Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

ΜΝΗΜΟΝΙΟ εσχάτης προδοσίας της Νέας Τάξης Γερμανοτσολιάδων :

Mε την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και ανευ όρων παραιτείται απο κάθε ασυλία που έχει ή πρκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περουσιακά του στοιχεία, απο νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινής διαταγής, και όσον αφορά τηνεκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν τον απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.



Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Edward Bernays : "Η συνειδητή και επιδέξια χειραγώγηση των οργανωμένων συνηθειών και απόψεων των μαζών συνιστά σημαντικό στοιχείο της δημοκρατικής κοινωνίας. Αυτοί που χειρίζονται αυτόν τον αθέατο μηχανισμό της κοινωνίας αποτελούν μια αόρατη διακυβέρνηση, που είναι η πραγματική άρχουσα δύναμη της χώρας μας. Διοικούμαστε, η σκέψη μας διαμορφώνεται, οι ιδέες μας υποβάλλονται σε μεγάλο βαθμό από άτομα, για τα οποία δεν έχουμε ακούσει τίποτε. Αυτή η κατάσταση είναι η λογική συνέπεια του τρόπου με τον οποίον είναι οργανωμένη η δημοκρατική μας κοινωνία. Πολυάριθμοι άνθρωποι πρέπει να συνεργαστούν με αυτό τον τρόπο, εάν πρόκειται να ζήσουν μαζί ως μια κοινωνία που λειτουργεί ομαλά".

Αδόλφος Χίτλερ : "Η προπαγάνδα απευθύνεται στις αμόρφωτες μάζες και όχι στους διανοούμενους. Σκοπός της είναι όχι να διαφωτίσει το άτομο, αλλά να επιβάλλει το θέμα της τόσο καθαρά και τόσο έντονα στην ψυχή του λαού, ώστε να δημιουργήσει τη γενική πεποίθηση ότι ένα γεγονός είναι πραγματικό, αναγκαίο ή δίκαιο. Η πλειοψηφία της μάζας είναι θηλυκή. Γι' αυτό η προπαγάνδα απευθύνεται όχι στη λογική, αλλά στο συναίσθημά της".

George Papandreous: " με σταματούν στον δρόμο φτωχοί Πολίτες και μου λένε. Πρόεδρε δίνω και τον μισθό μου για την Πατρίδα.... Με γνωρίζετε και σας γνωρίζω. Ποτέ μου δεν θα αδικούσα τους ανθρώπους της εργασίας. Σήμερα, όμως, δικαιοσύνη στην κοινωνία σημαίνει, πάνω από όλα, σωτηρία της πατρίδας"

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ: Επειδή κινδυνεύει η Πατρίδα και οι άνθρωποι τις εργασίας απο ανέκαθεν προασπίζονται την Πατρίδα, και επειδή δεν κινδυνεύει το χρήμα που κατέχουν οι Εφοπλιστές, οι Τραπεζίτες και οι Βιομήχανοι, ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα της Πατρίδος στους μισθωτούς.

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

ΕΙΣ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΡΟΪΔΩΝ ( εμείς να φάμε και να πιούμε και οι εργαζόμενοι νηστικοί να κοιμηθούνε)

Βαρκούλα την βαρκούλα καράβι φτιάξαμε
στην πρώτη του φουρτούνα το βουλιάξανε..
Με  Γιωργο καπετάνιο
Λοβέρδο μηχανικό
τον σαλταδόρο Παπακωνσταντινου
Πρώτο μηχανικό.



" ΛΕΦΤΆ ΥΠΆΡΧΟΥΝ   ΑΝ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΉΣΕΙΣ"

Οι εργαζόμενοι,  φανταζόντουσαν τις Τράπεζες και τους επιχειρηματίες.
Οι Τράπεζες και οι επιχειρηματίες τους εργαζόμενους
Το ΠΑΣΟΚ και ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΑΣ απεφάνθη επί της διενέξεως:



Ποιος χαίζει τους εργαζόμενους; Αυτοί έχουν τα λεφτά για να βγούμε βουλευτές, για να κυβερνούμε την Χώρα;
Αυτοί υπάρχουν για να είμαστε εμείς Κυβέρνηση όποτε είναι ανάγκη.

Άρα:
Λεφτά υπάρχουν αν δεν τα παίρνουν οι εργαζόμενοι.

Λεφτά υπάρχουν αν παρακαλέσεις να σε δανείσουν όταν είσαι ήδη χρεοκοπημένος.

Λεφτά υπάρχουν όσο θα πεθαίνουν περισσότεροι συνταξιούχοι.

Λεφτά υπάρχουν όταν οι εργάτες θα δουλεύουν διπλάσιο χρόνο και θα αμείβονται με τα μισά από όσα παίρνουν σήμερα.

Λεφτά υπάρχουν αν δεν πληρώνει το Κράτος τις δαπάνες υγείας αλλά οι ασθενείς,  που θα πληρώνουν επιπλέον και κρατήσεις για την υγεία τους και την κοινωνική τους ασφάλεια.

Λεφτά υπάρχουν όταν οι εργαζόμενοι πληρώνουν πολλά στην κοινωνική ασφάλεια χωρίς να παίρνουν συντάξεις και άμα πάρουν από αυτή θα πληρώνουν όσους παίρνουν μικρή σύνταξη.

Λεφτά υπάρχουν άμα το Κράτος μαζεύει χωρίς να ξοδεύει.

Λεφτά υπάρχουν, όσο η Κυβέρνηση θα κόβει μισθούς, συντάξεις, δαπάνες και θα αυξάνει τους φόρους, οι  δε εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να αντιδράσουν ή να απεργήσουν γιατί θα έχουν πολλά έξοδα και πολύ λίγο μισθό!

Λεφτά υπάρχουν όσο οι πολιτικοί υπηρετούν τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και των Τραπεζιτών, εκείνοι θα τους πληρώνουν με μίζες και δωράκια και αυτοί θα ζουν καλά και εμείς χειρότερα!

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΣΟ ΘΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ!!!

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΣΟ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ  ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΑΠΑΤΕΏΝΕΣ.... ΕΠΕΙΔΉ ΘΈΛΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΟΙΆΣΕΙ !!!


Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

ΕΝΩΣΗ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΤΥΠΟΥ

Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης


Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,

Σε μια εποχή που η εθνική εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό πλήττεται σε όλα τα επίπεδα και η αγωνία για την αποκατάστασή της είναι μεγαλύτερη παρά ποτέ, η κυβέρνηση προχωράει στο κλείσιμο μεγάλου αριθμού Γραφείων Τύπου & Επικοινωνίας Εξωτερικού, αρνούμενη οποιαδήποτε διαβούλευση μαζί μας.

Αν η απάντηση, σε αυτή τη στιγμή της ανάγκης της εξωστρέφειας και της ανάκτησης γοήτρου της εθνικής μας εικόνας, είναι η πλήρης αποχώρηση από μια σειρά από χώρες κρίσιμες για την επικοινωνιακή και ευρύτερα δημόσια διπλωματία μας, τότε
το κέρδος από την εξοικονόμηση πόρων θα είναι μηδαμινό ενώ

η απώλεια για το δημόσιο συμφέρον που συνάδει με την εθνική εικόνα μας εξαιρετικά υψηλή.


Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,
Απευθυνόμενοι σε σας που προΐσταστε της Υπηρεσίας μας, σας θέτουμε το ερώτημα: Εκτιμάτε ότι δεν χρειάζεται ούτε ένας σύμβουλος, ούτε ένας ακόλουθος Τύπου και Επικοινωνίας στις πρεσβείες μας στη Βιέννη, στη Βουδαπέστη, στη Βαρσοβία, στο Βουκουρέστι ή στη Χάγη; Η Ένωση Ακολούθων Τύπου, συμμεριζόμενη την κρισιμότητα των στιγμών για την χώρα μας έχει κάνει τις δικές της προτάσεις για γενναία περικοπή δαπανών στην λειτουργία των Γραφείων Τύπου και Επικοινωνίας Εξωτερικού, σε ευθυγράμμιση με την εξαγγελία σας για ενσωμάτωση των ΓΤΕ στις πρεσβείες.

Ζητάμε λοιπόν να ισχύσει αυτό που εξαγγείλατε:
Ενσωμάτωση των ΓΤΕ στις Πρεσβείες, έστω και με μονομελή σύνθεση και όχι διακοπή της λειτουργίας τους τις κρίσιμες αυτές στιγμές.

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις διαφαινόμενες εξελίξεις, η Ένωση Ακολούθων Τύπου (ΕΝΑΤ) προχωρά σε 48ωρη απεργία την Δευτέρα 28 και Τρίτη 29 Ιουνίου τόσο στην Κεντρική Υπηρεσία όσο και στα Γραφεία Τύπου & Επικοινωνίας Εξωτερικού.

Αθήνα, 24/6/2010

Ο Πρόεδρος                                                                                    Ο Γενικός Γραμματέας

Κώστας Μαυροειδής                                                                        Άγγελος Αυγουστίδης

ΕΝΩΣΗ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΤΥΠΟΥ


Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης

enosi_akolouthon_typou@yahoo.com  / http://www.publicdiplomacy.gr/


Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Μια διαφορετική προσέγγιση στο περί "Θεσμοθετημένο σ.κ."

Συνδικαλιστής της διοίκησης της ΓΣΕΕ, σε πρωινή ενημερωτική εκπομπή, ζητώντας του να πάρει θέση για την απεργία σωματείων που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ, διατύπωσε την θέση: « αυτά τα σωματεία και αυτός ο χώρος ακολουθούν διασπαστική πολιτική σε βάρος του θεσμοθετημένου σ.κ

Θεσμοθετημένο συνδικαλιστικό κίνημα. Ποιο, πως και γιατί θεσμοθετημένο;

Εάν η ΓΣΕΕ επιθυμεί το ρόλο της θεσμοθετημένης συνδικαλιστικής οργάνωσης , όχι της συνδικαλιστικής θεσμοθέτησης που της προσάπτει το Κράτος, αλλά του καθοδηγητικού- διεκδικητικού οργάνου που έχει θεσπίσει η κοινωνία των εργαζομένων κατά την διαδικασία ολοκλήρωσής της ως νομική συλλογική πολιτική οντότητα, τότε η θεσμοθέτηση δεν εντάσσεται στο τι αναγνωρίζει το κράτος, αλλά πως το αναγνωρίζει.

Μπορεί κάποιος να μας πληροφορήσει, πότε, πως και με ποιες μορφές, διαδικασίες και δράσεις η σύμπραξη ατόμων και η συγκρότηση του σε συλλογικότητα μετεξελίχθηκε σε κοινωνία των εργαζομένων, έφτασε στην ολοκλήρωσή της ως κυριαρχικός θεσμός που συνυπάρχει στο κράτος ως θεσμοθετημένη συν-διαχειριστική εξουσιαστική οντότητα;
Ιστορικά μια τέτοια, στην απαρχή της όμως, διαδικασία έχει πραγματωθεί ( όχι εργαζομένων) και με την Γαλλική Κομμούνα και με την Οχτωβριανή επανάσταση.
Όμως το ξεκίνημα μιας τέτοιας διαδικασίας δεν προέγραψε και το αποτέλεσμα, το οποίο διαμορφώθηκε από συγκυριακές καταστάσεις μέσα σε μια αλληλουχία αντιδράσεων την ώρα που πραγματοποιούταν η ρήξη με την συγκρότηση ταυτόχρονα. Επομένως η αποτυχία των δύο εγχειρημάτων ήταν βέβαιη αφού της ρήξης δεν προηγήθηκε η μετεξέλιξη των κοινοτήτων ( ως σύνολα) των ατόμων σε οργανωμένη κοινωνία και διότι η ρήξη δεν μπορούσε να διασφαλίσει την δημιουργία οργανωμένης κοινωνίας και φυσικά τα αποτελέσματα κατέστησαν διαχειρίσημα υπό την ισχύ των πλέον οργανωμένων ομάδων συμφερόντων.

Επανέρχομαι λοιπόν στην κοινωνία- οντότητα, θυμούμενος την διευκρινιστική δήλωση σε συνέντευξη τύπου του Προέδρου της ΓΣΕΕ, συν. Παναγόπουλου, ότι «εμείς εδώ δεν εκλεγηκαμε για να κυβερνήσουμε, αλλά…», θέτοντας το θέμα της θεσμοθέτησης στην πραγματική του βάση, καθώς η θεσμοθέτηση πρέπει να είναι προϊόν έξω από την διευθυντική δικαιοδοσία του Κράτους επί της κοινωνίας, αλλά εντός της δράσης της κοινωνίας κατά την διαδικασία ολοκλήρωσής της και του εξαναγκασμού του Κράτους στην αποδοχή της οντότητας της ως μέρος, μέσο και αιτία διαμόρφωσης κανόνων, νόμων, συμπεριφορών, και ηθικής, που μέχρι σήμερα αναγνωρίζονται ως Διευθυντικό Δικαίωμα στο Κράτος και στα συντεταγμένα του όργανα ( θεσμοθετημένα) στα οποία όμως δεν εντάσσεται το συνδικαλιστικό κίνημα. Χρησιμοποιείται όμως, όχι αυτό καθ’ αυτό,  αλλά οι ηγεσίες του και κυριότερα εκείνοι που κατέχουν ανώτατες θέσεις διοίκησης και αποφάσεων σε ρόλους που δεν τους έχει νομιμοποιήσει η ίδια η κοινωνία.
Η νομιμοποίηση δεν πιστοποιείται δια των εκλογικών διαδικασιών των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά δια της αποδοχής των συνδικαλιστικών οργανώσεων από την κοινωνία που τις περιβάλλει και που θεωρητικά θα έπρεπε να εκφράζεται και να εκπροσωπείται ( η Κοινωνία) μέσα από αυτές.
Άλλωστε αν δεν είσαι εντός της "κομματικής γραμμής" δεν εκλέγεσαι στα διοικητικά όργανα των σ.ο.,  πολύ δε περισσότερο στην Διοίκηση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Αν τώρα η χρηστικότητα των εργαλείων ( έτσι αντιλαμβάνεται το κράτος τα συνδικαλιστικά στελέχη και τις οργανώσεις) είναι ή μπορεί να γίνει αναγκαία και απαραίτητη ώστε μέσα από τα εργαλεία αυτά να διοικείται το σύνολο των εργαζομένων και αυτό να δημιουργεί το αίσθημα της αναγνώρισης του θεσμικού ρόλου ή την δημιουργία θεσμικού συνομιλητή μεταξύ Κράτους και εργαζομένων, η πλάνη στην οποία βρίσκεται η ηγεσία των συνδικάτων περί θεσμοθετημένου συνδικαλιστικού κινήματος, είναι πασιφανής.

