Μπορεί να έκλεισε αιφνιδιαστικά η Βουλή έκλεισαν όμως και τα .... τραύματα μιας παρατεταμένης περιόδου κρίσης ηθικής και αντινομιών που το κοινοβουλευτικό σύστημα της Δημοκρατίας της Εξουσίας και των συμφερόντων, παράγει στην καθημερινότητα του.
Ωφελημένοι από την πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού να τερματιστούν οι εργασίες του Κοινοβουλίου, έστω και με τον άγαρμπο τρόπο που έγινε και που δηλώνει προφανώς πανικό από την συνεχιζόμενη ροή σκανδάλων των στελεχών του κόμματός του, ήταν τόσο η Κυβερνητική Παράταξη, όσο και το ΠΑΣΟΚ, που ενώ επένδυε πάνω στην αποκάλυψη των σκανδάλων έπαιζε μόνο στο γήπεδο από την παραγραφή των αδικημάτων των δικών του υπουργών, αλλά αυτό άρχιζε να του δημιουργεί κόστος.
Το κόστος για το ΠΑΣΟΚ ήταν η περίοδος Σημίτη και τα σκάνδαλα των δικών του Υπουργών, που παρά την παραγραφή, επισκίαζαν την επιθετικότητα του Παπανδρέου εναντίον της ¨διαφθοράς" του Αντιπάλου του.
Οι συγκρίσεις και η αλληλοκατηγορίες περί συμψηφισμού επανέφεραν στο προσκήνιο τις ευθύνες στην οικονομική διαχείριση και την διαφθορά στελεχών της Κυβέρνησης Σημίτη αλλά και την εμπέδωση κλίματος αναξιοπιστίας τόσο για τον Καραμανλή όσο και για τον Παπανδρέου.
Τα κέρδη περιορίζονταν και η παγιωμένη διαφορά πλέον λειτουργούσε ως συγκοινωνούντα δοχεία με την Νέα Δημοκρατία.
Όσο έχανε το κόμμα της Κυβερνώσας παράταξης αντίστοιχα έχανε και το ΠΑΣΟΚ.
Η διαφορά μεταξύ τους δεν έδινε την δυνατότητα της απογείωσης του ΠΑΣΟΚ αφού τα "βαρίδια" που βύθιζαν την Νέα Δημοκρατία, τα ίδια κρατούσαν σε "χαμηλή πτήση" και το ΠΑΣΟΚ.
Ενώ το ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει σε ψηλά ποσοστά συσπείρωσης των οπαδών του από την άλλη η Νέα Δημοκρατία ακόμα ψάχνει να βρει τρόπους να ξεπεράσει τα εμπόδια.
Μια ενδεχόμενη, αλλά καθώς φαίνεται πιο σίγουρη από ποτέ, μεγάλη αποχή από τις ευρωεκλογές, ίσως να είναι το σωτήριο για την Κυβερνώσα Παράταξη που θα επιφέρει σμίκρυνση της διαφοράς της από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα επιθυμούσε μια διαφορά τέτοια που να καθορίσει αποτελεσματικά την εξ' αναγκαιότητας, πρόωρη προσφυγή στις κάλπες των Βουλευτικών εκλογών.
Όμως το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής, βοήθησε και το ΠΑΣΟΚ αφού πλέον το παιγνίδι του "Βρώμικου" χρήματος και της διαπλοκή παίζεται στο επίπεδο των καναλαρχών και των Εφημερίδων.
Η βεβαιότητα ότι η Νέα Δημοκρατία θα χάσει τις Ευρωεκλογές αλλά και τις Βουλευτικές εκλογές, καθώς και η συνταξιοδότηση του κ. Σανιδά, "απελευθερώνει" όσους έχουν την ευθύνη της δημοσιοποίησης των σκανδάλων με την υπόδειξη συγκεκριμένων Πολιτικών παραγόντων της Κυβέρνησης Καραμανλή.
