Κριτική Σκέψη με αφορμη την Συνεντευξη του Γιαννη Παναγόπουλου.

Δημοσιογράφος: Κύριε Πρόεδρε καλές και οι συμφωνίες και οι συνεργασίες και τα μετρά που πιθανόν να συμφωνήσετε αλλά οι εργαζόμενοι αναρωτιούνται μπροστά σε αυτή την πρωτοφανή κρίση για τη γενική συνομοσπονδία υπάρχει ταξικός αντίπαλος; Συμπεριλάβετε και στην ερώτηση ότι απουσιάζουν δυο παρατάξεις σήμερα.

Γιάννης Παναγόπουλος: Σας διαβεβαιώνω πως η απουσία τους ( ΠΑΜΕ, Α. Π. ) δεν έγινε καθόλου αισθητή! Εμείς δεν είμαστε της άποψης ότι έχει καταργηθεί η πάλη των τάξεων. Κάποιοι είτε στα όνειρα τους είτε στα χαρτιά την καταργούν. Αντίπαλοι ταξικοί είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία, που έχουν συσσωρεύσει πλούτη αλλά επ ουδενί δεν είναι αντίπαλοι μικρομεσαίοι βιοτέχνες που απασχολούν 2 και 3 εργαζόμενους, οι οποίοι βρίσκονται σε μια δραματική κατάσταση και με τους οποίους είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε λύσεις για να προστατεύσουμε την εργασία................




Χωρίς να έχω καμιά διάθεση να θίξω προσωπικά τον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ, θα διατυπώσω δύο σημαντικές κατά την άποψή μου, παρατηρήσεις:


Α) Η αντίληψη ότι μπορούμε και μόνοι μας και μπορούμε να εκπροσωπούμε ή να εκφράζουμε τους εργαζόμενους, στο μικρόκοσμό τους καταδεικνύει την απεραντοσύνη της ασφάλειας που όμως είναι μια οδυνηρή για το κίνημα αφέλεια, που οδηγεί στην μιζέρια του πολιτικού λόγου και στην πεποίθηση μιας δήθεν υπεροχής στην ούτως ή αλλιώς συντριπτική μειοψηφία των οργανωμένων σε συνδικάτα, εργαζομένων. Δεν παρέχει καθόλου την δυνατότητα ανάτασης του ρόλου του εργατικού κινήματος που έχει ανάγκη η κοινωνία των εργαζομένων, η οποία αισθάνεται απομονωμένη, ανήμπορη, εξουθενωμένη ανυπεράσπιστη και εγκλωβισμένη.



Οι παρατάξεις επιβεβαιώνουν τον ρόλο τους ως κομματικοί επιτετραμμένοι στην κοινωνία των εργαζομένων ασκόντας πατερναλιστική εξουσία πάνω στους εργαζόμενους . Μια κοινωνία που θα μπορούσε να ήταν το πιο οργανωμένο κύτταρο στα πλαίσια της Εθνικής Κοινωνίας, που θα μπορούσε να αποτελεί το αντίπαλο δέος στην Κρατική εξουσία, παραμένει "πεδίο βολής που πάνω της ασκούνται βάναυσα κομματικοί φαντάροι".



Οι παρατάξεις, εφευρέθηκαν, υλοποιήθηκαν και εξελίχθηκαν ως μηχανισμοί αποξένωσης της προσωπικότητας των ατόμων και λειτούργησαν ως μηχανισμοί αφυδάτωσης της κοινωνικότητας του συλλογικού, το οποίο μετατράπηκε σε "κατευθυνόμενες συλλογικότητες" ομόκεντρων ζόμπι μηχανιστικής σκέψης, έκφρασης, λόγου και δράσης.


Το Κράτος, που πάσχιζε πάντοτε να υποτάξει τους εργαζόμενους, τους οποίους εξακολουθεί να φοβάται ως μια εν δυνάμει ανατρεπτική δύναμη, στο "πρόσωπο" των παρατάξεων δεν θα μπορούσε να βρει τον καταλληλότερο υπερασπιστή των συμφερόντων του αλλά και τον καταλληλότερο γητευτής της συνείδησης της επανάστασης που γεννιέται ως αυθεντικό παιδί της σύγκρουσης μεταξύ Κράτους - Κοινωνίας.


