"........το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνει 43,94% και 160 έδρες, η ΝΔ 33,49% και 91 έδρες, το ΚΚΕ 7.53% και 21 έδρες, ο ΛΑΟΣ 5.62% και 15 έδρες, ο ΣΥΡΙΖΑ 4.59% και 13 έδρες και οι Οικολόγοι-Πράσινοι 2.48%. "
Το τέλος της εκλογικής διαδικασίας, δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα, αλλά ίσως σε ασφαλείς εκτιμήσεις και μάλιστα εκτός της διαφοράς μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Σύνηθες στην κριτική μας για τον ρόλο της Αριστεράς σε περιόδους οικονομικής ή πολιτικής κρίσης και παρακμής, αποτελεί ένα ομολογούμενο γεγονός, που δεν λέγεται δημόσια αλλά εντός των τειχών, ότι η Αριστερά ποτέ δεν είναι έτοιμη να καθοδηγήσει τις κρίσεις και να εμπνεύσει τους Λαούς, να δημιουργήσει και να διαχειριστεί ένα κίνημα που να δώσει μια εναλλακτική δυνατότητα και να καθοδηγήσει την έξοδο από την κρίση βαδίζοντας σε μια στρατηγική αντιϊμπεριαλιστικής ανάπτυξης.
Όταν σε ολόκληρη της Ευρώπη τα Σοσιαλιστικά - Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα βρίσκονται σε ύφεση τα δε Κομμουνιστικά σε αποσύνθεση, στην Ελλάδα πραγματοποιείται το αναμενόμενο
Το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μαζί με το Σοσιαλιστικό και τους Πράσινους κατέχουν το 51,03% χωρίς να προσθέσει κανείς στο παζλ της Αριστερής " διεξόδου" από την κρίση το απολιθωμένο έκθεμα της παραδοσιακής και άκαμπτης Αριστεράς, το ΚΚΕ.
Το εκλογικό αποτέλεσμα, χρεώνει με προσδοκίες και με τεράστιες ευθύνες, τα κόμματα της Σοσιαλδημοκρατίας και του Σοσιαλισμού, αλλά και το προοδευτικό κίνημα των Οικολόγων - Πράσινων.
Η διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος καθώς και η δυναμική που αναπτύσσεται πλέον, ως μέσο αλλά και ως δυνατότητα μιας ριζικής αλλαγής στο κοινωνικοοικονομικό αλλά και πολιτικό γίγνεσθαι, δεν αφήνει περιθώρια ανάλογα την προηγουμένης περιόδου, που κατάφεραν μέσα από έναν ακατανόητο μεγαλοϊδεατισμό, να διαλύσουν την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ και να καταστήσουν την μεγάλη ευκαιρία ενός δυναμικού μπλοκ Σοσιαλδημοκρατών και Σοσιαλιστών, ως μια αποσαθρωτική διαλυτική κατάσταση του ζητούμενου.
Το ζητούμενο δεν ήταν το ποσοστό αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ ούτε η ...."ξεχασμένη κοινωνία" του Τσίπρα, αλλά η δημιουργία ενός ρεύματος συνεργασίας και πολιτικής αλληλεγγύης μεταξύ των κομμάτων με κοινή ρίζα.
Ο Σοσιαλισμός και η Σοσιαλδημοκρατία δεν αποτελούν στρατόπεδα με συγκρουσιακές σχέσεις ύπαρξης, αλλά συγκοινωνούντα δοχεία με διαφορά στάθμης, κατ' άλλους στο εποικοδόμημα και κατ' άλλους στην βάση του εποικοδομήματος.
Θα πρέπει κατ΄αρχήν ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει τον εθνολογικό τόπου καταγωγής του και να γεννηθεί ως το πολιτικό υποκείμενο της Σοσιαλιστικής Αριστεράς, που οι καταβολές του ( εννοώ τον χώρο διασπαστικής του προέλευσης) δεν μπορούν να βλάψουν κανέναν και προπαντός το νέο υποκείμενο.
Δεν μπορεί να αποτελεί η ξύλινη γλώσσα ΚΚΕ, το ασφαλές λιμάνι ή οχυρό αντιλήψεων και μεγαλόστομων συμπερασμάτων, κάθε φορά που καλείται να απαντήσει σε διλληματικά ζητήματα που η ίδια η κοινωνία βάζει.
Προφανώς μεταξύ Σοσιαλδημοκρατίας και Σοσιαλισμού υπάρχουν βασικές διαφοροποιήσεις ως προς την βάση του εποικοδομήματος ή του ιδίου του εποικοδομήματος, αλλά σε μια πορεία εξαναγκασμού ( εξαναγκασμό που επιβάλει τόσο η ίδια η Κοινωνία όσο και η ιστορική ευκαιρία, που το απαιτεί) σε μια πορεία χάραξης κοινής και αλληλοτροφοδοτούμενης στρατηγικής Ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση με όρους Κοινωνίας και Κράτους -Κοινωνίας, δεν υπάρχουν περιθώρια μιας ακόμη ήττας του Λαού.
