ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Σοσιαλισμός δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και Κρατισμός. Το αντίθετο μάλιστα.
Στον Σοσιαλισμό τίποτε δεν μπορεί να είναι Κρατικό παρά μόνο στα πρώτα χρόνια του εποικοδομήματος.
Η θεμελίωση του σοσιαλισμού ενίοτε ξεκινά από μεγάλες κρατικοποιήσεις των υποδομών της οικονομίας αλλά και των υποδομών του Κράτους.
Πολλοί είναι εκείνοι που είχαν μπερδέψει την κοινωνικοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δομών της οικονομίας αλλά και της ασφάλειας του Κράτους με την Κρατική ιδιοκτησία.
Σε μια διαδικασία εκτροπής από την βασική ιδέα γεννήθηκε ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, που τα έκανε αχταρμά όλα.
Ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, πιστεύουν οι υποστηρικτές του, ότι δεν είναι τίποτε άλλο ( δεν το ομολογούν με αυτήν την κυνικότητα) παρά η …. "Κοινωνικοποίηση" του καπιταλισμού και η κρατική επιτήρηση. Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής παραμένουν αναλλοίωτες χωρίς να χάσουν ούτε τον ιδιοκτησιακό τους χαρακτήρα αλλά η κρατική επιτήρηση των σχέσεων αναδεικνύει τον αντικοινωνικό χαρακτήρα που συν τοις άλλοις έχει η καπιταλιστική παραγωγή.
Αυτός ο «πειραματισμός» που τον ζήσαμε την δεύτερη περίοδο του Α. Παπανδρέου αλλά και στην εκσυγχρονιστική του διάσταση την περίοδο με Πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη, είδαμε με πόση μαεστρία κατάστρεψε συθέμελα την οικονομία της Χώρας.
Σήμερα παρακολουθώ την εναγώνια προσπάθεια ορισμένων απολιθωμάτων αυτής της περιόδου, αλλά και νεοκλασάτων των Ελληνικού ιμπεριαλισμού, στους οποίους οφείλεται κατ’ αναλόγια η σημερινή κρίση, να σπεύδουν και να υπεραμύνονται την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ και στην ζώνη του Ευρώ.
Να θέτουν επίπλαστα ερωτήματα και οι ίδιοι να τα απαντούν στην βάση « αν δεν είχαμε το κοινό νόμισμα τι θα κάναμε σήμερα;»
Από την άλλη μεριά το ΚΚΕ παραμένει απομονωμένο στο στερεότυπο κατά της Ευρωπαϊκή Ένωσης και με τρεμάμενη φωνή ομολογεί πως « Ναι, να φύγουμε από την Ε.Ε.».
Είναι φανερό ότι η Αριστερά δεν έχει, αλλά και φοβάται να έχει μια αντιπρόταση, μια αντί-φιλοσοφική θέση για ένα παγκόσμιο και τοπικό σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα , μιας και δεν μπόρεσε ποτέ να αντιληφθεί, ότι χωρίς Συγκροτημένη Κοινωνία που θα αντικαθιστούσε την κοινωνία των πολιτών και που θα υποχρέωνε το Κράτος σε έναν συμβιβασμό ανάμεσα στην θεσμική πλέον εξουσία της Συγκροτημένης Κοινωνίας και της εξουσίας του Κράτους, μπορούσε χωρίς να φοβάται να ψελλίζει ή και να κατασκευάζει «σκευάσματα» ελέγχου της Καπιταλιστικής Ανάπτυξης, να είχε ήδη συγκροτήσει ένα τεράστιο κίνημα ανατροπών σε ολόκληρο τον πλανήτη που θα βασιζόταν πάνω σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο οικονομική και κοινωνικής ανατροπής του Καπιταλισμού.

Οι Σοσιαλδημοκράτες υπο τον Πρόεδρό τους, Γ. Παπανδρέου, υποστηρίζουν μια «Πράσινη Ανάπτυξη».
Το ερώτημα που δεν τους έχει προφανώς απασχολήσει, και αυτό το βλέπουμε στο επίπεδο του Εθνικού Κράτους, είναι το υπόβαθρο που θα στηρίξει μια τέτοια δυναμική ενδεχομένως πρόταση, οικονομικής και ίσως ( καθόλου βέβαιο) κοινωνικής ανατροπής της καθεστηκυίας Καπιταλιστικής ή Ιμπεριαλιστικής Ανάπτυξης.

Πρόσφατα, με βάση τα μέτρα αντιστάθμισης στην οικονομική κρίση και τα 28.5 δις που χρηματοδοτεί το Κράτος τις Τράπεζες, ο κ. Παπανδρέου ζήτησε αυτά τα χρήματα να τροφοδοτήσουν την πραγματικής οικονομία.
Ποια είναι όμως η πραγματική οικονομία;
Πως αρθρώνεται μέσα στο Ελληνικό οικονομικό παζλ της επιχειρηματικότητας;
Ποια είναι η βάση της και σε ποιο υπόβαθρο στηρίζεται;
Η Βιοτεχνική επιχειρηματικότητα είναι το πιο σαθρό και το εντόνως πιο αντί-ανταγωνιστικό οικονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον, μιας οικονομίας που οι όροι ένταξή της σε μεγάλους οικονομικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, αποσάρθρωσαν και καταστρέψαν την μεγάλη βιομηχανική επιχειρηματικότητα αλλά και συρρίκνωσαν την παραγωγική βάση της Χώρας. Μαζί λοιπόν με την καταστροφή της Βιομηχανικής επιχειρηματικότητας καταστράφηκε και βιομηχανική παραγωγή.
Η Βιοτεχνική επιχειρηματικότητα αποτελεί στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων τον κυρίαρχο θύλακα του συστήματος όπου ασκείται άγρια εκμετάλλευση και καταπατώνται όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Με άλλα λόγια η Βιοτεχνική επιχειρηματικότητα είναι το μεγαλύτερο βαρίδι στην ανάπτυξη της οικονομίας και το μεγαλύτερο βαρίδι στις κοινωνικό-πολιτικές σχέσεις παραγωγής αλλά και το εμπόδιο στην οικονομική βάση των μισθών και των ημερομισθίων.
Στην Ελλάδα μετά Σημίτη, έμεινε ότι είναι αποκομμένο, περιθωριακό, απογυμνωμένο από Κρατική προστασία, με μια Δημόσια βαριά βιομηχανία που ξεπουλήθηκε αν δεν συρρικνώθηκε και που σήμερα, επί Καραμανλή του συνεχιστή, ξεκληρίζεται η Κρατική οικονομία ή ότι είχε απομείνει από αυτή.

Με μια οικονομία που βρίσκεται μονίμως στην εντατική, όλοι οι υποστηρικτικοί μηχανισμοί ξεπουληθήκαν ή εκχωρήθηκαν σε ξένα κεφάλαια.
Επομένως το Κράτος έχει ήδη ιδιωτικοποιηθεί και το ερώτημα είναι σε ποια πραγματική οικονομία θα στηριχθεί η χώρα για να βγει με τις λιγότερες απώλειες από την οικονομική κρίση;


Αυτή είναι η πραγματική οικονομία πάνω στην οποία θα βασιστεί το ΠΑΣΟΚ για να προωθήσει την «Πράσινη Ανάπτυξη»;
Ποια είναι όμως η πραγματική οικονομία σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ;