Ο ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ και ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ

Ως φανατικός ωτακουστής των ερτζιανών και δη των «αδιάβροχων» του ΑΝΤ1, πρωί – πρωί , κατά τις έξη, πηγαίνοντας από το Δήλεσι στα Οινόφυτα για να πάρω το τραίνο Χαλκίδας – Αθήνα των 6:31, άκουγα τις νεοφιλελεύθερες μπουρδολογίες Ανδριανόπουλου, που όμως αποτελούν και την κυρίαρχη πολιτική του κονκλαβίου της Ε.Ε.


Άκουσα λοιπόν να υπερασπίζεται το καθεστώς όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης, δηλαδή την απελευθέρωση των απολύσεων, ως δυναμική ,,,,, μείωσης της ανεργίας και αύξησης της επιχειρηματικότητας.

«Δες τε την Σουηδία. Υπάρχει προστατευτισμός της εργασίας; Υπάρχει απελευθέρωση της δυνατότητας του εργοδότη να απολύει ελεύθερα το προσωπικό που εργάζεται στην επιχείρησή του»

Ποιο είναι το επιχείρημα που προβάλει ο κ. Ανδριανόπουλος;

Η επιχειρηματικότητα πρέπει με τις νέες συνθήκες να δραστηριοποιείται σε ένα περιβάλλον ελευθέρων δράσεων και μεταλλαγών, αλλαγών προσανατολισμού, που όμως δεν μπορούν να υφίστανται ανασχετικές δυνάμεις και μάλιστα αυτές να προστατεύονται από νόμους του Κράτους και όχι να ρυθμίζονται απο την Αγορά.

Ακριβώς αυτή είναι και η κυρίαρχη αντίληψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του νέου Ευρωπαϊκού Ιμπεριαλισμού, ο οποίος ενώ μοιάζει με το Αμερικάνικο, έστω και με καθυστέρηση, εντούτοις διαφέρει στον χαραχτήρα. Δεν είναι δηλαδή Στρατοκρατικός.

Ο Ευρωπαϊκός Ιμπεριαλισμός, βρίσκεται σε μια καθυστέρηση, επειδή αναπτύχθηκε σε ένα πολιτιστικό περιβάλλον εχθρικό προς της ιστορία και τους πολιτισμούς των λαών της Ευρώπης, δημιουργώντας ένα αντίθετα εχθρικό πολιτισμό που αναπτύχθηκε από την ανάγκη του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού να ιμπεριαλιστικοποιηθεί ανταγωνιστικά και εκτοπιστηκά του Αμερικάνικου.

Ουσιαστικά τροφοδοτήθηκε από την στιγμή της διάλυσης της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης και ενισχύθηκε από τις τάσεις προσαιτερισμού προς τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό των τέως Σοβιετικών χωρών, όπως η Πολωνία.

Στον ανταγωνιστικό αντίποδα του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η Γερμανία έπαιξε πρωταγωνιστικό και ουσιαστικό ρόλο στον διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας και στην …. αποσοσιαλιστικοποίηση της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου.

Τα πρώτα του βήματα να μοιάσει στον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό, έγινα επί Μπους ως υποστηρικτές του Στρατοκρατικού Ιμπεριαλισμού – άλλωστε αυτός είναι ο εθνικιστικός ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ- με προεξέχουσα συμμετοχή στον σχεδιασμό του , τον Αγγλικό αποικιοκρατικό ιμπεριαλισμό, που δεν θα έχανε ποτέ την ευκαιρία να αποδείξει την ανωτερότητάς του και τις σνοπ αντιλήψεις του στον νέο-ιμπεριαλισμό που υιοθετούσε τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση.


Αλλά για να επανέλθω στις αντιλήψεις που εισάγει ο νεοφιλελευθερισμός, με δεδομένο ότι η Συμφωνία των Κρατών – Μελών της Ε.Ε., ως προς την ανάπτυξη, το γνωστό Σύμφωνο Σταθερότητας, σχεδιάστηκε και ψηφίστηκε υπό το βάρος της υιοθέτησης του νεοφιλελευθερισμού ως ιδεολογική ομπρέλα της ανάπτυξης και εξέλιξης του νέο – ιμπεριαλισμού της Ε.Ε.

