Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

ΜΝΗΜΟΝΙΟ εσχάτης προδοσίας της Νέας Τάξης Γερμανοτσολιάδων :

Mε την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και ανευ όρων παραιτείται απο κάθε ασυλία που έχει ή πρκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περουσιακά του στοιχεία, απο νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινής διαταγής, και όσον αφορά τηνεκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν τον απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.



Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Edward Bernays : "Η συνειδητή και επιδέξια χειραγώγηση των οργανωμένων συνηθειών και απόψεων των μαζών συνιστά σημαντικό στοιχείο της δημοκρατικής κοινωνίας. Αυτοί που χειρίζονται αυτόν τον αθέατο μηχανισμό της κοινωνίας αποτελούν μια αόρατη διακυβέρνηση, που είναι η πραγματική άρχουσα δύναμη της χώρας μας. Διοικούμαστε, η σκέψη μας διαμορφώνεται, οι ιδέες μας υποβάλλονται σε μεγάλο βαθμό από άτομα, για τα οποία δεν έχουμε ακούσει τίποτε. Αυτή η κατάσταση είναι η λογική συνέπεια του τρόπου με τον οποίον είναι οργανωμένη η δημοκρατική μας κοινωνία. Πολυάριθμοι άνθρωποι πρέπει να συνεργαστούν με αυτό τον τρόπο, εάν πρόκειται να ζήσουν μαζί ως μια κοινωνία που λειτουργεί ομαλά".

Αδόλφος Χίτλερ : "Η προπαγάνδα απευθύνεται στις αμόρφωτες μάζες και όχι στους διανοούμενους. Σκοπός της είναι όχι να διαφωτίσει το άτομο, αλλά να επιβάλλει το θέμα της τόσο καθαρά και τόσο έντονα στην ψυχή του λαού, ώστε να δημιουργήσει τη γενική πεποίθηση ότι ένα γεγονός είναι πραγματικό, αναγκαίο ή δίκαιο. Η πλειοψηφία της μάζας είναι θηλυκή. Γι' αυτό η προπαγάνδα απευθύνεται όχι στη λογική, αλλά στο συναίσθημά της".

George Papandreous: " με σταματούν στον δρόμο φτωχοί Πολίτες και μου λένε. Πρόεδρε δίνω και τον μισθό μου για την Πατρίδα.... Με γνωρίζετε και σας γνωρίζω. Ποτέ μου δεν θα αδικούσα τους ανθρώπους της εργασίας. Σήμερα, όμως, δικαιοσύνη στην κοινωνία σημαίνει, πάνω από όλα, σωτηρία της πατρίδας"

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ: Επειδή κινδυνεύει η Πατρίδα και οι άνθρωποι τις εργασίας απο ανέκαθεν προασπίζονται την Πατρίδα, και επειδή δεν κινδυνεύει το χρήμα που κατέχουν οι Εφοπλιστές, οι Τραπεζίτες και οι Βιομήχανοι, ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα της Πατρίδος στους μισθωτούς.

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Μια διαφορετική προσέγγιση στο περί "Θεσμοθετημένο σ.κ."

Συνδικαλιστής της διοίκησης της ΓΣΕΕ, σε πρωινή ενημερωτική εκπομπή, ζητώντας του να πάρει θέση για την απεργία σωματείων που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ, διατύπωσε την θέση: « αυτά τα σωματεία και αυτός ο χώρος ακολουθούν διασπαστική πολιτική σε βάρος του θεσμοθετημένου σ.κ

Θεσμοθετημένο συνδικαλιστικό κίνημα. Ποιο, πως και γιατί θεσμοθετημένο;

Εάν η ΓΣΕΕ επιθυμεί το ρόλο της θεσμοθετημένης συνδικαλιστικής οργάνωσης , όχι της συνδικαλιστικής θεσμοθέτησης που της προσάπτει το Κράτος, αλλά του καθοδηγητικού- διεκδικητικού οργάνου που έχει θεσπίσει η κοινωνία των εργαζομένων κατά την διαδικασία ολοκλήρωσής της ως νομική συλλογική πολιτική οντότητα, τότε η θεσμοθέτηση δεν εντάσσεται στο τι αναγνωρίζει το κράτος, αλλά πως το αναγνωρίζει.

