Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

ΜΝΗΜΟΝΙΟ εσχάτης προδοσίας της Νέας Τάξης Γερμανοτσολιάδων :

Mε την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και ανευ όρων παραιτείται απο κάθε ασυλία που έχει ή πρκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περουσιακά του στοιχεία, απο νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινής διαταγής, και όσον αφορά τηνεκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν τον απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.



Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Edward Bernays : "Η συνειδητή και επιδέξια χειραγώγηση των οργανωμένων συνηθειών και απόψεων των μαζών συνιστά σημαντικό στοιχείο της δημοκρατικής κοινωνίας. Αυτοί που χειρίζονται αυτόν τον αθέατο μηχανισμό της κοινωνίας αποτελούν μια αόρατη διακυβέρνηση, που είναι η πραγματική άρχουσα δύναμη της χώρας μας. Διοικούμαστε, η σκέψη μας διαμορφώνεται, οι ιδέες μας υποβάλλονται σε μεγάλο βαθμό από άτομα, για τα οποία δεν έχουμε ακούσει τίποτε. Αυτή η κατάσταση είναι η λογική συνέπεια του τρόπου με τον οποίον είναι οργανωμένη η δημοκρατική μας κοινωνία. Πολυάριθμοι άνθρωποι πρέπει να συνεργαστούν με αυτό τον τρόπο, εάν πρόκειται να ζήσουν μαζί ως μια κοινωνία που λειτουργεί ομαλά".

Αδόλφος Χίτλερ : "Η προπαγάνδα απευθύνεται στις αμόρφωτες μάζες και όχι στους διανοούμενους. Σκοπός της είναι όχι να διαφωτίσει το άτομο, αλλά να επιβάλλει το θέμα της τόσο καθαρά και τόσο έντονα στην ψυχή του λαού, ώστε να δημιουργήσει τη γενική πεποίθηση ότι ένα γεγονός είναι πραγματικό, αναγκαίο ή δίκαιο. Η πλειοψηφία της μάζας είναι θηλυκή. Γι' αυτό η προπαγάνδα απευθύνεται όχι στη λογική, αλλά στο συναίσθημά της".

George Papandreous: " με σταματούν στον δρόμο φτωχοί Πολίτες και μου λένε. Πρόεδρε δίνω και τον μισθό μου για την Πατρίδα.... Με γνωρίζετε και σας γνωρίζω. Ποτέ μου δεν θα αδικούσα τους ανθρώπους της εργασίας. Σήμερα, όμως, δικαιοσύνη στην κοινωνία σημαίνει, πάνω από όλα, σωτηρία της πατρίδας"

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ: Επειδή κινδυνεύει η Πατρίδα και οι άνθρωποι τις εργασίας απο ανέκαθεν προασπίζονται την Πατρίδα, και επειδή δεν κινδυνεύει το χρήμα που κατέχουν οι Εφοπλιστές, οι Τραπεζίτες και οι Βιομήχανοι, ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα της Πατρίδος στους μισθωτούς.

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

ΜΙΖΑ ..... ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Μεγάλης ευφυΐας «ανακάλυψη» η διαφθορά και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, οι οποίοι αφού χρησιμοποιούν την περίοδο παντοδυναμίας τους για πλουτίσουν με παράνομο τρόπο τα «κερδοσάκουλα» των πολυεθνικών με το αζημίωτο, την κατάλληλη στιγμή που το πολιτικό σύστημα έχει εξαιρετική ανάγκη να σηκώσει κουρνιαχτό για να κρυφτεί και να κρύψει τις «πληγές» επί του λαού που κυβερνά , ανασύρονται, προβάλλονται και χτίζουν τα απαραίτητα τείχη, ώστε να εκτροχιάζουν το μυαλό και την αντίσταση των λαϊκών δυνάμεων, από τα πραγματικά τους προβλήματα.

Ο Μαντέλης δεν ήρθε από την «αυτοεξορία» του επειδή βρέθηκε σε κρίση ειλικρίνειας και μεταμέλειας για να καταθέσει ενώπιον της Εξεταστικής ότι έγινε «βαφτιστήρι» της Siemens,  σαν ένας φτωχός και μόνος εν μέσω λύκων αυτοθυσιαζόμενος πολίτης που έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία του Λαού της Β’ Αθηνών.

Μιας Β’ Αθηνών, που για να εκλεγείς στο επάγγελμα του Πολιτικού με μπόλικο και αφορολόγητο παραδάκι, χρειάζεται να ξοδέψεις αρκετά εκατομμύρια ( χιλιάδες σε ευρώ) και άμα δεν τα έχεις είναι καλοδεχούμενες οι προσφορές και οι προσφέροντες, καθότι άμα και εκλεγείς αυτοί πρώτοι θα ωφεληθούν που συνέδραμαν στην εκλογή σου.

Τον Μαντέλη τον έφεραν εκείνοι που κυβερνούν, για τους λόγους που γνωρίζουμε και για να εξαπατήσουν δια της εκτροπής του «Αχελώου» τους πολίτες, δηλαδή την συνείδηση και την στόχευση στα προβλήματα που ο λαός εξ αιτίας τους ( των πολιτικών) σήμερα αντιμετωπίζει και που φαίνεται ότι θα ξαναδεί ήλιο μετά από πενήντα χρόνια, αν δεν αντιδράσει και δεν τους πάρει τα κεφάλια.

Αυτό το κόμμα, αυτή η ηγεσία, που είχε την ευθύνη να δομήσει και να ξαναχτίσει το ΠΑΣΟΚ στα μέτρα και τις φιλοσοφικές αρχές του Σημίτη , ενός φαυλοκεντρικού νεοφιλελεύθερου σοσιάλ εκσυγχρονισμού, που συν-οραματιστής του ήταν ο σημερινός Πρωθυπουργεύων της Αμερικανό-Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης mr. Papandreou, που είχε συμφωνήσει πριν τις εκλογές για την σημερινή κατάσταση της χώρας και τον αποδεκατισμό των κατεκτημένων δικαιωμάτων του Λαού, αυτό το κόμμα, αυτή η « κυβέρνηση» αυτοί έχουν πάρει εργολαβικά την ρομφαία της κάθαρσης, για να μας εκκαθαρίσουν.

Υψώνουν τείχη ηθικής οι φαύλοι, οι δωσίλογοι, οι εκμαυλιστές, οι άνθρωποι που εξαπάτησαν τους αφελής και πολιτικά αναλφάβητους, μέλη – οπαδούς – ψηφοφόρους τους, την ίδια στιγμή που από την περίοδο που η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ είχε συνεδριάσει στο Λαγονήσι, είχαν προσφωνήσει με αντάλλαγμα να καταστήσουν εαυτό κυβέρνηση αυτής της χώρας, αντί πινακίου φακής. Δηλαδή η χώρα θα παραδινόταν χειροπόδαρα στην Γερμανό-Αμερικάνικη οικονομία από «Οιονεί κρατική οντότητα» του ΝΑΤΟ σε «internal sovereignty», δηλαδή προτεκτοράτο εσωτερικής κυριαρχίας των Αμερικανών και των Γερμανών και ο Παπανδρέου θα εκπλήρωνε το όνειρο της Μάμας, να γινόταν Πρωθυπουργός.

Όσο πιο γρήγορα αντιδράσει οργανωμένα ο Λαός και πέσει αυτή η Κυβέρνηση, όσο πιο γρήγορα φύγουμε από την ΟΝΕ και το ευρώ, όσο πιο γρήγορα ανατραπεί τον σημερινό πολιτικό σύστημα, τόσο πιο γρήγορα θα σωθεί η χώρα και ο Λαός της.

Αν εξακολουθεί ο Λαός να εθελοτυφλεί, να παραμένει αναλφάβητος, να περιχαρακώνεται στην μιζέρια του, να οπαδοποιείτε σε πράσινους - μπλέ -  κόκκινους και μαύρους κόκκους, τόσο θα βοηθά να πολλαπλασιάζονται οι Λύκοι που θα φυλούν τα Πρόβατα !!!

Όσο ο λαός αρνείται να οργανωθεί σε ισχυρές τοπικές κοινωνίες, σε ισχυρές κοινωνίες που αρνούνται να εκπροσωπούνται από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, τόσο το υπάρχον πολιτικό και οικονομικό σύστημα θα τον αντιλαμβάνεται ως Πρόβατα και θα πολλαπλασιάζει τους Λύκους ( τον εαυτόν του)  που θα τον φυλάν.

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

ΘΑ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ Η Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. παρά τις επιδιώξεις του ΣΕΒ και της Κυβέρνησης;

Μια εκ των σοβαρών αποφάσεων στην χθεσινή συνεδρίαση της ολομέλειας της Διοίκησης της ΓΣΕΕ, είναι η διεκδίκηση της υπογραφής της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, για την οποία υπάρχουν βάσιμες υποψίες ή βεβαιότητες, ότι τόσο η Κυβέρνηση όσο και ο ΣΕΒ δεν επιθυμούν την υπογραφή της, με το προφανή στόχο της απελευθέρωσης των ατομικών συμβάσεων και την καταπάτηση όλων των μέχρι σήμερα δεδομένων όπως αυτά διαμορφώθηκαν με αγώνες επί αγώνων.

Αλλά αυτή η απόφαση αποκτά ιδιαίτερη σοβαρότητα, διότι προκύπτει μετά από τριάντα έξη χρόνια η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας ως αποτέλεσμα, να προϋποθέτει κινητοποιήσεις εργαζομένων και μάλιστα δυναμικές κινητοποιήσεις του συνόλου των εργαζομένων, που είναι ενταγμένοι σε συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Μέχρι σήμερα όμως αποτελούσε η υπογραφή της ε.σ.σ.ε. συντελεστή μιας ευνομούμενης πολιτείας και συνιστώσα πολιτισμού της συνεκτικότητα των κοινωνιών, δηλαδή μια υπερεσιακή ανάγκη του συστήματος να φαίνεται δημοκρατικό και αλληλέγγυο των κοινωνικών τάξεων και ομάδων.

Μέχρι σήμερα η υπογραφή της ε.σ.σ.ε. είχε ξεχάσει στα αζήτητα, ότι τα δικαιώματα κατακτιόνται με αγώνες και με αγώνες υπερασπίζονται.
Δηλαδή με κινηματικές διαδικασίες και ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και καθολική συμμετοχή σε κινητοποιήσεις για απλά, αλλά και πολύ περισσότερο, για δύσκολα ζητήματα, όπως η υπογραφή της ε.σ.σ.ε., των κλαδικών συμβάσεων, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και όλων των άλλων που αντί των εργαζομένων το κράτος νομοθετούσε, "υπέρ" των εργαζομένων.

Αλλά όταν το Κράτος νομοθετεί το ύψος των συμβάσεων, το ύψος και τις προϋποθέσεις της ασφάλισης και της σύνταξης, τότε με την ίδια ευκολία και με το αναφαίρετο δικαίωμα που του εκχώρησαν τα συνδικάτα, προφανώς αντικαθιστά ή καταργεί δικαιώματα και αφαιρεί εισοδήματα.

 Όταν οι εργαζόμενοι εναπόθεταν στο Κράτος τα δικαιώματα τους και περιόριζαν τον αγώνα τους για περισσότερο κράτος στην διασφάλιση των δικαιωμάτων τους, επειδή τους φόβιζε η καθημερινή πάλη και το καθημερινό μέλημα της ασφάλειας της εργασίας και της ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής προοπτικής και βεβαιότητας, σήμερα που το Κράτος αποφάσισε να κάνει την ταξική του επιλογή πιο βάναυση και πιο ξεκάθαρη απέναντι στην κοινωνία των εργαζομένων, σήμερα οι εργαζόμενοι καλούνται να θυμηθούν – αλλά πως – ότι χωρίς αγώνες και χωρίς δυναμικές οργανώσεις και χωρίς δυναμικές συγκεντρώσεις, δεν υπάρχει μέλλον, ούτε για εθνικές ή κλαδικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας, ούτε για εξασφάλιση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.  
 
Ίσως αυτή η κρίση να αποτελέσει την έναρξη διαλόγου μεταξύ των εργαζομένων, για νέες μορφές και δομές οργάνωσης, αλλά και μια καινούργια πολιτική δράση των νέων συνδικαλιστικών οργανώσεων, ως κοινωνικές οργανώσεις, που όχι μόνο θα επαναδιεκδικήσουν τον θεσμικό του ρόλο, αλλά κα θα τον επιβάλλουν, παρά τις βέβαιες αντιδράσεις και αντιστάσεις του Κράτους και του πολιτικού συστήματος που το υπηρετεί.

Υ.Γ.


( Αυτό που επιθυμώ και που όλα τα χρόνια συνδικαλιστικής μου δράσης επεδίωκα, ήταν οι εργαζόμενοι να νιώθουν ασφαλείς επειδή υπάρχει η ΓΣΕΕ, ή Ομοσπονδία τους ή το Ε.Κ. και τους προστατεύει. Ότι, όταν αποφασίζουν κινητοποιήσεις, οι εργαζόμενοι νιώθουν υποχρέωση προς τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες να κινητοποιηθούν και ως χρέος απέναντι στον εαυτό τους και όχι αίτιο στοχοποίησης συνδικαλιστικών στελεχών!

