οικονομική κρίση, πολιτική και το εμπόδιο του τεχνοκρατικού μάνατζμεντ και της τεχνοκρατικής κερδοσκοπίας

Καθώς ο Παπανδρέου ως υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη δήλωνε στο εξωτερικό, ότι θα κοιμάται ακόμη πιο ήσυχος αν ξέρει πως η χώρα θα είναι πιο μικρή από ό,τι σήμερα γεωγραφικά τουλάχιστον προσδιορίζεται, εντούτοις διέφευγε τότε σε όλους μας, πως δεν εννοούσε απλά την γεωγραφική επικράτεια αλλά και την οικονομική. 

Θιασώτης της παγκοσμιοποίησης Μπούς  και μιας «παγκόσμιας Κυβέρνησης»,  ό,τι δομεί, ό,τι περιγράφει , ό,τι προσδιορίζει ένα Κράτος, δεν έχει πολύ μεγάλη ή και καθόλου σημασία, από την στιγμή που του αφαιρείται  το κυριαρχικό δικαίωμα της οικονομικής οντότητας.

Η αφαίρεση αυτή είτε μπορεί να γίνει στα πλαίσια συμφωνίας των ανώτερων

( ισχυρών) οικονομιών, είτε μέσα από την άσκηση πολιτικών υπερχρέωσης και οικονομικού μαρασμού των μικρών και υπανάπτυκτων οικονομιών.

Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, προαποφασίσθηκε όταν στο κάλεσμα Τζωρτζ Μπούς οι Ευρωπαίοι ηγέτες που, αφού πρώτα είχαν εκχωρήσει την Πολιτική εξουσία και την δύναμη των κρατών τους στις πολυεθνικές επιχειρήσεις, κατέθεσαν την υποταγή τους στο νέο δόγμα ιμπεριαλιστικής ανάπτυξη, στην γνωστή σε όλους μας, Παγκοσμιοποίηση. Στην επίσης γνωστή σε όλους μας οικονομική θεωρία ανάπτυξης της οικονομικής σχολής  του Πανεπιστημίου του Σικάγου.

Όπως και κατά την περίοδο της βιομηχανικής ανάπτυξης, οι μηχανές επεξεργασίας βάμβακος και οι επενδύσεις στα νέα εργαλεία βοήθησαν στην ανάπτυξη μιας αγοράς δούλων στην Αμερική για την παραγωγή και συγκομιδή τόνων βαμβακιού, η νέα τάση της οικονομίας, που δεν επενδύει υποχρεωτικά μόνο στον πόλεμο ( Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Λιβύη κλπ) αλλά κυρίως στην μεγέθυνση του εμποδίσματος στην αυτοδύναμη ανάπτυξη και στην υπερχρέωση των οικονομιών που «εξωθούνται» να συμπράξουν σε μεγάλους Διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς,  με όπλα το εξωτερικό χρέος και την πλήρη και ολοσχερή παραίτηση των κρατών από κάθε μορφής ιδιοκτησίας ( εδαφών, οικονομικών μονάδων παραγωγής, ορυκτού πλούτου κλπ.), εκτιμούν ότι θα ανοίξει μια καινούργια αγορά κεφαλαίων και εθνόδουλων, ατόμων και οικονομιών, που θα σημαδεύσει τον 21 αιώνα. 

Όπως και κατά την απαρχή της προηγούμενης περιόδου η ανάπτυξη περιορίστηκε σε ένα μικρό αριθμό στελεχών ( νέων ιδιοκτητών και μάνατζερ) και αργότερα στο κλαμπ προστέθηκαν μονάδες και λόμπι χρηματιστών, αφήνοντας τους πληθυσμούς των κοινωνιών εκτός νυμφώνος, το νέο επιχείρημα στοχεύει στην μείωση αυτού του αριθμού και από απόψεως παραγωγής κεφαλαίων και από απόψεως συντελεστών στην παραγωγή και την συσσώρευση. 

Επειδή η παλιά συγκρότηση και ερμηνεία των κρατών ως οντότητες, αποτελούν μέρος των στοιχείων εμποδίσματος της νέας τάξης πραγμάτων, ότι επιχειρείται στο επίπεδο των κοινωνιών το ίδιο ακριβώς επιχειρείται και στο επίπεδο των κρατών.

Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της καπιταλιστικής ευημερίας, αν δεν είχαμε την τεχνολογία, τον καπιταλισμό, την ελεύθερη αγορά, το ελεύθερο εμπόριο, τις χρηματαγορές και την παγκοσμιοποίηση ( την παλιά της ερμηνεία) σήμερα δεν θα είχαμε την δυνατότητα να χρηματοδοτήσουμε το σημερινό μας βιοτικό επίπεδο.

Ακριβώς όμως, επειδή είχαμε όσα πράγματι ισχυρίζονται, για τον λόγο αυτό βρισκόμαστε στο τέλος του δρόμου και στην αρχή του γκρεμού.

Ό,τι όμως ισχυρίζονται πως δημιούργησε ανάπτυξη και ευημερία, που έτσι ή αλλιώς περιορίσθηκε σε μια νέα τάξη ιδιοκτητών και μάνατζερ, πραγματοποιήθηκε, κυρίως από τα μέσα του 20 αι. και δώθε, εξ αιτίας εξωτερικών παραγόντων και όχι εξ αιτίας της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ελεύθερης αγοράς.

Απεναντίας βάθυνε την κρίση στις εξαρτώμενες από τον καπιταλισμό κοινωνίες, επέτρεψε την δουλεία και την άγρια εκμετάλλευση των παιδιών, καθυστέρησε την μόρφωση και αύξησε την θνησιμότητα λαών, είτε μέσα από συνεχείς πολέμους, δικτατορίες, εμφύλιους, αρρώστιες και πείνα.

Πράγματι όμως δημιούργησε τεράστιες δεξαμενές συσσώρευσης κεφαλαίου, επένδυσε σε πρωτοποριακές μορφές τεχνολογίας, αλλά κυρίως για την αύξηση της στρατιωτικής υπεροχής και δια αυτής, στην υποδούλωση μεγάλου αριθμού κρατών και αχόρταγης εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών του κάθε κράτους χωριστά.

Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, στο σήμερα εκείνο που παρατηρούμε είναι ότι, η ευημερία των αριθμών τελικά δεν αντιστοιχήθηκε με την ευημερία των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.

Στην Ελλάδα, έχουμε μια διαφορά σημαντικής γλώσσας και εννοιών που βρίσκει σε πάρα πολλά ζητήματα εκ διαμέτρου αντίθετα  τα αντίστοιχά τους όπως, άλλο εννοούμε εμείς ανάπτυξη και άλλο εννοούν οι άλλοι.

Ακόμη και σήμερα για τους δυτικούς, η λέξη «ανάπτυξη» είναι ταυτόσημη και όχι αντίθετη της λέξεως  «μεγέθυνση».

Η έννοια «ιδιαιτερότητα» που για εμάς σημαίνει πολιτιστικό πρότυπο για τους δυτικούς σημαίνει καθυστέρηση και υπανάπτυξη.

Όταν μιλούν οι δυτικοί για παραγωγικότητα, εννοούν την αποδοτικότητα. Όμως η αποδοτικότητας είναι ένα ιδεολόγημα της αγοράς και των μάνατζερ, μια αφηρημένη και πρωτίστως αρνητική έννοια.

Αντιθέτως η παραγωγικότητα αφορά το περιεχόμενο της πολιτική και της παραγωγής πολιτικής. Κάτι που ασφαλώς δεν μετριέται μισθολογικά ούτε επηρεάζει το κόστος παραγωγής. Αντιθέτως επηρεάζει αρνητικά το μισθολογικό κέρδος των εργαζομένων.

  

 Φρόντισαν βέβαια οι πολιτικοί μας στην αγωνία τους να μοιάσουν των δυτικών και να μιμηθούν τους δυτικούς ως να φαίνονται πως είναι δυτικοί, να ενοχοποιήσουν και τον ελληνικό πολιτισμό και την ιδιαιτερότητα που παρήγαγε χρόνια πριν αυτή η χώρα και αυτός ο λαός. Γι’ αυτό και είναι παντελώς ανίκανοι να διαπραγματευτούν και ακόμη περισσότερο να εξηγήσουν τι είναι Ελλάδα, τι είναι και πως υπάρχει ο Ελληνικός πολιτισμός.

Σήμερα η ιδιαιτερότητα ταυτίζεται όπως ακριβώς φρόντισε ο κ. Παπανδρέου και τα Δυτικοειδή του εξαπτέρυγα να προπαγανδίσουν, με τις έννοιες διαφθορά και λαμόγια.

Παραμένει όμως εντυπωσιακό γεγονός ότι συνεχίζουν δράττοντας της ευκαιρίας που τους δόθηκε ή που κατασκεύασαν, της οικονομικής κρίσης, να μεταχειρίζονται με τον ίδιο παλαιολιθικό πολιτικό λόγο, την παλαιά ιδεολογία της ανάπτυξη, που μέσα από την απορύθμιση του κράτους, των οικονομικών μοντέλων, της εκπαίδευσης, των εργασιακών σχέσεων  και του εκσυγχρονισμού της χρηματιστηριακής αγοράς,  ελπίζουν  ότι αποτελεί δοκιμασμένο μοντέλο που θα επαναφέρει την ευημερία στην οικονομία μέσω του γνωστού μηχανισμού που αποκαλείται «δυνάμεις της αγοράς».

Όμως η «ιστορία» της αγοράς και των δυνάμεων της γράφονται από την ιστορία της και η ιστορία έχει γραφεί από τις πράξεις της.

Είναι τόσο μεγάλη η πλάνη τους ώστε καταφεύγουν σε ότι καταδικάσθηκε ιστορικά αυτοκαταστροφικό και δεν αντιλαμβάνονται ότι η οικονομία δεν μπορεί να αναλάβει πρωταγωνιστικό και καθοδηγητικό ρόλο.

Ενώ εμείς τους δώσαμε την πολιτική εξουσία, εκείνοι την παρέδωσαν στην  οικονομία.  

Γίνονται και οι ίδιοι τόσο πολύ γελοίοι, που φθάνουν να σημειώσουν ότι για την καθυστέρηση των εσόδων του κράτους δεν φταίνε οι φορολογικοί συντελεστές, η ανεργία και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, αλλά μονοδιάστατα η ύφεση, ως να υπήρχε ανεξάρτητη και εξ ουρανού και την ίδια στιγμή ( τρεις μήνες μετά) να σημειώνουν περιχαρείς ότι εμφανίστηκαν σημάδια πρώτης ανάκαμψης της τάξεως του 0,8%. Από το 6,5% ύφεσης με το πάτημα ενός κουμπιού βρέθηκε ανάκαμψη 0,8%. Δηλαδή μέσα σε τρεις μήνες πραγματοποιήθηκε το μέγιστο των θαυμάτων. 7,3% θετική ανάπτυξη. 

Είναι τόσο γελοίοι που την ίδια στιγμή που συνειδητοποιούν πως γραφειοκρατία και η φοροδιαφυγή αποτελούν αντικίνητρο στην χρηματοδότηση της οικονομίας, υπερασπιζόμενοι το ίδιο αυτοκαταστροφικό ιδεολόγημα της ανάπτυξης μέσα από την εξάρτηση και την προσάρτηση στους μηχανισμούς της, που στήθηκε πάνω στην ανάπτυξη και μεγέθυνση της γραφειοκρατίας, καλούν «υγιείς» επενδυτές τύπου Σώρος ή τύπου Μυτηλιναίος ώστε η Ελλάδα να επανέλθει στην ίδια κατάσταση πριν από την  κρίση. Δηλαδή στις αγορές και στην αύξηση του εξωτερικού χρέους.  

Προσπαθούν να ισχυριστούν ότι κατέχουν σε απόλυτα μεγέθη μια καταπληκτική μόρφωση και γνώση των οικονομικών και μια τέτοια ικανότητα που κάθε πράξη τους είναι τόσο καλά σχεδιασμένη, στοιχειοθετημένη και υλοποιήσιμη ώστε οι στρατηγικές τους δεν έχουν ούτε περιθώριο λάθους.

Σκεφτείτε λοιπόν τώρα ότι αυτοί που το ισχυρίζονται αυτό είναι ο Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου, ο Λοβέρδος, η Κατσέλη, η οικιακή βοηθός της Μπίλντερμπεγκ και τα άλλα Δυτικοειδή φρόκαλα.

Γοητευμένοι από μια μερίδα μάνατζερ ορισμένων μεγάλων πολυεθνικών ή μεγάλων εθνικών επιχειρήσεων καθώς και εύρωστων χρηματαγορών και κάτω από την αγωνία τους να ανταγωνιστούν τους «ομοίους» τους,  δεν φείδονται σε τέτοιου είδους μπαγαποντιές, όντας λαλίστατοι, λεπτομερείς με την  ίδια αταλάντευτη  επιχειρηματολογία της ίδιας παγιωμένης κοσμοθεωρίας του τεχνοκρατισμού.

Αν όμως παρακολουθήσουμε αυτούς τους μάνατζερ, πάρτε ως παράδειγμα τον Προβόπουλο, θα διαπιστώσουμε με πόση ευκολία επαναλαμβάνονται χωρίς την δυνατότητα να παράγουν σκέψη. Αναλώνονται στην αναμάσηση αφηρημένων θεωριών, βρίσκονται εκτός πραγματικότητας και εμποδίζουν κάθε τι που θα τους θέσει στον κίνδυνο της δημιουργικότητας.

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και το πλήθος των οικονομικών σχολών και των σχολών διοίκησης επιχειρήσεων. Σχολές που στοχεύουν απλώς σε εκείνο που πρώτος ο Στάλιν απέδειξε, πως ο έλεγχος της εξουσίας περνάει μέσα από τον έλεγχο στην γνώσης και τον έλεγχο του προσωπικού.  

Παρότι η ιστορία έχει αποδείξει ότι από τότε που οι τεχνοκράτες ανέλαβαν να οδηγήσουν την οικονομία και την ανάπτυξη , το μόνο που πρόσθεσαν στην επιστήμη τους, ως επιστήμη οικονομίας,  ήταν ένα σύνολο ενεργειών αποτυχία και συνεχών κρίσεων. Και όμως εξακολουθούν μετά από 40 χρόνια να μπλοκάρουν την δραστηριότητα της οικονομίας και να τροφοδοτούν την οικονομική επιστήμη με τις ίδιες αυτοκαταστροφικές θεωρίες οικονομίας και τεχνοκρατισμού, που όμοιές τους μπορούν  να συγκριθούν με  θεωρίες που ξαναζωντανέυουν τα κόπρανα  και  τα κάνουν τροφή. Οπότε τότε θα έχουν βρει την λύση. Αντί να παράγουμε σπόρους, φυτοφάρμακα, και τεχνικές καλλιέργειας θα παράγουμε σκατά.  