Αλλά το ερώτημα που εκ των πραγμάτων μπαίνει μετά από μια παρατεταμένη περίοδο πολιτικής κρίσης και αναξιοπιστίας του Κοινοβουλευτισμού, είναι, τι θα ήταν πιο προοδευτικό και σύγχρονο;
Ένα σύστημα Κυβερνητικής Διαχείρισης του Κράτους από ένα κόμμα με ένα σχήμα στελεχών - υπουργών, που εκλέγεται ως κόμμα χωρίς πλέον βουλευτές και τα κόμματα της αντιπολίτευσης στο επίπεδο μιας "κοινοβουλευτικής κοινωνίας" θα ασκούσαν τις πολιτικές τους ως αντίβαρο στις κυβερνητικές επιλογές και αποφάσεις ή η συνέχιση αυτής της ίδιας κατάστασης που ζούμε σήμερα;
Σε ένα τέτοιο σύστημα Κοινοβουλευτικής Κοινωνίας, αξία θα είχε το νομοθετικό έργο ενός θεσμοθετημένου οργάνου εκατό πολιτών που θα εκλέγονταν για τον λόγο αυτό και το Κοινοβουλευτικό Ειδικό Σώμα των πολιτών που η συγκρότησή του θα ήταν διάφορη από την εκλογή των κομμάτων ή του Νομοθετικού Σώματος.
Σε ένα τέτοιο σύστημα , η κοινωνία συγκροτείται με θεσμικό κοινοβουλευτικό ρόλο στο επίπεδο της Πόλης, του Νομού και της Περιφέρειας, μέσα από μια διαδικασία τυχαίας συγκρότησης, πχ με την κλήρωση ενός αριθμού από τους εκλογικούς καταλόγους της Πόλης, του Νομού, της Περιφέρειας.
Έχει παρέλθει πλέον η αξιοπιστία και η αναγκαιότητα του Κρατικού Κοινοβουλευτισμού και πρέπει να αντικατασταθεί από το Νέο, που είναι ο Κοινωνικός Κοινοβουλευτισμός.
Η κοινωνία ως θεσμικός αντίποδας του Κράτους.
Η κοινωνία ως θεσμικός ελεγκτής της Κυβέρνησης και των Κομμάτων.
Η κοινωνία ως θεσμικός εντολέας και επιτηρητής της νομιμότητας
Σήμερα η Βουλή έχει μετατραπεί σε μια βιομηχανία παραγωγής Νόμων, που κανείς δεν εφαρμόζει και κανείς δεν έχει υποχρέωση να ελέγξει την εφαρμογή τους. Οι Νόμοι ψηφίζονται για να διευκολύνουν συγκεκριμένα συμφέροντα δυναστεύοντας παράλληλα τον Λαό, που του επιβάλλονται χαράτσια πληρωμής των διευκολύνσεων προς τα συμφέροντα.
Το σύστημα διακυβέρνησης διακατέχεται από έντονη φασιστική νοοτροπία καθώς και από μια βερμπαλιστική αξίωση της εξουσίας της Κυβέρνησης και των κομμάτων προς τους υποτελείς, με το.... σκάσε και σκάψε και στις επόμενες εκλογές έχει το δικαίωμα να με κρίνεις.
Μια Δημοκρατία, που το δικαίωμα συμμετοχής του Λαού στην άσκηση εξουσίας διαρκεί ενάμιση λεπτό κάθε τέσσερα χρόνια !!!
Μια Δημοκρατία, που το δικαίωμα διαβούλευσης του Λαού με το Κράτος και τα θεσμικά του όργανα, βρίσκεται στην σφαίρα της φαντασίας, σε όσους το επικαλούνται.
Μια Δημοκρατία, στην οποία ο Λαός δεν έχει γνώση, δεν γνωρίζει και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον του.
Μια Δημοκρατία, που αλίμονο αν τα κόμματα και οι Κυβερνήσεις έκαναν ότι έλεγε ο Λαός.
Μια Δημοκρατία, που ο Πρόεδρος της είναι ένα φυτό σε μια περισπούδαστη γλάστρα φυτεμένο, που όλοι τον σέβονται, όλοι τον ακούν με προσοχή αλλά όλοι τον έχουν απαξιωμένο.