Μπορεί κάποιος να μας πληροφορήσει, πότε, πως και με ποιες μορφές, διαδικασίες και δράσεις η σύμπραξη ατόμων και η συγκρότηση του σε συλλογικότητα μετεξελίχθηκε σε κοινωνία των εργαζομένων, έφτασε στην ολοκλήρωσή της ως κυριαρχικός θεσμός που συνυπάρχει στο κράτος ως θεσμοθετημένη συν-διαχειριστική εξουσιαστική οντότητα;
Ιστορικά μια τέτοια, στην απαρχή της όμως, διαδικασία έχει πραγματωθεί ( όχι εργαζομένων) και με την Γαλλική Κομμούνα και με την Οχτωβριανή επανάσταση.
Όμως το ξεκίνημα μιας τέτοιας διαδικασίας δεν προέγραψε και το αποτέλεσμα, το οποίο διαμορφώθηκε από συγκυριακές καταστάσεις μέσα σε μια αλληλουχία αντιδράσεων την ώρα που πραγματοποιούταν η ρήξη με την συγκρότηση ταυτόχρονα. Επομένως η αποτυχία των δύο εγχειρημάτων ήταν βέβαιη αφού της ρήξης δεν προηγήθηκε η μετεξέλιξη των κοινοτήτων ( ως σύνολα) των ατόμων σε οργανωμένη κοινωνία και διότι η ρήξη δεν μπορούσε να διασφαλίσει την δημιουργία οργανωμένης κοινωνίας και φυσικά τα αποτελέσματα κατέστησαν διαχειρίσημα υπό την ισχύ των πλέον οργανωμένων ομάδων συμφερόντων.

Επανέρχομαι λοιπόν στην κοινωνία- οντότητα, θυμούμενος την διευκρινιστική δήλωση σε συνέντευξη τύπου του Προέδρου της ΓΣΕΕ, συν. Παναγόπουλου, ότι «εμείς εδώ δεν εκλεγηκαμε για να κυβερνήσουμε, αλλά…», θέτοντας το θέμα της θεσμοθέτησης στην πραγματική του βάση, καθώς η θεσμοθέτηση πρέπει να είναι προϊόν έξω από την διευθυντική δικαιοδοσία του Κράτους επί της κοινωνίας, αλλά εντός της δράσης της κοινωνίας κατά την διαδικασία ολοκλήρωσής της και του εξαναγκασμού του Κράτους στην αποδοχή της οντότητας της ως μέρος, μέσο και αιτία διαμόρφωσης κανόνων, νόμων, συμπεριφορών, και ηθικής, που μέχρι σήμερα αναγνωρίζονται ως Διευθυντικό Δικαίωμα στο Κράτος και στα συντεταγμένα του όργανα ( θεσμοθετημένα) στα οποία όμως δεν εντάσσεται το συνδικαλιστικό κίνημα. Χρησιμοποιείται όμως, όχι αυτό καθ’ αυτό,  αλλά οι ηγεσίες του και κυριότερα εκείνοι που κατέχουν ανώτατες θέσεις διοίκησης και αποφάσεων σε ρόλους που δεν τους έχει νομιμοποιήσει η ίδια η κοινωνία.
Η νομιμοποίηση δεν πιστοποιείται δια των εκλογικών διαδικασιών των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά δια της αποδοχής των συνδικαλιστικών οργανώσεων από την κοινωνία που τις περιβάλλει και που θεωρητικά θα έπρεπε να εκφράζεται και να εκπροσωπείται ( η Κοινωνία) μέσα από αυτές.
Άλλωστε αν δεν είσαι εντός της "κομματικής γραμμής" δεν εκλέγεσαι στα διοικητικά όργανα των σ.ο.,  πολύ δε περισσότερο στην Διοίκηση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Αν τώρα η χρηστικότητα των εργαλείων ( έτσι αντιλαμβάνεται το κράτος τα συνδικαλιστικά στελέχη και τις οργανώσεις) είναι ή μπορεί να γίνει αναγκαία και απαραίτητη ώστε μέσα από τα εργαλεία αυτά να διοικείται το σύνολο των εργαζομένων και αυτό να δημιουργεί το αίσθημα της αναγνώρισης του θεσμικού ρόλου ή την δημιουργία θεσμικού συνομιλητή μεταξύ Κράτους και εργαζομένων, η πλάνη στην οποία βρίσκεται η ηγεσία των συνδικάτων περί θεσμοθετημένου συνδικαλιστικού κινήματος, είναι πασιφανής.

