Όταν η πραγματικότητα δραπετεύει απειλώντας μας με «θάνατο».

" ...... να αντιπαλέψουμε τις αδιέξοδες Νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εκβιαστικά επέβαλε στην χώρα μας η Τρόικα των Τοκογλύφων Δανειστών"
"....... όλοι μαζί να απαιτήσουμε την αλλαγή της Κυβερνητικής πολιτικής που προκαλεί κοινωνικές ανισότητες, φτώχεια, ανεργία και διεύρυνση της ύφεσης"

Ας κάνω τρεις κατ' αρχή παρατηρήσεις στις θέσεις που διατύπωσε η ΓΣΕΕ στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.
1. δεν υπήρξε κανένας εκβιασμός της Τρόικας και των Δανειστών ( χώρες Ε.Ε. - ΔΝΤ), ώστε η οικονομική ανάπτυξη να καθοδηγείται από τις θεωρίες του Νεοφιλελευθερισμού και απο τις θεωρίες του Νεοφιλελευθερισμού να περάσουμε στον εφηρμοσμένο Νεοφιλελευθερισμό

2. Μια Κυβέρνηση που χαράσσει πολιτικές υποταγμένες σε συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, που προκαλεί τις διαπιστώσεις της ΓΣΕΕ, δεν αλλάζει πολιτικές και η απαίτηση πρέπει να στοχεύει στην καθαίρεση της Κυβέρνησης και όχι της πολιτικής της.

3. Ή η πραγματικότητα βρίσκεται εκτός των τειχών της ΓΣΕΕ, ή η ΓΣΕΕ εκτός πραγματικότητας.
Η ΓΣΕΕ δεν έχει μέχρι σήμερα κάνει τον κόπο να διαβάσει το μνημόνιο εκχώρησης και υποταγής της χώρας στα ξένα οργανωμένα συμφέροντα καί ούτε έχει συνεδριάσει έστω και μια φορά για να διατυπώσει την συμφωνία ή την διαφωνία της στο λιβελογράφημα υποταγής που υπόγραψε η επαίσχυντη κυβέρνηση Παπανδρέου.

Στο αναρτημένο στην ιστοσελίδα της κείμενο, η ΓΣΕΕ επιχειρεί,  είτε να δεχτούμε πως η Κυβέρνηση βρίσκεται υπό καθεστώς εκβιασμού της από το ΔΝΤ και επομένως δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά ( παραβλέποντας πως απέκτησε δικαιώματα επικυριαρχίας και άσκησης εκβιασμών το ΔΝΤ), είτε η κυβέρνηση έχει μεν την δυνατότητα να κινείται ανεξάρτητα των εκβιαστικών επιλογών που για την χώρα αποφάσισε το ΔΝΤ κατόπιν σχετικού αιτήματος των επαίσχυντων  αλλά ταυτόχρονα και παράλληλα στην χώρα να ασκούνται οι νεοφιλελεύθερες συνταγές της Τρόικας και των δανειστών μαζί με τις σοσιάλφιλελεύθερες νεοταξικές εκδοχές του Νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύει το ΠΑΣΟΚ,  ως δύο παράλληλες εξουσίες ή δύο παράλληλα και ανταγωνιστικά κέντρα εξουσίας.

Δηλαδή η Κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει την πολιτική που γενά ύφεση, ανισότητες, ανεργία και φτώχεια , στην Ελλάδα που κυβερνά, ενω μπορεί να επιτρέπει στην Τρόικα, να εφαρμόζει την πολιτική της στην .... άλλη Ελλάδα !!!
Με άλλα λόγια : πιαστ' τ' αυγό και κούρευτο.