Όπως λέει ο John Ralston Saul, «η δημιουργικότητα τρομάζει το μυαλό του μάνατζερ, γεγονός που έχει αρνητική επίδραση στην καινοτόμο δράση και τις μεταρρυθμίσεις…..» γι΄ αυτό καταφεύγει σε αφηρημένες θεωρίες και τεχνοκρατικούς ονειρόδρομους βλέποντας μπροστά του να ανοίγεται  ένας κόσμος αποκομμένος από κάθε αίσθηση της πραγματικότητας, που δεν τον εμποδίζει να συνεχίζει να δημιουργεί περίπλοκους συνδυασμούς.   Ακόμα και οι κρατικοί αξιωματούχοι                ( καθώς η μόδα έχει διεμβολίσει και τους συνδικαλιστικούς «ινστρούχτορες»)   θέλγονται από την περίπλοκη  λογική  δεξιοτήτων των τεχνοκρατών  τόσο που δεν χάνουν σαν ευκαιρία να τους μιμούνται και να τους χρησιμοποιούν ως δρόμο ασφαλούς διέλευσης.

Αν κάτι απροσδόκητο μπορεί να τους επαληθεύσει τότε αυτό παγιώνεται ως αντίληψη και οικονομική επιστήμη περίπλοκων επιπέδων που κατισχύει στον τρόπο σκέψης και  συμπεριφοράς των  κατεχόντων την πολιτική εξουσία, οι οποίοι ενώ προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν κοιμούνται τα βράδια, εντούτοις περιμένουν αδρανείς να επωφεληθούν από το απροσδόκητο.

Τι προτείνουν οι μάνατζερ στις επιχειρήσεις και στις διάφορες κυβερνήσεις; Μια παλιά και αποτυχημένη συνταγή, των περικοπών, των αποκρατικοποιήσεων με το λιγότερο κράτος, , επενδύσεις χωρίς ρίσκο και χωρίς δημιουργικότητα.

Ενώ οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι είναι ένθερμοι υποστηρικτές του καπιταλισμού και της ελεύθερης οικονομίας δεν ρισκάρουν να το αποδείξουν αναλαμβάνοντας προσωπική ευθύνη και κρύβονται μέσα στον προστατευτισμό της υπαλληλικής τους σχέσης και της γραφειοκρατίας που τόσο πολεμούν.

Δέστε  τους τροϊκανούς μάνατζερ που κάθε λίγο και λιγάκι ερχόμενοι στην Αθήνα επικρίνουν ως άλλοι καπιταλιστές την κυβέρνηση. Προτείνουν μια σειρά νέων μέτρων, αρκετά όμως κερδοφόρων για την τσέπη του, κατόπιν φεύγουν και όταν επιστρέψουν δεν αναγνωρίζουν ότι έκαναν λάθος, αλλά απεναντίας ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ικανή κυβέρνηση για να κάνει ορθολογική διαχείριση των προτάσεων τους.

Τι είναι εκείνο0 που τους απασχολεί περισσότερο; Μα είναι απλό. Να δείχνουν και να φαίνονται πως είναι απαραίτητοι, μοναδικοί και ότι μόνο αυτοί κατέχουν την επιστήμη του καπιταλισμού και των αγορών.

Προσφιλή τους διδακτική παραίνεση προς τις κυβερνήσεις αλλά και στις μεγάλες πολυεθνικές είναι οι αγορές , οι διασπάσεις επιχειρήσεων, οι επαναγορές, οι αποκρατικοποιήσεις ή το κλείσιμο αντιπαραγωγικών δημόσιων επιχειρήσεων.

Από την άλλη οι χρηματαγορές αντί να χρηματοδοτούν την ανάπτυξη, αρέσκονται στην χρηματοδότηση των αγοροπωλησιών και της αλλαγής χεριών.

Έτσι αντί της χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας η κυβέρνηση υπακούοντας στους μάνατζερ  δέχεται την χρηματοδότηση της χωρίς ρίσκο επένδυσης ( επομένως πάει περίπατο ο καπιταλισμός) που είναι η αποκρατικοποίηση.

Η κυβέρνηση δεν προχωρά μόνο στην εκποίηση των κερδοφόρων επιχειρήσεων αλλά κυρίως εκείνων που έχουν διασφαλισμένα μακροπρόθεσμα έσοδα, όπως η ενέργεια, το νερό, ο τζόγος, οι χερσαίες συγκοινωνίες.

Εκείνο που κρατά είναι ότι θα την επιβαρύνει στο μέλλον ( και στον παρόντα χρόνο ) και που θα την καθιστά συνεχώς υποχείριο των μάνατζερ, των αγορών και του εξωτερικού χρέους.

Τελειώνοντας, θα επικαλεσθώ και πάλι τον John Ralston: « Υπάρχει και ένας πιο σημαντικός παράγοντας που είναι άμεσα συνδεδεμένος με το πρόβλημα της τεχνοκρατίας. Η θεωρία που στηρίζει τις ιδιωτικοποιήσεις πρεσβεύει ότι η οικονομία ασφυκτιά από την υπερβολική παρουσία του κράτους.  Πουλήστε τις Δημόσιες επιχειρήσεις και η οικονομία θα αναζωογονηθεί. Η Οικονομία όμως αποτελείται από πολλούς κλάδους…… οι περισσότερες κρατικές βιομηχανίες κατατάσσονται στους συντηρητικούς κλάδους είτε εξαιτίας της ίδιας της φύσης αυτών που παράγουν είτε επειδή για δεκαετίες έχουν αφιερωθεί στην πλήρη αξιοποίηση των οικονομικών δραστηριοτήτων κάποιου τομέα». Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα με τις ιδιωτικοποιήσεις είναι ότι μεταφέρονται ενεργά ιδιωτικά κεφάλαια που προορίζονται στην ανάληψη κινδύνων και επομένως πολιτικών παραγωγικότητας σε περιοχές παθητικής ανάπτυξης.

Αυτό όμως ούτε αποτελεί νέες επενδύσεις, ούτε προσφέρει σε μια οποιαδήποτε αναπτυξιακή  προσπάθεια, ούτε προβάλλει τις καινοτόμες ιδέες, ούτε παράγει κεφάλαια ούτε δημιουργεί αγορά.

Είναι πλέον του αντιλογικού,  κάθε προσπάθεια επένδυσης στην ανάπτυξη και στο μέλλον της,  οι εμμονές στις αποκρατικοποιήσεις. Επί της ουσίας αυτό που πραγματοποιείται είναι η  παρεμβολή εμποδίων με την  ανάπτυξη και επαναφορά μοντέλων αποικιοκρατισμού, όπως το Κρατικά επιδοτούμενου κέρδους εσωτερικού ως μέσο ανάπτυξης.

O Γιώργος Κοντογιώργης συζητά για την ελληνική κρίση

O Γιώργος Κοντογιώργης συζητά για την ελληνική κρίση from Αντίφωνο on Vimeo.

Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ

"Πρόσωπα": Γ. Κοντογιώργης για πολιτικό Σύστημα-Σκηνικό και πολλά άλλα from Αντίφωνο on Vimeo.

Όταν η πραγματικότητα δραπετεύει απειλώντας μας με «θάνατο».

" ...... να αντιπαλέψουμε τις αδιέξοδες Νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εκβιαστικά επέβαλε στην χώρα μας η Τρόικα των Τοκογλύφων Δανειστών"
"....... όλοι μαζί να απαιτήσουμε την αλλαγή της Κυβερνητικής πολιτικής που προκαλεί κοινωνικές ανισότητες, φτώχεια, ανεργία και διεύρυνση της ύφεσης"

Ας κάνω τρεις κατ' αρχή παρατηρήσεις στις θέσεις που διατύπωσε η ΓΣΕΕ στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.
1. δεν υπήρξε κανένας εκβιασμός της Τρόικας και των Δανειστών ( χώρες Ε.Ε. - ΔΝΤ), ώστε η οικονομική ανάπτυξη να καθοδηγείται από τις θεωρίες του Νεοφιλελευθερισμού και απο τις θεωρίες του Νεοφιλελευθερισμού να περάσουμε στον εφηρμοσμένο Νεοφιλελευθερισμό

2. Μια Κυβέρνηση που χαράσσει πολιτικές υποταγμένες σε συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, που προκαλεί τις διαπιστώσεις της ΓΣΕΕ, δεν αλλάζει πολιτικές και η απαίτηση πρέπει να στοχεύει στην καθαίρεση της Κυβέρνησης και όχι της πολιτικής της.

3. Ή η πραγματικότητα βρίσκεται εκτός των τειχών της ΓΣΕΕ, ή η ΓΣΕΕ εκτός πραγματικότητας.
Η ΓΣΕΕ δεν έχει μέχρι σήμερα κάνει τον κόπο να διαβάσει το μνημόνιο εκχώρησης και υποταγής της χώρας στα ξένα οργανωμένα συμφέροντα καί ούτε έχει συνεδριάσει έστω και μια φορά για να διατυπώσει την συμφωνία ή την διαφωνία της στο λιβελογράφημα υποταγής που υπόγραψε η επαίσχυντη κυβέρνηση Παπανδρέου.

Στο αναρτημένο στην ιστοσελίδα της κείμενο, η ΓΣΕΕ επιχειρεί,  είτε να δεχτούμε πως η Κυβέρνηση βρίσκεται υπό καθεστώς εκβιασμού της από το ΔΝΤ και επομένως δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά ( παραβλέποντας πως απέκτησε δικαιώματα επικυριαρχίας και άσκησης εκβιασμών το ΔΝΤ), είτε η κυβέρνηση έχει μεν την δυνατότητα να κινείται ανεξάρτητα των εκβιαστικών επιλογών που για την χώρα αποφάσισε το ΔΝΤ κατόπιν σχετικού αιτήματος των επαίσχυντων  αλλά ταυτόχρονα και παράλληλα στην χώρα να ασκούνται οι νεοφιλελεύθερες συνταγές της Τρόικας και των δανειστών μαζί με τις σοσιάλφιλελεύθερες νεοταξικές εκδοχές του Νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύει το ΠΑΣΟΚ,  ως δύο παράλληλες εξουσίες ή δύο παράλληλα και ανταγωνιστικά κέντρα εξουσίας.

Δηλαδή η Κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει την πολιτική που γενά ύφεση, ανισότητες, ανεργία και φτώχεια , στην Ελλάδα που κυβερνά, ενω μπορεί να επιτρέπει στην Τρόικα, να εφαρμόζει την πολιτική της στην .... άλλη Ελλάδα !!!
Με άλλα λόγια : πιαστ' τ' αυγό και κούρευτο.

Διαπιστώνω ότι εκτός της τάσης να δικαιολογηθούν τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΓΣΕΕ που κατέχουν "ενδιαφέρουσες" κομματικές θέσεις στο κυβερνών κόμμα για την εμμονή τους να συνεχίζουν την κομματική τους σχέση με το ΠΑΣΟΚ, σχέση εξάρτησης, αυτός ο διχασμός της πραγματικότητας που υφίσταται στο στελεχιακό δυναμικό των κομματικών του ΠΑΣΟΚ στην ΓΣΕΕ, αλλά και των ομόκεντρων τους " αντιπάλων" της ΝΔ,  μου θυμίζει γενετικά τερατουργήματα με δύο κεφάλια σε ένα σώμα, όπου το κάθε κεφάλι δίνει διαφορετικές εντολές στα άνω και κάτω άκρα αφού αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα του περιβάλλοντός του από την οπτική που έχει το ένα, χωριστά από το άλλο.

Αντιλαμβάνομαι όμως την δύσκολη θέση που βρίσκονται τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΓΣΕΕ. Όμως
το επόμενο βήμα δεν θα είναι το μετέωρο βήμα του πελαργού.

Τα πράγματα είναι πολύ – πολύ, μα πάρα πολύ απλά, αλλά εξαιρετικά πολύπλοκο το αμπαλάζ που τα περιβάλλει. Όχι όμως δυσδιάκριτο.

Αν παρακολουθήσει κανείς όσα κατά καιρούς στο εξωτερικό έχει δηλώσει ο Γ. Παπανδρέου, είτε ως Πρόεδρος της σοσιάλ Διεθνούς, είτε ως Υπουργός Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Σημίτη και όσα μέχρι σήμερα έχει διακηρύξει ως  ..... Πρωθυπουργός, θα αντιληφθεί ότι αφ' ενός μεν θέλει να δημιουργήσει κάτι μεγαλεπήβολο που θα τον διαχωρίσει από το παππού και τον πατέρα του και αφ' ετέρου βάζοντας σε ένα "γουδί" διαφορετικές και  αλληλοσυμπληρούμενες θεωρίες οικονομικής ανάπτυξης να δημιουργήσει εκείνο το καινούργιο που θα παντρεύει σοσιαλφιλελεύθερες εκσυγχρονισμένες αντιλήψεις με τις Νεοφιλελεύθερες θεωρίες ανάπτυξης.  

Στο μυαλό του Γιώργου, η Ελλάδα , μια μικρή χώρα χωρίς δυναμικά πλεονεκτήματα έναντι γειτονικών χωρών, με δυναμικές μεν αλλά χωρίς δυνατότητα εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικές πηγές, με μια οικονομία που πατάει σε δύο πυλώνες, της οικοδομικής δραστηριότητας και των υπηρεσιών,  με εκτεταμένες ακτές και υφαλοκρηπίδα , με μια ατελή βιομηχανική ανάπτυξη και μια υπανάπτυκτη βιοτεχνία, έναν διογκωμένο δημόσιο τομέα και μια ανάπτυξη που βασίζεται στην κρατική αρωγή, δεν έχει καμιά άλλη δυνατότητα, παρά μόνο να αποτελέσει μια προνομιακή χώρα υποδοχής ξένων κεφαλαίων, που θα εγγυώνται μια αναπτυγμένη οικονομία και θα δημιουργούν αν όχι μια υπερέχουσα στον Βαλκανικό χώρο οικονομική δύναμη, τουλάχιστο το ισοδύναμο της Τουρκικής υπεροχής, ως μιας ανταγωνιστικά  αναδυόμενης  οικονομίας νεοφιλελεύθερων προσαρμογών.