Όμως το Κράτος διαχειρίζεται το Διευθυντικό του Δικαίωμα ( με παρενέργειες στον συνδικαλιστικό και εργοδοτικό χώρο), μέσα από την αρχή, ότι οι μειοψηφίες μπορεί να κατέχουν διευθυντικό δικαίωμα και ως εκ τούτου δύναται να διοικούν εκπροσωπώντας το σύνολο των κοινωνιών που τις συνθέτουν, αφού κανείς δεν απαγορεύει να καταστούν πλειοψηφίες επί του κοινωνικού συνόλου, εντάσσοντας στις τάξεις τους μεγάλο αριθμό πολιτών ή ψηφοφόρων.
Εξ αυτών συμπερασματικά, κάθε κόμμα που δεν λαμβάνει στις Εθνικές εκλογές ποσοστό του 50% +1 και σχηματίζει κυβέρνηση, η κυβέρνηση αυτή είναι Κυβέρνηση μειοψηφίας.

Επομένως και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, που η δημιουργία τους προστατεύεται με συνδικαλιστικό νόμο, έχουν την δυνατότητα να εντάξουν το σύνολο των εργαζομένων στις τάξεις τους και αν η «Δημοκρατία» επιτρέπει την αρνησικυρία σε εργαζόμενους,  επί του δικαιώματος που παρέχει στην μετοχή τους  στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τότε οι συνδικαλιστικές οργανώσεις μπορούν να εκπροσωπούν και να εκφράζουν, έστω και αν μόνο η συντριπτική μειοψηφία των εργαζομένων έχουν οργανωτική σχέση μαζί τους, παρακάμπτοντας την αρνησικυρία, το σύνολο των εργαζομένων, ως θεσμοθετημένη από το Κράτος συνιστώσα που υπηρετεί το Διευθυντικό Δικαίωμα του Κράτους. Παρ' όλα αυτά, μια συμφωνεία ή μια σύμβαση αν δεν κηρυχτεί εκτελεστή δεν εφαρμόζεται στο σύνολο των εργαζομένων παρά μόνο στους συνδικαλισμένους.

Αυτό όμως δεν μπορεί να το υπερασπίζεται η ΓΣΕΕ ως θεσμοθετημένο σ.κ., εκτός και αν «βολεύεται» της θέσεως που της αναγνωρίζει το Κράτος.
Μόνο έτσι έχει δίκιο ο Παναγόπουλος να ισχυρίζεται ότι «εμείς δεν εκλεγήκαμε για να κυβερνήσουμε….».


Η ΣΧΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.

Το Κράτος παρέχει και αναγνωρίζει δικαιώματα στους εργαζόμενους, όπως το δικαίωμα του «συνέρχεσθε» ή το δικαίωμα του «συμπράττει» όχι ως κοινωνικό δικαίωμα αυτοδιάθεσης αλλά ως εταιρική σχέση μεταξύ ομοειδών επαγγελματικών οικονομικών κοινών συμφερόντων και ως εκ τούτου η σύμπραξη αυτή διέπεται από νόμους και κανονιστικές διατάξεις, τις οποίες το Κράτος διαβουλεύεται μέχρι του σημείου όπου δεν θίγονται τα κυριαρχικά του δικαιώματα, όπως το Διευθυντικό - Κυριαρχικό του δικαίωμα επί της κοινωνίας.

Η χρίση του δικαιώματος αυτού στους εργαζόμενους, δηλαδή του «συνέρχεσθε» και «συμπράττει» αποκτά νομική μορφή και αναγνώριση μόνο κάτω από τις προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος και εφ’ όσον οι πράξεις αυτές λειτουργούν στα πλαίσια περί επαγγελματικών σωματείων, που ο νόμος ορίζει ( άρθρο 61 του Α.Κ.)