Σε μια τέτοιας προτεινόμενης αναμόρφωση και αναδιατύπωση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και του Πολιτεύματος, ποια Αριστερά και ποιο προοδευτικό κόμμα θα μπορούσε να αναλάβει την ρήξη με το κατεστημένο σύστημα που εξουσιάζει το Κράτος και τις Κοινωνίες;
Ποιο Κόμμα ή Κοινωνική Οργάνωση είναι αυτή που θα ήθελε την περιστολή των εξουσιών της και θα πρότεινε την θεσμική οργάνωση της Κοινωνίας ως Πολιτικός θεσμός άσκησης εξουσίας;
Ποιος Βουλευτής ή Υπουργός θα επιθυμούσε να απολογούταν στην Τοπική Κοινωνία που το εξέλεξε με θεσμικό τρόπο και να παρείχε το δικαίωμα έκπτωσης του από το αξίωμα του, αν οι Τοπική Κοινωνία έκρινε αρνητικά την προσφορά του και την λειτουργία του;
Ένα σύστημα Αντιπροσωπευτικού Κοινοβουλευτισμού δεν προϋποθέτει οπωσδήποτε την εκλογή Βουλευτών - Αντιπροσώπων, αλλά προϋποθέτει μια θεσμικά οργανωμένη κοινωνία με πλήρη εξουσία άσκησης δικαιωμάτων, εποπτείας και ελέγχων.
Ποιο κόμμα θα συμφωνούσε αντί της εκλογής των βουλευτών και την διαμόρφωση πλειοψηφίας στην Βουλή, θα προτιμούσε μόνο την εκλογή του κόμματος εκείνου που θα ασκούσε Κυβερνητική θητεία;
Όταν έχεις θεσμικά κατοχυρωμένη την Οργάνωση της Εθνικής Κοινωνίας μέσα από την κατοχύρωση της οργάνωσης των επιμέρους κοινωνιών που την συνθέτουν και μέσα από ένα αδιάβλητο σύστημα επιλογής των αντιπροσώπων, τότε ο Λαός αισθάνεται ισχυρός και ήσυχος.
Χρειαζόμαστε Αντιπρόσωπους των κοινωνιών μας και όχι εντολοδόχους Κομμάτων με την προβιά του εκ του Λαού, Αντιπροσώπου - Βουλευτή.
Πότε είχε ή θα αποκτήσει το δικαίωμα ο Λαός να επιβάλει την έκπτωση του Κυβερνώντος Κόμματος όταν ο προεκλογικός λόγος και οι δεσμεύσεις του Πλειοψηφούντος Κόμματος δεν ταυτίζονται με της Προγραμματικές δεσμεύσεις του, όταν ζητά ψήφο εμπιστοσύνης για σχηματισμό Κυβέρνησης;
Ποιο Κόμμα θα συμφωνούσε στην θεσμοθέτηση της παροχής εμπιστοσύνης στο πλειοψηφούν κόμμα, με την επικύρωση των προγραμματικών του δεσμεύσεων από ένα Δημοψήφισμα αφού σχημάτιζε Κυβέρνηση;
Αν δηλαδή με την ψήφο εμπιστοσύνης του Κοινοβουλίου, αυτομάτως να ξεκινούσε και η δημοψηφισματική διαδικασία.
Γιατί όταν ο Λαός εκλέγει το κόμμα που θα κυβερνήσει, ο Λαός πρέπει να επικυρώνει και τις προγραμματικές δεσμεύσεις του ως Κυβέρνηση.
Εκτός αν ο λαός είναι ανώριμος, αλλά τότε πως βασίζεται ένα κόμμα στην εγκυρότητα της κρίσης του Λαού για την εκλογή του σε Κυβερνώσα Παράταξη;
Η παραπάνω πρόταση νομίζω ότι βγάζει το Πολιτικό Σύστημα από τα αδιέξοδά του και τις κρίσεις του, αλλά ταυτόχρονα αναβαθμίζει τον ρόλο των κοινωνιών αφού εξαλείφει τις ανισότητες εξουσιών μεταξύ Κράτους και Κοινωνίας.