Το βασικό εμπόδιο στο θεώρημα του Γιώργου, σύμφωνα και με τις θεωρίες τους  εκσυγχρονισμού, αποτελεί η παραδοσιακή κοινωνία, η παραδοσιακή συγκρότηση του Κράτους, η παραδοσιακή επιχειρηματικότητα και οι παραδοσιακές εργασιακές κοινωνικοοικονομικές σχέσεις, αλλά και η οργανωμένη αντίσταση των εργαζομένων και τα ισχυρά συνδικάτα.
Το λάθος δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας ως Κυβέρνηση, ήταν πως η εφαρμογή του Νεοφιλελευθερισμού χωρίς την ανατροπή και την θανάτωση των παραδοσιακών στοιχείων που βασιζόταν η συγκρότηση Κράτους - Κοινωνίας, σχέσεων - επιχειρηματικότητας, δομών και θεσμών, όχι μόνο δεν οδηγούσαν  στην σύγχρονη οικονομία αλλά περιέπλεκαν  τα πράγματα, εκθέτοντας την χώρα σε περισσότερους τους ενός κινδύνους, όπως ο κίνδυνος της περιθωριοποίησης.
Αλλά ένας τέτοιος σχεδιασμός και μια αυτού του τύπου εφαρμογή πολιτικό-οικονομικής  ανασύστασης του Κράτους προϋποθέτει, είτε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς άσκησης εξουσίας, είτε μια έξωθεν βοήθεια που θα έχει επικυρίαρχες δυνατότητες, έστω και αν στον λαό φαίνονται ως εκβιασμοί ή αποικιοκρατική υποτέλεια της χώρας.

Αυτό ακριβώς αποφάσισε ο Παπανδρέου μετά την αποτυχία του, να συγκαλέσει ως συμβούλους του το ΔΝΤ.  Το ΔΝΤ δεν έχει αυτήν την καταστατική αρμοδιότητα του έμμισθου ή άμισθου συμβούλου, εκτός της περιπτώσεως που μια χώρα που οδηγείται στην πτώχευση προσφύγει σ’ αυτό για την ….. σωτηρία της.
Έτσι λοιπόν ο κ. Παπανδρέου αφού εφάρμοσε με υποδείξεις του ΔΝΤ  πολιτικές πτώχευσης της χώρας, μέσα σε ένα εξάμηνο διέλυσε τελείως τον κρατικό μηχανισμό, διαπόμπευσε την χώρα και την δυναμική της οικονομίας στο εξωτερικό και κατόπιν υπό τύπο απειλής προσέφυγε στις αγκάλες του ΔΝΤ στις οποίες προσχώρησε και η Ε.Ε., αφού το σχέδιο ανατροπής των εμποδίων και εγκαθίδρυσης του Νεοφιλελευθερισμού ως μεταμοντέρνα σισιαλφιλελεύθερη εκδοχή, ήταν ευρηματικότατο.

Αυτό ακριβώς δεν μπορεί να αντιληφθεί ούτε η ΓΣΕΕ, αλλά ούτε και η Αριστερά.

Το ίδιο είχε αποφασίσει και ο πρωτοδιδάξας τον, κ. Σημίτης, αλλά με μια κάστα μαϊμούδων που τον περιέβαλαν και ο τρόπος που επιχειρήθηκε αυτή η ανατροπή,  δηλαδή με την  τραγωδία του χρηματιστηρίου, με τα δύο τρίτα του κομματικού δυναμικού αντίθετό του και η ανάγκη δημιουργίας πλασματικής ανάπτυξης ως …. αντιστάθμισμα, καθώς και μιας Ε.Ε. που δεν είχε αποσαφηνίσει ούτε είχε αποδεχτεί την νέα φιλοσοφία ανάπτυξης, ήταν αδύνατη η  ευόδωση του εγχειρήματος.
Σήμερα τα πράγματα σε αυτό το επίπεδο είναι διαφορετικά, και αυτό οφείλεται στην εντέχνως κατασκευασμένη ( συμφωνία Γερμανίας - ΗΠΑ) κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ "παρασύροντας" και την Ευρώπη. 

Όσο για τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα τους και την Αριστερά, αυτοί όλοι εξακολουθούν να κινούνται με μηχανές που καίνε κάρβουνο.--

Το παραπάνω αποτελεί την τελευταία πολιτική μου αρθρογραφία
Βαγγέλης Κωνσταντίνου

Είμαστε διανοούμενες πόρνες

Δήλωση του σκωτσέζου δημοσιογράφου  John Swinton, ο οποίος διατέλεσε αρθρογράφος και αρχισυντάκτης, στην εφημερίδα New York Times και οποίος σε μια σύναξη δημοσιογράφων, όταν ένας συνάδελφός του έκανε μια πρόποση «στο ανεξάρτητο του Τύπου», απάντησε:

«Δεν υπάρχει κάτι, μέχρι τη σημερινή μέρα, που να χρίζει τον τίτλο «ανεξάρτητος Τύπος». Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Δεν υπάρχει ούτε ένας από εσάς που να τολμάει να γράψει την ειλικρινή του γνώμη, και αν το κάνετε ξέρετε εκ των προτέρων ότι δεν θα τυπωθεί ποτέ.
Πληρώνομαι εβδομαδιαία για να κρατάω τις έντιμες απόψεις μου έξω από την εφημερίδα με την οποία συνδέομαι. Άλλοι από εσάς λαμβάνετε παρόμοιους μισθούς για παρόμοια θέματα και όποιος από εσάς φανεί τόσο ανόητος ώστε να γράψει ειλικρινείς απόψεις, θα βρεθεί στο δρόμο να ψάχνει για άλλη δουλειά. Αν επέτρεπα στις ειλικρινείς απόψεις μου να εμφανιστούν στην εφημερίδα μου, πριν περάσουν είκοσι τέσσερις ώρες, θα έχανα τη δουλειά μου.

Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται κατάφορα, να διαστρεβλώνει, να διαβάλει, να κολακεύει το θεό του χρήματος και να πουλάει τη χώρα του και τους συνανθρώπους του για το καθημερινό του ψωμί. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω και δεν μπορώ να καταλάβω τι ανοησία είναι αυτή η πρόποση στον "ανεξάρτητο Τύπο".

Είμαστε υποτελείς και εργαλεία των πλουσίων ανθρώπων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε μαριονέτες, εκείνοι τραβάνε τα κορδόνια κι εμείς χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι δυνατότητες και οι ζωές μας είναι όλα ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες.»

ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ-ΚΗΕ

Προσφυγή της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ στη Δικαιοσύνη

Posted: 08 Sep 2010 09:05 AM PDT

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ


ΑΙΤΗΣΗ ΑΚΥΡΩΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ

ΑΓΩΓΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΙΣΘΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ Ή ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΟΥ 13ου ΚΑΙ 14ου ΜΙΣΘΟΥ ΚΑΤΕΘΕΣΕ ΣΗΜΕΡΑ Η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ


Η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ συνεπής στις δεσμεύσεις της για την προσφυγή στην δικαιοσύνη κατά των όσων περιλαμβάνουν οι αντεργατικοί – αντιλαϊκοί νόμοι 3833 και 3845 που επέβαλαν οι σύγχρονοι κατακτητές της ΤΡΟΪΚΑ κατέθεσε σήμερα στο Συμβούλιο της Επικρατείας αίτηση ακύρωσης και στα πολιτικά δικαστήρια

ΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Οι Δημοτικές εκλογές μιας ανελεύθερης χώρας αποτελούν ευκαιρία να απαλλαγεί η χώρα αυτή απο τους δωσιλογους του ΔΝΤ και τους εταίρους τους, του Σαμαρά, όσο πιο γρήγορα για να ξαναδούμε τον ήλιο να ανατέλλει:

Ότι κινείται στο Πράσινο ή στο Γαλάζιο να φάει φούμο !!!

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ και πάλι με την πλάτη στον τoίχο.

Όταν μιλούσαμε από την πρώτη μέρα των μέτρων εναντίων των μισθοσυντήρητων τάξεων, ότι οι εργαζόμενοι αλλά και οι επαγγελματίες θα αντιληφθούν το βάρος των μέτρων από τον Σεπτέμβρη και μετά, δεν περιμέναμε να επαληθευθούν οι υποψίες μας ότι οι δωσίλογοι του ΔΝΤ θα συνέχιζαν με εκδικητικό μένος εναντίον των εργαζομένων και των μικρών εισοδημάτων, να προσθέτουν βάρη που στραγγαλίζουν κάθε οικογενειακό εισόδημα, αντί να παραδεχτούν την ατελέσφορη, αδιέξοδη και καταστρεπτική τους πολιτική στην οικονομία.

Όταν αυξάνεις τους συντελεστές φόρου, ταυτόχρονα μειώνεις τα εισοδήματα , δεν παρεμβαίνεις στην διαμόρφωση των τιμών, αυξάνεις τις τιμές στα παραγόμενα προϊόντα των Δημόσιων Επιχειρήσεων, χρηματοδοτείς τα κέρδη των τραπεζών και επιτρέπεις την αύξηση των επιτοκίων στα καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες, τότε τα έσοδα του Κράτους αν δεν μηδενίζονται τείνουν να μηδενιστούν.

Κάθε λογικός άνθρωπος που δεν υφίσταται εξαρτήσεις αντιλαμβάνεται ότι όσο φορτώνει τον γάιδαρο το μόνο που θα καταφέρει είναι να στυλώσει τα πόδια ή να ξαπλώσει φαρδιά – πλατιά καταμεσής στο δρόμο.

Αυτό είναι και το νέο δόγμα ( ο … τέταρτος δρόμος) Παπανδρέου, όπου η φτώχεια αποτελεί προνόμιο των φτωχών και ο πλούτος προνόμιο των πλουσίων.

Μεταξύ φτώχειας και πλούτου, πρέπει να υπάρχουν σαφέστατες διαχωριστικές γραμμές και τείχη να υψώνονται ανάμεσα στους δύο κόσμους.

Στο κράτος υπάρχουν δύο τάξεις ατόμων, η μια που εξουσιάζει και ζει πλουσιοπάροχα και η άλλη που έχει το δικαίωμα να εξουσιάζεται, να εργάζεται όποτε της το επιτρέπουν αλλά πάντα την υποχρέωση να πληρώνει το Κράτος επειδή της επιτρέπει να υπάρχει.

Καθώς προχωρούν τα πράγματα και ξεδιπλώνεται το δόγμα Παπανδρέου, ξεγυμνώνεται και η πραγματικότητα από τα φτιασιδώματά της.
Ό,τι το Κράτος κατασκεύασε και οριοθέτησε αποδομείται κατά το τραγικότερο.

Το Κράτος αφού απένειμε τον τίτλο του Πολίτη στο άτομο, το ενέταξε σε ένα σχηματοποιημένο σύστημα νόμων και ηθικών κανόνων που ονόμασε και περίγραψε ως κοινωνία και σήμερα προσδιορίζει τα νέα δικαιώματα και υποχρεώσεις των πολιτών, είτε ως «Καλλικράτη», επεκτείνοντας την κυριαρχία του Κράτους στην «ελεύθερη» βούληση των ατόμων στο αυτοδιοίκητο της τοπικής του Κοινότητας είτε ενοχοποιώντας την σύνταξη, τον μισθό, τα εργατικά δικαιώματα, όπου κάθε απόφαση και κάθε σχεδιασμός περί την οικονομία προσδιορίζει ποιοι πληρώνουν το κόστος και ποιοι απολαμβάνουν τα οφέλη των αποφάσεων και του σχεδιασμού.

Το Κράτος αναγνώρισε μετα από αγώνες το δικαίωμα στους εργαζόμενους να προασπίζουν τα δικαιώματά τους ή να διεκδικούν δικαιώματα μέσω αυτόνομων συγκροτήσεων σε οργανώσεις, αλλά ποτέ δεν τους αναγνώρισε το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης στην συγκρότηση των οργανώσεών τους, στην δράση τους, στον χαραχτήρα τους, στην δομή τους, στην λειτουργία τους , στην φυσιογνωμία τους.

Το Κράτος θεσμοθέτησε τις μορφές οργάνωσης των εργαζομένων περιορίζοντας το δικαίωμα επιλογής των μορφών αυτών από την μια και από την άλλην δημιούργησε ένα πλαίσιο κανόνων, νόμων και προστατευτικών δισυπόστατων οχυρωμάτων εν είδει ελευθεριών είτε έναντι των εργοδοτών, είτε έναντι των ίδιων των εργαζομένων είτε ακόμα και για προστασία του Κράτους από τους εργαζόμενους.

Σήμερα που το Κράτος επαναδομεί σχέσεις, θεσμούς, δικαιώματα, ταξικές μορφοποιήσεις κλπ., οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα μέσο, κανένα εργαλείο, καμιά δυνατότητα ούτε να εναντιωθούν, ούτε να αντιδράσουν, ούτε να αντιπαρατεθούν.

Οι σχηματοποιήσεις και η φυσιογνωμία που το Κράτος δημιούργησε και επέβαλε πάνω στις οργανώσεις υποβάλλοντας την σκέψη και την ίδια την θέληση των εργαζομένων, οδήγησε την πλειονότητα των εργαζομένων εκτός οργανώσεων από την μια και από την άλλη παρήγαγε πλειονότητα στελεχών που η παραμονή τους στα όργανα αλλά και η εξέλιξή τους δημιούργησε ένα μαχητό περιβάλλον σύνδεσης και εξάρτησης τόσο από το Κράτος όσο και δια των κομμάτων με το Κράτος.

Έτσι η «νομιμοποίηση» των οργανώσεων των εργαζομένων αλλά και η «νομιμοποίηση» της ιδιότητας του εργαζόμενου σε στέλεχος ή απλά μετέχων στην εργατική οργάνωση, προσδιορίστηκε από ένα δίχτυ κανόνων, μεθόδων και νομικών διατάξεων, αλλά και από τις σχέσεις και τον βαθμό εξάρτησης τους από τα κόμματα και από το πώς και πόσο υπηρετούν το Κράτος και τους θεσμούς που το Κράτος έχει δημιουργήσει.

Εκείνο που απουσιάζει από τους εργαζόμενους αφ’ ενός μεν το δικαίωμα να συγκροτήσουν κοινωνία, και από την άλλη να ερμηνεύσουν και να περιγράψουν τι είναι συνδικαλισμός και πως ασκείται.

