Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΜΕΣΟ στην οροθέτηση των κοινωνικό-οικονομικών σχέσεων.

Μια συμφωνία με το μέλλον είναι η αποδοχή του παρόντος.
Ο Ανθρώπινος νους έχει το προτέρημα ή το μειονέκτημα, να αναπτύσσει μεγαλύτερες ταχύτητες από την δύναμη της πράξης και του «μπορώ». Για το λόγο αυτό παρατηρούμε στο επίπεδο της θεωρητικής έρευνας, να διατυπώνονται πράγματα που ενοχοποιούνται ως κινούμενα στην σφαίρα της φαντασίας.

Ο κινηματογράφος αποτελεί μια ποιο σίγουρη εκδοχή στην κατανόηση του ποιο πάνω ισχυρισμού.
Στις ταινίες μεγάλου μήκους, το σενάριο άλλοτε υποκρύπτει και άλλοτε το δηλώνει εκ των προτέρων, ότι το μέλλον διαδραματίζεται υπό την σκέπη μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, και μάλιστα ιδιωτικής, όπου ο κόσμος αποτελεί ιδιοκτησία αλλά και εργαλείο που η ιδιοκτησία και η διαχείρισή του δημιουργεί απρόσιτες σκληρές φασιστικές εξουσίες που συσσωρεύονται σε ένα πρόσωπο. Ταυτόχρονα οι «παραβάτες» αποτελούν σύμφωνα με την φασιστική εξουσία του υποχθόνιου παγκόσμιου ηγέτη, ο κίνδυνος εναντίον της Γης και της ανθρωπότητας, εναντίον του περιβάλλοντος προστασίας και των ιδανικών μέσων ζωής, που ο ιδιώτης πλέον διαχειριστής του κοινού καλού, έχει εξασφαλίσει.
Σε άλλες περιπτώσεις, ο Παγκόσμιος ηγέτης-ιδιοκτήτης της Γης, παρουσιάζεται με ένα συμπαθητικό, αδέκαστο, καλοκάγαθο πρόσωπο και μάλιστα εκπρόσωπο περιθωριοποιημένων κοινωνιών που έχει τύχει της παγκόσμιας αποδοχής, συμπάθειας και «υποταγής» όλων των τοπικών Κυβερνήσεων, οι οποίες λειτουργούν ως άβουλα όργανα που δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν ούτε τον εαυτό τους.
Παρατηρείται από παραγωγή σε παραγωγή ποιο είναι το απαύγασμα της Αμερικάνικης διανόησης και ο βαθμός ανατρεπτικότητας που έχει μπολιαστεί ο ανώτερος εγκέφαλος σκέψης του Αμερικάνικου πολιτισμού.
Τα βασικά του όμως στοιχεία παραμένουν προσκείμενα στην κρατούσα φιλοσοφία της Ανωτερότητας της αμερικάνικης «φυλής» και του Αμερικάνικου ονείρου, που εξακολουθεί να επικυριαρχεί της ανθρωπότητας, του πολιτισμού και της στρατιωτικής υπεροχής ή ασφάλειας.

