ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

.

Με αφορμή τις νομικές ρυθμίσεις για την συμβατότητα της ελεύθερης συμβίωσης παραθέτω μια σπουδή για την εξέλιξη των σχέσεων εκκλησίας και Κράτους.

Ο σεξουαλικός ορθολογισμός κατά την δογματική αλλά και μη δογματική αντίληψη της χριστιανικής θεωρίας, οδηγεί στο αντιφατικό συμπέρασμα, που μοιάζει με εξορκισμό, ότι η σεξουαλική ηδονή και απόλαυση θεοποιείται εντός του γάμου και ότι παράγεται μέσα σ’ αυτόν είναι νόμιμο.
Στην αντίθεση του στην κοινόβια ζωή ή την ομοφυλόφιλη σχέση «γάμου» η σεξουαλική ηδονή είναι ισότιμη της πορνείας και του εξευτελισμού της θεϊκή υπόσταση του σώματος και του πνεύματος, επειδή ο άνθρωπος είναι κατασκεύασμα του ίδιου του θεού. Με άλλα λόγια λοιδορείται το δημιούργημα του θεού εκτοπίζοντας τον Θεό από το δημιούργημά του και το δημιούργημα από τον δημιουργό του. Δηλαδή δημιουργείται σχήμα στις αμφίδρομες σχέσεις δημιουργού και δημιουργήματος.
Όμως το παράδειγμα της οικογένειας που ανταποκρίνεται στην θεϊκή της υπόσταση και θεϊκή της απόδειξη, είναι η τεκνοποίηση χωρίς την αμαρτωλή σεξουαλική επαφή. Δηλαδή δια της επιφύσεως του Αγίου Πνεύματος. Αυτό άλλωστε διδάσκεται από την Παλαιά Διαθήκη, με την περιγραφή της γέννησης του Χριστού.
Αντίθετα στον καπιταλιστικό άνθρωπο η σεξουαλική απελευθέρωση του ατόμου καταπιέζεται μέσα στα ηθικοπλαστικά όρια της οικογένειας επειδή αυτά έχουν ορισθεί ως ενέργεια θρησκευτικής αγάπης που κατευθύνεται προς τα άνω χωρίς να του επιτρέπεται η φυσική του κατεύθυνση.
Για να συνδεθεί η αναπαραγωγή με την σεξουαλική επαφή, αυτό που φαίνεται φυσιολογική ακολουθία στην εξέλιξη των ζώων αλλά όχι αυτονόητο στο λογικό όν, συνδέθηκε με την έκπτωση εκ του Παραδείσου των πρωτόπλαστων, αλλά μαζί μ΄ αυτό προστέθηκαν και άλλα επιζήμια για τον άνθρωπο, όπως η δουλεία, η διαφέντευση ή υποταγή, η δοκιμασία, ο θάνατος και η εξιλέωση στην επόμενη παρουσία του θεού στην γη.
Στην πραγματικότητα, στον καπιταλιστικό άνθρωπο η ερωτική ανάταση αρχίζει κυρίως από τα έξω, δηλαδή από την ίδια την αισθησιακή απόλαυση και όχι από τις ψυχικές ενέργειες, που οδηγούν προς τα άνω, ως επακόλουθο της θρησκευτικής, «της καθαρής αγάπης των ανθρώπων».
Βλέπουμε λοιπόν δυο αντιφάσεις που προσδίδονται στην σεξουαλική φιληδονία του ανθρώπου και τις ανακαλύπτουμε και στο επίπεδο της οικονομικής και κοινωνικής του λειτουργίας, ως παραγωγό ή ως καταναλωτή.
Στην πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο άνθρωπος της σύγχρονης οικονομίας
αποσπάται από κάθε θρησκευτική-πνευματική κατεύθυνση και βιώνει την πραγματικότητα που το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα έχει επιβάλει, παρά την αντίθεση του στον «ανήθικο» και «αμαρτωλό» τύπο σεξουαλικής απελευθέρωσης που ενοχοποιείται από την Εκκλησία και τα διάφορα θρησκευτικά της δόγματα, ( Ορθοδοξία, Καθολικισμός, Προτεσταντισμός,).
Ο φραγμός των σεξουαλικών ορμών, ενώ επιχειρείται από την οπτική της χριστιανικής ηθικής ελέγχεται από τον καπιταλισμό από την ηθική του κέρδους και της εξουσίας.
Δηλαδή ο καπιταλισμός από την μια μεριά βοηθά την Εκκλησία στα ζητήματα χριστιανικής ηθικής – ηθική στην υποταγή του θρησκευτικού καταναγκασμού- και από την άλλη διαχειρίζεται την ηθική αυτή ως μέσο εξουσίας και ασφάλειας ανάπτυξης των κερδών.
Ανεξάρτητα της συμφωνίας που μέχρι τα τέλη του προηγούμενου αιώνα υπήρχε μεταξύ Κεφαλαιουχικής εξουσίας και Εκκλησίας, εντούτοις η μια ηθική δεν συνέπεσε ποτέ με την άλλη, αλλά λειτούργησαν υποστηρικτικά στην υποδούλωση του ανθρώπου. Δηλαδή οι αιτίες δεν είχαν ταυτόσημη βάση ηθικής αλλά η κάθε πλευρά ανεξάρτητα πως αντιλαμβανόταν την ηθική είχαν συμφωνήσει ότι εξυπηρετούσε η ερμηνεία της ηθικής από θρησκευτικής άποψης η οποία προεκτεινόταν και στο επίπεδο της ατομικής ιδιοκτησίας και στην επιβολή νόμων διευθέτησης υπέρ του κέρδους, της ατομικής ιδιοκτησίας και της δουλείας.( Η μισθωτή εργασία είναι η εξελιγμένη μορφή της δουλείας, την οποίαν προπαγάνδισε η εκκλησία).
Δεν υπήρξε μια συμπληρωματική σπουδή ηθικής από την καπιταλιστική εξουσία προς ένα καθολικό έλεγχο των «παθών»που θα οδηγούσε σε μια πορεία καθολικής ευλάβειας και αγάπης προς τον Χριστό και στο επόμενό του, την φτωχή του ζωή και θυσία. Γιατί σ’ αυτήν την υποθετική περίπτωση, θα έπρεπε κατ’ αρχή τα «θύματα» της να ήταν οι ίδιοι οι Αστοί παραγωγοί και επιχειρηματίες, που μέχρι τούδε αποτελούσαν τα προβεβλημένα αξιόλογα, θρησκευόμενα και ευλαβή άτομα της κοινωνίας.
Ίσα –ίσα, αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι στηρίχθηκαν αμοιβαία δύο τύποι ανθρώπων, εκείνου του αγαθού και εργατικού που απασχολείται καθημερινά ως «καταναλωτής» και ενεργού αποδέχτη των χριστιανικών νουθεσιών, και εκείνου που εξωτερικεύει την «σεξουαλική» του επιθυμία με τον ερωτισμό που διακρίνει την εξουσία, της μετατροπής των «παθών» σε χρηματιστηριακό κίνητρο και μεγέθυνση της οικονομικής επιρροής και που εκδηλώνεται ως απεριόριστη τάση προς το κέρδος.
Τον δεύτερο τύπο αποδέχθηκε η εκκλησία περισσότερο, παρά την άποψη της για την πνευματικοποίηση της σεξουαλικής ζωής, επειδή δεν της στερήθηκαν δικαιώματα εξουσίας, δεν υποχρεώθηκε σε οικονομικό μαρασμό και δεν έχασε την καθοδηγητική της διεισδυτικότητας στην κοινωνία, παρ’ ότι υποχρεώθηκε να υπηρετεί την άρχουσα τάξη με όρους αμοιβαιότητας αλλά πάντως έξω από τα «θεϊκά» δόγματα που δικαιολογούν την ύπαρξη της.