Έτσι λοιπόν οι οργανώσεις των εργαζομένων, ως επαγγελματικές οργανώσεις,  δεν έχουν ούτε συνδικαλιστική ιδιότητα ούτε κινηματικό χαραχτήρα ή κινηματική δράση αλλά αποτελούν μονοδιάστατες συντεχνίες ομοειδών επαγγελματικών συμφερόντων στις οποίες επιτρέπεται μια περιορισμένη γκάμα ελευθεριών και κοινωνικού χαραχτήρα δράσεων.
Μεταξύ συνδικαλιστικού και επαγγελματικού υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, που αυτό πιστοποιείται από την κρίση των δικαστηρίων επί των προσφυγών των εργοδοτών κατά των κινητοποιήσεων των εργαζομένων.
Τα δικαστήρια δεν έχουν την νομιμότητα να κρίνουν την συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων, διότι αυτή είναι άκρως πολιτική δράση, και μια τέτοια κρίση θα κατέλυε την Δημοκρατία. Αντιθέτως κρίνουν τις κινητοποιήσεις ως πράξεις συμφερόντων επαγγελματιών που έρχονται σε σύγκρουση με τα εργοδοτικά συμφέροντα ή τα οικονομικά συμφέροντα του υπολοίπου εκ του συνόλου της Κοινωνίας.

Μόνο υπό αυτήν την έννοια και υπό αυτούς τους περιορισμούς αναγνωρίζεται η θεσμική ιδιότητα και ο ρόλος των σωματείων των εργαζομένων, είτε πρόκειται περί πρωτοβάθμιας οργάνωσης είτε πρόκειται για την ίδια την ΓΣΕΕ ή την ΑΔΕΔΥ.

Αλλά αυτή η προσφορά δικαιώματος προς τους εργαζόμενους δεν αποτελεί παροχή δικαιωμάτων στην κοινωνία των εργαζομένων, επειδή το Κράτος δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη της "Κοινωνίας" ούτε ως Τάξη.

Ένα απλό παράδειγμα αποτελούν οι κατά συνήθεια αναφερόμενες συμβάσεις εργασίας που υπογράφονται μεταξύ σωματείων και εργοδοτών, ως συλλογικές συμβάσεις.

Δεν υφίσταται από όσο γνωρίζω νόμος ή παροχή δικαιώματος όπου η πρόσληψη και οι όροι απασχόλησης του εργαζόμενου σε οποιονδήποτε εργοδότη να διέπεται από μια συλλογική σύμβαση εργασιακής σχέσης, παρά μόνο ατομικές συμβάσεις εργασίας.
Οι προσλήψεις ή οι απολύσεις αρχίζουν και εξαντλούνται εντός του Διευθυντικού Δικαιώματος του εργοδότης και όχι εντός των Εθνικών συλλογικών συμβάσεων που υπογράφει η ΓΣΕΕ,  οι οποίες περιγράφουν μόνο το κατώτερο ύψος του βασικού μισθού πρόσληψης. Αλλά η πρόσληψη δεν είναι μόνο ο Βασικός Μισθός.

Τι σημαίνει αυτό;
Οι συμβάσεις που συνάπτονται μεταξύ σωματείων και εργοδοτών, περιγράφουν οτιδήποτε έξω από το διευθυντικό δικαίωμα, δηλάδή δεν αποτελούν συμβάσεις απασχόλησης, όπως προσλήψεις ή απολύσεις εργαζόμενων, ποινικές ρήτρες, υπογραφή ατομικής σύμβασης εργασίας κλπ.
Το ότι καθορίζονται γενικές αρχές και βασικοί μισθοί εισαγωγής στην εργασία καθώς και βασικοί κανόνες ωρίμανσης ή το οικονομικό τους ύψος , σε καμιά περίπτωση αυτό δεν αποτελεί συλλογική σύμβαση εργασίας υπό την έννοια της απασόλησης, μιας και οι προσλήψεις δεν πραγματοποιούνται κάτω από μια συμφωνημένη συνθήκη μεταξύ εργοδότη και σωματείου, όπου ο εργαζόμενος για να εργασθεί στην επιχείρηση πρώτα πρέπει να γίνει γνώστης της συνθήκης και να συνυπογράψει την συνθήκη απασχόλησης που έχει συμφωνηθεί μεταξύ Σωματείου και Εργοδότη, ώστε να μπορεί να παρέχει εργασία ( δηλαδή συμμετοχή επί αντιμισθία στην παραγωγή υλών και προϊόντων).

