Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

ΜΝΗΜΟΝΙΟ εσχάτης προδοσίας της Νέας Τάξης Γερμανοτσολιάδων :

Mε την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και ανευ όρων παραιτείται απο κάθε ασυλία που έχει ή πρκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περουσιακά του στοιχεία, απο νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινής διαταγής, και όσον αφορά τηνεκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν τον απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.



Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Edward Bernays : "Η συνειδητή και επιδέξια χειραγώγηση των οργανωμένων συνηθειών και απόψεων των μαζών συνιστά σημαντικό στοιχείο της δημοκρατικής κοινωνίας. Αυτοί που χειρίζονται αυτόν τον αθέατο μηχανισμό της κοινωνίας αποτελούν μια αόρατη διακυβέρνηση, που είναι η πραγματική άρχουσα δύναμη της χώρας μας. Διοικούμαστε, η σκέψη μας διαμορφώνεται, οι ιδέες μας υποβάλλονται σε μεγάλο βαθμό από άτομα, για τα οποία δεν έχουμε ακούσει τίποτε. Αυτή η κατάσταση είναι η λογική συνέπεια του τρόπου με τον οποίον είναι οργανωμένη η δημοκρατική μας κοινωνία. Πολυάριθμοι άνθρωποι πρέπει να συνεργαστούν με αυτό τον τρόπο, εάν πρόκειται να ζήσουν μαζί ως μια κοινωνία που λειτουργεί ομαλά".

Αδόλφος Χίτλερ : "Η προπαγάνδα απευθύνεται στις αμόρφωτες μάζες και όχι στους διανοούμενους. Σκοπός της είναι όχι να διαφωτίσει το άτομο, αλλά να επιβάλλει το θέμα της τόσο καθαρά και τόσο έντονα στην ψυχή του λαού, ώστε να δημιουργήσει τη γενική πεποίθηση ότι ένα γεγονός είναι πραγματικό, αναγκαίο ή δίκαιο. Η πλειοψηφία της μάζας είναι θηλυκή. Γι' αυτό η προπαγάνδα απευθύνεται όχι στη λογική, αλλά στο συναίσθημά της".

George Papandreous: " με σταματούν στον δρόμο φτωχοί Πολίτες και μου λένε. Πρόεδρε δίνω και τον μισθό μου για την Πατρίδα.... Με γνωρίζετε και σας γνωρίζω. Ποτέ μου δεν θα αδικούσα τους ανθρώπους της εργασίας. Σήμερα, όμως, δικαιοσύνη στην κοινωνία σημαίνει, πάνω από όλα, σωτηρία της πατρίδας"

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ: Επειδή κινδυνεύει η Πατρίδα και οι άνθρωποι τις εργασίας απο ανέκαθεν προασπίζονται την Πατρίδα, και επειδή δεν κινδυνεύει το χρήμα που κατέχουν οι Εφοπλιστές, οι Τραπεζίτες και οι Βιομήχανοι, ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα της Πατρίδος στους μισθωτούς.

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑΣ ΤΟ Σ. Κ.

Αναδιατυπώνω παλαιότερη ανάρτηση περισσότερο επεξεργασμένη.

Υπάρχει ένα ζήτημα από πολύ παλιά στο οποίο έχω διατυπώσει αρκετές φορές απόψεις γι’ αυτό. Είναι το ζήτημα της οργάνωσης των εργαζομένων και η τύχη των συνδικάτων, που δεν είναι ούτε συνδικάτα ( με την κλασική έννοια) ούτε συνδικαλιστικές οργανώσεις, διότι έχουν απολέσει τα χαρακτηριστικά τους.
Η οργάνωση των εργαζομένων αντιμετωπίζεται ως συντεχνίες ίδιου επαγγέλματος, δηλαδή επαγγελματικές ενώσεις και διέπονται από τα άρθρα του Αστικού Κώδικα.