Γιατί η στοχοποίηση με τρομάζει, μου αφαιρεί τον λόγο, μου περιορίζει τον ορίζοντα και την σκέψη, με καθιστά συνένοχο.)

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Καλείται η ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ της ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ της ΓΣΣΕ σήμερα Πέμπτη 27 Μαίου 2010

Η ΓΣΕΕ σήμερα ετοιμάζεται, στην συνεδρίαση του Δ.Σ. να αποφασίσει για την ΕΣΣΕ, το Ασφαλιστικό, τα Εργασιακά και τον προγραμματισμό δράσης της.
Σαφώς τίθεται το ερώτημα προς τους διοικούντες την Γενική Συνομοσπονδία, και τι μ' αυτό;

Η ΓΣΕΕ, μέχρι σήμερα δεν έχει ξεκαθαρίσει, σε ό,τι αφορά τον εαυτό της, τι πρεσβεύει, πως το πρεσβεύει, για ποιον το πρεσβεύει και πως θα το πετύχει.
Για τους εργαζόμενους, που στην πλειοψηφία τους βρίσκονται συνειδητά εκτος συνδικαλιστικών οργανώσεων, ο ρόλος των συνδικαλιστικών στελεχών ούτε καθαρός είναι ούτε εμπνέει εμπιστοσύνη, παρά μόνο τους αντιλαμβάνονται ως επιτετραμμένοι των κομματικών συμφερόντων στον εργασιακό χώρο, που "πολιτεύονται" με γνώμονα το συμφέρον του κόμματος σε σχέση με την κοινωνία και το ατομικό συμφέρον σε σχέση με τις προσφερόμενες υπηρεσίες τους στο κόμμα που ανήκουν.
Από την μια, οι συνδικαλιστές του "Κυβερνοχώρου", ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, που τα κόμματά τους, και με ευθύνη της Αριστεράς, εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία και επομένως είναι εκ των ουκ άνευ στρατευμένοι στην υπηρεσία της άσκησης κυβερνητικής εξουσίας των κομμάτων τους, από την άλλη μια πολυδιασπασμένη συνδικαλιστική δύναμη της Αριστεράς, που δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία όταν τα πράγματα δυσκολέψουν να κρύβει το κεφάλι της στην άμμο.

Όμως, παρά την παρατεταμένη αυτή κατάσταση εμπαιγμού του εργατικού κινήματος που οφείλεται από την μια στην δομή του συνδικαλιστικού κατεστημένου, μιας και από την στιγμή θεσμοθέτησης του έχασε τα εχέγγυα του συνδικαλιστικού και από την άλλη η εξάρτηση του από τις κομματικές αγκυλώσεις και εξαρτήσεις, οι στόχοι πορείας του εργατικού κινήματος ούτε συναισθηματισμούς χρειάζονται, ούτε δειλία, ούτε αποφυγή ευθυνών.

Πιο είναι το ζητούμενο σε κάθε κινητοποίηση ή σε κάθε σχεδιασμό δράσεων των συνδικάτων και κυρίως της ΓΣΕΕ, η οποία δίνει το στίγμα και χαράσσει πολιτικές;

Κάθε σχεδιασμός έχει διττό ρόλο. Έχει διπλό στόχο.


Από την μια να προάγει έναν διάλογο με την κοινωνία και τους κυβερνώντες στην επίτευξη ενός στόχου, στην επίλυση δηλαδή ενός προβλήματος και από την άλλη να προάγει, δημιουργώντας το κατάλληλο υπόβαθρο, μια κινηματική συνείδηση των εργαζομένων καθώς αυτή υπαγορεύει και την στάση των εργαζομένων συνολικά απέναντι στα ζητήματα διακυβέρνησης της χώρας, αλλά και την ανάγκη ενότητας των εργαζομένων που ως μια κοινωνία αντιλαμβάνεται την συλλογικότητα ως μέσο επιβίωσης και ατομικής ολοκλήρωσης.

Αλλά για γίνει πράξη μια τέτοια πολιτική διάσταση ενός σχεδιασμού αγώνων και διεκδικήσεων, πρέπει πρώτα να είναι ξεκάθαρο το πεδίο εφαρμογής, η βάση πάνω στην οποία θα κτιστεί το εποικοδόμημα, το εποικοδόμημα, τα μέσα και ο απώτερος στόχος.

Υπάρχει ένας στρατηγικός στόχος. Η Κοινωνία να επιβληθεί του Κράτους και να κυβερνήσει το Κράτος.
Αυτός ο Στρατηγικός σκοπός των κοινωνικών αγώνων έρχεται σαφώς αντιμέτωπος με τον Στρατηγικό σχεδιασμό του υπάρχοντος συστήματος οργανωτικής και πολιτικό-ιδεολογικής συγκρότησης του Κράτους και της Κοινωνίας.
Πως τοποθετείτε η ΓΣΕΕ απέναντι σε αυτό το Στρατηγικό σκοπό;
Απλά δεν τοποθετείτε !

Για να μην υπάρξει ηθελημένα ή αθέλητα παρανόηση, όπως συνηθίζεται απο μερίδα συνδικαλιστικών στελεχών, ο ρόλος των συνδικάτων και των ηγεσιών του δεν εξαντλείτε στα όρια της σύναψης ΣΣΕ και δεν αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξης τους και της δράσης τους οι συλλογικές συμβάσεις.


Τα συνδικάτα και οι ηγεσίες τους, οφείλουν να διαπραγματεύονται και να υποδηλώνουν την υποστήριξη τους σε εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται τον θεσμικό ρόλο της κοινωνίας στην διοίκηση του Κράτους, όπως η κοινωνία των εργαζομένων, καθώς και την υλοποίηση προγραμμάτων και πολιτικών που στηρίζουν και προστατεύουν τους εργαζόμενους.

Να θυμίσω ότι επί Ε. Βενιζέλου, τα συνδικάτα της εποχής αντιλαμβανόμενα του συνδικαλιστικού τους ρόλου αλλά και την πραγματική ερμηνεία του Συνδικαλισμού, κάτι που σήμερα έχει υποταχθεί στην κομματική ένταξη, τρόπο σκέψης και δράσης,  επέβαλαν την υποστήριξη τους στην Κυβέρνηση Βενιζέλου δια μέσου και της υιοθέτησης αιτημάτων ως προγραμματική δέσμευση της Κυβέρνησης και επέβαλαν την συμφωνία αυτή με την εκλογή βουλευτών που όριζαν ως προς επισφράγιση των συμφωνηθέντων.
Να θυμίσω επιπρόσθετα ότι ο ΣΕΒ και οι λοιπές εργοδοτικές οργανώσεις, η κοινωνία δηλαδή του επιχειρηματικού κόσμου, όχι μόνο ασκεί εξουσιαστικές πιέσεις στις Κυβερνήσεις, αλλά πλέον έχει επιβάλει την πολιτική σκέψη του κέρδους και του χρήματος πάνω στις κοινωνίες, στα θεσμικά τους εργαλεία, στις αποφάσεις και στις επιλογές τους.
Από την άλλη οι εργαζόμενοι,  δια των εκπροσώπων τους που "εξελέγησαν όχι για να κυβερνήσουν" υπόκεινται την βάσανο να χρησιμοποιούνται ως εφαλτήριο για να μπορούν οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες να εκλέγονται σε κομματικές ή βουλευτικές θέσεις, όπου δεν εκπροσωπούν πλέον την κοινωνική τους καταγωγή αλλά το αντίθετό της.

 

Στην σημερινή κατάσταση, ο στόχος των εργατικών αγώνων και του σχεδιασμού τους, ποιος είναι;
Να αλλάξει η Κυβερνητική πολιτική, αλλά όχι η Κυβέρνηση;

Να αντισταθούμε απέναντι στις αποφάσεις του ΔΝΤ και της ευρωτρόικας και όχι να βγει η χώρα από το Ευρώ και της Ευρωζώνη;

Να εξακολουθεί η Ελλάδα, μια χώρα που δεν παράγει τίποτε με ευθύνη όσων κυβέρνησαν μέχρι σήμερα τον τόπο, από τον Καραμανλή και την ΕΟΚ μέχρι το σημερινό Παπανδρέου, μια τέτοια χώρα που περισσότερο υπάρχει ως προτεκτοράτο παρά μια χώρα με αυτοσυνείδηση της ύπαρξής της, μια τέτοια χώρα μπορεί να εντάσσεται και να παραμένει μέλλος μια τρόικας δυναμικών κεφαλαίων που δεσπόζουν στην παγκόσμια αγορά και υποτάσσουν μικρότερες οικονομίες σπρώχνοντας τες σε κακοτοπιές, υπερχρέωσης και πτώχευση κεφαλαιοποιώντας το δυσμενές αποτέλεσμα των πολιτικών τους σε βάρος των οικονομιών των χωρών αυτών;

Αν στόχος είναι να αλλάξει πολιτική η Κυβέρνηση, η οποία έχει ενστερνισθεί ως ιδεολογία και πολιτική τον νεοφιλελευθερισμό και την υποταγή στα ξένα συμφέροντα, τότε ο εργαζόμενος λαός αυτό που βλέπει είναι πως "άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς"  αλλά ταυτόχρονα βλέπει πως κανένας δεν παίρνει την απόφαση να έρθει σε ρήξη με το σύστημα αυτό, πολύ δεν περισσότερο τέτοια απόφαση δεν παίρνουν τα συνδικάτα.

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο το δείγμα του 75% της επιλογής του «Κανένας».

Επομένως οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά πρόταση προοπτικής, καμιά δύναμη υποστήριξης και διασφάλισης, κανέναν καθαρό στόχο και καμιά εμπιστοσύνη στις συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Η ΓΣΕΕ, οφείλει να χαράσσει πολιτικές, να προκηρύσσει και να πραγματοποιεί πολιτικούς αγώνες, κινητοποιήσεις με πολιτικό υπόβαθρο και πολιτικούς στόχους.
Δηλαδή, η ΓΣΕΕ οφείλει να είναι Συνδικαλιστική Δύναμη.

Όταν μια Κυβέρνηση στοχοποιεί τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα τους, την δουλειά του, τον μισθό του, την σύνταξη του, την ιατρική και φαρμακευτική του περίθαλψη, το δικαίωμα να έχει εργασία και ασφάλεια, το δικαίωμα να έχει παρόν και μέλλον, τότε η Κυβέρνηση με απόφαση των συνδικάτων οδηγείται στην χρεοκοπία και προκηρύσσει εκλογές.
Αλλά προκηρύσσει εκλογές με όρους κινήματος των εργαζομένων και η επόμενη κυβέρνηση ασκεί τα καθήκοντά της με όρους εργατικού κινήματος. Με όρους Κοινωνίας Εργαζομένων και θεσμικού ρόλου στην Διοίκηση του Κράτους.
Αλλάζει ο εκλογικός νόμος και η ανθρωπογεωγραφία του κοινοβουλίου μεταβάλλεται έτσι ώστε το ένα τρίτων των βουλευτών να εκλέγονται με την υπόδειξη της ΓΣΕΕ.

Αυτός είναι ό ένας από τους ρόλους της Κοινωνίας των Εργαζομένων.

Αυτήν την στιγμή, που ό,τι επεδίωκε μέχρι χθες ο ΣΕΒ και οι λοιπές εργοδοτικές οργανώσεις, με πρόσχημα την οικονομική κατάσταση, κρύβεται πίσω απο το ΔΝΤ και την Ευρωτρόικα και υιοθετούνται από την Κυβέρνηση στοχοποιώντας τους εργαζόμενους και τις όποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες αντιδρούν προς τον σχεδιασμό αυτό, ποιος πρέπει να είναι το επόμενος πολιτικός δρασκελισμός της ΓΣΕΕ και των Συνδικάτων της;

Η ΓΣΕΕ φοβάται μη στοχοποιηθεί από την Κυβέρνηση ή  η άρνηση στο κομματικό καθήκον της ηγεσίας της να αποτελέσει τελικά  υπέρτερο των συμφερόντων του Κόμματος και μονοδιάστατη προσήλωση τους στα δίκαια των εργαζομένων και της Κοινωνίας, εκφοβίζει περισσότερο τα συνδικαλιστικά στελέχη;


Η κριτική μου αυτή προς την διοίκηση της ΓΣΕΕ, δεν με καθιστά απέναντι της ούτε και απέναντι σε κάποια από τα ηγετικά της στελέχη, μιας και με συνδέουν πολιτικές δράσεις και φιλία από την νεανικότητα μας.
Καταλαβαίνω την δυσκολία της υπέρβασης αλλά το μόνο που τους λέω είναι πως δεν πρέπει να φοβούνται.
Ας αναθεωρήσουν την τελευταία τους πολιτική στάση. Ήρθε ο καιρός των ρήξεων.


Άλλωστε το έχουμε ξανακάνει στο παρελθόν, αν και το αφήσαμε στην μέση!!!





Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Η ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και οι Διαχειριστές της.

( οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων την τελευταία περίοδο, πραγματοποιούνται για να δικαιολογηθεί ο θεσμικός ρόλος που το Κράτος αναγνωρίζει στις συνδικαλιστικές οργανώσεις)
-------------------------------------------***--------------------------------------------

Η διορατικότητα δεν αποτελεί υποχρέωση αλλά στοιχείο αξιολόγησης ενός πολιτικού από όποια θέση υπηρετεί - όχι υπηρετείται – τα κοινά .
Οι μη μετέχοντες των κοινών, δηλαδή ο λαός, προφανώς δεν έχουν ούτε δικαιώματα ούτε λόγο.

Σε μια «δημοκρατία» όμως που αναγνωρίζει ίσα δικαιώματα των μετεχόντων έναντι των απουσιαζόντων από τα κοινά, παρέχει όλες τις δυνατότητες τόσο στο κράτος όσο και στα άτομα να ιδιοποιούνται και να σφετερίζονται εξουσίες που ενώ δεν τους ανήκουν, να συμπεριφέρνονται ως κτήτορες της κοινωνίας και των δικαιωμάτων της.

Παράλληλα δημιουργείτε η πεποίθηση του άβουλου θύτη, που ενεργοποιεί το δικαίωμα της κρίσης και της επιλογής του, όταν του το επιτρέψουν, στιγμιαία και καθολικά, για το παρόν και το μέλλον του, παραιτούμενος από κάθε ευθύνη στην συνέχεια της πολιτικής δράσης και της εξουσίας των μετεχόντων τα κοινά, καθιστώντας εαυτό άβουλο και άνευ ευθυνών πολίτη.

Συνήθως κάθε φορά που λαμβάνονται αποφάσεις για το παρόν με την αιτιολογία της διασφάλισης του μέλλοντος, ο παραιτημένος πολίτης αντιδρά όπως λ.χ. « εμείς θα πληρώσουμε που οι άλλοι έφαγαν τα λεφτά;»

Αν όμως το κράτος και το πολιτικό υιοθετημένο σύστημα άσκησης κυβερνητικής και οικονομικής εξουσίας, επιθυμούν τους παραιτημένους πολίτες που αντιπροσωπεύονται στα κέντρα σχεδιασμού, νομοθετήσεων και άσκησης εξουσίας, να τους διατηρεί σε αυτήν την κατάσταση υποταγής τους, αυτό δεν σημαίνει σε καμιά των περιπτώσεων, ότι οι οργανώσεις που δημιουργεί ο πολίτης για να αντισταθμίσει τις εξουσίες και την βαρβαρότητα του κράτους, οφείλουν να συμπεριφέρονταν όπως το κράτος.

Ο πρόλογος αυτός είναι αναγκαίος για να κατανοήσουμε το μέγεθος της ελεγχόμενης ήττας των πολιτών όχι μόνο από το κράτος, που ούτως ή αλλιώς το κράτος δεν έχει ανάγκη να εφεύρει μεθόδους και μέσα για ελεγχόμενη ήττα των πολιτών, αλλά για τα προς διάθεση μέσα άμυνας των πολιτών έναντι του κράτους, που είναι εκείνα που ιδιοποιούνται και σφετερίζονται την απόφαση των πολιτών να συστήσουν όργανα και εργαλεία που θα τους ισχυροποιήσουν τόσο στην άμυνά τους όσο και στην κατάκτηση του κράτους.

Από την μια μεριά τα κόμματα, ως φορείς άσκησης κεντρικών πολιτικών παραγωγής και διαχείρισης εξουσίας για τους πολίτες και από την άλλη οι κοινωνικές οργανώσεις παραγωγής και διαχείρισης εξουσίας, θεωρητικά αποτελούν το «οπλοστάσιο» των πολιτών απέναντι στο κράτος.

Το κράτος για το οποίο υπάρχουν αρκετές ερμηνευτικές εκδοχές, δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από ένα εργαλείο – μέσο – και παραγωγό κεντρικών εξουσιών οικονομίας και ιδιοκτησίας των πλέον ισχυρότερων οικονομικών συντελεστών ή δυνάμεων σε σχέση με την κοινωνία και το ρόλο της.

Τα κόμματα, με τον πολιτικό τους λόγο, με την δομή, το εύρος της σύνθεσής τους και την πολιτική τους δράσης, αντιπαρατίθενται στο κράτος είτε ως εταίροι επί της κοινωνίας, είτε ως αντίπαλοι για την κοινωνία.

Από την άλλη, οι κοινωνικές οργανώσεις που δημιουργούνται από τους πολίτες, εν πολλοίς ανταγωνίζονται την πολιτική δράση των κομμάτων συμπεριφερόμενες είτε ως εργαλεία των κομμάτων είτε ως επίδοξοι εραστές μιας άλλης εξουσίας με αντικειμενικό στόχο να ηγηθούν της κοινωνίας ανταγωνιστικά προς την υπάρχουσα κατάσταση.

Στο οργανωμένο χώρο των εργαζομένων αυτό είναι πιο φανερό από οπουδήποτε αλλού και πιο αποκαλυπτικό της πραγματικότητας μέσα από την οποία δραστηριοποιείται η κοινωνία.

Οι λεγόμενες συνδικαλιστικές παρατάξεις, προϊόν ποδηγέτησης των κοινωνικών εκρήξεων και της διαφαινόμενη ανεξάρτητης συγκρότησης των κοινωνιών των εργαζομένων, που καθοδηγούνταν από τον επαναστατικό ριζοσπαστισμό μετά την εναλλαγή της χούντας με το πολιτικό σύστημα που την γέννησε, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον εγκλωβισμό των εργαζομένων στους κομματικούς σχηματισμούς και την ιδεολογική προσάρτηση τους στον κομματικό λόγο και τις πολιτικές συμφερόντων που εξυφαίνονταν.

Αναπτύχθηκε ένας ιδιότυπος κομματικός – ιδεολογικός πατριωτισμός, που κατέστησε τους εργαζόμενους αντιμαχόμενους στρατούς επικράτησης των κομμάτων πάνω στην κοινωνία και εργαλεία ισχυροποίησης των κομμάτων έναντι του κράτους.

Την πρώτη περίοδο, τα κόμματα απλόχερα παρείχαν ασφάλεια, αναγνωρισιμότητα και προβολή των ηγετικών ικανοτήτων σε στελέχη των εργατικών οργανώσεων και του αγώνα τους, φροντίζοντας την προώθηση των ηγετικών εργατικών στελεχών σε ανώτερα καθοδηγητικά κομματικά όργανα, αποδεχόμενα τόσο την υιοθέτηση των εργατικών αιτημάτων όσο και κάθε «παραξενιά» των στελεχών αυτών.

Το μέσο των κομμάτων σε σχέση με τους εργαζόμενους και τις ηγεσίες τους, είναι από την μια να δίνουν με κάθε πρόσφορο μέσο όλες τις δυνατότητες απελευθέρωσης των ηγετικών προσόντων σε όσους τα κατέχουν και από την άλλη να αναδεικνύουν ηγετικά στελέχη στον εργατικό χώρο μέσα από ένα ενοχικό δίκαιο, που καθιστά τα στελέχη υποχείρια τους. Παράλληλα διαμορφώνουν και το κατάλληλο περιβάλλον που τους επιτρέπει να ενοχοποιούν τους εργαζόμενους ως προς την επιλογή των ηγεσιών τους κάνοντας εκτεταμένη χρίση τον κομματικό – ιδεολογικό πατριωτισμό δημιουργώντας ένα συνδυασμό ενοχικών συναισθημάτων στοχοποιώντας το ίδιο το κόμμα και τις επιλογές τους.

Κάθε εργατικό στέλεχος που «αυτονομείται» από την επίσημη γραμμή του κόμματος, ο κομματικός πατριωτισμός των μαζών κραδαίνει ως πέλεκυς πάνω από το κεφάλι του εργατικού στελέχους.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον βουλευτή, που ενώ εκλέγεται ως εκπρόσωπος της κοινωνικής του καταγωγής – δηλαδή την κοινωνία εργασίας από όπου προέρχεται- εντούτοις αν θεωρήσει πως η πολιτική πράξη του κόμματος με το οποίο εξελέγη είναι αντίθετος με τα συμφέροντα της κοινωνίας που τον εξέλεξε, είναι υποχρεωμένος να «προδώσει» την κοινωνία αλλά όχι το κόμμα.

Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε προβλέπεται να είναι η τελευταία, που βλέπουν πρώην εργατικά στελέχη και νυν βουλευτές να καταφέρονται βάναυσα στην κοινωνική του καταγωγής και ότι εκπροσωπούσαν μέχρι χθες.

Η ελεγχόμενη ήττα του εργατικού κινήματος και του συνόλου των εργαζομένων, δεν αποτελεί μόνο εργαλείο των κομμάτων σε βάρος της κοινωνίας αλλά και «πατριωτικό – κομματικό» καθήκον των ηγετικών του στελεχών.

Η ελεγχόμενη ήττα των εργαζομένων από το κράτος δια των κομμάτων και αυτών δια των εργατικών στελεχών, προνοεί βεβαίως την «αντιμισθία» που επιδοτείται δια μιας θέσης στην κυβερνητική μηχανή ή μιας θέσης εξουσίας στην διαχείριση θεσμών και οργάνων του κράτους ή μιας θέσης στην ανώτατη νομενκλατούρα της κομματικής ηγεσίας.

Στην τελική όμως οι εργαζόμενοι έμαθαν να είναι υποχείρια, απαθής, φοβισμένοι, ατομικιστές, αντικοινωνικοί και πολιτικά αναλφάβητοι.

Έτσι επικρατέστεροι όλων, είναι όσοι έχουν την εύνοια του κόμματος και χρηστοί όσοι εργάζονται για το κόμμα.

Για τους άλλους, τους πολλούς, δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε!

Οι άλλοι, είμαστε όλοι εμείς !!!

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Περισσότερα στο:  http://adiavroxoi.blogspot.com/2010/05/blog-post_1896.html
ΥΒΡΙΣ ΣΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ: ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ, Ο ΚΕΜΑΛ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ!






ΙΔΟΥ ΤΟ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΘΛΙΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΒΙΑΙΗΣ ΤΟΥΡΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ!!!

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ


ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ΄ ΤΑΞΗΣ

ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΤΕΤΑΡΤΗ 19 ΜΑΪΟΥ 2010

ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙΔΩΝ: ΕΠΤΑ (7)



ΚΕΙΜΕΝΟ

Γιώργου Ιωάννου



Στου Κεμάλ τό Σπίτι



Δέν ξαναφάνηκε ἡ μαυροφορεμένη ἐκείνη γυναίκα, πού ἐρχόταν στό κατώφλι μας κάθε χρονιά, τήν ἐποχή πού γίνονται τά μοῦρα, ζητώντας μέ εὐγένεια νά τῆς δώσουμε λίγο νερό ἀπ’ τό πηγάδι τῆς αὐλῆς. Ἔμοιαζε πολύ κουρασμένη, διατηροῦσε ὅμως πάνω της ἴχνη μιᾶς μεγάλης ἀρχοντικῆς ὀμορφιᾶς. Καί μόνο ὁ τρόπος πού ἔπιανε τό ποτήρι, ἔφτανε γιά νά σχηματίσει κανείς τήν ἐντύπωση πώς ἡ γυναίκα αὐτή στά σίγουρα ἦταν μιά ἀρχόντισσα. Δίνοντάς μας πίσω τό ποτήρι, ποτέ δέν παρέλειπε νά μᾶς πεῖ στά τούρκικα τήν καθιερωμένη εὐχή, πού μπορεῖ νά μήν καταλαβαίναμε ἀκριβώς τά λόγια της, πιάναμε ὅμως καλά τό νόημά της: «Ὁ Θεός νά σᾶς ἀνταποδώσει τό μεγάλο καλό». Ποιό μεγάλο καλό; Ἰδέα δέν εἴχαμε.

Καθόταν ἥσυχα γιά ὥρα πολλή στό κατώφλι τῆς αὐλῆς, κι ἀντί νά κοιτάζει κατά τό δρόμο ἤ τουλάχιστο κατά τό πλαϊνό σπίτι τοῦ Κεμάλ1, αὐτή στραμμένη ἔριχνε κλεφτές ματιές πρός τό δικό μας σπίτι, παραμιλώντας σιγανά. Πότε πότε ἔκλεινε τά μάτια καί τό πρόσωπό της γινόταν μακρινό, καθώς συλλάβιζε ὀνόματα παράξενα. Ἐμεῖς, πάντως, δέν παραλείπαμε νά τῆς δίνουμε μοῦρα ἀπ’ τήν ντουτιά2, ὅπως ἄλλωστε δίναμε σ’ ὅλη τή γειτονιά καί σ’ ὅποιον περαστικό

----------

1. τό πλαϊνό σπίτι τοῦ Κεμάλ· πρόκειται για το σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, όπου σήμερα στεγάζεται το τουρκικό προξενείο.....



ΚΟΛΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ. Ομερ Αράς : ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΙΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


Κόλαφο για την "επενδυτική", υποτίθεται, πολιτική που ασκεί η Εθνική Τράπεζα και συνακόλουθα για όλα τα ψεύδη που μας αραδιάζουν τραπεζίτες και υπουργοί Οικονομίας που υπεραμύνονται των ελληνικών επενδύσεων στην Τουρκία: "Δεν έχει γίνει μεταφορά κερδών από την τουρκική τράπεζα Finansbank προς την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Ούτε μία λίρα. Όλα τα κέρδη θα επανεπενδύονται στην Τουρκία", δηλώνει ο Ομέρ Αράς, πρόεδρος της τουρκικής τράπεζας που είναι θυγατρική της Εθνικής στην Τουρκία.