Ωφελημένοι από την πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού να τερματιστούν οι εργασίες του Κοινοβουλίου, έστω και με τον άγαρμπο τρόπο που έγινε και που δηλώνει προφανώς πανικό από την συνεχιζόμενη ροή σκανδάλων των στελεχών του κόμματός του, ήταν τόσο η Κυβερνητική Παράταξη, όσο και το ΠΑΣΟΚ, που ενώ επένδυε πάνω στην αποκάλυψη των σκανδάλων έπαιζε μόνο στο γήπεδο από την παραγραφή των αδικημάτων των δικών του υπουργών, αλλά αυτό άρχιζε να του δημιουργεί κόστος.
Το κόστος για το ΠΑΣΟΚ ήταν η περίοδος Σημίτη και τα σκάνδαλα των δικών του Υπουργών, που παρά την παραγραφή, επισκίαζαν την επιθετικότητα του Παπανδρέου εναντίον της ¨διαφθοράς" του Αντιπάλου του.
Οι συγκρίσεις και η αλληλοκατηγορίες περί συμψηφισμού επανέφεραν στο προσκήνιο τις ευθύνες στην οικονομική διαχείριση και την διαφθορά στελεχών της Κυβέρνησης Σημίτη αλλά και την εμπέδωση κλίματος αναξιοπιστίας τόσο για τον Καραμανλή όσο και για τον Παπανδρέου.
Τα κέρδη περιορίζονταν και η παγιωμένη διαφορά πλέον λειτουργούσε ως συγκοινωνούντα δοχεία με την Νέα Δημοκρατία.
Όσο έχανε το κόμμα της Κυβερνώσας παράταξης αντίστοιχα έχανε και το ΠΑΣΟΚ.
Η διαφορά μεταξύ τους δεν έδινε την δυνατότητα της απογείωσης του ΠΑΣΟΚ αφού τα "βαρίδια" που βύθιζαν την Νέα Δημοκρατία, τα ίδια κρατούσαν σε "χαμηλή πτήση" και το ΠΑΣΟΚ.
Ενώ το ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει σε ψηλά ποσοστά συσπείρωσης των οπαδών του από την άλλη η Νέα Δημοκρατία ακόμα ψάχνει να βρει τρόπους να ξεπεράσει τα εμπόδια.
Μια ενδεχόμενη, αλλά καθώς φαίνεται πιο σίγουρη από ποτέ, μεγάλη αποχή από τις ευρωεκλογές, ίσως να είναι το σωτήριο για την Κυβερνώσα Παράταξη που θα επιφέρει σμίκρυνση της διαφοράς της από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα επιθυμούσε μια διαφορά τέτοια που να καθορίσει αποτελεσματικά την εξ' αναγκαιότητας, πρόωρη προσφυγή στις κάλπες των Βουλευτικών εκλογών.
Όμως το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής, βοήθησε και το ΠΑΣΟΚ αφού πλέον το παιγνίδι του "Βρώμικου" χρήματος και της διαπλοκή παίζεται στο επίπεδο των καναλαρχών και των Εφημερίδων.
Η βεβαιότητα ότι η Νέα Δημοκρατία θα χάσει τις Ευρωεκλογές αλλά και τις Βουλευτικές εκλογές, καθώς και η συνταξιοδότηση του κ. Σανιδά, "απελευθερώνει" όσους έχουν την ευθύνη της δημοσιοποίησης των σκανδάλων με την υπόδειξη συγκεκριμένων Πολιτικών παραγόντων της Κυβέρνησης Καραμανλή.
