγει πέρα, δεν θα το αφήσουμε να βγει πέρα- για να υπάρξει αυτό το σενάριο χρειάζεται μια «άγκυρα», χρειάζεται ένα όχημα αλυτρωτισμού, όπως έχει ειπωθεί, χρειάζεται να υπάρχει κάτι, ένα κράτος που να λέγεται «Μακεδονία». Αυτή είναι η σημασία του να μην υπάρχει στα σύνορά μας κράτος που να λέγεται «Μακεδονία», διότι αποτελεί απειλή εν δυνάμει. Αυτό είναι ένα από τα σενάρια για τη Βαλκανική χερσόνησο. Ανδρέας Γ. Παπανδρέου.Αυτά έλεγε πριν 15 περίπου χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου για την υπόθεση της ονομασίας των Σκοπίων.Είναι άραγε επίκαιρα; Πρέπει να τα λάβουν υπόψη τους οι πολιτικοί μας; Ας μη ξεχνιόμαστε και μην πέφτουμε στις παγίδες των αμερικανών.
Ν.Τ.
Επ' ευκαιρία του παραπάνω άρθρου, η διέρρευση της επιστολής Νιμιτς έχει αξία ή το ότι η Κυβέρνηση πήγε να εξαπατήσει τα πολιτικά κόμματα και τον λαό και να κρύψει τον ενδοτισμό της, ενδοτισμό που αποτελεί ίδιον της Ν.Δ.;
....για τον όρο "Μακεδονία".Σε ό,τι αφορά στην ονομασία, για μας, το θέμα είναι κρίσιμο! Για μένα, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να δεχθώ τον όρο «Μακεδονία», υπό οιανδήποτε μορφή αυτός περιέχεται στην ονομασία των Σκοπίων! Πολλοί ξένοι ρωτούν, γιατί επιμένετε τόσο στο θέμα της ονομασίας; Τι είδους μονομανία είναι αυτή, τι μανία καταδιώξεως; Κι όμως υπάρχει λόγος! Πολλές δεκαετίες τώρα υπάρχει το «σλαβομακεδονικό» λόμπυ, πανίσχυρο στον Καναδά, ισχυρό στην Αυστραλία, ισχυρό στις Η.Π.Α. Αυτό το λόμπι δουλεύει γι’ αυτό που λέγεται η «Μεγάλη Μακεδονία». Η «Μεγάλη Μακεδονία» που θα περιέχει τη Μακεδονία του Πιρίν, τα Σκόπια και την Ελληνική Μακεδονία. Η προπαγάνδα είναι πολύχρονη, και καλά χρηματοδοτημένη. Αλλά για να πετύχει ένα τέτοιο σενάριο- γιατί σενάριο είναι, δεν λέω ότι θα βγει πέρα, δεν θα το αφήσουμε να βγει πέρα- για να υπάρξει αυτό το σενάριο χρειάζεται μια «άγκυρα», χρειάζεται ένα όχημα αλυτρωτισμού, όπως έχει ειπωθεί, χρειάζεται να υπάρχει κάτι, ένα κράτος που να λέγεται «Μακεδονία». Αυτή είναι η σημασία του να μην υπάρχει στα σύνορά μας κράτος που να λέγεται «Μακεδονία», διότι αποτελεί απειλή εν δυνάμει. Αυτό είναι ένα από τα σενάρια για τη Βαλκανική χερσόνησο. Ανδρέας Γ. Παπανδρέου.Αυτά έλεγε πριν 15 περίπου χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου για την υπόθεση της ονομασίας των Σκοπίων.Είναι άραγε επίκαιρα; Πρέπει να τα λάβουν υπόψη τους οι πολιτικοί μας; Ας μη ξεχνιόμαστε και μην πέφτουμε στις παγίδες των αμερικανών.
Ν.Τ.
Επ' ευκαιρία του παραπάνω άρθρου, η διέρρευση της επιστολής Νιμιτς έχει αξία ή το ότι η Κυβέρνηση πήγε να εξαπατήσει τα πολιτικά κόμματα και τον λαό και να κρύψει τον ενδοτισμό της, ενδοτισμό που αποτελεί ίδιον της Ν.Δ.;
ΟΤΙ ΔΗΛΩΣΑ ΣΤΟ press.gr@hotmail.com
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ( ονόματα δεν λέμε, εκείνοι όμως ξέρουν !!!)
Ο/Η vangelis konstantinou είπε...
Εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος , αλλά σκεπτόμενος άνθρωπος και blogger.
Στα ΜΜΕ, κυκλοφορούν πολλοί «έγκυροι» «δημοσιογράφοι – τηλεοπτικά υποκατάστατα δραματικής σχολής» που ενσυνείδητα παραπληροφορούν και διαμορφώνουν συνειδήσεις ή οπαδούς μια συγκεκριμένης πολιτικής συμφερόντων.
Το διαδίκτυο τους χαλάει τα σχέδια. Ανατρέπει το status quo της διαχείρισης της πληροφορίας.
Η πληροφορία είναι ιδιωτικό προϊόν και το προϊόν αλλά και η διαχείριση αγοράζεται και πουλιέται.
Η μεθοδολογία χρήσης και διοχέτευσης στις μάζες μπορεί να ανοίγει πόρτες ή να κλείνει, για κάθε έναν διαχειριστή πληροφοριών.
Επειδή όμως τα συγκροτήματα των ΜΜΕ έχουν καταστεί εν πολλοις μάστιγα της πληροφόρησης και της ελευθεροτυπίας, δυνάστες και παρά-εξουσιαστές, η ελευθερία διατύπωσης απόψεων αλλά και η παροχή πληροφοριών μέσω internet, τους ενοχλεί.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν και μερικά παπαγαλάκια – bloggers , πολιτικών όλων των παρατάξεων που επιθυμούν η Ελευθερία κατάθεσης πληροφοριών και απόψεων να τεθούν υπό την προκρούστεια λογοκρισία της καθεστηκυίας τάξης του Κράτους και των συμφερόντων ( Οικονομικών και Πολιτικών).
Είναι λοιπόν αναπόφευκτη η σύγκρουση, αναπόφευκτη όμως είναι και η κοινή μας στάση και δράση απέναντι σε όποιον επιθυμεί την φίμωση, την αλλοτρίωση και την λογοκρισία.
26 Φεβρουάριος 2008 9:50 πμ
«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο 601 – 737 από 737 Νεότερο› Νεότερο»
/
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Eίμαι blogger, όχι κακοποιός. Πιστεύω στην εναλλακτική ενημέρωση, χωρίς εξαρτήσεις, την οποία κάποιοι θέλουν να φιμώσουν. Και δεν έχω καμμιά σχέση με κανενός είδους ιστορίες εκβιασμών, με οποιαδήποτε άλλα εγκληματικά γεγονότα ή με κακοποιά στοιχεία. Η αλήθεια θα φανεί. Κοντός ψαλμός αλληλλούια...
Η ζωή μου είναι ανοικτό βιβλίο, όπως και η δουλειά μου.
Οσοι με ξέρουν, γελάνε με αυτά που ακούνε. Κι όσοι δεν με ξέρουν, μπορούν να έρθουν να δουν πού και πώς ζώ, τι αυτοκίνητο έχω και ποια περιουσία έχω - που δεν έχω. Οπως δεν έχω και off shore εταιρείες.
Λυπάμαι μονάχα που ένα θέμα που θα μπορούσε να λυθεί με μια απλή επίσκεψη, πήρε τον χαρακτήρα επιδρομής, προπηλακισμών και απειλών με κατάχρηση εξουσίας σε βάρος της οικογένειάς μου. Και τελικά αποδείχθηκε κούφια, όπως δείχνουν επίσημα έγγραφα.
Κανένα "υλικό" δήθεν εκβιασμών σε βάρος πολιτικών προσώπων, επιχειρηματιών κλπ δεν βρέθηκε και δεν κατασχέθηκε, όπως κάποιοι έγραψαν. Φαίνεται ότι κρίνουν εξ ιδίων...
Τέτοιες επιδρομές να κοιτάξουν να κάνουν αλλού οι Αρχές.
Πιστεύω ότι είναι σε εξέλιξη μια προσπάθεια εκφοβισμού της εναλλακτικής ενημέρωσης η οποία τρομάζει τις εξουσίες και απελευθερώνει τον δυναμισμό, την ορμή και την αυθεντικότητα της νέας εποχής. Ας ηρεμήσουν και ας συμβιβαστούν με τη νέα πραγματικότητα. Δεν γίνεται να την αποτρέψουν.
Κι αν εμείς "χαθούμε", θα ακολουθήσουν άλλοι...
Παρά τα λάθη και τις υπερβολές, ακόμα και την ασυδοσία της, η ενναλακτική ενημέρωση έχει γίνει συστατικό της δημοκρατικής διαδικασίας. Είναι η φωνή των "από κάτω", που εμείς -δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- οι "απο πάνω", τους αντιμετωπίζαμε σαν κομπάρσους στο "σύστημά" μας...
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να μπουν κανόνες και πλαίσια λειτουργίας, τα οποία η πολιτεία αρνείται ακόμη και να θέσει σε σοβαρή συζήτηση. Μένει λοιπόν, μέχρι τότε, η "αυτορρύθμιση". Η "αυτοωρίμανση", που δεν πρέπει όμως να γίνει "ενσωμάτωση". Και σε αυτό το πλαίσιο, οφείλουμε να ζητούμε συγγνώμη όλοι μας όταν αδικούμε κάποιον ή μεταφέρουμε κάτι λανθασμένο. Δεν διστάζω να το κάνω στο βαθμό που μου αναλογεί.
Το ερώτημα πάντως παραμένει: Πιστεύει κανείς, αλήθεια, ότι μπορεί με μεθόδους τρομοκράτησης να σταματήσει την επανάσταση της διαδικτυακής ενημέρωσης που μόλις τώρα ξεκινάει και στην χώρα μας;
Ας απαντήσουμε όλοι, σε αυτό, οχι!
αναρτήθηκε από press.gr@hotmail.com στις 11:37 μμ την 24 Φεβ 2008
Επιλογή ταυτότητας
Google/Blogger
Δημοσιεύστε ανάρτηση αυτήν τη στιγμή ως vangelis konstantinou
Αποστολή επόμενων στη διεύθυνση vangelis.konstantinou@gmail.com
Εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος , αλλά σκεπτόμενος άνθρωπος και blogger.
Στα ΜΜΕ, κυκλοφορούν πολλοί «έγκυροι» «δημοσιογράφοι – τηλεοπτικά υποκατάστατα δραματικής σχολής» που ενσυνείδητα παραπληροφορούν και διαμορφώνουν συνειδήσεις ή οπαδούς μια συγκεκριμένης πολιτικής συμφερόντων.
Το διαδίκτυο τους χαλάει τα σχέδια. Ανατρέπει το status quo της διαχείρισης της πληροφορίας.
Η πληροφορία είναι ιδιωτικό προϊόν και το προϊόν αλλά και η διαχείριση αγοράζεται και πουλιέται.
Η μεθοδολογία χρήσης και διοχέτευσης στις μάζες μπορεί να ανοίγει πόρτες ή να κλείνει, για κάθε έναν διαχειριστή πληροφοριών.
Επειδή όμως τα συγκροτήματα των ΜΜΕ έχουν καταστεί εν πολλοις μάστιγα της πληροφόρησης και της ελευθεροτυπίας, δυνάστες και παρά-εξουσιαστές, η ελευθερία διατύπωσης απόψεων αλλά και η παροχή πληροφοριών μέσω internet, τους ενοχλεί.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν και μερικά παπαγαλάκια – bloggers , πολιτικών όλων των παρατάξεων που επιθυμούν η Ελευθερία κατάθεσης πληροφοριών και απόψεων να τεθούν υπό την προκρούστεια λογοκρισία της καθεστηκυίας τάξης του Κράτους και των συμφερόντων ( Οικονομικών και Πολιτικών).
Είναι λοιπόν αναπόφευκτη η σύγκρουση, αναπόφευκτη όμως είναι και η κοινή μας στάση και δράση απέναντι σε όποιον επιθυμεί την φίμωση, την αλλοτρίωση και την λογοκρισία.
26 Φεβρουάριος 2008 9:50 πμ
«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο 601 – 737 από 737 Νεότερο› Νεότερο»
/
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Eίμαι blogger, όχι κακοποιός. Πιστεύω στην εναλλακτική ενημέρωση, χωρίς εξαρτήσεις, την οποία κάποιοι θέλουν να φιμώσουν. Και δεν έχω καμμιά σχέση με κανενός είδους ιστορίες εκβιασμών, με οποιαδήποτε άλλα εγκληματικά γεγονότα ή με κακοποιά στοιχεία. Η αλήθεια θα φανεί. Κοντός ψαλμός αλληλλούια...
Η ζωή μου είναι ανοικτό βιβλίο, όπως και η δουλειά μου.
Οσοι με ξέρουν, γελάνε με αυτά που ακούνε. Κι όσοι δεν με ξέρουν, μπορούν να έρθουν να δουν πού και πώς ζώ, τι αυτοκίνητο έχω και ποια περιουσία έχω - που δεν έχω. Οπως δεν έχω και off shore εταιρείες.
Λυπάμαι μονάχα που ένα θέμα που θα μπορούσε να λυθεί με μια απλή επίσκεψη, πήρε τον χαρακτήρα επιδρομής, προπηλακισμών και απειλών με κατάχρηση εξουσίας σε βάρος της οικογένειάς μου. Και τελικά αποδείχθηκε κούφια, όπως δείχνουν επίσημα έγγραφα.
Κανένα "υλικό" δήθεν εκβιασμών σε βάρος πολιτικών προσώπων, επιχειρηματιών κλπ δεν βρέθηκε και δεν κατασχέθηκε, όπως κάποιοι έγραψαν. Φαίνεται ότι κρίνουν εξ ιδίων...
Τέτοιες επιδρομές να κοιτάξουν να κάνουν αλλού οι Αρχές.
Πιστεύω ότι είναι σε εξέλιξη μια προσπάθεια εκφοβισμού της εναλλακτικής ενημέρωσης η οποία τρομάζει τις εξουσίες και απελευθερώνει τον δυναμισμό, την ορμή και την αυθεντικότητα της νέας εποχής. Ας ηρεμήσουν και ας συμβιβαστούν με τη νέα πραγματικότητα. Δεν γίνεται να την αποτρέψουν.
Κι αν εμείς "χαθούμε", θα ακολουθήσουν άλλοι...
Παρά τα λάθη και τις υπερβολές, ακόμα και την ασυδοσία της, η ενναλακτική ενημέρωση έχει γίνει συστατικό της δημοκρατικής διαδικασίας. Είναι η φωνή των "από κάτω", που εμείς -δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- οι "απο πάνω", τους αντιμετωπίζαμε σαν κομπάρσους στο "σύστημά" μας...
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να μπουν κανόνες και πλαίσια λειτουργίας, τα οποία η πολιτεία αρνείται ακόμη και να θέσει σε σοβαρή συζήτηση. Μένει λοιπόν, μέχρι τότε, η "αυτορρύθμιση". Η "αυτοωρίμανση", που δεν πρέπει όμως να γίνει "ενσωμάτωση". Και σε αυτό το πλαίσιο, οφείλουμε να ζητούμε συγγνώμη όλοι μας όταν αδικούμε κάποιον ή μεταφέρουμε κάτι λανθασμένο. Δεν διστάζω να το κάνω στο βαθμό που μου αναλογεί.
Το ερώτημα πάντως παραμένει: Πιστεύει κανείς, αλήθεια, ότι μπορεί με μεθόδους τρομοκράτησης να σταματήσει την επανάσταση της διαδικτυακής ενημέρωσης που μόλις τώρα ξεκινάει και στην χώρα μας;
Ας απαντήσουμε όλοι, σε αυτό, οχι!
αναρτήθηκε από press.gr@hotmail.com στις 11:37 μμ την 24 Φεβ 2008
Επιλογή ταυτότητας
Google/Blogger
Δημοσιεύστε ανάρτηση αυτήν τη στιγμή ως vangelis konstantinou
Αποστολή επόμενων στη διεύθυνση vangelis.konstantinou@gmail.com
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008
Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008
Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008
Η ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΣΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. και για όλους εκείνους που νομίζουν οτι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι σοσιαλιστικό κόμμα.
Η Εξουσία είναι σαν το τρόλεϊ. . Πάντα γεμάτο. Κάθε φορά που ένας μπαίνει μέσα σ’ αυτό στριμώχνεται και ακουμπά την πλάτη του στην πόρτα που μόλις έκλεισε. Στον επόμενο του λέει πως το όχημα είναι πλήρες και δεν χωράει άλλον.
Με λίγο σπρώξιμο όμως και ένας καινούργιος μπαίνει μέσα. Τότε αρχίζει ο ίδιος κύκλος.
Το τρόλεϊ είναι τεράστιο, χωράει πολλούς. Μα κάθε ένας που μπαίνει σ’ αυτό φωνάζει στους άλλους: Είναι πλήρες. Δεν υπάρχει θέση για άλλον. Υπομονή, σε λίγο ακολουθεί το επόμενο.
Υπάρχουμε όμως σύντροφοι και εμείς που έχουμε αλλεργία με την εξουσία και με τα τρόλεϊ.
Η εξουσία, εκτός από τρόλεϊ, είναι και ένα δένδρο.
Ένα δένδρο γεμάτο καρπούς. Κάτι σαν τους Λωτούς του Ομήρου. Με την διαφορά ότι όποιος τους φάει αποκτά Βοναπαρτικές ιδιότητες, πέρα από το ότι ξεχνά για πάντα ποιος ήταν, τι ήταν, τι υπηρετούσε, για ποιους και που ήθελε να πάει.
Τώρα έχει μία και μόνη επιλογή. Να ποτίζει το δένδρο της Εξουσίας για να μπορεί να τρώει τους καρπούς του. Δηλαδή να «εξουσιάζει».
Έτσι λοιπόν θα έχει δύο ιδιότητες. Την μια του καλλιεργητή και της άλλη του ιδιοκτήτη. Δουλικό της εξουσίας το πρωί, παραγωγός εξουσίας το βράδυ.
Ως καλλιεργητής, εργάζεται σκληρά. Πολλές ώρες πολλά μεροκάματα. Ένας ακριβοπληρωμένος δούλος που μετά τη δουλειά του, φοράει το σμόκιν που του χάρισε το Αφεντικό του και συντρώει μαζί του. Το ….. μπαξίσι είναι η ψευδαίσθηση που καθιστά τον κάθε αφελή όμηρο και που νομίζει ότι κάτι του ανήκει, ότι κατέχει, ότι είναι ιδιοκτήτης μέσου παραγωγής, αλλά καταλήγει σε οικότροφο διαπλοκής και διαφθοράς. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Εκείνο που μένει είναι μια έντονη δυσοσμία πτωμαϊνης, που μοιραία οδηγεί τα κίνηματα σε επαναλαμβανόμενες ήττες.
Που οδηγεί όμως αυτός ο κύκλος μετάλλαξης;
Σε έναν πολιτισμό χωρίς συνείδηση.
Ε, λοιπόν αυτόν τον Πολιτισμό σας τον χαρίζω. Τον χάρισα και στους παλιούς μου συντρόφους ( ξέρουν αυτοι για ποιούς μιλάω και τι λέω).
Τα παραπάνω κρατήστε τα για να σας θυμίζουν τις αδυναμίες σας.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Μιας όμως και με προκαλέσατε για έναν ιδεολογικό διάλογο, θα έχετε την ευχέρεια να διατυπώσετε τις αντιρρήσεις σας, αλλά πρέπει να γνωρίζετε ότι στην φιλοσοφία υπάρχουν όροι που δεν παρερμηνεύονται.
Οι συγκροτήσεις των κοινωνιών δεν δημιουργήθηκαν επειδή υπήρξε ανάγκη ή αδιέξοδα, αλλά ως αμυντικοί και ταυτόχρονα επιθετικοί μηχανισμοί με έναν στόχο. Την ιδιοποίηση των παραγόμενων εξουσιών που υποκρύπτονταν στις σχέσεις εργασία και ικανοποίηση βασικών αναγκών.
Στην συνέχεια οι ιδιοποιημένες εξουσίες, δημιουργούσαν τις πρώτες εκμεταλλευτικές σχέσεις ανάμεσα στις κοινωνίες και στα πράγματα, καθόρισαν τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά και τις σχέσεις ανάμεσα στο άτομο, στο παραγόμενο αποτέλεσμα , στην οικογένεια, στην ομάδα, στην κοινωνία.
Κάνοντας τώρα ένα μέγιστο άλμα, όχι βέβαια στο κενό, αλλά από το αρχικό μικροσκοπικό στάδιο των πρωταρχικών σταδίων εκμετάλλευσης και παραγωγής εξουσιών, παρακάμπτοντας τελείως την περίοδο της δουλοκτητικής παραγωγής και του πολιτισμού που διαμορφώθηκε σε όλη την περίοδο της δουλοκτησίας , στην οποία υπήρχε πάντα ένα συγκρουσιακό πεδίο μεταξύ κοινοκτημοσύνης και ολιγαρχικής παραγωγής που δημιουργούσε αντίστοιχα αξιώματα εξουσίας, καταπιάνομαι με το σήμερα, γιατί όλα αυτά σε ένα βαθμό είναι λυμένα.
Από την περίοδο του Ουτοπικού Σοσιαλισμού και το πέρασμα του στον Επιστημονικό Σοσιαλισμό μέχρι σήμερα έχουν αναπτυχθεί σε ένα ιδεολογικό συγκρουσιακό περιβάλλον θέσεων και αντί-θέσεων πάμπολλες θεωρίες πέρα από την «πατριαρχική» δηλαδή μετά τους Μαρξ – Ένγκελς.
Αλλά και αυτήν την μεγάλη περίοδο θα την αφήσω απ’ έξω από την συλλογιστική μου.
Όμως σε όλες τις περιόδους, σ’ όλες τις αναλύσεις, σε όλες τις διατυπώσεις θεωριών γύρο από τον Σοσιαλισμό, ο πυρήνας προβληματισμού ήταν η αντίθεση που προσδιόριζε την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμη από το Κεφάλαιο και την ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Η μετεξέλιξη των Σοσιαλιστικών και Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης σε αστικοδημοκρατικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, εδράζεται στην αιτία των έντονων κρίσεων των αναπτυγμένων κρατών, των αποτυχημένων επαναστάσεων που έλαβαν χώρα μετά την δεύτερη και επιτυχημένη Οχταβριανή επανάσταση και την ανάπτυξη εθνικό-σοσιαλιστικών κινημάτων που και αυτά με την σειρά του εμφανίζονται ως επιστέγασμα των συγκρούσεων αλλά και των αδυναμιών της Αριστεράς να υποστηρίξουν τα συμφέροντα των εργαζομένων τάξεων και να συντονιστούν για ένα θετικό αποτέλεσμα μιας επαναστατικής διαδικασίας ανατροπών.
Το τονίζω αυτό, γιατί ξαναϋπήρξε ανταλλαγή θέσεων μεταξύ μου και του σ. Καραμήτσα για το τι προσδιορίζεται Σοσιαλιστικό και τι Αστικοδημοκρατικά Σοσιαλδημοκρατικό.
Εν κατακλείδι, ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός είναι εκείνο που ονομάζω Αστικοδημοκρατική Σοσιαλδημοκρατία.
Οπότε όταν μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ, εννοούμε κατά κυριολεξία ένα Αστικοδημοκρατικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Θα ήθελα λοιπόν τώρα να σας παραθέσω την θέση μου για τον Σοσιαλιστικό χαραχτήρα που πρέπει να έχει ένα κόμμα που θα ήθελε να ενταχθεί στην Αριστερά και να μην κινείτε στα όρια μεταξύ Αριστερά και Δεξιάς. Δηλαδή ως ένα μόρφωμα χωρίς ιδεολογική υπόσταση, αλλά μόνο πολιτική. Δηλαδή ένα μόρφωμα όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε, Κεντροαριστερό.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ;
«Ο Σοσιαλισμός, για ένα κόμμα φορέα Σοσιαλισμού, αποτελεί μια διαδικασία μετασχηματισμού των κοινωνικών και οικονομικών δομών, που εγκαινιάζεται αφετηριακά με την κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από τις κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας και εξελίσσεται σαν πορεία ρήξης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, προωθώντας μια νέα μορφή οργάνωσης των κοινωνιών με στόχους:
- την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής.
- την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με στόχο την κάλυψη των αναγκών των κοινωνιών κάτω από το ίδιο έλεγχο που εδράζεται στην βάση του δημοκρατικού προγραμματισμού, στην επαναστατική αποκέντρωση, την αυτοδιαχείριση και στην άρνηση υποταγής στις αποφάσεις του ιμπεριαλιστικού οργανισμού εξουσιών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
- την σταθερή προοπτική του μαρασμού και της κατάργησης του Κράτους και των δεσμωτών του ( ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, κλπ.) μέσα από την εγκαθίδρυση και ανάπτυξη της Άμεσης Δημοκρατίας, της κατάργησης της αντιπροσωπευτικότητας, της άμεσης λαϊκής εξουσίας με βασικούς πυλώνες την Αυτοδιοίκηση και τις κοινωνικές οργανώσεις σε όλα τα επίπεδα των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών, πολιτειακών λειτουργιών.
- την τολμηρή και χωρίς όρια κατοχύρωση των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Την κατοχύρωση του πλουραλισμού σ’ όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης έκφρασης, του πολυκομματισμού, της αυτονομίας και της ανεμπόδιστης από κρατικές και κομματικές παρεμβάσεις στην δράση του συνδικαλιστικού κινήματος.
- την οικοδόμηση μιας κοινωνίας απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και από κάθε μορφή ταξικής διαίρεσης, ανισότητας, διακρίσεων, καταπίεσης και αλλοτρίωσης.
ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
Ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι φορέας με σαφή ταξικό χαραχτήρα. Πρέπει να αποτελεί τομή απέναντι στην καθιερωμένη διαταξική λογική των υπαρκτών πολιτικών σχημάτων που έχει αποδεχτεί η σύγχρονη Αριστερά. Η ίδια ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει ότι είναι αδύναμη , αδύνατη και αθέμιτη η προσπάθεια της πολιτικής συνέκφρασης των δυνάμεων της εργασίας με τα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα και τάξεις.
Κάθε τέτοια προσπάθεια, έχει ήδη αποδειχτεί στο ΠΑΣΟΚ, μετατρέπει νομοτελειακά ένα πολιτικό οργανισμό σε χώρο που αντί ν’ αποτελεί φορέα έκφρασης των κοινωνικών αντιθέσεων και του ταξικού αγώνα των εργαζομένων (μισθωτών – αγροτών), λειτουργεί σαν διάφραγμα απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών και ιμάντα μεταβίβασης της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής πάνω στην εργατική και αγροτική τάξη.
Φυσικά είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα οι κοινωνικές συμμαχίες που συντελούνται σε μια πορεία κοινωνικών αλλαγών και νέων συγκροτήσεων.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτά ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα πρέπει να είναι ανοιχτό στις πλατύτερες κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας, στα στρώματα δηλαδή, που από την άποψη των όρων δουλειάς και ζωής βρίσκονται πολύ κοντά με τους εργαζόμενους και στον αντίποδα του κεφαλαίου.