Σε αυτό το δεδομένο, της ιδεολογικής αφετηρίας της Στρατηγικής της ανάπτυξης του Ευρωπαϊκού νέο-ιμπεριαλισμού, στην Ελλάδα φαίνεται οι πολιτικές δυνάμεις να διασπώνται εσωτερικά, σε δυνάμεις που υποστηρίζουν την ιδεολογική πλατφόρμα του νέο-ιμπεριαλισμού και σε δυνάμεις πολέμιες αυτών των αντιλήψεων.


Όμως και οι δυνάμεις που αντιμάχονται το ιδεολογικό υπόβαθρο του νέο-ιμπεριαλισμού, δεν απορρίπτουν βασικές του παραδοχές, όπως η απελευθέρωση των απολύσεων και η διευκόλυνση των αλλαγών προσανατολισμού επένδυσης και παραγωγής κεφαλαίων. Άλλωστε δεν είναι "εκσυγχρονιστική" ανάγκη η ..... απογραφειοκρατία και η διευκόλυνση των επενδύσεων και της επιχειρηματικής δράσης στην σύσταση επιχειρήσεων. Απλά η  εν μέρει εφαρμογή συντελεστών του νεοφιλελεύθερου Συμφώνου Σταθερότητος.
Η διαφορά τους προς τις αντίρροπες δυνάμεις,  έγκειται στο γεγονός ότι ένα καθεστώς που να προσομοιάζει με ένα αμιγώς νεοφιλελεύθερο, διευκολύνει τις επενδύσεις ξένων κεφαλαίων χωρίς την ανάγκη αλλαγής του πολιτιστικού προτύπου, όπως καλλιεργήθηκε και εμπεδώθηκε τον εικοστό αιώνα. Δηλαδή χωρίς την κατάργηση του Κοινωνικού Κράτους και της ασφάλειας της εργασίας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως εξακολουθεί να υπερασπίζεται και να προβάλει τον αυτούσιο χαρακτήρα της στρατηγικής της ανάπτυξη που συμφωνήθηκε με το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Η αμφισβήτηση του Συμφώνου Σταθερότητος, την οποία πρόβαλε και ο Γ. Παπανδρέου κατά την προεκλογική περίοδο, καθώς την υπερασπίζονται και τα κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης, και σε επιμέρους ζητήματα και ο σημερινός Πρόεδρος της Ν.Δ., κ. Σαμαράς, αποτελεί την αιτία που θα έπρεπε η πρώτη συνάντηση των Αρχηγών των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να έχει αντικείμενο την στρατηγική που θα ακολουθούσε η Ελλάδα απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις Διεθνείς Αγορές.

Όμως τα κόμματα εξουσίας βρίσκονται εγκλωβισμένα στην επ’ απειλουμένη διάσπαση τους, αφού τα στελέχη – υποστηριχτές του εκσυγχρονισμού και του νεοφιλελευθερισμού, κατέχουν σημαντικό μερίδιο εξουσίας και οπαδών μέσα και στα δύο κόμματα.

Ο Παπανδρέου στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο, εξαναγκαζόμενος των συνθηκών και της εσωτερικής δυναμικής των νεοφιλελεύθερων στελεχών του, όπως Παπακωνσταντίνου, Διαμαντοπούλου, Πάγκαλος κλπ., προσχώρησε τόσο στις απαιτήσεις των Αγορών όσο και στην φιλοσοφία του Συμφώνου Σταθερότητας, εξαναγκάζοντας τους «αντιφρονούντες» υπουργούς και βουλευτές να υποστηρίξουν τον κ. Παπακωνσταντίνου και τις επιλογές της οικονομικής του πολιτικής. Της στροφής δηλαδή του ΠΑΣΟΚ στον δρόμο που χάραξε ο Σημίτης.

Το ΠΑΣΟΚ επαναπατρίζεται Δεξιά.