Όμως το Κράτος διαχειρίζεται το Διευθυντικό του Δικαίωμα ( με παρενέργειες στον συνδικαλιστικό και εργοδοτικό χώρο), μέσα από την αρχή, ότι οι μειοψηφίες μπορεί να κατέχουν διευθυντικό δικαίωμα και ως εκ τούτου δύναται να διοικούν εκπροσωπώντας το σύνολο των κοινωνιών που τις συνθέτουν, αφού κανείς δεν απαγορεύει να καταστούν πλειοψηφίες επί του κοινωνικού συνόλου, εντάσσοντας στις τάξεις τους μεγάλο αριθμό πολιτών ή ψηφοφόρων.
Εξ αυτών συμπερασματικά, κάθε κόμμα που δεν λαμβάνει στις Εθνικές εκλογές ποσοστό του 50% +1 και σχηματίζει κυβέρνηση, η κυβέρνηση αυτή είναι Κυβέρνηση μειοψηφίας.

Επομένως και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, που η δημιουργία τους προστατεύεται με συνδικαλιστικό νόμο, έχουν την δυνατότητα να εντάξουν το σύνολο των εργαζομένων στις τάξεις τους και αν η «Δημοκρατία» επιτρέπει την αρνησικυρία σε εργαζόμενους,  επί του δικαιώματος που παρέχει στην μετοχή τους  στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τότε οι συνδικαλιστικές οργανώσεις μπορούν να εκπροσωπούν και να εκφράζουν, έστω και αν μόνο η συντριπτική μειοψηφία των εργαζομένων έχουν οργανωτική σχέση μαζί τους, παρακάμπτοντας την αρνησικυρία, το σύνολο των εργαζομένων, ως θεσμοθετημένη από το Κράτος συνιστώσα που υπηρετεί το Διευθυντικό Δικαίωμα του Κράτους. Παρ' όλα αυτά, μια συμφωνεία ή μια σύμβαση αν δεν κηρυχτεί εκτελεστή δεν εφαρμόζεται στο σύνολο των εργαζομένων παρά μόνο στους συνδικαλισμένους.

Αυτό όμως δεν μπορεί να το υπερασπίζεται η ΓΣΕΕ ως θεσμοθετημένο σ.κ., εκτός και αν «βολεύεται» της θέσεως που της αναγνωρίζει το Κράτος.
Μόνο έτσι έχει δίκιο ο Παναγόπουλος να ισχυρίζεται ότι «εμείς δεν εκλεγήκαμε για να κυβερνήσουμε….».


Η ΣΧΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.

Το Κράτος παρέχει και αναγνωρίζει δικαιώματα στους εργαζόμενους, όπως το δικαίωμα του «συνέρχεσθε» ή το δικαίωμα του «συμπράττει» όχι ως κοινωνικό δικαίωμα αυτοδιάθεσης αλλά ως εταιρική σχέση μεταξύ ομοειδών επαγγελματικών οικονομικών κοινών συμφερόντων και ως εκ τούτου η σύμπραξη αυτή διέπεται από νόμους και κανονιστικές διατάξεις, τις οποίες το Κράτος διαβουλεύεται μέχρι του σημείου όπου δεν θίγονται τα κυριαρχικά του δικαιώματα, όπως το Διευθυντικό - Κυριαρχικό του δικαίωμα επί της κοινωνίας.

Η χρίση του δικαιώματος αυτού στους εργαζόμενους, δηλαδή του «συνέρχεσθε» και «συμπράττει» αποκτά νομική μορφή και αναγνώριση μόνο κάτω από τις προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος και εφ’ όσον οι πράξεις αυτές λειτουργούν στα πλαίσια περί επαγγελματικών σωματείων, που ο νόμος ορίζει ( άρθρο 61 του Α.Κ.)

Έτσι λοιπόν οι οργανώσεις των εργαζομένων, ως επαγγελματικές οργανώσεις,  δεν έχουν ούτε συνδικαλιστική ιδιότητα ούτε κινηματικό χαραχτήρα ή κινηματική δράση αλλά αποτελούν μονοδιάστατες συντεχνίες ομοειδών επαγγελματικών συμφερόντων στις οποίες επιτρέπεται μια περιορισμένη γκάμα ελευθεριών και κοινωνικού χαραχτήρα δράσεων.
Μεταξύ συνδικαλιστικού και επαγγελματικού υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, που αυτό πιστοποιείται από την κρίση των δικαστηρίων επί των προσφυγών των εργοδοτών κατά των κινητοποιήσεων των εργαζομένων.
Τα δικαστήρια δεν έχουν την νομιμότητα να κρίνουν την συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων, διότι αυτή είναι άκρως πολιτική δράση, και μια τέτοια κρίση θα κατέλυε την Δημοκρατία. Αντιθέτως κρίνουν τις κινητοποιήσεις ως πράξεις συμφερόντων επαγγελματιών που έρχονται σε σύγκρουση με τα εργοδοτικά συμφέροντα ή τα οικονομικά συμφέροντα του υπολοίπου εκ του συνόλου της Κοινωνίας.

Μόνο υπό αυτήν την έννοια και υπό αυτούς τους περιορισμούς αναγνωρίζεται η θεσμική ιδιότητα και ο ρόλος των σωματείων των εργαζομένων, είτε πρόκειται περί πρωτοβάθμιας οργάνωσης είτε πρόκειται για την ίδια την ΓΣΕΕ ή την ΑΔΕΔΥ.

Αλλά αυτή η προσφορά δικαιώματος προς τους εργαζόμενους δεν αποτελεί παροχή δικαιωμάτων στην κοινωνία των εργαζομένων, επειδή το Κράτος δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη της "Κοινωνίας" ούτε ως Τάξη.

Ένα απλό παράδειγμα αποτελούν οι κατά συνήθεια αναφερόμενες συμβάσεις εργασίας που υπογράφονται μεταξύ σωματείων και εργοδοτών, ως συλλογικές συμβάσεις.

Δεν υφίσταται από όσο γνωρίζω νόμος ή παροχή δικαιώματος όπου η πρόσληψη και οι όροι απασχόλησης του εργαζόμενου σε οποιονδήποτε εργοδότη να διέπεται από μια συλλογική σύμβαση εργασιακής σχέσης, παρά μόνο ατομικές συμβάσεις εργασίας.
Οι προσλήψεις ή οι απολύσεις αρχίζουν και εξαντλούνται εντός του Διευθυντικού Δικαιώματος του εργοδότης και όχι εντός των Εθνικών συλλογικών συμβάσεων που υπογράφει η ΓΣΕΕ,  οι οποίες περιγράφουν μόνο το κατώτερο ύψος του βασικού μισθού πρόσληψης. Αλλά η πρόσληψη δεν είναι μόνο ο Βασικός Μισθός.

Τι σημαίνει αυτό;
Οι συμβάσεις που συνάπτονται μεταξύ σωματείων και εργοδοτών, περιγράφουν οτιδήποτε έξω από το διευθυντικό δικαίωμα, δηλάδή δεν αποτελούν συμβάσεις απασχόλησης, όπως προσλήψεις ή απολύσεις εργαζόμενων, ποινικές ρήτρες, υπογραφή ατομικής σύμβασης εργασίας κλπ.
Το ότι καθορίζονται γενικές αρχές και βασικοί μισθοί εισαγωγής στην εργασία καθώς και βασικοί κανόνες ωρίμανσης ή το οικονομικό τους ύψος , σε καμιά περίπτωση αυτό δεν αποτελεί συλλογική σύμβαση εργασίας υπό την έννοια της απασόλησης, μιας και οι προσλήψεις δεν πραγματοποιούνται κάτω από μια συμφωνημένη συνθήκη μεταξύ εργοδότη και σωματείου, όπου ο εργαζόμενος για να εργασθεί στην επιχείρηση πρώτα πρέπει να γίνει γνώστης της συνθήκης και να συνυπογράψει την συνθήκη απασχόλησης που έχει συμφωνηθεί μεταξύ Σωματείου και Εργοδότη, ώστε να μπορεί να παρέχει εργασία ( δηλαδή συμμετοχή επί αντιμισθία στην παραγωγή υλών και προϊόντων).

Αλλά μια τέτοια διαδικασία και αποδοχή μιας τέτοιου μεγέθους εξουσίας, προϋποθέτει την συγκρότηση της συλλογικότητας των ατόμων σε κοινωνία εργαζομένων, όπου ο θεσμικός της ρόλος αναγνωρίζεται ως δικαίωμα αυτό-έκφρασης, αυτό-οργάνωσης και αυτοδιοίκησης, χωρίς το Κράτος να έχει το δικαίωμα να αναστέλλει ( πλην δικτατορίας) το δικαίωμα αυτό.
Αλλά επίσης σημαίνει ότι το σύνολο των εργαζομένων, είτε στο επίπεδο της επιχείρησης, είτε στο επίπεδο της περιοχή ή της περιφέρειας, αναγνωρίζεται ως ενιαία κοινωνική συλλογικότητα ενεργή και αδιαμφισβήτητη.

Δεν αποτελούν δηλαδή τα σύνολα των εργαζομένων κοινωνία, αλλά σύνολα ατόμων με ειδικά και γενικά κοινά χαρακτηριστικά που μπορούν να συγκροτούν ενώσεις προσώπων αφού πρώτα έχουν αποκτήσει σύμφωνα με τα οριζόμενα εκ του Διευθυντικού δικαιώματος τους εργοδότη, εργασιακή σχέση.

Παράδειγμα που αντιπαραβάλλεται στην σημερινή πραγματικότητα: αν η Εθνική Τράπεζα, θέλει να προσλάβει έναν αριθμό νέων εργαζομένων, αφού μέσα από μια συμβατική συμφωνημένη διαδικασία δυσκολιών ( διαγωνισμός) επιτευχθεί ο προσδοκομενος αριθμός προς απασχόληση, τότε οι επιτυχόντες αφού πρώτα δεχτούν τα οριζόμενα εκ της συνθήκης απασχόλησης που αποτελεί προϊόν συλλογικής σύμβασης απασχόλησης του οικείου σωματείου με το εργοδότη, θα υπογράψουν την συλλογική σύμβαση πρόσληψης και οικονομικής και διοικητικής εξέλιξης.
Υπό αυτήν την έννοια υφίσταται συλλογική σύμβαση εργασίας ( απασχόλησης).

Ας έρθουμε τώρα στο ΠΑΜΕ.

Τι είναι το ΠΑΜΕ;
Με την παραπάνω συλλογιστική δεν είναι, ούτε η αντίρρηση της κοινωνίας των εργαζομένων στο διευθυντικό δικαίωμα του Κράτους ούτε και η εντός των νομιμοποιημένων διαδικασιών δράσης και οργάνωσης των εργαζομένων όπως το Κράτος έχει περιγράψει και με πλαίσιο νόμων έχει καθορίσει.
Εδώ λοιπόν προκύπτει μια αντίφαση που ισχύει μόνο για το ΠΑΜΕ αν και από την μια μεριά της γενίκευσης, βλέπουμε τα δικαστήρια να προβαίνουν επί της πεπατημένης , κηρύσσοντας παράνομες και καταχρηστικές τις απεργιακές διεκδικήσεις αιτημάτων των εργαζομένων που καθοδηγούνται είτε από το ΠΑΜΕ είτε και από τις κατά τον νόμο αρμόδιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, και από την άλλη ( ΠΑΜΕ) βλέπουμε να χρησιμοποιούνται οι νομότυπες μορφές οργάνωσης των εργαζομένων ως μέσα αποτύπωσης της επιρροής τους και ως εργαλεία διεκδίκησης και διασφάλισης συμφερόντων και δικαιωμάτων από τους εργαζόμενους.

Ταυτόχρονα όμως παράγεται ένα θετικό υπόβαθρο που πρέπει να αξιοποιηθεί. Αρνούνται την εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων επί του δικαιώματός τους να περιφρουρήσουν, να αμυνθούν, να διασφαλίσουν και να εξελίξουν το ατομικό και συλλογικό τους συμφέρον το οποίο κινδυνεύει είτε από την κατάχρηση του Διευθυντικού δικαιώματος του εργοδότη είτε από την καταχρηστικότητα των δικαστηρίων κα την απονομή «δικαιοσύνης» υπέρ του αχαλίνωτου του Διευθυντικού Δικαιώματος.
Ενώ το ΠΑΜΕ αρνείται την Διευθυντική δικαιοδοτική δύναμη του Κράτους δια των νομικών πλαισίων του να παρέχει ή να ερμηνεύει ή να παραχωρεί ή να αφαιρεί ή να συστέλλει την δυνατότητα χρήσης του δικαιώματος της απεργίας των εργαζομένων, από την άλλη αναγνωρίζει την Διευθυντική δύναμη του Κράτους να νομιμοποιεί τα μέσα και το πλαίσιο άσκησης αυτού του δικαιώματος που έχει παραχωρηθεί στους εργαζόμενους, με την συμμετοχή του σε όλες τις νομιμοποιημένες από το κράτος μορφές οργάνωσης και διαδικασίες εκλογικής εκπροσώπησης.

Αυτή η αντίφαση, ερμηνεύεται ως κουτοπονηριά αλλά και δήλωση ανημποριάς και αντί-κινηματική πολιτική χειραφέτησης των εργαζομένων, που έχει δυστυχώς ολέθρια αποτελέσματα στην διαμόρφωση κινηματικού υποκειμένου και προοπτικής.
Όμως παρά την καταστροφική δράση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, οι δράσεις αυτές παράγουν σημαντικά θετικά πράγματα που φέρνουν στο φως πλήθος βασικών αντιφάσεων στην δράση των εργαζομένων.

Μία εξ’ αυτών αντίφαση, αναδύεται και ως ρήξη και ως αγκίστρωση από την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων όπως αυτή έχει μέχρι σήμερα δομηθεί από το Κράτος και την υποτονική αντίδραση των συνδικάτων.
Το δικαίωμα δηλαδή των εργοδοτών να υπερασπίζονται το αχαλίνωτο του Διευθυντικού τους δικαιώματος διαμέσου των δικαστικών αποφάσεων που κατά 99% χαρακτηρίζουν παράνομες και καταχρηστικές όλες τις απεργίες, πλην όσες κηρύσσει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.
Ενώ λοιπόν η «νόμιμη» σύσταση και άρα ή νόμιμη δράση των σωματείων εκχωρείται υπό τις προϋποθέσεις των άρθρων 61 και λοιπών περί σωματείων του Αστικού Κώδικα, αναστέλλεται η νόμιμη δράση όταν προσκρούει στην δύναμη ελευθερίας άσκησης του Διευθυντικού δικαιώματος.

Δηλαδή το Δικαστήριο δέχεται ότι το νομικό πλαίσιο σύστασης, αποφάσεων και δράσης των σωματείων καθίσταται ανενεργό και αδρανή όταν συγκρούεται με την υπεροχή του Διευθυντικού δικαιώματος του Εργοδότη.
Από την άλλη όμως, η σύμπραξη του Διευθυντικού Δικαιώματος του εργοδότη με το δικαίωμα απασχόλησης που έχει ο εργαζόμενος και που έχει ως αποτέλεσμα την πρόσληψη του εργαζόμενου από τον εργοδότη, δημιουργεί μια συνθήκη απασχόλησης, η οποία όμως με ευθύνη του σωματείου βρίσκεται εκτός δικαιοδοσίας των συλλογικών συμβάσεων εργασίας που υπογράφονται μεταξύ εργοδότη και σωματείου εργαζομένων.

Τούτο, διότι τα σωματεία μέχρι σήμερα ποτέ δεν διεκδίκησαν την σύναψη συλλογικής σύμβασης απασχόλησης, ούτε σε πρωτογενή ούτε σε δευτερογενή ή τριτογενή επίπεδο.
Επομένως το Διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη επί της συνθήκη που παρήχθη με την υπογραφή της ατομικής σύμβασης εργασίας, παραμένει έξω και πάνω από την συνθήκη, σε ρόλο επιτηρητή που δύναται ελευθέρως να παρεμβαίνει και να διαμορφώνει τους όρους απασχόλησης χωρίς να διασφαλίζεται το δικαίωμα της αρνησικυρίας ούτε στον εργαζόμενο ούτε στο σωματείο του.
Εκ των πραγμάτων, ο οργανωμένος χώρος των εργαζομένων μπροστά στην ανάγκη του να συστήνει σωματειακές οργανώσεις υπό την προστασία του Νόμου, εκχώρησαν στον εργοδότη το διευθυντικό δικαίωμα καθώς και την παραίτηση από το δικαίωμα της αρνησικυρίας και την κατοχύρωση της με τον ίδιο νόμο που τους παραχωρούσε το προστατευτικό δικαίωμα ίδρυσης σωματείων και υπογραφής συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Επανερχόμενος πάλι στην παραχθείσα συνθήκη απασχόλησης, τα σωματεία ενώ έχουν το δικαίωμα να διαπραγματεύονται τα παράγωγά της, εξακολουθούν να μην έχουν δικαίωμα επί της παραχθείσης συνθήκης απασχόλησης, μιας και το δικαίωμα αυτό το έχουν εκχωρήσει στο Κράτος και στην δικαιοδοσία της εκάστοτε Κυβέρνησης.

Αλλά όταν γνωρίζεις ότι τόσο το Κράτος όσο και οι Κυβερνήσεις εποπτεύονται από ισχυρά οικονομικά λόμπυ συμφερόντων, η εκχώρηση κυριαρχικών σου δικαιωμάτων επιτρέπει στον άλλον να μεταχειρίζεται το δικαίωμα σου σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εποπτευόντων μηχανισμών οικονομικών συμφερόντων.

Αυτό σημαίνει ότι σήμερα το ελάχιστο που μπορούν οι σωματειακές οργανώσεις να κάνουν είναι από την μια να αμφισβητήσουν την αρμοδιότητα των δικαστηρίων να παρεμβαίνουν στην συλλογική τους δράση και από την άλλη να επιδιώξουν την νομιμοποίησή του από την ίδια την κοινωνία που τα περιβάλλει, με σκοπό την δημιουργία συνθηκών εξέλιξης και ολοκλήρωσης των επιμέρους συνόλων εργαζομένων σε θεσμική οργανωμένη κοινωνία εργαζομένων.


Σε νέες μορφές οργάνωσης πάνω σε νέα φιλοσοφία.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

ΤΟ ..... ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Ποιος θα αναλάβει την κάθαρση; Σε μία συνέντευξη η οποία είναι βέβαιο ότι ιστορικά θα αποτελέσει σημείο αναφοράς, ο εν ενεργεία Α΄ Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου Ιωάννης Παπανικολάου έλυσε τη σιωπή του και χωρίς περιστροφές επιβεβαιώνει αυτό που κάθε πολίτης γνωρίζει σε αυτή τη χώρα, δηλαδή την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην Ελληνική δικαιοσύνη.


Η αναξιοκρατία, η οσφυοκαμψία, ο αριβισμός, η ιδιοτέλεια, η ανεπάρκεια και η αρνησιδικία είναι μερικά από τα μαύρα χαρακτηριστικά τα οποία ο ανώτατος δικαστής αποδίδει στη δικαστική εξουσία των τελευταίων 50 χρόνων μιλώντας στην εφημερίδα "Ο Κόσμος του Επενδυτή της Κυριακής" που πέρασε..

Στή συνέντευξη σταθμό, συνδέεται εύστοχα η βαθύτατη και πολύπλευρη κρίση που βιώνει η πατρίδα μας με τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, η οποία σαν θεσμός της Δημοκρατίας, διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε ποτέ στα τελευταία πενήντα χρόνια, βαρύτατα τραυματισμένη από φαινόμενα διαφθοράς, σήψης αναποτελεσματικότητας και αρνησιδικίας.

Επισημαίνεται ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα, η Δικαιοσύνη είναι μια ανεξάρτητη Εξουσία, εξοπλισμένη με ισχυρές εγγυήσεις προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των δικαστών, η οποία όχι μόνο δεν δικαιούται να «πολιτεύεται», αλλά οφείλει, αντίθετα, να συμπεριφέρεται ουδέτερα, με μόνο κριτήριο τον σεβασμό της νομιμότητας. Μεταξύ όμως θεωρίας και πράξης η διαφορά είναι μεγάλη.
Πράγματι τονίζεται, η εικόνα της δικαιοσύνης, σήμερα καταδεικνύει σοβαρό έλλειμμα ανεξαρτησίας. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στις τραγικές, μέχρις αρνησιδικίας, καθυστερήσεις ή στη «λευκή απεργία» (φαινόμενο θλιβερό των καιρών) ή στα διεφθαρμένα «παραδικαστικά κυκλώματα», που αντανακλούν τις ευρύτερες παθογένειες του Ελληνικού κράτους και τις κοινωνίας μας.
Απογοητευτικές είναι και οι ουκ ολίγες περιπτώσεις δουλικής οσφυοκαμψίας απέναντι στην Εκτελεστική Εξουσία, ιδίως των πλέον ευάλωτων ηγεσιών της (Προέδρων, Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου και αντιπροέδρων) ή των επίδοξων διαδόχων τους. (!)
Πρακτικά σύμφωνα με τον Ανώτατο Δικαστή, η κύρια μέριμνα ορισμένων ηγεσιών της φαίνεται να είναι είτε η συγκάλυψη πολιτικών ή ποινικών ευθυνών για σκάνδαλα, είτε η εξυπηρέτηση άνομων συμφερόντων επωνύμων και ισχυρών, ιδίως πλουσίων επιχειρηματιών.
Όπως επίσης, δεν τιμά τη δικαιοσύνη, το ότι ορισμένοι δικαστές- συνήθως θεσιθήρες και αριβίστες, επιδεικνύουν κραυγαλέο κομματικό ή και θρησκευτικό φανατισμό μεροληπτώντας ασύστολα χωρίς να κρατούν ούτε τα προσχήματα, είτε υπέρ πολιτικών συγκεκριμένου κόμματος, είτε υπέρ των θέσεων κληρικών ή μοναχών.
Ωμές κομματικές παρεμβάσεις, πιέσεις τυραννίσκων συνδικαλιστών προς τις πολιτικές ή φυσικές ηγεσίες της Δικαιοσύνης, προαγωγές δικαστικών λειτουργών σε χαριστικές θέσεις, «διαπλοκή» και συναλλαγή» υπουργών με μεγαλόσχημους συνδικαλιστές και προώθηση «φιλοδικαστικών» μέτρων ασύμβατων με το δικαστικό λειτούργημα, πάσης φύσεως «προστασίες» δικαστών από διάφορους ιδιοτελείς «προστάτες» είναι μερικά από τα «σημεία και τέρατα» που χαρακτηρίζουν τα τελευταία είκοσι χρόνια τον ευαίσθητο χώρο της Δικαιοσύνης, όπως ορθά επισημαίνει και ο αείμνηστος Πρόεδρος του Αρείου Πάγου Στέφανος Ματθίας (εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 5.4.2005).

Το Κράτος Δικαίου που σε οποιαδήποτε σύγχρονη δημοκρατία θεωρείται αυτονόητη κατάκτηση και πραγματικότητα στην Ελλάδα εύλογα αμφισβητείται έντονα από τους πολίτες.
Πρέπει να καταστεί σαφές σε όλους, άρχοντες και αρχόμενους, και κύρια βεβαίως, στους δικαστικούς λειτουργούς, ότι αν δεν αποκατασταθεί η Δικαιοσύνη ως άπαρτο κάστρο, λαμπρό και ασύλλητο οχύρωμα και αμυντήριο της Δημοκρατίας, ούτε θα επανέλθει η διασαλευθείσα εμπιστοσύνη των πολιτών προς την Δικαιοσύνη, ούτε ουσιαστική και μόνιμη έξοδος από την πολύπλευρη και πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε θα υπάρξει στο εγγύς μέλλον.
Ο κ. Παπανικολάου εξομολογείται για τις εφιαλτικές ώρες που πέρασε στον Άρειο Πάγο, όταν όρθωσε ανάστημα απέναντι στη διαφθορά και την κάθε μορφής ανεπάρκεια και ανικανότητα, που μαστίζουν τη Δικαιοσύνη, καταστάσεις οι οποίες του επαναφέρουν στη μνήμη το πάντοτε, δυστυχώς, επίκαιρο «κατηγορώ» του αείμνηστου Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευάγγελου Κρουσταλάκη: «Δεν είναι άξια επαίνων η Δικαιοσύνη. Υπάρχουν δικαστές που δεν έχουν ήθος .. Μουσκεύουμε στην αμαρτία..» (Εφημερίδα ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, 14.11.2003).

Τοποθετούμενος στο ζήτημα της επιλογής των ηγεσιών της Δικαιοσύνης ,υπογραμμίζει με νόημα ότι προτιμώνται, σε αρκετές περιπτώσεις, στις επιλογές αυτές όχι οι άριστοι αλλά οι αρεστοί στον εκάστοτε Πρωθυπουργό και το περιβάλλον του, οι βολικοί, οι υπάκουοι, οι οσφυοκάμπτες, οι διαπλεκόμενοι, οι συναλλασσόμενοι, οι κομματικά προσκείμενοι, οι δημοσιοσχεσίτες και βέβαια, οι συνεργαζόμενοι με θρησκευτικές ή παραθρησκευτικές σέκτες ή με συνδικαλιστές του κλάδου ως κομματικούς τοποτηρητές ή οι έχοντες σχέση με υπουργούς ή άλλα πρόσωπα της εκτελεστικής εξουσίας.

Και όλοι αυτοί που κόπτονται υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου και ιδίως οι βαρόνοι της πολιτικής, του τύπου και του χρήματος, ενεργούν μετά από δουλικές παρεκκλίσεις του εκλεκτού τους, αφού ο τελευταίος διέλθει επιτυχώς τις εξετάσεις υποτέλειας στις οποίες τον υποχρεώνουν και υπογράψει το σχετικό νοητό «γραμμάτιο» οφειλής, και βέβαια προς εξυπηρέτηση των ιδιοτελών τους συμφερόντων, γιατί είναι σίγουρο ότι αν επιλεγεί ο εκλεκτός τους θα του ζητήσουν το τίμημα της οφειλής του (αντάλλαγμα), δηλαδή την ψυχή και τη συνείδησή του. Η «οφειλή» αυτή αποτελεί και τον «προσωπικό λόγο» εκτροπής σε ανομίες, αδικίες και δικαστικές αυθαιρεσίες από ορισμένους δικαστικούς λειτουργούς.
Παράλληλα αποκαλύπτει ότι αναπτύχθηκε και το θλιβερό φαινόμενο διεφθαρμένοι ή ανεπαρκείς δικαστές και εισαγγελείς να προσφεύγουν και να ζητούν προστασία από διάφορα ετερόκλητα πρόσωπα προκειμένου να αποφύγουν τις πειθαρχικές ή ποινικές συνέπειες των παραβάσεών τους ή να επιτύχουν την προαγωγή τους. Έργα προστάτη αναλαμβάνουν, όχι πάντοτε ανιδιοτελώς, είτε πρόσωπα του δικαστικού χώρου, όπως συνδικαλιστές, ανώτατοι δικαστές εν ενεργεία και συνταξιούχοι, αλλά και δικαστές κατώτερων βαθμών, είτε πρόσωπα εκτός δικαστικού χώρου, όπως πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.λπ.

