Δημόσια διαβούλευση του Προγράμματος " Καλλικράτη".

Συνήγορος του Δημότη και Συνήγορος της Επιχείρησης 


Η Δημοκρατία, εκτός από το νεφέλωμα που την περιβάλλει, στο σύγχρονο κόσμο, που έχει βομβαρδιστεί με γνωσιολογικούς νεωτερισμούς, ο υπερσυγκεντρωτισμός εξουσιών σε ένα πρόσωπο κύρους, η αναζήτηση της ατομικιστικής δύναμης που ακυρώνει το συλλογικό Εγώ των Κοινωνιών που συνθέτουν της Τοπική ή Εθνική Κοινωνία, αποθεώνονται στην προτεινόμενη διάταξη.

Αντί η Τοπική Κοινωνία να αναδείξει με όρους που η ίδια θα διαβουλευτεί και θα αποφασίσει, τόσο τον διαμεσολαβητή μεταξύ του «αιρετού» κονκλαβίου της Δημοτικής Αρχής και της ιδίας όσο των μελών της, εκτοπίζεται και της αφαιρείται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της αυτοχειραγώγησης σε Κοινωνία – Δήμο.

Η Τοπική Κοινωνία μεταβάλλεται σε χειραγωγούμενο μέσο άσκησης εξουσίας των τοπικών, πολιτικών και οικονομικών οργανωμένων συμφερόντων, όπου η συναλλαγή της με την, των πάντων Τοπική Αρχή, σκοντάφτει στην «προστασία» της «σοφίας», της «ακεραιότητας» και του «κύρους» του Ενός εκ των κατεχόντων την εξουσία της Τοπικής Αρχής που θα «εκπίπτει» αυτοβούλως των εξουσιών του, μεταβαλλόμενος σε ελέγχων διαμεσολαβητή μεταξύ της εξουσίας που κατέχει και της εξουσίας που ελέγχει.

Δεν μπορώ παρά να σας δώσω τα ειλικρινά μου συγχαρητήρια για τις αντιλήψεις περί Δημοκρατίας και συμμετοχής των πολιτών στην άσκηση εξουσιών δια της Δημοκρατίας, ως «οδού» ή ως «επιχείρημα».


7. Κριτήρια Συνενώσεων για τους Νέους Ισχυρούς Δήμους




1. Δεν γνωρίζω αν αποτελεί την ιδεατή βάση χωροθέτησης των διοικητικών ορίων των νέων ΟΤΑ, τα υιοθετημένα συμπεράσματα του συνεδρίου της ΚΕΔΚΕ του έτους 2007, αλλά νομίζω ότι η χωροθέτηση πρέπει να ξεκινά από την «επανασύσταση» των Νομών και των Περιφερειών στην ανάγκη προσαρμογής της διοικητική τους αυτοτέλειας η οποία συμπίπτει με τα Γεωγραφικά όρια.

Φέρνω ως παράδειγμα τον Νομό Βοιωτίας, όπου ενώ τα γεωγραφικά του όρια βρέχονται από τον Ευβοϊκό και τον Κορινθιακό, τα διοικητικά του όρια που επιφέρουν αρνητική οικονομική ανάπτυξη και υποβάθμιση, περιορίζονται στην πλευρά του Ευβοϊκού υπέρ της Εύβοιας.

Αν πρόκειται να ξεκινήσει μια διαδικασία ριζικής ανατροπής της δομικής συγκρότησης και διοίκησης της χώρας στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τότε πρέπει να ξεκινήσει αυτό από μηδενική βάση.

Κατόπιν πρέπει να έχουμε υπόψη την ισομερή κατανομή δικαιωμάτων και προϋποθέσεων ανάπτυξης ( Οικονομικής, περιβαλλοντικής, κοινωνικής, πολιτισμικής) και παροχής δυνατοτήτων που θα υπηρετούν τους κατοίκους των Νομών και της Περιφέρειας αλλά και την ενεργή θετική συμμετοχή των Νομών και των Περιφερειών στην διαμόρφωση του ΑΕΠ.