Μεγάλη ευθύνη όμως θα έχει και το ΠΑΣΟΚ, αν ασπαστεί την Παγκάλιο αντίληψη ή την ηγεμονίστικη αλαζονεία του 44% και δεν εξαντλήσει κάθε δυνατότητα, αν δεν υποχωρήσει από κάθε μεγαλοαστισμό ή απόλυτη αλήθεια, αν δεν υποτονίσει συνειδητά τον κυριαρχικό βοναπαρτισμό που αναπτύσσεται σε κάθε Κυβέρνηση και που εκλαϊκεύεται στο " Ο Λαός μας έδωσε την αυτοδυναμία για να υλοποιήσουμε το Πρόγραμμά μας .... και ότι θα κριθούμε στο τέλος της τετραετίας", αν δεν πασχίσει να βρει δρόμος συμμαχιών με τα όμορα κόμματα, ώστε να δώσει και μια προοπτική και μια ασφάλεια απέναντι στην πολεμική των οργανωμένων συμφερόντων εντός και εκτός Ελλάδας, θα έχει τεράστιες ευθύνες που θα του καταλογιστούν πολύ πιο γρήγορα και πιο εκκωφαντικά από ότι στην απελθούσα Κυβερνητική πλειοψηφία.
Η κρίση δεν δημιουργήθηκε ούτε με όρους Σοσιαλιστικής Ανάπτυξης ούτε ως αποτέλεσμα συγκρούσεων ιδεολογικών αναπτυξιακών στρατηγικών. Επομένως και δεν μπορεί η έξοδος απο την κρίση να καθοδηγηθεί από τις ανάγκες της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής της ανάπτυξης που επιθυμεί να επανακαθορίσει την ηγεμονία και την παντοκρατορία της, μέσα απο αυτήν.
Σε αυτόν τον δρόμο πρέπει να καθοριστεί και η στρατηγική της εξόδου από την κρίση και όχι στην εξάλειψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και την ικανοποίηση των επιμέρους απαιτήσεων της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή ο δρόμος είναι η Αλλαγή Στρατηγικής της Ανάπτυξης, και αυτό θα ΄πρέπει να συμφωνηθεί και να δημιουργήσει μια ισχυρή πολιτική -οικονομική και Κοινωνική δύναμη, που μόνο μια συμμαχία Σοσιαλδημοκρατικών και Σοσιαλιστικών δυνάμεων μπορεί να την εγγυηθεί.
Το τέλος της εκλογικής διαδικασίας, δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα, αλλά ίσως σε ασφαλείς εκτιμήσεις και μάλιστα εκτός της διαφοράς μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Σύνηθες στην κριτική μας για τον ρόλο της Αριστεράς σε περιόδους οικονομικής ή πολιτικής κρίσης και παρακμής, αποτελεί ένα ομολογούμενο γεγονός, που δεν λέγεται δημόσια αλλά εντός των τειχών, ότι η Αριστερά ποτέ δεν είναι έτοιμη να καθοδηγήσει τις κρίσεις και να εμπνεύσει τους Λαούς, να δημιουργήσει και να διαχειριστεί ένα κίνημα που να δώσει μια εναλλακτική δυνατότητα και να καθοδηγήσει την έξοδο από την κρίση βαδίζοντας σε μια στρατηγική αντιϊμπεριαλιστικής ανάπτυξης.
Όταν σε ολόκληρη της Ευρώπη τα Σοσιαλιστικά - Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα βρίσκονται σε ύφεση τα δε Κομμουνιστικά σε αποσύνθεση, στην Ελλάδα πραγματοποιείται το αναμενόμενο
Το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μαζί με το Σοσιαλιστικό και τους Πράσινους κατέχουν το 51,03% χωρίς να προσθέσει κανείς στο παζλ της Αριστερής " διεξόδου" από την κρίση το απολιθωμένο έκθεμα της παραδοσιακής και άκαμπτης Αριστεράς, το ΚΚΕ.
Το εκλογικό αποτέλεσμα, χρεώνει με προσδοκίες και με τεράστιες ευθύνες, τα κόμματα της Σοσιαλδημοκρατίας και του Σοσιαλισμού, αλλά και το προοδευτικό κίνημα των Οικολόγων - Πράσινων.
Η διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος καθώς και η δυναμική που αναπτύσσεται πλέον, ως μέσο αλλά και ως δυνατότητα μιας ριζικής αλλαγής στο κοινωνικοοικονομικό αλλά και πολιτικό γίγνεσθαι, δεν αφήνει περιθώρια ανάλογα την προηγουμένης περιόδου, που κατάφεραν μέσα από έναν ακατανόητο μεγαλοϊδεατισμό, να διαλύσουν την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ και να καταστήσουν την μεγάλη ευκαιρία ενός δυναμικού μπλοκ Σοσιαλδημοκρατών και Σοσιαλιστών, ως μια αποσαθρωτική διαλυτική κατάσταση του ζητούμενου.