Σε συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε στο σημερινό φύλλο της τουρκικής εφημερίδας «Μιλιέτ», ο κ. Αράς απάντησε σε ερώτηση σχετικά με τη φημολογία περί μεταφοράς χρημάτων προς την Εθνική, για να πει ότι «εξαιτίας της μείωσης των κερδών των τραπεζών στην Ελλάδα, τόσο της Εθνικής, όσο και των υπόλοιπων τραπεζών, εμφανίζεται μια εικόνα σχετικής αύξησης των κερδών της Finansbank εντός του ομίλου».

«Η Finansbank δεν έχει μοιράσει ούτε μία λίρα μέρισμα από τα κέρδη της και δεν σχεδιάζει να το κάνει. Το σύνολο του κέρδους προστίθεται στο κεφάλαιο της τράπεζας και σκοπός είναι η επέκταση της Finansbank στην Τουρκία. Συνεπώς δεν τίθεται θέμα μεταφοράς κέρδους», επισημαίνει.

«Δεν λειτουργούμε ως υποκατάστημα της Εθνικής. Η Finansbank λειτουργεί στην Τουρκία ως τουρκική τράπεζα. Μας ελέγχει το Συμβούλιο Ελέγχου Τραπεζών και έχουμε έναν άκρως υγιή ισολογισμό. Συνεχίζουμε να αναπτυσσόμαστε Οι στόχοι που θέσαμε με τον προϋπολογισμό του 2010 αφορούν ανάπτυξη πάνω από το μέσο όρο του τραπεζικού τομέα στην Τουρκία και τα δεδομένα του πρώτου τριμήνου μας επιβεβαιώνουν», καταλήγει ο Ομέρ Αράς.

Με πολύ απλά λόγια οι Έλληνες καταθέτες και μέτοχοι της Εθνικής Τράπεζας, επένδυσαν τα χρήματά τους στην Τουρκία για να σώσουν την ... τουρκική οικονομία και μόνο, έχοντας βέβαια στο σβέρκο τους και όλες τις επισφάλειες της τουρκικής τράπεζας. Πότε θα έχουμε προανακριτική για τα εθνικά θέματα;


Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Δ Ι Α Μ Α Ν Τ Ο Π Ο Υ Λ Ο Υ Α Ν Ν Α 2

ΠΟΥ ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ

ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΗΣ

Κας ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΎΛΟΥ 

και όλοι το έκαναν γαργάρα,

ΟΕΟΟΟΟΟΟ;;;;;;

Δ Ι Α Μ Α Ν Τ Ο Π Ο Υ Λ Ο Υ Α Ν Ν Α ( Μέλος της Λεσχης Μπιλντερμπεργκ)




χωρίς σχόλια



Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Η Λαϊκή εξουσία, σύμφωνα με τις εξαγγελίες της Γ.Γ. του ΚΚΕ, στις 15 Μαΐου

Βεβαίως όταν έθεσα το ερώτημα : «γιατί οι λαοί δεν αυτοπροσδιορίζονται ως κοινωνία και εξουσία μέσα από την Αριστερά» δεν θα περίμενα να απαντήσει κάποιος, άτομο ή φορέας πολιτικών και ιδεών στην ουσία του ερωτήματος, απλά και μονό διότι η αλλοτρίωση που έχει υποστεί η νόηση κατ’ αρχή και δευτερεύοντος η συνείδηση, έχει μεταλλάξει το άτομο αλλά και την φύση του έτσι ώστε αυτό που δείχνει ως συνέχεια την ιστορικής του διαδρομής, να βρίσκεται στο αντίθετο του.


Η φύση του ανθρώπου ήταν και είναι ιστορικά κατακτητική. Οι ανάγκες του, η αυτοσυντήρηση, η ασφάλεια, η αναπαραγωγή, η τροφή, η γνώση, η προστασία έναντι των καιρικών φαινομένων, η συντροφικότητα και η επικράτησή του πάνω στο φυσικό περιβάλλον που τον περιβάλλει, οδήγησαν το άτομο στην δημιουργία συνθηκών και συμμαχιών κοινότητας και κοινοκτημοσύνης, περισσότερο ως εργαλεία ενεργοποίησης και ισχυροποίησης της κατακτητικής του υπόστασης.

Όσο μεγάλωνε και ρίζωνε η συμμαχία, τόσο ανακάλυπτε το άτομο την δυναμική της αλλά και την εξουσία πάνω στην φύση και στα πράγματα. Ταυτόχρονα όμως, ανακάλυπτε την ανάγκη διαχείρισης της δυναμικής αυτής και την εξουσίας που γεννούσε η φύση ως μέσο κυριαρχίας του.

Το πρώτο εμπόδιο στην επικράτηση του ήταν η κοινοκτημοσύνη που του αφαιρούσε την φυσική του εξέλιξη, δηλαδή του περιόριζε το υποσυνείδητο της φύσης του, όταν το συνειδητό είχε εκπληρωθεί, αν και πάντα ήταν διεκδικήσημο.

Ανακαλύπτοντας εργαλεία που το έκαναν ανταγωνιστικότερο των άλλων πλασμάτων αλλά και του περιβάλλοντός του, διαπίστωσε τον διττό χαρακτήρα, την διττή τους υπόσταση.
Ήταν εργαλεία προστασίας, αλλά και εργαλεία κατάκτησης.
Ήταν εργαλεία άμυνας και ασφάλειας αλλά και εργαλεία εξολόθρευσης των εχθρών του, καθώς και προβολή της υπεροχής του.

Ο πρώτος εχθρός είναι ό,τι εμποδίζει την κάλυψη βασικών του αναγκών. Και αν το εμπόδιο είναι ο ίδιο ο άνθρωπος, τα εργαλεία προστασίας και άμυνας μεταβάλλονται σε μέσα απόκτησης και εξολόθρευσης του εχθρού.

Αλλά η ίδια η απόκτηση δημιουργεί το δίκαιο της κατοχής και της δουλείας όχι μόνο ή περιοριστικά στο είδος απόκτησης αλλά κυρίαρχα στο χώρο που το περιέβαλλε πριν αποκτήσει την ιδιότητα του ως τμήμα κατοχής και δουλείας. Δηλαδή πριν χάσει την ελευθερία του και αποκτήσει την ιδιότητα της ιδιοκτησίας.

Ο χώρος είναι αυτός που γεννά ότι χρειάζεται ο άνθρωπος και αυτός κατέχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα από ότι βρίσκεται μέσα σε αυτόν. Γιατί ό,τι βρίσκεται μέσα στο χώρο, πηγάζει από τον χώρο. Επομένως ο χώρος γεννά και ξαναγεννά το εαυτό του και μέσα από αυτήν την νομοτελειακή του φύση, η αναγέννησή του, παρέχει ό,τι ο άνθρωπος χρειάζεται.

Ο χώρος όμως αποκαλύπτει και μια άλλη φυσική του διάσταση που έμελε να εξελιχθεί σε μια δεύτερη ομοδύναμη και νομοτελειακή συνιστώσα του Είναι του. Η ιδιοκτησία που γεννάται από την φυλάκισή του από τον άνθρωπο του αντιπαραβάλλεται ( προσφέρεται), ως ηγεμονική εξάρτηση.

Ο άνθρωπος εξαρτάτε από τον χώρο, δημιουργεί καθεστώς ιδιοκτησίας- φυλάκιση του χώρου, η ιδιοκτησία καθεστώς δουλείας, η δουλεία παράγει εξουσίες και ο χώρος του προσφέρει τις ηγεμονικές του δυνάμεις.
Είναι δυνάμεις που τον καθιστούν δούλο του χώρου αλλά και εξουσιαστεί του.

Το κεφάλαιο για τον κεφαλαιοκράτη, δεν είναι μόνο μέσο εξουσίας του στα πράγματα, στο άτομο και στην κοινωνία του, αλλά ταυτόχρονα μέσο εξάρτησής του που τον οδηγεί σε υποτακτικό του κέρδους.
Το κέρδος του φέρνει στην επιφάνεια τα βαθύτερα φυσικά του ένστικτα, όπως η κατοχή και επικυριαρχία, και αντιλαμβάνεται κάθε τι ως εμπόδιο, ακόμα και την κοινωνία που τον περιβάλει. Επομένως αναζητώντας της απελευθέρωση του από τα εμπόδια, ή καταστρέφει ή υποτάσσει αυτά με μέσα και μεθόδους που αυτός επιλέγει.

Αυτή η σχέση μεταξύ χώρου και ανθρώπου, πρώτον διαλύει την κοινοκτημοσύνη και δεύτερο απελευθερώνει το υποσυνείδητο του ανθρώπου, όπου μέχρι πριν την στιγμή αυτή, ήταν καταπιεσμένο από το φόβο και την ανασφάλεια.
Δεύτερο, η σχέση αυτή δημιουργεί σχέσεις εξουσίας που ο χώρος προσφέρει και ο άνθρωπος ανταποδίδει.

Ενώ μέχρι χθες ο χώρος τον προστάτευε, του έδινε τροφή, ένδυση, προστατευτισμό, σήμερα του παρέχει εκείνο το στοιχείο που ενώ το είχε, ο άνθρωπος το ανακάλυψε εκ των υστέρων. Δηλαδή την εξουσία πάνω στην γέννηση, στην ανάπτυξη, στην παραγωγή και στην διαδικασία γέννηση-θάνατος-γέννηση.

Το άτομο από την πλευρά του, υποτάσσοντας τον χώρο και ιδιοποιούμενος ως «δικαιούχος» πλέον όλες τις ιδιότητες και τα ευρήματα του χώρου, επιστρέφει στον χώρο την εξουσία του, αλλά πλέον ως ιδιοκτησιακή εξουσία. Δηλαδή ο χώρος παράγει εξουσία μέσω του ιδιοκτήτη του.

Η κοινότητα που επέτρεψε, που διευκόλυνε, που ισχυροποίησε την δυνατότητα φυλάκισης-κατάκτησης του χώρου και η κοινοκτημοσύνη που διέστειλε την φύση του χώρου αποκαλύπτοντας τις βαθύτερες δυνάμεις του, αποτελούν τώρα, στην εξέλιξή τους, τα νέα εργαλεία που το άτομο έχει ανάγκη για να επικρατήσει πάνω στην φύση που τον περιβάλλει, αλλά και να εξωτερικεύσει την δική του φύση.

Αλλά τώρα μπαίνει το ερώτημα, τι απέγινε η κοινότητα που περιέβαλλε το άτομο σε σχέση με τον χώρο;
Το ερώτημα έχει απαντηθεί ιστορικά από την γέννηση του Κράτους.

Το Κράτος όμως δεν αποτελεί φυσική εξέλιξη της κοινότητας αλλά τεχνητή διαίρεση της, όταν η αποκάλυψη της εξουσίας που υπέκρυπτε ο χώρος, μετά την κατάκτησή του, αποτέλεσε αιτία επικράτησης του ατόμου πάνω στην κοινότητα.
Η διαίρεση της κοινότητας, στο επίπεδο του Κράτους δημιούργησε υποδιαιρέσεις, αλλά και μια εξάρτηση των υποδιαιρέσεων που λειτουργούσε και λειτουργεί αμφίδρομα.

Π.Χ. , η απώλεια της ελευθερίας του ατόμου εξ αιτίας της ήττας του από το έτερο άτομο πάνω στην ίδια διαδικασία απόκτησης του χώρου και των πλεονεκτημάτων που ο χώρος κατέχει, το μεταβάλλει σε δούλο ή υποτακτικό ή εργάτη, παρέχοντας του όμως την εξουσία να οριοθετεί και να αναδεικνύει τον εξουσιαστή και τον ιδιοκτήτη του. Γιατί το άτομο από την στιγμή που χάνει της ισοτιμία του σε σχέση με το έτερο άτομο, χάνει και την ιδιοκτησία της αυτοτέλειάς του καθώς επίσης και την εξουσία πάνω σε ότι το περιβάλλει.

Επιπλέον το ανελεύθερο άτομο εκτός της απώλεια της πρωτογενούς ιδιοκτησία του, δηλαδή της αυτοδιάθεσης του και της κυριαρχίας της αυτοτέλειας του, παρέχει στον ιδιοκτήτη ή εργοδότη του μια δευτερογενή ιδιοκτησία, την υπεραξία της δύναμής του.

Το άτομο όντας μέρος του χώρου, από την στιγμή που κατακτά τον χώρο, στην ιδιοκτησία του προστίθεται μαζί με την υπεραξία του και η αξία του χώρου αλλά κι υπεραξία που ο χώρος κατέχει λόγω της φύσης του.

Αυτή λοιπόν η δύναμη του ατόμου, κατά την στιγμή της απώλειας της ελεύθερης αυτοδιάθεσής του ως προς τον χώρο και την κοινότητα ή το Κράτος, προσδίδει στον νέο ιδιοκτήτη του, την υπεραξία κατοχής.

