Μάλλον γέρασε ο χρόνος και έκλεισε ο κύκλος μιας περιόδου πειραματισμού και προσπάθειας επανένωσης της Αριστεράς, εκείνης της Αριστεράς που «χαμήλωσε» τον πήχη των δογματισμών, ώστε να συνευρεθούν ρεύματα και τάσεις που εμφανίστηκαν διαχρονικά , ως απότοκος των διασπάσεων και της «καθαρότητας» του παραδοσιακού ΚΚΕ.
Αλλά έκλεισε ίσως και ο κύκλος ζωής ενός σχηματισμού που δεν δημιουργήθηκε ως ανάγκη επανα-οικοδόμησης της Αριστεράς, αλλά ως μια επιθετική προσπάθεια «εκπαραθύρωσης» του ΠΑΣΟΚ από την «Αριστερή» όχθη και τον αποσταυλισμό του απο τα άλλα κόμματα της Αριστεράς, που το ένα είχε πολλά να καταγγείλει το άλλο, ως δήθεν Αριστερό ή δήθεν Κομμουνιστικό
Επειδή όμως οι προθέσεις δεν υπήρξαν αγνές και επίκουρες της ανάγκης η Αριστερά να συγκροτήσει μια ενιαία δύναμη οργάνωσης και εκπροσώπησης των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων σε σχέση με την Κρατική και Καπιταλιστική εξουσία, αλλά μια προσπάθεια εκδίκησης προς το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του, Α. Παπανδρέου, φαίνεται σήμερα πως η ιστορία εκδικείται τους «εκδικούμενους».
Σήμερα που πλέον είναι βεβαιότερο από κάθε άλλη φορά, πως ένα νέος Παπανδρέου στις 4 Οκτώβρη χρίζεται Πρωθυπουργός, τα σχήματα και τα προσχήματα διαλύονται ή ξεκινούν την πορεία αυτοδιάλυσης....
Αλλά έκλεισε ίσως και ο κύκλος ζωής ενός σχηματισμού που δεν δημιουργήθηκε ως ανάγκη επανα-οικοδόμησης της Αριστεράς, αλλά ως μια επιθετική προσπάθεια «εκπαραθύρωσης» του ΠΑΣΟΚ από την «Αριστερή» όχθη και τον αποσταυλισμό του απο τα άλλα κόμματα της Αριστεράς, που το ένα είχε πολλά να καταγγείλει το άλλο, ως δήθεν Αριστερό ή δήθεν Κομμουνιστικό
Επειδή όμως οι προθέσεις δεν υπήρξαν αγνές και επίκουρες της ανάγκης η Αριστερά να συγκροτήσει μια ενιαία δύναμη οργάνωσης και εκπροσώπησης των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων σε σχέση με την Κρατική και Καπιταλιστική εξουσία, αλλά μια προσπάθεια εκδίκησης προς το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του, Α. Παπανδρέου, φαίνεται σήμερα πως η ιστορία εκδικείται τους «εκδικούμενους».
Σήμερα που πλέον είναι βεβαιότερο από κάθε άλλη φορά, πως ένα νέος Παπανδρέου στις 4 Οκτώβρη χρίζεται Πρωθυπουργός, τα σχήματα και τα προσχήματα διαλύονται ή ξεκινούν την πορεία αυτοδιάλυσης....
Ο ΣΥΡΙΖΑ τέλεψε, και όχι τώρα, αλλά από την περίοδο που το δαχτυλίδι διαδοχής από τον Αλαβάνο πέρασε στον Τσίπρα και η εξουσία επί του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του Συνασπισμού παράμεινε «δέσμια» του «Αριστερού Ρεύματος».
Ο Σταλινισμός και ο μεγαλοϊδεατισμός του Αριστερού Ρεύματος που αποτέλεσε την «συνείδηση» του Λόγου και της Απόφασης όλων των συνιστωσών στον ΣΥΡΙΖΑ ως ένας βερμπαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ τους, που αρνιόνταν αλλά και σήμερα που αρνείται, την οποιαδήποτε ευθύνη μιας προγραμματικής σύγκλισης συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, οδήγησε μοιραία και στην ήττα στις Ευρωεκλογές αλλά επιβεβαιώνει και την διαλυτική κατάσταση που έχει περιέλθει το Σχήμα, και που η 4η Οκτώβρη θα βάλει την ταφόπλακα της πάνω σ’ αυτό.
Το λαϊκό μέτωπο που αυτο-συγκροτήθηκε και στήριξε έστω και δημοσκοπικά τον ΣΥΡΙΖΑ, προσέβλεπε στην ανάγκη, αν το ΠΑΣΟΚ επανερχόταν σύντομα στην εξουσία, αυτό ο ΠΑΣΟΚ να μη οπισθοδρομούσε στην περίοδο Σημίτη και στην νεοδεξιά οικονομική στρατηγική της προηγούμενης περιόδου.
Η αυταρέσκεια και η δήθεν αυθεντική ερμηνεία μιας σύγχρονης αριστεράς που είχε ανακαλύψει την Αχίλλειο πτέρνα του Ιμπεριαλιστικού συστήματος καθώς και ο μεγαλοϊδεατισμός ορισμένων "ενθουσιωδών" επαναστατών, εμπόδισε να παγιωθεί στην συνείδηση των αριστερών ψηφοφόρων που στήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ, η ανάγκη το κίνημα αυτό της ενωμένης Αριστεράς, να σηματοδοτήσει αλλά και να χαράξει καινούργιες διαδρομές στην νεότερη πολιτική πραγματικότητα.
Το ζήτημα είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια ο Συνασπισμός δεν κατάφερε να αποβάλει τον γκρουπαδόρικο εαυτό του και την συνείδηση ενός πολιτικού λόγου που εντάσσεται στην σφαίρα της γκρούπας.
Για τον λόγο αυτό, και επέβαλε την αρχή της ανισοβαρούς συμμετοχής και εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αποδέχθηκε την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ ως μια συνισταμένη γκρουπαδόρικων σχημάτων, όπου η αυτονομία του ενός «σχήματος» ( τάση) πατούσε πάνω στην αυτονομία του άλλου.
Κανείς Αριστερός δεν αρνείται την αρχή της «συλλογικής ηγεσίας» ή της «συναρχίας», αλλά αρνείται να πραγματοποιείται αυτό κάτω από την ανάγκη σαθρών επιχειρημάτων και πρόσκαιρης συγκατοίκησης που η βάση της απόφασης είναι να αποφύγουν το λουκετάρισμα του «μαγαζιού».
Με τούτα και με τα άλλα, ο δικομματισμός καλά κρατεί και μας έχει απομείνει το ΚΚΕ να βερμπαλίζει γύρω από την εργατική τάξη , τα πλατιά λαϊκά στρώματα, την αντεπίθεση και άλλα τινά και ευτράπελα.
Βέβαια ούτε η εργατική τάξη, ούτε τα πλατιά λαϊκά στρώματα, ούτε τα δικαιώματα μας είναι ευτράπελα.
Ευτράπελη είναι η Αριστερά, αυτή η «Αριστερά» που την έχει δει «γνήσιος εκφραστής και αυθεντικός εκπρόσωπος» αλλά και αυθεντικός δυνάστης των δικαιωμάτων του Λαού αλλά και ανταγωνιστής της Οργανωμένης Κοινωνίας.
Σε ότι αφορά τον όρο, Οργανωμένη Κοινωνία, έχω ξαναγράψει αρκετές φορές.
Σε μια οργανωμένη Κοινωνία, ο ρόλος των κομμάτων είναι ανύπαρκτος. Το ίδιο και η ανάγκη τους. Αλλά τότε θα πρέπει να ανατραπούν τα παλαιολιθικά δόγματα που ορίζουν το κόμμα ως την ανώτερη μορφή οργάνωσης και συλλογικής έκφρασης της κοινωνίας.
Αυτός είναι ένας προνομιακός χώρος για την Αριστερά που όμως προϋποθέτει και το μαράζωμα της όσο η κοινωνία θα οργανώνεται και θα καταλαμβάνει κομμάτια εξουσίας και αυτοδιάθεσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε να γράψετε τα σχόλια σας ή τις θέσεις σας για την συγκεκριμένη δημοσίευση ή να δημοσιεύσετε και άλλο θέμα