Με τη συνέντευξη αυτή κατά την άποψή μας ο Α΄ Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου Ιωάννης Παπανικολάου διέβη τον Ρουβικώνα.

Οι αναφορές του:

- Περί εξυπηρέτησης άνομων συμφερόντων επωνύμων και ισχυρών, ιδίως πλουσίων επιχειρηματιών.


-Περί μεροληπτικών αποφάσεων που υπαγορεύονται από κραυγαλέο κομματικό ή και θρησκευτικό φανατισμό


-Περί πιέσεων, διαπλοκών και συναλλαγών τυραννίσκων η μεγαλόσχημων συνδικαλιστών προς τις φυσικές, πολιτικές ηγεσίες της Δικαιοσύνης η υπουργούς


-Περί συνεργαζόμενων Δικαστών με θρησκευτικές ή παραθρησκευτικές σέκτες ή με συνδικαλιστές του κλάδου ως κομματικούς τοποτηρητές


-Περί εξάρτησης Δικαστών από βαρόνους της πολιτικής, του τύπου και του χρήματος,
είναι πολύ θεμελιώδεις και σοβαρές για να παρακαμφθούν. Ιδιαίτερα όταν εκστομίζονται από έναν Ανώτατο Δικαστικό.

Ακόμα και όταν συμβαίνουν σε μία χώρα σε παρακμή,
Το ερώτημα είναι ποιος θα αναλάβει να ερευνήσει τίς καταγγελίες του κ. Ιωάννη Παπανικολάου, να τον καλέσει να καταθέσει τα συγκεκριμένα στοιχεία βάσει των οποίων προέβη στις βαρύτατες αυτές δημόσιες δηλώσεις κατονομάζοντας πρόσωπα, καταστάσεις και μηχανισμούς, προκειμένου να ξεκινήσει η κάθαρση στην Ελληνική Δικαιοσύνη και να αποδοθεί αυτή ακέραια στο Λαό.
Θα είναι ο Υπουργός Δικαιοσύνης, η αρμόδια Επιτροπή της Βουλής η κάποιος έντιμος Έλληνας Δικαστής από αυτούς που ευτυχώς και σίγουρα υπάρχουν ο οποίος θα ξεκινήσει τώρα το Ηράκλειο αυτό έργο;
Υπό τις συνθήκες που βρίσκεται η χώρα ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία πρίν ο θυμός των πολιτών ξεχειλίσει..



Γιώργος Κοσμόπουλος
Πρόεδρος ΔΣ
STOPCARTEL

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΙΣ ΠΑΣΟΚ Α.Ε. ΚΑΙ ΣΙΑ ( ΔΝΤ-ΕΕ)

Εξαιρετικώς αφιερωμένο στις δημοκρατικές αντιλήψεις Παπανδρέου


Ποια είναι η διαφορά μεταξύ Χούντας και Σήμερα;


Επί Χούντας, δεν σου επιτρεπόταν να μιλήσεις ελεύθερα.

Σήμερα, δεν επιτρέπεται να σε ακούει κανείς, αλλά μπορείς να λες ότι θες.






ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΘΥΜΑ ΤΟΥ κ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ;

Μέχρι που θα φτάσει αυτη η ξεφτίλα της Κυβέρνησης που θυσιάζει ότι υπαρχει είτε ως θεσμός είτε ως ιδέα, είτε ως άνθρωπο, είτε ως μέσο, είτε... είτε .... είτε.

Στο όνομα της επικοινωνιακής  πολιτικής εξαπάτησης του Ελληνικού Λαού, ενέπλεξε και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με την δήθεν παρέμβαση του Πρωθυπουργού, ο οποίος κάνοντας χάρη στους αδικούμενους, να αδικηθούν δια του Κοινοβουλίου, "απάλλαξε" το Πρόεδρο της Δημοκρατίας από την ευθύνη να νομιμοποιήσει το δίκαιο της αδικίας που θεσπίζει το Προεδρικό Διάταγμα Λοβέρδου εναντίον των εργασιακών σχέσεων, πρίν το έγκλημα πραγματωθεί με όρους κοινοβουλευτικής ψήφου! 

Ή μήπως και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να μην υπογράφει ότι του σερβίρει η Κυβέρνησης, διότι κωλύετε Συνταγματικά, δέχτηκε να τον μεταχειριστεί ως μέσο προπαγάνδας ο Πρωθυπουργός;

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ αποτελεί αιτία μυρίων κακών και εμποδίων στην σωτηρία της Πατρίδος, ( Πατρίδα είναι τα ντόπια εμπορο-βιομηχανικά και εφοπλιστικά συμφέροντα)  που αντικαθίσταται με το ΑΔΙΚΟ που δημιουργεί το ΔΙΚΑΙΟ των αδικούντων σε βάρος των αδικούμενων αλλά υπέρ βωμών και εστιών.

Ο Πρωθυπουργός «πονάει» ( στην πτέρνα ίσως;) που τα άδικα μέτρα καθίστανται δίκαια (αναγκαία) δια το «καλόν της Πατρίδος» , ο δε Πεταλωτής μας διαφωτίζει επί ποιου Πολιτεύματος ασκείται Κυβέρνηση, λέγοντας πως: είτε έτσι, είτε αλλιώς τα μέτρα θα περάσουν και αυτό το γνωρίζουν όλοι, όπως και ο Ελληνικός λαός.

Δηλαδή ο κ. Πεταλωτής ενθυμούμενος προφανώς ( αν και μάλλον τα έχει διαβάσει) τις «Δημοκρατικές» ευαισθησίες του Γεωργίου Παπαδοπούλου, για το πώς διοικείται το Κράτος και η Πατρίδα εναντίον των εχθρών του Έθνους, του Λαού και της Οικονομίας, μας προτρέπει να ξανά-ζήσουμε την περίοδο της αποθέωσης των δημοκρατικών ελευθεριών της περιόδου της «Σωτηρίου Επαναστάσεως».
Μόνο που σήμερα έχουμε αντί «πουλί» τον «Πράσινο ήλιο».

Κατά τα άλλα ζούμε μια Δημοκρατία, με απόλυτο σεβασμό στην κυριαρχία ( αν και βρίσκεται στον γύψο) του Λαού, όπου όλα μελετώνται ( σκαρφίζονται) στο όνομα το Λαού και για το συμφέρον της πατρίδος ( χωρίς Λαό) και οι αποφάσεις λαμβάνονται με τον Δημοκρατικότερο τρόπο, του "Αποφασίζομεν και διατάσσομεν".

ΤΙΠΟΤΕ ΜΟΝΙΜΟΤΕΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΥ στην Ελλάδα!!!
Διότι η Χούντα και αν έπεσε, κατά τον τρόπο που έπεσε,  άφησε πίσω της τον "Πολιτισμό" που δημιούργησε, ως παρακαταθήκη,  για την Διακυβέρνηση της χώρας.
.... μάθε δουλειά και άστηνε και άμα πεινάσεις ... πιάστηνε !!!

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΠΟΣ

ΑΘΗΝΑ 22/6/2010


ΠΡΟΣ :

1. ΠΡΟΕΔΡΟ και ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΠΟΣ

2. ΠΡΟΕΔΡΟ και Ε. Ε. ΓΣΕΕ

Συνάδελφοι,

Ο συνδικαλισμός ούτε ξεκινά, ούτε εντάσσεται ούτε εξαντλείται στις ιδεοληψίες και στις συντεχνιακές αντιλήψεις των συνδικαλιστικών στελεχών κατά κλάδο ή κατ’ επάγγελμα.

Ο συνδικαλισμός προάγει την αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων και σε καμιά περίπτωση δεν αποσκοπεί να στρέφει το σύνολο ή μέρους του συνόλου των εργαζομένων εναντίων μιας κατηγορίας ή ενός κλάδου.

Από σήμερα ξεκινά μια απεργιακή διαδικασία διεκδίκησης στον σιδηρόδρομο με επαναλαμβανόμενες 2ωρες στάσεις εργασίας και δύο 24ωρες.

Το δικαίωμα συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις ως γνωστό δημιουργεί αντίρροπες δυνάμεις απεργοσπασίας είτε καθοδηγούμενες από τον εργοδότη είτε καθοδηγούμενες από τους έχοντες την ευθύνη της απεργιακής διεκδίκησης.

Στα μέσα συγκοινωνίας επικρατεί μια, και νομικώς αποσαφηνισμένη, αντίληψη και διαδικασία τεχνικής φύσεως, όπως: όταν η στάση εργασίας «πιάσει» στην κίνηση ένα δρομολόγιο, το μέσο μεταφοράς καταλήγει υποχρεωτικά στον τερματικό σταθμό και δεν «κατεβάζει» τον κόσμο σε μια οποιαδήποτε στάση, γιατί η έναρξη της στάσης εργασίας το βρήκε καθ’ οδό.
Σήμερα το πρωί ξεκίνησε με ώρα αναχώρησης τις 06:03 η επιβατική αμαξοστοιχία 1533 από την Χαλκίδα με τερματικό σταθμό την Αθήνα, και ώρα άφιξη στον σταθμό των Αθηνών 07:28.
Η πρώτη δίωρη στάση εργασίας που έχει προκηρύξει η ΠΟΣ ξεκινούσε στις 07:00 – 09:00.

Ο μηχανοδηγός του συρμού ανακοινώνει στο επιβατικό κοινό μετά την αναχώρηση από την Αυλώνα ( ώρα 06:45) ότι στις Αφίδνες θα σταματούσε για δίωρο λόγω στάσης εργασίας, ενώ γνώριζε ότι έπρεπε να τερματίσει υποχρεωτικά στις 07:28 στην Αθήνα.

Με παρέμβασή μου, ο συρμός έφτασε μέχρι το Μενίδι, οπότε και έσβησαν τις μηχανές υποχρεώνοντας το επιβατικό κοινό ( εργαζόμενους) να κατέβουν και να αποχωρήσουν από το σταθμό Μενιδίου, προσπαθώντας να βρουν άλλο μεταφορικό μέσο μετακίνησής τους προς Αθήνα.

Μετά την πάροδο 5 λεπτών η αμαξοστοιχία ξεκίνησε με προορισμό την Αθήνα, αλλά τόσο εγώ όσο και με δική μου προτροπή μια μικρή μερίδα εργαζομένων – επιβατών παραμείναμε στο σταθμό Μενιδίου και έτσι μετ’ επιβιβαστήκαμε στον συρμό και φτάσαμε στον τερματικό σταθμό.
Πράξη όμως σαν και αυτές προσδίδουν αρνητικά μηνύματα εναντίων των απεργών και των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών.

Πράξεις σαν και αυτές, προβάλουν το άδικο του εργοδότη ως δίκαιη τιμωρία κακόβουλων και ακάματων εργαζομένων προσβάλλοντας το δικαίωμα της απεργίας και καταδικάζοντας στο πρόσωπο της συνδικαλιστικής ηγεσίας τους εργατικούς αγώνες και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Αυτός δεν συνδικαλισμός αλλά καθοδηγούμενη απεργοσπασία και υπόσκαψη των εργατικών αγώνων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Αν η ΠΟΣ έχει αυτές τις αντιλήψεις, για το πώς και το γιατί προκηρύσσονται απεργιακές κινητοποιήσεις, τότε λυπάμαι και για την ΠΟΣ και για τους εργαζόμενους που οδηγούνται επί σφαγή ελέω συνδικαλιστών και αντιλήψεων που κατονομάζονται συνδικαλιστικές όταν δεν είναι ούτε καν συντεχνιακές.



Βαγγέλης Κωνσταντίνου
Εργαζόμενος στην ΓΣΕΕ
Πρώην Συνδικαλ. Στέλεχος.

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Η Moody's υποβάθμισε το ελληνικό χρέος σε επίπεδο σκουπιδιών (junk).

Η εταιρεία πιστοληπτικής αξιολόγησης μείωσε τη βαθμολογία της Ελλάδας από Α3 σε BA1 και δήλωσε ότι η κίνηση αντανακλά την ανάλυσή της για τo κοινό πακέτο διάσωσης Ευρωπαϊκής Ένωσης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την αποτελεσματικότητά του .


Το πακέτο εξαλείφει αποτελεσματικά οποιαδήποτε βραχυπρόθεσμη επικινδυνότητα ρευστότητας, με γνώμονα την προεπιλογή και ενθαρρύνει την εφαρμογή ενός αξιόπιστου, εφικτού, και συμβατού με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις κινήτρου , το οποίο έχει μεγάλη πιθανότητα να σταθεροποιήσει τίς απαιτήσεις εξυπηρέτησης του χρέους σε διαχειρίσιμα επίπεδα, λέει η Σάρα Carlson, Αντιπρόεδρος-Senior Analyst στην Sovereign Risk Moody ομάδα και επικεφαλής αναλύτρια για την Ελλάδα. Παρόλα αυτά, τα μακροοικονομικά στοιχεία και οι κίνδυνοι που συνδέονται με την εφαρμογή του προγράμματος είναι σημαντικοί.

source online.wsj.com πηγή

Σε νέα φάση αβεβαιότητας μπαίνει το τραπεζικό σύστημα της χώρας, μετά την..έκρηξη βόμβας με υπογραφή του οίκου Moodyʼs, που σε μια νύχτα μετέτρεψε τα ομόλογα της χώρας σε..σκουπίδια και αφαίρεσε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ από τη ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών.