Έτσι λοιπόν, η ιδιοκτησία του χώρου, των μέσων παραγωγής και των συντελεστών – ατόμων, δημιουργούν την υπεραξία πάνω στην πρωτογενή υπεραξία του ατόμου και του χώρου που το περιβάλλει.

Όταν μιλάμε λοιπόν για Λαϊκή εξουσία μέσω του Κράτους, τότε μιλούμε απλώς όχι για την επαναφορά της ελευθερίας στο άτομο και στην δύναμή του, αλλά για την υποταγή του ιδιοκτήτη του χώρου, των μέσων παραγωγής και των συντελεστών-ανελεύθερων ατόμων στο Κράτος, ξεχνώντας βεβαίως το πώς και το γιατί δημιουργήθηκε το Κράτος.

Γιατί, η ελευθερία στο άτομο και στην δύναμή του, δηλαδή η υπεραξία που κατέχει το άτομο, εξακολουθεί να είναι υποταγμένη υπεραξία, αντί όμως στον ιδιώτη ιδιοκτήτη, τώρα στο Κράτος ιδιοκτήτη.
Η Λαϊκή εξουσία, δεν μπορεί να αποτελεί εξουσία όσο θα έχει ιδιοκτήτη, έστω και αν ο ιδιοκτήτης είναι το Κράτος.

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Τι είναι Αριστερό και, τι και ποιος ποιεί Αριστερά.

Δεν μόνο αντιπαραγωγικό αλλά και ανεδαφικό ίσως και αποπροσανατολιστικό να προσαρμόζεις τον λόγο σου και την πολιτική σου δράση, να διαμορφώνεις την ιδεολογικό - πολιτικό σου οπλοστάσιο, παρακολουθώντας ή στηλιτεύοντας την καθημερινότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται από τις πολιτικές των Κομμάτων, της Κυβέρνησης και των «παραγωγών» εξουσίας.

Είναι όμως και άδικο για τον Λαό, για τις κοινωνίες των εργαζομένων να αναλώνεσαι σ’ αυτό και να ερμηνεύεις αλλά και να ερμηνεύεσαι από αυτό.
Είναι δε εξ' ίσου επιζήμιο να μετέχεις θεσμών και λειτουργιών,  ενός εκφασισμένου πολιτικού συστήματος, ενός Πολιτικού συστήματος, κεφαλαιοκρατικού εθνικιστικού πατριωτισμού, υποταγμένου και αναπαραγόμενου μέσα από τα μοντέλα οικονομικής ανάπτυξης, εξάρτησης και εξαθλίωσης που δημιουργεί το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο, ώστε να αποτελείς με την θέλησή σου την επίφαση του «Δημοκρατικού», που τόσο πολύ έχει ανάγκη η εξουσιάζουσα τάξη και το Πολίτευμά της, για να διατηρεί σε καθεστώς υποτέλειας και τρομοκρατίας τους Λαούς και τις Κοινωνίες του.
Στο προηγούμενο άρθρο μου μίλησα για το «Πολίτευμα δίχως τα ρούχα του». Άφησα σκοπίμως εκτός της Αριστερά, μιας και η Αριστερά κλειδώθηκε σε σκοτεινό και υγρό κελί και πάνω της ασελγούν ασύστολα γκρούπες, ομάδες, κόμματα, άτομα, όπου όποιος μπορεί ή χωρίς να ρωτήσει κανένα αυτοπροσδιορίζει τις πράξεις του, τον λόγο του, το σχήμα που ηγείται ή εντάσσεται ως Αριστερά αν προδήλως δεν βγάζει σπυράκια ως δεξιός ή Φασίστας.

Αλλά δεν έχουν λείψει οι φασίστες που αυτοπροσδιορίζονται από αρχές και συνθήματα που αποδίδονται στην Αριστερά ή που τα γέννησε και τα ανέθρεψε η Αριστερά.

Αλλά αν υπάρχει ζωντανή η Αριστερά, την γνωρίζουμε από αφηγήσεις και αποτυπώματα της ιστορίας της και των αγώνων που προηγήθηκαν πριν την φυλάκισή της ως ιδιοκτησία κομμάτων, κινημάτων, αυθεντιών, που έκτοτε μιλούν στο όνομά της με τόσα πολλά και διαφορετικά και εκ διαμέτρου διαφορετικά λόγια, που δίνεται το δικαίωμα να είναι αριστερό ό,τι δηλωθεί και από οιονδήποτε.
Μπορεί λοιπόν να μιλούν τα κόμματα που αναφέρονται στην Αριστερά, για την Αριστερά, αλλά έχει έρθει ο καιρός να μας πει η Αριστερά την άποψή της για τα κόμματα, την φιλοσοφία που της αποδίδουν, τα λαϊκά κινήματα ,την καθαρότητα, την πολιτική δράση των κομμάτων και όσων αναφέρονται με ό,τι χρησιμοποιούν ως μέσο, στον Λαό.

Στο βασανιστικό ερώτημα, γιατί οι λαοί δεν αυτοπροσδιορίζονται ως κοινωνία και εξουσία μέσα από την Αριστερά, η απάντηση έρχεται με το εξής ερώτημα:

Τι είναι Αριστερό και, τι και ποιος ποιεί Αριστερά.
Σε αυτό το ερώτημα ζητώ απαντήσεις, από όσους νιώθουν την ενοχή προς την Αριστερά, αισθάνονται την συμπεριφορά τους προς της Αριστερά, αντιλαμβάνονται τον σφετερισμό που έχει υποστεί η Αριστερά ως ιδιοκτησία και εξουσία πάνω στην σκέψη, την θέληση, την έκφραση, τον λόγο, την γλώσσα, τον πολιτισμό, την εξουσία, τον άνθρωπο, το άτομο, την κοινωνία.

Προκαλώ την απάντηση, από το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ ( όχι τους σφετεριστές του) και από οποιονδήποτε δηλώνει αριστερός και νομίζει ότι ποιεί Αριστερά.


Το μπλοκ αυτό δημιουργήθηκε για την ανάπτυξη ενός διαλόγου για την Αριστερά και τον Σοσιαλισμό.

Για ένα διάστημα υπήρξε διάλογος, αλλά σε ένα προσωπικό επίπεδο που έδειξε την απολυταρχικότατα στη γνώση του τι είναι τι και πως επιδρά στις κοινωνίες και τα άτομα, αλλά όμως μέσα από το πρίσμα της καθημερινότητας και της υπεράσπισης της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, η οποία βέβαια πρέπει να αλλάξει.
Η σημερινή κατάσταση στην οποία πραγματώνονται οι προγραφές των σχεδιασμών της αρχικής περιόδου της «μεταπολίτευσης», καθώς η ήττα του ριζοσπαστισμού των Λαϊκών δυνάμεων καθοδηγήθηκε μέσα από την περίφημη «Αλλαγή» και την οδυνηρή αυτοσυντήρηση των εχόντων την έξωθεν καλή μαρτυρία, Αριστερών κομμάτων,, αμφισβητείται και η καθεστηκυία τάξη και το συνταγματικό της πλαίσιο που την προστατεύει, την συντηρεί και την αναπαράγει.

Έχω συνηθίσει τον αφαιρετικό λόγο και τον αναιρετικό διάλογο που υπερασπίζεται το παρόν με όρους παρελθόντος στοιβαγμένο στο μέλλον που του πρέπει , αλλά δεν πήρα ποτέ απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα:
Τι είναι και ποιος ποιεί ΑΡΙΣΤΕΡΑ!
Αριστερά, είναι η φύση του ανθρώπου και η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, η εξέλιξη της φύσης, η ζωή και η δημιουργία της, η εξέλιξη της και η αναπαραγωγή της; 
Αριστερά είναι ο ταξικός διαιρέτης των κοινωνιών και η κορπορατίστικη συγκρότηση δυνάμεων και συμφερόντων που ο ταξικός προσδιορισμός τους, εξευμενίζει τον Κορποροτισμό;

Από την χθεσινή συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Πλατεία Αιγύπτου, γίνεται φανερό ότι ξαναζούμε στιγμές μιας προσπάθειας συμμαχικής επανένωσης των Αριστερών κομμάτων, αντίστοιχη προς αυτήν, λίγο πριν ανέβη στην Κυβέρνηση ο Φασίστας Μεταξάς.

Όμως αυτή η αλλαγή στάσης του ΚΚΕ δεν αφήνει περιθώρια συμμαχικών σχημάτων, αφού το «κάλεσμα» γίνεται πάλι στα πλαίσια της «καθαρότητας», στην ιδιοκτησία της «αλήθειας» και της «Αριστεροσύνης» ή οποία προσδιορίζεται και περιγράφεται ως απόρροια της «ταξικής συγκρότησης και της ταξικής πάλης», των ίδιων στερεότυπων που μέχρι σήμερα δεν κατάφεραν να αποδείξουν πως η θεωρεία των ταξικών συγκροτήσεων και της ταξικής πάλης, δημιούργησαν δυναμική υπεροχής και αυτοδιάθεσης των κοινωνιών, παρά μόνο ανέδειξαν φωτεινές ηγεσίες και κράτη φωτεινών ηγετών, που άμα τη αποδημήση τους, μετεξελίχθηκαν σε αυταρχικά υποζύγια του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού.

Εκτός της αναγκαιότητας συνεύρεσης των κομμάτων που αναφέρονται στην αριστερά, η Αριστερά οφείλει να απελευθερωθεί από τα δεσμά της ακόμα και αν οι δεσμοφύλακές της είναι τα κόμματα που έχουν αναφορά τους την Αριστερά.

Αν δεν κουβεντιάσουμε τώρα, θα έχουμε εγκληματήσει σε βάρος του Λαού και για μια ακόμη φορά θα έχουμε ενταφιάσει την Αριστερά.

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

ΜΕ ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ θα υποδεχτούμε τον Ρ.Τ. Ερντογαν, για να του παραδώσουμε επισήμως το Ανατολικο και Βόρειο Αιγαίο

Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάει πλέον η Άγκυρα: Για πρώτη φορά κατά την διάρκεια επίσκεψης Τούρκου πρωθυπουργού στην Αθήνα, τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο! Συγκεκριμένα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη παραβίασαν έξι φορές πριν λίγη ώρα τον Εθνικό Εναέριο Χώρο στο Βόρειο Αιγαίο, προφανώς λειτουργώντας ως «προπομποί» του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν


Ελληνικά μαχητικά από την Λήμνο έσπευσαν προς αναγνώρισή τους. Τα τουρκικά μαχητικά έμειναν περίπου μισή ώρα εντός του ΕΕΧ και εν συνεχεία αποχώρησαν, όπως αναφέρουν απόλυτα έγκυρες πηγές του ΓΕΑ στο defencenet.gr. Από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν έχει ανακοινωθεί τίποτα μέχρι στιγμής.

Από την ίδια διαδρομή, από Κωνσταντινούπολη, μέσω Βόρειου Αιγαίου έρχεται και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Όλη τη νύχτα τουρκικά πολεμικά πλοία έπλεαν γύρω πό τα νησιά Χίου και Λήμνο, στο πλαίσιο των ασκήσεων που έχουν ξεκινήσει οι τουρκικές αεροναυτικές δυνάμεις.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία δείχνει πλέον και όλα αυτά μέσα σε μία ατμόσφαιρα «μείωσης εξοπλισμών» που υποτίθεται ότι θα προτείνει ο Ταγίπ Ερντογάν στον Έλληνα ομόλογό του Γιώργο Παπανδρέου! Προφανώς μείωσης των ελληνικών εξοπλισμών, γιατί οι τουρκικοί έχουν “εκτοξευτεί”:

Αμέσως μετά την επιστροφή του στην Τουρκία, την Τρίτη 18 Μαίου, ο Ρ.Τ.Ερντογάν, έχει σύσκεψη με τον Τούρκο Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Ιλκέρ Μπασμπούγ για να αποφασίσουν τη προμήθεια 123 νέων μεταορικών ελικοπτερων! Τα ελικόπτερα αυτά θα κατανεμηθούν ως εξής: 30 στην Στρατοχωροφυλακή, 20 στο Στρατό Ξηράς, 6 Πολεμικό Ναυτικό, 6 Αεροπορία, 6 Ακτοφυλακή, 8 υπηρεσίας ασφαλείας κλπ.: Φανταστείτε και να μην ήθελαν να μειώσουν τους εξοπλισμούς τι θα έκαναν!

Ο Τούρκος πρωθυπουργός φτάνει στη Αθήνα στις 11 το πρωί. Στο αεροδρόμιο θα τον υποδεχθεί ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος.

Τον Τούρκο πρωθυπουργό συνοδεύουν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Αλί Μπαμπατζάν, ο υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, ο υπουργός Επικρατείας Ζαφέρ Τσαγλαϊάν, ο υπουργός Επικρατείας και επικεφαλής των διαπραγματεύσεων για την ΕΕ Εγκεμέν Μπαγίς, ο υπουργός Εσωτερικών Μπεσίρ Αταλάι, η υπουργός Εκπαίδευσης Νιμέτ Τσουμπουκτσού, ο υπουργός Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ, ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Ερτουργρούλ Γκιουνάι, ο υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών Μπιναλί Γιλντιρίμ και ο υπουργός Περιβάλλοντος Βεϊσέλ Έρογ.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ / Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ χωρίς...... τα ρούχα του

Σ’ αυτήν τη χώρα που μας έλαχε να γεννηθούμε, ότι έρχεται κι ότι δημιουργείται αφήνει πολύ ζωντανά τα αποτυπώματά του, όχι για να μας κάνει σοφότερους αλλά για να μας θυμίζει ότι ανά πάσα στιγμή είναι στην διάθεσή μας, αρκεί να βρεθούμε στην ανάγκη του.


