ΤΣΙΠΡΑΣ ή ΑΛΑΒΑΝΟΣ

Στο ερώτημα, γιατί στους παράλληλους μονολόγους των πολιτικών αρχηγών, ο Αλαβάνος αντικατέστησε τον Πρόεδρο του Συνασπισμού, είναι καταφανέστατο τουλάχιστον για τους έχοντας σεβασμό στον ΣΥΡΙΖΑ, για τους υπερασπιζόμενους τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι τι πιο φυσιολογικό από την εκπροσώπηση του από τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής του ομάδας, από την στιγμή που ως μόρφωμα δεν έχει την υπόσταση κόμματος αλλά συνασπισμό Κομμάτων.

Στις Ευρωεκλογές, το ψηφοδέλτιο καταρτίζεται στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ και όχι Συνασπισμού, ο οποίος αποτελεί μόνο μια συνιστώσα, έστω και την μεγαλύτερη, έστω και την δυναμικότερη από τις άλλες.

Όμως αποτελεί συνευθύνη όλων των συνιστωσών, για την μέχρι σήμερα απουσία υπόστασης κομματικού φορέα με΄ότι συνεπάγεται στον Πολιτικό του λόγο, στην συγκρότησή του, στην έκφρασή του, στην εκπροσώπησή του, στην λειτουργία του, κάτι που μπορεί να ερμηνευθεί μόνο από την σκοπιά του φτωχού συγγενή.

Δεν γίνεται αντιληπτό, πως ο Πρόεδρος του Συνασπισμού, συμπεριφέρεται εξ οφιτσίου, Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν γίνεται αντιληπτή η πατερναλιστική φεουδαρχική αντίληψη ιδιοκτησίας που διακατέχει τον Συνασπισμό έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί οι συνιστώσες να περιχαρακώνονται στο καβούκι της αυθαιντίας τους, αλλά ευθύνονται μιας και δεν "κουβαλούν" τίποτε πίσω τους , για την φεουδαρχική αυθαιρεσία του Ηγεμόνα.

Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στην ισότιμη συνεύρεση όλων των συνιστωσών ( κόμματα ή παρατάξεις ή κινήσεις) ως πολιτικές οντότητες που συνθέτουν την άλλη Αριστερά και όχι ως συνεταιρισμός μικρομάγαζων που συστεγάζονται σε ένα super market. Η μέχρι σήμερα συμφωνημένη λειτουργία του στο επίπεδο των αποφάσεων, που είναι η ομοφωνία αντί της αυξημένης πλειοψηφίας, μπορεί να προσδίδει μια σχετική αυτογνωσία της συγκρότησής του, αλλά από την άλλη αποτελεί και την αχίλλειον πτέρνα του.

Η αδυναμία από την μια και ο φετιχισμός στο Είναι των μικρότερων συνιστωσών από την άλλη, καθώς και ο μεγαλοϊδεατισμός της κυρίαρχης τάσης του ΣΥΝ σήμερα, τους εμποδίζει να εγκαταλείψουν την αδιέξοδη οπτική τους, καθιστώντας τον ΣΥΡΙΖΑ όμηρο μιας δυναμικά σπαρασσόμενη από αδιέξοδα κοινοβουλευτική παράταξη, με Πρόεδρο τον Αλαβάνο, με εγγυητή τον Αλαβάνο, με μοναδικό αντίπαλο δέος προς τους Ανανεωτικούς τον Αλαβάνο και με τον Τσίπρα να προσπαθεί να δημιουργήσει πολιτικό λόγο περισσότερο ως Γραμματέα της ..... ΚΝΕ, παρά ως Πρόεδρο του ΣΥΝ. Όμως η δεινή θέση που βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν του επιτρέπει να απαντήσει θετικά στην δυναμική που αναπτύσσεται στο επίπεδο του Λαού ως αντίδραση προς τον δικομματισμό, τον οποίο τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ καταγγέλλουν

Μια δυναμική, που δημοσκοπικά άγγιξε το 17% ως ελπιδοφόρα προοπτική για τον ίδιο τον Λαό απέναντι σε ένα ΠΑΣΟΚ που δεν μπορούσε να απαλλαγεί από το επαίσχυντο Σημιτικό του παρελθόν, που ξάφνιασε όλες τις Συνιστώσες, έδειξε και την αδυναμία διαχείρισης μια τέτοιας έκταση προσφυγής του κόσμου, στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Έδειξε πως δεν είναι ούτε σε θέση να αντιτείνει σοβαρό πολιτικό λόγο, ούτε ότι διαθέτει μια δυναμική λόγου εμπιστοσύνης και υπευθυνότητας, που να προβάλει την ανάληψη Κυβερνητικού ρίσκου. Να απαντήσει δηλαδή στο δίλημμα, " τι θα κάνετε στην περίπτωση που δεν σχηματίζει το ΠΑΣΟΚ αυτοδυναμία στο ενδεχόμενο πρόωρων ή κανονικών εκλογών".

Η αδυναμία των άλλων Συνιστωσών αλλά και ο κίνδυνος να χαθεί η "αθωότητα" της Αριστερής τους αυθεντίας, έχει αναπτύξει μια φιλοσοφία σνομπ απέναντι σε κάθε τι που δεν υποτάσσεται στην δική τους φιλοσοφία περί Αριστεράς και Σοσιαλισμού.
Αποτέλεσμα, η υπεροχή του Συνασπισμού να λειτουργεί πατερναλιστικά με όση φεουδαρχική ιδιοκτησιακή αντίληψη προσλαμβάνει αυτός ο πατερναλισμό του ΣΥΝ πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι "ξαφνιάζει" από την μια η "αντικατάσταση" Τσίπρα από τον Αλαβάνο, αλλά από την άλλη δίνει περισσότερα εφόδια για κακόπιστη κριτική, διαμορφώνοντας ένα τοπίο χαμηλών προσδοκιών, προδικάζοντας ένα αποτέλεσμα διαλυτικού χαραχτήρα, που θα καταφανεί μετά τις Ευρωεκλογές, αν το ποσοστό είναι πάρα πολύ κατώτερο των προσδοκιών, πάντα σε σχέσει μα τα δημοσκοπικά αποτελέσματα, που κατέτασσαν τον ΣΥΡΙΖΑ τρίτο κόμμα.