Η χθεσινοβραδινή.. τρομοκρατική ενέργεια από την Moodyʼs, αν και είχε προαναγγελθεί όταν είχε προχωρήσει στην προηγούμενη υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων, «πάγωσε» την Αθήνα. Το υπουργείο Οικονομικών εκδήλωσε την έντονη ενόχλησή του, με μια ανακοίνωση όπου υπογραμμίζει, ότι ο διεθνής οίκος δεν έλαβε καθόλου υπόψη την πρόοδο της χώρας στην εφαρμογή του σταθεροποιητικού προγράμματος, ενώ από τους τραπεζικούς κύκλους εκφραζόταν έντονη δυσφορία για το χρόνο του «χτυπήματος», που αποδυναμώνει το τραπεζικό σύστημα στη χειρότερη στιγμή.

Η Moodyʼs ήταν ο τελευταίος οίκος που κρατούσε στην κατηγορία investment grade τα ελληνικά ομόλογα, αλλά χθες προχώρησε σε μια υποβάθμιση τεσσάρων βαθμίδων, προσγειώνοντας τους τίτλους του Δημοσίου σε κατηγορία junk (Ba1). Η υποβάθμιση αυτή αναμένεται να συνοδευθεί από ανάλογα «χτυπήματα» στις αξιολογήσεις των τραπεζών και των τίτλων που έχουν εκδώσει, ονομαστικής αξίας 45 δις. ευρώ.
Η υποβάθμιση από την Moodyʼs στέλνει τις ελληνικές τράπεζες για ένα εξαιρετικά επώδυνο «κούρεμα» της αξίας των τίτλων που έχουν δεσμεύσει στην ΕΚΤ για την άντληση ρευστότητας, δημιουργώντας σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την επάρκεια της ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος. Απορίας άξιον είναι τώρα, αν οι ελληνικές τράπεζες θα καταφέρουν να βρουν στα ιδιαίτερα «ρηχά» χαρτοφυλάκιά τους πρόσθετους τίτλους αξίων πολλών δισεκατομμυρίων για να αποφύγουν να τους ζητηθεί από την ΕΚΤ η επιστροφή ρευστότητας, ή αν η ΕΚΤ θα υποχρεωθεί να «νερώσει» ακόμη περισσότερο τους κανόνες αποδοχής καλυμμάτων, για να αποτρέψει σοβαρούς κλυδωνισμούς στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύονται στην τελευταία λογιστική κατάσταση της Τράπεζας της Ελλάδος (Μάιος 2010) οι ελληνικές τράπεζες φαίνεται ότι με το πέρασμα του χρόνου γίνονται όλο και πιο εξαρτημένες από τους χρηματοδοτικούς μηχανισμούς της ΕΚΤ. Τον Μάιο, οι συνολικές τους χρηματοδοτήσεις πλησίασαν τα 90 δις. ευρώ, εκ των οποίων ο κύριος όγκος αφορά χορηγήσεις πιο μακροπρόθεσμης διάρκειας (περισσότερα από 72 δις. ευρώ).

Όμως, για να πάρουν αυτά τα 90 δις. ευρώ, τα στοιχεία της ΤτΕ δείχνουν, ότι οι τράπεζες δέσμευσαν αποδεκτούς για αναχρηματοδότηση τίτλους ονομαστικής αξίας 122,963 δις. ευρώ. Σε αυτούς τους τίτλους περιλαμβάνονται όλα τα ομόλογα Δημοσίου που έχουν οι τράπεζες στην κατοχή τους (ονομαστικής αξίας σχεδόν 40 δις. ευρώ), αλλά και ένας πρωτοφανής όγκος ιδιωτικών χρεογράφων, κυρίως δηλαδή τίτλων που προέρχονται από τιτλοποίηση στοιχείων ενεργητικού και καλυμμένα ομόλογα.

Με αυτά τα δεδομένα, ήδη οι τράπεζες υφίστανται ένα εξαιρετικά επώδυνο «κούρεμα» της αξίας των καλυμμάτων τους από την ΕΚΤ, το οποίο φθάνει στο 27%. Ήδη τον Μάιο είχαν δεσμεύσει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του ενεργητικού τους για την άντληση ρευστότητας από την ΕΚΤ και πλέον θα πρέπει να εξαντλήσουν και τα τελευταία αποθέματα αποδεκτών τίτλων για να διατηρήσουν τις ίδιες γραμμές χρηματοδότησης από την κεντρική τράπεζα.

Οι τίτλοι του ελληνικού Δημοσίου, πάντως, θα συνεχίσουν να γίνονται δεκτοί, όπως είχε ανακοινώσει στις 3 Μαΐου η ΕΚΤ, ανεξάρτητα από τις βαθμολογίες τους από τους οίκους αξιολογήσεων. Το ίδιο ισχύει και για τα τραπεζικά ομόλογα που έχουν εκδοθεί με εγγύηση του Δημοσίου. Το ερώτημα τώρα είναι τι θα συμβεί με τα άλλα «χαρτιά» των ελληνικών τραπεζών, που με βάση τους σημερινούς κανόνες της ΕΚΤ θα πρέπει να έχουν βαθμολογία της κατηγορίας «Α» για να γίνονται δεκτά από την ΕΚΤ, ενώ η κεντρική τράπεζα έχει ανακοινώσει ότι τον Ιούλιο θα δημοσιοποιήσει τους νέους κανόνες της για αυτούς τους τίτλους.

Η ονομαστική αξία των τιτλοποιήσεων από ελληνικές τράπεζες εκτιμάται ότι ξεπερνά τα 45 δις. ευρώ, ενώ σε μεγάλο ύψος φθάνουν και τα καλυμμένα ομόλογα που έχουν εκδώσει, με εγγύηση δάνεια από τα χαρτοφυλάκιά τους. Το πιθανότερο είναι, ότι και αυτοί οι τίτλοι θα εξακολουθήσουν να γίνονται δεκτοί από την ΕΚΤ, αλλά με πολύ υψηλά ποσοστά «κουρέματος» της αξίας τους.



πηγη sofokleous10.gr
http://www.stopcartel.info/index.php
-------------------------------------------------------------------------------------
Σχόλιο του μπλογκ.
 
Τι σημαίνει υποβάθμιση του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας, στα επίπεδα των σκουπιδιών;
Η αξία, η δύναμη δηλαδή του εξωτερικού χρέους, αντανακλά σε ευθεία αναλογία και διαμορφώνει επίσης την αντίστοιχη αξία - δύναμη όλης της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας, καθώς και την δυναμική αξία των πλουτοπαραγωγικών πηγών και μέσων της Ελληνικής επικράτειας.
Επομένως η υποβάθμιση επι της ουσίας αποτελεί υποβοηθητικό εργαλείο, υπέρ όσων επιθυμούν να επενδύσουν στην Ελλάδα, αγοράζοντας σε τιμές ξεφτίλας ό,τι πρόκειται να εκποιήσει η Κυβέρνηση της Εθνικής Μειοδοσίας, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.
 
Την περίοδο αυτή η Κυβέρνηση των μειοδοτών, ετοιμάζεται να υπογράψει συμβάσεις εκποίησης με τους Κινέζους, που ως γνωστό η Κίνα αποτελεί μια ισχυρή οικονομική δύναμη επενδύσεων και αγοράς εξωτερικών χρεών ( βλέπε εξωτερικό χρέος ΗΠΑ), καθώς και μια σειρά συμβάσεων με Αμερικάνικες εταιρείες αλλά και Ευρωπαϊκές.
 
Σε συνδυασμό με την παραίτηση όλων των νομικών δικαιωμάτων της χώρας απέναντι σε όποιες διεκδικήσεις εγερθούν στο παρόν ή στο μέλλον από την τρόικα ( ΔΝΤ - ΕΕ ), η εκχώρηση - πώληση κυριαρχικών δικαιωμάτων, γαιών, θαλάσσιου και υποθαλάσσιου πλούτου, συγκοινωνιών, ενέργεια κλπ., θα πραγματοποιείται με συμφωνημένους ή και όχι όρους, όπως κατ' αντιστοιχία χθες η Moody's διαμόρφωσε. .


Όμως αν πολύ σύντομα ο Λαός επέβαλε μέσω του εξαναγκασμού σε παραίτηση απο την Κοινοβουλευτική ομάδα ΠΑΣΟΚ, πλήθος βουλευτών ή επέφερε την αφύπνιση της συνειδήσεως στο κ. Παπούλια και παραιτείτο από το αξίωμα που κατέχει και οδηγούσε την χώρα σε εκλογές, και στην περίπτωση που μια νέα κυβέρνηση από ένα σύνολο πατριωτικών κομμάτων εξ' αρχής έβαζε ζήτημα μη αναγνώρισης του εξωτερικού χρέους, μη αναγνώρισης των νομικών υποχωρήσεων εθνικής μειοδοσίας του Μνημονίου, τότε εκείνοι που θα έχαναν θα ήταν όσοι έβαλαν την Moody's και τις άλλους "οίκους" αξιολόγησης να υποβαθμίσουν την δυναμική αξία του εξωτερικού χρέους, που επιβάλει υποβάμιση των αξιών της Ελληνικής ιδιοκτησίας και οικονομίας.

Προς αυτήν την κατεύθυνση οφείλει να στρατευτεί ο πολιτικός λόγος και ρόλος της Αριστεράς, ώστε πολύ σύντομα να δημιουργηθεί η αναγκαία ανατρεπτική λαϊκή - πολιτική δύναμη που θα περιχαρακώσει το κακό εντός των τειχών του εαυτού του και σταματήσει να μολύνει με ό,τι έρχεται σε επαφή μαζί του.

ΌΧΙ δηλαδή στα Κόμματα του εκλεπτυσμένου φασισμού ή της Σοσιάλ εκδοχής των νεοταξικών που εκπροσωπεί το ΠΑΣΟΚ. 
 
 

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

ΑΝ ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ .......


Αν κάτι πρέπει να γίνει στην χώρα αυτή, που οι προδότες και οι δωσίλογοι έχουν αναλάβει εργολαβικά την διαπόμπευση και την εκχώρησή της ως φέουδο οικονομιών και συμφερόντων καταλήστευσης της, αυτό θα πρέπει πολύ σύντομα να το αποφασίσει ο Λαός, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος και χωρίς αγκυλώσεις ή προπατορικά «αμαρτήματα».

Σε μια τέτοια διαδρομή οι έχοντες ψήγματα εθνικής και πατριωτικής υπερηφάνειας οφείλουν να οδηγήσουν έστω και βιαίως την Κυβέρνηση σε παραίτηση και προκήρυξη εκλογών.

Αυτοί μπορεί να είναι όσοι εκ των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν χωρίς να γνωρίζουν, αλλά που σήμερα τίποτε κρυπτό υπό του ήλιου δεν επιτρέπει δικαιολογίες, ή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με την παραίτηση του από ένα αξίωμα που δεν τον περιποιεί με τιμή , μιας και είναι αξίωμα που αναφέρεται σε χώρα αποικιοκρατικού προτεκτοράτου.

Αλλά θα ζητούσα και από τον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, σεβόμενος τον ιδρυτικό καταστατικό χάρτη του Συμβουλίου, να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες καταστώντας έκπτωτες τις διατάξεις που συμφώνησε ο Αρχηπροδότης Πρωθυπουργός και ψήφισε η Βουλή και που καταργούν κάθε νομικό δικαίωμα στην χώρα να υπερασπιστεί την εδαφική και κυριαρχικής της δικαιοδοσία.

Παράλληλα πρέπει να διαταχθεί από το αρμόδιο, αν υπάρχει, δικαστικό όργανο η έκπτωση εκ του αξιώματος της Κυβέρνησης όλου του Υπουργικού Συμβουλίου και η άμεση προσαγωγή τους σε δίκη, με την κατηγορία της Εσχάτης Προδοσίας.

Αποτελεί Συνταγματικό δικαίωμα των Πολιτών, όταν η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή ή τρομοκρατία ή ασκείται σε βάρος της χώρας καθεστώς δουλείας ή εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων ή παραίτησης από κάθε νομικό δικαίωμα υπεράσπισης της, να προβαίνουν σε πράξεις υπεράσπισης, αντίστασης ( ακόμη και ένοπλης) και αποκατάστασης της Δημοκρατίας και της υπερηφάνειας της χώρας.


Το Συνταγματικό δικαίωμα των Πολιτών, αποτελεί υποχρεωτικό καθήκον των Δικαστών και του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Περιμένω να δω την αντίδραση του Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Παπούλια, καθώς και τις αντιδράσεις των Προέδρων του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Περιμένω να δω τις αντιδράσεις του Προέδρου της Βουλής και όσων διατείνονται εκ των Βουλευτών για τα Πατριωτικά τους ένστικτα, αισθήματα και τις υποχρεώσεις τους στο όρκο που έδωσαν και στον λόγο για τον οποίο εκλέχθηκαν ως αντιπρόσωποι του Ελληνικού Λαού.

ΟΙ ΕΣΧΑΤΟΙ, ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ

http://go2.wordpress.com/?id=725X1342&site=olympiada.wordpress.com&url=http%3A%2F%2Fexomatiakaivlepo.wordpress.com%2F&sref=http%3A%2F%2Folympia.gr%2F



Διαβάστε τι διεμήφθη σήμερα στην ενημέρωση πολιτικών συντακτών για την σύμβαση που έχουμε υπογράψει με την τρόικα.