Ως επαγγελματικές οργανώσεις δεν είναι σε θέση σήμερα να εκφράσουν σε πολιτικό, οικονομικό και συνδικαλιστικό επίπεδο τους εργαζόμενους για τέσσερις κυριότερους λόγους, που δεν είναι όμως μόνο αυτοί.
Ως συντεχνίες στρέφονται η μία συντεχνία εναντίον της άλλης και κατ’ επέκταση ενάντια στο συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας.
Ο επαγγελματικός κίνδυνος της απώλειας των συνεκτικότητας της συντεχνίας περνά αναγκαστικά μέσα από την ισχυροποίηση των δεσμών της με την διεκδίκηση αιτημάτων που δημιουργούν μοναδικό όφελος των εντός της συντεχνίας αλλά και των άλλων ( επικουρικά), μη ενταγμένων, που ανήκουν όμως στην ίδια επαγγελματική κατηγορία και κατ’ επιλογή τους ή εξαιτίας την τρομοκρατία που ασκείται εκ μέρους των εργοδοτών είτε από τον τρίτο παράγοντα που αναφέρω παρακάτω, δεν αποτελούν οργανωμένα μέλη των συντεχνιών.
Η χρηματοδότηση των συντεχνιών μέσω του Κράτους, απ’ όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα αν είναι ή όχι κατ’ επιλογή τους μέλη των συντεχνιών αυτών. Το Κράτος χρηματοδοτεί με ένα μέρος των χρημάτων που υποχρεωτικά εισπράττει για λογαριασμό της Εργατικής Εστίας από το σύνολο των εργαζομένων, ως ενίσχυσης των συντεχνιών και με ένα μέρος που προέρχεται από τις εισφορές των εργοδοτών, αποδίδονται ( το 25%) στις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Μέσα σε κάθε συντεχνία λειτουργούν ταυτόχρονα εν ήδη φερέφωνων ή κακέκτυπα των κομματικών μηχανισμών, άλλες τρεις ή τέσσερις κομματικές συντεχνίες, που αναφέρονται ως πολιτικό-συνδικαλιστικοί οργανισμοί (Παρατάξεις), της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, του ΠΑΜΕ και της Αυτόνομης Παρέμβασης, η οποία όμως δεν έχει χαρακτηριστικά παράταξης.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση περισσότερο, είναι ένας συνδικαλιστικός συνδυασμός που ως παράταξη λειτουργεί μέσα από το τομέα εργατικής πολιτικής του Συνασπισμού.
Από την άποψη αυτή είναι πολύ πιο αυθεντική η παρέμβαση του Συν. στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ( δεν συμφωνώ) παρά εκείνο που γίνεται με τα άλλα κόμματα, τα οποία κάνουν τον ψόφιο κοριό και σχίζουν τα ιμάτια τους για την ανεξαρτησία του σ. κ.

Οι παραπάνω τέσσερις σπουδαίοι λόγοι, επηρεάζουν αποφασιστικά την μέγιστη αποχή των εργαζομένων, από τις συντεχνίες τους σε συνδυασμό μάλιστα με την χρησιμοποίηση του συνδικαλιστικού θώκου ως εφαλτήριο εκλογής στο κοινοβούλιο.
Οι ίδιοι οι συνδικαλιστές πλέον, ως «εθνοπατέρες», ψηφίζουν όλα και όσα σχέδια νόμο καταθέτει το κόμμα τους ως κυβέρνηση, που στρέφονται ενάντια των ίδιων των εργαζομένων που πριν εκπροσωπούσαν.

Υπάρχουν ακόμα όμως και ορισμένοι επιπλέον, ξεχωριστής και ίσως πιο σημαντικής αξίας λόγοι, που δεν επιτρέπουν στους εργαζόμενους να αυξήσουν την πυκνότητα των συντεχνιών τους.

Είναι η υποταγή των ηγεσιών τους στις αγκάλες μιας ιδιότυπης εξουσίας που παράγει προσωπική ανέλιξη και οικονομική ευρωστία, που λειτουργεί ενισχυτικά στην παραμονή τους στους θώκους της εργατικής εξουσίας μέχρι την συνταξιοδότηση τους. Τόσο οι νόμοι όσο και οι «αυτορυθμίσεις» των καταστατικών συνεδρίων των σ. ο., μαζί με μια ενορχηστρωμένη καταστρατήγηση δημιουργούν ένα μόνιμο καθεστώς εναγκαλισμού με την εξουσία κάθε συνδικαλιστή. ( ο Γιάννης Μανώλης, Γεν. Γραμματέας της ΓΣΕΕ, για να διατηρήσει για Τρίτη θητεία τον θώκο του και ενάντια στο Καταστατικό της Συνομοσπονδίας, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσει για την διεκδίκηση του βουλευτικού αξιώματος, παραιτήθη ένα μήνα πριν το συνέδριο της ΓΣΕΕ και επανεκλεγόμενος στην Διοίκηση , ανακατάλαβε την θέση του Γεν. Γραμματέα, για να συμπληρώσει δήθεν δύο ολόκληρες θητείες. Ο Χρήστος Πολυζωγόπουλος, πριν λήξει η Δεύτερη θητεία του στο τελευταίο καταστατικό της ΓΣΕΕ, επέβαλε [συμφωνία και των άλλων παρατάξεων για τον ίδιο λόγο], αντί της διετίας την τριετία στα όργανα της Συνομοσπονδίας, ως ανώτερο χρόνο παραμονής ενός συνδικαλιστικού στελέχους, όπως ο Πρόεδρος και ο Γεν. Γραμματέας, για να ιδιοποιηθεί κομματικά την θέση του ως Προέδρου της Συνομοσπονδίας. ).