Το ζητούμενο δεν ήταν το ποσοστό αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ ούτε η ...."ξεχασμένη κοινωνία" του Τσίπρα, αλλά η δημιουργία ενός ρεύματος συνεργασίας και πολιτικής αλληλεγγύης μεταξύ των κομμάτων με κοινή ρίζα.
Ο Σοσιαλισμός και η Σοσιαλδημοκρατία δεν αποτελούν στρατόπεδα με συγκρουσιακές σχέσεις ύπαρξης, αλλά συγκοινωνούντα δοχεία με διαφορά στάθμης, κατ' άλλους στο εποικοδόμημα και κατ' άλλους στην βάση του εποικοδομήματος.
Θα πρέπει κατ΄αρχήν ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει τον εθνολογικό τόπου καταγωγής του και να γεννηθεί ως το πολιτικό υποκείμενο της Σοσιαλιστικής Αριστεράς, που οι καταβολές του ( εννοώ τον χώρο διασπαστικής του προέλευσης) δεν μπορούν να βλάψουν κανέναν και προπαντός το νέο υποκείμενο.
Δεν μπορεί να αποτελεί η ξύλινη γλώσσα ΚΚΕ, το ασφαλές λιμάνι ή οχυρό αντιλήψεων και μεγαλόστομων συμπερασμάτων, κάθε φορά που καλείται να απαντήσει σε διλληματικά ζητήματα που η ίδια η κοινωνία βάζει.
Προφανώς μεταξύ Σοσιαλδημοκρατίας και Σοσιαλισμού υπάρχουν βασικές διαφοροποιήσεις ως προς την βάση του εποικοδομήματος ή του ιδίου του εποικοδομήματος, αλλά σε μια πορεία εξαναγκασμού ( εξαναγκασμό που επιβάλει τόσο η ίδια η Κοινωνία όσο και η ιστορική ευκαιρία, που το απαιτεί) σε μια πορεία χάραξης κοινής και αλληλοτροφοδοτούμενης στρατηγικής Ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση με όρους Κοινωνίας και Κράτους -Κοινωνίας, δεν υπάρχουν περιθώρια μιας ακόμη ήττας του Λαού.
Μεγάλη ευθύνη όμως θα έχει και το ΠΑΣΟΚ, αν ασπαστεί την Παγκάλιο αντίληψη ή την ηγεμονίστικη αλαζονεία του 44% και δεν εξαντλήσει κάθε δυνατότητα, αν δεν υποχωρήσει από κάθε μεγαλοαστισμό ή απόλυτη αλήθεια, αν δεν υποτονίσει συνειδητά τον κυριαρχικό βοναπαρτισμό που αναπτύσσεται σε κάθε Κυβέρνηση και που εκλαϊκεύεται στο " Ο Λαός μας έδωσε την αυτοδυναμία για να υλοποιήσουμε το Πρόγραμμά μας .... και ότι θα κριθούμε στο τέλος της τετραετίας", αν δεν πασχίσει να βρει δρόμος συμμαχιών με τα όμορα κόμματα, ώστε να δώσει και μια προοπτική και μια ασφάλεια απέναντι στην πολεμική των οργανωμένων συμφερόντων εντός και εκτός Ελλάδας, θα έχει τεράστιες ευθύνες που θα του καταλογιστούν πολύ πιο γρήγορα και πιο εκκωφαντικά από ότι στην απελθούσα Κυβερνητική πλειοψηφία.
Η κρίση δεν δημιουργήθηκε ούτε με όρους Σοσιαλιστικής Ανάπτυξης ούτε ως αποτέλεσμα συγκρούσεων ιδεολογικών αναπτυξιακών στρατηγικών. Επομένως και δεν μπορεί η έξοδος απο την κρίση να καθοδηγηθεί από τις ανάγκες της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής της ανάπτυξης που επιθυμεί να επανακαθορίσει την ηγεμονία και την παντοκρατορία της, μέσα απο αυτήν.
Σε αυτόν τον δρόμο πρέπει να καθοριστεί και η στρατηγική της εξόδου από την κρίση και όχι στην εξάλειψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και την ικανοποίηση των επιμέρους απαιτήσεων της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή ο δρόμος είναι η Αλλαγή Στρατηγικής της Ανάπτυξης, και αυτό θα ΄πρέπει να συμφωνηθεί και να δημιουργήσει μια ισχυρή πολιτική -οικονομική και Κοινωνική δύναμη, που μόνο μια συμμαχία Σοσιαλδημοκρατικών και Σοσιαλιστικών δυνάμεων μπορεί να την εγγυηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε να γράψετε τα σχόλια σας ή τις θέσεις σας για την συγκεκριμένη δημοσίευση ή να δημοσιεύσετε και άλλο θέμα