Κατά κύριο λόγο οι οργανώσεις των εργαζομένων δεν είναι συνδικαλιστικές, παρά στην εξέλιξής του ισχυρές ή ανίσχυρες συντεχνίες ομοειδούς επαγγέλματος ή ειδικότητας.

Εκ των πραγμάτων, οι οργανώσεις βρίσκονται τόσο αντιμέτωπες με την καθημερινότητα και την πραγματικότητα που περιβάλλει την καθημερινότητα, όσο και μεταξύ τους, η μία απέναντι στην άλλη.

Οι εργαζόμενοι που μετέχουν σε αυτές, διδάχτηκαν από γενιά σε γενιά, ότι το δικό τους κοινό συμφέρον είναι υπέρτερο του συνολικού κοινού συμφέροντος, αφού το κοινό συμφέρον είτε προσδιορίζεται από την φύση της εργασίας, είτε από την ειδικότητα είτε από τον εργασιακό χώρο, είτε από την οικονομική δύναμη που κατέχει η επιχείρηση στο επίπεδο του Κράτους.
Έτσι ενώ εξαγγέλλεται από την Κυβέρνηση ότι αποδέχεται τις προτάσεις της δημόσιας επιχείρησης να αυξήσει την τιμή του παραγομένου προϊόντος, η οργάνωση του εργασιακού χώρου, τρίβει τα χέρια της, αφού προσδοκά ένα σημαντικό μερίδιο από την αύξηση αυτή για τους έχοντες κοινό συμφέρον εργαζόμενους - μέλη της.

Η Κυβέρνηση ήδη έχει προαναγγείλει την αύξηση της τιμής της kwh της ΔΕΗ προς την πλειονότητα των μισθοσυντήρητων, οι οποίοι ήδη βρίσκονται στο ναδίρ της οικονομικής αντοχής τους.
Η ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ δεν μπορεί να αντιληφθεί ποιος είναι ο ρόλος μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης, αφού ούτε τι είναι συνδικαλισμός γνωρίζει ούτε μπορεί να αντιληφθεί τι είναι κοινό συμφέρον, πέρα του ιδιωτικού της συντεχνίας της.

Άλλωστε στο παρελθόν είχε «ανακαλύψει» το σπάσιμο της χρέωσης ανά καταναλισκόμενη ενέργεια, ώστε να πετύχει αυξήσεις στις αποδοχές των εργαζομένων στην ΔΕΗ, να βερμπαλίζει για το ισχυρό συνδικάτο που είχε δημιουργήσει και να απειλεί θεούς και δαίμονες ( όπως πρόσφατα) όταν οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να «κοντύνουν» τα δικαιώματά τους ή να επιφέρουν αλλαγές στο εργασιακό τους καθεστώς.

Κανείς λοιπόν δεν έμαθε τους εργαζόμενους στην ΔΕΗ ( αλλα και των άλλων ΔΕΚΟ) ότι ο συντεχνιασμός και ο συνδικαλισμός είναι τα δύο άκρως αντίθετα και ότι ενώ ο συνδικαλισμός υπηρετεί τους εργαζόμενους, ο συντεχνιασμός υπηρετεί το κοινό συμφέρον της συντεχνίας, δηλαδή το ιδιωτικό συμφέρον που έρχεται σε αντίθεση με τον κοινό συμφέρον του συνόλου των εργαζομένων.

Όταν μάλιστα έχει προαναγγελθεί ότι η αύξηση της τιμής της kwh πραγματοποιείται όχι λόγο πραγματικής ανάγκης αλλά για να προσελκύσει επενδυτές, και αυτό σχεδιάζεται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, θα περίμενε κάποιος την άμεση αντίδραση των εργατικών στελεχών της ΓΕΝΟΠ και την προ μηνών απειλή τους, ότι θα νεκρώσουν την χώρα από ηλεκτρική ενέργεια αν τολμήσει η Κυβέρνηση και υλοποιήσει την απόφασή της, αλλά τούτη την φορά για την αύξηση της τιμής ηλεκτρικής ενέργειας.

Εγώ βέβαια δεν περιμένω ότι η ΓΕΝΟΠ πέραν της προστασίας των συντεχνιακών της «κατακτήσεων»,  ότι πρόκειται να προβεί σε καμιά στοιχειώδη συνδικαλιστική δράση.
Άλλωστε στο ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ, στους εκκολαπτόμενους "συνδικαλιστές" δεν διδάσκονται ο Συνδικαλισμός και το πως και την ανάγκη να ασκείται, αλλά ο ....." επιστημονικός συντεχνιασμός". Δηλαδή απο τον αυθόρμητο κορπορατισμό των εργατικών ενώσεων, στον επιστημονικά δομημένο κορπορατισμό.

Κατατίθεται την Πέμπτη η προσφυγή απο το ΔΣΑ για το Μνημόνιο

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Κατατίθεται την Πέμπτη η προσφυγή απο το ΔΣΑ για το Μνημόνιο

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ

Μεθαύριο Πέμπτη κατατίθεται τελικά στο Συμβούλιο της Επικρατείας η 70σέλιδη αίτηση ακύρωσης κατά των βασικών αρχών του «Μνημονίου» και των διοικητικών πράξεων που ακολούθησαν.
Πρόκειται για τη βασική δικαστική προσφυγή κατά των οικονομικών περιοριστικών μέτρων της κυβέρνησης, στην οποία πρωτοστάτησαν ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, η ΑΔΕΔΥ και η Ομοσπονδία Συνταξιούχων.

Το όλο εγχείρημα έγινε με πρωτοβουλία του προέδρου του ΔΣΑ Δ. Παξινού, ενώ το νομικό συντονισμό ανέλαβε ο συνταγματολόγος, καθηγητής Γ. Κασιμάτης. Οπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του ΔΣΑ, «τα κοινωνικά δικαιώματα σε μια ευνομούμενη πολιτεία δεν μπορεί να τίθενται εν αμφιβόλω εξαιτίας ή εξ αφορμής οικονομικών συγκυριών, όσο δυσχερείς και εάν είναι. Τη στιγμή που η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία έχει πλήρως εκχωρηθεί στον υπουργό Οικονομικών και στους διεθνείς δανειστές της τρόικας, ο μοναδικός πυλώνας της δημοκρατίας που απομένει είναι η Δικαιοσύνη, στην οποία και απευθυνόμαστε».
συνέχεια: http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=187225

Η ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ

"..... Οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας απορρίπτουν, όπως λένε, στο σύνολό του το νομοσχέδιο του υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων και δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν την τακτική αυτή, παρά τις αντιδράσεις του τουριστικού κόσμου...."

"......Οι οδηγοί αντιδρούν στην απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στο «άνοιγμα» του κλειστού επαγγέλματος των οδικών εμπορευματικών μεταφορών και στη δημιουργία εταιρειών οδικού μεταφορέα......."

Αυτή την περίοδο που οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον Τουρισμό, την εποχή αυτή που το Κράτος προσπαθεί να δημιουργήσει έσοδα, αυτήν την στιγμή στοχοποιούνται δύο επαγγελματικές κατηγορίες ενοχοποιώντας τες για .....αντί-τουριστική συμπεριφορά που στο όνομα των συντεχνιακών τους συμφερόντων θα στερήσουν έσοδα από τις επιχειρήσεις, το Κράτος και θα..... δυσφημίσουν την χώρα στο εξωτερικό.

Αν θεωρήσουμε ότι από την πλευρά των επιχειρηματιών υφίσταται παραγόμενο κεφάλαιο το οποίο έχει δικαιώματα από την συνεισφορά του στην διαμόρφωση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος τότε και από την άλλη πλευρά έχουμε ένα αντίστοιχο κεφάλαιο, της εργασίας και των συντελεστών-παραγωγών προϊόντων που έχουν αποφασιστική συμμετοχή στην διαμόρφωση του ΑΕΠ.
Επομένως το δίκιο δεν μπορεί να στηρίζεται σε ένα πόδι ή σε μισό κεφάλι.
Η παραγωγικότητα των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, η οποία προσπερνά του διεθνείς κανονισμούς πτήσεων, δεν μπορεί να αποτελεί κεκτημένα των επιχειρηματιών για να αυξάνουν τα κέρδη τους και λόγος συκοφάντησης του αγώνα τους, αλλά και  ταυτόχρονα υποχρέωση των εργαζομένων για διασφάλιση των κερδών των επιχειρηματιών με ταυτόχρονη περικοπή των μισθών τους.

Εδώ ισχύει η παροιμία, βρήκαμε παπά να θάψουμε καμιά εικοσαριά.
Τουτέστιν, βρήκαμε το ΔΝΤ ας περάσουμε ότι κατά καιρούς απαιτήσεις είχαμε σε βάρος της χώρας και των εργαζομένων και υπέρ της αχαλίνωτης κερδοφορίας μας χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να συμμετέχουμε στα έσοδα και στις δαπάνες τους κράτους.

Γι’ αυτό υπάρχουν οι εργαζόμενοι. Για να δουλεύουν πολύ, χωρίς δικαιώματα και χωρίς απαιτήσεις.

.  
Το καθεστώς αδειοδότησης των δημοσίας χρήσεως μεταφορών, δεν αποτέλεσε ούτε αποτελεί μονομερή απόφαση των ιδιοκτητών μέσων μεταφοράς δημόσιας χρήσης, αλλά της εκάστοτε Κυβέρνησης και των νομοθετημάτων της.

Νομοθετήματα που υπερχρέωσαν τον ΟΣΕ και δεν του επέτρεψαν να αναπτυχθεί παρά μόνο να δημιουργεί ελλείμματα.
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις, η γέφυρα Ρίου - Αντίρριου και η διπλή ( που ποτέ δεν έγινε) γραμμή Αθηνών - Χαλκίδας.
Το ότι "ξέχασαν" στην μελέτη τους να συμπεριλάβουν σιδηροδρομική γραμμή Ρίο - Ιωαννίνων - Εξωτερικού, αποτέλεσε πριμοδότηση σε βάρος της ανάπτυξης της Δυτικής Ελλάδας και όφελος της κάστας των ιδιοκτητών Δημόσιας Χρήσης.
Ποιοι το έκαναν; Μα το ΠΑΣΟΚ με κυβέρνηση Σημίτη.
Αλλά το ζήτημα της απελευθέρωσης είναι όχι η αδειοδότηση των Ελλήνων ιδιοκτητών Δ.Χ. να συστήσουν ατομική ή ΕΠΕ, ή ΑΕ μεταφορική εταιρεία, αλλά να εκτοπισθούν από τις μεγάλες πολυεθνικές που θέλουν να εισβάλουν με προνομιακούς όρους στην επιχειρηματική δράση των χερσαίων μεταφορών στην χώρα μας.


Όμως η Κυβέρνηση δεν μπορεί να νομοθετεί αναδιάρθρωση της οικονομίας της χώρας  κατά τρόπο που βολεύει ανταγωνιστικές οικονομίες ακόμη και αυτής καθ' αυτής της Ε.Ε., όταν με τα νομοθετήματα αυτά εκτοπίζεται η Ελληνική επιχειρηματικότητα και την θέση της καταλαμβάνει η Γερμανική ή η Γαλλική ή οποιαδήποτε ανταγωνιστική οικονομία.
Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα οι ανεγκέφαλοι Έλληνες επιχειρηματίες συναινούν στον αφελληνισμό της Ελληνικής οικονομίας κάτι που πολύ σύντομα θα τους οδηγήσει σε μικρούς υπαλλήλου-συνεταίρους  μεγάλων πολυεθνικών τραστ, ενώ εκείνοι θα διατηρούν τους τίτλους ευγενείας _ επιχειρηματία_ όπως οι ευγενείς του Λονδίνου, που πουλούν τους τίτλους τους για να ζήσουν.
Τα επεκτατικά διέξοδα των οικονομιών της Γερμανίας ή της Γαλλίας η οποιασδήποτε άλλης χώρας δεν μπορούν να νομοθετούνται σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων της χώρας μας.

Ακόμη και αν φθηνύνει η μεταφορά προϊόντων εντός της Ελληνικής επικράτειας - και αυτό μπορεί μα συμβεί κατα την περίοδο εκτοπισμού των ιδιοκτητών ΔΧ- τα έσοδα των επιχειρήσεων μεταφορών, ( υφίστανται ήδη στην Ελλάδα αλλά ισχύουν μόνο ως Ελληνικές εταιρίες) δεν θα συνεισφέρουν στην αύξηση του ΑΕΠ, αλλά στην αύξηση εσόδων του Γερμανικού, Εγγλέζικου, Γαλλικού κλπ, ΑΕΠ, επειδή οι εταιρείες που θα επενδύσουν θα είναι Γερμανικές, Γαλλικές, Αγγλικές κλπ.

Τα έσοδα της Γερμανίας από την Ελλάδα ανέρχονται στα 6,5 δίς ευρώ το έτος. 6,5 δις ευρώ που θα μπορούσε να αποτελεί Ελληνικά κεφάλαια που θα επενδύονται σε τομείς και προϊόντα ανταγωνιστικά προς τα αντίστοιχα Γερμανικά.

Όμως κάθε προσπάθεια ανάπτυξης βαριάς βιομηχανίας ή παραγωγή προϊόντων νέας τεχνολογίας ( όπως μικροτσίπ) ναρκοθετήθηκε από τις κυβερνήσεις προς χάρη της παραμονής τους στην διαχείριση της εξουσίας μέσα από την διευκόλυνση της αύξησης των εισαγωγών και της ταυτόχρονης καταστροφή της Ελληνική παραγωγής και της Ελληνικής Ανάπτυξης.
Η εισαγόμενη  ανάπτυξη μέσω των έτοιμων προϊόντων ή των εργαλείων απομυζά τεράστια παραγόμενα κεφάλαια στην Ελλάδα, και η χώρα παραμένει δέσμια της υπανάπτυξης της.

Σήμερα με την φασιστική Κυβέρνηση Παπανδρέου επιχειρείται ίσως το τελευταίο κτύπημα της Ελληνικής οικονομίας και της ίδιας της χώρας.
Αυτό αποτελεί την αρχή μιας διαδικασίας αφελληνισμού της επιχειρηματικότητας και στο επίπεδο της μικρομεσαίας επιχείρησης, πέρα του αφελληνισμού των ΔΕΚΟ και του Κρατικού τραπεζικού συστήματος. Αλλά  κυρίως εκείνης που έχει άμεση σχέση με τις υποδομές, για τις οποίες τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση στο όνομα της "Ελεύθερης αγοράς", όσο και η σημερινή στο όνομα της τρόικας, των ελλειμμάτων και του Πατριωτισμού,  έχουν συμφωνήσει και έχουν δεσμευτεί στον ενταφιασμό της χώρας και της οικονομίας με καθεστώς αποικιακού προτεκτοράτου, για τα επόμενα εκατό χρόνια.