Άλλος παράγοντας είναι οι σύνθετες εργασιακές σχέσεις που δεν επιτρέπουν μια καθαρή εργασιακή σχέση ενός μισθωτού σε αντιστοιχία με μισθωτό - ελεύθερο επαγγελματία, ή έναν εργαζόμενο που απασχολείτε με μερική απασχόληση ή ασκεί «μαύρη» εργασία και εισπράττει «μαύρο» χρήμα ή επινοικιαζεται , δημιουργώντας αποκλεισμούς και ιδιόμορφες διαιρέσεις αλλά και πληθυσμιακές ομάδες που βιώνουν μια πραγματικότητα έξω από την πραγματικότητα των «βολεμένων» ή εργάζεται έξω από την επιχείρηση του εργοδότη ή εργάζεται σε ένα άλλο διαφορετικό και ελεύθερο χρόνο, ή αμείβεται με άλλον τρόπο ή ασφαλίζεται ανόμοια προς τους συναδέλφους του.
Οι νέες οικονομικό-πολιτικές δράσεις της σύγχρονης οικονομίας, έχουν δημιουργήσει καινούργιες κοινωνικό-οικονομικές σχέσεις που επηρεάζουν ανατρεπτικά την σύνθεση των κοινωνιών αλλά και τον χαρακτήρα των συντεχνιών.
Συνήθως παρατηρείτε και λόγω των αυξημένων αναγκών της οικογένειας και της ανεξέλεγκτης ακρίβειας, οι ιδιότητες αυτές να συγκεντρώνονται σε ένα άτομο – εργαζόμενο, ο οποίος για τον ίδιο χρόνο απασχόλησης αμείβεται με το ένα τρίτο του πραγματικού μισθού που του αναλογεί, σύμφωνα με ότι ίσχυε πριν τριάντα χρόνια. Έτσι ο εργαζόμενος πρέπει να αναλώνεται σε δύο και τρις δουλειές για να εισπράξει το πραγματικό μισθό που του αναλογεί σε μια οχτάωρη παρεχόμενη εργασία.
Οι ιδιότητες αυτές διαμορφώνουν ένα πλέγμα ιδιότυπων κοινωνικών σχέσεων, που κατακερματίζουν κοινωνικά-πολιτικά-οικονομικά τα άτομα, σε ένα σύνολο αντικρουόμενων υποσυνόλων, που στοχεύουν στην εκμηδένιση της προσωπικότητας και στην εμπέδωση μιας συνειδιασιακής αντίληψης της θέσης του, ως ατόμου ειδικής κατηγορίας ενταγμένου σε μια μη-κοινωνία της ίδιας της κοινωνίας, ως αδύναμο κρίκο μια αλυσίδας, που δεν προστατεύεται και το μόνο που μένει είναι η εξατομικευμένη προσπάθεια, ο συμβιβασμός, η ηττοπάθεια, η απέχθεια στην ενασχόληση με τα κοινά. Δηλαδή η από-κοινωνικοποίηση του ατόμου και η χειραγώγησή του.
Η αντίθεση που δημιουργείται από την πολυπλοκότητα των σχέσεων αυτών και που δεν είναι μία, με την σειρά της δημιουργεί μια αντιπαλότητα ανάμεσα στις εργασιακές σχέσεις που βιώνει το άτομο, από την άσκηση ενός επαγγέλματος με μια εργασία «αντίπαλη» και «υποτιμητική» της επαγγελματικής του ειδικότητας και των σπουδών του ή της υποτιμημένης κατά αναλογία χρόνου – μισθού και συνθηκών που τον κατηγοριοποιούν διαφορετικά από το σύνολο των συναδέλφων του που έχουν μόνιμη, σταθερή και αναγνωρίσιμη των προσόντων τους, εργασία.