Αλλά μια τέτοια διαδικασία και αποδοχή μιας τέτοιου μεγέθους εξουσίας, προϋποθέτει την συγκρότηση της συλλογικότητας των ατόμων σε κοινωνία εργαζομένων, όπου ο θεσμικός της ρόλος αναγνωρίζεται ως δικαίωμα αυτό-έκφρασης, αυτό-οργάνωσης και αυτοδιοίκησης, χωρίς το Κράτος να έχει το δικαίωμα να αναστέλλει ( πλην δικτατορίας) το δικαίωμα αυτό.
Αλλά επίσης σημαίνει ότι το σύνολο των εργαζομένων, είτε στο επίπεδο της επιχείρησης, είτε στο επίπεδο της περιοχή ή της περιφέρειας, αναγνωρίζεται ως ενιαία κοινωνική συλλογικότητα ενεργή και αδιαμφισβήτητη.

Δεν αποτελούν δηλαδή τα σύνολα των εργαζομένων κοινωνία, αλλά σύνολα ατόμων με ειδικά και γενικά κοινά χαρακτηριστικά που μπορούν να συγκροτούν ενώσεις προσώπων αφού πρώτα έχουν αποκτήσει σύμφωνα με τα οριζόμενα εκ του Διευθυντικού δικαιώματος τους εργοδότη, εργασιακή σχέση.

Παράδειγμα που αντιπαραβάλλεται στην σημερινή πραγματικότητα: αν η Εθνική Τράπεζα, θέλει να προσλάβει έναν αριθμό νέων εργαζομένων, αφού μέσα από μια συμβατική συμφωνημένη διαδικασία δυσκολιών ( διαγωνισμός) επιτευχθεί ο προσδοκομενος αριθμός προς απασχόληση, τότε οι επιτυχόντες αφού πρώτα δεχτούν τα οριζόμενα εκ της συνθήκης απασχόλησης που αποτελεί προϊόν συλλογικής σύμβασης απασχόλησης του οικείου σωματείου με το εργοδότη, θα υπογράψουν την συλλογική σύμβαση πρόσληψης και οικονομικής και διοικητικής εξέλιξης.
Υπό αυτήν την έννοια υφίσταται συλλογική σύμβαση εργασίας ( απασχόλησης).

Ας έρθουμε τώρα στο ΠΑΜΕ.

Τι είναι το ΠΑΜΕ;
Με την παραπάνω συλλογιστική δεν είναι, ούτε η αντίρρηση της κοινωνίας των εργαζομένων στο διευθυντικό δικαίωμα του Κράτους ούτε και η εντός των νομιμοποιημένων διαδικασιών δράσης και οργάνωσης των εργαζομένων όπως το Κράτος έχει περιγράψει και με πλαίσιο νόμων έχει καθορίσει.
Εδώ λοιπόν προκύπτει μια αντίφαση που ισχύει μόνο για το ΠΑΜΕ αν και από την μια μεριά της γενίκευσης, βλέπουμε τα δικαστήρια να προβαίνουν επί της πεπατημένης , κηρύσσοντας παράνομες και καταχρηστικές τις απεργιακές διεκδικήσεις αιτημάτων των εργαζομένων που καθοδηγούνται είτε από το ΠΑΜΕ είτε και από τις κατά τον νόμο αρμόδιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, και από την άλλη ( ΠΑΜΕ) βλέπουμε να χρησιμοποιούνται οι νομότυπες μορφές οργάνωσης των εργαζομένων ως μέσα αποτύπωσης της επιρροής τους και ως εργαλεία διεκδίκησης και διασφάλισης συμφερόντων και δικαιωμάτων από τους εργαζόμενους.

