ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΕΚΤΡΩΜΑΤΟΣ

Θα επιχειρήσω μια δεύτερη ανάγνωση του Ασφαλιστικού εκτρώματος της Κυβέρνησης.
Θα επισημάνω βέβαια ότι η Κυβέρνηση Καραμανλή βαδίζει επί της πεπατημένης των φασιστικών κομμάτων του 20ου αιώνα
Θα πρέπει κάποια στιγμή να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μην κρυβόμαστε, επειδή μας προσβάλει η πραγματικότητα.
Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, τόσο, όσο με αναφορά στον τίτλο του όσο και με την φιλοσοφία που το διακρίνει, αλλά και την φυσιογνωμία του λόγου του ή της ρητορικής του, είναι κόμμα φασιστικό με πράξεις που καθημερινά αποδεικνύουν τον ισχυρισμό αυτό.
Εκ των πραγμάτων ένα φασιστικό κόμμα, είναι ολιγαρχικό, δυνάστης και υπερασπιστής των επικυριαρχικών τάξεων πάνω στην κοινωνία.
Η βάση της ρητορικής των Φασιστικών κομμάτων είναι ο αλληγορικός λόγος και η ψυχοπαθολογική προσέγγιση των οικονομικών ή πολιτικών ζητημάτων.
Ο λόγος τους βασίζεται στην ρητορική, που αποτελεί τον ποιο σύντομο και αποτελεσματικό δρόμο υποταγής των κοινωνιών.
Οι μεταρρυθμίσεις που επικαλείται η Κυβέρνηση αποτελούν τον βασικό πυρήνα της ρητορικής τους. Η ρητορική των τελευταίων Κυβερνήσεων ( απο τον Σημίτη και δώθε) έχι υποχρεώσει τις συνδικαλιστικές αλλά και πολιτικές ηγεσίες να αναγνωρίσουν την ύπαρξη Ασφαλιστικού Προβλήματος και όρια ζωής των Ασφαλιστικών αποθεματικών. Η προπαγάνδα ως εργαλείο στην ρητορική διασφαλίζει το αποτέλεσμα όταν μάλιστα η κοινωνία βρίσκεται σε άμυνα.
Στην "μεταρρύθμιση" του Ασφαλιστικού, η ουσία βρίσκεται στην κομπογιαννίτικη παραϊατρική ίαση του ασθενούς, που είναι το Ασφαλιστικό Σύστημα.
Η Κυβέρνηση Καραμανλή, κοίμισε ακόμα και τα συνδικάτα ( είναι ο ποιο πρόσφορος αντίπαλος) , τα οποία και μέσα από την επιστημονική τους υποστήριξη δεν είδαν ότι για μια ακόμα φορά αλλά και πολύ ποιο έντονα, επιχειρήθηκε και επετεύχθη η μονομερής αύξηση των εισφορών των ασφαλισμένων.
Ο Καραμάν - Αλής είχε δύο επιλογές για να αποστασιοποιηθεί το Κράτος από την υποχρέωσή του να εισφέρει όσα χρωστά και όσα επιβάλλεται να εισφέρει για την στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος.
Η μία, να αυξήσει τις εισφορές στο σύστημα, αλλά τότε δεν θα ήταν συνεπής με την φιλοσοφία του, δηλαδή την προστασία των "επενδύσεων" και των εργοδοτών από την μειωμένη συνεισφορά τους στο λεγόμενο "μη μισθολογικό κόστος" και από την άλλη να αυξήσει τις εισφορές μονομερώς και σε βάρος των ασφαλισμένων, που άλλωστε είναι αυτοί που "ωφελούνται", συνταξιοδοτικά και ιατροφαρμακευτικά.
Στην "ελεύθερη αγορά", που το ιερατείο του Ιμπεριαλισμού επιβάλει ως σύγχρονη απαίτηση της "απελευθέρωσης" του Κεφαλαίου, στις αγκυλώσεις των εθνικών οικονομιών , υπολογίζουν και την υποχρεωτική εισφορά του Κράτους και των επιχειρήσεων στο οποιοδήποτε ασφαλιστικό σύστημα υπέρ των εργαζομένων.
Στην "ελεύθερη αγορά" τίποτα δεν είναι ελεύθερο τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτα δεν δικαίωμα. Οι νόμοι τις αγοράς δεν ρυθμίζονται από τα έξω, αλλά η αγορά επιβάλει κανόνες παιγνιδιού. Ο πρώτος κανόνας είναι ότι τα πάντα αποτελούν ιδιοκτησία και τα πάντα πωλούνται.
Επομένως και στην κοινωνική ασφάλιση ισχύουν οι ίδιοι κανόνες.
Ζήτηση - προσφορά και πώληση - αγορά. Κάθε άλλος κανόνας αποτελεί αντικίνητρο στην απρόσκοπτη λειτουργία της αγοράς και των επενδύσεων.