Η Ανάπτυξη δεν μπορεί να βασίζεται στην «κλοπή» των δυναμικών πηγών ενέργειας Περιφερειών, Νομών ή Δήμων που θεωρούνται αδύναμοι ή επαρκώς δυναμικοί που μπορούν να διαθέτουν πλουτοπαραγωγικούς τομείς τους σε όμορους και μη «επαρκείς δυνατοτήτων» Νομούς ή Δήμους ή Περιφέρειες.

2. Η συγκέντρωση περισσότερων τους ενός Δήμου σε έναν μεγεθυσμένο Δήμο προφανώς έχει να κάνει μόνο με την εξοικονόμηση πόρων από την μείωση των δαπανών και όχι από αυτήν καθ’ αυτήν την ανάγκη αύξησης δυνατοτήτων ανάπτυξης και απασχόλησης.

Το πρόβλημα που διαπιστώνετε είναι η έλλειψη δυνατοτήτων εξυπηρέτησης των πολιτών και η διοικητικές δυνατότητες στην διαχείριση προγραμμάτων ή επενδύσεων.

Το ζήτημα όμως είναι όχι η διοικητική ικανότητα του Δήμου στην διαχείριση και την εξυπηρέτηση των πολιτών, αλλά η ικανότητα δημιουργίας πηγών ανάπτυξης με την ενεργή συμμετοχή των δημοτών σε όλη την διαδικασία ανάπτυξης είτε ως εργαζόμενοι, είτε ως επιχειρηματίες.

Σε αυτήν την προοπτική, η συνένωση των Δήμων πρέπει να πάρει υπόψη της ότι σε κάποιους Νομούς τα «κέντρα» οικονομικής και διοικητικής ενεργητικότητας δεν αποτελούν προνόμιο των Πρωτευουσών των Νομών αλλά επιμερίζονται σε Επαρχιακές διαιρέσεις.

Επομένως ο ρόλος του Μητροπολιτικού Δήμου, δεν μπορεί να περιορίζεται στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, αλλά θα πρέπει να διαχυθεί και σε άλλους Νομούς που έχουν τα χαρακτηριστικά δύο ανταγωνιστικών «περιφερειακών» κέντρων οικονομικής δραστηριότητας ( Επαρχίες) οι οποίες έχουν και κοινωνικά, πολιτιστικά και ιστορικά στοιχεία που τις διαφοροποιούν και εντείνουν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό.

Για τον λόγο αυτό θα πρέπει η νέα τάξη πραγμάτων να μην είναι άκαμπτη και να πάρει υπόψη της το γεγονός ότι οι διαιρέσεις ή οι συμπτύξεις δεν πρέπει να δημιουργήσουν συγκρουσιακές καταστάσεις.


3. Δομική Αλλαγή στον Έλεγχο της Διαχείρισης των Οικονομικών των ΟΤΑ: Διαφάνεια




108. Σημαντικός παράγοντας για τη χρηστή διοίκηση και την ουσιαστική τήρηση της νομιμότητας, είναι η διασφάλιση της διαφάνειας και του ελέγχου ως προς την οικονομική διοίκηση και τη δημοσιονομική διαχείριση. Στόχος είναι, σε συνεργασία με την ΚΕΔΚΕ, να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο οικονομικής λειτουργίας το οποίο να διασφαλίζει την οικονομική εξυγίανση των Δήμων και των Νομικών Προσώπων τους αλλά και την οικονομική τους βιωσιμότητα, με έλεγχο των δανειακών τους επιβαρύνσεων.

109. Γι’ αυτούς τους λόγους υπάγονται όλοι οι δήμοι και περιφέρειες στον προληπτικό έλεγχο δαπανών από το Ελεγκτικό Συνέδριο, ενώ εφαρμόζεται σταδιακά και το διπλογραφικό σύστημα σε συνδυασμό με αναλυτική λογιστική. Τα τελευταία εφαρμόζονται και σε όλους τους πρωτοβάθμιους ΟΤΑ (σήμερα, μόνο οι μισοί δήμοι και κοινότητες εφαρμόζουν το διπλογραφικό και μόλις 64 ακολουθούν αναλυτική λογιστική).