Η εκκλησία, από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους συγκροτήθηκε χωρίς κάποια ιδιαίτερη οργάνωση, χωρίς δηλαδή κάποιο ιερατείο, επηρεασμένη από τις φιλοσοφικές σχολές της Ελληνιστικής περιόδου (Στωικούς, Νεοπλατωνικούς, Γνωστικούς) , και σε μεγάλο επίσης βαθμός από τις Ιρανικές και Βαβυλώνιες μυθοπλασίες, που σε πολλά σημεία όπως π.χ. καταγράφονταν και εορτάζονταν ο θάνατος και η ανάσταση του θεού ( Βαβυλώνιο ιερό δράμα) με την παρουσία των δύο ληστών, ή την Γέννηση με την γέννηση του Περσικού θεού Μίθρα, παντρεύοντας την θρησκευτική τελετουργία των ειδωλολατρικών κοινοτήτων που είχε αναπτυχθεί στην βάση των τοπικών ή και καθολικών θεοτήτων με τον διεθνιστικό χαραχτήρα της νέας θρησκείας, του Χριστιανισμού. Στα τελετουργικά και τις γιορτές επακολουθούσε μια σεξουαλική κραιπάλη που η εκκλησία την εξόρκιζε ως έργο του σατανά.
Όπως ο Μιθριανισμός ( η πιο ισχυρή θεολογική αντίθετη του Χριστιανισμού) θεωρούσε την σαρκική επαφή αμάρτημα ο Χριστιανισμός συμφωνούσε σε περισσότερο αμάρτημα. Στο κατά Ματθαίον διαβάζουμε: «Εγώ δε λέγω υμίν, ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμείσαι αυτής, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού. Ει δη ο οφθαλμός σου ο δεξιός σκανδαλίζει σε, έξελε αυτόν και βάλε από σου και μην όλον το σώμα σου βληθεί είς γεενναν».Αλλά και «και ει η δεξιά σου χειρ σκανδαλίζει σε, έκκοψον αυτήν και βάλε από σου…»
Αλλά το ίδιο δεν συναντάμε και με τον αυτό-ευνουχισμό των Γκάλλων ιερέων του Άττυ ;

Οι γάμοι μεταξύ αδελφών, ενώ εξορκιζόντουσαν από την εκκλησία ως προϊόν «μαγείας» ή «εισβολή» του Σατανά, στα βασιλικά ζευγάρια ευλογήθηκε περισσότερο διότι οι Βασιλείς είχαν την του Θεού Σοφία και αποτελούσαν τους εκ δεξιών Του προνομιούχους και επιφορτισμένους την προστασία της ψυχής και του σώματος του λαού Του.
Αυτή όμως η συναλλαγή της μεσολάβησης έφερνε σε θέση υποταγή τους Βασιλείς και Αυτοκράτορες σε σχέση με την εξουσία της εκκλησίας που τώρα διαχεόταν και προς τα τμήματα των ευγενών. Μια εξουσία που πήρε αργότερα διαστάσεις όταν απόκτησε σημαντική οικονομική εξουσία είτε μέσα από τα κτήματα, την καλλιέργεια, το εμπόριο, τα μοναστήρια και τα θαύματα.
Το ίδιο όμως συνέβη και μετά την Αστική επανάσταση και την καθαίρεση της φεουδαρχίας.
Τώρα τα νέα «άντρα» εξουσίας μοιράζονταν ανάμεσα στους καπιταλιστές επιχειρηματίες και παραγωγούς, που αποτελούσαν και τους πιο σημαντικούς χρηματο-χορηγούς της επιρροής της εκκλησίας στις μάζες των εργαζομένων.