Στο επίπεδο των στρατηγικών στόχων, ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα στοχεύει στην επαναστατική επίλυση της αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αλλά παράλληλα και της αντίθεσης που λειτουργεί ιστορικά σαν δύναμη αδράνειας και αναπαραγωγής των συστημάτων εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Της αντίθεσης ανάμεσα στην σωματική και πνευματική εργασία, της αντίθεσης που απορρέει από κάθε δομή καταμερισμού της κοινωνίας βασισμένη στο σχήμα : διεύθυνση – εκτέλεση
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι φορέας ξένος προς την δογματική αντίληψη του κόμματος « ανώτερη μορφή οργάνωσης», που αποστασιοποιείται από τις τάξεις, λειτουργώντας είτε ως σεχταριστικός σχηματισμός, είτε σαν μηχανισμός διαμεσολάβησης ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους θεσμούς. Αντίθετα είναι η βασική συνιστώσα που διασφαλίζει την διαλεχτική ενότητα των τάξεων ( εργατικής και αγροτικής) με τον καθημερινό ταξικό αγώνα και με την προοπτική της Κοινωνικής Αλλαγής
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα πάνω απ’ όλα είναι Δημοκρατικό σε όλες τις δράσεις και τις εκφάνσεις του και πολύ περισσότερο σέβεται την εσωτερική του λειτουργία και τις σχέσεις του με το μαζικό λαϊκό κίνημα και τις οργανώσεις του.
Δομείται βασιζόμενος στην αρχή της συλλογικότητας, την πλήρη αυτονομία όλων των οργανώσεων σε τοπικό και κοινωνικό επίπεδο, σέβεται την αυτονομία του μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος, σέβεται την ύπαρξη και δράση των τάσεων που αναπτύσσονται, βασίζοντας την λειτουργία του στην διαλεχτική σχέση, τον δημοκρατικό διάλογο και την γόνιμη σύνθεση ».
Τα παραπάνω αποτελούν και πρέπει να αποτελούν τον καταστατικό χάρτη κάθε κόμματος που θα ήθελε να είναι φορέας Σοσιαλισμού. Φορέας – παιδαγωγός Σοσιαλιστικών Αλλαγών.
ΕΡΩΤΗΜΑ : ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΜΠΟΡΕΙ;
Μην αυταπατάστε σύντροφοι! Το ΠΑΣΟΚ ούτε θέλει ούτε μπορεί. Το μόνο που χρειάζεται είναι η Εξουσία.
Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία. Εγώ μπορώ και ονειρεύομαι. Αυτό δεν θα μου το στερήσει κανείς!!!!
Γι’ αυτό και είμαι ελεύθερος.
Βαγγέλης Κωνσταντίνου.
(Κατά δήλωση και έργο Σοσιαλιστής)
Με λίγο σπρώξιμο όμως και ένας καινούργιος μπαίνει μέσα. Τότε αρχίζει ο ίδιος κύκλος.
Το τρόλεϊ είναι τεράστιο, χωράει πολλούς. Μα κάθε ένας που μπαίνει σ’ αυτό φωνάζει στους άλλους: Είναι πλήρες. Δεν υπάρχει θέση για άλλον. Υπομονή, σε λίγο ακολουθεί το επόμενο.
Υπάρχουμε όμως σύντροφοι και εμείς που έχουμε αλλεργία με την εξουσία και με τα τρόλεϊ.
Η εξουσία, εκτός από τρόλεϊ, είναι και ένα δένδρο.
Ένα δένδρο γεμάτο καρπούς. Κάτι σαν τους Λωτούς του Ομήρου. Με την διαφορά ότι όποιος τους φάει αποκτά Βοναπαρτικές ιδιότητες, πέρα από το ότι ξεχνά για πάντα ποιος ήταν, τι ήταν, τι υπηρετούσε, για ποιους και που ήθελε να πάει.
Τώρα έχει μία και μόνη επιλογή. Να ποτίζει το δένδρο της Εξουσίας για να μπορεί να τρώει τους καρπούς του. Δηλαδή να «εξουσιάζει».
Έτσι λοιπόν θα έχει δύο ιδιότητες. Την μια του καλλιεργητή και της άλλη του ιδιοκτήτη. Δουλικό της εξουσίας το πρωί, παραγωγός εξουσίας το βράδυ.
Ως καλλιεργητής, εργάζεται σκληρά. Πολλές ώρες πολλά μεροκάματα. Ένας ακριβοπληρωμένος δούλος που μετά τη δουλειά του, φοράει το σμόκιν που του χάρισε το Αφεντικό του και συντρώει μαζί του. Το ….. μπαξίσι είναι η ψευδαίσθηση που καθιστά τον κάθε αφελή όμηρο και που νομίζει ότι κάτι του ανήκει, ότι κατέχει, ότι είναι ιδιοκτήτης μέσου παραγωγής, αλλά καταλήγει σε οικότροφο διαπλοκής και διαφθοράς. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Εκείνο που μένει είναι μια έντονη δυσοσμία πτωμαϊνης, που μοιραία οδηγεί τα κίνηματα σε επαναλαμβανόμενες ήττες.
Που οδηγεί όμως αυτός ο κύκλος μετάλλαξης;
Σε έναν πολιτισμό χωρίς συνείδηση.
Ε, λοιπόν αυτόν τον Πολιτισμό σας τον χαρίζω. Τον χάρισα και στους παλιούς μου συντρόφους ( ξέρουν αυτοι για ποιούς μιλάω και τι λέω).
Τα παραπάνω κρατήστε τα για να σας θυμίζουν τις αδυναμίες σας.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Μιας όμως και με προκαλέσατε για έναν ιδεολογικό διάλογο, θα έχετε την ευχέρεια να διατυπώσετε τις αντιρρήσεις σας, αλλά πρέπει να γνωρίζετε ότι στην φιλοσοφία υπάρχουν όροι που δεν παρερμηνεύονται.
Οι συγκροτήσεις των κοινωνιών δεν δημιουργήθηκαν επειδή υπήρξε ανάγκη ή αδιέξοδα, αλλά ως αμυντικοί και ταυτόχρονα επιθετικοί μηχανισμοί με έναν στόχο. Την ιδιοποίηση των παραγόμενων εξουσιών που υποκρύπτονταν στις σχέσεις εργασία και ικανοποίηση βασικών αναγκών.
Στην συνέχεια οι ιδιοποιημένες εξουσίες, δημιουργούσαν τις πρώτες εκμεταλλευτικές σχέσεις ανάμεσα στις κοινωνίες και στα πράγματα, καθόρισαν τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά και τις σχέσεις ανάμεσα στο άτομο, στο παραγόμενο αποτέλεσμα , στην οικογένεια, στην ομάδα, στην κοινωνία.
Κάνοντας τώρα ένα μέγιστο άλμα, όχι βέβαια στο κενό, αλλά από το αρχικό μικροσκοπικό στάδιο των πρωταρχικών σταδίων εκμετάλλευσης και παραγωγής εξουσιών, παρακάμπτοντας τελείως την περίοδο της δουλοκτητικής παραγωγής και του πολιτισμού που διαμορφώθηκε σε όλη την περίοδο της δουλοκτησίας , στην οποία υπήρχε πάντα ένα συγκρουσιακό πεδίο μεταξύ κοινοκτημοσύνης και ολιγαρχικής παραγωγής που δημιουργούσε αντίστοιχα αξιώματα εξουσίας, καταπιάνομαι με το σήμερα, γιατί όλα αυτά σε ένα βαθμό είναι λυμένα.
Από την περίοδο του Ουτοπικού Σοσιαλισμού και το πέρασμα του στον Επιστημονικό Σοσιαλισμό μέχρι σήμερα έχουν αναπτυχθεί σε ένα ιδεολογικό συγκρουσιακό περιβάλλον θέσεων και αντί-θέσεων πάμπολλες θεωρίες πέρα από την «πατριαρχική» δηλαδή μετά τους Μαρξ – Ένγκελς.
Αλλά και αυτήν την μεγάλη περίοδο θα την αφήσω απ’ έξω από την συλλογιστική μου.
Όμως σε όλες τις περιόδους, σ’ όλες τις αναλύσεις, σε όλες τις διατυπώσεις θεωριών γύρο από τον Σοσιαλισμό, ο πυρήνας προβληματισμού ήταν η αντίθεση που προσδιόριζε την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμη από το Κεφάλαιο και την ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Η μετεξέλιξη των Σοσιαλιστικών και Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης σε αστικοδημοκρατικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, εδράζεται στην αιτία των έντονων κρίσεων των αναπτυγμένων κρατών, των αποτυχημένων επαναστάσεων που έλαβαν χώρα μετά την δεύτερη και επιτυχημένη Οχταβριανή επανάσταση και την ανάπτυξη εθνικό-σοσιαλιστικών κινημάτων που και αυτά με την σειρά του εμφανίζονται ως επιστέγασμα των συγκρούσεων αλλά και των αδυναμιών της Αριστεράς να υποστηρίξουν τα συμφέροντα των εργαζομένων τάξεων και να συντονιστούν για ένα θετικό αποτέλεσμα μιας επαναστατικής διαδικασίας ανατροπών.
Το τονίζω αυτό, γιατί ξαναϋπήρξε ανταλλαγή θέσεων μεταξύ μου και του σ. Καραμήτσα για το τι προσδιορίζεται Σοσιαλιστικό και τι Αστικοδημοκρατικά Σοσιαλδημοκρατικό.
Εν κατακλείδι, ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός είναι εκείνο που ονομάζω Αστικοδημοκρατική Σοσιαλδημοκρατία.
Οπότε όταν μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ, εννοούμε κατά κυριολεξία ένα Αστικοδημοκρατικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Θα ήθελα λοιπόν τώρα να σας παραθέσω την θέση μου για τον Σοσιαλιστικό χαραχτήρα που πρέπει να έχει ένα κόμμα που θα ήθελε να ενταχθεί στην Αριστερά και να μην κινείτε στα όρια μεταξύ Αριστερά και Δεξιάς. Δηλαδή ως ένα μόρφωμα χωρίς ιδεολογική υπόσταση, αλλά μόνο πολιτική. Δηλαδή ένα μόρφωμα όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε, Κεντροαριστερό.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ;
«Ο Σοσιαλισμός, για ένα κόμμα φορέα Σοσιαλισμού, αποτελεί μια διαδικασία μετασχηματισμού των κοινωνικών και οικονομικών δομών, που εγκαινιάζεται αφετηριακά με την κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από τις κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας και εξελίσσεται σαν πορεία ρήξης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, προωθώντας μια νέα μορφή οργάνωσης των κοινωνιών με στόχους:
- την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ανταλλαγής.
- την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με στόχο την κάλυψη των αναγκών των κοινωνιών κάτω από το ίδιο έλεγχο που εδράζεται στην βάση του δημοκρατικού προγραμματισμού, στην επαναστατική αποκέντρωση, την αυτοδιαχείριση και στην άρνηση υποταγής στις αποφάσεις του ιμπεριαλιστικού οργανισμού εξουσιών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
- την σταθερή προοπτική του μαρασμού και της κατάργησης του Κράτους και των δεσμωτών του ( ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Ε.Ε., ΝΑΤΟ, κλπ.) μέσα από την εγκαθίδρυση και ανάπτυξη της Άμεσης Δημοκρατίας, της κατάργησης της αντιπροσωπευτικότητας, της άμεσης λαϊκής εξουσίας με βασικούς πυλώνες την Αυτοδιοίκηση και τις κοινωνικές οργανώσεις σε όλα τα επίπεδα των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών, πολιτειακών λειτουργιών.
- την τολμηρή και χωρίς όρια κατοχύρωση των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Την κατοχύρωση του πλουραλισμού σ’ όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης έκφρασης, του πολυκομματισμού, της αυτονομίας και της ανεμπόδιστης από κρατικές και κομματικές παρεμβάσεις στην δράση του συνδικαλιστικού κινήματος.
- την οικοδόμηση μιας κοινωνίας απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και από κάθε μορφή ταξικής διαίρεσης, ανισότητας, διακρίσεων, καταπίεσης και αλλοτρίωσης.
ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
Ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι φορέας με σαφή ταξικό χαραχτήρα. Πρέπει να αποτελεί τομή απέναντι στην καθιερωμένη διαταξική λογική των υπαρκτών πολιτικών σχημάτων που έχει αποδεχτεί η σύγχρονη Αριστερά. Η ίδια ιστορική εμπειρία έχει αποδείξει ότι είναι αδύναμη , αδύνατη και αθέμιτη η προσπάθεια της πολιτικής συνέκφρασης των δυνάμεων της εργασίας με τα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα και τάξεις.
Κάθε τέτοια προσπάθεια, έχει ήδη αποδειχτεί στο ΠΑΣΟΚ, μετατρέπει νομοτελειακά ένα πολιτικό οργανισμό σε χώρο που αντί ν’ αποτελεί φορέα έκφρασης των κοινωνικών αντιθέσεων και του ταξικού αγώνα των εργαζομένων (μισθωτών – αγροτών), λειτουργεί σαν διάφραγμα απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών και ιμάντα μεταβίβασης της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής πάνω στην εργατική και αγροτική τάξη.
Φυσικά είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα οι κοινωνικές συμμαχίες που συντελούνται σε μια πορεία κοινωνικών αλλαγών και νέων συγκροτήσεων.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτά ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα πρέπει να είναι ανοιχτό στις πλατύτερες κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας, στα στρώματα δηλαδή, που από την άποψη των όρων δουλειάς και ζωής βρίσκονται πολύ κοντά με τους εργαζόμενους και στον αντίποδα του κεφαλαίου.
Στο επίπεδο των στρατηγικών στόχων, ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα στοχεύει στην επαναστατική επίλυση της αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αλλά παράλληλα και της αντίθεσης που λειτουργεί ιστορικά σαν δύναμη αδράνειας και αναπαραγωγής των συστημάτων εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Της αντίθεσης ανάμεσα στην σωματική και πνευματική εργασία, της αντίθεσης που απορρέει από κάθε δομή καταμερισμού της κοινωνίας βασισμένη στο σχήμα : διεύθυνση – εκτέλεση
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι φορέας ξένος προς την δογματική αντίληψη του κόμματος « ανώτερη μορφή οργάνωσης», που αποστασιοποιείται από τις τάξεις, λειτουργώντας είτε ως σεχταριστικός σχηματισμός, είτε σαν μηχανισμός διαμεσολάβησης ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους θεσμούς. Αντίθετα είναι η βασική συνιστώσα που διασφαλίζει την διαλεχτική ενότητα των τάξεων ( εργατικής και αγροτικής) με τον καθημερινό ταξικό αγώνα και με την προοπτική της Κοινωνικής Αλλαγής
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα πάνω απ’ όλα είναι Δημοκρατικό σε όλες τις δράσεις και τις εκφάνσεις του και πολύ περισσότερο σέβεται την εσωτερική του λειτουργία και τις σχέσεις του με το μαζικό λαϊκό κίνημα και τις οργανώσεις του.
Δομείται βασιζόμενος στην αρχή της συλλογικότητας, την πλήρη αυτονομία όλων των οργανώσεων σε τοπικό και κοινωνικό επίπεδο, σέβεται την αυτονομία του μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος, σέβεται την ύπαρξη και δράση των τάσεων που αναπτύσσονται, βασίζοντας την λειτουργία του στην διαλεχτική σχέση, τον δημοκρατικό διάλογο και την γόνιμη σύνθεση ».
Τα παραπάνω αποτελούν και πρέπει να αποτελούν τον καταστατικό χάρτη κάθε κόμματος που θα ήθελε να είναι φορέας Σοσιαλισμού. Φορέας – παιδαγωγός Σοσιαλιστικών Αλλαγών.
ΕΡΩΤΗΜΑ : ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΜΠΟΡΕΙ;
Μην αυταπατάστε σύντροφοι! Το ΠΑΣΟΚ ούτε θέλει ούτε μπορεί. Το μόνο που χρειάζεται είναι η Εξουσία.
Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία. Εγώ μπορώ και ονειρεύομαι. Αυτό δεν θα μου το στερήσει κανείς!!!!
Γι’ αυτό και είμαι ελεύθερος.
Βαγγέλης Κωνσταντίνου.
(Κατά δήλωση και έργο Σοσιαλιστής)
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008
ΑΝΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://oistros-reportaz1.blogspot.com/2006/07/blog-post_05.html
Λέσχη Μπίλντεμπεργκ: Η νέα συνεδρίαση, η ιστορία της, τα μέλη, οι έλληνες
Το Σαββατοκύριακο στην Οττάβα του Καναδά συνεδριάζει η περιβόητη λέσχη Μπίλντεμπεργκ. Η άτυπη παγκόσμια κυβέρνηση που την καλύπτει ένα πέπλο μυστικότητας και την ακολουθούν όλες οι πρόσφατες θεωρίες συνωμοσίας.
Φετεινοί προσκεκλημμένοι από ελληνικής πλευράς: Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου (έχει πάει ήδη 3 φορές αλλά φέτος αποφάσισε να μην πάει), ο Υπουργός Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης (αναχωρεί ήδη για Καναδά), ο George David πρόεδρος της Coca Cola στην Ελλάδα (έχει μετάσχει στις 5 τελευταίες συνεδριάσεις υπό άλλη ιδιότητα) και ο Λουκάς Τσούκαλης, καθηγητής Πανεπιστημίου και εσχάτως πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ(επίσης έχει μετάσχει μία φορά στο παρελθόν).
Η ιστορία της λέσχης Μπίλντεμπεργκ
Στις 29-31 μαϊου το 1954, μια ομάδα παγκόσμιων ηγετών, πολιτικών και τραπεζιτών, συμμετείχε σε μια σύσκεψη για τη διεθνή πολιτική και την οικονομία, στο Όοστερμπηκ της Όλλανδίας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Από τότε, η διάσκεψη της Ευρώπης ή της βόρειας Αμερικής, η ισχυρή αυτή πολιτική και οικονομική ελίτ ονομάστηκε ομάδα (ή λέσχη) Μπίλντερμπεργκ, από το όνομα του ξενοδοχείου που τη φιλοξένησε για πρώτη φορά.
Τα μέλη της Μπίλντερμπεργκ είναι αποκλειστικά βασιλείς, βασίλισσες, πρίγκιπες, καγκελάριοι, πρωθυπουργοί, πρόεδροι, πρέσβεις, σημαντικοί υπουργοί, μεγαλοχρηματιστές, διεθνείς τραπεζίτες, στρατιωτικοί ηγέτες και μεγαλοβιομήχανοι.
Σε κάθε συνδιάσκεψη συμμετέχουν τυπικά 120 αντιπρόσωποι – τα 2/3 από την Ευρώπη και το 1/3 από τη βόρεια Αμερική – και όλες οι συζητήσεις της ομάδας διεξάγονται με πλήρη μυστικότητα.
Για να εξασφαλιστεί αυτή η μυστικότητα, κλείνεται συνήθως ένα ολόκληρο ξενοδοχείο σε μια απομονωμένη περιοχή. Τα ξενοδοχείο αυτά και η γύρω περιοχή φυλάσσονται στη διάρκεια της διάσκεψης από οπλισμένους φρουρούς των μυστικών υπηρεσιών, σε συνεργασία με την τοπική αστυνομία. Η είσοδος απαγορεύεται ρητά στους δημοσιογράφους, εκτός από μερικούς έμπιστους διευθυντές και ρεπόρτερ που προσκαλεί η ίδια η ομάδα στις συναντήσεις της. Κατά τα άλλα, τα ΜΜΕ αγνοούν εντελώς και τις διασκέψεις αυτές και το περιεχόμενο των συζητήσεών τους.
Αλλά κι από την άλλη, πολλά από τα ίδια τα μέλη της Μπίλντερμπεργκ είναι ιδιοκτήτες μεγάλων μέσων ενημέρωσης, που τηρούν ωστόσο σιγή ασυρμάτου για τα τεκταινόμενα στις συνεδριάσεις.Όπως αναφέρει ο πρίγκιπας Μπέρνχαρντ της Ολλανδίας για την πρώτη διάσκεψη της ομάδας «δεν υπήρχε καμία απολύτως δημοσιότητα. Οι συμμετάσχοντες δεσμεύτηκαν να μην αναφέρουν δημόσια τι συζητήθηκε κατά τη σύσκεψη». Στην πραγματικότητα, η αιτία για την επιβαλλόμενη μυστικότητα δεν είναι τόσο για να διεξάγονται ελεύθερα και άφοβα οι συζητήσεις μεταξύ των μελών όσο για να αγνοεί η πλειοψηφία του κόσμου πλήρως τις σκέψεις και τις αποφάσεις τους, οι οποίες επηρεάζουν άμεσα την παγκόσμια πολιτική και οικονομία.
Η βρετανική εφημερίδα Τimes περιέγραψε το 1977 τη διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ με τα εξής λόγια: «…μια κλίκα των πλουσιότερων, των οικονομικά και πολιτικά πιο ισχυρών προσωπικοτήτων της δύσης, που συναντιούνται μυστικά για να σχεδιάσουν τα γεγονότα, τα οποία αργότερα θα παρουσιάσουν ότι συμβαίνουν δήθεν τυχαία…»
Η άτυπη παγκόσμια κυβέρνηση, παρόλο που περιστασιακά υπάρχει διαρροή πληροφοριών, τα μέλη της ισχυρής αυτής πλουτοκρατικής ελίτ παίζουν πολύ καλά τα ρόλο τους στη διατήρηση του μυστηρίου που περιβάλλει τις δραστηριότητες της ομάδας. Κάθε φορά που τα μέλη ρωτιούνται σχετικά, δίνουν συνήθως ασαφείς απαντήσεις και αναφέρονται μόνο στις κοσμικές λεπτομέρειες των συναντήσεων τους. Προσπαθούν γενικά να παρουσιάσουν τη λέσχη τους σαν ένα άτυπο φόρουμ που έχει σκοπό την επίτευξη «βαθύτερης κατανόησης των δυνάμεων και των τάσεων που επηρεάζουν τα δυτικά έθνη», αλλά και σαν ένα «υψηλόβαθμο και ευλύγιστο διεθνές φόρουμ στο οποίο μπορούν να προσεγγιστούν καλύτερα οι αντιτιθέμενες απόψεις και να επεκταθεί η αμοιβαία κατανόηση». Άλλοι διατείνονται ότι η ομάδα δεν έχει ουσιαστική επιρροή στις κυβερνήσεις και συνεπώς, δεν μπορεί να επηρεάσει άμεσα τα παγκόσμια γεγονότα.Στην πραγματικότητα όμως, όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί είναι αστείοι. Αρκετά μέλη της Μπίλντερμπεργκ έχουν ήδη παραδεχθεί ότι οι διασκέψεις τους έχουν πράγματι παγκόσμια επίδραση σε πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά θέματα.
Όταν ζητήθηκε από των πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Γερμανία Τζωρτζ Μαρκγκι να προσδιορίσει μια τέτοια επίδραση, εκείνος ανέφερε τη «συνθήκη της Ρώμης», δημιούργημα της οποίας ήταν η Ευρωπαϊκή Κοίνή Οικονομική Αγορά!Αυτό που πολλοί αγνοούν είναι ότι η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ ήταν ο δημιουργός της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και το σχέδιο των ενοποιήσεων -σύμφωνα με όσα κατά καιρούς διαρρέουν πάει μακρύτερα. Σε ένα σχέδιο τριών ενοποιημένων οικονομικών αξόνων. Η Ευρώπη είναι μόνο ο ένας.
Το πρόσωπο που βασικά συνετέλεσε στη δημιουργία της λέσχης Μπίλντερμπεργκ είναι ο Τζόζεφ Ρέτινγκερ. Είναι ο άνθρωπος που πίστευε στην ιδέα της οικονομικής και στρατιωτικής ένωσης της Ευρώπης, ενώ ταυτόχρονα ενδιαφερόταν και για την ισχυροποίηση του τάγματος των Ιησουϊτών. Ο Ρέτινγκερ πρότεινε στο γάλλο πρωθυπουργό Ζωρζ Κλεμανσώ ένα σχέδιο για την ένωση της ανατολικής Ευρώπης, το οποίο περιλάμβανε τη συγχώνευση της Αυστρίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας σε μια τριμερή μοναρχία υπό τη καθοδήγηση των Ιησουϊτών. Ο Κλεμανσώ τότε απέρριψε απερίφραστα το σχέδιο αυτό, θεωρώντας τον Ρέτινγκερ πράκτορα του Βατικανού.Ο Ρέτινγκερ όμως δεν πτοήθηκε. Στη συνέχεια ήρθε σε επαφή με πολιτικές και στρατιωτικές προσωπικότητες, προωθώντας μια μυστική συνδιάσκεψη των ηγετών του ΝΑΤΟ, για μια «ειλικρινή συζήτηση για τα διεθνή ζητήματα κεκλεισμένων των θυρών». Γρήγορα έκανε οπαδό της ιδέας τον πρίγκιπα Μπέρνχαρντ της Ολλανδίας, σημαντική τότε προσωπικότητα της πετρελαιοβιομηχανίας, με ισχυρή θέση στη Royal Dutch Petroleum (shell oil). Ο Μπέρνχαρντ υποστήριξε πλήρων την πρόταση του Ρέτινγκερ.
Το 1952 ο Μπέρνχαρντ πλησίασε την κυβέρνηση Τρούμαν κι έκανε λόγο για τη συνδιάσκεψη. Παρά τη θετική ανταπόκριση που είχε ανταπόκριση που είχε από ορισμένους κυβερνητικούς παράγοντες, η συνδιάσκεψη κανονίστηκε τελικά επί κυβερνήσεως Αϊζενχάουερ. Τους βασικούς ρόλους στην αμερικανική ομάδα είχαν ο διευθυντής της CIA, στρατηγός Γουόλτερ Σμιθ και το μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων Ντέιβιντ Τζάκσον. Από την αρχή, η αμερικάνικη ομάδα επηρεάστηκε έντονα από την οικογένεια Ροκφέλερ, ιδιοκτήτες της Standart Oil και ανταγωνιστές της Royal Dutch Petroleum του Mπέρνχαρντ. Από τότε, η ομάδα Mπίλντερμπεργκ αντανακλά στις αποφάσεις της τα συμφέροντα των πετρελαιοβιομηχάνων.
Η πρώτη αυτή διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ έγινε τελικά, το Μάιο του 1954 και, σύμφωνα με ένα έγγραφο της λέσχης του 1989, «η λέσχη αναπτύχθηκε λόγω του ενδιαφέροντος πολλών ηγετικών προσωπικοτήτων και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού για μια πιο στενή συνεργασία της δυτικής Ευρώπης και της βόρειας Αμερική σε θέματα υψίστης σημασίας. Έγινε φανερό ότι οι τακτές εμπιστευτικές συζητήσεις θα βοηθούσαν στην καλύτερη κατανόηση των διαφόρων ζητημάτων κατά τη δύσκολη μεταπολεμική περίοδο».Σύμφωνα με τον ειδήμονα στις διεθνείς ιδιωτικές ομάδες εξουσίας Στέφεν Γκιλ, καθηγητή πολιτικών επιστημών του πανεπιστημίου Γιορκ του Τορόντο, η πρώτη διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ χρηματοδοτήθηκε από τις Αμερικανικές Μυστικές υπηρεσίες. Στο εγχειρίδιο του μάλιστα, παραθέτει επίσημα αμερικανικά έγγραφα που το αποδυκνείουν.