Ταυτόχρονα όμως παράγεται ένα θετικό υπόβαθρο που πρέπει να αξιοποιηθεί. Αρνούνται την εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων επί του δικαιώματός τους να περιφρουρήσουν, να αμυνθούν, να διασφαλίσουν και να εξελίξουν το ατομικό και συλλογικό τους συμφέρον το οποίο κινδυνεύει είτε από την κατάχρηση του Διευθυντικού δικαιώματος του εργοδότη είτε από την καταχρηστικότητα των δικαστηρίων κα την απονομή «δικαιοσύνης» υπέρ του αχαλίνωτου του Διευθυντικού Δικαιώματος.
Ενώ το ΠΑΜΕ αρνείται την Διευθυντική δικαιοδοτική δύναμη του Κράτους δια των νομικών πλαισίων του να παρέχει ή να ερμηνεύει ή να παραχωρεί ή να αφαιρεί ή να συστέλλει την δυνατότητα χρήσης του δικαιώματος της απεργίας των εργαζομένων, από την άλλη αναγνωρίζει την Διευθυντική δύναμη του Κράτους να νομιμοποιεί τα μέσα και το πλαίσιο άσκησης αυτού του δικαιώματος που έχει παραχωρηθεί στους εργαζόμενους, με την συμμετοχή του σε όλες τις νομιμοποιημένες από το κράτος μορφές οργάνωσης και διαδικασίες εκλογικής εκπροσώπησης.

Αυτή η αντίφαση, ερμηνεύεται ως κουτοπονηριά αλλά και δήλωση ανημποριάς και αντί-κινηματική πολιτική χειραφέτησης των εργαζομένων, που έχει δυστυχώς ολέθρια αποτελέσματα στην διαμόρφωση κινηματικού υποκειμένου και προοπτικής.
Όμως παρά την καταστροφική δράση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, οι δράσεις αυτές παράγουν σημαντικά θετικά πράγματα που φέρνουν στο φως πλήθος βασικών αντιφάσεων στην δράση των εργαζομένων.

Μία εξ’ αυτών αντίφαση, αναδύεται και ως ρήξη και ως αγκίστρωση από την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων όπως αυτή έχει μέχρι σήμερα δομηθεί από το Κράτος και την υποτονική αντίδραση των συνδικάτων.
Το δικαίωμα δηλαδή των εργοδοτών να υπερασπίζονται το αχαλίνωτο του Διευθυντικού τους δικαιώματος διαμέσου των δικαστικών αποφάσεων που κατά 99% χαρακτηρίζουν παράνομες και καταχρηστικές όλες τις απεργίες, πλην όσες κηρύσσει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.
Ενώ λοιπόν η «νόμιμη» σύσταση και άρα ή νόμιμη δράση των σωματείων εκχωρείται υπό τις προϋποθέσεις των άρθρων 61 και λοιπών περί σωματείων του Αστικού Κώδικα, αναστέλλεται η νόμιμη δράση όταν προσκρούει στην δύναμη ελευθερίας άσκησης του Διευθυντικού δικαιώματος.

Δηλαδή το Δικαστήριο δέχεται ότι το νομικό πλαίσιο σύστασης, αποφάσεων και δράσης των σωματείων καθίσταται ανενεργό και αδρανή όταν συγκρούεται με την υπεροχή του Διευθυντικού δικαιώματος του Εργοδότη.
Από την άλλη όμως, η σύμπραξη του Διευθυντικού Δικαιώματος του εργοδότη με το δικαίωμα απασχόλησης που έχει ο εργαζόμενος και που έχει ως αποτέλεσμα την πρόσληψη του εργαζόμενου από τον εργοδότη, δημιουργεί μια συνθήκη απασχόλησης, η οποία όμως με ευθύνη του σωματείου βρίσκεται εκτός δικαιοδοσίας των συλλογικών συμβάσεων εργασίας που υπογράφονται μεταξύ εργοδότη και σωματείου εργαζομένων.

