ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ : Το μηλο της Έριδος

Τα λόγια της Κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, κρύβουν και τις ευθύνες του Κράτους και την υποκρισία του.
«Είμαστε απόλυτα ξεκάθαροι: δεν θα μεταφέρουμε τα βάρη του ασφαλιστικού στις πλάτες των απλών ασφαλισμένων»
Μόνο τις συνέπειες, συμπληρώνω εγώ.
«Ο διάλογος για το ασφαλιστικό, ούτε μπορεί να απαγορευθεί, ούτε μπορεί να ακυρωθεί. Εμείς, είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε σε αυτό το διάλογο. Γιατί είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε τα πράγματα και στο ασφαλιστικό.»
«Ο δικός μας πόλεμος, είναι πόλεμος ενάντια στην στασιμότητα. Γιατί η στασιμότητα, η αδράνεια, η ατολμία στη λήψη αποφάσεων, είναι αντίθετη με τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος» …. και το προπέτασμα καπνού για να κρύψουν την αλήθεια , «με τη βιωσιμότητα του τρόπου απονομής των συντάξεων, με το να δίνονται συντάξεις στους απλούς ασφαλισμένους.»
Λες και το διακύβευμα στο μέλλον του ασφαλιστικού είναι ο «τρόπος απονομής των συντάξεων».

Ας δούμε λοιπόν καθαρά το ασφαλιστικό και όχι με τα μάτια της κουκουβάγιας.

Η μεταπολεμική Ευρώπη, βασίστηκε σε ένα δόγμα ανοικοδόμησης και ανάπτυξης, όπου οι συντελεστές της «εργάζονταν» στα πλαίσια της αμοιβαιότητας και του κοινωνικού Κράτους.
Στην προσπάθεια οι εθνικές οικονομίες να ξανασταθούν στα πόδια τους αλλά και αργότερα να αναπτυχθούν ανταγωνιστικά με το Αμερικάνικο και Γιαπωνέζικο κεφάλαιο, οι εργαζόμενοι και οι παροχές κοινωνικής προστασίας αποτελούσαν είτε το ηθικό άλλοθι του εκμεταλλευτικού συστήματος αναπαραγωγής του κεφαλαίου, είτε το ηθικό μέσο μιας ευνομούμενης πολιτείας.
Οι εργοδότες, κυρίως της Δύσης, κατά την περίοδο του «ψυχρού πολέμου», στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν φιλικό περιβάλλον με κέντρο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ανταλλαγής , εμπορίου και κέρδους, κινιόντουσαν ανταγωνιστικά προς την Σοβιετική Ένωση, αναγνωρίζοντας όχι μόνο το δικαίωμα των αργαζομένων να συνδικαλίζονται αλλά και την δική τους συμμετοχή στην διευκόλυνση της άσκησης δικαιωμάτων από τους εργαζόμενους, βλέποντας το, ως μέσο ανάπτυξης και κερδοφορίας των επιχειρήσεων τους, αλλά και αντι-κραδασμικό μηχανισμό στις «σοσιαλιστικές» ανησυχίες των συνδικάτων και των οργανωμένων κοινωνικών ομάδων.
Όσο προχωρούσε η ανάπτυξη και όσο το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο μπορούσε να ανταγωνίζεται το Αμερικάνικο, όσο αποκτούσε μεγαλύτερη διεισδυτικότητα στην παγκόσμια αγορά, τόσο αναπτυσσόταν μια παράλληλη δύναμη νέο-καπιταλιστών που έβλεπε ένα νέο-ιμπεριαλισμό Ευρωπαϊκού τύπου που θα έπαιζε πιο σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια ανακατανομή κερδών και θα ασκούσε δυναμική επιρροή στην επαναχάραξη οικονομικών συνόρων.
Το εμπόδιο της Σοβιετικής Ένωσης και κυρίως η διεισδυτικότητα της Ανατολικής Γερμανίας στην ανάπτυξη και εκμετάλλευση της Νότιας Ασίας και των αραβικών Κρατών, ξεπεράστηκε προσωρινά με την σύσταση του Ισραηλιτικού Κράτους και την αναπτυξιακή ισχυροποίηση του από τους μετέχοντες στην Βορειοατλαντική Συμμαχία, αλλά και από την μετακίνηση νέων επενδύσεων με φθηνό εργασιακό κόστος, στις αναδυόμενες οικονομίες.
Η μαζική παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας των μητροπολιτικών χωρών της Δυτικής Ευρώπης από την εκμετάλλευση των αναδυόμενων οικονομιών, δημιουργούσε αρνητικό ισοζύγιο στο ανταγωνισμό μεταξύ των Ευρωπαϊκών κρατών και κυρίως σε βάρος των «μικρότερων» αλλά και ύψωνε τείχη στην διεισδυτικότητα των Γιαπωνέζικων προϊόντων υψηλής τεχνολογίας.
Στο εσωτερικό των Ευρωπαϊκών Οικονομιών, το κοινωνικό κράτος είχε πληθώρα κεφαλαίων προς αξιοποίηση αλλά και εκδούλευσης των συνδικάτων, ώστε να εξαφανίζουν «διεθνιστικές ανησυχίες».
Μετά το τέλος του «αντίπαλου δέους», που πολλοί καταχάρηκαν και πανηγύρισαν την «πτώση» του Τείχους, οι νέο-ιμπεριαλιστές ανέπτυξαν μια πρωτοφανή δυναμική σε βάρος του παραδοσιακού Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που υποστηρίχτηκε με αντίστοιχη δυναμική από το Αμερικάνικο Κεφάλαιο.
Οι μέχρι σήμερα «παραδοσιακοί σύμμαχοι», τα Ευρωπαϊκά Συνδικάτα, αποτελούν βαρίδια στην ανάπτυξη και στην παγκοσμιοποιημένης της δυναμική.
Το κοινωνικό Κράτος, είναι πλέον ιδιωτικό και τα δικαιώματα των εργαζομένων απο σταθερές σε οικονομικές μεταβλητές πλέον, μεταβάλλουν τον χαραχτήρα τους. Είναι επιζήμιες μεταβλητές που επιδεινώνουν την οικονομική ευρωστία των επιχειρηματικών δράσεων και του κέρδους αλλά ταυτόχρονα και διαπραγματευτικό εργαλείο για περικοπή δικαιωμάτων.