Η νεολαία που αποφοιτεί ενός Πανεπιστημιακού ιδρύματος καλείται να εργασθεί σε ένα περιβάλλον εργασιακών σχέσεων που προσομοιάζει με εκείνο του ανειδίκευτου εργάτη.
Άλλος παράγοντας που επηρεάζει αρνητικά την σχέση του εργαζόμενου με την συντεχνία του είναι ο κίνδυνος της ανεργίας.
Η ανεργία είναι ο ποιο κακός σύμβουλος στις αποφάσεις του ατόμου και ασκεί καταλυτικό ρόλο στις συμπεριφορές του.
Η ανεργία δημιουργεί περίεργους συνειρμούς και η επαπειλούμενη φτώχεια που οδηγεί το άτομο πρώτα στον ρόλο παράσιτου της οικογένειας και μετά στην αποπομπή του από την κοινωνική του ομάδα, περιθωριοποιεί το άτομο και το θέτει εκτός κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών και διεκδικήσεων.
Η ανεργία χρησιμοποιείτε ως τον πιο σίγουρο από τα μέσα τρομοκράτησης των πληθυσμών είτε από το Κράτος είτε από τους εργοδότες.
Η συντηρητικοποίηση του μεγαλύτερου ποσοστού των απασχολουμένων, εδράζεται και στο γεγονός της άσκησης τρομοκρατίας και φασιστικής αντιμετώπισης, του παρόντος αλλά κυρίως του μέλλοντος για κάθε εργαζόμενο. Η ανεργία ή η απειλή ανεργίας και ως τιμωρία , παιδαγωγεί τον εργαζόμενο στην αναγκαία υποταγή και συντηρητικοποίηση του.
Είναι γεγονός ότι το Κράτος για να επιζεί εξουσιάζοντας τις κοινωνίες, ανακαλύπτει συνεχώς καινοτόμες διεργασίες που τις αντιλαμβανόμαστε είτε ως κοινωνικό αυτοματισμό, είτε ως καταναλωτικό πρότυπο, είτε ως εκφοβιστικό μηχανισμό στην ύπαρξη των χαρακτηριστικών που συνθέτουν το άτομο με την ανθρώπινη του διάσταση, είτε ως μηχανισμό απόγνωσης μερίδας ατόμων μιας κοινωνικής τάξης από την εκτόπιση της από την ίδια την κοινωνική τάξη που ανήκουν, είτε η χρήση μηχανισμών αποστέρησης βασικών ανθρωπιστικών δικαιωμάτων ή αμφισβήτηση των δικαιωμάτων αυτών, είτε εφευρίσκοντας μεθόδους εικονικής οικονομικής αποκατάστασης η οποία όμως αποτελεί μόνιμη παγίδα εγκλωβισμού σε ένα χρέος πολλαπλασιαστικό της εξάρτησης του ατόμου από πολλές εργασίες και πολλές ώρες απασχόλησης, που δεν του επιτρέπουν την συμμετοχή του στις οργανώσεις του αλλά και που τον αποθαρρύνουν στην οποιαδήποτε κοινωνική του συμμετοχή.
Η διοίκηση του Κράτους είναι υπόθεση ενός επιστημονικό-οικονομικού κατεστημένου που διαμορφώνεται ως κατεστημένο από συγκεκριμένα συμφέροντα.
Όλοι οι άλλοι είναι απλά γρανάζια μιας μηχανής για πάρα πολλές δουλειές.