ΚΑΛΑΡΡΥΤΗΣ: Κύριε Εκπρόσωπε, το περιοδικό “Επίκαιρα” παρουσιάζει σήμερα τη σύμβαση που έχει υπογραφεί μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της τρόικας. Στη σύμβαση, μεταξύ άλλων, υπάρχουν παράγραφοι οι οποίες αναφέρουν ότι η Ελλάδα, η κυβέρνηση παραιτείται από κάθε ασυλία, όσον αφορά τη δυνατότητα νομικής προσφυγής της ή νομικής άμυνάς της έναντι τυχόν αξιώσεων των δανειστών, ακόμη και από ασυλία που απορρέει από την εθνική κυριαρχία ή από την κυριότητα επί περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Έχει παραχωρηθεί η εθνική κυριαρχία στους δανειστές και όσον αφορά εθνικές γαίες και όσον αφορά κεφάλαια και πλουτοπαραγωγικές πηγές;

ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Όπως γνωρίζουμε το μνημόνιο αποτελεί μια δανειακή σύμβαση, ανάμεσα στη χώρα μας και στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και όπως κάθε τέτοιου είδους δανειακή σύμβαση έχει και συγκεκριμένους όρους, που πρέπει να διασφαλίζουν και τους δανειστές και τους οφειλέτες. Στο πλαίσιο αυτό είναι και οι όροι που υπάρχουν στο μνημόνιο.

ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ: Δηλαδή, εκχωρείτε τη δημόσια περιουσία στους δανειστές.

ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Καμία εκχώρηση δημόσιας περιουσίας δεν γίνεται στο μνημόνιο. Ευνόητο είναι, όμως, ότι και αυτοί που μας δανείζουν πρέπει να έχουν τις διασφαλίσεις τους και τις εγγυήσεις τους, όπως συμβαίνει σε κάθε δάνειο. Και ας μην ξεχνάμε ότι και μόνο, το ότι υπάρχει αυτή η δανειακή σύμβαση και η χώρα μας έχει βγει από την τραγική κατάσταση που βρισκόταν σε επίπεδο οικονομίας, είναι ένα πολύ μεγάλο επίτευγμα.

ΚΑΛΑΡΡΥΤΗΣ: Γιατί, όμως, παραιτήθηκε η χώρα από τη δυνατότητα έστω νομικής άμυνάς της; Αν ου μη γένοιτο -κανείς δεν το εύχεται- το πρόγραμμα δεν πετύχει ή κάτι πάει στραβά, δεν θα έχουμε νομική άμυνα. Και επίσης, έχουμε παραιτηθεί και όπως είναι για παράδειγμα η εθνική κυριαρχία. Δεν είναι παρακινδυνευμένο αυτό;

ΠΕΤΑΛΩΤΗΣ: Δεν υπάρχει παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας και φυσικά η νομική άμυνα έχει συγκεκριμένα στάδια και συγκεκριμένα επίπεδα, πολλά από τα οποία δεν απεμπολούμε, ακόμη και με τη βούληση των δύο μερών. Γι` αυτό, δεν θα πρέπει να ισοπεδώνουμε και δεν θα πρέπει να υπερβάλουμε. Η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει πάρα πολύ καλά, πώς θα προστατεύσει τα δικαιώματά της, τα δικαιώματα του Έλληνα πολίτη και το έχει κάνει με τον καλύτερο τρόπο, μέσα από την υπογραφή αυτού του μνημονίου.



Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Το ΠΑΣΟΚ υπόσχεται πως με τα σωσίβια του ΔΝΤ και της Ευρωτρόικας δεν θα πτωχεύσει η Χώρα.

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΑΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΟΤΑΝ ΨΗΦΙΖΕΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΤΟΥ

Το 41% επενδυτών και αναλυτών στις ΗΠΑ εκτιμά ότι η Ελλάδα θα εγκαταλείψει την ευρωζώνη

http://troktiko.blogspot.com/2010/06/41.html
Η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει το ευρώ, σύμφωνα με το 41% των επενδυτών και οικονομικών αναλυτών που ρωτήθηκαν σχετικά σε δημοσκόπηση, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύει σήμερα το αμερικανικό οικονομικό ειδησεογραφικό δίκτυο Bloomberg...
Στην ερώτηση αν η χώρα θα εγκαταλείψει την ευρωζώνη, το 24% απάντησε ότι είναι "πολύ πιθανό", το 17% "αρκετά πιθανό", έναντι 23% που το θεωρεί "λίγο πιθανό" και 34% που πιστεύει ότι είναι "απίθανο".

Η χώρα που απειλείται περισσότερο μετά την Ελλάδα, σύμφωνα με τους ερωτηθέντες, είναι η Πορτογαλία (με την εκδοχή να εγκαταλείψει την ευρωζώνη "πολύ πιθανή" κατά το 6% και "αρκετά πιθανή" σύμφωνα με το 14%). Ακολουθεί η Ισπανία, με το 5% των ερωτηθέντων να κρίνει "πολύ πιθανή" την αποχώρηση της χώρας από το ευρώ και το 10% "αρκετά πιθανή". Τέλος για την Ιρλανδία, οι ερωτηθέντες σε ποσοστό 3% θεωρούν "πολύ πιθανό" να αποχωρήσει η χώρα από το ευρώ και σε ποσοστό 8% "αρκετά πιθανό".

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ)

ΣΥΡΙΖΑ Απαρτίζεται από τις συνιστώσες: ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, Κόκκινο, ΔΕΑ (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά), ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας), ΔΗΚΚΙ (Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα), ΑΚΟΑ (Ανανεωτική Κομμουνιστική και Οικολογική Αριστερά), ΚΕΔΑ (κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς), ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΞΕΚΙΝΗΜΑ, ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, Ομάδα ΡΟΖΑ, ΑΠΟ (Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα)

ΚΚΕ (μ-λ)
ΜΛ-ΚΚΕ
ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή). Περιλαμβάνει τις οργανώσεις ΑΚΟΣ (Αυτόνομη Κομμουνιστική Οργάνωση Σερρών), ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΕΚΚΕ, Κομμουνιστική Ανανέωση, ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα), νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Οικολόγοι Εναλλακτικοί, ΟΚΔΕ- Σπάρτακος, ΣΕΚ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα)
Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ Τροτσκιστές)
ΟΑΚΚΕ (Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ)
ΟΚΔΕ - Εργατική Πάλη
ΑΣΚΕ (Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας)
......................................................................................................................
Υπάρχουν δύο κρίσιμα ερωτήματα πάνω στα οποία τοποθετείται ο Ελληνικός Λαός, σε σχέση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, το δικό του και της χώρας σε ευθεία αντιστοιχία με το πολιτικό σύστημα και τις δυνάμεις που το εκπροσωπούν.

Από την μια έχουμε μια πολιτικό-ιδεολογική φατρία δυνάμεων που διαμόρφωσαν, οργάνωσαν, οικοδόμησαν και λειτουργούν ένα πολιτικό – ιδεολογικό σύστημα εξουσιών και δομών, με ταξική καταγωγή και διαίρεση, που γεννά μια αλληλουχία αναγκών καπιταλιστικοποιημένου αποικιοκρατισμού, που εμφανίζεται τόσο σαν απαίτηση του Κράτους εναντίον της Κοινωνίας, όσο και σαν απαίτηση των οικονομικό-πολιτικών φατριών που συγκροτούνται είτε ως κρατικές δυνάμεις του εξωτερικού είτε ως οικονομικά τράστ διεθνών οργανισμών και πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Από την άλλη έχουμε μια πολύ-ανησυχούσα, υπέρ-σκεπτόμενη, αυθαίρετων ερμηνειών και δημιουργίας παραδοχών Αριστερά, που ενώ καταγγέλλει και ενοχοποιεί τις φατρίες των πολιτικό-ιδεολογικών δυνάμεων όπως τις προανέφερα, αρνείται ταυτόχρονα να απεμπλακεί από ιδεολογήματα και απολυταρχικές αγκυλώσεις, που αποτελούν την μηχανή παραγωγής φυγοκεντρικών δυνάμεων, πολυδιάσπασης και αυθεντικών ερμηνειών της ύπαρξής της, τόσο σε σχέση με την πρωτογενή της δημιουργία, όσο και με την σε σημερινές συνθήκες αυτογνωσία της θέσης της σε ευθεία αντιστοιχία με τον Λαό και τα προβλήματα, με το παρόν και το μέλλον των κοινωνιών, των κρατών, των ατόμων και της ίδιας της Αριστεράς.

Οι διαφωνίες και πολυδιασπάσεις δεν εντάσσονται σε μια διαδικασία αμφισβήτησης του πρωτοπλάσματός της, δηλαδή των θεωριών όπως διαμορφώθηκαν ως πρωτόπλασμα γέννησης της Αριστεράς, αλλά στην ερμηνεία του πρωτοπλάσματος, θεωρώντας το θεϊκό και αμόλυντο και μη αμφισβητήσιμο επί ποινής.

Ακόμη και οι νέο-μαρξιστικές οικονομικές θεωρίες, παίζουν ένα συμπληρωματικό ρόλο μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις κριτικής όσων θεωριών πραγματώθηκαν σε σχέση με την εξέλιξη του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, της ανάπτυξης και της υπανάπτυξης κοινωνιών και οικονομιών, χωρίς να θέτουν σε αμφισβήτηση βασικά στοιχεία του πρωτοπλάσματος.

Δεν λέω ότι κατ’ ανάγκη, ό,τι γέννησε το πρωτόπλασμα και όπως αυτό γέννησε της Αριστερά, πάτησε σε βάση κινούμενης άμμου, αλλά εξ όσων έχουν πραγματωθεί και όπως εξελίσσεται ο Ιμπεριαλισμός καθώς και ο εκτοπισμός της Αριστεράς από τις κοινωνίες, το πρωτόπλασμα μάλλον εδράζεται σε κινούμενη άμμο.

Μια κίνηση που θα μπορούσε να διαμορφώσει μια Ανανεωτική Αριστερά, θα είχε αξία αν επανατοποθετούσε το πρωτόπλασμα στο ακτινογραφικό μηχάνημα των κοινωνιών και των κρατών, της ιμπεριαλιστικής επέκτασης και των νέο-μοντέρνων θεωριών ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης, διαμορφώνοντας το καινούργιο μέσα από την διατύπωση μια καινούργιας ουτοπίας.

Μια τέτοια Αριστερά, έχει να αντιπαλέψει τόσο την παρελθοντολογική Αριστερά, που εκπροσωπούν οι παραπάνω διαιρέσεις της, όσο και τις νέες τάσεις σοσιαλδημοκρατίας όπως αυτές έχουν εξελιχθεί τόσο σε Ευρωπαϊκό όσο και παγκόσμιο επίπεδο.

Θα είχε αξία αν η συσσώρευση εμπειρίας και γνώσης των Αριστερών στελεχών που αποσχίζονται από κόμματα ή κινήσεις που αναφέρονται είτε στην παρελθοντολογική Κομμουνιστική Αριστερά, είτε στην παρελθοντολογική και εκσυγχρονισμένη Σοσιαλδημοκρατία, συμπυκνώνονταν σε μια δύναμη ανατροπών, ακτινογράφησης του πρωτοπλάσματος και δημιουργίας μιας νέας θεωρίας και μιας νέας Ουτοπίας.

Σε μια τέτοια πορεία, προφανώς το μέγιστο δυναμικό των αριστερών, των σκεπτόμενων, των ριζοσπαστών θα μπορούσε να αποτελέσει την δύναμη διεξόδου από τα τείχη απελπισίας και τρομοκρατίας που μέσα σε αυτά ζει, εργάζεται, και αναπαράγεται ο λαός.

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

*Αφιξη κρουαζιερόπλοιου "ΖΕΝΙΘ" στον Πειραιά - Υποδοχή τουριστών από εμπόρους - Κινητοποιήσεις από ΠΝΟ

*   Η ΠΝΟ έχει ανακοινώσει: «Και αυτή η κινητοποίησή μας αποτελεί συνέχεια προηγούμενων κινητοποιήσεων της Ομοσπονδίας για την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων των Ελλήνων ναυτεργατών, με πρώτο και κορυφαίο την διασφάλιση των θέσεων εργασίας τους».
*   Η πλοιοκτήτρια εταιρεία του Zenith έχει προειδοποιήσει ότι εάν υπάρξει πρόβλημα στον κατάπλου του κρουαζιερόπλοιου ή παρεμποδιστεί η επιβίβαση και αποβίβαση τουριστών, τότε το κρουαζιερόπλοιο θα εγκαταλείψει το λιμάνι του Πειραιά.......

*    «Οι επαγγελματίες του τουρισμού και οι έμποροι θρηνούν κάθε μέρα σημαντικές απώλειες, βλέποντας να αίρεται το καμποτάζ... που μένει!», τονίζει το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδας και επισημαίνει ότι «η θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής παραμονής των επισκεπτών-επιβατών κρουαζιέρας στη χώρα μας για τουλάχιστον 72 ώρες, θυμίζει ρυθμίσεις άλλων εποχών και λογικές αναχρονιστικές».

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τι είναι το Καμποτάζ

O όρος Καμποτάζ είναι σχετικά παλιός και είναι γαλλικής καταγωγής και αναφέρεται στις θαλάσσιες μεταφορές. Σαν ναυτικός, λοιπόν, όρος, εννοεί ότι χωρίς τη χορήγηση του προνομίου του Καμποτάζ, ένα ξένο πλοίο δεν μπορεί να μεταφέρει επιβάτες ή εμπορεύματα που επιβιβάστηκαν (φορτώθηκαν) από ένα λιμάνι σε ένα άλλο στην ίδια χώρα.

Υπάρχουν δύο τύποι ναυτιλιακού καμποτάζ. Το μικρό καμποτάζ συνεπάγεται εμπορικές συναλλαγές ανάμεσα σε δύο λιμάνια της ίδιας ακτής μιας χώρας. Το μεγάλο καμποτάζ συνεπάγεται εμπορικές συναλλαγές που αρχίζουν και τελειώνουν σε διαφορετικές ακτές της ίδιας χώρας.