Η συνείδηση της επανάστασης διαπερνά πλέον τις σεχταριστικές οργανωμένες ομάδες που κινούνται αναγκαστικά ανάμεσα στο, ενάντια σε όλους και στο τίποτα. Έτσι η επανάσταση χάνει τα ταξικά της χαρακτηριστικά, λεηλατείται και συκοφαντείται, ενοχοποιώντας όχι μόνο τις συνειδήσεις αλλά ενοχοποιεί και όποιον την επικαλείται



Έτσι, η αναγκαιότητα των παρατάξεων δεν λειτουργεί μόνο ως κομματική ποδηγέτηση που "στρατεύει" την σκέψη και την δράση των συνδικάτων αλλά και ως μηχανισμοί ανελευθερίας και απόσβεσης των κοινωνικών αντιδράσεων, περιστολής των δικαιωμάτων, υποταγής της αυτονομίας, υπακοή στην εξουσία, υποστολή της αυτονομία και ανεξαρτησίας του λόγου, της σκέψης, της δράσης.



Οι ηγεσίες τους, "εκλεγμένες" ηγεσίες των συνδικάτων και κατά κάποιον τρόπο ηγεσίες των οργανωμένων εργατών, απηχούν τις αντιλήψεις και τις πολιτικές των κομμάτων, εκπροσωπώντας την κομματική αυθεντία στην εργατική κοινωνία υποχρεώνοντας την, στην αποδοχή τους ως το "νομιμοποιημένο" ως Θεσμικό Εταίρο του Πολιτικού συστήματος Κυβερνητικής Εξουσίας.



Η εξουσία που περιβάλλει τις ηγεσίες, και τις καθιστά Θεσμικό Εταίρο του Πολιτειακού και Πολιτικού περιβάλλοντος εξουσίας με την σειρά της υποβάλλει σε μεταβολισμό την κοινωνία των ατόμων προσδίδοντάς της χαρακτηριστικά μάζα, σε αντιδιαστολή με την διαδικασία κοινωνικής συγκρότησης των μαζών σε οργανωμένη Κοινωνία - Δήμο. Η εξουσία αυτή λειτουργεί ως μια διαρκή παρέμβαση διάσπασης, στην κάθε φορά αναπτυσσόμενη δυναμική, που ξεπηδά κυρίως κατά την διάρκεια διεκδικητικών αγώνων και που θέτει τις βάσεις για την κοινωνικοποιητική μετατροπή των μαζών (δηλαδή του ελεγχόμενου πλήθους έλλογων σε άλογο όχλο) σε οργανωμένη Κοινωνία - Δήμο.


Αυτός ο τύπος εξουσίας, δεν περιβάλλει απλώς τις ηγεσίες των συνδικάτων, αλλά τις "εξουσιάζει".


Διοχετεύεται σ' αυτές ως κομματική ιεραρχιακή εξουσία, που τις καθιστά υποχρεωτικές και αναγνωρίσιμες ως τέτοιες, έτσι, ώστε η μάζες των εργατών, να μην είναι σε θέση αυτοπροσδιορισμού και ελευθερίας στην αυτό-έκφραση και στην βούληση της μέσης συνείδησης, αλλά απόλυτα εξαρτημένες από την βούληση και την "συνείδηση" της κομματικής ιεραρχικής εξουσίας των συνδικαλιστικών στελεχών.



Μια συνείδηση με διαρκή κυμάτωση κατά το που φυσάει ο άνεμος. Άλλοτε εκπροσωπεί τον Κυβερνητισμό και άλλοτε τον Αντιπολιτευτισμό, εξαρτώμενη από την κάθε φορά δυναμική θέση ως προς την Κρατική εξουσία του Κόμματος, στο οποίο είναι ενταγμένοι οι συνδικαλιστές και των συνδικαλιστών ως προς το Κόμμα και την ιεραρχική θέση που κατέχουν σ' αυτό.



Β) Αν κανείς ήθελε να περιγράψει μονολεκτικά την βιωματική εξαθλίωση των εργαζομένων από κοινωνική, οικονομική και θέση ατομικών δικαιωμάτων, θα έλεγε " εργάζομαι σε μια Βιοτεχνία που απασχολούνται τρεις εργαζόμενοι".



Αυτό που αποτελεί κοινό αλλά και κρυφό μυστικό και που το ΠΑΜΕ πιστεύει πως ανακάλυψε τον πυρήνα της Γης για το βασικό μισθό των 1400 ευρώ, είναι πως σ' αυτούς τους χώρους δουλειάς, συντελείται η πιο σκληρή και αδυσώπητη εκμετάλλευση και στέρηση ατομικών δικαιωμάτων, που διαπερνά ως ενοχική συνείδηση την όποια ενδεχόμενη αντίδραση ή διεκδίκηση των ίδιων των εργαζομένων στις επιχειρήσεις αυτές.



Είναι δε, το πλέον σοβαρό αντίβαρο στην ανάπτυξη της οικονομίας και στην καθήλωση των μισθών καθώς ο ανταγωνισμός και ο μη προστατευτισμός επιβουλεύεται αυτήν καθ' εαυτή την ενεργή παρουσία του συγκεκριμένου τύπου επιχειρηματικότητας, στην διαμόρφωση του ΑΕΠ.



