Η κρίση στο εργατικό κίνημα ελέγχεται αν είναι κρίση του Κινήματος και κρίση Συνδικαλιστική.
Η απουσία του συνδικαλισμού, αποτελεί κοινό μυστικό στους χώρους των συνδικάτων, από την εποχή μάλιστα που τα συνδικάτα «πάλεψαν» για την χρηματοδότησή τους από το Κράτος αλλά και την «συμμετοχή» τους στα κέντρα αποφάσεων.
Την περίοδο των "παχιών" αγελάδων, που τα συνδικάτα είχαν την δυνατότητα να επεξεργαστούν ένα πολιτικό όραμα, όπως αντίστοιχα υπήρχε πριν τον πόλεμο αλλά και αμέσως μετά, μέχρι την Χούντα, επινόησαν το όραμα του Σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, δια της μεσολαβήσεως των κομμάτων και δη του ΠΑΣΟΚ.
Αποδέχτηκαν ένα ρόλο φιλότιμου αλλά και φτωχού συγγενή με την πολιτική και με την εξουσία. Ως συμπλήρωνα μιας διαδικασίας και όχι ως δρόμος για την όποια διαδικασία Μετασχηματισμού ή επανάστασης.
Εκχώρησαν κάθε κατάκτηση τους και κάθε δικαίωμα στην νομοθετική σχέση Κράτους - κοινωνια . Δεν κατανόησαν ποτέ ότι καθετί που εκχωρείς προς «κατοχύρωσή σου» στο Κράτος , βάζεις από τον φεγγίτη το Κράτος επιβήτορα των θέλω σου και της ζωής σου.
Η διαπίστωση του Παναγόπουλου, Πρόεδρου της ΓΣΕΕ, ότι ορισμένες Αριστερές παρατάξεις στο εργατικό κίνημα ασχολούνται με ζητήματα που αποτελούν προνομιακό χώρο των κομμάτων, ενισχύει την συλλογιστική των περισσότερων επιστημονικών συζητήσεων σχετικά με το ζήτημα αν στον εργατικό οργανωμένο χώρο υφίσταται κίνημα και αν το κίνημα είναι συνδικαλιστικό.
Η συμμετοχή στα κέντρα λήψης αποφάσεων που αποτελούσε κυρίαρχο ζήτημα των συνδικάτων λειτούργησε ταυτόχρονα και ως Αχείλιος Πτέρνα . Η θνησιγενή «ταξική» συνείδηση των νέων συνδικαλιστών επηρεασμένη από ένα άλλον Μάη του 68, αποστέρησε την δυνατότητα στην πορεία να αντιληφθούν ότι η «επανάσταση» και η αλλοτρίωση της εξουσίας είναι αδέρφια και όχι πρώτα ξαδέρφια.
(Στέλεχος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ, συμμετέχει σε δύο οργανισμούς. Στον ένα ως εκπρόσωπος των εργαζομένων, με αμοιβή 1200 ευρώ. Στον άλλο, ως Πρόεδρος, με αμοιβή 10.000 ευρώ.Σε ποιο βαθμό αυτό εκπροσωπεί τους εργαζόμενου και όχι την Κυβέρνηση;)
Στην δίνη αυτής της αλλοτρίωσης, που συνεχίζεται ως επιδημικό φαινόμενο, τα συνδικάτα πρέπει να έχουν πλέον ως κύριο μέλημα τους, να αντιμετωπίσουν τον ίδιο το εαυτό τους από το να ξορκίζουν τον "καλό καιρό" και "τις γιορτές του Πάσχα" ώς δικαιολογία για την εικόνα της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης μπροστά απο το κτήριο της ΓΣΕΕ.
Η έλλειψη πολιτικού οράματος όχι μόνο στερεί την δυνατότητα πολιτικού Λόγου στα συνδικάτα, αλλά ενισχύει την διαχειριστική αντίληψη των συνδικάτων ως υποπροϊόντα των κομματικών πολιτικών και του πολιτικού τους Λόγου.
Έχω ξαναγράψει, ότι τα κόμματα έχουν υιοθετήσει την Ρητορική η οποία έχει αντικαταστήσει τον πολιτικό Λόγο.
Η ρητορική υποκρύπτει την βάση μιας σύγχρονης καταπιεστικής μορφής εξουσίας, που ευαισθητοποιείται τάχατες σε ζητήματα της καθημερινότητας του πολίτης αλλά όχι του εργαζόμενου και που βλέπει να εξελίσσονται τα πράγματα μέσα από την καλλίτερη , δηλαδή την ευφυέστερη, διαχείριση των ίδιων μοντέλων παραγωγής και κατανάλωσης, της ίδιας εξαθλίωσης.
Τα συνδικάτα από την πλευρά τους , ως ιμάντες μεταφοράς δεδομένων των κομματικών μηχανισμών και των ιδεολογημάτων τους, πιστά στην διαχειριστική τους φυσιογνωμία "κράζουν" ενάντια στην φτώχεια, την ακρίβεια, την ανεργία χωρίς την δυνατότητα να επεξεργαστούν τον πολιτικό Λόγο που θα δίνει μια εναλλακτική διέξοδο, ακόμα και κυρίως στον τύπο και την φυσιογνωμία των κομμάτων που θα επιθυμούσαν ώστε η πολιτική δράση τόσο στο επίπεδο του συνδικαλισμού όσο και στο επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας, να καταστήσουν την Κοινωνία επικυρίαρχη του Κράτους.
Η Αριστερά από την πλευρά της πορευόμενης ακόμη στο ίδιο δρόμο των μεγάλων ηττών φαίνεται ότι, η μια της πλευρά εγκλωβισμένη στην «καθαρότητα» και στην «μοναδικότητα» της Ταξικής της καταγωγή και η άλλη ανήμπορη να διαχειριστεί την τάση μεγιστοποίηση της παρεμβατικότητα της στα κοινωνικά στρώματα , δεν μπορεί να εμπνεύσει την ανάπτυξη ενός νέου οργανωτικού σχήματος στον εργατικό απασχολούμενο χώρο. Ένα οργανωτικό σχήμα που δεν θα εδράζεται σε μικροταξικές διαιρέσεις του τύπου Υπάλληλος - Εργάτης, Ειδικευμένος - Ανειδίκευτος.
Η σημερινή οργανωτική δομή των εργαζομένων είναι πλέον παρωχημένη. Μια βασική καινοτομία, θα ήταν η διάλυση των Ομοσπονδιών και η ενίσχυση των Εργατικών Κέντρων.Μια δεύτερη, θα ήταν η "Κοινωνική Οργάνωση" σε αντιδιαστολή με την όμοιο-επαγγελματική.
Να θυμίσουμε όπως, η αναρρίχηση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, πάτησε σε νέες μορφές οργανωμένης πάλης των εργαζομένων και των αγροτών, με τον Εργοστασιακό ή Εργασιακό συνδικαλισμό και το συνεταιρισμό ως κίνημα .
Η σημερινή οργανωτική ταυτότητα των εργατικών συνδικάτων ανακυκλώνεται μέσα στην δίνη των αδιεξόδων τους . Αδιέξοδα που απομακρύνουν τα συνδικάτα από τον πολιτικό – κοινωνικό τους ρόλο.
Παραδείγματος χάρη, ο εργαζόμενος ως καταναλωτής ή ο εργαζόμενος ως κάτοικος ή χρήστης αλλά και θήτης του περιβάλλοντος οφείλει να έχει το συνδικάτο του.
Η ίδια η συνδικαλιστική του οργάνωση πρέπει να λειτουργεί και ως καταναλωτική οργάνωση και ως περιβαλλοντική οργάνωση.
Δεν έχω δει σήμερα ή μέχρι σήμερα ένα συνδικάτο να κατέβηκε σε απεργία επειδή ο εργοδότης της επιχείρησης είχε οργανώσει την παραγωγή του κατά τρόπο που επιβάρυνε το περιβάλλον, και είχαν δεχτεί να χάσουν μεροκάματα ώστε να υποχρεώσουν τον εργοδότη τους να επενδύσεις σε μια φιλική προς το περιβάλλον παραγωγική διαδικασία.
Δεν έχω δει, πως θα αντιδρούσε η Κοινωνία σε μια κινητοποίηση των εργαζομένων στην ΔΕΗ , επειδή η επιχείρηση αυξάνει τα τιμολόγια. Μια κινητοποίηση, μια πραγματική απεργία, χωρίς κανένα άλλο αίτημα των εργαζομένων στην ΔΕΗ, απεργία που θα στοίχιζε μερικά μεροκάματα στους απεργούς υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Θα έκαναν μηνήσεις οι καταστηματάρχες στους απεργούς όταν η ΓΣΕΕ και ως καταναλωτική Οργάνωση των εργαζομένων θα μποϊκοτάριζε τα προϊόντα τους; Όταν ο ίδιος ο Λαός έβγαινε στους δρόμους και δημιουργούσαν μαζί με τους εργαζόμενους της ΔΕΗ ένα τεράστιο μπλοκ απεργών;
Όσο λοιπόν τα συνδικάτα βρίσκονται αντιμέτωπα με τον άνθρωπο και την καθημερινότητα του, τόσο οι άνθρωποι –εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι ως κοινωνία, θα τους γυρίζουν την πλάτη.
Όσο τα συνδικάτα και τα στελέχη τους τα ζητήματα κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής εξουσίας τα αφήνουν στους άλλους ( βλέπε κόμματα) τόσο θα αποστεώνονται και τόσο πιο σηψαιμικά θα εξελίσσονται.
Όσο ο "συνδικαλιστής" πρώτα είναι κομματικό μέλος, πρώτα είναι κομματικό στέλεχος, πρώτα είναι εν δυνάμει βουλευτής και άμα του περισσέψει χρόνος και εκπρόσωπος των εργαζομένων, τόσο τα συνδικάτα θα είναι για φτύσιμο