Ο Κανονισμός 3577/92 με τον οποίο καταργείται το Καμποτάζ, το δικαίωμα δηλαδή εκμετάλλευσης των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών από πλοία ελληνικής σημαίας και ελληνικής πλοιοκτησίας, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, διευκολύνει του τουριστικούς και εφοπλιστικούς επιχειρηματίες, οι οποίοι μπορούν να χρησιμοποιούν ξένες επιχειρήσεις ή ναυλώνοντας με ξένη σημαία κρουαζιερόπλοια να προκαλούν αθέμιτο ανταγωνισμό σε ντόπιες πλοιοκτητικές εταιρείες κρουαζιέρας.

Η άρση του Καμποτάζ, εντάσσεται στα πλαίσια της πολιτικής απελευθέρωσης "κλειστών" επαγγελμάτων, στο όνομα μια δήθεν ανταγωνιστικότητας που εκτοπίζει απο την αγορά και την παραγωγή κεφαλαίων Ελληνικές επιχειρήσεις, εισάγοντας δικαιώματα ξένων επιχειρήσεων σε βάρος της εθνικής οικονομίας αντί πινακίου φακής.

Ένα κρουαζιερόπλοιο είναι μια πλωτή πολιτεία. Κατά μέσον όρο ένα κρουαζιερόπλοιο μεταφέρει περί τους 2.000-2.500 επιβάτες σε κάθε ταξίδι του, ενώ την ίδια ώρα απασχολεί επί του πλοίου τουλάχιστον 1.000 ανθρώπους σε κάθε ειδικότητα που απαιτείται για να λειτουργήσει αυτή η μικρή πολιτεία.
Με τη άρση του καμποτάζ, οι Έλληνες ναυτικοί φοβούνται ότι θα οδηγηθεί η απασχόληση στην απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας που σήμερα εργάζονται υποχρεωτικά Ελληνες, αφού έτσι ορίζει η κείμενη νομοθεσία για εκείνους που έχουν υψωμένη τη γαλανόλευκη.
Οι διαχειριστές κρουαζιεροπλοίων θεωρούν ότι η άρση του καμποτάζ που δεν θα συνοδεύεται από απελευθέρωση των σχέσεων εργασίας με τους Έλληνες ναυτικούς θα δημιουργήσει σοβαρό ανταγωνιστικό έλλειμμα σε βάρος τους σε σχέση με τα κρουαζιερόπλοια υπό σημαίες τρίτων χωρών.

Το προνόμιο του καμποτάζ που ισχύει στην Ελλάδα προβλέπει ότι τα κρουαζιερόπλοια τα οποία έχουν υψωμένες σημαίες τρίτων χωρών εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορούν να παραλάβουν και να αποβιβάσουν έναν επιβάτη-τουρίστα στο ίδιο λιμάνι εντός της ελληνικής επικράτειας. Εφ' όσον σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Λιμένα Πειραιά, κατά τη διάρκεια του 2007 από την Ελλάδα διακινήθηκαν περισσότεροι από 986.000 επιβάτες κρουαζιεροπλοίων, θα μπορούσε να είναι διπλάσιος ο αριθμός των επιβατών - τουριστών αν μπορούσαν να επιστρέψουν στον Πειραιά, και δεν ίσχυε το Καμπταζ.
Ταυτόχρονα όμως οι μη Κοινοτικές Χώρες δεν μπορούν να δημιουργήσουν έδρα του τον Πειραιά και επομένως περιορίζουν την δραστηριότητά τους επι Ελληνικού εδάφους.

Η λύση που αποφάσισε η Κυβέρνηση, η λύση δηλαδή Κυβέρνησης Ν.Δ., έστω και εάν προβλέπει υποχρεωτικό ελλιμενισμό 6 ωρών ανά προορισμό και απασχόληση Ελλήνων ναυτικών, ουσιαστικά κινείται τόσο εκτός συμφερόντων Ελληνικών, όσο - και καθόλου δεν με νοιάζει- εκτός συμφερόντων Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κατά βάση οι ωφελημένοι εξ αυτών, είναι οι Αμερικανοί διαχειριστές κρουαζιερόπλοιων και γενικώς οι μη κοινοτικοί.

Τα έσοδα του Κράτους μακροπρόθεσμα δεν ταυτίζονται με τα οφέλη της Ελληνικής κοινωνίας και ειδικά με τα συμφέροντα των εργαζομένων, όταν απεναντίας, τα προσδοκόμενα οφέλη δημιουργούνται για τις Ελληνικές τουριστικές επιχειρήσεις, επιχειρήσεις τουριστικών ειδών, ξενοδοχειακών μονάδων, από την εισαγωγή ανταγωνιστικών εργασιακών σχέσεων σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων των Ελλήνων ναυτικών.

Παράλληλα, ο αριθμός των Ελλήνων ναυτικών που θα απασχολούνται στα Κρουαζιερόπλοια, σε σχέση με την υποχρεωτικότητα της Ελληνικής νομοθεσίας για τα υπό Ελληνική σημαία, δεν καθορίζεται με τον ίδιο νόμο ως προς την υποχρεωτικότητα του νομικού καθεστώτος, αλλά επιτρέπει τον "διακανονισμό" ανάμεσα στην ΠΝΟ και τις εκμεταλλεύτριες εταιρείες κρουαζιεροπλοίων.

Αυτό σημαίνει, ότι κρίνεται ασύμφορη η Ελληνική σημαία και εκτοπίζεται από την αγορά η Ελληνική ιδιοκτησία, η οποία και θα απαιτήσει την εφαρμογή της ελαστικότητας του νόμου που πρόκειται να ψηφιστεί παρέχοντας το δικαίωμα της μη εφαρμογής της υπάρχουσας νομοθεσίας, στα πλαίσια της υγιούς ανταγωνιστικότητας αφού πλέον δεν λειτουργεί ο προστατευτισμός του Καμποτάζ.

Θα περίμενε κανείς, ο αφελής ΠΑΣΟΚος, ο αφελής που εξακολουθεί να πιστεύει στον "Πατριωτισμό" της Ελληνικής Κυβέρνησης, αντί να γίνει θύμα το Κράτος στην ανάγκη του αμφιλεγόμενου 1δις ευρώ που προσδοκάται, απο souvlaki, mozakas και τουριστικά μπιχλιμίδια ευτελούς αξίας,    να επιφέρει μια τροποποίηση στο καμποτάζ για τις μη κοινοτικές χώρες, παρέχοντας την δυνατότητα έδρας στον Πειραιά μέσω καθεστώτος σύστασης συνεταιριστικής επιχείρησης των υπό Ελληνική σημαία και ιδιοκτησία συμφερόντων με τα ξένα επενδυτικά κεφάλαια, οριοθετώντας τα ποσοστά συμμετοχής κατά 1% υπέρ των Ελληνικών ναυτιλιακών επιχειρήσεων.

Αλλά η Κυβέρνηση, προσχωρώντας στην ταξική επιλογή της προκατόχου της, κυβέρνησης της Ν.Δ., προφανώς αποφάσισε πως τα συμφέροντα της Ελληνικής οικονομίας και του Κράτους πρέπει να υποταχθούν στα συμφέροντα των εμπόρων και επιχειρηματιών του τουρισμού, που ο πατριωτισμός τους εξαντλείται μέσα στην τσέπη τους. 

Τουρισμός δεν σημαίνει υποτέλεια του Κράτους και της Κοινωνίας, στα ντόπια και ξένα συμφέροντα.




Το νομοσχέδιο στη Διυπουργική

Προβλέπεται πως όλες οι εταιρείες θα δεσμεύονται ότι θα προσλαμβάνουν Έλληνες ναυτικούς, για τους οποίους θα ισχύει το ελληνικό Δίκαιο σε ό,τι αφορά τους όρους απασχόλησης και ασφάλισής τους, ενώ θα ισχύει και ειδικό τέλος ανά επιβάτη με το οποίο θα χρηματοδοτείται ένας νέος οργανισμός απασχόλησης ναυτεργατικού δυναμικού.

Το σχέδιο νόμου προβλέπει ότι οι πλοιοκτήτριες εταιρείες, προκειμένου να εκτελούν πλόες στην Ελλάδα με πλοία μεταφορικής ικανότητας άνω των 49 επιβατών, θα υπογράφουν σύμβαση τριετούς διάρκειας με το Ελληνικό Δημόσιο, βάσει της οποίας θα δεσμεύονται:

Για ελάχιστο πλου τουλάχιστον 72 ωρών.
Προσέγγιση τουλάχιστον τριών ελληνικών λιμανιών.
Παραμονή τουλάχιστον έξι ωρών σε κάθε ελληνικό λιμάνι.
 
(πηγές: ιντερνετικές εφημερίδες ΒΗΜΑ και ΕΘΝΟΣ)

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Πάντα είναι επίκαιρο και όποιος το διαβάζει κάτι έχει να κερδίσει.

Το παρακάτω έχει δημοσιευθεί στο internet πριν τέσσερεις μήνες απο κάποιο στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας.
Είναι χρήσιμο να το διαβάσει κάθε ένας που προτείνει για τους άλλους μέτρα για την οικονομία.
Αλλά χρήσιμο είναι και για καθένα που που ακούει τους άλλους να του λένε τι πρέπει να γίνει, για το παρών και το αύριο.


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική Αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη.

Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε .. Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες.

Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού-15 000 παγκοσμίως

Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του. Ο πρόεδρος μας δεν μιλούσε. Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος.

Όταν τελειώσαμε ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει.

Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο ποιο σωστά μπορώ διότι οι αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.

«Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστάσιου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που, χρωστάει και κοιτάει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και αν και λίγα του είναι αρκετά. Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλεία του να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών.
Τι θα πει στα παιδιά του ..τι θα πει στην γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του.
Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου............σε ένα σχέδιο που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων.
ΑΛΛΑ την ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες του και εάν δεν κάνω κάτι τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.
Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειώνουν τα ετήσια έξοδα 135.000.000 δολάρια.

Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο:
Ελάττωση του μισθού μου - 75%
Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων - 50%
Ελάττωση γενικών διευθυντών - 40%
Κλπ. κλπ.
Καμία απόλυση. Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα ».

Σηκώθηκε και έφυγε ... όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο:
«κρίμα που θα παίξετε Γκολφ μονό τρεις φόρες αντί για έξι παιδιά».

Περάσαμε την θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής ήταν 147 δολάρια από 7,5 δολάρια το 1980 πριν αρχίσει η κρίση.  Α, ναι είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ 'το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του.

Το 1992 στο τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότηση του-και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες - τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν

«Ακουστέ μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα. Ήμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες η 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία.
Και κανείς μα κανείς ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος. Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη.
Ενώ εσείς που ήσασταν διπλά μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα καίγατε τίποτα γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις.
Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα .. και εργοστάσια καίει».

Σήμερα ζωγραφίζει στο Σαν Φρανσίσκο και είναι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας (άτυπη συνάντηση κάθε 8 εβδομάδες) του Ομπάμα .

Γιατί το έγραψα ?
Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στη τηλεόραση / ράδιο και να μιλούν
για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ),
ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ)
αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ) ..

Όλα αυτά χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα Φυσικά είναι για τις αλλαγές - ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν Δεν έχουν τίποτα να χάσουν διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ. Έτσι θα είναι όχι μονό προστατευμένοι αλλά η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ (σας θυμίζει κάτι αυτό) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους.

Λοιπόν νάνοι της νοημοσύνης έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεφτόμενοι,
Έτσι δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε, όταν όμορφα εργοστάσια, αρχίσουν να καίγονται όμορφα. ΠΑΝΤΟΥ…

Τα ψέματα και οι αλήθειες για το χρέος

Δημήτρης Καζάκης,Οικονομολόγος Αναλυτής

Η χρεωκοπία της χώρας είναι δεδομένη. Όχι γιατί την επιδιώκουν κάποιοι καταχθόνιοι και σκοτεινοί κερδοσκόποι, αλλά γιατί το κράτος και η οικονομία της χώρας δεν μπορεί πια να σηκώσει το βάρος της εξυπηρέτησης των δανείων. Αυτή είναι η αλήθεια που κρύβεται συστηματικά από τον ελληνικό λαό.

Ο κ. Παπανδρέου μιλώντας στη 8η Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ στις 20/3, διαβεβαίωνε: «Να είναι όλοι βέβαιοι, να είναι ακόμα πιο βέβαιοι οι διάφοροι καλοθελητές, που καθημερινά διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις για τη χώρα μας, με προφανείς σκοπιμότητες: Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει. Δεν θα την αφήσουμε να χρεοκοπήσει.»
Η δήλωση αυτή μοιάζει εξαιρετικά με μια άλλη ιστορική δήλωση, του Ελευθερίου Βενιζέλου, όταν σε διάγγελμά του προς τον Ελληνικό λαό στις 27 Σεπτεμβρίου 1931, διαβεβαίωνε κι αυτός: «Δίδω προς τον ελληνικόν λαόν την προσωπική διαβεβαίωσιν, ότι έχω απόλυτον την πεποίθησιν ότι ημπορούμεν να διατηρήσουμεν την ακεραιότητα του εθνικού μας νομίσματος και να αποφύγωμεν επομένως τας συμφοράς που θα επακολούθουν την ανατροπήν της σταθεροποιήσεως.»