Τα …..συνδικαλιστικά στελέχη που βιώνουν μια διαφορετική προστατευμένη ζωή εργασιακών – κοινωνικών – οικονομικών σχέσεων, διαφορετική όλων όσων εκπροσωπούν, επιδιώκουν να γίνουν μέρος αυτού του κατεστημένου και μάλιστα του στενού του πυρήνα, ώστε να ασκούν τις εξουσιαστικές τους δυνάμεις ιδιοποιούμενοι την «ψήφο» ανάδειξής τους στα αξιώματα που κατέχουν, χωρίς να επιτρέπονται διαδικασίες εκτόπισης τους ή διαδικασίες διαδοχής τους που δεν ελέγχονται από το ίδιο το σύστημα επιβολής των συνδικαλιστών στην θέση εξουσίας που κατέχουν. Οι συνδικαλιστές δεν εκλέγονται αλλά επιβάλλονται από το κομματικό συμφέρον και το προσδοκούμενο αποτέλεσμα για τις κομματικές ηγεσίες και τους εκπροσώπους των εργοδοτών που είτε είναι χρηματοδότες των κομμάτων είτε είναι μέλη των ίδιων κομμάτων, που είναι και οι συνδικαλιστές.
Άλλωστε αυτό αποτελεί προϋπόθεση της συμμετοχής του στα κέντρα άσκησης εξουσίας. Δηλαδή η ενσυνείδητη χρησιμοποίηση τους από την κεντρική εξουσία στην θέση των εξουσιαστών της τάξης τους.
Η επιδίωξη και το όνειρο κάθε ανώτερου συνδικαλιστικού στελέχους είναι η ¨αξιοποίησή» του ως βουλευτή ή Διευθυντικού στελέχους μια επιχείρησης, που θα τον βοηθήσει να ενταχθεί σε μια μεσαία ή ανώτερη εισοδηματική τάξη διεκδικώντας παράλληλα και μερίδιο εξουσιών της τάξης αυτής.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι κάθε βουλευτής που προείχε συνδικαλιστική ιδιότητα, πλέον συμπεριφέρεται τόσο «αντικειμενικά» προς την προηγούμενη τάξη που άνηκε όσο αυτό του είναι απολύτως αναγκαίο στην επανεκλογή του αλλά και την υπουργοποίησή του. Επομένως δεν υπάρχει σχέδιο νόμου που να στρέφεται εναντίον των συμφερόντων των εργαζομένων και να μην το υπερψηφίσει.