Όταν το 67 η στρατοκρατική χούντα των συνταγματαρχών κατέλυσε τον τύπο δημοκρατίας αυτής της περιόδου, στην επαναφορά της η «Δημοκρατία» δεν κατέλυσε την χούντα.
Αποδόμησε κάποια συστατικά στοιχεία της προηγούμενης περιόδου, ενσωμάτωσε καινούργια και πιο σύγχρονα, αλλά διατήρησε όλα εκείνα που δημιούργησαν την Χούντα όπως επίσης και τις αντιλήψεις που διαμορφώθηκαν εντός της χουντικής περιόδου για τις μεθόδους υπονόμευσης της κοινωνίας, την διαχείρισης του Κράτους, την παραγωγή της εξουσίας, την διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, την δημιουργία και διαχείριση της προπαγάνδας.

Οι θιασώτες του Κράτους – Προτεκτοράτου που δόμησαν τις βασικές αρχές συγκρότησης κράτους, κοινωνίας, άσκησης εξουσιών και δημιουργία θεσμών ως υποστυλώματα της κρατικής αυθαιρεσία πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία των κοινωνιών, διαιώνισαν την επικυριαρχία τους ως υποτελείς των πιο βάναυσων ενστίκτων αυτοεπιβεβαίωσης που τους κατέστησε δέσμιους ως υπηρέτες του «οικονομικού πατριωτισμού» και του φαύλου «εθνικισμού» όπως αυτός διαμορφώθηκε και επιβλήθηκε από τα ξένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.

Στυλοβάτες ή και απόρροια αυτού του οικονομικού εθνικιστικού πατριωτισμού, αποτέλεσαν τον μικρομεσαίο και μεγάλο κρατικοδίαιτο έμπορο-βιομηχανικό κεφάλαιο, το οποίο λειτούργησε μαζί με τους πολιτικούς ως μια ομόρρυθμη ομόθυμων δυναστών κάστα εξουσίας.

Αναλόγως δομήθηκε και μια ιδιότυπη «δημοκρατία» που στρίμωξε μέσα της τον απολυταρχισμό, την ξενολαγνεία, τον φασισμό και τον αυτοκρατωρισμό του ενός επί πάντων και όλων.

Αυτό ονομάστηκε κοινοβουλευτικό πολίτευμα, θεοποιήθηκε σε άκρατο βαθμό και διαφυλάσσεται από τα κοινωνικοπολιτικά μπλογκς ως μέσο ύπαρξης τους, ως νομιμοποιητή της εξουσίας και του ρόλου τους, ως εργαλείο υποδούλωσης των κοινωνιών και αποδυνάμωσης τους ατόμου.

Αυτό το βασιλεύων πολίτευμα, του ολιγαρχικού απολυταρχισμού , είναι εκείνο που διορίζει εκ των μετεχόντων την εξουσία στο όνομα του Λαού ( εκλέγει), Πρόεδρο – Γλάστρα και Πρωθυπουργό υπερεξουσιαστή, καθώς η Βουλή υφίσταται για να δικαιολογεί το αμπαλάζ του ολιγαρχικού- απολυταρχικού , που ονομάζεται "Δημοκρατία".

Το κυβερνών κόμμα ασκεί διοικητικές υποχρεώσεις επικύρωσης των αποφάσεων της κυβέρνησης.

Η Κυβέρνηση κατέχει το δικαίωμα της εφαρμογής και της ερμηνείας του Συντάγματος, αλλά και της αναστολής ή της εκποίησης ή της προσαρμογής του στα συμφέροντα που την επέλεξαν ως επιστατεύουσα των κυριαρχικών διακιωμάτων της ξένης και ντόπιας άρχουσας τάξης,

διαθέτει το δικαίωμα να καταθέτει τυπικώς προγραμματικό σχέδιο Κυβερνητικής – Διοικητικής διαχείρισης του Κράτους και των θεσμοθετημένων υποβοηθητικών του εργαλείων ( θεσμοί),

ερμηνεύει το αποτέλεσμα των εκλογικών διαδικασιών σύμφωνα με συγκεκριμένα συμφέρονται που ενίοτε είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από την βούληση και το συμφέρον του Λαού,

«ψηφίζει» νόμους και προϋπολογίζει δαπάνες και έσοδα συμφώνως προς τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που επί τοις πράγμασι εκπροσωπεί και διαχειρίζεται ενοχοποιώντας με κάθε σχέδιο νόμου την κοινωνία που την «εξέλεξε» ως να αποτελεί δικής της η πρωτοβουλία και θέληση, ενώ εκείνη απλώς εφαρμόζει την θέληση του Λαού,

θεωρεί ως κυριαρχικό της δικαίωμα, ότι κατέχει την απόλυτη, καθαρή, διαυγή, κυριολεκτική αλήθεια, την οποία και για την οποία ο λαός είναι ανώριμος να αντιληφθεί και να διαχειριστεί – άλλωστε θα αυτοκυβερνιόταν- την ίδια στιγμή που είναι ώριμος να κυβερνά δια του αντιπροσωπευτικού εκλογικού συστήματος, δηλαδή να εκλέγει Βουλευτές και Κυβέρνηση, παραιτούμενος όμως από τα κυριαρχικά δικαιώματα άσκησης εξουσίας και διακυβέρνησης.

Έτσι με την παραίτηση ( εξαναγκασμός ) από τα εξουσιαστικά – διοικητικά – κυβερνητικά δικαιώματα, ο Λαός αναθέτει στο πλειοψηφών κόμμα, το οποίο σπανίως εκλέγεται από την πλειοψηφία του Λαού, αλλά συνήθως από την μειοψηφία, να ερμηνεύσει, να νομοθετήσει, να συναλλάσετε, να προστατεύσει και να διαχειριστεί το παρόν και το μέλλον κατά πως νομίζει, διατηρώντας ως δικαίωμα του – όταν δεν του το στερούν και αυτό- να κρίνει άπαξ την δράση του πλειοψηφούντος κόμματος που ασκεί κυβερνητική θητεία, μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια.

Το πλειοψηφών κόμμα, το ασκών απολυταρχική Κυβερνητική εξουσία, διατηρεί το δικαίωμα «δια το καλό του Λαού» και της «οικονομίας της χώρας» να ασκεί ως ανώτατος άρχων τα δικαιώματα του ιδιοκτήτης του Κράτους και θεματοφύλακα της νομιμότητας, της κυριαρχίας, της ελευθερίας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της εδαφικής ακεραιότητας και της αυτοδιάθεσης, της προστασίας της κοινής και δημόσιας ιδιοκτησίας, την προστασία των ιδανικών και των συμβόλων του λαού, κατά τρόπο τέτοιο που να δημιουργεί το πλαίσιο προστατευτισμού αναλόγως των πεποιθήσεων της Κυβέρνησης, πεποιθήσεις και πολιτικές που μπορούν να μεταβάλλονται σε αυτό το επίπεδο ακόμα και αν στρέφονται εναντίον του λαού ή της οικονομίας, αφού για κάθε Κυβέρνηση ο απώτερος σκοπός ύπαρξής της είναι το μακροπρόθεσμο καλό του Τόπου, όπως αυτό ορίζεται από το Κυβερνών κόμμα χωρίς να δικαιούται ο Λαός και τα κόμματα της Αντιπολίτευσης να το ορίσουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο, αφού τα δημοψηφίσματα εφαρμόζονται σε ανώτερες κοινωνίες.

Η Αντιπολίτευση παρίσταται για να παρίσταται και για να εργάζεται εξελίσσοντας τα ίδια επιχειρήματα και πολιτικές που θα της είναι χρήσιμες όποτε γίνουν εκλογές να καταστεί Κυβέρνηση στην θέση της Κυβέρνησης.



Ενώ η Ελλάδα που δημιουργήθηκε ως Κράτος «αυτοβούλων», εξελίχθηκε, επέζησε και διατηρήθηκε ως προτεκτοράτο πολιτικοοικονομικών δυνάμεων, το  πολίτευμα που της επιβλήθηκε ήταν εργαλείο διασφάλισης της επικυριαρχίας των ξένων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων πάνω στην χώρα και τον λαό της, χωρίς ποτέ να της παρασχεθεί η δυνατότητας ελεύθερης επιλογής και αυτοδιάθεσης.

Ακόμα και η περίοδος του εμφυλίου, που αυτός καθ’ εαυτός ο εμφύλιος ήταν πράξη επανακαθορισμού της ιδιότητας του Κράτους – Προτεκτοράτου με βίαιο και αιματηρό τρόπο, αν οι Λαϊκές δυνάμεις υπό το ΕΑΜ είχαν επικρατήσει, η ιδιότητα του Κράτους – Προτεκτοράτου δεν θα είχε μεταβληθεί ούτε καταργηθεί, παρά μόνο θα είχε αλλάξει ο «ιδιοκτήτης» του Προτεκτοράτου.


Ότι ακριβώς ζούμε στο σήμερα είναι πανομοιότυπο με το χθες και οι αναλογίες δεν παίζουν κανέναν ρόλο παρά μόνο ως άχρηστες δικαιολογίες.


Η εκάστοτε Κυβέρνηση, ήταν και παραμένει ο κάθε φορά επιλεγμένος έμπιστος επιστάτης του Αφεντικού του Προτεκτοράτου, διατηρώντας δικαιώματα εσωτερικής εξουσίας όταν δεν περιορίζονται ή δεν εκβιάζονται.

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Οταν νομιμοποιείται ο Φασισμός ως μέθοδος σκέψης και ως πολιτικός λόγος...


Όταν μια Κυβέρνηση γνωρίζει τα εγκλήματα που διαπράττει κατά του λαού και της οικονομίας της χώρας και υποκρίνεται τον προστάτη της,

Όταν ένα κόμμα έχει χάσει την συνείδηση, τον αυτοσεβασμό του και έχει διαγράψει το παρελθόν του ή αναγκάζεται να το σέρνει ως κατάρα που δεν μπορεί να απαλλαχθεί από αυτό,

Όταν ο αρχηγός του γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν διαθέτει κανένα συγκριτικό πλεονέκτημα ως προς τον πατέρα του και καμιά ιδιαίτερη περγαμηνή που θα τον καθιστούσε αξιοκρατικά Πρόεδρο Διεθνούς,

Όταν ο ίδιος γνωρίζει πως αν δεν ήταν μέλλος της Μπίλτερμπερκ ούτε Πρόεδρος της Σοσιαλιστική Διεθνούς θα ήταν, ούτε Πρωθυπουργός της Ελλάδας,

Ασφαλώς και χρειάζεται να επιστρατεύσει το επίσημο παρακράτος, να εκτραπεί σε πατριδοκαπηλία και να μεταλλάξει τον πολιτικό του λόγο,  ως την έσχατη των πράξεών του, για την υπεράσπιση των επιλογών σε βάρος της Ελλάδας, του Λαού της και της οικονομίας της, για την εξόφληση γραμματίων σε εκείνους που τον έστησαν Πρόεδρο της Σοσιαλ. Διεθνούς και Πρωθυπουργού της Ελλάδας.  

Κανένα Κράτος, ακόμα και από την Αρχαϊκή περίοδο πριν την δημιουργία των κρατών,που ο φίλαρχος της μικρής κοινωνίας χρησιμοποιούσε ως παρακράτος την μεταμφίεσή του σε Μάγο και Δικαστή της φυλής, δεν ένιωθε ισχυρό, αν παράλληλα με αυτό δεν λειτουργούσε το ίδιο οργανωμένα και αποτελεσματικά, ίσως και περισσότερο οργανωμένα και άρτια αποτελεσματικά ο εαυτός του, ως παρακράτος.

Κανένα Κράτος δεν ένιωσε αποτελεσματικότερο,  αν στην φαρέτρα των επιχειρημάτων του η προβοκάτσια και η χρίση φασιστικού λόγου, δεν αποτελούσαν  το καταφύγιό του.


Στην προχθεσινή τεράστια συγκέντρωση, μιας διαμελισμένης με ευθύνη συνδικαλιστικών ηγεσιών και κομματικών συμφερόντων κοινωνίας,  διαμαρτυρίας και αγανάκτησης εργαζομένων, εναντίον μιας ανάλγητης και διπρόσωπης Κυβέρνησης υπαλλήλων και Διευθυντικών στελεχών ξένων δυνάμεων και Οικονομικών συμφερόντων, η επιστράτευση του παρακράτους μεταμφιεσμένων Χρυσαυγητών σε «συνδικαλιστές» ή «οπαδούς» του ΚΚΕ, ή μεταμφιεσμένους σε «αναρχικούς» ή σε «Αντιεξουσιαστές», ήταν η εσχάτη των προβοκατόρικων επιχειρημάτων της ξενόφερτης Κυβέρνησης Παπανδρέου για να καμφθεί η επαναστατικότητα και η αγωνιστικότητα των εργαζομένων και να ανακοπεί το κύμα αντιδράσεων και ανυπακοής προς τα μέτρα πτώχευσης και υποταγής Λαού και οικονομίας.


Όλοι μιλούν για πλήγμα της Δημοκρατίας, για πλήγμα της νομιμότητας, για έγκλημα κατά της ζωής συνανθρώπων μας. Αλλά πιο είναι αυτό το πολίτευμα που επιτρέπει σε φασιστικά στοιχεία να συγκροτούν κόμμα και να τους αποδίδεται κοινοβουλευτικό βήμα ως μανδύα έννομου κοινωνικοπολιτικού σχηματισμού που υπερασπίζεται και διαφυλάσσει τις αρχές της δημοκρατίας και υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Όλα τα μέσα συσκότισης και φασιστικής προπαγάνδας καθώς και ένα πλήθος στελεχών της Πολιτικής ηγεσίας - Πολιτική ηγεσία δεν είναι μόνο η κυβέρνηση – αντιλαμβάνονται πολιτικά κινήματα που αναπτύσσονται εκτός των «τειχών της νομιμότητας» όπως η καθεστηκυία, κοινωνικής – οικονομική – πολιτική τάξη πραγμάτων έχει οριοθετήσει και περιγράψει, ως κινήματα εκτροχιασμού της έννομης τάξης και του Πολιτεύματος.

Το μόνο κίνημα πολιτικής αποσταθεροποίησης και εκμαυλισμού θεσμών και συνειδήσεων, εκτός του κίνημα των Λαμογιών, ακροδεξιές – φασιστικές οργανώσεις τυγχάνουν όχι μόνο ενός ιδιότυπου σεβασμού αλλά αποτελούν ταυτόχρονα ο προνομιακός χώρος όπου πραγματώνονται σημαντικές συμφωνίες και συνάπτονται συμβάσεις αλληλοβοηθείας όταν και όποτε το Κράτος νιώθει την ανάγκη του βίαιου πειθαναγκασμού των μαζών στις επιλογές του.

Βλέπουμε τα φασιστοειδή να αναπτύσσουν κινήματα οπαδισμού σε ποδοσφαιρικές ομάδες και να θρηνούμε θύματα και να γινόμαστε μάρτυρες βίαιων επεισοδίων στα γήπεδα, ως στρατός των Προέδρων.

Βλέπουμε τα φασιστοειδή να συνεργάζονται με τις κρατικές δυνάμεις περιστολής και καταστολής των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε απεργίες και μαθητικές ή φοιτητικές εκδηλώσεις.

Βλέπουμε τα φασιστοειδή να αναπτύσσουν δράσεις μεταμφιεσμένων πατριωτών ή αγανακτισμένων εργατών ή αναρχικών ή αντιεξουσιαστών ή ειδικών φρουρών εκτελώντας με απόλυτη ακρίβεια τα συμβόλαια συνεργασίας που έχουν υπογράψει.

Ο σκοπός προφανώς επιτεύχθη. Οι συγκεντρωμένοι εχθές διαμαρτυρόμενοι και αγωνιζόμενοι εργατοϋπάλληλοι έξω από την Βουλή, την στιγμή που εντός των τειχών της ολοκληρωνόταν το έγκλημα κατά της χώρας και του λαού της από τους επίορκους βολεμένους Βουλευτές – ψυχογιούς της εξουσίας, του ΠΑΣΟΚ, του Φασιστικού κόμματος του Καρατζαφέρη και της Ντορίτας, ήταν σαφώς ελάχιστοι μπροστά στις 200.000 της προηγούμενης μέρας διαδηλωτές.

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΥΡΝΤΙΝΕΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.


Ερχόμουν σήμερα με το αυτοκίνητο με πορεία προς την ΓΣΕΕ. Η τέως Εθνική Οδός και νυν ιδιοκτησία της Ισπανικής οικονομίας – από τα καλά του Καραμανλή – είχε υπεραρκετά ιδιωτικής χρήσεως αυτοκίνητα και σκεπτόμουν μήπως και οι εργαζόμενοι ξαφνικά αποφάσισαν να θέσουν εν λειτουργία τον παρκαρισμένο εγκέφαλό τους και πήγαιναν εκεί που πήγαινα και εγώ.


Η Αχαρνών πνιγμένη από ΙΧ και ταρίφες, που σαν τα κοράκια είχαν πέσει πάνω στο ψοφίμι για να χορτάσουν.
Που πήγαιναν όλοι αυτοί;

Προφανώς θα ήμουν αιθεροβάμων όπως έλεγε κάποτε ο Ανδρέας, αν πίστευα πως είχε έρθει ο καιρός που τα άνθη θα μπορούσαν να ξανανθίσουν, να πρασινίσει ο τόπος με ζωή και οι εργαζόμενοι έχοντας αποφασίσει να απαλλαχτούν από τους δυνάστες τους και τις ξεπουλημένες Κυβερνήσεις, συγκεντρώνονταν για μα δείξουν ότι έχουν δύναμη και αν χρειαστεί, θα την χρησιμοποιήσουν.

Όλα αυτά τα χρόνια, η οργανωμένη εργατοϋπαλληλική κοινωνία είχε – αντιπαρέρχομαι τον όρο Συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί τέτοιο δεν υπάρχει παρά σαν ξύλινος λόγος- καταφέρει να επιβάλει είτε μέσα από αγώνες είτε μέσα από συμφωνίες υποστήριξης κυβερνητικών πολιτικών και κυβερνήσεων, ένα δόγμα που δημιουργούσε σταθερές και που για πάρα πολλά χρόνια της νεότερης ιστορίας της δράσης των εργαζομένων, το δόγμα αυτό είχε με την σειρά του δημιουργήσει μια ηθική εργασιακών σχέσεων.

Η τελευταία εικοσαετία, μια περίοδο ανακατατάξεων και επικράτησης της νεοφιλελεύθερης σκέψης , από την περίοδο Τζώρτζ Μπους και δώθε, περίοδο που οι κυβερνήσεις υποκλίθηκαν στην νέα διεθνιστική αποικιοκρατία του Αμερικάνικου και Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, γνωστή με τον όρο «παγκοσμιοποίηση», ξεκίνησε και η διαδικασία συκοφάντησης της ηθικής προστατευτισμού που είχε επικρατήσει και ως οικονομικός όρος ανάπτυξης και ευημερίας των χωρών – Κρατών της Ευρώπη μετά το τερματισμό του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου μέχρι και την τελευταία περίοδο με την πτώση του «τείχους».

Το δόγμα αυτό, αναγνώριζε την αδύναμη σχέση μεταξύ κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων, με προεξέχουσα της δεινής θέσης της εργατικής κοινωνίας έναντι της υπερδύναμης των εργοδοτών και των πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, η υποχρέωση του Κράτους ήταν να διαμορφώσει και να προβάλει ένα πλαίσιο, ένα δίχτυ προστασία τόσο των σχέσεων που προσδιόριζε η εργασία και η παραγωγή όσο και ένα δίχτυ προστασία σε αυτοτελή οικονομικά μεγέθη και κοινωνικά δομικά στοιχεία.

Αυτό που σήμερα ισοπέδωσε μια κυβέρνηση και ένα κόμμα,  που χρόνια προσπαθούσε να βρει τον τρόπο να φανερώσει το διαζύγιο του με την ιστορική του καταγωγή, είναι το δόγμα, δηλαδή το κοινωνικοπολιτικό- οικονομικό συμβόλαιο αμοιβαίας συνύπαρξης των κοινωνιών των εργαζομένων και του Κεφαλαίου.

Προφανώς δεν καταργούνται οι ΣΣΕ αλλά αίρονται όλα τα προστατευτικά τείχη αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι έχει επέλθει πλέον το ισοδύναμο μεταξύ της κοινωνίας των εργαζομένων με την κοινωνία του Κεφαλαίου, σαν να επρόκειτο το κεφάλαιο να είχε χάσει την ισχύ και την υπεροχή του σε σχέση με την κοινωνία των εργαζομένων και τώρα έπρεπε να διαμορφωθεί μια ισορροπία, για μια διαχειρίσιμη δυναμική εξουσιών μεταξύ ισοδύναμων εταίρων.

Έτσι λοιπόν ο εργοδότης έχει το ίδιο δικαίωμα με το εργαζόμενο, με το σωματείο, στην υπογραφή μια σύμβασης οικονομικών σχέσεων που να υπολείπεται της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΓΣΣΕ), που υπογράφει κεντρικά η ΓΣΕΕ με τις ηγεσίες των Εργοδοτικών Οργανώσεων.

Για την επαναφορά του καταργημένου κατ’ απαίτηση του ΔΝΤ και του Πυρήνα του Ευρωϊμπεριαλιστικού κέντρου, δόγματος προστατευτισμού των κοινωνιών των εργαζομένων, οφείλουν οι εργαζόμενοι, αφ’ ενός να πάρουν διαζύγιο με τα κόμματα που είναι σ’ αυτά εγκλωβισμένοι και αφ’ ετέρου, να απαλλαχτούν από διαχωριστικές γραμμές και «καθαρότητες» ή «προδοσίες» , ώστε να δημιουργήσουν τον «στρατό» ανατροπής των δεδομένων που οι τεχνοκράτες και οι υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης έχουν επιβάλει στις κοινωνίες μας και οδηγούν σε πτώχευση τις οικονομίες μας και τα δικαιώματα μας.

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Εξώδικο κατά των Βουλευτών για την πρόσληψη 232 υπαλλήλων στην Βουλή

Δευτέρα, 03 Μαΐου 2010


Εξώδικο κατά των Βουλευτών για την πρόσληψη 232 υπαλλήλων στην Βουλή

Εξώδικη διαμαρτυρία της Γεωργίας Γρηγοροπούλου-Μουγιάκου π. Νομικού συμβούλου Δήμου Βούλας έναντι της Βουλής των Ελλήνων για την πρόσληψη 232 υπεράριθμων υπαλλήλων στην Ελληνική Βουλή.

«Με την παρούσα μου διαμαρτύρομαι εντονότατα σε εσάς, διά την εκ μέρους του Κοινοβουλίου, πρόσληψη, λίαν προσφάτως, 232 νέων υπαλλήλων, πλέον των ήδη υπεραρίθμων ...

υπαρχόντων, για τους οποίους μάλιστα δεν επαρκούσαν και δεν επαρκούν και τα έδρανα!

Διαμαρτύρομαι εντονότατα ως απλή Ελληνίδα, φορολογούμενη πολίτις, η οποία, μαζί με τους υπολοίπους συμπολίτες μου, καλούμεθα, σ΄ αυτήν την οικονομική κρίση, (την οποία δημιουργήσατε ΕΣΕΙΣ , κατά κύριον λόγον) να μειώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, υποβαλλόμενοι σε περικοπές μισθών και δώρων και καταβάλλοντες πληθώρα εμμέσων φόρων, που θα κάνουν το ακριβό κόστος ζωής μας, ακόμη ακριβότερο, πλέον των λοιπών αμέσων φόρων που έχετε ήδη εξαγγείλει!

Διαμαρτύρομαι εντονότατα διότι ενώ η Κυβέρνηση δια στόματος του Πρωθυπουργού, πάγωσε τις προσλήψεις στο Δημόσιο, εσείς πίσω από την πλάτη μας, προβήκατε στην πρόσληψη των δικών σας παιδιών, ισχυριζόμενοι ότι δήθεν υπήρχε νομοθετική ρύθμιση (του Σιούφα) και ότι δήθεν δεν μπορείτε να την αγνοήσετε! Εσείς που έχετε, ήδη, συλλήβδην, αγνοήσει και εν τη πράξει, καταργήσει πολύ περισσότερους από έναν Νόμους θεμελιωτικούς υφισταμένων από παλιά εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων!!!
Διαμαρτύρομαι για μένα ατομικώς αλλά και για τις λοιπές Ελληνίδες μάνες, που βλέπουμε τα παιδιά μας να αγωνιούν καθημερινώς, αναζητώντας μια θέση εργασίας, μια οποιαδήποτε, παρά τα πτυχία τους, θέση εργασίας και να μην μπορούν να την έχουν!

Διαμαρτύρομαι εντονότατα, διότι μας εμπαίζετε για μια ακόμη φορά, ασύστολα!



Κύριοι,

Αν και το γνωρίζετε καλώς, οι Νόμοι ΚΑΤΑΡΓΟΎΝΤΑΙ από άλλους, νέους Νόμους, που ρυθμίζουν διαφορετικώς την ίδια περίπτωση. Είναι τα Νομικά, που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής! Θα μπορούσατε, λοιπόν, εάν το θέλατε, με νεώτερο Νόμο να καταργήσετε την όποια νομοθετική ρύθμιση και να παγώσετε τις προσλήψεις και των δικών σας παιδιών! Δεν το κάνατε! Επιλέξατε δύο μέτρα και δύο σταθμά! Όπως πάντα! Όπως και με τις αποζημιώσεις σας, τις συντάξεις σας, τις κρατήσεις σας, τα προνόμιά σας!

Κύριοι, ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να χρισθείτε Ηγεμόνες μας; Ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να κάνετε την Ελλάδα φέουδό σας και εμάς, φόρου υποτελείς στα κελεύσματά σας; Πού είναι επιτέλους η αρχή της ισότητας, της ισονομίας, των ίσων ευκαιριών στην εργασία; Πού είναι επιτέλους η Δημοκρατία, την οποίαν, σας επιλέξαμε να υπηρετείτε; Και που με την προκλητική συμπεριφορά σας, παραβιάζετε κατ΄ επανάληψη!

Επειδή, η συμπεριφορά σας αυτή δεν συνάδει ούτε με την ιδιότητά σας ούτε και με το

λειτούργημά σας, διαμαρτύρομαι για πολλοστή φορά ενώπιόν σας και ΣΑΣ ΚΑΛΩ

Όπως, εντός μιας (1) εβδομάδος, από την γνωστοποίηση της παρούσας μου, προβείτε στις κάτωθι ενέργειες:

1) Δώσετε στην δημοσιότητα όλα τα ονόματα των υπαλλήλων της Βουλής και των νεοπροσληφθέντων.


2) Μας γνωρίσετε τι είδους έργον επιτελούν ακριβώς και ποιά ανάγκη επέβαλε την πρόσληψη νέων, με την διαδικασία του κατεπείγοντος, σε περίοδο λιτότητος, για τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Δικαιούμαστε, εν πάσει περιπτώσει, ως φορολογούμενοι σκληρά πολίτες, να γνωρίζουμε πού πάνε τα χρήματά μας!

Άλλως, επιφυλάσσομαι παντός νομίμου δικαιώματός μου, τείνοντος, στον, δια της εφαρμογής των προβλεπομένων νομίμων κυρώσεων, εξαναγκασμόν σας σε συμμόρφωση, προς όσα ανωτέρω αναφέρω και αιτούμαι».
Όπως προκύπτει από τις προσλήψεις «Πρωταθλητής» των διορισμών, αναδεικνύεται ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Σιούφας.
Το σκάνδαλο άρχισε με τη Ν.Δ. συνεχίζεται με αμείωτη ένταση επί ΠΑΣΟΚ και εν μέσω «θυσιών» του λαού, οι εθνοπατέρες βολεύουν τις κόρες, τους γιους, τους συγγενείς και τους στενούς τους συνεργάτες. Ούτε καν η οικονομική κρίση και τα μέτρα που γονατίζουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς δεν αγγίζουν το φιλότιμό τους.

Όχι απλώς με διακομματική συναίνεση διατηρούν τους 16 μισθούς των υπαλλήλων της Βουλής, οι οποίοι είναι οι πιο καλοπληρωμένοι Έλληνες υπάλληλοι, αλλά ακόμη και τώρα εξοφλούν κομματικά γραμμάτια από το παρελθόν μονιμοποιώντας ακόμα 232 άτομα.
Πρόκειται στην πλειονότητά τους για άτομα που απασχολούσαν οι βουλευτές και τα κομματικά γραφεία με καθεστώς μετακλητού υπαλλήλου, αλλά τον Ιούνιο του 2008 ο κ. Σιούφας ψήφισε διάταξη προκειμένου μετά τις εκλογές να περάσουν στο ειδικά προνομιούχο καθεστώς του υπαλλήλου της Βουλής. Έτσι, ο αριθμός των υπαλλήλων της Βουλής αυξήθηκε και από 1.600 που ήταν ξεπέρασε τους 1.800, τους οποίους πληρώνει ο ελληνικός λαός σε περίοδο κρίσης. Οι περισσότεροι, μάλιστα, εξ αυτών είναι αργόμισθοι, αφού δεν υπάρχει δουλειά στη Βουλή για τόσους υπαλλήλους. Παρότι είναι υπεράριθμοι, εξακολουθούν να αμείβονται για υπερωριακή απασχόληση και να παίρνουν οδοιπορικά. Το μόνο που κατάφερε ο νέος Πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος ήταν να μειώσει τα επιδόματα, τις ώρες υπερωρίας και τα οδοιπορικά τους…

Σε αυτό το ρουσφετολογικό όργιο πρωτοστατεί η Ν.Δ., με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή πρωταγωνιστή. Την ώρα που ο κ. Καραμανλής έλεγε τον ελληνικό λαό προεκλογικά ότι «ο μεγάλος ασθενής είναι το Ελληνικό Δημόσιο», άνοιγε τον δρόμο για να μετατεθούν στη Βουλή οι περισσότεροι από τους υπαλλήλους του Μεγάρου Μαξίμου, εν όψει της επερχόμενης εκλογικής ήττας. Μεταξύ αυτών βρίσκονται ο «κομπιουτεράς» του Μαξίμου, η ιδιαιτέρα γραμματέας του και σύζυγος του Γιάννη Αγγέλου, αλλά και η ιδιαιτέρα γραμματέας του Θόδωρου Ρουσόπουλου.

Συνολικά ο κ. Καραμανλής, ως πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ., φόρτωσε τη Βουλή με περισσότερα από 30 άτομα. Περισσότερους, όμως, υπαλλήλους βόλεψαν ο Πρόεδρος της Βουλής την περίοδο 2007-2009 κ. Σιούφας και ο γενικός του γραμματέας Νίκος Στεφάνου. Μάλιστα, βολεύτηκε και ο ίδιος ο κ. Στεφάνου.
Οι διορισμοί του κ. Σιούφα δεν περιορίζονται μόνο μεταξύ των τελευταίων 232, όπου ξεπερνούν τους 30. Στα δύο χρόνια της θητείας του βόλεψε μεγάλο αριθμό υπαλλήλων σε σημείο που οι συνάδελφοί του να λένε ειρωνικά ότι «τα καραγκούνικα που μιλάνε στην Καρδίτσα θα πρέπει να καθιερωθούν ως επίσημη διάλεκτος της Βουλής».

Περισσότερα από 20 άτομα έχει στον κατάλογο που δημοσιεύεται η πρώην πρόεδρος της Βουλής επί Ν.Δ. Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τον κατάλογο οι άνθρωποι του επίτιμου προέδρου της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που ώρες πριν είχε καταγγείλει το Δημόσιο αλλά διορίζοντας από την πίσω πόρτα τους δικούς του ανθρώπους. Το μερίδιό τους έχουν και όσοι διατέλεσαν αντιπρόεδροι της Βουλής. Ορισμένοι, μάλιστα, διόρισαν και τα παιδιά τους. Η ΄Ελσα Παπαδημητρίου έβαλε την κόρη της Μικέλα. Μεγάλο αριθμό διορισμών έκανε και ο Γιάννης Τραγάκης, μεταξύ των οποίων η νύφη του και αρκετοί Πειραιώτες από την εκλογική του περιφέρεια.

Ο ι διορισμοί είναι διακομματικοί και στον κατάλογο ακολουθεί ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ και νυν πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Το δικό τους μερίδιο έχουν τόσο ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης όσο και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης έχει, επίσης, τακτοποιήσει δικούς του ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και την ιδιαιτέρα γραμματέα του.

Και ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέκος Αλαβάνος έβαλε κόσμο στη Βουλή, ενώ ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θανάσης Λεβέντης έχει διορίσει μέσω του πρώην αντιπροέδρου Γιάννη Δραγασάκη τον γιο του…

Συνεργάτες του έχει διορίσει και ο πρώην Υπουργός και νυν Βουλευτής Τρικάλων Σωτήρης Χατζηγάκης όπως φαίνεται στον πίνακα.



ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ ΔΩΣΙΛΟΓΟΙ ΑΙΜΑΤΟΡΟΥΦΥΧΤΡΕΣ ΨΟΧΟΓΙΟΙ ΤΗΣ ΜΠΙΝΤΕΛΜΠΕΡΓΚ

ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΞΑΦΤΙΛΕΣ, ΨΥΧΟΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ!

ΜΙΧΑΛΗS ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗS

ΜΙΧΑΛΗS ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗS
ΑΠΕΒΙΩΣΕ 26/5/2009

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ....

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ....

ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ ΚΥΡΙΕ.......

Η COSMOTE ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΑ 500 ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ¨ΓΕΡΝΑΝΟΣ¨ ΠΡΟΣ 1.300.000 εκ.ΕΥΡΩ

Ο ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΠΡΟΣ 180 εκ. ΕΥΡΩ

ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ...... ΣΚΑΝΔΑΛΟ

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑS

ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑS
ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ ΤΗΝ....OIKONOMIA

ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΜΕ

Η Διεθνής Αμνηστία μαζεύει υπογραφές για την Κ. Κούνεβα

Το ελληνικό τμήμα της Διεθνους Αμνηστίας προώθησε την υπόθεση της Κωνσταντίνας ως international petition.Αυτό σημαίνει ότι θα γίνει συλλογή υπογραφών σε παγκόσμιο επίπεδο προκειμένου να ασκηθούν πιέσεις στις ελληνικές αρχές για απόδοση δικαιοσύνης.Είναι πολύ σημαντικό να συγκεντρωθούν τουλάχιστον 10.000 υπογραφές μέχρι την εργατική Πρωτομαγιά, ημερομηνία που θα παραδοθούν στον Υπουργό Εσωτερικών της Ελλάδας.

http://www.amnesty.org.gr/kouneva.htm
http://g700.blogspot.com/

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΑΛΑΝ ΓΚΡΙΝΣΠΑΝ ( ΠΡΟΕΔΡΟS της ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑS των ΗΠΑ)

Εκανα το λάθος της ζωής μου όταν πίστευα στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς


ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΤΟΠΟ;

ΑΓΩΝΑS ΧΩΡΙS ΟΡΟΥS ΚΑΙ ΧΩΡΙS ΑΝΑΣΤΟΛΕS

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί".

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΠΩΛΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΑΣ

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑS

Με αντάλλαγμα 442,5 εκατομμύρια Ευρώ η κυβέρνηση της Δεξιάς, ως κυβέρνηση του μεγάλου καφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης πούλησε τη Διοίκηση (MANAGEMENT)του ΟΤΕ στην κρατική DEUTSCHE TELECOM, πράγμα που σημαίνει το απόλυτο δικαίωμα Διαχείρησης, όχι μόνο των υλικών και άυλων περιουσιακών στοιχείων του ΟΤΕ και των δεκάδων Θυγατρικών του Εταιριών, αλλά και την υποχρέωση του ελληνικού κράτους να παρέχει τηλεπικοινωνιακή ασφάλεια στους Έλληνες και στην ελληνική οικονομία, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη, την ευημερία, την ανεξαρτησία και την ελευθερία του Ελληνικού Λαού. Ο παρακάτω πίνακας είναι ενδεικτικός για το μέγεθος της ζημιάς που προκαλεί στην Ελλάδα το ξεπούλημα του ΟΤΕ, χωρίς να είναι , φυσικά, δυνατό να υπολογιστεί η συνολική ζημιά για τα άυλα περιουσιακά στοιχεία τόσο σε τρέχουσες αξίες, όσο και σε απωλεσθησόμενες αξίες στο βάθος του χρόνου: Με την πώληση του ΟΤΕ και των άλλων Δημόσιων Επιχειρήσεων και Οργανισμών που προηγήθηκαν , αλλά και αυτών που ακολουθούν, πράγματι, ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ.ΑΥΤΑ ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ:1.- OTE,
2.- OTE ESTATE (με τα 2.500 κτίρια ιδιοκτησίας ΟΤΕ, αξίας άνω του 1,6 δις. ευρώ),
3.- COSMOTE,
4.- ΓΕΡΜΑΝΟΣ (στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια),
5.- ΟΤΕΝΕΤ (με τα εμπορικότατα προϊόντα της, conn-x, smile & web κάρτες, θυγατρικές εταιρίες κλπ),
6.- HELLAS SAT (δορυφορικές επικοινωνίες ΟΤΕ),
7.- ΟΤΕ SAT MARITEL (ναυτιλιακές επικοινωνίες ΟΤΕ),
8.- ΟΤΕ GLOBE (διεθνείς επικοινωνίες ΟΤΕ),
9.- ΟΤΕ ΑCADEMY (εκπαιδευτικό κέντρο ΟΤΕ),
10.- ROM TELECOM (Τηλεπικοινωνιακός Οργανισμός Ρουμανίας, στον οποίο ο ΟΤΕ κατέχει το 54%),
11.- COSMOROM (η COSMOTE της Ρουμανίας),
12.- GLOBUL (η COSMOTE της Βουλγαρίας),
13.- COSMOFON (η COSMOTE της FYROM),
14.- AMC (η COSMOTE της Αλβανίας),
15.- TELECOM (o OTE της Σερβίας).
16. τα OTEshops,
17. την INFOTE με τον Χρυσό Οδηγό και τις διαφημίσεις του,
18. την OTEPLUS,
19. την COSMO-ONE,
20. τον ΟΤΕ-International,
21. την ΟΤΕ-Ασφάλιση,
22. την HellasCom,
23. το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ και
24. πουλάνε ακόμα και το όνομα, τη φήμη και την πελατεία, δηλαδή το brand name "ΟΤΕ".
Powered By Blogger