Ο πρίγκιπας Μπέρνχαρντ παρέμεινε πρόεδρος της λέσχης επί 22 χρόνια. Τον διαδέχθηκε ο λόρδος Χουμ του Ηirsel, πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου που προέδρευσε στις διασκέψεις της για τέσσερα χρόνια. Στη διάσκεψη του 1980 μεταβίβασε την προεδρία στον Γουόλτερ Σήηλ, πρώην πρόεδρο της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γερμανίας. Το 1985 ο Σήηλ παραιτήθηκε και τον διαδέχθηκε ο λόρδος Ρολ του Ιpsden, πρόεδρος της εταιρείας S.G. Warburg group plc. Τέλος, στη διάσκεψη του 1989 ο λόρδος Ρολ μεταβίβασε την προεδρία στο λόρδο Κάρινγκτον, πρώην γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ. Το 2000, ορίστηκε ως νέος πρόεδρος ο Βισκάουντ Ετιέν Νταβινιόν, πρόεδρος της Societe Generale de Belgigue.
ΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Σσύμφωνα με μια αναφορά στα αρχεία του κογκρέσου από το μέλος της Mπίλντερμπεργκ και γερουσιαστή Γιάκομπ Γιάβιτς το 1964, οι «χώρες του δυτικού κόσμου ένιωσαν την ανάγκη για στενότερη συνεργασία, ώστε να προστατεύσουν τις ηθικές αξίες τους, τους δημοκρατικούς τους θεσμούς και την ανεξαρτησία τους ενάντια στον αυξανόμενο κομμουνιστικό κίνδυνο».Η πραγματικότητα όμως είναι ότι αυτή η συνεργασία αποσκοπούσε στον ολιγαρχικό, ιμπεριαλιστικό έλεγχο των οικονομιών των υπόλοιπων χωρών του κόσμου και στη δημιουργία μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης. Το σχήμα είναι απλό. Στην αρχή, προωθείται η εμπορική ένωση των κρατών σε τρεις ξεχωριστούς οικονομικούς συνασπισμούς: της Aμερικής, της Eυρώπης και της Aσίας, υπό την ηγεσία αντίστοιχα της βόρειας Aμερικής, της δυτικής Eυρώπης και της Iαπωνίας (η περίφημη τριμερής επιτροπή). Στη συνέχεια, έρχεται η νομισματική ένωση και στο τέλος η πολιτική ένωση αυτών των κρατών. Τελικά, δεν μένει παρά η πλήρης ένωση των τριών αυτών «μερών» σε μια μονομερή παγκόσμια κυβέρνηση (αν δεν τους χαλάσουν τελικά τα σχέδια η Kίνα και η Pωσία).Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τα ευφάνταστα σενάρια που κατά καιρούς έχουν έρθει στο φως για την παγκόσμια κυριαρχία, στην περίπτωση της μπίλντερμπεργκ μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η λέσχη κινεί τα ηνία του κόσμου, αφού έτσι κι αλλιώς αυτοί που την απαρτίζουν δεν είναι άλλοι παρά οι ήδη κυρίαρχοι του πλανήτη.
Στις διασκέψεις της Μπίλντερμπεργκ έχουν κατά καιρούς παραβρεθεί σημαίνουσες προσωπικότητες, όπως ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι (ήταν μέλος της επιτροπής καθοδήγησης στη δεκαετία του 1980), ο πρώην υπουργός άμυνας των ΗΠΑ Γουίλιαμ Πέρι, ο διευθυντής του διεθνούς νομισματικού ταμείου Στάνλεϊ Φίσερ, ο Αλεξάντερ Τρότμαν, πρόεδρος της εταιρείας Ford Motor Company, ο διευθυντής σύνταξης των Νew York Times και μέλος του συμβουλίου εξωτερικών σχέσεων Aρθρουρ Σούλτσμπεργκ, ο Γουίλ Χάτον, διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας London observer, ο Άλμπερτ τζ Βόλστεστερ, ανταποκριτής της Wall street Journal και μέλος του συμβουλίου εξωτερικών σχέσεων, ο Γουίλιαμ Κρίστολ, συντάκτης και εκδότης του περιοδικού Βritish Weekly Standard κ.α.Στην τελευταία συνάντηση της λέσχης, την 1η ιουνίου 2000, στο ξενοδοχείο Chateau du lac, λίγο έξω ακριβώς από τις Bρυξέλλες, ανάμεσα στους επίσημους προσκεκλημένους ήταν: η βασίλισσα Bεατρίκη της Oλλανδίας, ο πρώην υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Xένρυ Kίσιγνκερ, ο Nτέιβιντ Pοκφέλερ, πρόεδρος της Chase Manhattan Bank, ο Tζέημς Oύλφενσον, πρόεδρος της Παγκόσμιας τράπεζας, ο νέος πρόεδρος της λέσχης Βισκάουντ Ετιέν Νταβινιόν, πρόεδρος της Societe Generalede Belgique, ο Γουίλιαμ μακ Ντάνοου, πρόεδρος της Federal reserve Bank της Νέας Υόρκης, η Κάθριν Γκράχαμ, ιδιοκτήτρια και πρόεδρος της εφημερίδας Washington Post, ο μεγαλοχρηματιστής Tζωρτζ Σόρος, ο νέος Ευρωπαίος Επίτροπος Πασκάλ Λέιμι, ο Ζαν Κλωντ Τρισέ, διευθυντής της Βank of France, ο Xαβιέ Σολάνα, γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο πρώην πρόεδρος της Fiat Tζιοβάνι Aνιέλι, ο πρόεδρος της Eυρωπαϊκής Kεντρικής Tράπεζας Bιμ Nτούισενμπεργκ και άλλοι…
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ
Από ελληνικής απόψεως έχουν κατά καιρούς κληθεί με τις ιδιότητες που σημειώνονται παράπλευρα και συμμετάσχει οι εξής:
Τα μέλη της Μπίλντερμπεργκ είναι αποκλειστικά βασιλείς, βασίλισσες, πρίγκιπες, καγκελάριοι, πρωθυπουργοί, πρόεδροι, πρέσβεις, σημαντικοί υπουργοί, μεγαλοχρηματιστές, διεθνείς τραπεζίτες, στρατιωτικοί ηγέτες και μεγαλοβιομήχανοι.
Σε κάθε συνδιάσκεψη συμμετέχουν τυπικά 120 αντιπρόσωποι – τα 2/3 από την Ευρώπη και το 1/3 από τη βόρεια Αμερική – και όλες οι συζητήσεις της ομάδας διεξάγονται με πλήρη μυστικότητα.
Για να εξασφαλιστεί αυτή η μυστικότητα, κλείνεται συνήθως ένα ολόκληρο ξενοδοχείο σε μια απομονωμένη περιοχή. Τα ξενοδοχείο αυτά και η γύρω περιοχή φυλάσσονται στη διάρκεια της διάσκεψης από οπλισμένους φρουρούς των μυστικών υπηρεσιών, σε συνεργασία με την τοπική αστυνομία. Η είσοδος απαγορεύεται ρητά στους δημοσιογράφους, εκτός από μερικούς έμπιστους διευθυντές και ρεπόρτερ που προσκαλεί η ίδια η ομάδα στις συναντήσεις της. Κατά τα άλλα, τα ΜΜΕ αγνοούν εντελώς και τις διασκέψεις αυτές και το περιεχόμενο των συζητήσεών τους.
Αλλά κι από την άλλη, πολλά από τα ίδια τα μέλη της Μπίλντερμπεργκ είναι ιδιοκτήτες μεγάλων μέσων ενημέρωσης, που τηρούν ωστόσο σιγή ασυρμάτου για τα τεκταινόμενα στις συνεδριάσεις.Όπως αναφέρει ο πρίγκιπας Μπέρνχαρντ της Ολλανδίας για την πρώτη διάσκεψη της ομάδας «δεν υπήρχε καμία απολύτως δημοσιότητα. Οι συμμετάσχοντες δεσμεύτηκαν να μην αναφέρουν δημόσια τι συζητήθηκε κατά τη σύσκεψη». Στην πραγματικότητα, η αιτία για την επιβαλλόμενη μυστικότητα δεν είναι τόσο για να διεξάγονται ελεύθερα και άφοβα οι συζητήσεις μεταξύ των μελών όσο για να αγνοεί η πλειοψηφία του κόσμου πλήρως τις σκέψεις και τις αποφάσεις τους, οι οποίες επηρεάζουν άμεσα την παγκόσμια πολιτική και οικονομία.
Η βρετανική εφημερίδα Τimes περιέγραψε το 1977 τη διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ με τα εξής λόγια: «…μια κλίκα των πλουσιότερων, των οικονομικά και πολιτικά πιο ισχυρών προσωπικοτήτων της δύσης, που συναντιούνται μυστικά για να σχεδιάσουν τα γεγονότα, τα οποία αργότερα θα παρουσιάσουν ότι συμβαίνουν δήθεν τυχαία…»
Η άτυπη παγκόσμια κυβέρνηση, παρόλο που περιστασιακά υπάρχει διαρροή πληροφοριών, τα μέλη της ισχυρής αυτής πλουτοκρατικής ελίτ παίζουν πολύ καλά τα ρόλο τους στη διατήρηση του μυστηρίου που περιβάλλει τις δραστηριότητες της ομάδας. Κάθε φορά που τα μέλη ρωτιούνται σχετικά, δίνουν συνήθως ασαφείς απαντήσεις και αναφέρονται μόνο στις κοσμικές λεπτομέρειες των συναντήσεων τους. Προσπαθούν γενικά να παρουσιάσουν τη λέσχη τους σαν ένα άτυπο φόρουμ που έχει σκοπό την επίτευξη «βαθύτερης κατανόησης των δυνάμεων και των τάσεων που επηρεάζουν τα δυτικά έθνη», αλλά και σαν ένα «υψηλόβαθμο και ευλύγιστο διεθνές φόρουμ στο οποίο μπορούν να προσεγγιστούν καλύτερα οι αντιτιθέμενες απόψεις και να επεκταθεί η αμοιβαία κατανόηση». Άλλοι διατείνονται ότι η ομάδα δεν έχει ουσιαστική επιρροή στις κυβερνήσεις και συνεπώς, δεν μπορεί να επηρεάσει άμεσα τα παγκόσμια γεγονότα.Στην πραγματικότητα όμως, όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί είναι αστείοι. Αρκετά μέλη της Μπίλντερμπεργκ έχουν ήδη παραδεχθεί ότι οι διασκέψεις τους έχουν πράγματι παγκόσμια επίδραση σε πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά θέματα.
Όταν ζητήθηκε από των πρώην πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Γερμανία Τζωρτζ Μαρκγκι να προσδιορίσει μια τέτοια επίδραση, εκείνος ανέφερε τη «συνθήκη της Ρώμης», δημιούργημα της οποίας ήταν η Ευρωπαϊκή Κοίνή Οικονομική Αγορά!Αυτό που πολλοί αγνοούν είναι ότι η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ ήταν ο δημιουργός της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και το σχέδιο των ενοποιήσεων -σύμφωνα με όσα κατά καιρούς διαρρέουν πάει μακρύτερα. Σε ένα σχέδιο τριών ενοποιημένων οικονομικών αξόνων. Η Ευρώπη είναι μόνο ο ένας.
Το πρόσωπο που βασικά συνετέλεσε στη δημιουργία της λέσχης Μπίλντερμπεργκ είναι ο Τζόζεφ Ρέτινγκερ. Είναι ο άνθρωπος που πίστευε στην ιδέα της οικονομικής και στρατιωτικής ένωσης της Ευρώπης, ενώ ταυτόχρονα ενδιαφερόταν και για την ισχυροποίηση του τάγματος των Ιησουϊτών. Ο Ρέτινγκερ πρότεινε στο γάλλο πρωθυπουργό Ζωρζ Κλεμανσώ ένα σχέδιο για την ένωση της ανατολικής Ευρώπης, το οποίο περιλάμβανε τη συγχώνευση της Αυστρίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας σε μια τριμερή μοναρχία υπό τη καθοδήγηση των Ιησουϊτών. Ο Κλεμανσώ τότε απέρριψε απερίφραστα το σχέδιο αυτό, θεωρώντας τον Ρέτινγκερ πράκτορα του Βατικανού.Ο Ρέτινγκερ όμως δεν πτοήθηκε. Στη συνέχεια ήρθε σε επαφή με πολιτικές και στρατιωτικές προσωπικότητες, προωθώντας μια μυστική συνδιάσκεψη των ηγετών του ΝΑΤΟ, για μια «ειλικρινή συζήτηση για τα διεθνή ζητήματα κεκλεισμένων των θυρών». Γρήγορα έκανε οπαδό της ιδέας τον πρίγκιπα Μπέρνχαρντ της Ολλανδίας, σημαντική τότε προσωπικότητα της πετρελαιοβιομηχανίας, με ισχυρή θέση στη Royal Dutch Petroleum (shell oil). Ο Μπέρνχαρντ υποστήριξε πλήρων την πρόταση του Ρέτινγκερ.
Το 1952 ο Μπέρνχαρντ πλησίασε την κυβέρνηση Τρούμαν κι έκανε λόγο για τη συνδιάσκεψη. Παρά τη θετική ανταπόκριση που είχε ανταπόκριση που είχε από ορισμένους κυβερνητικούς παράγοντες, η συνδιάσκεψη κανονίστηκε τελικά επί κυβερνήσεως Αϊζενχάουερ. Τους βασικούς ρόλους στην αμερικανική ομάδα είχαν ο διευθυντής της CIA, στρατηγός Γουόλτερ Σμιθ και το μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων Ντέιβιντ Τζάκσον. Από την αρχή, η αμερικάνικη ομάδα επηρεάστηκε έντονα από την οικογένεια Ροκφέλερ, ιδιοκτήτες της Standart Oil και ανταγωνιστές της Royal Dutch Petroleum του Mπέρνχαρντ. Από τότε, η ομάδα Mπίλντερμπεργκ αντανακλά στις αποφάσεις της τα συμφέροντα των πετρελαιοβιομηχάνων.
Η πρώτη αυτή διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ έγινε τελικά, το Μάιο του 1954 και, σύμφωνα με ένα έγγραφο της λέσχης του 1989, «η λέσχη αναπτύχθηκε λόγω του ενδιαφέροντος πολλών ηγετικών προσωπικοτήτων και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού για μια πιο στενή συνεργασία της δυτικής Ευρώπης και της βόρειας Αμερική σε θέματα υψίστης σημασίας. Έγινε φανερό ότι οι τακτές εμπιστευτικές συζητήσεις θα βοηθούσαν στην καλύτερη κατανόηση των διαφόρων ζητημάτων κατά τη δύσκολη μεταπολεμική περίοδο».Σύμφωνα με τον ειδήμονα στις διεθνείς ιδιωτικές ομάδες εξουσίας Στέφεν Γκιλ, καθηγητή πολιτικών επιστημών του πανεπιστημίου Γιορκ του Τορόντο, η πρώτη διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ χρηματοδοτήθηκε από τις Αμερικανικές Μυστικές υπηρεσίες. Στο εγχειρίδιο του μάλιστα, παραθέτει επίσημα αμερικανικά έγγραφα που το αποδυκνείουν.
Ο πρίγκιπας Μπέρνχαρντ παρέμεινε πρόεδρος της λέσχης επί 22 χρόνια. Τον διαδέχθηκε ο λόρδος Χουμ του Ηirsel, πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου που προέδρευσε στις διασκέψεις της για τέσσερα χρόνια. Στη διάσκεψη του 1980 μεταβίβασε την προεδρία στον Γουόλτερ Σήηλ, πρώην πρόεδρο της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γερμανίας. Το 1985 ο Σήηλ παραιτήθηκε και τον διαδέχθηκε ο λόρδος Ρολ του Ιpsden, πρόεδρος της εταιρείας S.G. Warburg group plc. Τέλος, στη διάσκεψη του 1989 ο λόρδος Ρολ μεταβίβασε την προεδρία στο λόρδο Κάρινγκτον, πρώην γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ. Το 2000, ορίστηκε ως νέος πρόεδρος ο Βισκάουντ Ετιέν Νταβινιόν, πρόεδρος της Societe Generale de Belgigue.
ΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Σσύμφωνα με μια αναφορά στα αρχεία του κογκρέσου από το μέλος της Mπίλντερμπεργκ και γερουσιαστή Γιάκομπ Γιάβιτς το 1964, οι «χώρες του δυτικού κόσμου ένιωσαν την ανάγκη για στενότερη συνεργασία, ώστε να προστατεύσουν τις ηθικές αξίες τους, τους δημοκρατικούς τους θεσμούς και την ανεξαρτησία τους ενάντια στον αυξανόμενο κομμουνιστικό κίνδυνο».Η πραγματικότητα όμως είναι ότι αυτή η συνεργασία αποσκοπούσε στον ολιγαρχικό, ιμπεριαλιστικό έλεγχο των οικονομιών των υπόλοιπων χωρών του κόσμου και στη δημιουργία μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης. Το σχήμα είναι απλό. Στην αρχή, προωθείται η εμπορική ένωση των κρατών σε τρεις ξεχωριστούς οικονομικούς συνασπισμούς: της Aμερικής, της Eυρώπης και της Aσίας, υπό την ηγεσία αντίστοιχα της βόρειας Aμερικής, της δυτικής Eυρώπης και της Iαπωνίας (η περίφημη τριμερής επιτροπή). Στη συνέχεια, έρχεται η νομισματική ένωση και στο τέλος η πολιτική ένωση αυτών των κρατών. Τελικά, δεν μένει παρά η πλήρης ένωση των τριών αυτών «μερών» σε μια μονομερή παγκόσμια κυβέρνηση (αν δεν τους χαλάσουν τελικά τα σχέδια η Kίνα και η Pωσία).Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τα ευφάνταστα σενάρια που κατά καιρούς έχουν έρθει στο φως για την παγκόσμια κυριαρχία, στην περίπτωση της μπίλντερμπεργκ μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η λέσχη κινεί τα ηνία του κόσμου, αφού έτσι κι αλλιώς αυτοί που την απαρτίζουν δεν είναι άλλοι παρά οι ήδη κυρίαρχοι του πλανήτη.
Στις διασκέψεις της Μπίλντερμπεργκ έχουν κατά καιρούς παραβρεθεί σημαίνουσες προσωπικότητες, όπως ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι (ήταν μέλος της επιτροπής καθοδήγησης στη δεκαετία του 1980), ο πρώην υπουργός άμυνας των ΗΠΑ Γουίλιαμ Πέρι, ο διευθυντής του διεθνούς νομισματικού ταμείου Στάνλεϊ Φίσερ, ο Αλεξάντερ Τρότμαν, πρόεδρος της εταιρείας Ford Motor Company, ο διευθυντής σύνταξης των Νew York Times και μέλος του συμβουλίου εξωτερικών σχέσεων Aρθρουρ Σούλτσμπεργκ, ο Γουίλ Χάτον, διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας London observer, ο Άλμπερτ τζ Βόλστεστερ, ανταποκριτής της Wall street Journal και μέλος του συμβουλίου εξωτερικών σχέσεων, ο Γουίλιαμ Κρίστολ, συντάκτης και εκδότης του περιοδικού Βritish Weekly Standard κ.α.Στην τελευταία συνάντηση της λέσχης, την 1η ιουνίου 2000, στο ξενοδοχείο Chateau du lac, λίγο έξω ακριβώς από τις Bρυξέλλες, ανάμεσα στους επίσημους προσκεκλημένους ήταν: η βασίλισσα Bεατρίκη της Oλλανδίας, ο πρώην υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Xένρυ Kίσιγνκερ, ο Nτέιβιντ Pοκφέλερ, πρόεδρος της Chase Manhattan Bank, ο Tζέημς Oύλφενσον, πρόεδρος της Παγκόσμιας τράπεζας, ο νέος πρόεδρος της λέσχης Βισκάουντ Ετιέν Νταβινιόν, πρόεδρος της Societe Generalede Belgique, ο Γουίλιαμ μακ Ντάνοου, πρόεδρος της Federal reserve Bank της Νέας Υόρκης, η Κάθριν Γκράχαμ, ιδιοκτήτρια και πρόεδρος της εφημερίδας Washington Post, ο μεγαλοχρηματιστής Tζωρτζ Σόρος, ο νέος Ευρωπαίος Επίτροπος Πασκάλ Λέιμι, ο Ζαν Κλωντ Τρισέ, διευθυντής της Βank of France, ο Xαβιέ Σολάνα, γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο πρώην πρόεδρος της Fiat Tζιοβάνι Aνιέλι, ο πρόεδρος της Eυρωπαϊκής Kεντρικής Tράπεζας Bιμ Nτούισενμπεργκ και άλλοι…
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ
Από ελληνικής απόψεως έχουν κατά καιρούς κληθεί με τις ιδιότητες που σημειώνονται παράπλευρα και συμμετάσχει οι εξής:
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΡΑΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΉΣ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΠΟΡΤΟ ΚΑΡΡΑΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΑΥΙΔ – ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ 3Ε
ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ – ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ
ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ – ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΜΟΣΠ. ΕΛΛ. ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΩΝ
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΑΡΣΕΝΗΣ – ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ – ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΛΟΥΜΠΗΣ – ΠΡ. ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΕΛΛ. ΕΞΩΤ. ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΥΡΟΣ – ΕΘΝΙΚΟΣ OMBUDSMAN
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΧΑΤΖΗΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ – ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΤΑΙΡΕΑΣ ELETSON
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ – ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΓΙΑΝΝΟΣ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗΣ – ΠΡΩΗΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΙΒΑΝΟΣ – ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΡΑΣ – ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΦΟΠΛΙΣΤΩΝ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΟΣ – ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ – ΠΡΩΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ – ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ – ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΠΑΠΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔ – ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΙΤΑΝ
ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ – ΑΡΧΗΓΟΣ ΠΑΣΟΚ
ΜΙΧΑΗΛ ΠΕΡΑΤΙΚΟΣ – ΠΡΟΕΔΡΟΣ PEGASUS OCEAN SERVICES
ΣΑΜΑΡΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ – ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΛΟΥΚΑΣ ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ – ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ
ΘΑΝΟΣ ΒΕΡΕΜΗΣ – ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ
ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΒΩΚΟΣ – ΠΡΟΕΔΡΟΣ SEATRADE ORGANISATION
ΜΙΝΩΣ ΖΟΜΠΑΝΑΚΗΣ – ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΙ ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ
ΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ - ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΝΤΟΡΑ - ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΘΗΝΩΝ
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ - ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΑΝΤΟΥ.
ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΑΣΚΑΛΕΜΕΝΟΙ, ΑΛΛΙΩΣ ΠΑΠΑΛΑ. ΤΟΥΣ ΤΡΩΕΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://underinformation.wordpress.com
The George W. Ball Papers
Published by Scholarly Resources, Inc.
This collection documents the private and public life of American lawyer and diplomat George W. Ball. Ball served as counsel in the Lend-Lease Administration and the Foreign Economic Administration from 1942-44. In 1961, he became Under Secretary of State for Economic Affairs. Ball then served as Under Secretary of State from 1961 to 1966 under both presidents Kennedy and Johnson. Ball played a key role in both administrations. An expert in economic foreign policy, he was instrumental in developing U.S. foreign aid and foreign trade policy. While his tenure as undersecretary of state is most noted for his vociferous opposition to the Vietnam War, other highlights include participating in Kennedy’s inner sanctum during the Cuban Missile Crisis, negotiating a wheat deal with the Soviets, attending National Security Council meetings, brokering an international textile agreement, and serving as a mediator of crises in Cyprus, Pakistan, the Congo, and the Dominican Republic. The George W. Ball Papers contain correspondence, memoranda, reports, speeches, telecons, minutes, appointment books, writings, scrapbooks, clippings, financial information, and legal documents. This is an outstanding collection for research in diplomatic history and foreign policy particularly during the Cold War and the Vietnam War eras.
Series 1, Correspondence, 1916-1994, chronicles Ball’s life from childhood to death.
Series 1, Subseries 1, Subject Files, 1916-1994, contains incoming and outgoing correspondence, memoranda, reports, clippings, manuscripts, speeches, press releases, and publications, and is filed alphabetically by author or subject. Ball’s careers are well documented in this subseries, including his work on the U.S. Strategic Bombing Survey, which included the interrogation of Albert Speer, his years spent at Cleary, Gottlieb, his international banking experience gained at Lehman Brothers, and his work with Jean Monnet on European integration. The seventeen memoranda Ball wrote outlining his opposition to the Vietnam War are also included in this subseries. The relationships Ball developed with various colleagues are documented here as well. Correspondents include Adlai Stevenson, ArthurSchlesinger, Jr., Wilson Wyatt, John Kenneth Galbraith and Eugene Rostow, Dean Rusk, Dean Acheson, W. Michael Blumenthal, William P. Bundy, Nicholas Katzenbach, J. Robert Schaetzel and George S. Springsteen. Also detailed is Ball’s involvement in numerous organizations, including the Council on Foreign Relations, the Century Association, the International Chamber of Commerce, and the highly secretive Bilderberg Group, which was established to foster frank, confidential discussions between Europeans and North Americans on current issues affecting foreign affairs and the international economy.
Series 1, Subseries 2, Chron Files, 1952-1993, contains the most comprehensive documentation of Ball’s involvement in the shaping of foreign and domestic policy. This subseries largely contains outgoing correspondence and memoranda, although there is some incoming correspondence during his tenure as Under Secretary of State, and both are filed in reverse chronological order. The material ranges from the mundane (a thank you letter to a friend for a birthday gift) to a secret memorandum dated June 20, 1963 outlining the “mess in Europe” written for President Kennedy on his upcoming trip.
Series 2, Appointments, 1945-1994, contains appointment books, desk and pocket calendars, and billing logs. Series 3, Writings, 1933-1994, is divided into two subseries. Each subseries is arranged alphabetically and chronologically thereunder.
Series 3, Subseries 1, Books, 1945-1993, includes correspondence, lists, reviews, clippings, reference material and drafts for Ball’s five published books and one unpublished work. His published works include Diplomacy for a Crowded World, Discipline of Power, Error and Betrayal in Lebanon, Passionate Attachment, and The Past Has Another Pattern. His unpublished work focused on the evolution of the Schuman Plan.
Series 3, Subseries 2, Articles and Miscellaneous Writings, 1933-1994, contains articles, readers’ comments, book jacket blurbs, college and law school papers, essays, forewords, letters to the editor, a memorandum, and poems. A prolific writer, Ball produced more than 270 articles during his lifetime for a variety of domestic and foreign publications. During the early 1970s, Ball wrote a guest columnist series for Newsweek. These articles focused largely on foreign policy and tackled such issues as Biafra’s loss of independence, the Nixon doctrine, the Middle East, and the realities of a settlement in Vietnam. Ball was not afraid to write on difficult subjects and received a large amount of mail from readers who disagreed with his stated positions. An electronic index exists for this subseries.
Series 4, Public Statements, 1942-1994, includes interviews, oral histories, speeches, and testimony. Ball was a popular speaker; he addressed organizations, businesses, universities, and associations and was also a frequent guest on the Sunday morning news programs. He testified before Congress more than sixty times on a variety of issues that included the International Development Act, the future role of NATO, U.S.-Japanese relations, the Trade Expansion Act, SALT II, and the Persian Gulf crisis. An electronic index of each public statement exists for this series.