Τούτο, διότι τα σωματεία μέχρι σήμερα ποτέ δεν διεκδίκησαν την σύναψη συλλογικής σύμβασης απασχόλησης, ούτε σε πρωτογενή ούτε σε δευτερογενή ή τριτογενή επίπεδο.
Επομένως το Διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη επί της συνθήκη που παρήχθη με την υπογραφή της ατομικής σύμβασης εργασίας, παραμένει έξω και πάνω από την συνθήκη, σε ρόλο επιτηρητή που δύναται ελευθέρως να παρεμβαίνει και να διαμορφώνει τους όρους απασχόλησης χωρίς να διασφαλίζεται το δικαίωμα της αρνησικυρίας ούτε στον εργαζόμενο ούτε στο σωματείο του.
Εκ των πραγμάτων, ο οργανωμένος χώρος των εργαζομένων μπροστά στην ανάγκη του να συστήνει σωματειακές οργανώσεις υπό την προστασία του Νόμου, εκχώρησαν στον εργοδότη το διευθυντικό δικαίωμα καθώς και την παραίτηση από το δικαίωμα της αρνησικυρίας και την κατοχύρωση της με τον ίδιο νόμο που τους παραχωρούσε το προστατευτικό δικαίωμα ίδρυσης σωματείων και υπογραφής συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Επανερχόμενος πάλι στην παραχθείσα συνθήκη απασχόλησης, τα σωματεία ενώ έχουν το δικαίωμα να διαπραγματεύονται τα παράγωγά της, εξακολουθούν να μην έχουν δικαίωμα επί της παραχθείσης συνθήκης απασχόλησης, μιας και το δικαίωμα αυτό το έχουν εκχωρήσει στο Κράτος και στην δικαιοδοσία της εκάστοτε Κυβέρνησης.

Αλλά όταν γνωρίζεις ότι τόσο το Κράτος όσο και οι Κυβερνήσεις εποπτεύονται από ισχυρά οικονομικά λόμπυ συμφερόντων, η εκχώρηση κυριαρχικών σου δικαιωμάτων επιτρέπει στον άλλον να μεταχειρίζεται το δικαίωμα σου σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εποπτευόντων μηχανισμών οικονομικών συμφερόντων.

Αυτό σημαίνει ότι σήμερα το ελάχιστο που μπορούν οι σωματειακές οργανώσεις να κάνουν είναι από την μια να αμφισβητήσουν την αρμοδιότητα των δικαστηρίων να παρεμβαίνουν στην συλλογική τους δράση και από την άλλη να επιδιώξουν την νομιμοποίησή του από την ίδια την κοινωνία που τα περιβάλλει, με σκοπό την δημιουργία συνθηκών εξέλιξης και ολοκλήρωσης των επιμέρους συνόλων εργαζομένων σε θεσμική οργανωμένη κοινωνία εργαζομένων.


Σε νέες μορφές οργάνωσης πάνω σε νέα φιλοσοφία.

ΜΙΧΑΛΗS ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗS

ΜΙΧΑΛΗS ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗS
ΑΠΕΒΙΩΣΕ 26/5/2009

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ....

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ....

ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ ΚΥΡΙΕ.......

Η COSMOTE ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΑ 500 ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ¨ΓΕΡΝΑΝΟΣ¨ ΠΡΟΣ 1.300.000 εκ.ΕΥΡΩ

Ο ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΠΡΟΣ 180 εκ. ΕΥΡΩ

ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ...... ΣΚΑΝΔΑΛΟ

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑS

ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑS
ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ ΤΗΝ....OIKONOMIA

ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΜΕ

Η Διεθνής Αμνηστία μαζεύει υπογραφές για την Κ. Κούνεβα

Το ελληνικό τμήμα της Διεθνους Αμνηστίας προώθησε την υπόθεση της Κωνσταντίνας ως international petition.Αυτό σημαίνει ότι θα γίνει συλλογή υπογραφών σε παγκόσμιο επίπεδο προκειμένου να ασκηθούν πιέσεις στις ελληνικές αρχές για απόδοση δικαιοσύνης.Είναι πολύ σημαντικό να συγκεντρωθούν τουλάχιστον 10.000 υπογραφές μέχρι την εργατική Πρωτομαγιά, ημερομηνία που θα παραδοθούν στον Υπουργό Εσωτερικών της Ελλάδας.