Οι εργαζόμενοι ως οικονομικά αντίβαρα οφείλουν να αποδεχτούν την ιμπεριαλιστική διάσταση, σε ό,τι μέχρι χθες αποτελούσε υποχρεωτική συμβολή του Κράτους στα πλαίσια της συμμετοχής τους στην ανάπτυξη της Εθνικής οικονομίας.


Η «ελευθερία» στην "νεα" δημοκρατία που εγγυόταν η παγκοσμιοποίηση και η νέο-ιμπεριαλιστική ανάπτυξη, παρέχεται ως «δικαίωμα» στους εργαζόμενους να χάσουν τα κοινωνικοοικονομικά τους δικαιώματα αντικαθιστώντας τα με την ελευθερία της επιλογής στον χρόνο απασχόλησης, στην κοινωνική ασφάλιση, στην ιατρική περίθαλψη, στην απόκτηση γνώσεων κλπ.
Η ηθική της "αξιοπρέπειας" σε αντιδιαστολή με την ηθική της .....ουράς, του ράντζου κλπ.

Ό,τι το Κράτος παρείχε ως οικονομικό αντιστάθμισμα της συμμετοχής των εργαζομένων στην παραγωγή και την ανάπτυξη, σήμερα αποτελεί ανασταλτικός παράγοντας στην ανάπτυξη και στο υγειές ανταγωνισμό και επομένως ιδιωτικο που αγοράζεται!
Εφόσον καταργήθηκε ο Κρατικός προστατευτισμός σε προϊόντα και τοπικά – εθνικά κεφάλαια στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, το Κοινωνικό Κράτος ως προστατευτικός μηχανισμός δεν μπορεί παρά να καταργηθεί και αυτό.
Η κοινωνική ασφάλιση που επι της ουσίας ακουμπά στο παρελθόν, δεν αναγνωρίζεται από τις νέες τάσεις του ιμπεριαλισμού, όταν μάλιστα ο ίδιος άνοιξε την επιχειρηματικότητα και προς τις κοινωνίες, που τώρα με «ελεύθερη» βούληση μπορούν εκμεταλλευτούν.