Series 5, Telecons, 1955-1982, contains logs, transcripts, and summaries of incoming and outgoing telephone calls. The incomplete set of telecons received from Ball is arranged chronologically, except for four subject files located at the end of the chronological run that focus on the Congo, the Dominican Republic, the USSR wheat deal, and Vietnam. The telecons illuminate the daily issues Ball faced, as well as what foreign and domestic problems required his immediate attention. It is also interesting to note whom Ball solicited or shared information with regarding a particular incident.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ (http://underinformation.wordpress.com/2008/02/10/bilder/)
Published by Scholarly Resources, Inc.
This collection documents the private and public life of American lawyer and diplomat George W. Ball. Ball served as counsel in the Lend-Lease Administration and the Foreign Economic Administration from 1942-44. In 1961, he became Under Secretary of State for Economic Affairs. Ball then served as Under Secretary of State from 1961 to 1966 under both presidents Kennedy and Johnson. Ball played a key role in both administrations. An expert in economic foreign policy, he was instrumental in developing U.S. foreign aid and foreign trade policy. While his tenure as undersecretary of state is most noted for his vociferous opposition to the Vietnam War, other highlights include participating in Kennedy’s inner sanctum during the Cuban Missile Crisis, negotiating a wheat deal with the Soviets, attending National Security Council meetings, brokering an international textile agreement, and serving as a mediator of crises in Cyprus, Pakistan, the Congo, and the Dominican Republic. The George W. Ball Papers contain correspondence, memoranda, reports, speeches, telecons, minutes, appointment books, writings, scrapbooks, clippings, financial information, and legal documents. This is an outstanding collection for research in diplomatic history and foreign policy particularly during the Cold War and the Vietnam War eras.
Series 1, Correspondence, 1916-1994, chronicles Ball’s life from childhood to death.
Series 1, Subseries 1, Subject Files, 1916-1994, contains incoming and outgoing correspondence, memoranda, reports, clippings, manuscripts, speeches, press releases, and publications, and is filed alphabetically by author or subject. Ball’s careers are well documented in this subseries, including his work on the U.S. Strategic Bombing Survey, which included the interrogation of Albert Speer, his years spent at Cleary, Gottlieb, his international banking experience gained at Lehman Brothers, and his work with Jean Monnet on European integration. The seventeen memoranda Ball wrote outlining his opposition to the Vietnam War are also included in this subseries. The relationships Ball developed with various colleagues are documented here as well. Correspondents include Adlai Stevenson, ArthurSchlesinger, Jr., Wilson Wyatt, John Kenneth Galbraith and Eugene Rostow, Dean Rusk, Dean Acheson, W. Michael Blumenthal, William P. Bundy, Nicholas Katzenbach, J. Robert Schaetzel and George S. Springsteen. Also detailed is Ball’s involvement in numerous organizations, including the Council on Foreign Relations, the Century Association, the International Chamber of Commerce, and the highly secretive Bilderberg Group, which was established to foster frank, confidential discussions between Europeans and North Americans on current issues affecting foreign affairs and the international economy.
Series 1, Subseries 2, Chron Files, 1952-1993, contains the most comprehensive documentation of Ball’s involvement in the shaping of foreign and domestic policy. This subseries largely contains outgoing correspondence and memoranda, although there is some incoming correspondence during his tenure as Under Secretary of State, and both are filed in reverse chronological order. The material ranges from the mundane (a thank you letter to a friend for a birthday gift) to a secret memorandum dated June 20, 1963 outlining the “mess in Europe” written for President Kennedy on his upcoming trip.
Series 2, Appointments, 1945-1994, contains appointment books, desk and pocket calendars, and billing logs. Series 3, Writings, 1933-1994, is divided into two subseries. Each subseries is arranged alphabetically and chronologically thereunder.
Series 3, Subseries 1, Books, 1945-1993, includes correspondence, lists, reviews, clippings, reference material and drafts for Ball’s five published books and one unpublished work. His published works include Diplomacy for a Crowded World, Discipline of Power, Error and Betrayal in Lebanon, Passionate Attachment, and The Past Has Another Pattern. His unpublished work focused on the evolution of the Schuman Plan.
Series 3, Subseries 2, Articles and Miscellaneous Writings, 1933-1994, contains articles, readers’ comments, book jacket blurbs, college and law school papers, essays, forewords, letters to the editor, a memorandum, and poems. A prolific writer, Ball produced more than 270 articles during his lifetime for a variety of domestic and foreign publications. During the early 1970s, Ball wrote a guest columnist series for Newsweek. These articles focused largely on foreign policy and tackled such issues as Biafra’s loss of independence, the Nixon doctrine, the Middle East, and the realities of a settlement in Vietnam. Ball was not afraid to write on difficult subjects and received a large amount of mail from readers who disagreed with his stated positions. An electronic index exists for this subseries.
Series 4, Public Statements, 1942-1994, includes interviews, oral histories, speeches, and testimony. Ball was a popular speaker; he addressed organizations, businesses, universities, and associations and was also a frequent guest on the Sunday morning news programs. He testified before Congress more than sixty times on a variety of issues that included the International Development Act, the future role of NATO, U.S.-Japanese relations, the Trade Expansion Act, SALT II, and the Persian Gulf crisis. An electronic index of each public statement exists for this series.
Series 5, Telecons, 1955-1982, contains logs, transcripts, and summaries of incoming and outgoing telephone calls. The incomplete set of telecons received from Ball is arranged chronologically, except for four subject files located at the end of the chronological run that focus on the Congo, the Dominican Republic, the USSR wheat deal, and Vietnam. The telecons illuminate the daily issues Ball faced, as well as what foreign and domestic problems required his immediate attention. It is also interesting to note whom Ball solicited or shared information with regarding a particular incident.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ (http://underinformation.wordpress.com/2008/02/10/bilder/)
Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008
ΕΠΕΙΔΗ ΜΕ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ ΤΟΥ ΓΑΠ ( Αναδημοσίευση)
Ο κυνισμός είναι το υποκατάστατο της εξυπνάδας του διανοητικά ανάπηρου -Τζ. Λάινς
Οι 'Ελληνες της μυστικής Λέσχης "Μπίλντερμπεργκ": Ποιοί πολιτικοί, επιχειρηματίες και ποιός δημοσιογράφος, συμμετείχαν στις συνεδριάσεις της μυστικής-αμαρτωλής διατλαντικής Λέσχης Bilderberg που προ-αποφασίζει γιά το πολιτικο-οικονομικό μέλλον του πλανήτη, "βαφτίζει" ηγέτες-κυβερνήσεις κι εξαγοράζει συνειδήσεις... Κίσσιγκερ, Περλ, Γούλφοβιτς, Ροκφέλερ, Σόρος, Kλίντον, Τζον Κέρρυ, Ντ' Εστέν, Πρόντι, Χόλμπρουκ, Χουάν Κάρλος, μερικά από τα τακτικά της μέλη, μαζί με ηχηρά ονόματα από τον χώρο της πολεμικής (και μη) βιομηχανίας, των αμερικανικών ΜΜΕ και των εταιριών πετρελαίου... 'Ολοι οι Γ.Γ. του ΝΑΤΟ υπήρξαν μέλη της Λέσχης
Η περίφημη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, που την διακρίνει η μυστικότητα, παίζει κατά κάποιο λόγο, ρόλο άτυπης παγκόσμιας κυβέρνησης. 'Οτι αντιδραστικό έχει συμβεί στον πλανήτη τα τελευταία 51 χρόνια, έχει συζητηθεί, προκαθοριστεί σε συνεδριάσεις της. Η Λέσχη, συνεδριάζει γιά ένα τετραήμερο κάθε χρόνο σε διαφορετικές πόλεις, χώρες και στις εργασίες της συμμετέχουν 120 πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι κ.ά. από επιλεγμένες 30-35 χώρες. Οι συμμετέχοντες απαγορεύεται να μιλήσουν σε ΜΜΕ ή σε ιδιώτες και αποφεύγουν οποιαδήποτε αναφορά σε ότι έχει σχέση με τις συνεδριάσεις, ακόμα "αρνούνται" έστω και την συμμετοχή τους στη συνεδρίαση. Eπίσης, απαγορεύεται να ενημερώσουν τα Κοινοβούλια των χωρών τους, αν είναι πολιτικοί.Στη μυστική σύνοδο της Μπίλντερμπεργκ διαμορφώνεται από ένα πολύ περιορισμένο αριθμό ανθρώπων μια συναίνεση για το ποιές είναι οι προτεραιότητες που θα πρέπει να απασχολήσουν τον κόσμο μας τα επόμενα χρόνια, σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.Η ιστορία έχει δείξει πως η συμμετοχή στις εργασίες της λέσχης Μπίλντερμπεργκ μπορεί να ... κάνει καλό στην καριέρα κάποιων πολιτικών. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, ήταν κυβερνήτης της πολιτείας Άρκανσο το 1991, όταν πήρε μέρος σε μια τέτοια συνάντηση. Ο σημερινός πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, που παρέστη στη σύνοδο της λέσχης δύο χρόνια αργότερα, το 1993, ήταν βουλευτής της αντιπολίτευσης.
Oι ελληνικές συμμετοχές (πολιτικών) 1988-2005: Γιώργος Παπανδρέου 4, Θεόδωρος Πάγκαλος 3, 'Αννα Διαμαντοπούλου 2, Κώστας Καραμανλής 1 (βλέπε κατάλογο παρακάτω, γιά υπόλοιπους).
Στην μυστική Λέσχη, συμμετέχουν, εκτός των άλλων από αμερικανικής πλευράς, οι: Κίσσινγκερ, Περλ, Γουλφοβιτς, Σόρος. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι όλοι οι Γεν. γραμματείς του ΝΑΤΟ, υπήρξαν μέλη της Λέσχης.
Στην Ελλάδα, η Λέσχη συνεδρίασε στα 1993, στην Βουλιαγμένη, επί κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος είχε συμμετάσχει στη συνεδρίαση, μαζί με άλλους 'Ελληνες πολιτικούς.
Αξιοπρόσεκτο είναι και το γεγονός ότι ένας μόνο 'Ελληνας δημοσιογράφος έχει συμμετάσχει σε συνεδρίαση της Λέσχης, στα 2002 στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ, ο ("εκπαιδευμένος" στις ΗΠΑ) Αλέξης Παπαχελάς.
Επίσης, στα 1998 συμμετείχαν από κοινού στη συνεδρίαση της Λέσχης στην Μ. Βρετανία οι: Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου. (Ο πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
Από την Ελλάδα, στις συνεδριάσεις των 5 τελευταίων χρόνων, συμμετείχαν:
2005 - Rottach-Egern, Germany (5-8 Μαίου- Η Agenda)Alogoskoufis, George - Minister of Economy and FinancePapandreou, George - Leader of the Opposition (PASOK)Diamantopoulou, Anna - Member of Parliament, former European CommissionerDavid, George A., Chairman, Coca-Cola H.B.C. S.A.(O πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
2004 - Stresa, Italy, (3-6 Ιουνίου 2004) Diamantopoulou, Anna - Member of Parliament, former European Commissioner for Social Affairs David, George A. - Chairman of the Board, Hellenic Bottling Company S.A. (Coca-Cola) (Ο πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
2003 - Versailles, France (15-18 Μαίου): Bakoyannis, Dora - Mayor of Athens Tsoukalis, Loukas - Professor, University of Athens; President Hellenic Foundation for European and Foreign Policy David, George A. - Chairman of the Board, Hellenic Bottling Company S.A. (Coca-Cola) (Ο πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
2002 - Chantily, Virginia, USA (30 Μαίου-2 Ιουνίου): David, George A. - Chairman of the Board, Hellenic Bottling Company S.A. (Coca-Cola) - member, Steering Committee Papahelas, Alexis - Foreign policy columnist. "TO VIMA" (Ο πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
2001 - Stenungsund, Sweden (24-27 Μαίου): David, George A. - Chairman of the Board, Hellenic Bottling Company S.A. (Coca-Cola) Manos, Stephanos - Member of the Greek Parliament & Former Minister of National Economy; President of the Liberal Party (Ο πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
Παρακάτω, ο κατάλογος με τους 'Ελληνεςπολιτικούς κι επιχειρηματίες, που συμμετείχαν στις μυστικές συνεδριάσεις της Λέσχης, από τα 1988 ίσαμε τα 2000 (τις περισσότερες συμμετοχές από τους πολιτικούς, έχουν οι Γιώργος Παπανδρέου, 4 συνολικά με αυτήν 6-8 Μαίου 2005 στην Γερμανία και Θεόδωρος Πάγκαλος, με 3):
Bilderberg from 1988 onwards (Greece)
(Στα παραάτω, πρέπει να προστεθεί και το όνομα του πολιτικού Γιάγκου Πεσματζόγλου -τακτικό μέλος της Λέσχης)
Codes: x-attending, ch-Chairman, sg-Secretary General, tr-Treasurer, ad-Advisory Group, st-Steering Committee, rp-rapporteur; brackets ( ) generally mean officer not attending, but for 1989 (st) means not clear due to absence of information; AT-Austria, BE-Belgium, BG-Bulgaria, CH-Switzerland, CN-Canada, CZ-Czech Republic, DE-Germany, DK-Denmark, ES-Spain, FI-Finland, FR-France, GR-Greece, HU-Hungary, IC-Iceland, IN-International, IR-Ireland, IT-Italy, LU-Luxembourg, NL-Netherlands, NO-Norway, NZ-New Zealand, PL-Poland, PT-Portugal, RU-Russia, SV-Sweden, TR-Turkey, UK-United Kingdom, UR-Ukraine, US-USA, YU-Yugoslavia
Sources: 82(st): Steering Committee list; 88 list: original List of Participants; 89(st): partial Steering Committee list; 91, 92 and 93 lists: taken from Spotlight; 92 Steering Committee list, extracted from Armen Victorian piece in Nexus Magazine; 94 list: original, plus Tony Gosling and Spotlight; 95 list: Tony Gosling (Alberta Reporter) and elements from Spotlight; 96 list: Spotlight and Tony Gosling; 97 list: Tony Gosling, Lobster Magazine and Spotlight; 97 Steering Committee list: original from Bilderberg Meetings 98 list: original Participant List, and Parascope; 99 list: Portuguese News Weekly, Tony Gosling, Big Issue/Schnews - Bilderberg Minutes, and Spotlight; 2000 list: kindly provided by the Bilderberg Meetings; Ex-Steering Committee members over the last 10 years (x st) - letter to Patricia McKenna MEP from Bilderberg Meetings, 3.12.98
Bilderberg from 1988 onwards (Greece)
Carras, Costa, Director of Companies (x st)
David, George A. Chairman of the Board, Hellenic Bottling Company S.A.
Andrianopoulos, Andreas, Mayor of Piraeus; former Minister of Culture
Argyros, Stelios, Chairman Federation of Greek Industries
Arsenis, Gerasimos, Minister of Defense
Christodoulou, Efthymios, Minister of Economic Affairs
Costopoulos, Yannis S, Chairman, Credit Bank
Couloumbis, Ted, Pres. Greek Foreign Policy Institute
Diamandouros, P Nikiforos; National Ombudsman
Hadjieleftheriadis, Gregory, Vice President Eletson Corporation
Karamanlis, Kostas A. - Leader of the Opposition ( to 1998)
Kranidiotis, Yannos. Alternate Minister for Foreign Affairs (d. 14.9.99).
Livanos, George P, Ship Owner
Lyras, John C, Vice Chairman, Union of Greek Shipowners
Manos, Stefanos, Minister of National Economy (to 1993)
Mitsotakis, Constantine, Prime Minister (to 1993)
Pangalos, Theodoros G., Minister for Foreign Affairs (Socialist Party) (to 1993 & 1996)
Papaconstantinou, Michalis, Minister for Foreign Affairs
Papalexopoulos, Theodore, Deputy Chairman, Titan Cement Company SA
Papandreou, George A. - Minister for Foreign Affairs ( 1995, 1998 & 2000)
Peraticos, Michael C, Chairman, Pegasus Ocean Services
Samaras, Andonis, former Minister of Foreign Affairs
Tsoukalis, Loukas, Prof, Univ of Athens; Pres., Hellenic Centre for Eur. Studies (EKEM)
Veremis, Thanos M. - Professor of Political History, Univ. of Athens; Pres. of Eliamep
Vokos, Themistocles, Chairman, The Seatrade Organisation
Zombanakis, Minos, Chair, Group for International Study & Evaluation
Οι 'Ελληνες της μυστικής Λέσχης "Μπίλντερμπεργκ": Ποιοί πολιτικοί, επιχειρηματίες και ποιός δημοσιογράφος, συμμετείχαν στις συνεδριάσεις της μυστικής-αμαρτωλής διατλαντικής Λέσχης Bilderberg που προ-αποφασίζει γιά το πολιτικο-οικονομικό μέλλον του πλανήτη, "βαφτίζει" ηγέτες-κυβερνήσεις κι εξαγοράζει συνειδήσεις... Κίσσιγκερ, Περλ, Γούλφοβιτς, Ροκφέλερ, Σόρος, Kλίντον, Τζον Κέρρυ, Ντ' Εστέν, Πρόντι, Χόλμπρουκ, Χουάν Κάρλος, μερικά από τα τακτικά της μέλη, μαζί με ηχηρά ονόματα από τον χώρο της πολεμικής (και μη) βιομηχανίας, των αμερικανικών ΜΜΕ και των εταιριών πετρελαίου... 'Ολοι οι Γ.Γ. του ΝΑΤΟ υπήρξαν μέλη της Λέσχης
Η περίφημη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, που την διακρίνει η μυστικότητα, παίζει κατά κάποιο λόγο, ρόλο άτυπης παγκόσμιας κυβέρνησης. 'Οτι αντιδραστικό έχει συμβεί στον πλανήτη τα τελευταία 51 χρόνια, έχει συζητηθεί, προκαθοριστεί σε συνεδριάσεις της. Η Λέσχη, συνεδριάζει γιά ένα τετραήμερο κάθε χρόνο σε διαφορετικές πόλεις, χώρες και στις εργασίες της συμμετέχουν 120 πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι κ.ά. από επιλεγμένες 30-35 χώρες. Οι συμμετέχοντες απαγορεύεται να μιλήσουν σε ΜΜΕ ή σε ιδιώτες και αποφεύγουν οποιαδήποτε αναφορά σε ότι έχει σχέση με τις συνεδριάσεις, ακόμα "αρνούνται" έστω και την συμμετοχή τους στη συνεδρίαση. Eπίσης, απαγορεύεται να ενημερώσουν τα Κοινοβούλια των χωρών τους, αν είναι πολιτικοί.Στη μυστική σύνοδο της Μπίλντερμπεργκ διαμορφώνεται από ένα πολύ περιορισμένο αριθμό ανθρώπων μια συναίνεση για το ποιές είναι οι προτεραιότητες που θα πρέπει να απασχολήσουν τον κόσμο μας τα επόμενα χρόνια, σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.Η ιστορία έχει δείξει πως η συμμετοχή στις εργασίες της λέσχης Μπίλντερμπεργκ μπορεί να ... κάνει καλό στην καριέρα κάποιων πολιτικών. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, ήταν κυβερνήτης της πολιτείας Άρκανσο το 1991, όταν πήρε μέρος σε μια τέτοια συνάντηση. Ο σημερινός πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, που παρέστη στη σύνοδο της λέσχης δύο χρόνια αργότερα, το 1993, ήταν βουλευτής της αντιπολίτευσης.
Oι ελληνικές συμμετοχές (πολιτικών) 1988-2005: Γιώργος Παπανδρέου 4, Θεόδωρος Πάγκαλος 3, 'Αννα Διαμαντοπούλου 2, Κώστας Καραμανλής 1 (βλέπε κατάλογο παρακάτω, γιά υπόλοιπους).
Στην μυστική Λέσχη, συμμετέχουν, εκτός των άλλων από αμερικανικής πλευράς, οι: Κίσσινγκερ, Περλ, Γουλφοβιτς, Σόρος. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι όλοι οι Γεν. γραμματείς του ΝΑΤΟ, υπήρξαν μέλη της Λέσχης.
Στην Ελλάδα, η Λέσχη συνεδρίασε στα 1993, στην Βουλιαγμένη, επί κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος είχε συμμετάσχει στη συνεδρίαση, μαζί με άλλους 'Ελληνες πολιτικούς.
Αξιοπρόσεκτο είναι και το γεγονός ότι ένας μόνο 'Ελληνας δημοσιογράφος έχει συμμετάσχει σε συνεδρίαση της Λέσχης, στα 2002 στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ, ο ("εκπαιδευμένος" στις ΗΠΑ) Αλέξης Παπαχελάς.
Επίσης, στα 1998 συμμετείχαν από κοινού στη συνεδρίαση της Λέσχης στην Μ. Βρετανία οι: Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου. (Ο πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
Από την Ελλάδα, στις συνεδριάσεις των 5 τελευταίων χρόνων, συμμετείχαν:
2005 - Rottach-Egern, Germany (5-8 Μαίου- Η Agenda)Alogoskoufis, George - Minister of Economy and FinancePapandreou, George - Leader of the Opposition (PASOK)Diamantopoulou, Anna - Member of Parliament, former European CommissionerDavid, George A., Chairman, Coca-Cola H.B.C. S.A.(O πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
2004 - Stresa, Italy, (3-6 Ιουνίου 2004) Diamantopoulou, Anna - Member of Parliament, former European Commissioner for Social Affairs David, George A. - Chairman of the Board, Hellenic Bottling Company S.A. (Coca-Cola) (Ο πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
2003 - Versailles, France (15-18 Μαίου): Bakoyannis, Dora - Mayor of Athens Tsoukalis, Loukas - Professor, University of Athens; President Hellenic Foundation for European and Foreign Policy David, George A. - Chairman of the Board, Hellenic Bottling Company S.A. (Coca-Cola) (Ο πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
2002 - Chantily, Virginia, USA (30 Μαίου-2 Ιουνίου): David, George A. - Chairman of the Board, Hellenic Bottling Company S.A. (Coca-Cola) - member, Steering Committee Papahelas, Alexis - Foreign policy columnist. "TO VIMA" (Ο πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
2001 - Stenungsund, Sweden (24-27 Μαίου): David, George A. - Chairman of the Board, Hellenic Bottling Company S.A. (Coca-Cola) Manos, Stephanos - Member of the Greek Parliament & Former Minister of National Economy; President of the Liberal Party (Ο πλήρης κατάλογος με όλους όσους και όσες συμμετείχαν)
Παρακάτω, ο κατάλογος με τους 'Ελληνεςπολιτικούς κι επιχειρηματίες, που συμμετείχαν στις μυστικές συνεδριάσεις της Λέσχης, από τα 1988 ίσαμε τα 2000 (τις περισσότερες συμμετοχές από τους πολιτικούς, έχουν οι Γιώργος Παπανδρέου, 4 συνολικά με αυτήν 6-8 Μαίου 2005 στην Γερμανία και Θεόδωρος Πάγκαλος, με 3):
Bilderberg from 1988 onwards (Greece)
(Στα παραάτω, πρέπει να προστεθεί και το όνομα του πολιτικού Γιάγκου Πεσματζόγλου -τακτικό μέλος της Λέσχης)
Codes: x-attending, ch-Chairman, sg-Secretary General, tr-Treasurer, ad-Advisory Group, st-Steering Committee, rp-rapporteur; brackets ( ) generally mean officer not attending, but for 1989 (st) means not clear due to absence of information; AT-Austria, BE-Belgium, BG-Bulgaria, CH-Switzerland, CN-Canada, CZ-Czech Republic, DE-Germany, DK-Denmark, ES-Spain, FI-Finland, FR-France, GR-Greece, HU-Hungary, IC-Iceland, IN-International, IR-Ireland, IT-Italy, LU-Luxembourg, NL-Netherlands, NO-Norway, NZ-New Zealand, PL-Poland, PT-Portugal, RU-Russia, SV-Sweden, TR-Turkey, UK-United Kingdom, UR-Ukraine, US-USA, YU-Yugoslavia
Sources: 82(st): Steering Committee list; 88 list: original List of Participants; 89(st): partial Steering Committee list; 91, 92 and 93 lists: taken from Spotlight; 92 Steering Committee list, extracted from Armen Victorian piece in Nexus Magazine; 94 list: original, plus Tony Gosling and Spotlight; 95 list: Tony Gosling (Alberta Reporter) and elements from Spotlight; 96 list: Spotlight and Tony Gosling; 97 list: Tony Gosling, Lobster Magazine and Spotlight; 97 Steering Committee list: original from Bilderberg Meetings 98 list: original Participant List, and Parascope; 99 list: Portuguese News Weekly, Tony Gosling, Big Issue/Schnews - Bilderberg Minutes, and Spotlight; 2000 list: kindly provided by the Bilderberg Meetings; Ex-Steering Committee members over the last 10 years (x st) - letter to Patricia McKenna MEP from Bilderberg Meetings, 3.12.98
Bilderberg from 1988 onwards (Greece)
Carras, Costa, Director of Companies (x st)
David, George A. Chairman of the Board, Hellenic Bottling Company S.A.
Andrianopoulos, Andreas, Mayor of Piraeus; former Minister of Culture
Argyros, Stelios, Chairman Federation of Greek Industries
Arsenis, Gerasimos, Minister of Defense
Christodoulou, Efthymios, Minister of Economic Affairs
Costopoulos, Yannis S, Chairman, Credit Bank
Couloumbis, Ted, Pres. Greek Foreign Policy Institute
Diamandouros, P Nikiforos; National Ombudsman
Hadjieleftheriadis, Gregory, Vice President Eletson Corporation
Karamanlis, Kostas A. - Leader of the Opposition ( to 1998)
Kranidiotis, Yannos. Alternate Minister for Foreign Affairs (d. 14.9.99).
Livanos, George P, Ship Owner
Lyras, John C, Vice Chairman, Union of Greek Shipowners
Manos, Stefanos, Minister of National Economy (to 1993)
Mitsotakis, Constantine, Prime Minister (to 1993)
Pangalos, Theodoros G., Minister for Foreign Affairs (Socialist Party) (to 1993 & 1996)
Papaconstantinou, Michalis, Minister for Foreign Affairs
Papalexopoulos, Theodore, Deputy Chairman, Titan Cement Company SA
Papandreou, George A. - Minister for Foreign Affairs ( 1995, 1998 & 2000)
Peraticos, Michael C, Chairman, Pegasus Ocean Services
Samaras, Andonis, former Minister of Foreign Affairs
Tsoukalis, Loukas, Prof, Univ of Athens; Pres., Hellenic Centre for Eur. Studies (EKEM)
Veremis, Thanos M. - Professor of Political History, Univ. of Athens; Pres. of Eliamep
Vokos, Themistocles, Chairman, The Seatrade Organisation
Zombanakis, Minos, Chair, Group for International Study & Evaluation
Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008
ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ;
Ο τίτλος του θέματος, "ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ" παραπέμπει σε μια θεματική που πρέπει να απασχολήσει κάθε σκεπτόμενο αριστερό ή κατά δήλωση αριστερό.
Είναι γεγονός ότι μετά από μια περίοδο παρατεταμένης ήττας στο Σοσιαλιστικό στρατόπεδο και με δεδομένο της ένταξη στην πολιτική σκηνή των νέων γενιών, που δεν είχαν καν επιδερμική επαφή ούτε με την Χούντα ούτε με την μεταπολίτευση, δηλαδή με μια περίοδο ριζοσπαστικοποίησης του πολιτικού λόγου και των μαζών και επομένως με μια περίοδο διαμόρφωσης αριστερής συνείδησης ή συμφιλίωσης με την αριστερά, στο προσκήνιο λαμβάνουν χώρα πολιτικά υποκείμενα που διεκδικούν συγκεκριμένα την ένταξη τους σε ένα προνομιακό κοινωνικοπολιτικό αντιδεξιό φάσμα.