http://www.amnesty.org.gr/kouneva.htm
http://g700.blogspot.com/

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΑΛΑΝ ΓΚΡΙΝΣΠΑΝ ( ΠΡΟΕΔΡΟS της ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑS των ΗΠΑ)

Εκανα το λάθος της ζωής μου όταν πίστευα στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς


ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΤΟΠΟ;

ΑΓΩΝΑS ΧΩΡΙS ΟΡΟΥS ΚΑΙ ΧΩΡΙS ΑΝΑΣΤΟΛΕS

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί".

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΠΩΛΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΑΣ

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑS

Με αντάλλαγμα 442,5 εκατομμύρια Ευρώ η κυβέρνηση της Δεξιάς, ως κυβέρνηση του μεγάλου καφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης πούλησε τη Διοίκηση (MANAGEMENT)του ΟΤΕ στην κρατική DEUTSCHE TELECOM, πράγμα που σημαίνει το απόλυτο δικαίωμα Διαχείρησης, όχι μόνο των υλικών και άυλων περιουσιακών στοιχείων του ΟΤΕ και των δεκάδων Θυγατρικών του Εταιριών, αλλά και την υποχρέωση του ελληνικού κράτους να παρέχει τηλεπικοινωνιακή ασφάλεια στους Έλληνες και στην ελληνική οικονομία, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη, την ευημερία, την ανεξαρτησία και την ελευθερία του Ελληνικού Λαού. Ο παρακάτω πίνακας είναι ενδεικτικός για το μέγεθος της ζημιάς που προκαλεί στην Ελλάδα το ξεπούλημα του ΟΤΕ, χωρίς να είναι , φυσικά, δυνατό να υπολογιστεί η συνολική ζημιά για τα άυλα περιουσιακά στοιχεία τόσο σε τρέχουσες αξίες, όσο και σε απωλεσθησόμενες αξίες στο βάθος του χρόνου: Με την πώληση του ΟΤΕ και των άλλων Δημόσιων Επιχειρήσεων και Οργανισμών που προηγήθηκαν , αλλά και αυτών που ακολουθούν, πράγματι, ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ.ΑΥΤΑ ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ:1.- OTE,
2.- OTE ESTATE (με τα 2.500 κτίρια ιδιοκτησίας ΟΤΕ, αξίας άνω του 1,6 δις. ευρώ),
3.- COSMOTE,
4.- ΓΕΡΜΑΝΟΣ (στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια),
5.- ΟΤΕΝΕΤ (με τα εμπορικότατα προϊόντα της, conn-x, smile & web κάρτες, θυγατρικές εταιρίες κλπ),
6.- HELLAS SAT (δορυφορικές επικοινωνίες ΟΤΕ),
7.- ΟΤΕ SAT MARITEL (ναυτιλιακές επικοινωνίες ΟΤΕ),
8.- ΟΤΕ GLOBE (διεθνείς επικοινωνίες ΟΤΕ),
9.- ΟΤΕ ΑCADEMY (εκπαιδευτικό κέντρο ΟΤΕ),
10.- ROM TELECOM (Τηλεπικοινωνιακός Οργανισμός Ρουμανίας, στον οποίο ο ΟΤΕ κατέχει το 54%),
11.- COSMOROM (η COSMOTE της Ρουμανίας),
12.- GLOBUL (η COSMOTE της Βουλγαρίας),
13.- COSMOFON (η COSMOTE της FYROM),
14.- AMC (η COSMOTE της Αλβανίας),
15.- TELECOM (o OTE της Σερβίας).
16. τα OTEshops,
17. την INFOTE με τον Χρυσό Οδηγό και τις διαφημίσεις του,
18. την OTEPLUS,
19. την COSMO-ONE,
20. τον ΟΤΕ-International,
21. την ΟΤΕ-Ασφάλιση,
22. την HellasCom,
23. το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ και
24. πουλάνε ακόμα και το όνομα, τη φήμη και την πελατεία, δηλαδή το brand name "ΟΤΕ".
Powered By Blogger