Η ιδιωτική ατομική ασφάλιση, προπαγανδίστηκε ως ανώτερη ασφάλεια από την Κοινωνική, δημιουργώντας παράλληλα μια καινούργια τάξη συμφερόντων, στην οποία χωρούσαν πλέον όχι μόνο τα «στελέχη» της Μεσαίας Τάξης αλλά ολόκληρη η Τάξη.

Τα πολυτελή ξενοδοχειακού τύπου ιατρικά κέντρα και νοσοκομεία, οι ασφαλιστικές εταιρίες και τα πολυτελή τους κτήρια, η …, ευπρέπεια στις συναλλαγές και η δυνατότητα του ραντεβού, καθώς και οι «εγγυημένες» συνταξιοδοτικές παροχές, αποτέλεσαν το δέλεαρ στην πλειονότητα των εργαζομένων και μάλιστα σε εκείνα τα στρώματα που η εργασιακή τους σχέση τους δημιουργούσε την εικονική ανωτερότητα που είχαν ανάγκη, για να ξεχωρίζουν.

Η δυνατότητα του ανταγωνισμού και η ενίσχυση της δυναμικής των επιχειρήσεων, περνά μέσα από την δραστική μείωση των ανελαστικών δαπανών και την μείωση του εργατικού κόστους.
Η συνεισφορά των εργοδοτών στην ασφαλιστική δαπάνη αποτελεί αντικίνητρο που όσο παραμένει υψηλό παρεμποδίζει και την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα.
Αυτό αποτελεί την επωδό κάθε αιτιολόγησης ή επιχειρήματος των εργοδοτών όταν θέλουν να περιγράψουν την οικονομία και την δυναμική της.

Οι εργοδότες έχουν "δύο" δυνατότητες στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων τους.
Η μία, να πετύχουν την σημαντική μείωση του απασχολούμενου δυναμικού, όπου το εναπομείναν καλείται να αυξήσει την παραγωγικότητα του ώστε να επικαλύψει το κενό της μείωσης του δυναμικού απασχόλησης, και η δεύτερη να αποφύγουν, να καταχραστούν την ασφαλιστική εισφορά.
Η ανεργία όμως αποτελεί και τον βασικότερο παράγοντα, μείωσης των αποθεματικών και των παροχών των κοινωνικών ασφαλιστικών οργανισμών.

Το Κράτος από την μεριά του, συνεπικουρών την δοξασία του εργοδοτικού κεφαλαίου, ότι οι ασφαλιστικές ( μη μισθολογικό κόστος) εισφορές πράγματι αποτελούν αντικίνητρο στην ανάπτυξη, επιδοτεί τις θέσεις απασχόλησης με την απαλλαγή τους από την εργοδοτική συμμετοχή στην κοινωνική ασφάλιση.

Ταυτόχρονα προπαγανδίζει ένα οικείο προς τις χώρες προέλευσης, ξένο επενδυτικό κεφάλαιο, υποσχόμενο ελαστικές μορφές απασχόλησης, φορολογική ελάφρυνση, αδήλωτη εργασία, προνομιακή μεταχείριση, διασφάλιση των κερδών και την μεταφορά τους στο εξωτερικό, καθώς και μια "μηχανή" εξαφάνισης του "μη μισθολογικού" κόστους.

Δίνει όμως ταυτόχρονα στους εργοδότες το δικαίωμα να καταχρώνται της «ευνοϊκής» τους μεταχείρισης και να εκμεταλλεύονται το γεγονός της επιδότησης κατά τρόπο τέτοιον που η μεν ανεργία να αυξάνεται, τα δε Ταμεία να μαραζώνουν.

Ταυτόχρονα ξεκινά και η προπαγάνδα εναντίον των δικαιωμάτων των ασφαλισμένων καθώς και του αναδιανεμητικού συστήματος, για τα δήθεν λεφτά που χρεώνεται ο Πολίτης για να πληρώνει τα Ασφαλιστικά Ταμεία, που από την μια δεν του παρέχουν Α επιπέδου παροχές και από την άλλη που τον επιβαρύνουν δυσανάλογα, αφού τα κατεστημένα συμφέροντα απομυζούν σε βάρος των υπολοίπων προνομιακές μεταχειρίσεις.
Ανάμεσα σε αυτά μπαίνει και η Σύνταξη, το καθεστώς συνταξιοδότησης, ο χρόνος προσμέτρησης για την απονομή της σύνταξης, και μάλιστα από τους εργοδότες που εμφανίζονται υπέρμαχοι των εργαζομένων και των δικαίων τους, έναντι των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων και των …. Συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων.