Είναι επίσης γεγονός, ότι διάφορες επιστημονικές ομάδες προβληματισμού (διαπίστωσης-ανάλυσης-τεκμηρίωσης) διαμορφώνουν ένα αντίστοιχο περιβάλλον δράσης και αναζήτησης πολιτικών υποκειμένων που έχουν αναφορά στην Αριστερά αλλά και στις δυνατότητες της Αριστεράς να έχει πλέον έναν άλλον ρόλο από αυτό που ήταν «καταδικασμένη» δηλαδή έναν κυβερνητικό ρόλο και ταυτόχρονα ανατρεπτικό.
Στην Τρίτη περίοδο της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής ιστορίας, έλαβαν χώρα δύο κυρίαρχες τάσεις που όπως έμελε να εξελιχθεί το Σοσιαλιστικό – Σοσιαλδημοκρατικό μπλοκ δυνάμεων αποτέλεσε την κυρίαρχη κατάσταση στα πράγματα και περιόρισε το μέλλον σε όλες τις διαστάσεις του υπό το πρίσμα του εφικτού είτε ως κυβερνητική πρόταση είτε αργότερα ως κυβερνητικό έργο.
Στην ουσία δηλαδή, η Αριστερά έχασε τα επαναστατικά της χαρακτηριστικά, αποστεώθηκε από την ουτοπία ως κίνητρο διαμόρφωσης του χαρακτήρα της αλλά και της δυναμικής της είτε στην καθοδήγηση των κινημάτων είτε στην δημιουργία νέων.
Ο περιορισμός του ορίζοντα δράσης στα επίπεδα δράσης πλέον του ΚΚΕ και της Ανανεωτικής Αριστεράς ως κόμματα διαμαρτυρίας και κατάθεσης εναλλακτικού λόγου ή καθαρότητας σε συνδυασμό με την φρενίτιδα της εξουσίας που είχε καταλάβει το ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσαν ένα άλλο περιβάλλον φαινομενικής νίκης, του ασαφή πολιτικά και ιδεολογικά Σοσιαλιστικού χώρου, υποκρύπτοντας βασικά, την σημαντική ήττα που ο χρόνος πραγμάτωσης και το Κυβερνητικό έργο προεξοφλούσαν για το ίδιο το κίνημα στο άμεσο μέλλον του.
Ενώ αυτά συμβαίνουν στην πρώτη 20ετια της Τρίτης Περιόδου, ο λεγόμενος Σοσιαλιστικός χώρος αποσχηματίζεται, δηλαδή ξεγυμνώνεται από την θολούρα ιδεολογικών αντινομιών και εμφανίζεται με το καθαρό του πρόσωπο, εκείνο του διαχειριστή των στρατηγικών που λαμβάνονται σε υπερεθνικά εξουσιαστικά κέντρα αποφάσεων.
Η τάση αυτή (η οποία εμφανίσθηκε στην αρχή ως τάση, την περίοδο 1990 -1994) πήρε χαρακτηριστικά Νεοφιλελεύθερης και ολίγον τι Εκσυγχρονιστικής στρατηγικής με την εκλογή του κ. Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Η εξουσία από μόνη της ως διαχειριστική διαδικασία εφαρμογής των αποφάσεων της Ευρωπαϊκή Ένωσης δεν αρκούσε. Άλλωστε οι δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με την ανάληψη της τέλεσης των Ολυμπιακών αγώνων ξεπερνούσε κατά πολύ τις στρατηγικές ανάπτυξης που μέχρι τότες ακολουθούνταν . Εκείνο που έπρεπε στο τότε παρών αλλά και στο μετέπειτα μέλλον να αποτελεί αφετηρία στρατηγικών ανάπτυξης ήταν ο ενστερνισμός δύο κυρίαρχων οικονομικών – φιλοσοφικών θεωριών που είχαν εκπονηθεί για τις υπό ανάπτυξη χώρες της Λατινικής Αμερικής και που με επιτυχία είχαν καθοδηγήσει και την «οικονομική πρόοδο» της Πορτογαλίας.
Πολλοί είναι εκείνοι που κατηγόρησαν το ΠΑΣΟΚ για μετάλλαξη αλλά στην πραγματικότητα το ΠΑΣΟΚ είχε αλλάξει στίγμα από την στιγμή που ξεκίνησε βιαστικά βήματα για την κατάληψη της εξουσίας. Ως χρονολογικό σημείο ξεκαθαρίσματος ορίζεται το έτος 1977.
Το ΠΑΣΟΚ από τότε μέχρι το ’79 και αργότερα στην Σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του στην Χαλκίδα, ξεκαθαρίζει τον κεντρώο πολιτικό-ιδεολογικό του ρόλο στα πράγματα και οριοθετεί τις σχέσεις του με την Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ αναγεννάτε σε ένα Κεντροαριστερό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με όλα τα χαρακτηριστικά της Δυτικής Σοσιαλδημοκρατίας.
Η τελευταία ηχηρή ιδεολογική ( όπως και όλες οι άλλες) διαγραφή στα απομεινάρια της Αριστεράς που είχαν παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ ήταν του Γραμματέα Οργανωτικού σ. Καργόπουλου. Αργότερα ακολουθεί η διαγραφή Χαραλαμπίδη και πολύ αργότερα, μετά την κρίση στην ΓΣΕΕ, διαγράφεται και η Σοσιαλιστική Αριστερά που δρούσε στο Συνδικαλιστικό κίνημα και έλεγχε την ΠΑΣΚΕ.
Οι διαγραφές Συνδικαλιστών έμελλαν να αποσαφηνιστούν ως προς τον χαρακτήρα τους, ένα χρόνο μετά την ίδρυση της Σοσιαλιστικής Συνδικαλιστικής Κίνησης Εργαζομένων (ΣΣΕΚ), όταν οι «παράπλευρες απώλειες» των διαγραφών επέστρεψαν άρον –άρον στο ΠΑΣΟΚ ( Άννα Καραμάνου. Ροβέρτος Σπυρόπουλος)
Με την «διαγραφή» Αρσένη διασπάται η ΣΣΕΚ και από κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη στο συνδικαλιστικό κίνημα που είχαν διαγραφεί για την αριστεροσύνη τους η οποία αμφισβητούσε ευθέως πλέον το πραιτόριο και τον Α. Παπανδρέου, οι Κοκκινοβασίλης και Πιπεργιάς, οι οποίοι προσχωρούν στην κίνηση Αρσένη
Η εξέλιξη είναι γνωστή σε όλους και το ξεκαθάρισμα αποτελούσε ίσως - όπως βλέπω σήμερα τα πράγματα, το τέλος της περιόδου αυτής και της εξέλιξης της πληοψηφίας των στελεχών αυτών- μια δισυπόστατη πλατφόρμα δράσης και πολιτικού – ιδεολογικού λόγου.
Με την πορεία μας αυτή θα σχοληθώ κάποια στιγμή, στο άμεσο μέλλον.
Βλέποντας όμως σήμερα την ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων αυτής της περιόδου, αναρωτιέμαι πόσο έντονες ήταν οι ψευδαισθήσεις που μας περιέβαλλαν και πόσο ανίσχυρα είναι τα επιχειρήματα του «πρότερου έντιμου βίου»
Το συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί, μετά τις διαδοχικές εναλλαγές προτύπων, συμπερασμάτων, παραδοχών και αποτίμησης δράσεων, είναι ότι, ό,τι γεννήθηκε ως σοσιαλιστική εκδοχή μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπολιάστηκε ποτέ από την αντίστοιχη συνείδηση της Αριστεράς. Έτσι ή αλλιώς το ΠΑΣΟΚ δραστηριοποιήθηκε ως μια ιδιαίτερη μορφή Αριστεράς μέσα στην γενικότητα των όρων και σε μια πορεία συμφιλίωσης του Αστικοδημοκρατικού μπλοκ δυνάμεων της πάλαι ποτέ Ένωσης Κέντρου, με την Αριστερά και κυρίως με την κομμουνιστική.
Αυτό το φλερτ δεν βάστηξε πάρα πολύ και έτσι δεν κατέστη δυνατό να συνειδητοποιήσει το ΠΑΣΟΚ τον ρόλο του, ως Σοσιαλιστική εκδοχή, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εμπνεύσει τα μέλη του και τους οπαδούς του που πλέον ήταν περισσότερο Παπανδρεϊκοί παρά ΠΑΣΟΚ.
Παραδείγματος, η θέση: Ο μαρξισμός αποτελεί βάση αναλύσεων της πραγματικότητας, περισσότερο λειτουργούσε ως γέφυρα προς την παραδοσιακή Αριστερά της Ελλάδας, παρά ως βάση του εποικοδομήματος.
Το λάθος που εξακολουθεί να γίνεται από όλους όσους ασκούν κριτική στο ΠΑΣΟΚ συνίσταται στο γεγονός ότι και οι ίδιοι ποτέ δεν αντελήφθησαν ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελούσε το πολιτικό υποκείμενο, στην πλέον συγκροτημένη του μορφή, της ριζοσπαστικής αριστερής τάσης των Αστικοδημοκρατικών τάσεων ή κομμάτων που συγκροτούσαν τον Δημοκρατικό Κεντρώο χώρο με κύριο αντίπαλο την Δεξιά
Επομένως ο αντικομουνισμός ακολουθούσε όλες τις κεντρώες δυνάμεις που πρόστρεχαν και εντάσσονταν στο ΠΑΣΟΚ την ώρα μάλιστα που εκτοπίζονταν οι δυνάμεις μιας μεγάλης μερίδας συντρόφων που είχαν τι ρίζες τους στην λεγόμενη «εξωκοινοβουλευτική Αριστερά» , κομμουνιστική ή σοσιαλιστική ή που προέρχονταν από νέες δυνάμεις της Αριστεράς όπως δημιουργηθήκαν και εξελίχθηκαν στην διάρκεια της Χούντας.
Γιατί λοιπόν κάνω έναν τόσο μεγάλο πρόλογο! Για τον απλό λόγο, ότι όσο ελπιδοφόρο μήνυμα είναι η συνεδριακή απόφαση του Συνασπισμού για Κυβέρνηση Συνασπισμού, τόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει, που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ ή βιασύνη του να γίνει Κυβέρνηση.
Θα έλεγα επίσης οτι ο ΣΥΝ πρέπει και με τον λόγο και με τήν πράξη κατηγορηματικά να πάρει διαζύγιο απο την ρητορική, προβάλλοντας μια γλώσσα επικοινωνίας που δημιουργεί μια κατανοητή και αμφίδρομη εμπιστοσύνη.
Τώρα ένα τελευταίο.
Ο καιροσκοπισμός συναντιέται παντού. Δεν μπορεί κανείς να ρίξει το ανάθεμα στο ΠΑΣΟΚ γιατί η ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι γεμάτη παραδείγματα και ρόλους που κανέναν από εμάς δεν μπορεί να τον κάνει τιμητή της Αριστεροσύνης, γιατί δεν υπάρχει.
Δεν γνωρίζω αν η εκβιαστική και διλληματική επιβολή Τσίπρα από τον Αλαβάνο στον ΣΥΝ για Πρόεδρο στην θέση του εξυπηρετούσε κάτι, ο Τσίπρας όμως ούτε επίδειξη της πολιτικής του ανωριμότητας πρέπει να προβάλλει ούτε ο Παγκαλισμός, του επιτρέπεται!!!!
Είναι γεγονός ότι μετά από μια περίοδο παρατεταμένης ήττας στο Σοσιαλιστικό στρατόπεδο και με δεδομένο της ένταξη στην πολιτική σκηνή των νέων γενιών, που δεν είχαν καν επιδερμική επαφή ούτε με την Χούντα ούτε με την μεταπολίτευση, δηλαδή με μια περίοδο ριζοσπαστικοποίησης του πολιτικού λόγου και των μαζών και επομένως με μια περίοδο διαμόρφωσης αριστερής συνείδησης ή συμφιλίωσης με την αριστερά, στο προσκήνιο λαμβάνουν χώρα πολιτικά υποκείμενα που διεκδικούν συγκεκριμένα την ένταξη τους σε ένα προνομιακό κοινωνικοπολιτικό αντιδεξιό φάσμα.
Είναι επίσης γεγονός, ότι διάφορες επιστημονικές ομάδες προβληματισμού (διαπίστωσης-ανάλυσης-τεκμηρίωσης) διαμορφώνουν ένα αντίστοιχο περιβάλλον δράσης και αναζήτησης πολιτικών υποκειμένων που έχουν αναφορά στην Αριστερά αλλά και στις δυνατότητες της Αριστεράς να έχει πλέον έναν άλλον ρόλο από αυτό που ήταν «καταδικασμένη» δηλαδή έναν κυβερνητικό ρόλο και ταυτόχρονα ανατρεπτικό.
Στην Τρίτη περίοδο της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής ιστορίας, έλαβαν χώρα δύο κυρίαρχες τάσεις που όπως έμελε να εξελιχθεί το Σοσιαλιστικό – Σοσιαλδημοκρατικό μπλοκ δυνάμεων αποτέλεσε την κυρίαρχη κατάσταση στα πράγματα και περιόρισε το μέλλον σε όλες τις διαστάσεις του υπό το πρίσμα του εφικτού είτε ως κυβερνητική πρόταση είτε αργότερα ως κυβερνητικό έργο.
Στην ουσία δηλαδή, η Αριστερά έχασε τα επαναστατικά της χαρακτηριστικά, αποστεώθηκε από την ουτοπία ως κίνητρο διαμόρφωσης του χαρακτήρα της αλλά και της δυναμικής της είτε στην καθοδήγηση των κινημάτων είτε στην δημιουργία νέων.
Ο περιορισμός του ορίζοντα δράσης στα επίπεδα δράσης πλέον του ΚΚΕ και της Ανανεωτικής Αριστεράς ως κόμματα διαμαρτυρίας και κατάθεσης εναλλακτικού λόγου ή καθαρότητας σε συνδυασμό με την φρενίτιδα της εξουσίας που είχε καταλάβει το ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσαν ένα άλλο περιβάλλον φαινομενικής νίκης, του ασαφή πολιτικά και ιδεολογικά Σοσιαλιστικού χώρου, υποκρύπτοντας βασικά, την σημαντική ήττα που ο χρόνος πραγμάτωσης και το Κυβερνητικό έργο προεξοφλούσαν για το ίδιο το κίνημα στο άμεσο μέλλον του.
Ενώ αυτά συμβαίνουν στην πρώτη 20ετια της Τρίτης Περιόδου, ο λεγόμενος Σοσιαλιστικός χώρος αποσχηματίζεται, δηλαδή ξεγυμνώνεται από την θολούρα ιδεολογικών αντινομιών και εμφανίζεται με το καθαρό του πρόσωπο, εκείνο του διαχειριστή των στρατηγικών που λαμβάνονται σε υπερεθνικά εξουσιαστικά κέντρα αποφάσεων.
Η τάση αυτή (η οποία εμφανίσθηκε στην αρχή ως τάση, την περίοδο 1990 -1994) πήρε χαρακτηριστικά Νεοφιλελεύθερης και ολίγον τι Εκσυγχρονιστικής στρατηγικής με την εκλογή του κ. Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Η εξουσία από μόνη της ως διαχειριστική διαδικασία εφαρμογής των αποφάσεων της Ευρωπαϊκή Ένωσης δεν αρκούσε. Άλλωστε οι δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με την ανάληψη της τέλεσης των Ολυμπιακών αγώνων ξεπερνούσε κατά πολύ τις στρατηγικές ανάπτυξης που μέχρι τότες ακολουθούνταν . Εκείνο που έπρεπε στο τότε παρών αλλά και στο μετέπειτα μέλλον να αποτελεί αφετηρία στρατηγικών ανάπτυξης ήταν ο ενστερνισμός δύο κυρίαρχων οικονομικών – φιλοσοφικών θεωριών που είχαν εκπονηθεί για τις υπό ανάπτυξη χώρες της Λατινικής Αμερικής και που με επιτυχία είχαν καθοδηγήσει και την «οικονομική πρόοδο» της Πορτογαλίας.
Πολλοί είναι εκείνοι που κατηγόρησαν το ΠΑΣΟΚ για μετάλλαξη αλλά στην πραγματικότητα το ΠΑΣΟΚ είχε αλλάξει στίγμα από την στιγμή που ξεκίνησε βιαστικά βήματα για την κατάληψη της εξουσίας. Ως χρονολογικό σημείο ξεκαθαρίσματος ορίζεται το έτος 1977.
Το ΠΑΣΟΚ από τότε μέχρι το ’79 και αργότερα στην Σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του στην Χαλκίδα, ξεκαθαρίζει τον κεντρώο πολιτικό-ιδεολογικό του ρόλο στα πράγματα και οριοθετεί τις σχέσεις του με την Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ αναγεννάτε σε ένα Κεντροαριστερό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με όλα τα χαρακτηριστικά της Δυτικής Σοσιαλδημοκρατίας.
Η τελευταία ηχηρή ιδεολογική ( όπως και όλες οι άλλες) διαγραφή στα απομεινάρια της Αριστεράς που είχαν παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ ήταν του Γραμματέα Οργανωτικού σ. Καργόπουλου. Αργότερα ακολουθεί η διαγραφή Χαραλαμπίδη και πολύ αργότερα, μετά την κρίση στην ΓΣΕΕ, διαγράφεται και η Σοσιαλιστική Αριστερά που δρούσε στο Συνδικαλιστικό κίνημα και έλεγχε την ΠΑΣΚΕ.
Οι διαγραφές Συνδικαλιστών έμελλαν να αποσαφηνιστούν ως προς τον χαρακτήρα τους, ένα χρόνο μετά την ίδρυση της Σοσιαλιστικής Συνδικαλιστικής Κίνησης Εργαζομένων (ΣΣΕΚ), όταν οι «παράπλευρες απώλειες» των διαγραφών επέστρεψαν άρον –άρον στο ΠΑΣΟΚ ( Άννα Καραμάνου. Ροβέρτος Σπυρόπουλος)
Με την «διαγραφή» Αρσένη διασπάται η ΣΣΕΚ και από κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη στο συνδικαλιστικό κίνημα που είχαν διαγραφεί για την αριστεροσύνη τους η οποία αμφισβητούσε ευθέως πλέον το πραιτόριο και τον Α. Παπανδρέου, οι Κοκκινοβασίλης και Πιπεργιάς, οι οποίοι προσχωρούν στην κίνηση Αρσένη
Η εξέλιξη είναι γνωστή σε όλους και το ξεκαθάρισμα αποτελούσε ίσως - όπως βλέπω σήμερα τα πράγματα, το τέλος της περιόδου αυτής και της εξέλιξης της πληοψηφίας των στελεχών αυτών- μια δισυπόστατη πλατφόρμα δράσης και πολιτικού – ιδεολογικού λόγου.
Με την πορεία μας αυτή θα σχοληθώ κάποια στιγμή, στο άμεσο μέλλον.
Βλέποντας όμως σήμερα την ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων αυτής της περιόδου, αναρωτιέμαι πόσο έντονες ήταν οι ψευδαισθήσεις που μας περιέβαλλαν και πόσο ανίσχυρα είναι τα επιχειρήματα του «πρότερου έντιμου βίου»
Το συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί, μετά τις διαδοχικές εναλλαγές προτύπων, συμπερασμάτων, παραδοχών και αποτίμησης δράσεων, είναι ότι, ό,τι γεννήθηκε ως σοσιαλιστική εκδοχή μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπολιάστηκε ποτέ από την αντίστοιχη συνείδηση της Αριστεράς. Έτσι ή αλλιώς το ΠΑΣΟΚ δραστηριοποιήθηκε ως μια ιδιαίτερη μορφή Αριστεράς μέσα στην γενικότητα των όρων και σε μια πορεία συμφιλίωσης του Αστικοδημοκρατικού μπλοκ δυνάμεων της πάλαι ποτέ Ένωσης Κέντρου, με την Αριστερά και κυρίως με την κομμουνιστική.
Αυτό το φλερτ δεν βάστηξε πάρα πολύ και έτσι δεν κατέστη δυνατό να συνειδητοποιήσει το ΠΑΣΟΚ τον ρόλο του, ως Σοσιαλιστική εκδοχή, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εμπνεύσει τα μέλη του και τους οπαδούς του που πλέον ήταν περισσότερο Παπανδρεϊκοί παρά ΠΑΣΟΚ.
Παραδείγματος, η θέση: Ο μαρξισμός αποτελεί βάση αναλύσεων της πραγματικότητας, περισσότερο λειτουργούσε ως γέφυρα προς την παραδοσιακή Αριστερά της Ελλάδας, παρά ως βάση του εποικοδομήματος.
Το λάθος που εξακολουθεί να γίνεται από όλους όσους ασκούν κριτική στο ΠΑΣΟΚ συνίσταται στο γεγονός ότι και οι ίδιοι ποτέ δεν αντελήφθησαν ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελούσε το πολιτικό υποκείμενο, στην πλέον συγκροτημένη του μορφή, της ριζοσπαστικής αριστερής τάσης των Αστικοδημοκρατικών τάσεων ή κομμάτων που συγκροτούσαν τον Δημοκρατικό Κεντρώο χώρο με κύριο αντίπαλο την Δεξιά
Επομένως ο αντικομουνισμός ακολουθούσε όλες τις κεντρώες δυνάμεις που πρόστρεχαν και εντάσσονταν στο ΠΑΣΟΚ την ώρα μάλιστα που εκτοπίζονταν οι δυνάμεις μιας μεγάλης μερίδας συντρόφων που είχαν τι ρίζες τους στην λεγόμενη «εξωκοινοβουλευτική Αριστερά» , κομμουνιστική ή σοσιαλιστική ή που προέρχονταν από νέες δυνάμεις της Αριστεράς όπως δημιουργηθήκαν και εξελίχθηκαν στην διάρκεια της Χούντας.
Γιατί λοιπόν κάνω έναν τόσο μεγάλο πρόλογο! Για τον απλό λόγο, ότι όσο ελπιδοφόρο μήνυμα είναι η συνεδριακή απόφαση του Συνασπισμού για Κυβέρνηση Συνασπισμού, τόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει, που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ ή βιασύνη του να γίνει Κυβέρνηση.
Θα έλεγα επίσης οτι ο ΣΥΝ πρέπει και με τον λόγο και με τήν πράξη κατηγορηματικά να πάρει διαζύγιο απο την ρητορική, προβάλλοντας μια γλώσσα επικοινωνίας που δημιουργεί μια κατανοητή και αμφίδρομη εμπιστοσύνη.
Τώρα ένα τελευταίο.
Ο καιροσκοπισμός συναντιέται παντού. Δεν μπορεί κανείς να ρίξει το ανάθεμα στο ΠΑΣΟΚ γιατί η ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι γεμάτη παραδείγματα και ρόλους που κανέναν από εμάς δεν μπορεί να τον κάνει τιμητή της Αριστεροσύνης, γιατί δεν υπάρχει.
Δεν γνωρίζω αν η εκβιαστική και διλληματική επιβολή Τσίπρα από τον Αλαβάνο στον ΣΥΝ για Πρόεδρο στην θέση του εξυπηρετούσε κάτι, ο Τσίπρας όμως ούτε επίδειξη της πολιτικής του ανωριμότητας πρέπει να προβάλλει ούτε ο Παγκαλισμός, του επιτρέπεται!!!!
Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008
Η ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΟΠΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ http://dialogos.pasok.gr
ΧΡΩΣΤΩ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΣ ΚΑΙ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΑΥΛΙΚΟΥΣ.
Δημήτρη,Η συμμετοχή μου στην θεματολογία που δημιούργησες δεν θα έχει άλλη συνέχεια.Θεωρώ ότι υποβιβάζω το επίπεδο μου και την μακρόχρονη συνδικαλιστική και πολιτική μου δράση στο επίπεδο του ανταγωνισμού της προσωπολατρίας και του φετιχισμού εναντίον στον οποιοσδήποτε αντιρρησία. Δηλαδή και σε μένα.
Η θεοποίηση του ΓΑΠ και η αναγνώριση σ’ αυτόν, την εκ του μηδενός σοφία , ακεραιότητα, εντιμότητα, εμπιστοσύνη ως να προέρχεται από παρθενογέννηση, δημιουργεί περιβάλλον ή αυλή ανάλογη της περιόδου Α. Παπανδρέου, όπου αντί του σύγχρονου των blogger υπήρχε η ΑΥΡΙΑΝΗ και ο ΑΥΡΙΑΝΙΣΜΟΣ.
Πολλοί μιλάτε σήμερα για το ΠΑΣΟΚ, αλλά κανείς από εσάς δεν υπερασπίζεται το ΠΑΣΟΚ αφού το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να διαπρέψετε ως ασπίδα του ΓΑΠ.
Εσύ Δημήτρη κατηγορείς τον ΓΑΠ που εξ αιτίας του ήρθες στο ΠΑΣΟΚ, ότι στην,( και όχι στο, agapi) ΚΟΕΣ έβαλε χωρίς καμιά προϋπόθεση 30 νέους επιχειρηματίες να με καθοδηγήσουν. ( εμένα και τους από το 74 ή αργότερα, μέλη του Κινήματος).
Η Ελλάδα οδηγήθηκε στην κατάρρευση του Πολιτισμού της και του Πολιτικού λόγου από τους κάθε λογής μετέχοντες στα κοινά είτε επειδή στην πλειοψηφία τους ήταν αριβίστες , είτε ημιμαθείς, είτε ειδωλολάτρες πραιτοριανοί, είτε βολεψάκιδες είτε παπαγαλάκια και αυλοκόλακες, είτε όψιμοι αγωνιστές.
Είτε είσαι χαρισματικός ηγέτης είτε είσαι απλώς τεχνοκράτης- ηγέτης, χρειάζεσαι μια αυλή βολεμένων που να σου προσφέρουν την ασφάλεια που επιθυμείς.Από εκεί όμως κρίνεσαι και όχι από τους λόγους σου στα μπαλκόνια !!!!
Για να δούμε λοιπόν τώρα ποια είναι η αυλή Παπανδρέου. Είναι η Αυλή που τον χαρακτηρίζει.Όλοι της περιβόητης στενής ομάδας Σημίτη είτε υπουργοί είτε συνδικαλιστικά στελέχη αποτελούν σήμερα την απόδειξη σοσιαλιστικής συνείδησης και έκφρασης εμπιστοσύνης του Παπανδρέου , τον οποίον εμπιστεύεστε και απο τον οποίο εμπνέεστε .
Κάνετε κάποιοι από εσάς ( οι άλλοι έχουν μεσάνυχτα), σκληρή κριτική στον «εκσυγχρονισμό» και στην περίοδο Σημίτη ενώ ταυτόχρονα ξενοικιάζετε το τελευταίο διαμέρισμα του σώματος σας.
