Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ των ενδοτικών στον ιμπεριαλιστικό τρομοκράτη, την Ε.Ε.

one stop shop : η συνταγή για την διευθέτηση του μαύρου χρήματος.

Είναι γνωστό της πάσης, ότι εδώ και αρκετά χρόνια, ο εκσυγχρονισμός της πονηριάς του οικονομικού επιτελείου της κάθε κυβέρνησης, εξελίσσεται κατά έναν εξοργιστικό τρόπο και μια παγιωμένη μεθοδολογία που αναπλάθεται με διάφορα περιτυλίγματα ώστε να φαίνεται δημοκρατικότερη η διαδικασία συμμετοχής του πολίτη στην διαμόρφωση πολιτικών και αποφάσεων.


Στην πραγματικότητα αποτελεί μια διαδικασία, έναν τρόπο, μια μέθοδος, τρομοκράτησης και ταυτόχρονα ανίχνευσης των προθέσεων και των αντιδράσεων κοινωνικών συνόλων, τα οποία δέχονται «γεγονότα» που πρόκειται να συμβούν ή που ήδη «συμβαίνουν», που είναι «οδυνηρά» αλλά και «αναγκαία» και που θα πρέπει να αποφασίσουν ποιο κοινωνικό σύνολο θα «συνεργαστεί» υπέρ των προθέσεων της κυβέρνησης για να «ωφεληθεί» έναντι όλων των άλλων.

Παράλληλα δια της μεθόδου αυτής, συσκοτίζονται βασικές πτυχές της οικονομικής πολιτικής ώστε εκείνο που αφήνεται να φανεί, είναι ο …. Μονόδρομος μέσα από --τον οποίο θα οδηγηθεί το πλήθος των υποζυγίων ( μισθωτών και συνταξιούχων), που θα διευκολύνει την «ανάπτυξη», την «κοινωνική συνοχή», την ευελιξία της αγοράς και της εργασίας και που θα δώσει τις δυνατότητες στους κατέχοντες το κεφάλαιο, μικρό ή μεγάλο, ντόπιο ή πολυεθνικό, να επενδύσουν και να αναπτυχθούν, έτσι ώστε να «καλυτερέψει» η ζωή των υποζυγίων, αλλά προπάντων η οικονομία της χώρας.

Ότι και να γίνει, αν τα πράγματα στραβώσουν, αν δημιουργηθεί κρίση ή αν «αστοχήσουν» οι επενδύσεις ή τα οικονομικά μέτρα, ο μονόδρομος δεν αλλάζει, μιας και αποτελεί την σταθερά πάνω στην οποία βασίζεται το οικονομικό και αναπτυξιακό οικοδόμημα.

Στη βάση αυτής της αρχής, κάθε κυβέρνηση, Δεξιά ή λιγότερο Δεξιά (Σοσιαλδημοκράτες), έχει από άπειρες έως και περιορισμένες δυνατότητες να προσαρμόσει την αρχή αυτή στο φιλοσοφικό της υπόβαθρο και να αναδείξει πτυχές κοινωνικών φαινομένων ή οικονομικών αδιεξόδων, που θα τρομοκρατήσουν από την μια τα υποζύγια και από την άλλη θα τους δημιουργήσουν ενοχές και κατευθυνόμενη αγανάκτηση, ώστε να διαμορφώσουν ένα αρκετά δυναμικό περιβάλλον «προστασίας» της οικονομικής τους πολιτικής, που στο τέλος ή ακόμα και από την αρχή, η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη:

Οι Έχοντες και κατέχοντες τον πλούτο και τα κεφάλαια, έχουν το «μόνο» δικαίωμα και την «μόνη» υποχρέωση να κινούν προς όφελός τους την οικονομία, και το κέρδος που παράγεται, να το διαπραγματεύονται με το Κράτος, τους Διεθνείς Οργανισμούς που το Κράτος συμμετέχει και με την κοινωνία των υποζυγίων, για την αύξηση των κερδών τους.