Το ΔΝΤ θα παραμείνει στην χώρα το λιγότερο 18 χρόνια. Τόσα όσα έχει παραμείνει σε κάθε χώρα που του ζητήθηκε η.... βοήθειά του.
Όλη αυτή την περίοδο το ΔΝΤ θα εποπτεύει και θα διορθώνει την πορεία προλεταριοποίησης της χώρας και της οικονομίας καθώς θα σταθεροποιούνται οι δομές αποικιακής εξάρτησης.

Καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση βάση της συνθήκης της Ρώμης δεν έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στα εσωτερικά μιας χώρας μέλους και καμιά υποχρέωση δεν γεννάτε για την Ελλάδα, για την εφαρμογή αποφάσεων της τρόικας της ΟΝΕ.

Οφείλουν οι εκλεγμένοι στο Ευρωκοινοβούλιο Ευρωβουλευτές, να αντιτάξουν τις θέσεις και αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου με τις οποίες ούτε το Euro group αναγνωρίζουν, ούτε τις αποφάσεις του, ούτε την ηγεσία του, καθώς τους έχει απαγορευθεί ακόμη και να συνεδριάζουν.

Εντούτοις οι θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρωμονόδρομου όπως ακριβώς αντιλαμβάνονται της αξία, την ουσία και το πνεύμα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, αντιστοίχως αντιλαμβάνονται την αξία, την ουσία και το πνεύμα της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας και του Ευρωκοινοβουλίου.

Όντως οι θιασώτες της ΟΝΕ και Ευρώ στην Ελλάδα, κατώτεροι υπάλληλοι οικονομικών τραστ, Ευρωπαϊκών ή Αμερικάνικων συμφερόντων, συμπεριφέρνονται ως αυθεντικοί ψυχογιοί και σε κάποιες των περιπτώσεων βασιλικότεροι τοι Βασιλέως.

Θα ήθελα τέλος να στηλιτεύσω την στάση των βενζινοπωλών, οι οποίοι γνωρίζοντας ότι οι προμηθεύτριες εταιρείες πετρελαιοειδών έχουν δικά τους βυτιοφόρα, εντούτοις προβαίνουν σε στημένες διαδικασίες στέρησης καυσίμων, για να μαυραγορήσουν σε βάρος των καταναλωτών, αυξάνοντας την τιμή της βενζίνης.

Είναι αισχρό να προσπαθεί ένας κλάδος να ωφεληθεί πρόσκαιρα σε βάρος άλλου κλάδου, από τον οποίο μάλιστα και εξαρτάτε σε μεγάλο βαθμό αλλά και που συνεργάζεται μαζί του.
Πιο αισχρό όμως είναι πίσω από αυτή την ιστορία να κρύβεται η ίδια η κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑ

Ο ΥΠΕΡ-ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ που θα μας αφήσουν οι πρσινοχαφιέδες των ΗΠΑ και του Δ' ΡΑΙΧ

Τα διεθνή ρεντίκολα που όπου πάνε, με πρώτο τον αρχιμαφιόζο, γίνεται Η καζούρα με τραγουδάκια και βίντεο, όπως το τελευταίο απο την Δημόσια Εκπαιδευτική τηλεόραση των ΗΠΑ, ετοιμάζονται να ψηφίσουν νόμο για την πώληση κρατικής περιουσία και εδαφών της χώρας.

Αλήθειες και μύθοι για πετρέλαιο, χρυσό και τους κρυμμένους θησαυρούς της Ελλάδας

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=13816&subid=2&pubid=43545147# ( κάντε κλικ στον σύνδεσμο)

Ίσως δεν το γνωρίζουν πολλοί, για μια ομάδα ορυκτών αποτελούμε σημαντικό και δυναμικό παράγοντα σε ευρωπαϊκό και διεθνές πεδίο. Πιο συγκεκριμένα: Aπό τα μεταλλικά ορυκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο βωξίτης (παραγωγή αλουμινίου) και τα σιδηρονικελιούχα (παραγωγή νικελίου).


Αρθρο του Mιχαήλ Σταματάκη
 
(......... Στη χώρα μας φιλοξενούνται κοιτάσματα (αξιοποιήσιμες πρώτες ύλες) και των τριών κατηγοριών και αξιοποιούνται από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς. Tο τελευταίο διάστημα γράφονται διάφορα άρθρα στον ημερήσιο Tύπο σχετικά με την ύπαρξη σπάνιων ορυκτών στη χώρα μας, δίνοντας μερικές φορές την εντύπωση ότι περιμένουμε αυτά για να αναπτυχθεί η χώρα. Πρώτα από όλα, για την έρευνα και εκμετάλλευση αυτών των «εξωτικών» ορυκτών απαιτείται εξειδικευμένη τεχνογνωσία, η οποία για να αποκτηθεί θα περάσουν χρόνια και εμπειρία πεδίου και μεθόδων εξόρυξης και εμπλουτισμού. Ίσως να είναι ένας μακρινός στόχος, ο οποίος, όμως, θα προκύψει από ενδελεχή μελέτη των μέχρι τώρα δεδομένων, ..........)

Ρύθμιση για τις άδειες λοχείας

Του Αλέξανδρου Αυλωνίτη
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12333&subid=2&pubid=47241150

Με απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, που ανατρέπει την μέχρι σήμερα νομολογία των δικαστηρίων, ανοίγει ο δρόμος προκειμένου να μπορούν οι εργαζόμενοι να έχουν ουσιαστικό λόγο και να διεκδικούν το πώς θα πάρουν την άδεια θηλασμού και ανατροφής των παιδιών τους (συνεχόμενη ή τμηματική) με μειωμένο ωράριο.
Αναιρώντας αντίθετη εφετειακή απόφαση, ο Α.Π. έρχεται ουσιαστικά να περιορίσει την παντοδυναμία και την ανέλεγκτη μέχρι τώρα κρίση του εργοδότη για το πώς θα παρασχεθεί η άδεια λοχείας και φροντίδας του παιδιού. Μέχρι τώρα τα δικαστήρια άφηναν τον εργοδότη απολύτως ελεύθερο να επιλέξει το αν θα χορηγήσει τη σχετική άδεια (που αφορά στη μητρική αλλά και πατρική φροντίδα των παιδιών) είτε συνεχόμενη είτε με τη μορφή του μειωμένου ωραρίου (για αθροιστικά ισόχρονο διάστημα).
Κρίση
Και τούτο διότι - κατά την έως τώρα νομολογία - η κρίση του εργοδότη για την παροχή της επίμαχης άδειας δεν μπορούσε να ελεγχθεί δικαστικά, αφού εκείνος μπορεί να αποφασίζει κυριαρχικά, με γνώμονα τις ανάγκες της επιχείρησής του, ώστε να μην προκαλούνται προβλήματα δυσλειτουργίας.
Η Ολομέλεια Α.Π. υπό τον πρόεδρό της Γ. Καλαμίδα, υιοθέτησε πρόταση του εισαγγελέα ΑΠ Ιω. Τέντε και σχετική εισήγηση του αρεοπαγίτη Χ. Κοσμίδη και ανέτρεψε αντίθετη απόφαση του Εφετείου, επιτρέποντας ουσιαστικά στους εργαζόμενους να μπορούν να παρέμβουν στο είδος της άδειας που δικαιούνται. Η Ολομέλεια έκρινε (10/10) καταρχήν ότι η χορήγηση της άδειας ως συνεχόμενης ή με μειωμένο ωράριο, εμπίπτει στην άσκηση του διευθυντικού δικαιώματος του εργοδότη, αφού εκείνος πρέπει να σταθμίσει τις λειτουργικές ανάγκες και την αποδοτικότητα της επιχείρησης. Ωστόσο, η εργοδοτική αυτή κρίση δεν είναι στο απυρόβλητο, αφού οι εργαζόμενοι μπορούν να ελέγξουν διά της δικαστικής οδού.

Η ΔΕΞΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΟΡΜΠΑ στην Ουγγαρία πετάει το γάντι στην ..... Σοσιαλιστική Κυβέρνηση Παπανδρέου

"....Το εξοργιστικό σε αυτή την ιστορία είναι ότι η εκβιαστική στάση του ΔΝΤ και της ΕΕ δεν βασίζονται, έστω και τυπικά, σε κάποια "αποτυχία" της Ουγγαρίας να πιάσει τους στόχους που της είχαν επιβάλει πριν καν αναλάβει τη διακυβέρνηση η κυβέρνηση Ορμπαν. Εκβιάζουν τους Ούγγρους γιατί τους ενοχλεί η "απείθαρχη" στάση της νέας ουγγρικής κυβέρνησης και κυρίως επειδή φοβούνται μήπως οι Ούγγροι δημιουργήσουν... "σχολή" απείθαρχων κρατών!

Τους ενόχλησε εξαιρετικά από πολιτική σκοπιά το "φτύσιμο" του Ούγγρου πρωθυπουργού προς την αντιπροσωπεία του ΔΝΤ προ δεκαημέρου, όταν τα μέλη της που ταξίδευαν από την Ουάσινγκτον στη Βουδαπέστη δεν μπόρεσαν να συναντηθούν μαζί του, γιατί αυτός είχε φύγει για να πάει... στη Νότιο Αφρική για να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο!
Ο πραγματικός λόγος όμως που προκλήθηκε ξαφνικά όλος αυτός ο συναγερμός του ΔΝΤ και της ΕΕ εναντίον της Ουγγαρίας είναι άλλος: η κυβέρνηση Ορμπαν αποφάσισε να επιβάλει έκτακτη εισφορά για τρία τουλάχιστον χρόνια στις τράπεζες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα εν γένει! Εθιξε έτσι τα άγια των αγίων της ΕΕ!

Κάτι είπαν οι του ΔΝΤ ότι η Ουγγαρία πρέπει να εξοικονομήσει φέτος ένα πρόσθετο ποσό κοντά στο ένα δισεκατομμύριο ευρώ για να μειώσει το έλλειμμα στο 3,8% του ΑΕΠ και ως εκ τούτου συνέστησαν νέα μέτρα λιτότητας, αλλά η ουγγρική κυβέρνηση τους την έφερε. Αποφάσισε να επιβάλει έκτακτη εισφορά ύψους 0,45% στον τζίρο των τραπεζών κατά τη διάρκεια του 2009, οπότε έτσι οι τράπεζες θα καταβάλουν 700 εκατομμύρια ευρώ και θα γλιτώσει ο κόσμος τη λιτότητα!......"http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=22044997

Αντίθετα ο κ. Λοβέρδος, το τσιράκι του ΔΝΤ και της Ε.Ε. διεμήνυσε στο κοινοβούλιο ότι θα φέρει νομοθετική διάταξη εναντίον του ΟΜΕΔ επειδή έδωσε αυξήσεις πάνω από όσα έχουν συμφωνηθεί με την Τρόικα, δηλαδή 3%.

Είναι αποκαλυπτική η δήλωση του Λοβέρδου σχετικά με τους βερμπαλισμούς της ΓΣΕΕ για δήθεν μάχη που κερδήθηκε σε βάρος του ΔΝΤ και της Ε.Ε. με την υπογραφή ΕΓΣΣΕ και ποσοστά 0%+1,5%+1,7%

ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΕΡΟΛΙΜΕΝΑ ΑΘΗΝΩΝ (ΣΕΕ-ΔΑΑ)
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ - ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΨΥΚΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ
 
Συνάδελφοι


Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι επιθέσεις της εργοδοσίας σε εργαζόμενους και συνδικαλιστές που αντιστέκονται στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Στόχος τους είναι να πνίξουν κάθε φωνή αντίστασης, να εμποδίσουν με όλους τους τρόπους την προσπάθεια συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων.

Τέτοια περίπτωση είναι και η περίπτωση του συναδέλφου Νίκου Γουρλά, προσωρινού προέδρου του Συνδικάτου Εργαζομένων Εταιρειών Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών (ΣΕΕ-ΔΑΑ), αλλά και δεκάδες άλλες, όπως η απόλυση της συναδέλφου Χαρά Χατζή από τις εκδόσεις Π. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ, όπως οι απολύσεις τριών καθηγητών στα φροντιστήρια «Σύγχρονο», όπως η απόλυση του συνδικαλιστή Νίκου Κουσουλάκη από το Συνεταιρισμό Ψυκτικών (ΣΕΨΕ).

Οι με συστηματικό τρόπο οργανωμένες μεθοδεύσεις της διεύθυνσης, στην εταιρία Καταστήματα Τύπου στο Αεροδρόμιο «Papasotiriou Presspoint», για απόλυση του συναδέλφου Ν. Γουρλά είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα εργοδοτικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας.

Η εργοδοσία, αφού επιχείρησε με διάφορους τρόπους στο παρελθόν να απαλλαγεί από το συνάδελφο και αφού εισέπραξε τη δυναμική της έμπρακτης συμπαράστασης και αλληλεγγύης του εργατικού κινήματος, που ανέτρεψε τα σχέδια της, επιχειρεί και πάλι με άλλους τρόπους να προχωρήσει στην απόλυσή του. Αυτή τη φορά του αφαίρεσε με προσχηματικούς λόγους το εργασιακό του αντικείμενο. Ενώ παράνομα και καταχρηστικά σφράγισε το γραφείο που εργάζονταν, δίνοντάς του εντολή να μετακινηθεί τρία χιλιόμετρα μακριά από το χώρο του αεροδρόμιου στα κεντρικά της γραφεία, αγνοώντας τις συστάσεις της Επιθεώρησης Εργασίας. Ο συνάδελφος αρνήθηκε φυσικά αυτή την παράνομη και εκδικητική βλαπτική μεταβολή και δεν υπάκουσε στις εντολές της εργοδοσίας.

Όλο αυτό το διάστημα η διεύθυνση της εταιρίας του στέλνει απειλητικά εξώδικα, όπου τον κατηγορεί για «αντισυμβατική συμπεριφορά» και «άρνηση εκτέλεσης εργασίας», ενώ του περικόπηκε παράνομα το σύνολο σχεδόν του μισθού του. Αυτά και πολλά άλλα είναι η νέα τακτική της εργοδοσίας που αποβλέπει στην απόλυση του συναδέλφου.