Ας ανακεφαλαιώσουμε τώρα επιγραμματικά τα ποιο σημαντικά αντικίνητρα συμμετοχής των εργαζομένων στις οργανώσεις τους.

Το σωματείο ως συντεχνία, η συντεχνία ως παράγοντας του κοινωνικού αυτοματισμού, ο επαγγελματικός κίνδυνος απώλειας της δυναμικής της συντεχνίας, η κρατική –εργοδοτική χρηματοδότηση των οργανώσεων και των συνδικαλιστών, οι κομματικές παρατάξεις, η ανεργία, η εξουσία και η ιδιοποίηση της θέσης που κατέχει το συνδικαλιστικό στέλεχος στην ιεραρχία του σ. κ.

Στο δεύτερο επίπεδο αντικινήτρων εντάσσονται, η υποταγή των ηγεσιών των συνδικάτων στο Κράτος μέσα από την υποτιθέμενη συμμετοχή στα κέντρα αποφάσεων.
Από τη περίοδο Βενιζέλου, το Κράτος μέσω των Κυβερνητικών διαχειριστών του, προσπαθούσε να «βολέψει» της συνδικαλιστές ηγεσίες ώστε να τις χρησιμοποιεί ως τον έμπιστο των εργατικών τάξεων, συνένοχο της Πολιτικής του.
Ο Βενιζέλος επιθυμούσε την δημιουργία ενός κατευθυνόμενου συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, που δεν θα έμπαινε εμπόδιο στην διαμορφούμενη κοινωνική, πολιτική και οικονομική δομή της χώρας. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινούμενος μπήκε επικεφαλής μια τέτοιας πορείας, που έφθασε στο σημείο να παρίσταται στα εγκαίνια του Εργατικού Κέντρου της Αθήνας το 1910
Από την εποχή εκείνη μέχρι και σήμερα οι προσπάθειες χειραγώγησης του σ.κ. διαμόρφωσαν ένα περίγραμμα δράσεων και ηττών των εργαζομένων και αντίστοιχα μια μόνιμη και υποτακτική παρουσία του Κράτος σε κάθε ιστορική περίοδο. Η πολυαιτούμενη ενότητα στο συνδικαλιστικό κίνημα που το Οκτώβρη του 1918 δημιούργησε την ΓΣΕΕ, παρέμεινε από τότε μέχρι και σήμερα εμπόδιο τις σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων και των συνδικάτων τους και αποτελεί πράγματι σπουδαίο λόγο για την αποχή των εργαζομένων από την ενεργό και οργανωμένη συνδικαλιστική πάλη.
Η επίκληση της «ενότητας» σε κάθε δημόσια τοποθέτηση των συνδικαλιστικών ηγεσιών δημιουργεί περισσότερα σύννεφα καπνού πάνω από τις οργανώσεις των εργαζομένων παρά ανταποκρίνεται σε ένα επίπεδο ευθυνών που θα αναλάμβαναν εκείνοι που έχουν την αμέριστη ευθύνη για τον ευτελισμό της οργανωμένης πάλης και της πλήρους κομματικοποίησης του σ. κ.
Η κύρια ευθύνη για την σημερινή κατάντια του οργανωμένου σ. κ. αναλογικά των ευθυνών και της παρεμβατικότητα στα κοινωνικά – πολιτικά - οικονομικά πράγματα της χώρας, πρέπει στο πολιτικό κομματικό επίπεδο να επιμεριστεί στο ΠΑΣΟΚ και στο πολιτικό – συνδικαλιστικό, στην παράταξή του, τη ΠΑΣΚΕ.
Δεν είναι όμως άμοιροι ευθυνών τα κόμματα της Αριστεράς και οι συνδικαλιστικές τους παρατάξεις, που θα περίμενε κανείς με μια συσσωρευμένη εμπειρία από φυλακίσεις, εξορίες και εκτελέσεις, να μπορούσε να αποτελεί μια σίγουρη ασπίδα σε κάθε ενέργεια του Κράτους και των πολυεθνικών τόσο στις προσπάθειες διάσπασης του σ. κ. όσο και στις εκπτώσεις συνειδήσεων των νέων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που μέσα από τον δήθεν «Κοινωνικό έλεγχο» πέρασαν στην συνενοχή της συνδιαχείριση του κράτους με τα διαπλεκόμενα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.
Μπορεί να υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα σε περιόδους , ιστορικές περιόδους στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας, αλλά και με ουσιαστικές πολιτικό-ιδεολογικές διαφορές, εντούτοις ο κεντρικός πυρήνας της κρατικής πολιτικής και του ολιγαρχικού, δήθεν Δημοκρατικού συστήματος, παρέμενε και παραμένει η χειραγώγηση του σ. κ. και η υποταγή των κοινωνιών στις δομές που επιλέγονται είτε από το Εθνικό κεφάλαιο είτε από το Παγκοσμιοποιημένο, από μηχανισμούς που δεν βρίσκονται έξω από τις κοινωνίες, αλλά που επιλέγονται ως ενδιάμεσοι των κοινωνιών και της κεντρικής εξουσίας.
Ένα παράδειγμα αλλοτρίωσης που ο εναγκαλισμός της εξουσίας έχει επιφέρει στο συνειδησιακό κόσμο της «πραγματικότητα» που βιώνουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, είναι να επαναφέρουμε στην μνήμη μας τα έργα και τις ημέρες που οι ίδιοι, που σήμερα εναντιώνονται στα αποτελέσματα μιας πολιτικής που στήριξαν την περίοδο του εκσυγχρονισμού και του Σημίτη, που προπαγάνδισαν τον εκσυγχρονισμό και τις επιλογές του Ηγέτη τους, σήμερα δεν είναι σε θέση να αναλάβουν την ευθύνη μιας μεγάλης αυτοκριτικής και μιας συγνώμης και να αυτό – εξοστρακισθούν από την δράση του σ. κ. παραμένουν δεσμώτες του κινήματος με άλλη προβιά.