Δίπλα στους Έχοντες και κατέχοντες τον πλούτο και τα κεφάλαια, έχει διαμορφωθεί ένα κοινωνικό-οικονομικό μόρφωμα, ο γνωστός σε όλους μας, «Μεσαίος Χώρος», ο οποίος έχει το «δικαίωμα», δηλαδή την υποχρέωση, να δραστηριοποιείται έτσι που από την μια να βοηθά τους Πρώτους και από την άλλη, να μπαίνει εμπόδιο στους Έσχατους, δηλαδή τα υποζύγια.

Έναντι αυτής της υποχρέωσης τους, το Κράτος τους διευκολύνει με διάφορα προνόμια αυτοσυντήρησης και δυνατότητες επίδειξης των «αρετών» τους και της «αναγκαιότητας» ύπαρξής τους, όπως λόγω χάρη, το «δικαίωμα» της διακίνησης «μαύρου χρήματος».

Μεταξύ του μορφώματος αυτού και του Κράτους υπήρξε και υπάρχει μια συμφωνημένη σχέση αμοιβαίας ωφελιμότητας. Το Κράτος θα τους παρέχει προστασία και διευκολύνσεις και εκείνοι θα «μιζάρουν» το Κράτος με την διακίνηση του μαύρου χρήματος.

Σήμερα απλά, και λόγω της οικονομικής κρίσης, και λόγω της «ιμπεριαλιστικοποίησης» της υπανάπτυκτης οικονομίας της χώρας , έχει διαταραχθεί η σχέση αυτή, με αποτέλεσμα το Κράτος να έχει χρεωθεί από δάνεια και ελλείμματα που στήριξαν κυρίως τον «Μεσαίο Χώρο» αλλά που ο «Χώρος» αυτός δεν «απέδωσε» τα χρηστά και τα αναμενόμενα στο Κράτος – Πατερούλη. Tο Κράτος, η Κυβέρνησή του δηλαδή, αποφασίζει τα εξής:

Θα δώσει στα υποχείρια και υποζύγια ( μισθωτούς και συνταξιούχους) την «εξουσία» του επιστάτη και ελεγκτή των οικονομικών και της δραστηριότητας του μορφώματος αυτού, του Μεσαίου Χώρου ή ενός τμήματος από τον χώρο αυτό, αλλά επειδή φοβάται μήπως και χαλάσει η παντοδύναμη αρχή του μονόδρομου και πέσει το εποικοδόμημα, βάζει δικλείδες ασφαλείας, όπως μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος και σφυρίζει το εναρκτήριο λάκτισμα εκκίνησης της κούρσας των αποδείξεων, ώστε τα υποζύγια να φέρουν χρήμα στα ταμεία του Κράτους έναντι της επανάκτησης του «ωφελήματος» των 12000 αφορολόγητο ποσό και να τιμωρήσουν τους «κακούς» συνεταίρους του Κράτους για την «αυτονόμηση» τους.

Η Κυβέρνηση, αφήνει νεφελώδες το τοπίο και την «κραταιά σπάθη» των υποζυγίων, τα οποία κραδαίνει στο όνομα του δημοσιονομικού ελλείμματος, του εξωτερικού χρέους και του ενδοτισμού της στον Ιμπεριαλιστικό Τρομοκράτη, την Ε. Ε., ώστε κάποια στρώματα του Μεσαίου Χώρου, να ενδώσουν στον εκβιασμό και την τρομοκρατία και να προσέλθουν για «άφεση» αμαρτιών.

Μετά, αφού ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, η Κυβέρνηση θα αποσαφηνίσει το μέγεθος της «εξουσίας» και του «ωφελήματος» των υποζυγίων.

Μέχρις τότες οι «κραδαίνοντες» το χέρι της εντιμότητας και της δικαιοσύνης και της ευθύνης για το μέλλον αυτού του Τόπου, θα μας πρήζουν τα ….. αυτιά και θα ασκούν την πασίγνωστη συνταγή της τρομοκρατίας του πλήθους.