Η αυθαιρεσία και η αλαζονική συμπεριφορά της συγκεκριμένης εργοδοσίας έφτασε στο σημείο να απορρίψει αίτημα συνδικαλιστικών φορέων (σωματείων, Εργατικού Κέντρου Αθήνας, Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας) για συνάντηση, που θα είχε σα στόχο την εξεύρεση κάποιας λύσης. Η εργοδοσία καταπατά ακόμη και τις θεσμοθετημένες από την εργατική νομοθεσία τριμερείς συναντήσεις, που συνηθίζονται στις εργασιακές διαφορές

Στην εποχή της Τρόικας, του ΔΝΤ, της επίθεσης για κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων, κάθε απόλυση είναι μάχη για όλο το εργατικό κίνημα. Κανένας συνάδελφος δεν πρέπει να είναι μόνος του απέναντι στον εκβιασμό των απολύσεων που θέλουν να μας επιβάλουν τα αφεντικά.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους σε μέτωπο αγώνα για να βάλουμε φραγμό σε αυτές τις συμπεριφορές, που έχουν σα σκοπό να δημιουργήσουν κλίμα φόβου και ανασφάλειας.

Ζητάμε να σταματήσουν οι μεθοδεύσεις για απόλυση του συναδέλφου να του καταβληθεί ο μισθός του, να πάψουν οι διώξεις και οι διακρίσεις σε βάρος του.
 
ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕ ΜΑΧΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΠΕΤΥΧΕ ΤΗΝ ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ ΣΤΟΝ «Π. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ» ΚΑΙ ΣΤΟ «ΣΥΓΧΡΟΝΟ».


ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΘΕΙ Η ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ «ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ» ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ.


ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΠΩΣ, ΟΤΑΝ ΧΤΥΠΑΝΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ.
 
ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥΣ



Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ

Οι προϋποθέσεις απο Συνδικαλιστής σε Υπουργός; ( Πρέπει να .... ιδρώσεις)

η πρώτη μάχη εναντίον της Τρόϊκας και του ΣΕΒ , η υπογραφή της νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Από έγκυρες πληροφορίες, ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, έχει κρυώσει καλοκαιριάτικα.

Οι κακές γλώσσες λένε, ότι κρύωσε απο το air-contision

Άλλες πληροφορίες λένε πως κρύωσε απο τα ....ρεύματα εντός της ΠΑΣΚΕ !!!

Η αλήθεια είναι ότι κρύωσε από τις συγκεντρώσεις στις απεργιακές κινητοποιήσεις και τον ιδρώτα που χύθηκε εναντίον του ΔΝΤ, του μνημονίου και του ΣΕΒ, ώσπου να επιτευχθεί η κατά κράτος ήττα των εχθρών της Εργατικής Τάξης.

«Χτυπάει» ΑΤΕ -Ταμιευτήριο με λεφτά του Δημοσίου!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Με 3,170 δισ. ευρώ έχει ενισχυθεί από το Δημόσιο η Τράπεζα Πειραιώς, με το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ενισχύσεων να έχουν δοθεί επί υπουργίας Γ. Παπακωνσταντίνου. Και τώρα, αφού η τράπεζά που διευθύνει έχει γεμίσει τα ταμεία της με κεφάλαια και ρευστότητα από το υστέρημα των φορολογουμένων, ο πρόεδρός της, Μ. Σάλλας, ανακοινώνει ότι προσφέρεται.. ευγενώς να απαλλάξει το Δημόσιο από τις δύο τράπεζες που ελέγχει (Αγροτική και Τ. Ταμιευτήριο) με το ποσό των 701 εκατ. ευρώ!


Η κίνηση-ματ (στα συμφέροντα του Δημοσίου..) από τον Μ. Σάλλα έχει προκαλέσει αναταραχή στο οικονομικό σύστημα της χώρας, ενώ πληροφορίες αναφέρουν ότι δημιουργεί πολλά ερωτηματικά και στις Βρυξέλλες, που θα κληθούν να διερευνήσουν αν παραβιάζεται το Κοινοτικό Δίκαιο και οι αυστηρές κατευθύνσεις που έχει δώσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε σχέση με τις κρατικές ενισχύσεις σε ευρωπαϊκές τράπεζες.

Κοινοτικές πηγές εξηγούν στην «Ν», ότι από το φθινόπωρο του 2008, όταν ξέσπασε η επικίνδυνη κρίση στο τραπεζικό σύστημα, με την κατάρρευση της Lehman Brothers, η τότε επίτροπος Ανταγωνισμού, Ν. Κρουζ, είχε εγκρίνει την ενίσχυση των ευρωπαϊκών τραπεζών από τις κυβερνήσεις, αλλά με αυστηρούς όρους, που θα διασφάλιζαν, ότι δεν θα δημιουργηθούν στρεβλώσεις στον υγιή ανταγωνισμό. «Δεν μπορεί μια τράπεζα από τη μια πλευρά να ενισχύεται από του φορολογουμένους και από την άλλη να προχωρά σε εξαγορές», τονίζει στην «Ν» νομικός με γνώση του κοινοτικού Δικαίου Ανταγωνισμού.


Πράγματι, στην ανακοίνωση της Επιτροπής για το κείμενο καθοδήγησης (guidance) προς τις κυβερνήσεις των κρατών μελών, που έδωσε στη δημοσιότητα η Κομισιόν στις 13 Οκτωβρίου 2008, ενόψει της έγκρισης προγραμμάτων κρατικής ενίσχυσης τραπεζών (όπως αυτό που εφαρμόζεται στην Ελλάδα από το φθινόπωρο του 2008 και πρόσφατα η ισχύς του επεκτάθηκε, με απόφαση των Βρυξελλών, ως τις 31/12/2010) αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:

- «Το κείμενο καθοδήγησης της Κομισιόν δείχνει πώς η Επιτροπή σκοπεύει να εφαρμόσει τους κανόνες για τις κρατικές ενισχύσεις Ευρωπαϊκής Συνθήκης, αναφορικά με τα σχήματα κρατικής υποστήριξης και μεμονωμένης παροχής βοήθειας σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στην παρούσα κρίση. Τα σχήματα υποστήριξης (..) μπορούν να εγκριθούν από την Επιτροπή πολύ γρήγορα, αν καλύπτουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις (..) Αυτές περιλαμβάνουν:


- (..) Επαρκείς κανόνες συμπεριφοράς για τους αποδέκτες ενισχύσεων, οι οποίοι αποτρέπουν την κατάχρηση της κρατικής ενίσχυσης, όπως για παράδειγμα με επεκτατικές κινήσεις και επιθετικές στρατηγικές στην αγορά, στη βάση των κρατικών εγγυήσεων».

Αυτές ακριβώς τις οδηγίες της Κομισιόν αποδέχθηκε η ελληνική κυβέρνηση και ενσωματώθηκαν στην απόφαση 560/2008 της Επιτροπής, βάσει της οποίας εγκρίθηκε τότε το σχέδιο Αλογοσκούφη (που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα) για την ενίσχυση των τραπεζών με τα περιβόητα 28 δις. ευρώ. Στο κείμενο αυτό τονίζεται, ότι «τα συμμετέχοντα (σ.σ.: στο πρόγραμμα στήριξης) πιστωτικά ιδρύματα είναι υποχρεωμένα να απέχουν από την επέκταση των δραστηριοτήτων τους, ή να επιδιώκουν άλλους σκοπούς που κατά τρόπο ανάρμοστο στρεβλώνουν τον ανταγωνισμό».

Ενδεικτικό της αυστηρότητας με την οποία αντιμετωπίζει αυτό το θέμα η Κομισιόν, είναι ότι στην απόφασή της περιλαμβάνεται ακόμη και η απαγόρευση της διαφήμισης του γεγονότος, ότι μια τράπεζα έχει ενισχυθεί από το Δημόσιο, για να μην αποκτήσει αθέμιτα πλεονεκτήματα εις βάρος άλλων τραπεζών που δεν έχουν ενισχυθεί. Πολύ αυστηρότερα, βέβαια, απαγορεύονται οι επιθετικές κινήσεις επέκτασης μεριδίων αγοράς με κρατικές ενισχύσεις, όπως η προτεινόμενη από την Τράπεζα Πειραιώς διπλή εξαγορά..

Τα 3,17 δις. ευρώ της Τρ. Πειραιώς

Το προφανές ερώτημα που ανακύπτει με βάση τα παραπάνω, το οποίο περιέργως έχει αφήσει ως τώρα αναπάντητο το υπουργείο Οικονομικών, είναι:

- Πώς δέχεται ο υπουργός Οικονομικών, ενώ γνωρίζει ότι απαγορεύεται ρητά από τους κοινοτικούς κανόνες δικαίου να ενισχύονται τράπεζες με κρατικά κεφάλαια και να προχωρούν με αυτά σε εξαγορές και άλλες κινήσεις επιθετικής επέκτασης, να συζητά έστω τη δημόσια πρόταση Σάλλα για το 77% των μετοχών της ΑΤΕ και το 33,4% των μετοχών του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου; Δεν όφειλε, άραγε, ο κ. Παπακωνσταντίνου, ως θεματοφύλακας της νομιμότητας στην εφαρμογή των προγραμμάτων στήριξης του πιστωτικού συστήματος, να ξεκαθαρίσει ευθύς εξαρχής στον πρόεδρο της Τράπεζας Πειραιώς, ότι είναι αυτοδικαίως άκυρη και δεν μπορεί να συζητηθεί η προσφορά του, πριν η Πειραιώς επιστρέψει στο Δημόσιο τις ενισχύσεις; Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Γ. Προβόπουλος, πώς επιτρέπει στην Τρ. Πειραιώς να προχωρά σε επιθετικές κινήσεις επέκτασης, στη βάση κρατικών ενισχύσεων; Δεν γνωρίζει, άραγε, ότι η Πειραιώς έχει ενισχυθεί με υπερτετραπλάσιο ποσό από το Δημόσιο, σε σχέση με το ποσό που εμφανίζεται να προσφέρει (από τα λεφτά των άλλων..) στο κράτος για τις μετοχές της ΑΤΕ και του Τ.Τ.;

Η «Ν» υπενθυμίζει σήμερα στον κ. Παπακωνσταντίνου, σε περίπτωση του διαφεύγει, ότι η Τράπεζα Πειραιώς έχει λάβει από το Δημόσιο σημαντικές ενισχύσεις και είναι άγνωστο αν έχει σήμερα την απαιτούμενη κεφαλαιακή επάρκεια και ρευστότητα για να τις επιστρέψει.

Σύμφωνα με τη δημοσιευμένη οικονομική κατάσταση της τράπεζας για τη χρήση 2009, «στις 14 Μαΐου ʼ09 υπογράφηκε σύμβαση με το Ελληνικό Δημόσιο, με την οποία αυτό απέκτησε 77.568.134 προνομιούχες άνευ ψήφου μετοχές της Τράπεζας αξίας ? 370 εκατ. ευρώ, στο πλαίσιο του Ν. 3723/2008 για την ενίσχυση της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας, ενώ η διαδικασία της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου ολοκληρώθηκε στις 22.05.09. Κατόπιν αυτού, εκπρόσωπος του Δημοσίου κατά τα οριζόμενα από το Ν.3723/2008 ορίσθηκε ο κ. Γεώργιος Χιώτης, ο οποίος συμμετέχει στις συνεδριάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου της Τράπεζας».

Δηλαδή, στη σημερινή κεφαλαιακή βάση της Πειραιώς, το Δημόσιο συμμετέχει με 370 εκατ. ευρώ. Όμως, η τράπεζα έχει αξιοποιήσει και τους άλλους δύο πυλώνες του κρατικού προγράμματος στήριξης, οι οποίοι αφορούν την ενίσχυση της ρευστότητας (ειδικά κρατικά ομόλογα και εγγυήσεις δανεισμού). Όπως σημειώνεται στις οικονομικές καταστάσεις αʼ τριμήνου 2010 της τράπεζας, «τον Απρίλιο και Μάιο 2010 οι μεγάλες ελληνικές τράπεζες προχώρησαν στη χρήση του τμήματος του προγράμματος για την ενίσχυση της ρευστότητας (Ν.3723/08) που δεν είχαν αξιοποιήσει την περίοδο 2008-2009. Η Τράπεζα Πειραιώς έλαβε ? 0,4 δις ειδικά ομόλογα (Πυλώνας ΙΙΙ), ενώ χρησιμοποίησε και τον Πυλώνα ΙΙ των εγγυήσεων ομολόγων κατά ? 2,4 δις».

Συνολικά, δηλαδή (370 400 2400 εκατ. ευρώ), η Τράπεζα Πειραιώς έχει λάβει κρατικές ενισχύσεις 3,17 δις. ευρώ και με μια πρωτοφανή στα ευρωπαϊκά χρονικά κίνηση προχωρά, έχοντας στα ταμεία της αυτές τις ενισχύσεις, στην υποβολή προσφοράς για δύο κρατικές τράπεζες!

«Πονηρή» πρόταση στο Δημόσιο..

Η πρόταση Σάλλα στο Δημόσιο, σε ό,τι αφορά το Ταμιευτήριο, έχει ένα «πονηρό» σημείο:

- Το Δημόσιο ελέγχει την καταστατική μειοψηφία (πάνω από ένα τρίτο των μετοχών) με την οποία ελέγχει τη διοίκηση του Τ.Τ. Ειδικότερα, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε χθες το Χρηματιστήριο, το «πακέτο» του Δημοσίου είναι ίσο με 33,43% του μετοχικού κεφαλαίου.

- Όμως, ο κ. Σάλλας ανακοίνωσε περιέργως, ότι δεν ζητά από το Δημόσιο όλη τη συμμετοχή του, αλλά κάτι λιγότερο: το 33,04% των μετοχών.
Αυτό το παιχνίδι με τα.. χιλιοστά συμμετοχής στο Τ.Τ. έχει τεράστια νομική και οικονομική σημασία: αν η Τράπεζα Πειραιώς αποκτούσε συμμετοχή πάνω από το κρίσιμο «κατώφλι» του 33,3% συν μία μετοχή, θα ήταν υποχρεωμένη από το νόμο να υποβάλει δημόσια προσφορά και για τις μετοχές της μειοψηφίας, για την οποία θα χρειαζόταν να δαπανήσει τουλάχιστον 660 εκατ. ευρώ περίπου επιπλέον, τα οποία είναι αμφίβολο αν μπορεί να ξοδέψει, με βάση τα οικονομικά της δεδομένα που εξετάζονται από την Τράπεζα της Ελλάδος!