Τι έκανε λοιπόν ο Καραμανλής;
Πρώτον χρεώθηκε προσωπικά και ως διαμήνυση προς το Ιερατείο, ότι η κομπραδόρικη στο εσωτερικό της Ελλάς, δεν είναι σύμφωνη μόνο επί του θεωρητικού των αποφάσεων του ιερατείου, αλλά και για ό,τι συμφωνεί ( δεν έχει φέρει μέχρι σήμερα καμιά αντίρρηση) το πραγματοποιεί και μάλιστα με Πρωθυπουργική επισημότητα.
Δεύτερο, εφεύρε την " Μεταρρύθμιση" για την "Σωτηρία" του "ασθενούς" Ασφαλιστικού Συστήματος και αντί να επιβάλει μονομερώς αυξήσεις στις εισφορές των μισθωτών, τους μείωσε τις συντάξεις, τους αύξησε τα χρόνια απασχόλησης, τους επέβαλλε αντικίνητρα για την πρόωρη συνταξιοδότηση και επιδείνωσε τις προϋποθέσεις ιατρικής και φαρμακευτικής απαίτησης.
Στην ρητορική της η Κυβέρνηση ( Ρητορική = Φασιστικός λόγος) χρησιμοποίησε τον υποτιθέμενο κίνδυνο της κατάρρευσης ( ασκώντας τρομοκρατία) και του αθέμιτου πλουτισμού, που παράγεται από την σωρευτική σύνταξη κύριας και επικουρικής, που επιφέρει μεγαλύτερο καταβαλλόμενο μισθό στον συνταξιούχο από ό,τι ..... αμειβόταν κατά τον χρόνο ενεργής του απασχόλησης. Το Ασφαλιστικό Σύστημα κινδυνεύει απο τις Κυβερνήσεις και τις απαιτήσεις των Εργοδοτών.
Επίσης γνωρίζουμε ότι από τα "κίνητρα" στο κεφάλαιο, ισχύει η μη υποχρέωση του Κράτους δια μέσω των Ασφαλιστικών Οργανισμών (ΙΚΑ για τους μισθωτούς), σε ασφαλισμένο που δεν έχει 100 πραγματικές μέρες εργασίας να μη τον αμείβει στις περιπτώσεις ασθένειας ή ατυχήματος (Παροχές σε χρήμα είναι τα επιδόματα ασθενείας, λουτροθεραπείας, μητρότητας και κηδείας. Οι άμεσα ασφαλισμένοι, με 100 ημέρες εργασίας στο προηγούμενο ημερολογιακό έτος ή στο 15μηνο, αφαιρουμένων των ημερών των τριών τελευταίων μηνών, δικαιούται επίδομα ασθενείας όταν συνέπεια ασθενείας, που διαρκεί πάνω από τρεις ημέρες, απέχουν από την εργασία τους).............. (Οι ασφαλισμένοι και τα μέλη οικογένειας, που αναφέρονται στο άρθρο 33 του α.ν. 1846/1951, δικαιούνται των παροχών ασθένειας σε χρήμα του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, εφόσον πέραν των λοιπών προϋποθέσεων, που ορίζονται από διατάξεις του Κανονισμού του, έχουν πραγματοποιήσει τουλάχιστον εκατό (100) ημέρες ασφάλισης, οι οποίες από 1.1.2009 αυξάνονται ανά δέκα κατ έτος και μέχρι εκατόν είκοσι (120). Προκειμένου για οικοδόμους, οι ογδόντα ημέρες της παρ. βα του άρθρου 35 του α.ν. 1846/1951 αυξάνονται από την ίδια ως άνω ημερομηνία ανά δέκα κατ έτος και μέχρι εκατό (100). )
Οι αλλαγές των όρων ασφάλισης και περίθαλψης αποτελούν μείωση της Κρατικής εισφοράς στην Κοινωνική Ασφάλιση και το "Όφελος" πριμοδοτεί τις ιδιωτικές επενδύσεις στην Ασφαλιστική κάλυψη.
Αν απαριθμήσουμε τα μέτρα εναντίον της ασφάλισης που ισχύουν ως προίκα για την προσέλκυση επενδύσεων και επενδύσεις δεν είδαμε, αντιλαμβάνεται κανείς που έχει οδηγηθεί το Ασφαλιστικό Σύστημα αλλά από την άλλη και πόσο νυχτωμένη μακριά βρίσκεται η συνδικαλιστική ηγεσία, η οποία δεν έχει αναλάβει καμιά εκστρατεία εναντίον αυτής της "προίκας".

Συνοψίζω,
Η Κυβέρνηση πρώτον μειώνει την Κρατική συμμετοχή, δεύτερον αυξάνει από την πίσω πόρτα τις εισφορές των ασφαλισμένων με την μείωση των συντάξιμων αποδοχών και την αύξηση των χρόνων απασχόλησης, τρίτον δυσχεραίνει περαιτέρω την πρόσβαση στις παροχές, τέταρτον απορυθμίζει επιπλέον τις εργασιακές σχέσεις προικοδοτώντας την υποτιθέμενη προσέλκυση επενδύσεων και πέμπτον υποβάλει τα σέβη της στο ιερατείο.