Διαπιστώνω ότι εκτός της τάσης να δικαιολογηθούν τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΓΣΕΕ που κατέχουν "ενδιαφέρουσες" κομματικές θέσεις στο κυβερνών κόμμα για την εμμονή τους να συνεχίζουν την κομματική τους σχέση με το ΠΑΣΟΚ, σχέση εξάρτησης, αυτός ο διχασμός της πραγματικότητας που υφίσταται στο στελεχιακό δυναμικό των κομματικών του ΠΑΣΟΚ στην ΓΣΕΕ, αλλά και των ομόκεντρων τους " αντιπάλων" της ΝΔ,  μου θυμίζει γενετικά τερατουργήματα με δύο κεφάλια σε ένα σώμα, όπου το κάθε κεφάλι δίνει διαφορετικές εντολές στα άνω και κάτω άκρα αφού αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα του περιβάλλοντός του από την οπτική που έχει το ένα, χωριστά από το άλλο.

Αντιλαμβάνομαι όμως την δύσκολη θέση που βρίσκονται τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΓΣΕΕ. Όμως
το επόμενο βήμα δεν θα είναι το μετέωρο βήμα του πελαργού.

Τα πράγματα είναι πολύ – πολύ, μα πάρα πολύ απλά, αλλά εξαιρετικά πολύπλοκο το αμπαλάζ που τα περιβάλλει. Όχι όμως δυσδιάκριτο.

Αν παρακολουθήσει κανείς όσα κατά καιρούς στο εξωτερικό έχει δηλώσει ο Γ. Παπανδρέου, είτε ως Πρόεδρος της σοσιάλ Διεθνούς, είτε ως Υπουργός Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Σημίτη και όσα μέχρι σήμερα έχει διακηρύξει ως  ..... Πρωθυπουργός, θα αντιληφθεί ότι αφ' ενός μεν θέλει να δημιουργήσει κάτι μεγαλεπήβολο που θα τον διαχωρίσει από το παππού και τον πατέρα του και αφ' ετέρου βάζοντας σε ένα "γουδί" διαφορετικές και  αλληλοσυμπληρούμενες θεωρίες οικονομικής ανάπτυξης να δημιουργήσει εκείνο το καινούργιο που θα παντρεύει σοσιαλφιλελεύθερες εκσυγχρονισμένες αντιλήψεις με τις Νεοφιλελεύθερες θεωρίες ανάπτυξης.  

Στο μυαλό του Γιώργου, η Ελλάδα , μια μικρή χώρα χωρίς δυναμικά πλεονεκτήματα έναντι γειτονικών χωρών, με δυναμικές μεν αλλά χωρίς δυνατότητα εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικές πηγές, με μια οικονομία που πατάει σε δύο πυλώνες, της οικοδομικής δραστηριότητας και των υπηρεσιών,  με εκτεταμένες ακτές και υφαλοκρηπίδα , με μια ατελή βιομηχανική ανάπτυξη και μια υπανάπτυκτη βιοτεχνία, έναν διογκωμένο δημόσιο τομέα και μια ανάπτυξη που βασίζεται στην κρατική αρωγή, δεν έχει καμιά άλλη δυνατότητα, παρά μόνο να αποτελέσει μια προνομιακή χώρα υποδοχής ξένων κεφαλαίων, που θα εγγυώνται μια αναπτυγμένη οικονομία και θα δημιουργούν αν όχι μια υπερέχουσα στον Βαλκανικό χώρο οικονομική δύναμη, τουλάχιστο το ισοδύναμο της Τουρκικής υπεροχής, ως μιας ανταγωνιστικά  αναδυόμενης  οικονομίας νεοφιλελεύθερων προσαρμογών.