Ο εναγκαλισμός με την εξουσία και οι σειρήνες της υπεροχής που σου δίνει ο εναγκαλισμός αυτός είναι ο παράδεισος της αυταπάτης που επιθυμεί κάθε καταπιεσμένος , όταν βρίσκεται στην «ευχάριστη» θέση της αναγνωρισιμότητας του από το ίδιο το σύστημα καταπίεσης των κοινωνιών.
Η δήθεν αναγνωρισιμότητα εξελίσσεται σε μια διαρκή διαδικασία απώλειας μνήμης και συνείδησης που σε καθιστά υποχείριο και εκτελεστικό όργανο των οργανωμένων συμφερόντων, τα οποία υπηρετείς πλέον πείθοντας τον εαυτό σου ότι τα αντιπολιτεύεσαι και τα πολεμάς.
Η ψυχολογία της εξουσίας και η εξουσία της ψυχολογικής αλλοτρίωσης των συνειδήσεων μέσα από την παρουσίαση μιας εικονικής πραγματικότητας ως αυθεντικής, είναι ζητήματα που γνωρίζει και διδάσκει το Κεφάλαιο σ’ όλη την πορεία εξέλιξης του και της τελικής του επικράτησης απέναντι στις κοινωνίες και των επαναστάσεων των.
Το συνειδησιακό υποκείμενο στις επαναστάσεις του προλεταριάτου σε κάθε εποχή όταν μια επανάσταση έπαιρνε πραγματικά χαρακτηριστικά, ούτε ταυτιζόταν με τον επαναστάτη προλετάριο ούτε διαμόρφωνε επαναστατική συνείδηση, αλλά παρέμενε όσο χρειαζόταν μέσο σύνδεσης της ηγεσίας ή της πρωτοπορίας της επανάστασης, χωρίς να διαχέεται στον χρόνο και στο σύνολο της νέας κοινωνίας.
Το ακριβώς αντίθετο παρατηρούμε στον καπιταλισμό και στην εξέλιξή του. Σε όλες τις Αστικές επαναστάσεις, ενώ το συνειδησιακό υποκείμενο της επανάστασης ήταν ο καταπιεζόμενος αγρότης – παραγωγός, ο εργάτης, ο μικρέμπορος ή πραματευτής, ο μικρός ιδιοκτήτης ενός εργοστασίου, στην πορεία της επανάστασης και αμέσως μετά το συνειδησιακό υποκείμενο διαχέονταν ως συνείδηση μιας νέας κοινωνίας των όλων, των «ιδιοκτητών», αφήνοντας πάντα τον εργάτη εκτός των τειχών της νέας κοινωνίας ως απλό σύμμαχο και αργότερα ως εργαλείο ή προϊόν εκμετάλλευσης.
Από την Παρισινή Κομμούνα μέχρι και την Οκτωβριανή επανάσταση, η «μοίρα» του εργάτη ή του αγρότη χωρίς γη, παρέμεινε η ίδια.
Στον Καπιταλισμό όμως δεν ήταν απαγορευτικό το νέο συνειδησιακό υποκείμενο που είχε πλέον διαμορφωθεί ως καπιταλιστής και στους εργάτες ή τους αγρότες χωρίς γη, γι’ αυτό και αναπτύχθηκαν πλήθος θεωριών γύρο από τα χαρακτηριστικά και την «ουσία» του Λαϊκού καπιταλισμού και της ευημερίας της Κοινωνίας μέσα στο Καπιταλιστικό σύστημα.
Η προπαγάνδα, γιατί μόνο προπαγάνδα είναι, για την ισότητα των πολιτών στον καπιταλισμό, και οι εγγυήσεις ίσων ευκαιριών και δυνατοτήτων σε κάθε πολίτη ενός καπιταλιστικού κράτους, αποτέλεσε Συνταγματική επιταγή, ώστε να πείθεται και πιο κακόβουλος πολίτης αμφισβητίας.
Στην πράξη όμως ελάχιστοι «απόλαυσαν» το προνόμιο αυτό, ως παραδεκτή πραγματικότητα που είχε έναν παιδαγωγικό χαρακτήρα για τα υπόλοιπα μέλη της ίδιας τάξης.
Εκείνο δηλαδή που αποτελούσε απαγορευτικό στις Σοσιαλιστικές επαναστάσεις στον καπιταλισμό εκδηλωνόταν ως εικονική πραγματικότητα , που είχε ευρεία αποδοχή.
Δεν αναπτύχθηκε ο καπιταλισμό ενάντια στους λαούς, χωρίς οι λαοί να τον επιδιώκουν και να τον στηρίζουν. Εκείνο που έδινε ο καπιταλισμός, έστω και ως ονειρική κοινωνία , ήταν αρκετά ισχυρό κίνητρο για την εξέλιξή του, από την πρωταρχική του μορφή μέχρι σήμερα.
Σ’ αυτόν τον κυκεώνα της παραπλάνησης και της εικονικής πραγματικότητας αλλά και του νέου συνειδησιακού τοπίου που έχει πλέον εμπεδωθεί, είναι εγκλωβισμένες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εργατών στις καπιταλιστικές οικονομίες και είναι πολύ δύσκολο και πολύ οδυνηρό για τις ίδιες τις κοινωνίες των εργαζομένων να ξαναδούν την ενεργή πραγματικότητα μέσα από τα μάτια των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών.

ΜΙΧΑΛΗS ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗS

ΜΙΧΑΛΗS ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗS
ΑΠΕΒΙΩΣΕ 26/5/2009

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ....

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ....

ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ ΚΥΡΙΕ.......

Η COSMOTE ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΑ 500 ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ¨ΓΕΡΝΑΝΟΣ¨ ΠΡΟΣ 1.300.000 εκ.ΕΥΡΩ

Ο ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΠΡΟΣ 180 εκ. ΕΥΡΩ

ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ...... ΣΚΑΝΔΑΛΟ

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑS

ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑS
ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ ΤΗΝ....OIKONOMIA

ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΜΕ

Η Διεθνής Αμνηστία μαζεύει υπογραφές για την Κ. Κούνεβα

Το ελληνικό τμήμα της Διεθνους Αμνηστίας προώθησε την υπόθεση της Κωνσταντίνας ως international petition.Αυτό σημαίνει ότι θα γίνει συλλογή υπογραφών σε παγκόσμιο επίπεδο προκειμένου να ασκηθούν πιέσεις στις ελληνικές αρχές για απόδοση δικαιοσύνης.Είναι πολύ σημαντικό να συγκεντρωθούν τουλάχιστον 10.000 υπογραφές μέχρι την εργατική Πρωτομαγιά, ημερομηνία που θα παραδοθούν στον Υπουργό Εσωτερικών της Ελλάδας.

http://www.amnesty.org.gr/kouneva.htm
http://g700.blogspot.com/

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΑΛΑΝ ΓΚΡΙΝΣΠΑΝ ( ΠΡΟΕΔΡΟS της ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑS των ΗΠΑ)

Εκανα το λάθος της ζωής μου όταν πίστευα στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς


ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΤΟΠΟ;

ΑΓΩΝΑS ΧΩΡΙS ΟΡΟΥS ΚΑΙ ΧΩΡΙS ΑΝΑΣΤΟΛΕS

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί".

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΠΩΛΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΑΣ

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑS

Με αντάλλαγμα 442,5 εκατομμύρια Ευρώ η κυβέρνηση της Δεξιάς, ως κυβέρνηση του μεγάλου καφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης πούλησε τη Διοίκηση (MANAGEMENT)του ΟΤΕ στην κρατική DEUTSCHE TELECOM, πράγμα που σημαίνει το απόλυτο δικαίωμα Διαχείρησης, όχι μόνο των υλικών και άυλων περιουσιακών στοιχείων του ΟΤΕ και των δεκάδων Θυγατρικών του Εταιριών, αλλά και την υποχρέωση του ελληνικού κράτους να παρέχει τηλεπικοινωνιακή ασφάλεια στους Έλληνες και στην ελληνική οικονομία, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη, την ευημερία, την ανεξαρτησία και την ελευθερία του Ελληνικού Λαού. Ο παρακάτω πίνακας είναι ενδεικτικός για το μέγεθος της ζημιάς που προκαλεί στην Ελλάδα το ξεπούλημα του ΟΤΕ, χωρίς να είναι , φυσικά, δυνατό να υπολογιστεί η συνολική ζημιά για τα άυλα περιουσιακά στοιχεία τόσο σε τρέχουσες αξίες, όσο και σε απωλεσθησόμενες αξίες στο βάθος του χρόνου: Με την πώληση του ΟΤΕ και των άλλων Δημόσιων Επιχειρήσεων και Οργανισμών που προηγήθηκαν , αλλά και αυτών που ακολουθούν, πράγματι, ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ.ΑΥΤΑ ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ:1.- OTE,
2.- OTE ESTATE (με τα 2.500 κτίρια ιδιοκτησίας ΟΤΕ, αξίας άνω του 1,6 δις. ευρώ),
3.- COSMOTE,
4.- ΓΕΡΜΑΝΟΣ (στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια),
5.- ΟΤΕΝΕΤ (με τα εμπορικότατα προϊόντα της, conn-x, smile & web κάρτες, θυγατρικές εταιρίες κλπ),
6.- HELLAS SAT (δορυφορικές επικοινωνίες ΟΤΕ),
7.- ΟΤΕ SAT MARITEL (ναυτιλιακές επικοινωνίες ΟΤΕ),
8.- ΟΤΕ GLOBE (διεθνείς επικοινωνίες ΟΤΕ),
9.- ΟΤΕ ΑCADEMY (εκπαιδευτικό κέντρο ΟΤΕ),
10.- ROM TELECOM (Τηλεπικοινωνιακός Οργανισμός Ρουμανίας, στον οποίο ο ΟΤΕ κατέχει το 54%),
11.- COSMOROM (η COSMOTE της Ρουμανίας),
12.- GLOBUL (η COSMOTE της Βουλγαρίας),
13.- COSMOFON (η COSMOTE της FYROM),
14.- AMC (η COSMOTE της Αλβανίας),
15.- TELECOM (o OTE της Σερβίας).
16. τα OTEshops,
17. την INFOTE με τον Χρυσό Οδηγό και τις διαφημίσεις του,
18. την OTEPLUS,
19. την COSMO-ONE,
20. τον ΟΤΕ-International,
21. την ΟΤΕ-Ασφάλιση,
22. την HellasCom,
23. το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ και
24. πουλάνε ακόμα και το όνομα, τη φήμη και την πελατεία, δηλαδή το brand name "ΟΤΕ".
Powered By Blogger