ΠΡΟΤΑΣΗ

Τους κανόνες και τον τύπο άσκησης οικονομικής διοίκησης και δημοσιονομικής διαχείρισης βεβαίως μπορεί να αποτελεί ευθύνη του Κράτους και της Κυβέρνησης. Όμως ο έλεγχος της οικονομικής διοίκησης και κυρίως της δημοσιονομικής διαχείρισης, πρέπει να αποτελεί αδιαφιλονίκητο δικαιοδοτικό δικαίωμα των πολιτών, όχι της ΚΕΔΚΕ ή του Κράτους, μέσα από ένα αδιάβλητο σύστημα ελέγχου που εδράζεται σε ένα Ελεγκτικό Σώμα Πολιτών που εκλέγονται για τον σκοπό αυτό ανεξάρτητα της εκλογικής διαδικασίας ανάδειξης Δημοτικής ή Περιφερειακής Αρχής.

Στο επίπεδο της Περιφέρειας , μπορεί να λειτουργεί ένα Ελεγκτικό Όργανο, τμήμα του Ελεγκτικού Συνεδρίου, το οποίο θα ασκεί οικονομικό και διαχειριστικό έλεγχο των Δήμων και την Περιφέρειας, σε δεύτερο βαθμό.

Η διαφοροποίηση δηλαδή, μεταξύ κεντρικής Κυβέρνησης και Περιφερειακής διακυβέρνησης εστιάζεται στην ανάγκη άσκησης Άμεσης Δημοκρατίας στην περιφέρεια, κάτι που δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να γίνει στο επίπεδο της Κεντρικής Διοίκησης.

Γενικές Διοικήσεις


Αντιλαμβάνομαι ότι το άγχος περί των οικονομικών είναι εκείνο που καθοδηγεί την πολιτική των υπουργών για «μεταρρυθμίσεις» όπως η «αλλαγή» της δομής της διοίκησης του Κράτους.

Όμως οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις δεν διαγράφονται με την αντικατάσταση του ονοματεπωνύμου των μέχρι σήμερα οργανισμών που ασκούν περιφερειακή διοίκηση.

Ούτε με την προσθήκη εξουσιών ή μετακίνηση αρμοδιοτήτων της κεντρικής διοίκησης στην περιφέρεια, η οποίες τηρούνται υπό την αίρεση της κεντρικής διοίκησης.

Αν αυτό συνδυαστεί και με το εκλογικό σύστημα όπως προτείνετε, τότε μιλάμε για μια κατάσταση της περίπου αυτονομίας 13 περιφερειών ή της περίπου περιφέρειας- καντονίου.

Αντιλαμβάνομαι δηλαδή πως η «διοικητική» επαναχάραξη της δομής εξουσιών του κράτους εντάσσεται στην αλλαγή του εκλογικού νόμου των μονοεδρικών εκλογικών περιφερειών.

Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, πράγμα που αποδεικνύεται από τα προτεινόμενα, αυτή η διοικητική διαίρεση πρέπει να υποστηριχτεί και με το δικαίωμα άσκησης τοπικής περιφερειακής οικονομικής πολιτικής, ανάπτυξης, αυτοτέλειας και φόρων.

Όμως η Κεντρική Διοίκηση δεν μπορεί να εξακολουθεί να προΐσταται, παρά μόνο να χαράζει την Γενική Στρατηγική της Ανάπτυξης.

Επομένως οι Γενικές Διοικήσεις πρέπει να στελεχώνονται με την ευθύνη της αιρετής περιφερειακής διοίκησης και να ασκούν διοίκηση σύμφωνα με τις αποφάσεις, τους σχεδιασμούς , τις ανάγκες και την αυτοτέλεια των περιφερειών και όχι ως το μακρύ χέρι του Κράτους στην Περιφέρεια.