Το βασικό εμπόδιο στο θεώρημα του Γιώργου, σύμφωνα και με τις θεωρίες τους  εκσυγχρονισμού, αποτελεί η παραδοσιακή κοινωνία, η παραδοσιακή συγκρότηση του Κράτους, η παραδοσιακή επιχειρηματικότητα και οι παραδοσιακές εργασιακές κοινωνικοοικονομικές σχέσεις, αλλά και η οργανωμένη αντίσταση των εργαζομένων και τα ισχυρά συνδικάτα.
Το λάθος δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας ως Κυβέρνηση, ήταν πως η εφαρμογή του Νεοφιλελευθερισμού χωρίς την ανατροπή και την θανάτωση των παραδοσιακών στοιχείων που βασιζόταν η συγκρότηση Κράτους - Κοινωνίας, σχέσεων - επιχειρηματικότητας, δομών και θεσμών, όχι μόνο δεν οδηγούσαν  στην σύγχρονη οικονομία αλλά περιέπλεκαν  τα πράγματα, εκθέτοντας την χώρα σε περισσότερους τους ενός κινδύνους, όπως ο κίνδυνος της περιθωριοποίησης.
Αλλά ένας τέτοιος σχεδιασμός και μια αυτού του τύπου εφαρμογή πολιτικό-οικονομικής  ανασύστασης του Κράτους προϋποθέτει, είτε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς άσκησης εξουσίας, είτε μια έξωθεν βοήθεια που θα έχει επικυρίαρχες δυνατότητες, έστω και αν στον λαό φαίνονται ως εκβιασμοί ή αποικιοκρατική υποτέλεια της χώρας.

Αυτό ακριβώς αποφάσισε ο Παπανδρέου μετά την αποτυχία του, να συγκαλέσει ως συμβούλους του το ΔΝΤ.  Το ΔΝΤ δεν έχει αυτήν την καταστατική αρμοδιότητα του έμμισθου ή άμισθου συμβούλου, εκτός της περιπτώσεως που μια χώρα που οδηγείται στην πτώχευση προσφύγει σ’ αυτό για την ….. σωτηρία της.
Έτσι λοιπόν ο κ. Παπανδρέου αφού εφάρμοσε με υποδείξεις του ΔΝΤ  πολιτικές πτώχευσης της χώρας, μέσα σε ένα εξάμηνο διέλυσε τελείως τον κρατικό μηχανισμό, διαπόμπευσε την χώρα και την δυναμική της οικονομίας στο εξωτερικό και κατόπιν υπό τύπο απειλής προσέφυγε στις αγκάλες του ΔΝΤ στις οποίες προσχώρησε και η Ε.Ε., αφού το σχέδιο ανατροπής των εμποδίων και εγκαθίδρυσης του Νεοφιλελευθερισμού ως μεταμοντέρνα σισιαλφιλελεύθερη εκδοχή, ήταν ευρηματικότατο.

Αυτό ακριβώς δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε η ΓΣΕΕ, αλλά ούτε και η Αριστερά.

Το ίδιο είχε αποφασίσει και ο πρωτοδιδάξας τον, κ. Σημίτης, αλλά με μια κάστα μαϊμούδων που τον περιέβαλαν και ο τρόπος που επιχειρήθηκε αυτή η ανατροπή,  δηλαδή με την  τραγωδία του χρηματιστηρίου, με τα δύο τρίτα του κομματικού δυναμικού αντίθετό του και η ανάγκη δημιουργίας πλασματικής ανάπτυξης ως …. αντιστάθμισμα, καθώς και μιας Ε.Ε. που δεν είχε αποσαφηνίσει ούτε είχε αποδεχτεί την νέα φιλοσοφία ανάπτυξης, ήταν αδύνατη η  ευόδωση του εγχειρήματος.
Σήμερα τα πράγματα σε αυτό το επίπεδο είναι διαφορετικά, και αυτό οφείλεται στην εντέχνως κατασκευασμένη ( συμφωνία Γερμανίας - ΗΠΑ) κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ "παρασύροντας" και την Ευρώπη. 

Όσο για τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα τους και την Αριστερά, αυτοί όλοι εξακολουθούν να κινούνται με μηχανές που καίνε κάρβουνο.--

Το παραπάνω αποτελεί την τελευταία πολιτική μου αρθρογραφία
Βαγγέλης Κωνσταντίνου