Ουσιαστικά, δηλαδή, ο κ. Σάλλας προτείνει στο υπουργείο Οικονομικών να κλείσουν μια συμφωνία, που αφήνει στο..κρύο όλους τους μετόχους με μικρότερα ποσοστά, αφού χάνουν το σημαντικό τους δικαίωμα να πουλήσουν τις μετοχές τους, όταν ένας νέος μέτοχος αποκτά τον έλεγχο της εταιρείας. Μπορεί, άραγε, το υπουργείο Οικονομικών να δεχθεί τέτοια πρόσφορα, που εξ ορισμού αφήνει εκτός νυμφώνος τους μικρομετόχους, όταν μάλιστα μεταξύ των μετόχων αυτών περιλαμβάνονται ακόμη και ασφαλιστικά ταμεία;

Ο ρόλος Προβόπουλου

Τελικός κριτής της διπλής εξαγοράς που προτείνει ο κ. Σάλλας θα είναι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Γ. Προβόπουλος, ο οποίος κατʼ επανάληψη το τελευταίο διάστημα έχει ταχθεί υπέρ των συγχωνεύσεων τραπεζών, για να δημιουργηθούν ισχυρότερα πιστωτικά ιδρύματα, που θα αντέξουν στην κρίση.

Πολλοί παράγοντες της αγοράς διερωτώνται, όμως, πόσο «ουδέτερα» θα αξιολογήσει το θέμα ο κ. Προβόπουλος, όταν είναι γνωστό ότι ο ίδιος έχει διατελέσει στο πρόσφατο παρελθόν κορυφαίο στέλεχος της Τράπεζας Πειραιώς (αντιπρόεδρος, δηλαδή δεύτερος τη τάξει μετά τον Μ. Σάλλα), ενώ κατείχε και ένα «πακέτο» μετοχών της τράπεζας, το οποίο ρευστοποίησε ενόψει της ανάληψης των καθηκόντων του στην ΤτΕ.

Το ερώτημα τώρα είναι, κατά πόσον ο κ. Προβόπουλος μπορεί να αξιολογήσει ανεπηρέαστα από την προσωπική του σχέση με τον όμιλο της Τράπεζας Πειραιώς τα υπέρ και τα κατά της συμφωνίας που προτείνει ο μέχρι πριν από λίγα χρόνια «προϊστάμενός» του, κ. Μ. Σάλλας. Ο κ. Προβόπουλος εν προκειμένω έχει και την αρμοδιότητα, μαζί με το υπουργείο Οικονομικών, να εποπτεύουν την εφαρμογή του προγράμματος στήριξης των τραπεζών, σύμφωνα με το εθνικό και το κοινοτικό Δίκαιο και τις κατευθύνσεις της Κομισιόν, αλλά ως τώρα δεν έχει υποδείξει στη διοίκηση Σάλλα το προφανές: ότι, δηλαδή, μια τράπεζα που ενισχύεται από το Δημόσιο είναι υποχρεωμένη πρώτα να επιστρέφει τις ενισχύσεις που έλαβε και μετά να προχωρά σε οποιαδήποτε επιθετική κίνηση επέκτασης..


πηγη εφημερίδα η ΝΙΚΗ 16/7/10

Το πρόβλημα δεν είναι να αντιπαρατεθούμε στο τι έλεγε το ΠΑΣΟΚ αλλα στο τι είναι και πως φτιασιδώνεται ώστε να εξαπατά τον Λαό

ΠΑΣΟΚ:
ΕΓΓΥΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΣΤΑΘΕΡΟ, ΔΥΝΑΜΙΚΟ, ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
Γι αυτό προτείνουμε:
Στήριξη ενός ισχυρού και αποτελεσματικού «δημόσιου πυλώνα» στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που με τις δράσεις και τις υπηρεσίες του, θα διασφαλίζει συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού, θα προστατεύει τον καταναλωτή/δανειολήπτη, και θα στηρίζει την πραγματική οικονομία. Ενεργοποίηση του ρόλου που μπορούν να παίξουν οι τράπεζες που ελέγχονται από το Ελληνικό Δημόσιο
 
Ανάμεσα σε ένα πολιτικό λόγο, ενός προγράμματος διακυβέρνησης, μιας διακηρυγμένης οικονομικής πολιτικής και των πράξεων του συγκεκριμένου κόμματος ως Κυβέρνηση, διαπιστώνει κάποιος νηφάλια σκεπτόμενος, ότι το ΠΑΣΟΚ ανεξάρτητα πως και κάτω από ποιες συνθήκες δημιουργήθηκε, πως εξελίχθηκε σε ένα εξτρεμιστικό νέο-φασιστικό κόμμα, με πρωτεργάτες αυτής της μετάλλαξης του, τους Σημίτη, Πάγκαλο και Παπανδρέου.
 
Το νέο-φασιστικό κόμμα Παπανδρέου, ανέπτυξε και χρησιμοποίησε, μια γνωστή μέθοδο προπαγάνδας που ειθίσται να χρησιμοποιούν όλα τα παρόμοιας πολιτικό-ιδεολογικής αίρεσης αντίστοιχα κόμματα, τον σοσιαλιστικό λόγο, απευθυνόμενο στους άστεγους συνείδησης και αμνήμονες οπαδούς και μέλη του, που ο διακαής πόθος τους δεν είναι το « κοινό καλό» του Λαού, αλλά η πιθανότητα ατομικού βολέματος μέσω της εξουσίας που θα διαχειρίζεται το κόμμα τους ως Κυβέρνηση και της προνομιακής τους σχέσης λόγω ιδιότητας και δεδηλωμένης ένταξής τους σε αυτόν το πολιτικό χώρο.
 
Αντίστοιχα, η αμνημοσύνη, η έλλειψη συνείδησης, ο "ακτιβισμός" στην εξουσία δια της εξουσίας, ο καιροσκοπισμός και ο τυχοδιωκτισμός των στελεχών του συγκεκριμένου κόμματος, των βουλευτών και των εν αναμονή προς βουλευτοποίηση πλήθος άλλων αυτόκλητων υπερασπιστών του Λαού και εκπροσώπων των εργαζομένων, επιτρέπει όχι μόνο να συνεχίζει το κόμμα αυτό να πειραματίζεται σε κάθε είδους νέο-φασιστικά μοντέλα πολιτικής δράσης, αλλά και να εξακολουθεί να επηρεάζει αποφασιστικά το παρόν και το μέλλον αυτής της χώρας.
 
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι να αντιπαρατεθούμε στο ΠΑΣΟΚ,  στο τι έλεγε πριν τις βουλευτικές εκλογές, αλλά με το τι είναι και το πως παρουσιάζεται, ώστε από την μια να προστατεύσουμε στο μέτρο του δυνατού τον πολιτικά και ιδεολογικά αναλφάβητο και αμνήμων Ελληνικό Λαό, και από την άλλη να διαμορφώσουμε συνθήκες και προϋποθέσεις ώστε ο Λαός αυτός να βγει από το καβούκι του, να πιστέψει στις δυνάμεις του, να χειραγωγήσει την συλλογικότητα και την κοινωνικότητα της ύπαρξής του μέσα από την διάλυση και το γκρέμισμα των τειχών που τον περιστοιχίζουν και του στερούν την δυνατότητα να αντικρύσει τον ήλιο και να επικοινωνήσει.

Επιμένω και θα συνεχίσω να επιμένω πως το μέγα πρόβλημα, το όποιο πρόβλημα θεωρείται μεγάλο, δεν είναι οι αιτίες που το δημιουργούν, αλλά πως και ποιοι παράγοντες διαμορφώνουν τις αιτίες παραγωγής προβλημάτων.

Το πρόβλημα της κρίσης, στην Ελληνική οικονομία, στην Ευρωπαϊκή οικονομία, στην παγκόσμια οικονομία, δεν είναι η αιτία των καταστροφών που εισπράττουν ως αποτέλεσμα και δευτερογενείς αιτίες αλυσιδωτών προβλημάτων οι Λαοί, ούτε καν η ίδια η δομή της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν αποτελεί αιτία.

Ο παραγωγός μέσω του οποίου δημιουργούνται συνθήκες ανάπτυξης αιτιών κρίσης, προβλημάτων, αναταραχών, εξέλιξης ή στασιμότητας, είναι το ίδιο το άτομο και η εμμονή του να μην κοινωνικοποιείται ως άτομο, ως φυσική συνιστώσα του οικοσυστήματος που το περιβάλλει.

Ενώ το οικοσύστημα υπάρχει ως κοινωνικό σύστημα παραγωγής ζωής και σταθερών αναπαραγωγής του, το άτομο απέδρασε εκ του οικοσυστήματος στην προσπάθεια του να το ελέγξει και να το υποδουλώσει ως εργαλείο και μέσο υπεροχής του πρώτα στον εαυτό του και αμέσως μετά σε ότι το περιβάλλει.

Στην διάρκεια αυτής της διαδικασίας απόδρασης και ελέγχου του οικοσυστήματος πραγματοποιήθηκε και η βίαιη εξέλιξη του ατόμου, όταν το άτομο ανακάλυψε ότι η ιδιοποίηση των δυνάμεων που κρύβονταν μέσα στην πολυπλοκότητα (κοινωνικότητα) ζωής και εξέλιξης του οικοσυστήματος, του απελευθέρωνε την δύναμη να ιδιοποιηθεί όχι μόνο το οικοσύστημα, όχι μόνο τις δυνάμεις προστασίας του, όχι μόνο την διαδικασία αναπαραγωγής του, αλλά κυρίως τις δυνάμεις κινδύνων που αποκάλυπταν τον πυρήνα της φύσης του οικοσυστήματος.

Οι δυνάμεις κινδύνων στα χέρια του γρήγορα εξελισσόμενου ατόμου, μια εξέλιξη που βίασε την φύση του οικοσυστήματος αλλά και αυτό καθ’ εαυτό το οικοσύστημα, απέκτησαν διττή υπόσταση. Από την μια εργαλείο προστασία του από τους κινδύνους που ως άτομο αντιμετώπιζε και από την άλλη ως εργαλείο υπεροχής του στην ολότητα του οικοσυστήματος, επομένως ως εργαλείο υποταγής των ατόμων στις δυνάμεις των κινδύνων και στον κάτοχο και διαχειριστή αυτών των δυνάμεων, δηλαδή το ίδιο το άτομο.

Αυτή η σχέση ανάμεσα στο άτομο και στους κινδύνους που το περιέβαλαν, αλλά και στην εξουσία που παρήχθη μέσω της ιδιοποίησης των δυνάμεων παραγωγής και χρήσης κινδύνων, είχε ως φυσική εξέλιξη την καθαίρεση της κοινωνικής συγκρότησης του οικοσυστήματος αλλά και της αναγκαιότητας το άτομο να κοινωνικοποιηθεί μέσα στην ίδια του την φύση.

Το άτομο κοινωνικοποιήθηκε μέσα στην φύση των δυνάμεων που καταχράστηκε, των δυνάμεων υπεροχής του, των δυνάμεων επιβολής του, των δυνάμεων επικυριαρχίας του, των δυνάμεων αυτοκαταστροφής του.

Αυτή η κοινωνικοποίηση του ατόμου που πραγματοποιήθηκε έξω από την φύση του, είναι η δύναμη που απόκτησε ώστε να του είναι αδύνατο και ανέφικτο να συγκροτήσει κοινωνία που θα το επαναφέρει στην φυσική του κατάσταση.

Αυτή η αδυναμία να συγκροτήσει κοινωνία, είναι η δύναμη που γεννά αιτίες και που αυτές με την σειρά τους γεννούν προβλήματα.
Τα κόμματα, οι σύλλογοι, οι λέσχες προβληματισμού, οι διάφορες οργανώσεις  σωτηρίας των δικαιωμάτων  και του πλανήτη, είναι απλώς εκτρώματα της αδυναμίας του ατόμου να κοινωνικοποιηθεί μέσα στην ίδια την φύση που το γέννησε και να συγκροτηθεί σε κοινωνία μέσα στο οικοσύστημα του οποίου αποτελεί ένα υποσύνολο και όχι ο ιδιοκτήτης ή ο δημιουργός του.

Επανερχόμενο στην αιτία του άρθρου αυτού, το ερώτημα προς απάντηση σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ αλλά και με τα άλλα κόμματα, αλλά και με την κρίση μέσα στην οποία έχουμε μπλεχτεί εκουσίως ή ακουσίως, είναι να αποκαλύψουμε την φύση των πραγμάτων, να τα απογυμνώσουμε από τα φτιασιδώματα, να απογυμνώσουμε ότι μας περιβάλλει και ότι μας κυβερνά, διότι δεν θα μας από-ενοχοποιήσει ένας αγώνας ενάντια στην νέο-ταξική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που το τέλος της θα επαναφέρει στην εξουσία την νέο-ταξική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ή των όποιων κομμάτων συγκροτήσουν κυβέρνηση στα επόμενα χρόνια, απεναντίας θα είμαστε οι αυτουργοί στην διαιώνιση του εγκλήματος κατά των ανθρώπων και της φύσης.

ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

ΥΠΕΓΡΑΦΕΙ Η ΕΓΣΣΕ ΜΕ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΑΥΞΗΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΤΑ:
φέτος:  5,5%
το 2011  με σταθερό τον φετινό πληθωρισμό: 4,4%
το 2012 : 4,4%

Είναι η πρώτη φορά μετά την εποχή Μητσοτάκη που η ΓΣΕΕ συνυπογράφει με τους εργοδότες αρνητική αύξηση μισθών και ημερομισθίων, για την επόμενη τριετία στο μείον 14.3%

ΟΛΑ ΚΑΛΑ....... ΟΛΑ ΑΝΘΗΡΆ
Με ......τέτοιες συμβάσεις σε δεκαπέντε χρόνια θα δουλεύουμε άλλα δεν θα πληρωνόμαστε!!!