Κάθε μονάδα αύξησης του κόστους απασχόλησης που σε μια Βιομηχανία των 500 και πλέον εργαζομένων που ισοδυναμεί με μια σταγόνα στον Ωκεανό, γιγαντώνεται στο επίπεδο μιας Βιοτεχνίας που έχει σαν επακόλουθο την περαιτέρω εξαθλίωση των εργασιακών σχέσεων.


Ενώ λοιπόν η Βιοτεχνική παραγωγή και ως οικονομία, επιβαρύνεται τόσο ως βαρίδι στην οικονομική ανάπτυξη της Χώρας, όσο όμως και ως αυτοματισμός φρεναρίσματος της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, εντούτοις στην διατήρηση των όρων υπανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας συμβαδίζει τόσο η ΓΣΕΕ όσο και ολόκληρος ο Πολιτικός Πυρήνας άσκησης εξουσίας.



Όταν μιλά η ΓΣΕΕ, δεν μιλούν οι εργαζόμενοι, παρά συντελείται μόνο μια διαδικασία επικοινωνίας του Κομματικού λόγου με τις μάζες των εργαζομένων, όπως αυτός διοχετεύεται στα κανάλια επικοινωνίας από τους εντεταλμένους στα συνδικαλιστικά όργανα, κομματικούς συνδικαλιστές.


Άλλωστε στους εργαζόμενους, στους οποίους έχει αφαιρεθεί και δια νόμου η ελευθερία βούλησης και οργάνωσης ( Νόμοι για τον εκδημοκρατισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων), η δυνατότητα συλλογικής έκφρασης γνώμης είναι απαγορευτική, εφ' όσον ο αναγνωρισμένος ως Θεσμικός Διαμεσολαβητής με το Κράτος και την Κυβέρνηση εταίρος, είναι οι νομιμοποιημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Νομιμοποιημές αφού τυγχάνουν κατ' αρχήν κομματικής αναγνωρισιμότητας



Στο μεσαίο παρελθόν, όταν υπήρξε κρίση στην Διοίκηση της ΓΣΕΕ ( 1985) η έλλειψη κομματικής αναγνωρισιμότητας επέβαλλε δικαστικά την αρχή της μειοψηφίας ως αρχή πλειοψηφίας, αφού λάμβανε υπόψη την αρχική συγκρότηση της πλειοψηφίας και όχι όπως μετεξελίχθηκε αυτή, όταν αποστασιοποιήθηκε τμήμα της από την κομματική επιτήρηση.


Σε προηγούμενο άρθρο μου, είχα γράψει για την ιδεολογία του Ιμπεριαλιστικού Κεφαλαίου. Στον πυρήνα του Ιμπεριαλιστικού Κεφαλαίου βρίσκεται η υπανάπτυξη που προωθείται ως μηχανιστικό αλλά και οικονομικοπολιτικό μέσο ελέγχου και άσκησης εξουσίας στις Εθνικές οικονομίες.



Η ολοένα μεγέθυνση της βιοτεχνικής παραγωγής σε αρμονία με την βιομηχανική υπανάπτυξη και συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής, βοηθούν αποτελεσματικά τον έλεγχο της Εθνικής οικονομίας από το Ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και εξελίσσουν την πολυπλοκότητα της υπανάπτυξης που επιβάλλεται πλέον ως, τους γνώριμους σε όλους μας, "μονόδρομους στην οικονομία".



Σε μια χώρα, άκρως υπανάπτυκτη όπως η Ελλάδα, ή Νέα Οικονομία που θα βασίζεται πλέον σε επενδύσεις Πράσινης Ανάπτυξης, θα έχει τα ίδια χαρακτηριστικά όπως κάθε Οικονομία του πρόσφατου παρελθόντος και θα λάβει χώρα με τους ίδιους όρους υπανάπτυξης και απόλυτης εξάρτησης.



Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως χθες μάλιστα, ο κ Χαντζηδάκης σε επαφή του με τον Αμερικανό Πρεσβευτή στην Αθήνα, κάλεσε τις Αμερικάνικες εταιρείες να επενδύσουν στην Χώρα μας στηρίζοντας την Νέα Οικονομία.



Σε λίγο καιρό θα δούμε και τον Επίσημο Κρατικό Ντίλερ, Πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή, να περιοδεύει μετά την Ντόρα τις Αμερικάνικες Πολιτείες για να πουλήσει τον Ήλιο και τον Αέρα της Ελλάδας φέρνοντας νέες επενδύσεις στην Χώρα.



Δεν θυμάμαι να μας μένει τίποτε άλλο να πουλήσουμε, εκτός της Ακρόπολης, που ίσως έχει κάποια ...... συναισθηματική αξία για τους "Συλλέκτες Πολιτισμού" και τις Καντίνες πέριξ αυτής.