Αλλά το ερώτημα που εκ των πραγμάτων μπαίνει μετά από μια παρατεταμένη περίοδο πολιτικής κρίσης και αναξιοπιστίας του Κοινοβουλευτισμού, είναι, τι θα ήταν πιο προοδευτικό και σύγχρονο;
Ένα σύστημα Κυβερνητικής Διαχείρισης του Κράτους από ένα κόμμα με ένα σχήμα στελεχών - υπουργών, που εκλέγεται ως κόμμα χωρίς πλέον βουλευτές και τα κόμματα της αντιπολίτευσης στο επίπεδο μιας "κοινοβουλευτικής κοινωνίας" θα ασκούσαν τις πολιτικές τους ως αντίβαρο στις κυβερνητικές επιλογές και αποφάσεις ή η συνέχιση αυτής της ίδιας κατάστασης που ζούμε σήμερα;
Σε ένα τέτοιο σύστημα Κοινοβουλευτικής Κοινωνίας, αξία θα είχε το νομοθετικό έργο ενός θεσμοθετημένου οργάνου εκατό πολιτών που θα εκλέγονταν για τον λόγο αυτό και το Κοινοβουλευτικό Ειδικό Σώμα των πολιτών που η συγκρότησή του θα ήταν διάφορη από την εκλογή των κομμάτων ή του Νομοθετικού Σώματος.
Σε ένα τέτοιο σύστημα , η κοινωνία συγκροτείται με θεσμικό κοινοβουλευτικό ρόλο στο επίπεδο της Πόλης, του Νομού και της Περιφέρειας, μέσα από μια διαδικασία τυχαίας συγκρότησης, πχ με την κλήρωση ενός αριθμού από τους εκλογικούς καταλόγους της Πόλης, του Νομού, της Περιφέρειας.
Έχει παρέλθει πλέον η αξιοπιστία και η αναγκαιότητα του Κρατικού Κοινοβουλευτισμού και πρέπει να αντικατασταθεί από το Νέο, που είναι ο Κοινωνικός Κοινοβουλευτισμός.
Η κοινωνία ως θεσμικός αντίποδας του Κράτους.
Η κοινωνία ως θεσμικός ελεγκτής της Κυβέρνησης και των Κομμάτων.
Η κοινωνία ως θεσμικός εντολέας και επιτηρητής της νομιμότητας
Σήμερα η Βουλή έχει μετατραπεί σε μια βιομηχανία παραγωγής Νόμων, που κανείς δεν εφαρμόζει και κανείς δεν έχει υποχρέωση να ελέγξει την εφαρμογή τους. Οι Νόμοι ψηφίζονται για να διευκολύνουν συγκεκριμένα συμφέροντα δυναστεύοντας παράλληλα τον Λαό, που του επιβάλλονται χαράτσια πληρωμής των διευκολύνσεων προς τα συμφέροντα.
Το σύστημα διακυβέρνησης διακατέχεται από έντονη φασιστική νοοτροπία καθώς και από μια βερμπαλιστική αξίωση της εξουσίας της Κυβέρνησης και των κομμάτων προς τους υποτελείς, με το.... σκάσε και σκάψε και στις επόμενες εκλογές έχει το δικαίωμα να με κρίνεις.
Μια Δημοκρατία, που το δικαίωμα συμμετοχής του Λαού στην άσκηση εξουσίας διαρκεί ενάμιση λεπτό κάθε τέσσερα χρόνια !!!
Μια Δημοκρατία, που το δικαίωμα διαβούλευσης του Λαού με το Κράτος και τα θεσμικά του όργανα, βρίσκεται στην σφαίρα της φαντασίας, σε όσους το επικαλούνται.
Μια Δημοκρατία, στην οποία ο Λαός δεν έχει γνώση, δεν γνωρίζει και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον του.
Μια Δημοκρατία, που αλίμονο αν τα κόμματα και οι Κυβερνήσεις έκαναν ότι έλεγε ο Λαός.
Μια Δημοκρατία, που ο Πρόεδρος της είναι ένα φυτό σε μια περισπούδαστη γλάστρα φυτεμένο, που όλοι τον σέβονται, όλοι τον ακούν με προσοχή αλλά όλοι τον έχουν απαξιωμένο.