Η χρηματο-χορηγία συνδυάσθηκε με την παροχή εξουσιών στην εκκλησία, μια παροχή που σε αρκετές περιπτώσεις έφθασε στο επίπεδο της συγκυβέρνησης του Κράτους και ιδιαίτερα τις περιόδους κατάργησης των ελευθεριών ή την επιβολή άγριων μέτρων οικονομικής εκμετάλλευσης των μαζών.
Στον βαθμό που το καπιταλιστικό κεφάλαιο δεν είχε υπερβεί καθεστωτικές χριστιανικές αντιλήψεις, γιατί βολευόταν μέσα απο αυτές, και δεν μπορούσε να δει την αύξηση των κερδών του από την μεγέθυνση του πεδίου δράσης της επιχειρηματικότητας, τόσο δεν απειλούταν η εξουσιαστική υπεροχή της εκκλησία στις μάζες και στη ηθική του Κράτους.
Αν προσπαθήσουμε σήμερα να ερμηνεύσουμε είτε την αντίδραση της εκκλησίας μας στον πολιτικό γάμο ή την αντίδραση της στην νομιμοποίηση της ελεύθερης συμβίωσης που δημιουργεί νομικό δεσμό αντίστοιχο του νομικού δεσμού του γάμου, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τις σχέσεις οικονομίας χρήματος και εξουσίας που μέχρις εχθές δεν είχαν αμφισβητηθεί αλλά και δεν είχαν ομολογηθεί.
Η νομιμοποίηση παραδείγματος χάρη του ομοφύλου ζευγαριού πετά στα σκουπίδια τον καθωσπρεπισμό στην επιχειρηματικότητα και «νομιμοποιείται», απελευθερώνεται η βιομηχανία παραγωγής προϊόντων στο νέο καταναλωτικό υποκείμενο, η οποία πλέον δεν περιορίζεται στα εύπορα τμήματα αυτής της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Σε αυτήν την νέα κοινωνική διαστρωμάτωση δεν υπάρχει χώρος ( δεν ξέρουμε αύριο) για την εκκλησιαστική ηθική αλλά σίγουρα έχουμε μια σημαντική απώλεια εσόδων. Μεγιστοποιείται όμως από την νομιμοποίηση της άνευ γάμου συμβίωσης, που ενδεχομένως να αποτελεί και το ενδιάμεσο της σημαντικής μείωση των διαζυγίων και από την άλλη την αύξηση των γεννήσεων, αφήνοντας εκτός "νυμφώνος" τους μέχρι πρότινος ετέρους τους.
Αλλά βεβαίως μειώνεται η προνομιακή εξουσία στην ερμηνεία της ηθικής που είχε βολέψει την εκκλησία στην άσκηση μιας εκβιαστικής, ανταποδοτικής πιο πολιτισμένα, εξουσίας τόσο στις κυβερνήσεις όσο και στον λαό.
Ενώ μέχρι εχθές ο λόγος του κομματάρχη, του πολιτευτή, του βουλευτή του Πρωθυπουργού είχε την αβανταδόρικη νομιμοφροσύνη της θείας βουλήσεως δια μέσου των παπάδων, των Δεσποτάδων ή του Αρχιεπισκόπου, σήμερα – αύριο – η εξουσία αυτή που είχε επιτευχθεί στην βάση της ανταποδοτικότητας και την μεσολάβησης, εξαϋλώνεται.
Μια άλλη και πολυ γνωστή μας ρήξη, μεταξύ Κράτους και εκκλησίας, είναι η γενικευμένη αντίδραση των κοινοβουλευτικών κομμμάτων στην ορκωμοσία της Κυβέρνησης και των βουλευτών μέσα απο την "θεϊκη" νομιμοποιησή τους.
Τα κόμματα της Δεξιάς, που πάντα χρησιμοποίησαν την εκκλησία υπέρ της υποταγής του Λαού και την εξασθένιση του λόγου και της λογικής, είναι τα μόνα που εξακολουθούν έστω και "αναχρονιστικά" να θέλουν την συνέχιση της παλιάς τους σχέσης.