Στον Ελληνικό κινηματογράφο, ο ανατρεπτικός ιδεαλισμός κυριαρχείται, και μάλιστα κατά την περίοδο της Χούντας, από την αντίθεση του πλουτισμού επί πτωμάτων και της φτώχειας, όπου τα μεσοστρώματα δεν εμφανίζονται να παίζουν κάποιον ιδιαίτερο ή σημαντικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση της κοινής γνώμης και κυρίως των οικοκυρών που αποτελούν και την υπόγεια εμβόλιση της μέσης σκέψης και συνείδησης, στα πλαίσια της οικογένειας.
Ενώ ταυτόχρονα με την εξωτερίκευση της αντίθεσης κεφαλαίου και εργασίας και του πλουτισμού που δεν σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη, η εξουσία εμφανίζεται όπως ισχύει στην πραγματικότητα, ώ υπηρέτης της καθεστηκυίας τάξης και το μόνο παράταιρο στοιχείο του σεναρίου είναι η αδέκαστη δικαιοσύνη που λειτουργεί έξω από το σύστημα εκφυλιστικών δομών της κοινωνίας.
Το Κράτος προστατεύεται όπως προστατεύονται και οι θεσμοί του και τα μόνα στοιχεία που ενοχοποιούνται είναι οι άνθρωποι του εργοδότη, η Αστυνομία και η μεσαία τάξη.
Σε κάθε Ελληνικό σενάριο, η αντίσταση δεν προσλαμβάνει συλλογικό χαρακτήρα αλλά εξατομικεύεται σε εξαιρέσεις όπως το «καθαρό κούτελο» του φτωχού μηχανικού , που στην παραγωγή έχει μια ιδιαίτερη θέση, εξέχουσα ανάμεσα στους εργάτες, αλλά με αυξημένη την πίστη στον Θεό, στην τιμή της οικογένειας, στην τιμή της κοινότητας και στην ηθική του σεβάσμιου χριστιανού.
Στην αντίθεση αυτή δεν παραλείπεται η εμφάνιση της αλλοτρίωσης του ήρωα από τις σειρήνες της άνετης ζωής των πλουσίων και της εξουσιαστικής τους επιφάνειας, όπου και το ίδιο το Κράτος υποτάσσεται σ’ αυτούς.
Τα φτωχά οικονομικά και άρα περιθωριοποιημένα κοινωνικά ( ταξικά) στρώματα έχουν μόνο μια τιμή. Την Τιμή τους, που είναι τα καθαρά χέρια, το καθαρό κούτελο και την πίστη στον Θεό.
Το σενάριο τους διδάσκει μαζί με όλα αυτά, πως πρέπει να έχουν πίστη στο Κράτος, ως Πατρίδα και στην Δικαιοσύνη ως τον υπερασπιστή του δικαίου που δεν υποκύπτει σε καμιά είδους εξουσία.
Παράλληλα το ηθικό δίδαγμα είναι ότι όποιος μπλέκετε με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Άρα η εναντίωση με το σύστημα δεν αποτελεί προσωπικό ή συλλογικό δικαίωμα που θα δημιουργήσει θετικό πλεόνασμα αλλά ή κάθε διεκδίκηση απονομής της δικαιοσύνης παρέχεται από το Κράτος και γι’ αυτό οι πολίτες πρέπει να είναι με το Κράτος.
Σε κάθε περίπτωση που η συλλογικότητα έρχεται να αναιρέσει την ατομική διεκδίκηση για το όλο, το οποίο άλλωστε ανταποκρίνεται και την κορπορατιστική αντίληψη του Κράτους, κατ’ αρχή ενοχοποιείται και στο τέλος αλλοτριώνεται από το εναγκαλισμό της πλουτοκρατικής εξουσίας στον αρχηγό της μάζας των εργατών μέσα από την κόρη του εργοδότη. Η συνένωση αυτή με το κεφάλαιο επιφέρει μια καλλίτερη ζωή στους εργαζόμενους, οι οποίοι εμφανίζονται δια της γυναικείας φύσης, με ψηλοτάκουνα και καθαρές ποδιές εργασίας.
Εδώ και πάλι κάνει την εμφάνισή του ο ρόλος των μεσαίων στρωμάτων και ειδικά του κομματιού εκείνου που έχει ανώτερη μόρφωση, μιας και οι εργάτες είναι ευάλωτοι στα τερτίπια της πλουτοκρατικής εξουσίας αλλά και φοβισμένοι στην κάθε απειλή της ζωής τους.
Τα σενάρια προτείνουν στην κάθε συλλογικότητα την ηγεσία της και στην εργαζόμενη κοινωνία του μεροκάματου την υποταγή της σε ηγέτες μιας ανώτερης από αυτούς μεσαίας τάξης.
Δεν αποτελεί καν παράδοξο που σήμερα ( εδώ και χρόνια) στην ΓΣΕΕ, η ηγεσία της αποτελείται από τα μεσοστρώματα των κοινωφελιτών, ενώ οι εργάτες δεν εκλέγονται ούτε καν μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου.

Η δικαιοσύνη επιβάλλεται ως χρηστός κανόνας που προστατεύει τα αδιασάλευτο της εγκαθιδρυμένης τάξης πραγμάτων από την μια και από την άλλη συμπεριφέρεται αδέκαστα και παιδευτικά είτε προς την μία πλευρά, του εφοπλιστή που βουλιάζει το καράβι του για να επωφεληθεί των αποζημιώσεων χωρίς να τον ενδιαφέρει η ανθρώπινη ζωή, αλλά και από την άλλη σε έναν φτωχό και άνεργο που κλέβει ένα κουλούρι για να φάει.
Η Κοινωνική συγκρότηση λειτουργεί όπως ο Θεός αποφάσισε αλλά και όπως η μοίρα, το κάρμα, έλαχε. Ο φτωχός γεννήθηκε για να εργάζεται και να υπηρετεί και ο πλούσιος για να κερδίζει και να εξουσιάζει. Κάθε τι που αποτελεί αντινομία και διδάσκει δράσεις εκτός των χρηστών ηθών της καθεστηκυίας τάξης πρέπει να τιμωρείται και να ενοχοποιείται ως ανατρεπτικός κίνδυνος για την συνοχή και το μέλλον του Κράτους.