Δημήτρη,
Γνωρίζεις ποια είναι η γνώμη μου για σένα, αλλά με συγχωρείς που σε χρησιμοποιώ εναντίον όλων των «γεννημένων» ή «βαπτισμένων» Παπανδρεϊκών που νομίζουν ότι εάν είσαι με τον Παπανδρέου είσαι και Σοσιαλιστής.Επειδή δεν το θέλω αυτό όμως, ο κάθε ενδιαφερόμενος αν το επιθυμεί στο μέλλον ας με διαβάζει στο http://vkonstantinou.blogspot.comΓράφοντας τελευταία φορά στο ιστολογιο αυτό έχω να πω:
Σε ότι αφορά δημοσίευση στο blogspot Βενιζέλου και τα περί 5ης φάλαγγας, το δημοσίευμα αυτό ήταν κάπως άστοχο στους χαρακτηρισμούς του γι’ αυτό και διορθώθηκε αμέσως στο blog μου « ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ για τον Σοσιαλισμό» και στάλθηκε διορθωμένο στους : Παπανδρέου, Πάγκαλο, Σκανδαλίδη, Χρυσοχοϊδη Διαμαντοπούλου, Ρέππα, Τζουμάκα και σε μερικές άλλες ιστοσελίδες.
Δεύτερο,Να με διαγράψουν ποιοι, από πού, πως και με ποια ιδιότητα.
ΤρίτονΠως απαντά ένας υποστηρικτής του ΓΑΠ για την διγλωσσία του ,δηλαδή άλλα να ισχυρίζεται και να επιχειρηματολογεί στο εξωτερικό και για άλλα εντός ΠΑΣΟΚ και Ελλάδα;Τι θέση δηλαδή παίρνετε για μια Παγκόσμια Κυβέρνηση;( Σαντιάγκο 2006)
ΤέταρτοΤι θέση παίρνετε για τον τρόπο και τις αντι-καταστατικές διαδικασίες συγκρότησης της ΚΟΕΣ, τον «απαγχονισμό» της πλευράς Βενιζέλου, της, από το παράθυρο ή τον φεγγίτη τοποθέτησης, χωρίς προδιαγραφές που να σέβονται το Κόμμα και την Ελληνική Κοινωνία, «στελεχών» με συνείδηση προσωπολατρίας στον ΓΑΠ και σοσιαλιστές τόσο όσο ο Πάπας είναι Χριστιανός Ορθόδοξος;
ΠέμπτοΠοια είναι η οικονομική – πολιτική πρόταση ΓΑΠ που να εξάγεται το ασφαλές συμπέρασμα ότι ό άνθρωπος είναι Σοσιαλιστής.
ΕκτοΤην Λέσχη Μπίλντεσμπέργκ την γνωρίζετε όλοι;Τι θέλει η Αλεπού στο παζάρι;Γιατί ο Α. Παπανδρέου δεν πάτησε ποτέ εκεί το πόδι του; Όμως η Βάσω, ο Γιώργος, η Διαμαντοπούλου και προσκλήθηκαν και πήγαν.Δηλαδή αντί - συνομωσιολογικά σκεπτόμενος, τι να μην υποθέσω, για των ποιων απόφαση ήταν, τον Σημίτη στην Πρωθυπουργία να τον διαδεχτεί ο Καραμανλής ή ο ΓΑΠ να αναλάβει Πρόεδρος της Σ.Δ.;
Όταν λέω στην agapi, για αφίσες, εννοώ ότι είναι οξύμωρο να ισχυρίζεσαι ότι είσαι Σοσιαλιστής και ταυτόχρονα με μικροπολιτικούς υπολογισμούς να αλλοιώνεις την σύνθεση του οργάνου που είναι υπεύθυνο για τον προσυνεδριακό διάλογο, δημιουργώντας παραπέτασμα ασφαλείας σου.
Είναι οξύμωρο από τις οργανώσεις των εργαζομένων και των Τομέων τους να επιλέγει μια ποταπή διαδικασία που με βάση τους 140 Τομείς να εκλέγονται ένας (1) ανά τομέα και συνολικά 135 σύνεδροι και να ισχυρίζεσαι ότι είσαι Σοσιαλιστής, έντιμος και οραματιστής!
Είναι οξύμωρο να εναντιώνεσαι στον Σημίτη και να υπερασπίζεσαι τον εκσυγχρονισμό του και το έργο του. Δηλώνεις τότε Σοσιαλιστής;
Μπορούσα να πω περισσότερα και να αναφέρω περισσότερα. Δεν θέλω να αποδομήσω την εικόνα που έχετε για τον ΓΑΠ ή το ΠΑΣΟΚ που οραματίζεται.
Λοιπόν φίλοι και Σύντροφοι και άλλοι από εσάς, προσωπολάτρες του Καίσαρος, έχω μάθει στην μακρόχρονη δράση μου να σκέπτομαι, να μελετώ και να ερευνώ πίσω από τις κουρτίνες και τις καλές προθέσεις, πριν εκφράσω την υποστήριξή μου ή την ανοχή μου σε ένα πρόσωπο και σε μία πολιτική.
Ελπίζω να διαψευστώ και εσείς να έχετε δίκιο.Κοντός ψαλμός αλληλούια. Οι Ευρωεκλογές φτάνουν . εκεί θα δοκιμαστούν και οι Πολιτικές και οι Άνθρωποι.
Δημήτρη,Η συμμετοχή μου στην θεματολογία που δημιούργησες δεν θα έχει άλλη συνέχεια.Θεωρώ ότι υποβιβάζω το επίπεδο μου και την μακρόχρονη συνδικαλιστική και πολιτική μου δράση στο επίπεδο του ανταγωνισμού της προσωπολατρίας και του φετιχισμού εναντίον στον οποιοσδήποτε αντιρρησία. Δηλαδή και σε μένα.
Η θεοποίηση του ΓΑΠ και η αναγνώριση σ’ αυτόν, την εκ του μηδενός σοφία , ακεραιότητα, εντιμότητα, εμπιστοσύνη ως να προέρχεται από παρθενογέννηση, δημιουργεί περιβάλλον ή αυλή ανάλογη της περιόδου Α. Παπανδρέου, όπου αντί του σύγχρονου των blogger υπήρχε η ΑΥΡΙΑΝΗ και ο ΑΥΡΙΑΝΙΣΜΟΣ.
Πολλοί μιλάτε σήμερα για το ΠΑΣΟΚ, αλλά κανείς από εσάς δεν υπερασπίζεται το ΠΑΣΟΚ αφού το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να διαπρέψετε ως ασπίδα του ΓΑΠ.
Εσύ Δημήτρη κατηγορείς τον ΓΑΠ που εξ αιτίας του ήρθες στο ΠΑΣΟΚ, ότι στην,( και όχι στο, agapi) ΚΟΕΣ έβαλε χωρίς καμιά προϋπόθεση 30 νέους επιχειρηματίες να με καθοδηγήσουν. ( εμένα και τους από το 74 ή αργότερα, μέλη του Κινήματος).
Η Ελλάδα οδηγήθηκε στην κατάρρευση του Πολιτισμού της και του Πολιτικού λόγου από τους κάθε λογής μετέχοντες στα κοινά είτε επειδή στην πλειοψηφία τους ήταν αριβίστες , είτε ημιμαθείς, είτε ειδωλολάτρες πραιτοριανοί, είτε βολεψάκιδες είτε παπαγαλάκια και αυλοκόλακες, είτε όψιμοι αγωνιστές.
Είτε είσαι χαρισματικός ηγέτης είτε είσαι απλώς τεχνοκράτης- ηγέτης, χρειάζεσαι μια αυλή βολεμένων που να σου προσφέρουν την ασφάλεια που επιθυμείς.Από εκεί όμως κρίνεσαι και όχι από τους λόγους σου στα μπαλκόνια !!!!
Για να δούμε λοιπόν τώρα ποια είναι η αυλή Παπανδρέου. Είναι η Αυλή που τον χαρακτηρίζει.Όλοι της περιβόητης στενής ομάδας Σημίτη είτε υπουργοί είτε συνδικαλιστικά στελέχη αποτελούν σήμερα την απόδειξη σοσιαλιστικής συνείδησης και έκφρασης εμπιστοσύνης του Παπανδρέου , τον οποίον εμπιστεύεστε και απο τον οποίο εμπνέεστε .
Κάνετε κάποιοι από εσάς ( οι άλλοι έχουν μεσάνυχτα), σκληρή κριτική στον «εκσυγχρονισμό» και στην περίοδο Σημίτη ενώ ταυτόχρονα ξενοικιάζετε το τελευταίο διαμέρισμα του σώματος σας.
Δημήτρη,
Γνωρίζεις ποια είναι η γνώμη μου για σένα, αλλά με συγχωρείς που σε χρησιμοποιώ εναντίον όλων των «γεννημένων» ή «βαπτισμένων» Παπανδρεϊκών που νομίζουν ότι εάν είσαι με τον Παπανδρέου είσαι και Σοσιαλιστής.Επειδή δεν το θέλω αυτό όμως, ο κάθε ενδιαφερόμενος αν το επιθυμεί στο μέλλον ας με διαβάζει στο http://vkonstantinou.blogspot.comΓράφοντας τελευταία φορά στο ιστολογιο αυτό έχω να πω:
Σε ότι αφορά δημοσίευση στο blogspot Βενιζέλου και τα περί 5ης φάλαγγας, το δημοσίευμα αυτό ήταν κάπως άστοχο στους χαρακτηρισμούς του γι’ αυτό και διορθώθηκε αμέσως στο blog μου « ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ για τον Σοσιαλισμό» και στάλθηκε διορθωμένο στους : Παπανδρέου, Πάγκαλο, Σκανδαλίδη, Χρυσοχοϊδη Διαμαντοπούλου, Ρέππα, Τζουμάκα και σε μερικές άλλες ιστοσελίδες.
Δεύτερο,Να με διαγράψουν ποιοι, από πού, πως και με ποια ιδιότητα.
ΤρίτονΠως απαντά ένας υποστηρικτής του ΓΑΠ για την διγλωσσία του ,δηλαδή άλλα να ισχυρίζεται και να επιχειρηματολογεί στο εξωτερικό και για άλλα εντός ΠΑΣΟΚ και Ελλάδα;Τι θέση δηλαδή παίρνετε για μια Παγκόσμια Κυβέρνηση;( Σαντιάγκο 2006)
ΤέταρτοΤι θέση παίρνετε για τον τρόπο και τις αντι-καταστατικές διαδικασίες συγκρότησης της ΚΟΕΣ, τον «απαγχονισμό» της πλευράς Βενιζέλου, της, από το παράθυρο ή τον φεγγίτη τοποθέτησης, χωρίς προδιαγραφές που να σέβονται το Κόμμα και την Ελληνική Κοινωνία, «στελεχών» με συνείδηση προσωπολατρίας στον ΓΑΠ και σοσιαλιστές τόσο όσο ο Πάπας είναι Χριστιανός Ορθόδοξος;
ΠέμπτοΠοια είναι η οικονομική – πολιτική πρόταση ΓΑΠ που να εξάγεται το ασφαλές συμπέρασμα ότι ό άνθρωπος είναι Σοσιαλιστής.
ΕκτοΤην Λέσχη Μπίλντεσμπέργκ την γνωρίζετε όλοι;Τι θέλει η Αλεπού στο παζάρι;Γιατί ο Α. Παπανδρέου δεν πάτησε ποτέ εκεί το πόδι του; Όμως η Βάσω, ο Γιώργος, η Διαμαντοπούλου και προσκλήθηκαν και πήγαν.Δηλαδή αντί - συνομωσιολογικά σκεπτόμενος, τι να μην υποθέσω, για των ποιων απόφαση ήταν, τον Σημίτη στην Πρωθυπουργία να τον διαδεχτεί ο Καραμανλής ή ο ΓΑΠ να αναλάβει Πρόεδρος της Σ.Δ.;
Όταν λέω στην agapi, για αφίσες, εννοώ ότι είναι οξύμωρο να ισχυρίζεσαι ότι είσαι Σοσιαλιστής και ταυτόχρονα με μικροπολιτικούς υπολογισμούς να αλλοιώνεις την σύνθεση του οργάνου που είναι υπεύθυνο για τον προσυνεδριακό διάλογο, δημιουργώντας παραπέτασμα ασφαλείας σου.
Είναι οξύμωρο από τις οργανώσεις των εργαζομένων και των Τομέων τους να επιλέγει μια ποταπή διαδικασία που με βάση τους 140 Τομείς να εκλέγονται ένας (1) ανά τομέα και συνολικά 135 σύνεδροι και να ισχυρίζεσαι ότι είσαι Σοσιαλιστής, έντιμος και οραματιστής!
Είναι οξύμωρο να εναντιώνεσαι στον Σημίτη και να υπερασπίζεσαι τον εκσυγχρονισμό του και το έργο του. Δηλώνεις τότε Σοσιαλιστής;
Μπορούσα να πω περισσότερα και να αναφέρω περισσότερα. Δεν θέλω να αποδομήσω την εικόνα που έχετε για τον ΓΑΠ ή το ΠΑΣΟΚ που οραματίζεται.
Λοιπόν φίλοι και Σύντροφοι και άλλοι από εσάς, προσωπολάτρες του Καίσαρος, έχω μάθει στην μακρόχρονη δράση μου να σκέπτομαι, να μελετώ και να ερευνώ πίσω από τις κουρτίνες και τις καλές προθέσεις, πριν εκφράσω την υποστήριξή μου ή την ανοχή μου σε ένα πρόσωπο και σε μία πολιτική.
Ελπίζω να διαψευστώ και εσείς να έχετε δίκιο.Κοντός ψαλμός αλληλούια. Οι Ευρωεκλογές φτάνουν . εκεί θα δοκιμαστούν και οι Πολιτικές και οι Άνθρωποι.
Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008
ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΑ
OIKONOMIA
"Το κερδοσκοπικό ιδιωτικό κεφάλαιο δεν μπορεί να επεκταθεί σε νέες μορφές δραστηριότητας που αφορούν τους βασικούς αυτούς τομείς και να καταστεί θεσμικός ρυθμιστής των κοινωνικών αναγκών και του κόστους τους. Τα βασικά βιοτικά αγαθά πρέπει να ελέγχονται από την κοινωνία, να είναι κτήμα όλων για να μπορεί ο άνθρωπος – πολίτης να βιώσει ελεύθερος την ζωή του."
Φίλε Δημήτρη είπα να ησυχάσω αλλά δεν γίνεται.
Όπως έλεγε ο συγχωρεμένος ο Ανδρέας, μην γινόμαστε αιθεροβάμονες.Μην βιαστείς να μου πείς οτι μιλάμε για το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Πρώτον γιατί δεν υπάρχει. Μπορεί στο "μαγαζί" να κρέμεται μια ταμπέλα που γράφει ΠΑΣΟΚ αλλα το "μαγαζί" έχει αλλάξει απο καιρού και ιδιοκτήτες και το αντικείμενο που εμπορευόταν!Εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου, και το σέβομαι αυτό, οτι έχεις την αγωνία, το όραμα και την αγάπη σε άνα κόμμα που γέμισε τον Λαό με ελπίδα και του έδωσε δύναμη να αγωνισθεί και να πιστέψει οτι μπορεί να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα.
Πίστεψέ με, είναι πολύ χρήσιμο και θα βοηθήσει τα μέλη και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, να δημιουργήσουμε ένα Όμιλο Προβληματισμού για τον επαναπατρισμό του ΠΑΣΟΚ στον Σοσιαλιστικό χώρο.
Η θέση αυτή που διατυπώνεις προϋποθέτει την διάλυση των τραστ του Ιμπεριαλισμού ( Αμερικάνικη οικονομική ένωση, Ευρωπαϊκή Ένωση, Παγκόσμια Τράπεζα, ΟΗΕ.... να συνεχίσω; )
Εδώ οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να απαντήσουν,( σε πληροφορώ οτι πριν την εκλογή Προέδρου, ζήτησα και απο τους τρεις να πάρουν θέση ενάντια στην ελεύθερη αγορά. Ουδείς απάντησε), για την καθημερινότητα , την ακρίβεια και πως θα την πατάξουν και θα συμφωνήσουν στην παραπάνω θέση σου;Ή έχεις την εντύπωση οτι τα λεγόμενα Στελέχη και οι παρατρεχάμενοι τους, έχουν διαφορετικές ανησυχίες απο τον Γιώργο ή τον Βαγγέλη;
Για δες ποιους διάλεξε ο ΓΑΠ απο τους μπλοκερς να συμμετάσχουν στην ΚΟΕΣ. Όσους τον λιβάνιζαν!
Ένας εξ αυτών είπε στην ιστοσελίδα του: Έβλεπα τους Πασόκους να χειροκροτούν κάθε φορά που άκουγαν το όνομα Ανδρέας Παπανδρέου. .... Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία απο το ΠΑΣΟΚ.Οι πρώτες 24 ώρες μου στο ΠΑΣΟΚ!!!!!
Ο άνθρωπος πρώτη φορά πάτησε το πόδι του στο ΠΑΣΟΚ. Αυτός είναι το μέλλον. Αυτό το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται ο Παπανδρέου.
Λοιπόν φίλε μου, επανέρχομαι για την δημιουργία Ομίλου Προβληματισμού μπας και περισώσουμε κάτι.
Γιατί βιάστηκαν πολλοί να λιθοβολήσουν τον Βενιζέλο και άφησαν αχαλίνωτο τον Παπανδρέου
Βαγγέλης Κωνσταντίνου
"Το κερδοσκοπικό ιδιωτικό κεφάλαιο δεν μπορεί να επεκταθεί σε νέες μορφές δραστηριότητας που αφορούν τους βασικούς αυτούς τομείς και να καταστεί θεσμικός ρυθμιστής των κοινωνικών αναγκών και του κόστους τους. Τα βασικά βιοτικά αγαθά πρέπει να ελέγχονται από την κοινωνία, να είναι κτήμα όλων για να μπορεί ο άνθρωπος – πολίτης να βιώσει ελεύθερος την ζωή του."
Φίλε Δημήτρη είπα να ησυχάσω αλλά δεν γίνεται.
Όπως έλεγε ο συγχωρεμένος ο Ανδρέας, μην γινόμαστε αιθεροβάμονες.Μην βιαστείς να μου πείς οτι μιλάμε για το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Πρώτον γιατί δεν υπάρχει. Μπορεί στο "μαγαζί" να κρέμεται μια ταμπέλα που γράφει ΠΑΣΟΚ αλλα το "μαγαζί" έχει αλλάξει απο καιρού και ιδιοκτήτες και το αντικείμενο που εμπορευόταν!Εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου, και το σέβομαι αυτό, οτι έχεις την αγωνία, το όραμα και την αγάπη σε άνα κόμμα που γέμισε τον Λαό με ελπίδα και του έδωσε δύναμη να αγωνισθεί και να πιστέψει οτι μπορεί να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα.
Πίστεψέ με, είναι πολύ χρήσιμο και θα βοηθήσει τα μέλη και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, να δημιουργήσουμε ένα Όμιλο Προβληματισμού για τον επαναπατρισμό του ΠΑΣΟΚ στον Σοσιαλιστικό χώρο.
Η θέση αυτή που διατυπώνεις προϋποθέτει την διάλυση των τραστ του Ιμπεριαλισμού ( Αμερικάνικη οικονομική ένωση, Ευρωπαϊκή Ένωση, Παγκόσμια Τράπεζα, ΟΗΕ.... να συνεχίσω; )
Εδώ οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να απαντήσουν,( σε πληροφορώ οτι πριν την εκλογή Προέδρου, ζήτησα και απο τους τρεις να πάρουν θέση ενάντια στην ελεύθερη αγορά. Ουδείς απάντησε), για την καθημερινότητα , την ακρίβεια και πως θα την πατάξουν και θα συμφωνήσουν στην παραπάνω θέση σου;Ή έχεις την εντύπωση οτι τα λεγόμενα Στελέχη και οι παρατρεχάμενοι τους, έχουν διαφορετικές ανησυχίες απο τον Γιώργο ή τον Βαγγέλη;
Για δες ποιους διάλεξε ο ΓΑΠ απο τους μπλοκερς να συμμετάσχουν στην ΚΟΕΣ. Όσους τον λιβάνιζαν!
Ένας εξ αυτών είπε στην ιστοσελίδα του: Έβλεπα τους Πασόκους να χειροκροτούν κάθε φορά που άκουγαν το όνομα Ανδρέας Παπανδρέου. .... Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία απο το ΠΑΣΟΚ.Οι πρώτες 24 ώρες μου στο ΠΑΣΟΚ!!!!!
Ο άνθρωπος πρώτη φορά πάτησε το πόδι του στο ΠΑΣΟΚ. Αυτός είναι το μέλλον. Αυτό το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται ο Παπανδρέου.
Λοιπόν φίλε μου, επανέρχομαι για την δημιουργία Ομίλου Προβληματισμού μπας και περισώσουμε κάτι.
Γιατί βιάστηκαν πολλοί να λιθοβολήσουν τον Βενιζέλο και άφησαν αχαλίνωτο τον Παπανδρέου
Βαγγέλης Κωνσταντίνου
Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008
ΑΝΤΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτρη φίλε μου,
Προσβλέπεις στον αταξικό σοσιαλισμό που πραγματώνεται μέσα από μία δημοκρατική ιστορική διαλεκτική.
Ως θεώρημα και όχι ως αξίωμα, μπορεί διαλεκτικά προς μια συμβαίνουσα πραγματικότητα να αποτελέσει ένα υπόβαθρο διαλογισμού και μέσα από μια διαδικασία επιστημονικών προσεγγίσεων και ανταλλαγής θέσεων και απόψεων μια ουτοπική θεώρηση, όπως ο «αταξικός σοσιαλισμός» , να πάψει να είναι ουτοπία.
Η διαφορά μας είναι ότι εγώ ξεκινώ από την βάση, ότι τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία και η μαρξιστική φιλοσοφία βάση της οποίας διαμορφωθήκαν, με την σειρά τους διαμόρφωσαν ένα συγκεκριμένο προτσές που βοήθησε ή βοηθήθηκε στην εξέλιξη της βιομηχανικής επανάστασης και στην συγκρότηση των κοινωνιών και των κινημάτων αλλά μετά την καταναλωτική επανάσταση που ξεκινά το 1990 τα ίδια τα στοιχεία αναζητούν πατρίδα.
Είναι και σε μένα γαργαλιστική πρόκληση να διατυπώσω ένα θεώρημα για μια αταξική κοινωνία στα πλαίσια μια αντίστοιχης Σοσιαλιστικής, αλλά το οικονομικό εποικοδόμημα πρέπει να βασίζεται σε ένα αντίστοιχο Σοσιαλιστικό.
Γιατί στην τελική ανάλυση το οικονομικό σύστημα που στην ανάπτυξή του γεννά εκμετάλλευση, ανταγωνισμούς και ανεργία, διαφέρει από ένα Σοσιαλιστικό που στην ανάπτυξή του γεννά δυναμικές ισόρροπης ανάπτυξης χωρίς τις διακρίσεις, το κέρδος, τις τάξεις και την εκμετάλλευση ως μέσον πλουτισμού και ισχύος. Όμως τίποτα δεν αποκλείει το Σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα επίσης να γεννά ανισότητες, εκμετάλλευση φτώχεια και ανεργία.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη τις ιστορικές συνθήκες εξέλιξης των οικονομικών συστημάτων και της αντίστοιχης διαλεκτικής διαμόρφωσης των κοινωνικών στρωμάτων ή τάξεων ως εργαλεία μιας ολοένα και με μεγαλύτερη ταχύτητα, μετάλλαξη του καπιταλιστικού συστήματος, τα νέα γνωρίσματα του Ιμπεριαλισμού αλλά και την προσπάθεια προσεταιρισμού ανάλογων πεπαλαιωμένων φιλοσοφικών –οικονομικών ρευμάτων από την μεγαλύτερη μερίδα των αυτοαποκαλούμενων Σοσιαλιστών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που οραματίζονται μια παγκόσμια κυβέρνηση και μια παγκόσμια διαχειριστική εξουσία, με τρομοκρατεί η ιδέα να προτείνω μια σχεδία αταξικού σοσιαλισμού. Φοβάμαι τα κύματα
Όμως παρόλα αυτά δεν θάβω και την επαναστατικότητα μου, ούτε είμαι πρόθυμος να χάσω ή να διαπραγματευτώ την σοσιαλιστική μου παιδεία ή συνείδηση.
Λοιπόν, είμαι μαζί σου αλλά πολλά από όσα δεν έχουμε λύσει σήμερα θα υψωθούν
ως τείχη ή ως κύματα.
Προσβλέπεις στον αταξικό σοσιαλισμό που πραγματώνεται μέσα από μία δημοκρατική ιστορική διαλεκτική.
Ως θεώρημα και όχι ως αξίωμα, μπορεί διαλεκτικά προς μια συμβαίνουσα πραγματικότητα να αποτελέσει ένα υπόβαθρο διαλογισμού και μέσα από μια διαδικασία επιστημονικών προσεγγίσεων και ανταλλαγής θέσεων και απόψεων μια ουτοπική θεώρηση, όπως ο «αταξικός σοσιαλισμός» , να πάψει να είναι ουτοπία.
Η διαφορά μας είναι ότι εγώ ξεκινώ από την βάση, ότι τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία και η μαρξιστική φιλοσοφία βάση της οποίας διαμορφωθήκαν, με την σειρά τους διαμόρφωσαν ένα συγκεκριμένο προτσές που βοήθησε ή βοηθήθηκε στην εξέλιξη της βιομηχανικής επανάστασης και στην συγκρότηση των κοινωνιών και των κινημάτων αλλά μετά την καταναλωτική επανάσταση που ξεκινά το 1990 τα ίδια τα στοιχεία αναζητούν πατρίδα.
Είναι και σε μένα γαργαλιστική πρόκληση να διατυπώσω ένα θεώρημα για μια αταξική κοινωνία στα πλαίσια μια αντίστοιχης Σοσιαλιστικής, αλλά το οικονομικό εποικοδόμημα πρέπει να βασίζεται σε ένα αντίστοιχο Σοσιαλιστικό.
Γιατί στην τελική ανάλυση το οικονομικό σύστημα που στην ανάπτυξή του γεννά εκμετάλλευση, ανταγωνισμούς και ανεργία, διαφέρει από ένα Σοσιαλιστικό που στην ανάπτυξή του γεννά δυναμικές ισόρροπης ανάπτυξης χωρίς τις διακρίσεις, το κέρδος, τις τάξεις και την εκμετάλλευση ως μέσον πλουτισμού και ισχύος. Όμως τίποτα δεν αποκλείει το Σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα επίσης να γεννά ανισότητες, εκμετάλλευση φτώχεια και ανεργία.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη τις ιστορικές συνθήκες εξέλιξης των οικονομικών συστημάτων και της αντίστοιχης διαλεκτικής διαμόρφωσης των κοινωνικών στρωμάτων ή τάξεων ως εργαλεία μιας ολοένα και με μεγαλύτερη ταχύτητα, μετάλλαξη του καπιταλιστικού συστήματος, τα νέα γνωρίσματα του Ιμπεριαλισμού αλλά και την προσπάθεια προσεταιρισμού ανάλογων πεπαλαιωμένων φιλοσοφικών –οικονομικών ρευμάτων από την μεγαλύτερη μερίδα των αυτοαποκαλούμενων Σοσιαλιστών της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που οραματίζονται μια παγκόσμια κυβέρνηση και μια παγκόσμια διαχειριστική εξουσία, με τρομοκρατεί η ιδέα να προτείνω μια σχεδία αταξικού σοσιαλισμού. Φοβάμαι τα κύματα
Όμως παρόλα αυτά δεν θάβω και την επαναστατικότητα μου, ούτε είμαι πρόθυμος να χάσω ή να διαπραγματευτώ την σοσιαλιστική μου παιδεία ή συνείδηση.
