Ερχόμουν σήμερα με το αυτοκίνητο με πορεία προς την ΓΣΕΕ. Η τέως Εθνική Οδός και νυν ιδιοκτησία της Ισπανικής οικονομίας – από τα καλά του Καραμανλή – είχε υπεραρκετά ιδιωτικής χρήσεως αυτοκίνητα και σκεπτόμουν μήπως και οι εργαζόμενοι ξαφνικά αποφάσισαν να θέσουν εν λειτουργία τον παρκαρισμένο εγκέφαλό τους και πήγαιναν εκεί που πήγαινα και εγώ.
Η Αχαρνών πνιγμένη από ΙΧ και ταρίφες, που σαν τα κοράκια είχαν πέσει πάνω στο ψοφίμι για να χορτάσουν.
Που πήγαιναν όλοι αυτοί;
Προφανώς θα ήμουν αιθεροβάμων όπως έλεγε κάποτε ο Ανδρέας, αν πίστευα πως είχε έρθει ο καιρός που τα άνθη θα μπορούσαν να ξανανθίσουν, να πρασινίσει ο τόπος με ζωή και οι εργαζόμενοι έχοντας αποφασίσει να απαλλαχτούν από τους δυνάστες τους και τις ξεπουλημένες Κυβερνήσεις, συγκεντρώνονταν για μα δείξουν ότι έχουν δύναμη και αν χρειαστεί, θα την χρησιμοποιήσουν.
Όλα αυτά τα χρόνια, η οργανωμένη εργατοϋπαλληλική κοινωνία είχε – αντιπαρέρχομαι τον όρο Συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί τέτοιο δεν υπάρχει παρά σαν ξύλινος λόγος- καταφέρει να επιβάλει είτε μέσα από αγώνες είτε μέσα από συμφωνίες υποστήριξης κυβερνητικών πολιτικών και κυβερνήσεων, ένα δόγμα που δημιουργούσε σταθερές και που για πάρα πολλά χρόνια της νεότερης ιστορίας της δράσης των εργαζομένων, το δόγμα αυτό είχε με την σειρά του δημιουργήσει μια ηθική εργασιακών σχέσεων.
Η τελευταία εικοσαετία, μια περίοδο ανακατατάξεων και επικράτησης της νεοφιλελεύθερης σκέψης , από την περίοδο Τζώρτζ Μπους και δώθε, περίοδο που οι κυβερνήσεις υποκλίθηκαν στην νέα διεθνιστική αποικιοκρατία του Αμερικάνικου και Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, γνωστή με τον όρο «παγκοσμιοποίηση», ξεκίνησε και η διαδικασία συκοφάντησης της ηθικής προστατευτισμού που είχε επικρατήσει και ως οικονομικός όρος ανάπτυξης και ευημερίας των χωρών – Κρατών της Ευρώπη μετά το τερματισμό του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου μέχρι και την τελευταία περίοδο με την πτώση του «τείχους».
Το δόγμα αυτό, αναγνώριζε την αδύναμη σχέση μεταξύ κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων, με προεξέχουσα της δεινής θέσης της εργατικής κοινωνίας έναντι της υπερδύναμης των εργοδοτών και των πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, η υποχρέωση του Κράτους ήταν να διαμορφώσει και να προβάλει ένα πλαίσιο, ένα δίχτυ προστασία τόσο των σχέσεων που προσδιόριζε η εργασία και η παραγωγή όσο και ένα δίχτυ προστασία σε αυτοτελή οικονομικά μεγέθη και κοινωνικά δομικά στοιχεία.
Αυτό που σήμερα ισοπέδωσε μια κυβέρνηση και ένα κόμμα, που χρόνια προσπαθούσε να βρει τον τρόπο να φανερώσει το διαζύγιο του με την ιστορική του καταγωγή, είναι το δόγμα, δηλαδή το κοινωνικοπολιτικό- οικονομικό συμβόλαιο αμοιβαίας συνύπαρξης των κοινωνιών των εργαζομένων και του Κεφαλαίου.
Προφανώς δεν καταργούνται οι ΣΣΕ αλλά αίρονται όλα τα προστατευτικά τείχη αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι έχει επέλθει πλέον το ισοδύναμο μεταξύ της κοινωνίας των εργαζομένων με την κοινωνία του Κεφαλαίου, σαν να επρόκειτο το κεφάλαιο να είχε χάσει την ισχύ και την υπεροχή του σε σχέση με την κοινωνία των εργαζομένων και τώρα έπρεπε να διαμορφωθεί μια ισορροπία, για μια διαχειρίσιμη δυναμική εξουσιών μεταξύ ισοδύναμων εταίρων.
Έτσι λοιπόν ο εργοδότης έχει το ίδιο δικαίωμα με το εργαζόμενο, με το σωματείο, στην υπογραφή μια σύμβασης οικονομικών σχέσεων που να υπολείπεται της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΓΣΣΕ), που υπογράφει κεντρικά η ΓΣΕΕ με τις ηγεσίες των Εργοδοτικών Οργανώσεων.
Για την επαναφορά του καταργημένου κατ’ απαίτηση του ΔΝΤ και του Πυρήνα του Ευρωϊμπεριαλιστικού κέντρου, δόγματος προστατευτισμού των κοινωνιών των εργαζομένων, οφείλουν οι εργαζόμενοι, αφ’ ενός να πάρουν διαζύγιο με τα κόμματα που είναι σ’ αυτά εγκλωβισμένοι και αφ’ ετέρου, να απαλλαχτούν από διαχωριστικές γραμμές και «καθαρότητες» ή «προδοσίες» , ώστε να δημιουργήσουν τον «στρατό» ανατροπής των δεδομένων που οι τεχνοκράτες και οι υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης έχουν επιβάλει στις κοινωνίες μας και οδηγούν σε πτώχευση τις οικονομίες μας και τα δικαιώματα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε να γράψετε τα σχόλια σας ή τις θέσεις σας για την συγκεκριμένη δημοσίευση ή να δημοσιεύσετε και άλλο θέμα