Σε μια τέτοιας προτεινόμενης αναμόρφωση και αναδιατύπωση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και του Πολιτεύματος, ποια Αριστερά και ποιο προοδευτικό κόμμα θα μπορούσε να αναλάβει την ρήξη με το κατεστημένο σύστημα που εξουσιάζει το Κράτος και τις Κοινωνίες;
Ποιο Κόμμα ή Κοινωνική Οργάνωση είναι αυτή που θα ήθελε την περιστολή των εξουσιών της και θα πρότεινε την θεσμική οργάνωση της Κοινωνίας ως Πολιτικός θεσμός άσκησης εξουσίας;
Ποιος Βουλευτής ή Υπουργός θα επιθυμούσε να απολογούταν στην Τοπική Κοινωνία που το εξέλεξε με θεσμικό τρόπο και να παρείχε το δικαίωμα έκπτωσης του από το αξίωμα του, αν οι Τοπική Κοινωνία έκρινε αρνητικά την προσφορά του και την λειτουργία του;
Ένα σύστημα Αντιπροσωπευτικού Κοινοβουλευτισμού δεν προϋποθέτει οπωσδήποτε την εκλογή Βουλευτών - Αντιπροσώπων, αλλά προϋποθέτει μια θεσμικά οργανωμένη κοινωνία με πλήρη εξουσία άσκησης δικαιωμάτων, εποπτείας και ελέγχων.
Ποιο κόμμα θα συμφωνούσε αντί της εκλογής των βουλευτών και την διαμόρφωση πλειοψηφίας στην Βουλή, θα προτιμούσε μόνο την εκλογή του κόμματος εκείνου που θα ασκούσε Κυβερνητική θητεία;
Όταν έχεις θεσμικά κατοχυρωμένη την Οργάνωση της Εθνικής Κοινωνίας μέσα από την κατοχύρωση της οργάνωσης των επιμέρους κοινωνιών που την συνθέτουν και μέσα από ένα αδιάβλητο σύστημα επιλογής των αντιπροσώπων, τότε ο Λαός αισθάνεται ισχυρός και ήσυχος.
Χρειαζόμαστε Αντιπρόσωπους των κοινωνιών μας και όχι εντολοδόχους Κομμάτων με την προβιά του εκ του Λαού, Αντιπροσώπου - Βουλευτή.
Πότε είχε ή θα αποκτήσει το δικαίωμα ο Λαός να επιβάλει την έκπτωση του Κυβερνώντος Κόμματος όταν ο προεκλογικός λόγος και οι δεσμεύσεις του Πλειοψηφούντος Κόμματος δεν ταυτίζονται με της Προγραμματικές δεσμεύσεις του, όταν ζητά ψήφο εμπιστοσύνης για σχηματισμό Κυβέρνησης;
Ποιο Κόμμα θα συμφωνούσε στην θεσμοθέτηση της παροχής εμπιστοσύνης στο πλειοψηφούν κόμμα, με την επικύρωση των προγραμματικών του δεσμεύσεων από ένα Δημοψήφισμα αφού σχημάτιζε Κυβέρνηση;
Αν δηλαδή με την ψήφο εμπιστοσύνης του Κοινοβουλίου, αυτομάτως να ξεκινούσε και η δημοψηφισματική διαδικασία.
Γιατί όταν ο Λαός εκλέγει το κόμμα που θα κυβερνήσει, ο Λαός πρέπει να επικυρώνει και τις προγραμματικές δεσμεύσεις του ως Κυβέρνηση.
Εκτός αν ο λαός είναι ανώριμος, αλλά τότε πως βασίζεται ένα κόμμα στην εγκυρότητα της κρίσης του Λαού για την εκλογή του σε Κυβερνώσα Παράταξη;
Η παραπάνω πρόταση νομίζω ότι βγάζει το Πολιτικό Σύστημα από τα αδιέξοδά του και τις κρίσεις του, αλλά ταυτόχρονα αναβαθμίζει τον ρόλο των κοινωνιών αφού εξαλείφει τις ανισότητες εξουσιών μεταξύ Κράτους και Κοινωνίας.
Αλλά είναι μια πρόταση που κανένα Κόμμα ή Κοινωνική οργάνωση δεν θα βρει σύμφωνο.
Η εξουσία πάνω στις Μάζες είναι το κέρδος της υπεροχής του ατόμου απέναντι στην Μάζα που το γέννησε και επομένως αποτελεί λάφυρο κατάκτησης ενός διαρκούς πολέμου μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου.