Λοιπόν, είμαι μαζί σου αλλά πολλά από όσα δεν έχουμε λύσει σήμερα θα υψωθούν
ως τείχη ή ως κύματα.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΡΑΜΙΤΣΑ ΣΤΟ 3ο ΓΡΑΜΜΑ
Ευχαριστώ Βαγγέλη.
Πρώτα απ' όλα δεν μπορώ παρά να σου πω ότι ιστορικά έχεις δίκιο. Ομως ο ταξικός σοσιαλισμός, ο παραδοσιακός, δεν είναι στις πολιτικές αναζητήσεις μου. Προσβλέπω στον αταξικό σοσιαλισμό που πραγματώνεται μέσα από μία δημοκρατική ιστορική διαλεκτική.Αλλά ας έλθουμε στο σήμερα ... .Δεν θα υπενθυμίσω την πολιτική σκοπιμότητα του κειμένου, νομίζω ότι είναι εμφανές που απευθύνεται.Ομως ο ίδιος ο σοσιαλισμός δεν θα έπρεπε να υπακούει στον διαλεκτισμό; δεν θα έπρεπε να κινείται ιστορικά;Ο γνωστός "ορθόδοξος" σοσιαλισμός γεννήθηκε σε συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες και σε αυτές τις δομές εκφράστηκε προσπαθώντας να συλλάβει το ιστορικό γίγνεσθαι με την σύλληψη "φυσικών" νόμων. Κάπου ανέλυσα ότι μπορούμε στην πραγματικότητα να μιλάμε μόνο για κατά κανόνα συμβαίνοντα ... . Ομως ο σοσιαλισμός των προηγ. αιώνων υποκατέστησε απλώς την κυριότητα στά μέσα παραγωγής εκφράζοντας στην ουσία τις αυτές παραγωγικές επιδιώξεις με μεγαλύτερο θεωρητικά αριθμό αποδεκτών. Μετά το 1990 έχουμε μπει για τα καλά στην μεταβιομηχανική εποχή και πρέπει να προλάβουμε το τραίνο της φεουδαλοποίησης για το οποίο εργάζονται οι οπαδοί του νεο-φιλελευθερισμού.Στις σημερινές κοινωνικές συνθήκες και δομές (ταξικές ή στρωματικές) αποδεκτός είναι για μένα ο χαρακτηρισμός :εκμεταλλευτές - εκμεταλλευόμενοι. Πως το έννοώ; Στην ισορροπία της υπεραξίας υπάρχουν πάντοτε κερδισμένοι και χαμένοι, άλλοι πολύ και άλλοι λιγότερο. Σε αυτή την ισορροπία καταρχήν αναφέρομαι και θέλω να πω ότι δεν θεωρώ αντίπαλο π.χ. τον ψιλικατζή της γειτονιάς που συμπιέζεται και παράγει υπεραξία υπέρ του μεγαλεμπόρου ή του βιομηχάνου. Αυτόν που τον τοποθετείς ; σε ποιά μεριά του ζυγού, μαζί μας ή ταξικά ως αστό. Σε αυτή την ισορροπία στοχεύω.Επειδή μάλιστα δεν πιστεύω ότι μια δικτατορία του προλεταριάτου είναι ικανή να σταματήσει την κίνηση των κοινωνιών θέτω την ισορροπία των αριθμών, δηλαδή την δημοκρατία ως κοινωνικό πρόταγμα.Ως προς το αξιακό σύστημα θαρρώ ότι θέτω ένα ουσιαστικό αξιακό δεδομένο των ανθρώπινων κοινωνιών, τον ίδιο τον άνθρωπο. Σε αυτό ή συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί, είναι το μοναδικό αξιακό δεδομένο που μπορώ να θέσω, με τον διευκρινιστικό όρο της συλλογικότητας και όχι της ατομικότητας.Εάν π.χ. δείς μια πρόταση για τα φάρμακα σε όλο τον πλανήτη (είναι στο blog μου) θα δεις ότι απενεργοποιώ την "αξία" :εμπορεύσιμο είδος, όταν βλάπτει την αξία : άνθρωπος ή δεν τον καλύπτει."Πάντων μέτρον άνθρωπος", για να επανέλθω σε θέματα λυμένα από αιώνες, αλλά ξεχασμένα ... .Εάν θέλεις Βαγγέλη ας μην το αποκαλέσουμε σοσιαλισμό, ας του δώσουμε άλλη ονομασία, όμως νομίζω ότι εννοιολογικά συνδέεται άμεσα με τις ξεχασμένες βασικές αρχές του σοσιαλισμού, έστω και χωρίς ειδική ταξική απεύθυνση.
Πρώτα απ' όλα δεν μπορώ παρά να σου πω ότι ιστορικά έχεις δίκιο. Ομως ο ταξικός σοσιαλισμός, ο παραδοσιακός, δεν είναι στις πολιτικές αναζητήσεις μου. Προσβλέπω στον αταξικό σοσιαλισμό που πραγματώνεται μέσα από μία δημοκρατική ιστορική διαλεκτική.Αλλά ας έλθουμε στο σήμερα ... .Δεν θα υπενθυμίσω την πολιτική σκοπιμότητα του κειμένου, νομίζω ότι είναι εμφανές που απευθύνεται.Ομως ο ίδιος ο σοσιαλισμός δεν θα έπρεπε να υπακούει στον διαλεκτισμό; δεν θα έπρεπε να κινείται ιστορικά;Ο γνωστός "ορθόδοξος" σοσιαλισμός γεννήθηκε σε συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες και σε αυτές τις δομές εκφράστηκε προσπαθώντας να συλλάβει το ιστορικό γίγνεσθαι με την σύλληψη "φυσικών" νόμων. Κάπου ανέλυσα ότι μπορούμε στην πραγματικότητα να μιλάμε μόνο για κατά κανόνα συμβαίνοντα ... . Ομως ο σοσιαλισμός των προηγ. αιώνων υποκατέστησε απλώς την κυριότητα στά μέσα παραγωγής εκφράζοντας στην ουσία τις αυτές παραγωγικές επιδιώξεις με μεγαλύτερο θεωρητικά αριθμό αποδεκτών. Μετά το 1990 έχουμε μπει για τα καλά στην μεταβιομηχανική εποχή και πρέπει να προλάβουμε το τραίνο της φεουδαλοποίησης για το οποίο εργάζονται οι οπαδοί του νεο-φιλελευθερισμού.Στις σημερινές κοινωνικές συνθήκες και δομές (ταξικές ή στρωματικές) αποδεκτός είναι για μένα ο χαρακτηρισμός :εκμεταλλευτές - εκμεταλλευόμενοι. Πως το έννοώ; Στην ισορροπία της υπεραξίας υπάρχουν πάντοτε κερδισμένοι και χαμένοι, άλλοι πολύ και άλλοι λιγότερο. Σε αυτή την ισορροπία καταρχήν αναφέρομαι και θέλω να πω ότι δεν θεωρώ αντίπαλο π.χ. τον ψιλικατζή της γειτονιάς που συμπιέζεται και παράγει υπεραξία υπέρ του μεγαλεμπόρου ή του βιομηχάνου. Αυτόν που τον τοποθετείς ; σε ποιά μεριά του ζυγού, μαζί μας ή ταξικά ως αστό. Σε αυτή την ισορροπία στοχεύω.Επειδή μάλιστα δεν πιστεύω ότι μια δικτατορία του προλεταριάτου είναι ικανή να σταματήσει την κίνηση των κοινωνιών θέτω την ισορροπία των αριθμών, δηλαδή την δημοκρατία ως κοινωνικό πρόταγμα.Ως προς το αξιακό σύστημα θαρρώ ότι θέτω ένα ουσιαστικό αξιακό δεδομένο των ανθρώπινων κοινωνιών, τον ίδιο τον άνθρωπο. Σε αυτό ή συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί, είναι το μοναδικό αξιακό δεδομένο που μπορώ να θέσω, με τον διευκρινιστικό όρο της συλλογικότητας και όχι της ατομικότητας.Εάν π.χ. δείς μια πρόταση για τα φάρμακα σε όλο τον πλανήτη (είναι στο blog μου) θα δεις ότι απενεργοποιώ την "αξία" :εμπορεύσιμο είδος, όταν βλάπτει την αξία : άνθρωπος ή δεν τον καλύπτει."Πάντων μέτρον άνθρωπος", για να επανέλθω σε θέματα λυμένα από αιώνες, αλλά ξεχασμένα ... .Εάν θέλεις Βαγγέλη ας μην το αποκαλέσουμε σοσιαλισμό, ας του δώσουμε άλλη ονομασία, όμως νομίζω ότι εννοιολογικά συνδέεται άμεσα με τις ξεχασμένες βασικές αρχές του σοσιαλισμού, έστω και χωρίς ειδική ταξική απεύθυνση.
3ο ΓΡΑΜΜΑ - ΑΠΑΝΤΗΣΗ
[Ο καπιταλισμός λειτουργεί με βάση την κατασκευή πυραμίδων. Προβάλει το χείριστο για να διαχωρίσει και ψευδεπίγραφα να ικανοποιήσει. Προβάλλει ιδεολογήματα του στυλ " κοινωνική άνοδος" εννοώντας την άνοδο κατά βαθμίδα στην πυραμίδα, αλλά και την ασυνέπεια του τυχαίου, της κοινωνίας με τα "λαχεία" της.]
Ξεκινώ από εδώ. Από αυτό το σημείο και την αναφορά στο....."Προβάλλει ιδεολογήματα του στυλ <<κοινωνική άνοδος>>".Υπάρχουν δύο εννοιολογικές αντιθέσεις του ίδιου όρου, που άλλη παραδοχή υφίσταται στον Καπιταλισμό και άλλη παραδοχή υφίσταται στον Σοσιαλισμό.Η " Κοινωνική Άνοδος" ως αξίωμα, αν και από τους σύγχρονους θεωρητικούς του Καπιταλισμού αμφισβητείται, είναι το επιστέγασμα ενός συνόλου δεξιοτήτων, γνώσεων, ρίσκου, ευρηματικότητας και πολιτισμού χωρίς συνείδηση.Μέσο επίτευξης αυτού του αξιώματος που σου παρέχει την αναγνωσιμότητα και σε καθιστά "επιφανή" του "Δήμου", είναι η Εργασία και το είδος της Εργασίας.Η εργασία και κυρίως το είδος της εργασίας αλλά και οι σχέσεις με το κεφάλαιο και την παραγωγή, αποτελούν εξ' ορισμού αιτιολογία απονομής ταξικής βάσης και σε εγκαθιστούν, κατηγοριοποιώντας σε, σε Α΄, Β΄ ή Γ΄ επίπεδο κοινωνικής αποδοχής.Η "Κοινωνική Άνοδος" , δηλαδή η δραπέτευση σου από το Α΄ επίπεδο κοινωνικής βάσης σου σε ένα "ανώτερο" επίπεδο δεν αποτελεί και αποδοχή στο νέο επίπεδο, της "Πυραμίδας" όπως την αναφέρεις, αλλά θα αποτελεί αποδοχή αν δεν αντιστέκεσαι, δεν αντιτίθεσαι στα μέσα που ο ίδιος ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί και προβάλει την ηγεμονία του.Νομίζω ότι εδώ λέμε το ίδιο.
Αν όμως υποθέσουμε ότι μας παρέχεται η ανάγκη ή εξαναγκαζόμαστε σε μια περίοδο φιλοσοφικής ρευστότητας και ανατροπών .η ακόμα και διαστρεβλώσεων ώστε να χωρέσουν όλοι και οι ποιο ισχυρές ομάδες συμφερόντων ας επικρατήσουν έναντι των άλλων {αυτό δηλαδή που συμβαίνει στα Αστικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.} τότε θα πρέπει εξ’ αρχής να κάνουμε την επισήμανση ότι ο στρατηγικός μας στόχος τον αντιλαμβανόμαστε ως καθημερινό αγώνα ανατροπών των δομών που στηρίζεται η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων [ και εδώ απαντώ στην πρώτη απάντηση σου].
Επομένως χωρίς τη διάθεση να αντιπαρατεθώ σε ένα αξιακό σύστημα όπως το έχεις επεξεργαστεί, προκύπτει μια διαφωνία περισσότερο ως φιλοσοφικό ζήτημα και ζήτημα επιστροφής στις «ρίζες» μας, που χωρίς να καταγγέλλεις τον δογματισμό δημιουργείς ένα καινούργιο.Στα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα, με την εμφάνιση των εκ του εξωτερικού προερχομένων λόγιων και επιστημόνων (Σοσιαλιστές – Ουτοπιστές), θεωρούσαν ότι τις Σοσιαλιστικές ιδέες τις χειρίζονταν μόνο οι ελίτ των διανοουμένων και ότι ο Σοσιαλισμός δεν είχε καμιά θέση στην εργατική τάξη, γιατί η εργατική τάξη αποτελούσε μέρος του προβλήματος και άρα οι ελίτ των διανοουμένων και αστών που είχαν ενστερνιστεί την φιλοσοφία του Ουτοπικού Σοσιαλισμού μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα.Όταν αργότερα και με την έμπνευση του αποτελέσματος της Οχτωβριανής επανάστασης τα Πρώτα συνδικάτα μιλούσαν για τον Σοσιαλισμό, τον αντιλαμβάνονταν ως τον Νέο Χριστιανισμό.Στα περισσότερα συνδικάτα, στους των γραφείων τους, αντί την φωτογραφία του Μάρξ είχα αναρτημένη την εικόνα του Χριστού.
Αλλά τόσο ο Μαρξ, όσο και ο Ένγκελς αλλά και αργότερα η Λούξεμπουργκ ή πολύ αργότερα ο Γκράμσι, πουθενά κα ποτέ δεν ανέφεραν ότι ο Σοσιαλισμός είναι ένα πολιτικό κοινωνικό σύστημα της ολότητας και ότι η εργατική τάξη είναι μια συνιστώσα αυτής της ολότητας. Ακριβώς το αντίθετο είπαν.
Δεν μπορούμε λοιπόν στα πλαίσια της σύστασης ενός πολιτικού υποκειμένου που δημιουργείται ώστε να κατακτήσει ένα στρατηγικής σημασίας στόχο, «την Σοσιαλιστικοποίηση των Κοινωνιών και της Οικονομίας», να αναθεωρήσουμε την Σοσιαλιστική φιλοσοφία, δίνοντας της άλλα χαρακτηριστικά ώστε να χωρέσουν όλοι.
Βέβαια στα πλαίσια συγκρότησης ενός Κόμματος που επιθυμεί να εισάγει τον Σοσιαλισμό ως συστατικό του στοιχείο δεν είναι απαγορευτικό μέσα στον κορμό του να στρατεύονται διαστρωματώσεις μιας Εθνικής κοινωνίας, γιατί χρειάζονται όλοι στην επίτευξη του στόχου.Αλλά από αυτό το σημείο μέχρις του « ΠΑΣΟΚ των Αστών» που έχασαν την αναγνωσιμότητα τους (σύμφωνα με το αξιακό δίκαιο του καπιταλιστικού συστήματος) και που συμπιέζονται προς τα κάτω, εκεί όπου βρίσκεται η πλειοψηφία της Αγροτικής και Εργατικής τάξης , είναι κομμάτι δύσκολο.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ Δημήτρη είναι το δημιούργημα αυτών των τεχνοκρατών, των Διευθυντικών στελεχών και των πτωχευμένων Αστών ή των Αστών που συμπιέζονταν από άλλα μεγαλύτερα μεγέθη ( Οικονομικά – Πολιτικά)
Θα ήθελα όμως ένα παράδειγμα Αστών που συμπιέζεται και που το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να εντάξει την φυσιογνωμία του στην φιλοσοφία αυτής της διαστρωμάτωσης των Αστών, ώστε να μην χάσει τον «κοινωνικό του ρόλο».
Όπως θα ήθελα την γνώμη σου για την σύνθεση μιας Κεντρικής Επιτροπής και ενός Πολιτικού Γραφείου που να δικαιολογεί τον χαρακτήρα του ως Κόμμα Σοσιαλιστικό.Άλλες ορολογίες , όπως Εθνικό Συμβούλιο κλπ, δεν με βρίσκουν σύμφωνο και προδήλως είναι όροι αποδοχής της αστικοποίησης και του φιλελευθερισμού στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος.
Τέλος, αν φτάσουμε σε μια Σοσιαλιστική Κοινωνία με Σοσιαλιστική Οικονομία, τότες συμφωνώ, δεν υπάρχουν αποκλεισμοί. Σήμερα όμως διανύουμε τον Καπιταλισμό και λειτουργούμε με ότι κατασκεύασε. Είναι αυτό που θέλουμε να ανατρέψουμε. Δεν το έχουμε ανατρέψει ήδη.
συντροφικά
Βαγγέλης Κωνσταντίνου
Ξεκινώ από εδώ. Από αυτό το σημείο και την αναφορά στο....."Προβάλλει ιδεολογήματα του στυλ <<κοινωνική άνοδος>>".Υπάρχουν δύο εννοιολογικές αντιθέσεις του ίδιου όρου, που άλλη παραδοχή υφίσταται στον Καπιταλισμό και άλλη παραδοχή υφίσταται στον Σοσιαλισμό.Η " Κοινωνική Άνοδος" ως αξίωμα, αν και από τους σύγχρονους θεωρητικούς του Καπιταλισμού αμφισβητείται, είναι το επιστέγασμα ενός συνόλου δεξιοτήτων, γνώσεων, ρίσκου, ευρηματικότητας και πολιτισμού χωρίς συνείδηση.Μέσο επίτευξης αυτού του αξιώματος που σου παρέχει την αναγνωσιμότητα και σε καθιστά "επιφανή" του "Δήμου", είναι η Εργασία και το είδος της Εργασίας.Η εργασία και κυρίως το είδος της εργασίας αλλά και οι σχέσεις με το κεφάλαιο και την παραγωγή, αποτελούν εξ' ορισμού αιτιολογία απονομής ταξικής βάσης και σε εγκαθιστούν, κατηγοριοποιώντας σε, σε Α΄, Β΄ ή Γ΄ επίπεδο κοινωνικής αποδοχής.Η "Κοινωνική Άνοδος" , δηλαδή η δραπέτευση σου από το Α΄ επίπεδο κοινωνικής βάσης σου σε ένα "ανώτερο" επίπεδο δεν αποτελεί και αποδοχή στο νέο επίπεδο, της "Πυραμίδας" όπως την αναφέρεις, αλλά θα αποτελεί αποδοχή αν δεν αντιστέκεσαι, δεν αντιτίθεσαι στα μέσα που ο ίδιος ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί και προβάλει την ηγεμονία του.Νομίζω ότι εδώ λέμε το ίδιο.
Αν όμως υποθέσουμε ότι μας παρέχεται η ανάγκη ή εξαναγκαζόμαστε σε μια περίοδο φιλοσοφικής ρευστότητας και ανατροπών .η ακόμα και διαστρεβλώσεων ώστε να χωρέσουν όλοι και οι ποιο ισχυρές ομάδες συμφερόντων ας επικρατήσουν έναντι των άλλων {αυτό δηλαδή που συμβαίνει στα Αστικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.} τότε θα πρέπει εξ’ αρχής να κάνουμε την επισήμανση ότι ο στρατηγικός μας στόχος τον αντιλαμβανόμαστε ως καθημερινό αγώνα ανατροπών των δομών που στηρίζεται η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων [ και εδώ απαντώ στην πρώτη απάντηση σου].
Επομένως χωρίς τη διάθεση να αντιπαρατεθώ σε ένα αξιακό σύστημα όπως το έχεις επεξεργαστεί, προκύπτει μια διαφωνία περισσότερο ως φιλοσοφικό ζήτημα και ζήτημα επιστροφής στις «ρίζες» μας, που χωρίς να καταγγέλλεις τον δογματισμό δημιουργείς ένα καινούργιο.Στα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα, με την εμφάνιση των εκ του εξωτερικού προερχομένων λόγιων και επιστημόνων (Σοσιαλιστές – Ουτοπιστές), θεωρούσαν ότι τις Σοσιαλιστικές ιδέες τις χειρίζονταν μόνο οι ελίτ των διανοουμένων και ότι ο Σοσιαλισμός δεν είχε καμιά θέση στην εργατική τάξη, γιατί η εργατική τάξη αποτελούσε μέρος του προβλήματος και άρα οι ελίτ των διανοουμένων και αστών που είχαν ενστερνιστεί την φιλοσοφία του Ουτοπικού Σοσιαλισμού μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα.Όταν αργότερα και με την έμπνευση του αποτελέσματος της Οχτωβριανής επανάστασης τα Πρώτα συνδικάτα μιλούσαν για τον Σοσιαλισμό, τον αντιλαμβάνονταν ως τον Νέο Χριστιανισμό.Στα περισσότερα συνδικάτα, στους των γραφείων τους, αντί την φωτογραφία του Μάρξ είχα αναρτημένη την εικόνα του Χριστού.
Αλλά τόσο ο Μαρξ, όσο και ο Ένγκελς αλλά και αργότερα η Λούξεμπουργκ ή πολύ αργότερα ο Γκράμσι, πουθενά κα ποτέ δεν ανέφεραν ότι ο Σοσιαλισμός είναι ένα πολιτικό κοινωνικό σύστημα της ολότητας και ότι η εργατική τάξη είναι μια συνιστώσα αυτής της ολότητας. Ακριβώς το αντίθετο είπαν.
Δεν μπορούμε λοιπόν στα πλαίσια της σύστασης ενός πολιτικού υποκειμένου που δημιουργείται ώστε να κατακτήσει ένα στρατηγικής σημασίας στόχο, «την Σοσιαλιστικοποίηση των Κοινωνιών και της Οικονομίας», να αναθεωρήσουμε την Σοσιαλιστική φιλοσοφία, δίνοντας της άλλα χαρακτηριστικά ώστε να χωρέσουν όλοι.
Βέβαια στα πλαίσια συγκρότησης ενός Κόμματος που επιθυμεί να εισάγει τον Σοσιαλισμό ως συστατικό του στοιχείο δεν είναι απαγορευτικό μέσα στον κορμό του να στρατεύονται διαστρωματώσεις μιας Εθνικής κοινωνίας, γιατί χρειάζονται όλοι στην επίτευξη του στόχου.Αλλά από αυτό το σημείο μέχρις του « ΠΑΣΟΚ των Αστών» που έχασαν την αναγνωσιμότητα τους (σύμφωνα με το αξιακό δίκαιο του καπιταλιστικού συστήματος) και που συμπιέζονται προς τα κάτω, εκεί όπου βρίσκεται η πλειοψηφία της Αγροτικής και Εργατικής τάξης , είναι κομμάτι δύσκολο.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ Δημήτρη είναι το δημιούργημα αυτών των τεχνοκρατών, των Διευθυντικών στελεχών και των πτωχευμένων Αστών ή των Αστών που συμπιέζονταν από άλλα μεγαλύτερα μεγέθη ( Οικονομικά – Πολιτικά)
Θα ήθελα όμως ένα παράδειγμα Αστών που συμπιέζεται και που το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να εντάξει την φυσιογνωμία του στην φιλοσοφία αυτής της διαστρωμάτωσης των Αστών, ώστε να μην χάσει τον «κοινωνικό του ρόλο».
Όπως θα ήθελα την γνώμη σου για την σύνθεση μιας Κεντρικής Επιτροπής και ενός Πολιτικού Γραφείου που να δικαιολογεί τον χαρακτήρα του ως Κόμμα Σοσιαλιστικό.Άλλες ορολογίες , όπως Εθνικό Συμβούλιο κλπ, δεν με βρίσκουν σύμφωνο και προδήλως είναι όροι αποδοχής της αστικοποίησης και του φιλελευθερισμού στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος.
Τέλος, αν φτάσουμε σε μια Σοσιαλιστική Κοινωνία με Σοσιαλιστική Οικονομία, τότες συμφωνώ, δεν υπάρχουν αποκλεισμοί. Σήμερα όμως διανύουμε τον Καπιταλισμό και λειτουργούμε με ότι κατασκεύασε. Είναι αυτό που θέλουμε να ανατρέψουμε. Δεν το έχουμε ανατρέψει ήδη.
συντροφικά
Βαγγέλης Κωνσταντίνου
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ 2ο ΓΡΑΜΜΑ
DimKaramitsas
Εγώ σε ευχαριστώ Βαγγέλη για τον χρόνο σου και τους χρήσιμους προβληματισμούς σου.(Ο Βαγγέλης είναι καθαρός και ευσυνείδητος σοσιαλιστής πιστός στις αρχές του).Οσα θέτεις τα συμμερίζομαι και προσωπικά και τα συνυπογράφω. Τα εντός παρενθέσεως θα τα προσθέσω στο κείμενο καθώς πιστεύω ότι οφελούν την υπόθεση ΠΑΣΟΚ και κοινωνία και δεν νομίζω κάποιος να έχει διαφορετική αρνητική γνώμη.Ομως θα μου επιτρέψεις να διατηρήσω το γενικό ευρύ πλαίσιο απεύθυνσης.Θα εξηγήσω τις σκέψεις μου: Το πρώτο είναι η προβολή ενός νέου αξιακού συστήματος, ενός αξιακού συστήματος που στην βάση του ταυτίζεται με όσα λες (αρχές σοσιαλισμού), αλλά αγκαλιάζει το σύνολο της κοινωνίας, τουλάχιστον τους τιθέμενους σε θέση εκμεταλλευόμενου (έστω και κατ' ελάχιστο). Η κοινωνική ευρύτυτα είναι αναγκαία για να απαλλαγούμε από τις αναφορές καθαρά ταξικού τύπου, που είναι προσανατολισμένες και αναφέρονται στην καπιταλιστική οργάνωση της οικονομίας. Το αξιακό σύστημα έχει ως ιδεατό την πρόταση και εφαρμογή ενός άλλου συστήματος (βλ. ενδεικτικά "το όραμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού). Η σοσιαλιστική κοινωνία δεν μπορεί να είναι ταξική, ούτε να κάνει διαχωρισμούς ανάλογα με την ταξική προέλευση. Η σοσιαλιστική κοινωνία του μέλλοντος ξεπερνά τις σημερινές παραγωγικές δομές, στηρίζεται στο παρελθόν, αλλά μεταβάλλει την στόχευση για να μπορέσει να εννοηθεί πραγματικός σοσιαλισμός που θα αγκαλιάσει το σύνολο της κοινωνίας, χωρίς να δημιουργεί νέες ανισότητες, γραφειοκρατικές δομές, εξάρτηση του ανθρώπου από έννοιες όπως παραγωγικότητα και κέρδος και τέλος να μην δημιουργεί καταστάσεις τύπου "Γκουλάγκ". Ας σκεφτούμε πιθανές μελλοντικές κοινωνίες στις οποίες θα παράγουν αυτοματοποιημένες μηχανές. Τότε δεν θα μιλάμε για εργατική τάξη, αλλά για όχλους. Πρέπει λοιπόν να θέσουμε ως ιδεατό ένα νέο αξιακό σύστημα που στηρίζεται στις ίδιες τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού, αλλά θα αγκαλιάζει και θα συγκινεί κάθε ταξικό ή στρωματικό υποσύνολο της κοινωνίας, πλήν των εκμεταλλευτών αυτής. Για μένα δεν είναι μόνο ζήτημα αναδιανομής της όποιας υπεραξίας, αλλά απεξάρτησης του ανθρώπου συλλήβδην από τέτοιες και ανάλογες έννοιες."Οπλο" στην πορεία αυτή για μένα είναι η πραγματική άμεση δημοκρατία. Με το λογικό σχήμα δημοκρατία = πλειοψηφία = μη προνομιούχο τμήμα της κοινωνίας, είναι ευκολότερο να φτάσουμε σε κοινωνικό μετασχηματισμό από ό,τι με το κλασσικό σχήμα : επανάσταση ή νομή της εξουσίας = επιστημονικός σοσιαλισμός = αναγκαστικός μετασχηματισμός. Το σχήμα απέτυχε και θα εξακολουθήσει να αποτυγχάνει καθ'ό μέρος αγνοεί τον άνθρωπο ως οντότητα και τον θέτει έρμαιο των αποφάσεων μιας γραφειοκρατίας και των μηχανισμών παραγωγής.Ο λόγος μου αφορά ένα αξιακό σύστημα με κέντρο τον άνθρωπο και την κάλυψη των αναγκών του χωρίς την παρεμβολή κερδώας εκμετάλλευσης και των αντίστοιχων θεσμών. Δημοκρατία και Σοσιαλισμός είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του , η μεν δημοκρατία στο πολιτικό επίπεδο και οι αρχές του σοσιαλισμού (υπό νέα βάση) στο επίπεδο της οικονομίας.Μιας οικονομίας όμως που δεν αντιγράφει το μοντέλο του καπιταλισμού, αλλά βασίζεται και στοχεύει στην κοινωνική κάλυψη των βιοτικών ανθρώπινων αναγκών (υλικών και ψυχικών). Μέχρι να φτάσουμε εκεί, έχουμε την ανάγκη του ΠΑΣΟΚ, ενός ΠΑΣΟΚ κινηματικού χαρακτήρα που θέτει τον άνθρωπο στο κέντρο της πολιτικής, ανεξαρτήτως καταβολών και θέσης στον μηχανισμό παραγωγής. Οποιος θέλει και αποδέχεται την απόλυτη ισότητα της δημοκρατίας μπορεί να μετάσχει. Οποιος δεν την αποδέχεται σίγουρα θα την πολεμήσει, σίγουρα αυτός είναι ο προνομιούχος τοις πράγμασι ή κατα στόχο.