ΠΩΣ ΜΙΑ ΘΕΣΜΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΕΜΠΑΙΚΤΙΚΗ ΚΕΝΟΤΗΤΑ ΠΛΗΡΗΣ ΚΙΝΔΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


12/07/2010


ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ :

ΠΩΣ ΜΙΑ ΘΕΣΜΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΕΜΠΑΙΚΤΙΚΗ ΚΕΝΟΤΗΤΑ ΠΛΗΡΗΣ ΚΙΝΔΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ



ΚΕΦ. Ι : ΓΕΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ



Κατατέθηκε στην Βουλή πριν λίγες ημέρες το νομοσχέδιο για την ρύθμιση των οφειλών των υπερχρεωμένων καταναλωτών.

Ένα πολυδιαφημισμένο από το ΠΑΣΟΚ νομοσχέδιο, το οποίο και επηρέασε την ψήφο χιλιάδων πολιτών. Η υπόσχεση ήταν μια νέα «σεισάχθεια», μια άρση χρεών για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Αντί της νέας «σεισάχθειας» βλέπουμε ένα νομοσχέδιο που εξυπηρετεί πρωτίστως και πολύπλευρα τις τράπεζες και τα συμφέροντά τους, επιβάλλει προσβλητικούς για την ανθρώπινη ζωή και αξία όρους και έρχεται να απογυμνώσει τον άνθρωπο από συνυφασμένα με την προσωπικότητά του δικαιώματα, αλλά και να τον εξαναγκάσει με το δέλεαρ της «απαλλαγής» να καταβάλλει χρηματικά ποσά που δεν θα κατέβαλλε άλλως λόγω της οικονομικής του αδυναμίας.

Εν κατακλείδι και όπως αναλύεται κατωτέρω το νομοσχέδιο αντί για «σεισάχθεια» επιβάλλει και θεσμοθετεί τον «εξανδραποδισμό», την υποδούλωση των ανθρώπων λόγω χρηματικών οφειλών.

Το νομοσχέδιο θέτει βέβαια τα πράγματα σε μία ρεαλιστική βάση: Το πρόβλημα και μέλημα της εξουσίας (τραπεζιτικής και πολιτικής) δεν είναι η προστασία των πολιτών αυτής της χώρας. Το πρόβλημα και μέλημα της εξουσίας είναι το πόσα μπορεί να πάρει από τους πολίτες αυτής της χώρας.

Η απάντησης της ένωσής μας, της μεγαλύτερης ένωσης καταναλωτών της χώρας και του συνόλου των ενώσεων που συνυπογράφουν το κείμενο είναι συναφής:

Εάν δεν έχετε τίποτα, δεν μπορούν να σας πάρουν τίποτα.


Μην μπείτε στον κόπο αυτών των διαδικασιών. Το μόνο που θα σας «προσφέρουν» είναι δυσβάστακτα βάρη και όροι δουλείας.

Όσοι πάλι έχουν κάποια περιουσία, ας σταθμίσουν καλά τις συνέπειες. Ούτως ή άλλως αυτή στο τέλος της διαδικασίας θα έχει ρευστοποιηθεί με ιδιαίτερα επαχθείς όρους.

Τέλος, οι οφειλέτες στεγαστικών δανείων είναι οι μόνοι που μπορούν να διατηρούν κάποια αμυδρή ελπίδα πως θα γλυτώσουν, όχι τους εαυτούς τους, αλλά τα σπίτια που αγόρασαν σε αισχροκερδείς τιμές με τραπεζικά δάνεια.

Κόστη, κίνδυνοι, διαδικασίες, επαχθείς υποχρεώσεις, τόκοι, πανωτόκια, παράνομες χρεώσεις, πτώχευση πολιτών, διαχείριση κάθε περιουσιακού στοιχείου από «εκκαθαριστές - κοράκια των τραπεζών», άρση απορρήτων τη αγνοία σας και πολλά άλλα συνοδεύουν ένα πραγματικά απαράδεκτο και αντισυνταγματικό νομοσχέδιο.
Στο ίδιο νομοσχέδιο δεν έχει σημασία τι πληρώσατε, εάν ήσασταν συνεπής μέχρι να χάσετε την εργασία σας ή να υπάρξει αδυναμία να ανταποκριθείτε. Δεν έχει καν σημασία πόσες παράνομες χρεώσεις σας επέβαλλαν τα «ευαγή τραπεζικά ιδρύματα». Το κεντρικό νόημα και περιεχόμενο του νόμου είναι : πόσα περισσότερα μπορούν να σας πάρουν.

Ειδικά εάν μέχρι σήμερα δεν ήξεραν ή δεν μπορούσαν να σας πάρουν τίποτα.

Το επόμενο βήμα για μία ακόμα κυβέρνηση που υποκλίνεται με δουλοπρέπεια στο τραπεζικό κεφάλαιο είναι να σας στερήσουν και άλλα θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, εάν οφείλετε στις τράπεζες … .

Ως ενώσεις καταναλωτών κρίνουμε το νομοσχέδιο επιεικώς απαράδεκτο για τους πολίτες καταναλωτές, αντι-ανθρώπινο και κοινωνικά επικίνδυνο.

Προτάσεις, ολόκληρο νομοσχέδιο ετοιμάσαμε και το υποβάλλαμε.

Είχε όμως η πρότασή μας ένα κεφαλαιώδες πρόβλημα, που εμπόδιζε την κυβέρνηση να την αποδεχθεί: Μεριμνούσε πραγματικά για τον πολίτη και ήταν κοινωνικά και πολιτικά δίκαιο.

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Δημήτρης Καραμήτσας
Α' Αντιπρόεδρος ΙΝΚΑ (ν. ΙΝ.ΚΑ.)
http://www.newinka.gr/

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ



Το περιοδικό Monthly Review οργανώνει τη Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010 και ώρα 19:00 συζήτηση με θέμα:

Το μνημόνιο, το ασφαλιστικό νομοσχέδιο και οι εξελίξεις στην ελληνική κοινωνία

Ομιλητές:

Δημήτρης Βερβεσός, αντιπρόεδρος δικηγορικού συλλόγου Αθηνών

Βασίλης Οικονόμου, ανεξάρτητος βουλευτής

Σάββας Ρομπόλης, καθηγητής πανεπιστημίου, επιστημονικός δ/ντης ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

Βαγγέλης Χωραφάς, εκδότης περιοδικού Monthly Review

Συντονιστής:

Κώστας Μελάς, καθηγητής πανεπιστημίου


Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20, Αθήνα).

Τι είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι η ενότητα της αριστεράς, ούτε ένα αριστερό μέτωπο, όπως κι αν το εννοεί κανείς, αλλά η ενότητα δράσης της πλειοψηφίας του λαού. Και η πλειοψηφία αυτή δεν βρίσκεται σήμερα στην αριστερά, ούτε καν έχει εμπιστοσύνη στην αριστερά. Όχι γιατί η αριστερά είναι διασπασμένη, αλλά γιατί δεν απαντά στα άμεσα προβλήματά του με τρόπο πειστικό και ρεαλιστικό από τη σκοπιά των συμφερόντων του. (Δημήτρης Καζάκης, οικονομολόγος,αναλυτής)


Ο κύριος Καζάκης, βρίσκεται καθ’ οδό μιας ουτοπιστικής εναντίωσης σε μια πραγματικότητα την οποία θέλει να ανατρέψει, με εργαλεία το κίνημα και την μάζα, το κίνημα και τον Λαό, το κίνημα και μια διαστρωματωμένη οριζόντια μάζας επαναστατημένων ατόμων που διαπερνά όλα τα κόμματα της υπαρκτής ή περίπου υπαρκτής ή και μη υπαρκτής, ίσως και αντίθετή της, Αριστερά.

Τα βασικά λάθη της συλλογιστικής του, χωρίς να είμαι αντίθετος στις διαπιστώσεις του, είναι οι έννοιες μάζα, λαός, κίνημα, οι οποίες εναλλάσσονται στην συλλογιστική του και οι οποίες καθώς προκύπτει στο εν κατακλείδι συμπέρασμά του, πρέπει να παραμείνουν αναλλοίωτες και υπαρκτές ως έχουν, ώστε να δικαιολογείται και ο καθοδηγητής και ο ηγέτης και η ηγεσία των ανένταχτων δυνάμεων και οι πρωτοβουλίες που μιλούν στο όνομα του λαού, και οι συγκροτήσεις ομάδων, πυρήνων και λοιπών σχημάτων που στο όνομα του Λαού θα ....σώσουν τον Λαό.

Διαπιστώνει ο κ. Καζάκης ότι υπάρχει κίνημα ή δέχεται χωρίς εναντίωση ή έστω αμφιβολία, και πρέπει να πραγματωθεί εντός του κινήματος αυτού ενότητα της πλειοψηφίας του λαού, της πλειοψηφίας των εργαζομένων, εναντίον ενός υπαρκτού ζητήματος, αποφεύγοντας, όπως και η Αριστερά ή στο ακριβώς αντίθετο, η Δεξιά, να τοποθετηθεί επί των συνεπειών σε μια τοποθέτηση υπέρ ή κατά – μάλλον κατά- του υπαρκτού ζητήματος, ως να υπήρχε κάτι τέτοιο. Δηλαδή, ως να υπήρχε κίνημα και να υπήρχε και πλειοψηφία και επι του ζητήματος αυτού αν έμπαινε το επόμενο κατά σειρά ζήτημα που γεννιέται, δηλαδή των συνεπειών, ας πούμε ότι η χώρα θα πρέπει να απομονωθεί για κάποιο διάστημα , ότι η ατομική ιδιοκτησία θα στρατευθεί στην ανοικοδόμηση της οικονομίας, ότι ό,τι αναγνωρίζονται ως δικαιώματα αυτά παύουν να υφίστανται κλπ., το κίνημα που υπάρχει και το υποκείμενο που χρειάζεται να το λειτουργήσει και που τώρα το ψάχνουμε ή που γεννιέται στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, το κίνημα και το υποκείμενό του το έχει αποδεχτεί, το έχει λύσει το επιδιώκει και το προπαγανδίζει ως εναλλακτική πολιτική – οικονομική πλατφόρμα εξόδου από την κρίση και δημιουργία μιας νέας κατάστασης πραγμάτων.

Αν ψάχνουμε λύση επί κάποιου υπαρκτού προβλήματος – και υπαρκτό πρόβλημα δεν είναι ούτε η οικονομική κρίση, ούτε το ευρώ, ούτε η ΟΝΕ, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση- θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την διαπίστωση ότι το πρόβλημα που υπάρχει είναι δημιούργημα της ανυπαρξία ενός μεγέθους, που επί δύο αιώνες τώρα δεν έγινε μπορετό να υπάρξει αλλά αφεθήκαμε στο Κράτος να το δημιουργήσει όπως εκείνο επιθυμούσε, αντιλαμβανόταν και ωφελούταν από αυτό.

Επί δύο αιώνες τα άτομα συγκροτήθηκαν όπως το Κράτος βολεύονταν, σε κορπορατίστικες κοινότητες συμφερόντων και που όλες αυτές μαζί, στοιβαγμένες κάτω από τα κοινά ήθη και έθιμα, την κοινή θρησκεία και τους τύπους και τόπους λατρείας, την αιματογενή καταγωγή, όχι την κοινή αλλά την εντός των τειχών υπάρχουσα διαφόρων φυλών, στην οποία προσδώσανε και την αρχέγονη συνέχεια της, εκείνη των Αρχαίων Ελλήνων, όλες αυτές στοιβαγμένες μαζί δημιούργησαν της Ελληνική Κοινωνία.

Το πρόβλημα είναι ότι τα άτομα δεν συγκρότησαν ποτέ Κοινωνία ως υποκείμενο αλλά αφέθηκαν να χαρακτηριστούν υποκείμενο όταν τους επιτρεπόταν ή επιβάλλονταν με νόμο, που υποχρέωνε το άτομο να έχει συγκεκριμένη συμπεριφορά και δικαιώματα τα οποία άρμοζαν στην Κοινωνία όπως το Κράτος είχε δημιουργήσει και μέσα στην οποία το άτομο έλαχε των προνομίων και της ασφάλειας που το Κράτος παρείχε.

Αφού λοιπόν το κράτος απέχτησε, έστω και αφαιρετικά, το προνόμιο και το δικαίωμα να συγκροτεί κοινωνία και να καταρτίζει νόμους ασφάλειας, συμπεριφοράς, κτίσης, δικαιωμάτων, υποχρεώσεων, επιταγών, κοινό συμφέρον κλπ. οτιδήποτε βρίσκεται εκτός των δικαιωμάτων που το κράτος κατέχει, με τον ίδιο αφαιρετικό τρόπο βρίσκεται και εκτός κοινωνίας.

Επομένως αν υπάρχει κίνημα και αν υπάρχει υποκείμενο, αυτά υπάρχουν, συντελούνται και δρουν εντός της νομιμότητας που το Κράτος αναγνωρίζει δια των θεσμών που είτε έχει δημιουργήσεις είτε νομιμοποιεί στα πλαίσια άσκησης εξουσίας τους, όπου και η ανεκτικότητα είναι μέσο άσκησης εξουσίας.

Άρα λοιπόν, αν η αυτό-οργάνωση των εργαζομένων ή της πλειοψηφίας τους συντελείτε υπό το καθεστώς της νομιμότητας που το Κράτος αναγνωρίζει και των εντός αυτής άσκησης δικαιωμάτων αντίδρασης και αντίστασης κατά των αποφάσεων που επιδεινώνουν τα προβλήματα και τους όρους διαβίωσης των πολιτών από μια στυγνή πολιτική μιας κυβέρνησης ή από την ανυπαρξία λύσεων που πρεσβεύουν τα κόμματα της Αριστεράς, σύμφωνα με τον κ. Καζάκη, τότε η πρόταση όπως αναπτύχθηκε δεν είναι τίποτε άλλο, από την δημιουργία μια ακόμη βαλβίδας εκτόνωσης.

Αν όμως η αυτό-οργάνωση ξεπηδά από την ανάγκη συγκρότησης κοινωνίας ατόμων ενάντια στον κορπορατισμό που το κράτος αποκαλεί κοινωνία, που θα αμφισβητήσει τα δικαιώματα του κράτους επί της οργανωμένης σε πολιτικό υποκείμενο κοινωνίας των ατόμων, που θα αμφισβητήσει και θα προσβάλει τις εξουσίες και την άσκηση εξουσίας των θεσμοθετημένων υποκειμένων του κράτους, όπως λόγου χάρη, δικαστήρια, κοινοβούλιο, κλπ. τότε προφανώς έχουμε και δημιουργία πολιτικού υποκειμένου και κινηματική διαδικασία συγκρότησης και οργανωμένη κοινωνία.