Ενώ λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι ούτε το ύψος της σύνταξης, ούτε ο χρόνος συνταξιοδότησης ( αύξηση των ορίων) εντούτοις, η πεπονόφλουδα προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, έχει διαπιστωθεί πως αποτελεί την βεβαιότητα του εκβιασμού που την τρώει αμασητη το σύνολο της συνδικαλιστικής ηγεσίας!!!

Ξεκινά λοιπόν ο Διάλογος κατ’ επιταγή και προικοσύμφωνο των Βρυξελλών και όχι από την ανάγκη να πειστούν οι εργοδότες πως δεν μπορούν να παρεμποδίζουν το Κοινωνικό Κράτος και να επιδιώκουν την συρρίκνωσή του, ούτε να αφαιρούν το άλλο πόδι της ανάπτυξης, που είναι το Κοινωνικό Κράτος.

Με ποια αντζέτα προσέρχεται στον διάλογο αυτό η ΓΣΕΕ;

Κατ' αρχή, με τον φόβο μήπως και αυξηθούν τα όρια ηλικίας και το κόστος της εισφοράς;
Από μηδενική βάση;
Ας προσδιορίσουμε την μηδενική βάση, την βάση δηλαδή που ξεκινά ένας διάλογος που κατ’ αρχή πρέπει να συμφωνηθούν τα αίτια της κρίσης και στην συνέχεια να εγερθούν οι απαιτήσεις για το ξεπέρασμά της.
Η βάση διαλόγου, είναι το Κοινωνικό Κράτος ως προϋπόθεση και υποχρέωση της ανάπτυξης της οικονομίας.

Όφειλε η ΓΣΕΕ να είχε αντιταχθεί στις πολιτικές επιδότησης των θέσεων εργασίας καθώς και στις πολιτικές απασχόλησης των νεοεισερχομένων στην παραγωγή.

Η ΓΣΕΕ οφείλει σήμερα να πάρει σαφείς αποστάσεις και να ασκήσει αντιπολιτευτικό πολιτικό λόγο στην Κυβέρνηση τόσο για τα stager όσο και για τις επιδοτήσεις των θέσεων απασχόλησης και μείωσης της ανεργίας.
Να στηλιτεύσει το περιβάλλον προστατευτισμού στις επενδύσεις, στα δικαιώματα των εργοδοτών, στις "συμφωνίες" των Ελληνικών Κυβερνήσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και να στηλιτεύσει τους εκβιασμούς των επιχειρήσεων για μετακινήσεις ή μετανάστευση κεφαλαίων.
Πρέπει η ΓΣΕΕ να αποδεχτεί πρώτη απ’ όλους ότι η Βάση διαλόγου είναι το Κοινωνικό Κράτος και η ενίσχυσή του, ως προϋπόθεση και μέσο εξόδου από την κρίση που θα οδηγήσει σε μια νέα ανάπτυξη και κατόπιν να προσέλθει στον διάλογο.

Πρέπει η ΓΣΕΕ, να αποδεχτεί οτι η "Ανάπτυξη" δεν μπορεί να μετριέται ως ποσοστό του ΑΕΠ, αλλά ως ποσοστό δεικτών Υπανάπτυξης. Όπως, ο δείκτης Παιδεία, ο δείκτης Ανεργία, ο δείκτης Κοινωνική Ασφάλιση, ο δείκτης Αγοραστική Δύναμη, ο δείκτης Αναλφαβητισμός, ο δείκτης Φτώχεια, ο δείκτης Ανταγωνιστικότητα και Κέρδος και ο δείκτης Συμμετοχής στην διαμόρφωση των εσόδων του Κρατικού Προϋπολογισμού.

Η θεωρεία του ΑΕΠ είναι η θεωρεία που βολεύει το Κεφάλαιο και όχι τα συνδικάτα ή τους επιστημονικούς φορείς των Συνδικάτων.

Διαφορετικά το σχοινί και το σαπούνι είναι το μόνο που θα εισπράξει ως επιβράβευση της εναγώνιας προσπάθειας της να συμμετέχει στον …. διάλογο!