Εγώ σε ευχαριστώ Βαγγέλη για τον χρόνο σου και τους χρήσιμους προβληματισμούς σου.(Ο Βαγγέλης είναι καθαρός και ευσυνείδητος σοσιαλιστής πιστός στις αρχές του).Οσα θέτεις τα συμμερίζομαι και προσωπικά και τα συνυπογράφω. Τα εντός παρενθέσεως θα τα προσθέσω στο κείμενο καθώς πιστεύω ότι οφελούν την υπόθεση ΠΑΣΟΚ και κοινωνία και δεν νομίζω κάποιος να έχει διαφορετική αρνητική γνώμη.Ομως θα μου επιτρέψεις να διατηρήσω το γενικό ευρύ πλαίσιο απεύθυνσης.Θα εξηγήσω τις σκέψεις μου: Το πρώτο είναι η προβολή ενός νέου αξιακού συστήματος, ενός αξιακού συστήματος που στην βάση του ταυτίζεται με όσα λες (αρχές σοσιαλισμού), αλλά αγκαλιάζει το σύνολο της κοινωνίας, τουλάχιστον τους τιθέμενους σε θέση εκμεταλλευόμενου (έστω και κατ' ελάχιστο). Η κοινωνική ευρύτυτα είναι αναγκαία για να απαλλαγούμε από τις αναφορές καθαρά ταξικού τύπου, που είναι προσανατολισμένες και αναφέρονται στην καπιταλιστική οργάνωση της οικονομίας. Το αξιακό σύστημα έχει ως ιδεατό την πρόταση και εφαρμογή ενός άλλου συστήματος (βλ. ενδεικτικά "το όραμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού). Η σοσιαλιστική κοινωνία δεν μπορεί να είναι ταξική, ούτε να κάνει διαχωρισμούς ανάλογα με την ταξική προέλευση. Η σοσιαλιστική κοινωνία του μέλλοντος ξεπερνά τις σημερινές παραγωγικές δομές, στηρίζεται στο παρελθόν, αλλά μεταβάλλει την στόχευση για να μπορέσει να εννοηθεί πραγματικός σοσιαλισμός που θα αγκαλιάσει το σύνολο της κοινωνίας, χωρίς να δημιουργεί νέες ανισότητες, γραφειοκρατικές δομές, εξάρτηση του ανθρώπου από έννοιες όπως παραγωγικότητα και κέρδος και τέλος να μην δημιουργεί καταστάσεις τύπου "Γκουλάγκ". Ας σκεφτούμε πιθανές μελλοντικές κοινωνίες στις οποίες θα παράγουν αυτοματοποιημένες μηχανές. Τότε δεν θα μιλάμε για εργατική τάξη, αλλά για όχλους. Πρέπει λοιπόν να θέσουμε ως ιδεατό ένα νέο αξιακό σύστημα που στηρίζεται στις ίδιες τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού, αλλά θα αγκαλιάζει και θα συγκινεί κάθε ταξικό ή στρωματικό υποσύνολο της κοινωνίας, πλήν των εκμεταλλευτών αυτής. Για μένα δεν είναι μόνο ζήτημα αναδιανομής της όποιας υπεραξίας, αλλά απεξάρτησης του ανθρώπου συλλήβδην από τέτοιες και ανάλογες έννοιες."Οπλο" στην πορεία αυτή για μένα είναι η πραγματική άμεση δημοκρατία. Με το λογικό σχήμα δημοκρατία = πλειοψηφία = μη προνομιούχο τμήμα της κοινωνίας, είναι ευκολότερο να φτάσουμε σε κοινωνικό μετασχηματισμό από ό,τι με το κλασσικό σχήμα : επανάσταση ή νομή της εξουσίας = επιστημονικός σοσιαλισμός = αναγκαστικός μετασχηματισμός. Το σχήμα απέτυχε και θα εξακολουθήσει να αποτυγχάνει καθ'ό μέρος αγνοεί τον άνθρωπο ως οντότητα και τον θέτει έρμαιο των αποφάσεων μιας γραφειοκρατίας και των μηχανισμών παραγωγής.Ο λόγος μου αφορά ένα αξιακό σύστημα με κέντρο τον άνθρωπο και την κάλυψη των αναγκών του χωρίς την παρεμβολή κερδώας εκμετάλλευσης και των αντίστοιχων θεσμών. Δημοκρατία και Σοσιαλισμός είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του , η μεν δημοκρατία στο πολιτικό επίπεδο και οι αρχές του σοσιαλισμού (υπό νέα βάση) στο επίπεδο της οικονομίας.Μιας οικονομίας όμως που δεν αντιγράφει το μοντέλο του καπιταλισμού, αλλά βασίζεται και στοχεύει στην κοινωνική κάλυψη των βιοτικών ανθρώπινων αναγκών (υλικών και ψυχικών). Μέχρι να φτάσουμε εκεί, έχουμε την ανάγκη του ΠΑΣΟΚ, ενός ΠΑΣΟΚ κινηματικού χαρακτήρα που θέτει τον άνθρωπο στο κέντρο της πολιτικής, ανεξαρτήτως καταβολών και θέσης στον μηχανισμό παραγωγής. Οποιος θέλει και αποδέχεται την απόλυτη ισότητα της δημοκρατίας μπορεί να μετάσχει. Οποιος δεν την αποδέχεται σίγουρα θα την πολεμήσει, σίγουρα αυτός είναι ο προνομιούχος τοις πράγμασι ή κατα στόχο.
Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2008
2ο ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΑ
Υπάρχουν μερικά ζήτημα και μια διεθνή πραγματικότητα, ή ας πούμε ένα διεθνές παράδειγμα, που απαντά στο ερώτημα σου.
Στον κλασικό Σοσιαλισμό, αναφέρονται οι όροι " Εργατική τάξη" και "Προλεταριάτο".
Η εξελικτική διαδικασία μεταμόρφωσης του Κεφαλαίου, αναγκαστικά οδήγησε σε ανάλογη μεταμόρφωση τις κοινωνίες, με αποτελεσματική παραμόρφωση των βασικών στοιχείων συγκρότησης τους.
Στο παράδειγμα της Αργεντινής, η κρίση και οι παρενέργειες της κρίσης επηρέαζαν μέχρι την στιγμή εκείνη που συνέβη το μοιραίο, μόνο τα μισθοσυντήρητα στρώματα και τους αγρότες. Την στιγμή, που το πρωινό εκείνο η Μικροαστική τάξη ξύπνησε πλήρως χρεοκοπημένη, γιατί το κράτος που εμπιστεύονταν τους δέσμευσε όλες τις καταθέσεις τους, αντελήφθησαν ότι στεκόμενοι όλα αυτά τα χρόνια αντιμέτωποι των εργατικών και αγροτικών στρωμάτων και υποβοηθώντας την Κυβέρνηση δημιουργώντας το ανάχομα , στηρίζοντας τις ξένες επενδύσεις και τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που τους είχε δώσει την δυνατότητα να ζουν χωρίς κανέναν φόβο, όλα αυτά λοιπόν σήμερα τους είχαν αποκαλύψει ότι το Κράτος τους, η Κυβέρνησή τους, τους είχαν χρησιμοποιήσει για να ενοχοποιούν κάθε αντίδραση και ότι αντάλλαγμα είχαν πάρει δεν ήταν τίποτε λιγότερο ή τίποτε περισσότερο από μια χούφτα στάχτη.
Αυτό όμως το διεθνές παράδειγμα δεν μπορεί να μας αποκοιμίσει ούτε και να μας εκτροχιάσει ώστε να πούμε πως ενοποιούμε το σύνολο των τάξεων σε μία τάξη ή καλλίτερα σε ένα μόρφωμα που το αποκαλούμε « Λαό» ή «μη προνομιούχους» και που το ΠΑΣΟΚ πρέπει να τους εκφράζει.
Γιατί τότες θα έχουμε κρύψει τις αντιθέσεις που υφίστανται και που εσύ ο ίδιος αναφέρεις στο…. «Κίνημα του καταπιεσμένου αστού που συμπιέζεται προς την φτώχεια και την απαξίωση».
Αλλά τι σημαίνει αντίσταση στην συμπίεση του «αστού» προς την φτώχεια και την απαξίωσης;
Σημαίνει ό,τι ακριβώς εννοεί η εύπορη συνδικαλιστική μικροαστική τάξη όταν λέει ότι αγωνίζεται για όλους του εργαζόμενους αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να εκχωρήσει τα προνόμια της και να καταστήσει αν χρειαστεί εαυτό όμοιο των εργατικών στρωμάτων για την «ευημερία» των οποίων αγωνίζονται
Αλήθεια πως το κάνουν αυτό; Απλά, με το να αγκιστρώνονται και να συναγελάζονται τις πάσης φύσεως εξουσίες , ώστε να αποφύγουν την συμπίεση προς την οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι τους οποίους εκπροσωπούν.
Το ίδιο κάνουν και οι αστοί, που έχουν εκπέσει των «αξιωμάτων» τους και νιώθουν τον βραχνά της κατάπτωσης και του εκτοπισμού.
Και οι δύο είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν και να συμμαχήσουν όπως ακριβώς συνέβη πριν το κραχ στην Αργεντινή, προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες εναντίον των κοινωνιών αρκεί κάποιος να τους εγγυηθεί την συνέχεια και την ασφάλεια.
Κάνοντας μια επανεκκίνηση στην μήνη και στην δράση των εύπορων μικροαστικών στρωμάτων όπου λαμβάνουν χώρα τα συνδικάτα των εργαζομένων στην Κοινή Ωφέλεια, την περίοδο της έντονης κρίσης που αποδεκάτιζε την Βιομηχανία και την Βιοτεχνία και δημιουργούσε νέες συνθήκες αποσταθεροποίησης και οικονομικής εξάρτησης της χώρας από επενδύσεις υπηρεσιών ( τριτογενής τομέας), η ΓΣΕΕ όλο και περισσότερο μεταβαλλόταν σε όργανο των συμφερόντων των μικροαστικών στρωμάτων , όλο και περισσότερο εκτοπίζονταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των βιομηχανικών εργατών από ρόλους ευθύνης , όλο και περισσότερα μέτρα που υπηρετούσαν τα συμφέροντα της εργοδοσίας ( ελαστικές μορφές απασχόλησης, Τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, κλπ) όλο και απείχαν από την προκήρυξη απεργιών υπέρ των εργαζομένων στις « προβληματικές επιχειρήσεις» σε αντίθεση με προκηρύξεις απεργιών όταν χτυπήθηκαν οι εργαζόμενοι στις Τράπεζες ή στον ΟΤΕ.
Το ότι καταστρεφόταν η βιομηχανική βάση της χώρας και την καταστροφή είχαν αναλάβει εργολαβικά τα παλιά τζάκια και αποτυχημένοι αστοί, δεν σήμαινε τίποτα για τους προνομιούχους της Κοινής Ωφέλειας ούτε στα εύπορα στρώματα των εργαζομένων.
Σήμερα που έχουν επιδεινωθεί οι όροι και σ’ αυτούς τους χώρους και έχουν ανατραπεί τα στάνταρς της προϊούσας περιόδου, στον κίνδυνο της απαξίωσης που βιώνουν οι εργαζόμενοι τις Βιομηχανίας, της Βιοτεχνίας, του εμπορίου και των κατώτερων Υπηρεσιών ( Φύλαξης, ταχυμεταφορών, πιτσαδόρων κλπ) , τα στρώματα αυτά της μικροαστικής και αστικής τάξης προσφέρουν περισσότερα ανταλλάγματα και διατίθενται σε ρόλους χωρίς να ερυθριούν για τις υπηρεσίες που παρέχουν. Αγκιστρώνονται σε όλο και μεγαλύτερα κλιμάκια εξουσίας και είναι πρόθυμοι να διαπραγματευθούν οτιδήποτε αρκεί να μην συμπιεστούν στην θέση των «κατώτερων» άλλων.
Επομένως, όταν λέω πως θα πρέπει ένα Σοσιαλιστικό κίνημα να έχει σαφή ταξικό προσανατολισμό ώστε να δικαιολογείται και ο Σοσιαλιστικός του χαρακτήρας ή Σοσιαλιστική του προοπτική, θα πρέπει να επιλέξει αντί της πολυσυλλεκτικότητας, τις συμμαχίες του και να επιχειρήσει να τις εκφράσει αλλά πάντα προστατεύοντας τις ταξικές του αναφορές.
Τώρα αν θέλουμε να δώσουμε ένα νέο ορισμό ή να δημιουργήσουμε μια καινούργια τάξη πραγμάτων που να εντάσσονται σ’ αυτήν όλες οι δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής, δεν μπορούμε να το κάνουμε αφηρημένα ή να το εντάξουμε σε μια γενικότατα, αλλά αφού διαπιστώσουμε τις νέες μορφές, το νέο προλεταριάτο, τις νέες εργασιακές – κοινωνικές σχέσεις όπως έχουν σήμερα αποκρυσταλλωθεί, να βάλουμε τις διαχωριστικές γραμμές εκεί που χρειάζεται , έχοντας υπόψη ότι η φτώχεια και η ανεργία είναι οι ποιο κακοί σύμβουλοι στην ανάπτυξη κινημάτων.
Εγώ θα έβλεπα μια διατύπωση, όπως: «Το ΠΑΣΟΚ είναι το κίνημα του εργαζόμενου Λαού, που δυστυχεί. που αγωνίζεται, που επιθυμεί, που παράγει, που ονειρεύεται ένα μέλλον χωρίς διακρίσεις, χωρίς φτώχεια, χωρίς ρατσισμό και ενάντια σε κάθε τι ή σε όποιους επιβουλεύονται τον ανθρώπινο χαρακτήρα των κοινωνιών, των πολιτισμών και της οικονομίας».
«Το ΠΑΣΟΚ είναι το κίνημα των κινημάτων, της νεολαίας και του εργαζόμενου Λαού που προασπίζεται και διεκδικεί την ισονομία, την ισοπολιτεία, την βεβαιότητα της εργασίας και της απασχόλησης, την ευημερία των κοινωνιών, την ειρήνη και την συνύπαρξη, τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αξίες του Ουμανισμού που οδηγούν στον εξανθρωπισμό της οικονομίας και των εργασιακών-παραγωγικών σχέσεων».
Τα παραπάνω είναι συστατικά στοιχεία ενός πραγματικού Σοσιαλιστικού κινήματος , το οποίο είναι από την μια διεθνιστικό και ταυτόχρονα πολέμιο της Παγκοσμιοποίησης από τη άλλη.
Το ερώτημα είναι, αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ και η σημερινή του ηγεσία είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν μια πορεία διεθνισμού και Σοσιαλισμού ή μια πορεία μια δίκαιης διαχείρισης της Παγκοσμιοποίησης με ανθρώπινο πρόσωπο;
Το ανθρώπινο πρόσωπο της Παγκοσμιοποίησης είναι μια μπουρδολογία, που κάνει όμως αίσθηση στους ημιμαθείς, στους καιροσκόπους, στους αετονύχικες, στους οπαδούς και προσωπολάτρες και δημιουργεί ένα ομιχλώδη τοπίο που παραλλάσει, διαστρεβλώνει, αποσχηματοποιεί το εφιαλτικό πρόσωπο του νέου Ιμπεριαλισμού.
Αυτές είναι κάποιες σκέψεις μου και δεν ξέρω πόσο βοήθησα, αλλά νομίζω πως ο διάλογος πάντα βοηθά
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου
Βαγγέλης Κωνσταντίνου.
Στον κλασικό Σοσιαλισμό, αναφέρονται οι όροι " Εργατική τάξη" και "Προλεταριάτο".
Η εξελικτική διαδικασία μεταμόρφωσης του Κεφαλαίου, αναγκαστικά οδήγησε σε ανάλογη μεταμόρφωση τις κοινωνίες, με αποτελεσματική παραμόρφωση των βασικών στοιχείων συγκρότησης τους.
Στο παράδειγμα της Αργεντινής, η κρίση και οι παρενέργειες της κρίσης επηρέαζαν μέχρι την στιγμή εκείνη που συνέβη το μοιραίο, μόνο τα μισθοσυντήρητα στρώματα και τους αγρότες. Την στιγμή, που το πρωινό εκείνο η Μικροαστική τάξη ξύπνησε πλήρως χρεοκοπημένη, γιατί το κράτος που εμπιστεύονταν τους δέσμευσε όλες τις καταθέσεις τους, αντελήφθησαν ότι στεκόμενοι όλα αυτά τα χρόνια αντιμέτωποι των εργατικών και αγροτικών στρωμάτων και υποβοηθώντας την Κυβέρνηση δημιουργώντας το ανάχομα , στηρίζοντας τις ξένες επενδύσεις και τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που τους είχε δώσει την δυνατότητα να ζουν χωρίς κανέναν φόβο, όλα αυτά λοιπόν σήμερα τους είχαν αποκαλύψει ότι το Κράτος τους, η Κυβέρνησή τους, τους είχαν χρησιμοποιήσει για να ενοχοποιούν κάθε αντίδραση και ότι αντάλλαγμα είχαν πάρει δεν ήταν τίποτε λιγότερο ή τίποτε περισσότερο από μια χούφτα στάχτη.
Αυτό όμως το διεθνές παράδειγμα δεν μπορεί να μας αποκοιμίσει ούτε και να μας εκτροχιάσει ώστε να πούμε πως ενοποιούμε το σύνολο των τάξεων σε μία τάξη ή καλλίτερα σε ένα μόρφωμα που το αποκαλούμε « Λαό» ή «μη προνομιούχους» και που το ΠΑΣΟΚ πρέπει να τους εκφράζει.
Γιατί τότες θα έχουμε κρύψει τις αντιθέσεις που υφίστανται και που εσύ ο ίδιος αναφέρεις στο…. «Κίνημα του καταπιεσμένου αστού που συμπιέζεται προς την φτώχεια και την απαξίωση».
Αλλά τι σημαίνει αντίσταση στην συμπίεση του «αστού» προς την φτώχεια και την απαξίωσης;
Σημαίνει ό,τι ακριβώς εννοεί η εύπορη συνδικαλιστική μικροαστική τάξη όταν λέει ότι αγωνίζεται για όλους του εργαζόμενους αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να εκχωρήσει τα προνόμια της και να καταστήσει αν χρειαστεί εαυτό όμοιο των εργατικών στρωμάτων για την «ευημερία» των οποίων αγωνίζονται
Αλήθεια πως το κάνουν αυτό; Απλά, με το να αγκιστρώνονται και να συναγελάζονται τις πάσης φύσεως εξουσίες , ώστε να αποφύγουν την συμπίεση προς την οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι τους οποίους εκπροσωπούν.
Το ίδιο κάνουν και οι αστοί, που έχουν εκπέσει των «αξιωμάτων» τους και νιώθουν τον βραχνά της κατάπτωσης και του εκτοπισμού.
Και οι δύο είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν και να συμμαχήσουν όπως ακριβώς συνέβη πριν το κραχ στην Αργεντινή, προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες εναντίον των κοινωνιών αρκεί κάποιος να τους εγγυηθεί την συνέχεια και την ασφάλεια.
Κάνοντας μια επανεκκίνηση στην μήνη και στην δράση των εύπορων μικροαστικών στρωμάτων όπου λαμβάνουν χώρα τα συνδικάτα των εργαζομένων στην Κοινή Ωφέλεια, την περίοδο της έντονης κρίσης που αποδεκάτιζε την Βιομηχανία και την Βιοτεχνία και δημιουργούσε νέες συνθήκες αποσταθεροποίησης και οικονομικής εξάρτησης της χώρας από επενδύσεις υπηρεσιών ( τριτογενής τομέας), η ΓΣΕΕ όλο και περισσότερο μεταβαλλόταν σε όργανο των συμφερόντων των μικροαστικών στρωμάτων , όλο και περισσότερο εκτοπίζονταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των βιομηχανικών εργατών από ρόλους ευθύνης , όλο και περισσότερα μέτρα που υπηρετούσαν τα συμφέροντα της εργοδοσίας ( ελαστικές μορφές απασχόλησης, Τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, κλπ) όλο και απείχαν από την προκήρυξη απεργιών υπέρ των εργαζομένων στις « προβληματικές επιχειρήσεις» σε αντίθεση με προκηρύξεις απεργιών όταν χτυπήθηκαν οι εργαζόμενοι στις Τράπεζες ή στον ΟΤΕ.
Το ότι καταστρεφόταν η βιομηχανική βάση της χώρας και την καταστροφή είχαν αναλάβει εργολαβικά τα παλιά τζάκια και αποτυχημένοι αστοί, δεν σήμαινε τίποτα για τους προνομιούχους της Κοινής Ωφέλειας ούτε στα εύπορα στρώματα των εργαζομένων.
Σήμερα που έχουν επιδεινωθεί οι όροι και σ’ αυτούς τους χώρους και έχουν ανατραπεί τα στάνταρς της προϊούσας περιόδου, στον κίνδυνο της απαξίωσης που βιώνουν οι εργαζόμενοι τις Βιομηχανίας, της Βιοτεχνίας, του εμπορίου και των κατώτερων Υπηρεσιών ( Φύλαξης, ταχυμεταφορών, πιτσαδόρων κλπ) , τα στρώματα αυτά της μικροαστικής και αστικής τάξης προσφέρουν περισσότερα ανταλλάγματα και διατίθενται σε ρόλους χωρίς να ερυθριούν για τις υπηρεσίες που παρέχουν. Αγκιστρώνονται σε όλο και μεγαλύτερα κλιμάκια εξουσίας και είναι πρόθυμοι να διαπραγματευθούν οτιδήποτε αρκεί να μην συμπιεστούν στην θέση των «κατώτερων» άλλων.
Επομένως, όταν λέω πως θα πρέπει ένα Σοσιαλιστικό κίνημα να έχει σαφή ταξικό προσανατολισμό ώστε να δικαιολογείται και ο Σοσιαλιστικός του χαρακτήρας ή Σοσιαλιστική του προοπτική, θα πρέπει να επιλέξει αντί της πολυσυλλεκτικότητας, τις συμμαχίες του και να επιχειρήσει να τις εκφράσει αλλά πάντα προστατεύοντας τις ταξικές του αναφορές.
Τώρα αν θέλουμε να δώσουμε ένα νέο ορισμό ή να δημιουργήσουμε μια καινούργια τάξη πραγμάτων που να εντάσσονται σ’ αυτήν όλες οι δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής, δεν μπορούμε να το κάνουμε αφηρημένα ή να το εντάξουμε σε μια γενικότατα, αλλά αφού διαπιστώσουμε τις νέες μορφές, το νέο προλεταριάτο, τις νέες εργασιακές – κοινωνικές σχέσεις όπως έχουν σήμερα αποκρυσταλλωθεί, να βάλουμε τις διαχωριστικές γραμμές εκεί που χρειάζεται , έχοντας υπόψη ότι η φτώχεια και η ανεργία είναι οι ποιο κακοί σύμβουλοι στην ανάπτυξη κινημάτων.
Εγώ θα έβλεπα μια διατύπωση, όπως: «Το ΠΑΣΟΚ είναι το κίνημα του εργαζόμενου Λαού, που δυστυχεί. που αγωνίζεται, που επιθυμεί, που παράγει, που ονειρεύεται ένα μέλλον χωρίς διακρίσεις, χωρίς φτώχεια, χωρίς ρατσισμό και ενάντια σε κάθε τι ή σε όποιους επιβουλεύονται τον ανθρώπινο χαρακτήρα των κοινωνιών, των πολιτισμών και της οικονομίας».
«Το ΠΑΣΟΚ είναι το κίνημα των κινημάτων, της νεολαίας και του εργαζόμενου Λαού που προασπίζεται και διεκδικεί την ισονομία, την ισοπολιτεία, την βεβαιότητα της εργασίας και της απασχόλησης, την ευημερία των κοινωνιών, την ειρήνη και την συνύπαρξη, τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αξίες του Ουμανισμού που οδηγούν στον εξανθρωπισμό της οικονομίας και των εργασιακών-παραγωγικών σχέσεων».
Τα παραπάνω είναι συστατικά στοιχεία ενός πραγματικού Σοσιαλιστικού κινήματος , το οποίο είναι από την μια διεθνιστικό και ταυτόχρονα πολέμιο της Παγκοσμιοποίησης από τη άλλη.
Το ερώτημα είναι, αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ και η σημερινή του ηγεσία είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν μια πορεία διεθνισμού και Σοσιαλισμού ή μια πορεία μια δίκαιης διαχείρισης της Παγκοσμιοποίησης με ανθρώπινο πρόσωπο;
Το ανθρώπινο πρόσωπο της Παγκοσμιοποίησης είναι μια μπουρδολογία, που κάνει όμως αίσθηση στους ημιμαθείς, στους καιροσκόπους, στους αετονύχικες, στους οπαδούς και προσωπολάτρες και δημιουργεί ένα ομιχλώδη τοπίο που παραλλάσει, διαστρεβλώνει, αποσχηματοποιεί το εφιαλτικό πρόσωπο του νέου Ιμπεριαλισμού.
Αυτές είναι κάποιες σκέψεις μου και δεν ξέρω πόσο βοήθησα, αλλά νομίζω πως ο διάλογος πάντα βοηθά
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου
Βαγγέλης Κωνσταντίνου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
ΜΙΧΑΛΗS ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗS
ΑΠΕΒΙΩΣΕ 26/5/2009
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ....
ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑS
ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ ΤΗΝ....OIKONOMIA
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΠΩΛΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΑΣ
