Όταν αυξάνεις τους συντελεστές φόρου, ταυτόχρονα μειώνεις τα εισοδήματα , δεν παρεμβαίνεις στην διαμόρφωση των τιμών, αυξάνεις τις τιμές στα παραγόμενα προϊόντα των Δημόσιων Επιχειρήσεων, χρηματοδοτείς τα κέρδη των τραπεζών και επιτρέπεις την αύξηση των επιτοκίων στα καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες, τότε τα έσοδα του Κράτους αν δεν μηδενίζονται τείνουν να μηδενιστούν. Αυτό είναι και το νέο δόγμα ( ο … τέταρτος δρόμος) Παπανδρέου, όπου η φτώχεια αποτελεί προνόμιο των φτωχών και ο πλούτος προνόμιο των πλουσίων.
Μεταξύ φτώχειας και πλούτου, πρέπει να υπάρχουν σαφέστατες διαχωριστικές γραμμές και τείχη να υψώνονται ανάμεσα στους δύο κόσμους.
Στο κράτος υπάρχουν δύο τάξεις ατόμων, η μια που εξουσιάζει και ζει πλουσιοπάροχα και η άλλη που έχει το δικαίωμα να εξουσιάζεται, να εργάζεται όποτε της το επιτρέπουν αλλά πάντα την υποχρέωση να πληρώνει το Κράτος επειδή της επιτρέπει να υπάρχει.
Καθώς προχωρούν τα πράγματα και ξεδιπλώνεται το δόγμα Παπανδρέου, ξεγυμνώνεται και η πραγματικότητα από τα φτιασιδώματά της.
Ό,τι το Κράτος κατασκεύασε και οριοθέτησε αποδομείται κατά το τραγικότερο.
Το Κράτος αναγνώρισε μετα από αγώνες το δικαίωμα στους εργαζόμενους να προασπίζουν τα δικαιώματά τους ή να διεκδικούν δικαιώματα μέσω αυτόνομων συγκροτήσεων σε οργανώσεις, αλλά ποτέ δεν τους αναγνώρισε το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης στην συγκρότηση των οργανώσεών τους, στην δράση τους, στον χαραχτήρα τους, στην δομή τους, στην λειτουργία τους , στην φυσιογνωμία τους.
Το Κράτος θεσμοθέτησε τις μορφές οργάνωσης των εργαζομένων περιορίζοντας το δικαίωμα επιλογής των μορφών αυτών από την μια και από την άλλην δημιούργησε ένα πλαίσιο κανόνων, νόμων και προστατευτικών δισυπόστατων οχυρωμάτων εν είδει ελευθεριών είτε έναντι των εργοδοτών, είτε έναντι των ίδιων των εργαζομένων είτε ακόμα και για προστασία του Κράτους από τους εργαζόμενους.
Σήμερα που το Κράτος επαναδομεί σχέσεις, θεσμούς, δικαιώματα, ταξικές μορφοποιήσεις κλπ., οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα μέσο, κανένα εργαλείο, καμιά δυνατότητα ούτε να εναντιωθούν, ούτε να αντιδράσουν, ούτε να αντιπαρατεθούν.
Οι σχηματοποιήσεις και η φυσιογνωμία που το Κράτος δημιούργησε και επέβαλε πάνω στις οργανώσεις υποβάλλοντας την σκέψη και την ίδια την θέληση των εργαζομένων, οδήγησε την πλειονότητα των εργαζομένων εκτός οργανώσεων από την μια και από την άλλη παρήγαγε πλειονότητα στελεχών που η παραμονή τους στα όργανα αλλά και η εξέλιξή τους δημιούργησε ένα μαχητό περιβάλλον σύνδεσης και εξάρτησης τόσο από το Κράτος όσο και δια των κομμάτων με το Κράτος.
Έτσι η «νομιμοποίηση» των οργανώσεων των εργαζομένων αλλά και η «νομιμοποίηση» της ιδιότητας του εργαζόμενου σε στέλεχος ή απλά μετέχων στην εργατική οργάνωση, προσδιορίστηκε από ένα δίχτυ κανόνων, μεθόδων και νομικών διατάξεων, αλλά και από τις σχέσεις και τον βαθμό εξάρτησης τους από τα κόμματα και από το πώς και πόσο υπηρετούν το Κράτος και τους θεσμούς που το Κράτος έχει δημιουργήσει.
Εκείνο που απουσιάζει από τους εργαζόμενους αφ’ ενός μεν το δικαίωμα να συγκροτήσουν κοινωνία, και από την άλλη να ερμηνεύσουν και να περιγράψουν τι είναι συνδικαλισμός και πως ασκείται. Κατά κύριο λόγο οι οργανώσεις των εργαζομένων δεν είναι συνδικαλιστικές, παρά στην εξέλιξής του ισχυρές ή ανίσχυρες συντεχνίες ομοειδούς επαγγέλματος ή ειδικότητας.
Εκ των πραγμάτων, οι οργανώσεις βρίσκονται τόσο αντιμέτωπες με την καθημερινότητα και την πραγματικότητα που περιβάλλει την καθημερινότητα, όσο και μεταξύ τους, η μία απέναντι στην άλλη.
Οι εργαζόμενοι που μετέχουν σε αυτές, διδάχτηκαν από γενιά σε γενιά, ότι το δικό τους κοινό συμφέρον είναι υπέρτερο του συνολικού κοινού συμφέροντος, αφού το κοινό συμφέρον είτε προσδιορίζεται από την φύση της εργασίας, είτε από την ειδικότητα είτε από τον εργασιακό χώρο, είτε από την οικονομική δύναμη που κατέχει η επιχείρηση στο επίπεδο του Κράτους. Έτσι ενώ εξαγγέλλεται από την Κυβέρνηση ότι αποδέχεται τις προτάσεις της δημόσιας επιχείρησης να αυξήσει την τιμή του παραγομένου προϊόντος, η οργάνωση του εργασιακού χώρου, τρίβει τα χέρια της, αφού προσδοκά ένα σημαντικό μερίδιο από την αύξηση αυτή για τους έχοντες κοινό συμφέρον εργαζόμενους - μέλη της.
Η ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ δεν μπορεί να αντιληφθεί ποιος είναι ο ρόλος μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης, αφού ούτε τι είναι συνδικαλισμός γνωρίζει ούτε μπορεί να αντιληφθεί τι είναι κοινό συμφέρον, πέρα του ιδιωτικού της συντεχνίας της.
Άλλωστε στο παρελθόν είχε «ανακαλύψει» το σπάσιμο της χρέωσης ανά καταναλισκόμενη ενέργεια, ώστε να πετύχει αυξήσεις στις αποδοχές των εργαζομένων στην ΔΕΗ, να βερμπαλίζει για το ισχυρό συνδικάτο που είχε δημιουργήσει και να απειλεί θεούς και δαίμονες ( όπως πρόσφατα) όταν οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να «κοντύνουν» τα δικαιώματά τους ή να επιφέρουν αλλαγές στο εργασιακό τους καθεστώς.
Κανείς λοιπόν δεν έμαθε τους εργαζόμενους στην ΔΕΗ ( αλλα και των άλλων ΔΕΚΟ) ότι ο συντεχνιασμός και ο συνδικαλισμός είναι τα δύο άκρως αντίθετα και ότι ενώ ο συνδικαλισμός υπηρετεί τους εργαζόμενους, ο συντεχνιασμός υπηρετεί το κοινό συμφέρον της συντεχνίας, δηλαδή το ιδιωτικό συμφέρον που έρχεται σε αντίθεση με τον κοινό συμφέρον του συνόλου των εργαζομένων.
Όταν μάλιστα έχει προαναγγελθεί ότι η αύξηση της τιμής της kwh πραγματοποιείται όχι λόγο πραγματικής ανάγκης αλλά για να προσελκύσει επενδυτές, και αυτό σχεδιάζεται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, θα περίμενε κάποιος την άμεση αντίδραση των εργατικών στελεχών της ΓΕΝΟΠ και την προ μηνών απειλή τους, ότι θα νεκρώσουν την χώρα από ηλεκτρική ενέργεια αν τολμήσει η Κυβέρνηση και υλοποιήσει την απόφασή της, αλλά τούτη την φορά για την αύξηση της τιμής ηλεκτρικής ενέργειας.
Εγώ βέβαια δεν περιμένω ότι η ΓΕΝΟΠ πέραν της προστασίας των συντεχνιακών της «κατακτήσεων», ότι πρόκειται να προβεί σε καμιά στοιχειώδη συνδικαλιστική δράση.
Άλλωστε στο ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ, στους εκκολαπτόμενους "συνδικαλιστές" δεν διδάσκονται ο Συνδικαλισμός και το πως και την ανάγκη να ασκείται, αλλά ο ....." επιστημονικός συντεχνιασμός". Δηλαδή απο τον αυθόρμητο κορπορατισμό των εργατικών ενώσεων, στον επιστημονικά δομημένο κορπορατισμό.