Την εποχή εκείνη είχαν ανακαλύψει μια άλλη νομισματική πανάκεια για τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, την οποία αντί για ευρώ ονόμαζαν χρυσή δραχμή. Για να στηριχθεί το «ισχυρό νόμισμα» της Ελλάδας που ήταν κλειδωμένο με την χρυσή Αγγλική λίρα, ξεπουλήθηκε κυριολεκτικά το σύμπαν. Όλες οι υποδομές της χώρας δόθηκαν σε ξένες εταιρείες (Ούλεν, Πάουερς, κλπ.) ενώ η χρυσή δραχμή χρηματοδοτήθηκε αδρά με πληθώρα δανείων.
Για να στηριχθεί η χρυσή δραχμή και το πρόγραμμα δημόσιου δανεισμού εφαρμόστηκε σκληρή λιτότητα με την κατάργηση κάθε κοινωνικής δαπάνης. Η μόνη κοινωνική πρόνοια που απέμεινε στη χώρα ήταν τα λαχεία και τα λαϊκά συσσίτια των φιλανθρωπικών σωματείων. Οι εφημερίδες της εποχής δημοσίευαν καθημερινά δεκάδες θανάτους από την πείνα. Το κράτος προκειμένου να συνεχίσει τη στήριξη της χρυσής δραχμής και να πληρώνει τα τοκοχρεωλύσια των δανείων του, έκλεινε τα δημόσια σχολεία, δημοτικά και γυμνάσια και απέλυε δασκάλους και καθηγητές. Το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων κλήθηκε να καταβάλει με τη βία έως και το 50% των αποδοχών του. Πολλοί απʼ αυτούς απολύθηκαν. Απαγορεύτηκε ο συνδικαλισμός στους δημοσίους υπαλλήλους και οι απεργίες στους εργάτες, ενώ οι διαδηλώσεις κηρύχθηκαν παράνομες.

Η Ελλάδα είχε τεθεί υπό διπλή κηδεμονία, όχι μόνο του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε εγκατασταθεί ήδη από το 1898, ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας επί Τρικούπη το 1893 και του ελληνοτουρκικού πολέμου της ντροπής του 1897, αλλά και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας, απαιτούσε να χυθεί αίμα. Οι κυβερνήσεις της χώρας, ως τυφλά και πειθήνια όργανα της κηδεμονίας, εκτελούσαν με υπερβάλλοντα ζήλο τις έξωθεν εντολές. Το αποτέλεσμα μπορεί εύκολα να το φανταστεί κανείς. Λίγους μόνο μήνες μετά από τη διαβεβαίωση του Βενιζέλου η χρυσή δραχμή συντρίφτηκε και η χώρα κήρυξε επίσημα την χρεωκοπία της λόγω αδυναμίας αποπληρωμής των χρεών της. Με το χρεωστάσιο η χώρα παραδόθηκε στο έλεος των δανειστών της. Προκειμένου αυτοί να πάρουν τα λεφτά τους έφεραν ξανά στη χώρα το βασιλιά, που είχε εκδιωχθεί το 1922 και βοήθησαν να ανοίξει ο δρόμος για το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Μεταξά.

Όπως σήμερα, έτσι και τότε, οι λόγοι που οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες έφεραν την ευθύνη για τη χρεωκοπία της χώρας, επικαλούνταν για να δικαιολογηθούν την «ατάσθαλον οικονομικήν πολιτικήν» του κράτους. Κι όπως σήμερα με το ευρώ, έτσι και τότε, κάθε σκέψη για εγκατάλειψη της χρυσής δραχμής ισοδυναμούσε με σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς. Μόνο που οι σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί ήρθαν από την προσπάθεια διάσωσης του «ισχυρού νομίσματος». Προκειμένου λοιπόν να διασωθεί το «ισχυρό νόμισμα» ας πέθαινε η χώρα και ο λαός της.

Μάλιστα, μέχρι και ειδικό ταμείο ιδρύθηκε το 1930 για την στήριξη της δραχμής, ανάλογο με αυτό του κ. Πετσάλνικου σήμερα. Το ταμείο αυτό οργάνωνε δεξιώσεις στα καλά σαλόνια των Αθηνών και καλούσε τις κυρίες του καλού κόσμου να δώσουν κοσμήματα και ότι άλλο πολύτιμο είχαν «δια την εθνικήν υπόθεσιν». Η εξέλιξη ήταν προβλέψιμη. Κάποιοι αετονύχηδες καταχράστηκαν το ταμείο, λίγο πριν κηρυχθεί το επίσημο χρεωστάσιο και κατέφυγαν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής για να ζήσουν τη ζωή τους εις υγείαν των κορόιδων.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Ένα παρόμοιο σκηνικό βλέπουμε να στήνεται και σήμερα προκειμένου να παραδοθεί η χώρα και ο λαός της στο έλεος των δανειστών και των αγορών. Οι ίδιες λογικές, οι ίδιες δικαιολογίες, οι ίδιες πρακτικές, τα ίδια αποτελέσματα. Τι συνέβη όμως και βρεθήκαμε ξανά σαν χώρα σε κατάσταση χρεωκοπίας; Ο πίνακας που παραθέτουμε είναι αποκαλυπτικός. Σύμφωνα μʼ αυτόν οι πληρωμές για τα δάνεια που έχουν συνάψει οι κυβερνήσεις της χώρας εκτινάχθηκαν από 23,8 δις ευρώ το 2000 στα 84,2 δις ευρώ το 2009. Δηλαδή από το 17,4% του ΑΕΠ της χώρας το 2000, στο 35% του ΑΕΠ το 2009! Μπορεί να αντέξει αυτό το βάρος η οικονομία της χώρας; Και βέβαια όχι. Εδώ βρίσκεται το όλο πρόβλημα. Όταν η χώρα έχει φτάσει να ξοδεύει το 140% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού σε εξυπηρέτηση του δανεισμού της, είναι προφανές ότι βρίσκεται σε κατάσταση χρεωκοπίας, είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει, είτε το γνωρίζει, είτε όχι.

Που οφείλεται αυτός ο δανεισμός;
Η συνηθισμένη δικαιολογία είναι το σπάταλο κράτος. Από τον πίνακα όμως βλέπουμε ότι η συμμετοχή των κρατικών ελλειμμάτων στο δημόσιο δανεισμό είναι ασήμαντη. Την τελευταία δεκαετία το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε συνολικά σε εξυπηρέτηση δανείων πάνω από 450 δις ευρώ και δανείστηκε εκ νέου σχεδόν 486 δις ευρώ. Απʼ αυτόν τον νέο δανεισμό μόλις το 3,1% κατά μέσο όρο πήγε στην κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείμματος. Όλα τα υπόλοιπα πήγαν στην αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους.
Ακόμη και για το 2009, όπου το δημόσιο έλλειμμα έφτασε τα 17,1 δις, ο νέος δανεισμός του δημοσίου ξεπέρασε συνολικά τα 85,2 δις ευρώ. Με άλλα λόγια το δημόσιο έλλειμμα συνέβαλε στο νέο δανεισμό του δημοσίου μόνο κατά 20%. Επομένως, προς τι τα μέτρα και η λιτότητα για να περιοριστεί το δημόσιο έλλειμμα; Η αλήθεια είναι ότι όσο κι αν περιορισθεί το δημόσιο έλλειμμα, όσο κι αν σφίξουν το ζωνάρι οι δημόσιοι υπάλληλοι, όσο κι αν περιοριστούν οι κρατικές δαπάνες, όσους φόρους κι αν μαζέψουν οι εισπρακτικοί μηχανισμοί του κράτους, δεν πρόκειται να αναχαιτισθεί το δημόσιο χρέος. Είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση τις καλύτερες δυνατές προβλέψεις το δημόσιο χρέος της χώρας θα εκτιναχθεί έως το 2012 στα 350 δις ευρώ, δηλαδή στο 135% του ΑΕΠ. Πράγμα που σημαίνει ότι η ετήσια εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους θα αγγίξει ή και θα ξεπεράσει το 40% του ΑΕΠ. Κι όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι όλα τα μέτρα της κυβέρνησης θα αποδώσουν τα αναμενόμενα. Πράγμα φυσικά πολύ αμφίβολο.
Γιατί η κυβέρνηση που διαρρηγνύει υποκριτικά τα ιμάτιά της για τους μισθούς και τις συντάξεις που πληρώνει το δημόσιο, δεν λέει κουβέντα για τον φόρο αίματος που πληρώνει η χώρα στους δανειστές της; Για λόγους σύγκρισης και μόνο, αξίζει να σημειώσουμε ότι το σύνολο των αμοιβών και συντάξεων που πληρώνει το κράτος στους δημόσιους υπαλλήλους ανήλθε το 2009 στα 25,5 δις ευρώ, δηλαδή στο 10,6% του ΑΕΠ της χώρας. Ολόκληρο το ποσό αυτό φτάνει μόλις στο 31% του συνόλου των εξόδων για την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού τον ίδιο χρόνο. Τι περιμένει λοιπόν να αποκομίσει η κυβέρνηση από τη λιτότητα, εκτός από την εξουθένωση των εργαζομένων και της κοινωνίας;

Προς τα πού βαδίζουμε;

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει η επιβάρυνση από την εξυπηρέτηση του χρέους και πόσο ανατροφοδοτεί την έξαρση του δημόσιου χρέους, αρκεί να πούμε το εξής: Την τελευταία δεκαετία (2000-2009) το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε στους δανειστές του πάνω από 450 δις ευρώ. Παρʼ όλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας όχι μόνο δεν συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε την ίδια δεκαετία σχεδόν κατά 155 δις ευρώ! Ενώ τα επόμενα δύο χρόνια, με τις καλύτερες δυνατές προβλέψεις, το ελληνικό δημόσιο θα κληθεί να πληρώσει συνολικά πάνω από 180 δις ευρώ για εξυπηρέτηση ενός διαρκώς αυξανόμενου χρέους. Πώς είναι δυνατό να συνεχιστεί αυτή αιμορραγία χωρίς να οδηγηθεί η χώρα στη διάλυση και η κοινωνία στην απόλυτη ανέχεια;

Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα απʼ όλα ο βρόγχος του δανεισμού και δεν ξεφύγει η χώρα από τη θανάσιμη λαβή που της έχουν εφαρμόσει οι δανειστές της με την συνεπικουρία της ΕΕ. Όσο για το ποιος φταίει για την κατάσταση, δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς τα ελλείμματα στην παραγωγή, το εμπορικό ισοζύγιο, αλλά και την τεράστια διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τέλη του 2009 (με βάση τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του ΔΝΤ) έχουν βγει από την Ελλάδα πάνω από 200 δις δολ. που έχουν τοποθετηθεί σε κάθε είδους κερδοσκοπία (μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κλπ.) του εξωτερικού! Ποιοι τα έβγαλαν από την Ελλάδα; Οι δημόσιοι υπάλληλοι; Κι από πού βγήκαν αυτά; Προφανώς από τη λεηλασία της χώρας, από τα υπερκέρδη των μονοπωλίων, των καρτέλ και των τραστ, που φρόντισαν να διογκώσουν με τις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, των ανοιχτών αγορών και της απορρύθμισης όλες οι κυβερνήσεις.

Μάλιστα, σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, στα τέλη του 2009 υπήρχαν ως καταθέσεις κατοίκων της Ελλάδας σε τράπεζες του εξωτερικού 15 δις ευρώ. Αναλογικά με το οικονομικό μέγεθος της χώρας, η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες με τις περισσότερες καταθέσεις κατοίκων της σε τράπεζες του εξωτερικού. Οι ιδιοκτήτες αυτών των λογαριασμών δεν είναι περισσότεροι από 3.000. Αν είχαμε την ευκαιρία να ακτινοσκοπήσουμε τους λογαριασμούς αυτούς θα ανακαλύπταμε την αφρόκρεμα του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου της χώρας. Πρόκειται για μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που δεν της καίγεται καρφί για το τι θα απογίνει η χώρα.

Όταν μιλάμε για κέρδη και υπερκέρδη, αρκεί να πούμε ότι σύμφωνα με τους National Accounts της Eurostat, σε κάθε 1000 ευρώ νέα προϊόντα και υπηρεσίες (δηλαδή προστιθέμενη αξία) που παρήγαγε ετήσια η ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία, τα 560 ευρώ μετατράπηκαν σε επιχειρηματικό κέρδος και μόλις τα 350 σε αποζημίωση των εργαζομένων. Στην ΕΕ η αντίστοιχη κατανομή είναι 360 υπέρ του επιχειρηματικού κέρδους και 550 υπέρ της εργασίας! Η Ελλάδα κατέχει την υψηλότερη θέση μέσα στην ΕΕ ως προς το μερίδιο του προϊόντος της που νέμεται το επιχειρηματικό κέρδος, το οποίο το 2008 (για το οποίο διαθέτουμε στοιχεία) έφτασε στο ύψος ρεκόρ του 59,5%. Πίσω της ακολουθεί η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Ιρλανδία, κοκ.

Το ελληνικό κράτος υπήρξε εξ ιδρύσεώς του σπάταλο, διεφθαρμένο και βαθύτατα παρασιτικό. Κι αυτό γιατί οικοδομήθηκε για να εξυπηρετήσει μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, η οποία το αξιοποίησε για να λεηλατήσει τη χώρα και το λαό της. Ο δανεισμός ήταν εξυπαρχής ένας από τους πιο προσοδοφόρους τρόπους για να χρηματοδοτηθεί αυτή η λεηλασία. Έτσι προέκυψαν και οι απανωτές χρεοκοπίες του ελληνικού κράτους. Υπολογίζεται ότι από τα 170 χρόνια του επίσημου ελληνικού κράτους έως το τέλος του 20ου αιώνα, η χώρα βρέθηκε σε κατάσταση πτώχευσης στα 50 από αυτά. Η τελευταία επίσημη πτώχευση ήταν αυτή του 1932. Και τότε ο λαός ήξερε πολύ καλά ότι οι κυβερνήτες της χώρας που την οδήγησαν στην χρεωκοπία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα σώμα πολιτικών «επαγγελματιών επιδιωκόντων ατομικά συμφέροντα και εξαγοραζομένων υπό των διαφόρων αναδόχων εταιριών, της δωροδοκίας διενεργουμένης δια του εις το Χρηματιστήριον διεξαγομένου παιγνιδίου, όπερ πράκτορες καθωδήγουν εκ των διαδρόμων της βουλής», όπως έγραφε εκείνη την εποχή ο επιφανής ιστορικός Π. Καρολίδης.

Σήμερα βαδίζουμε ολοταχώς προς μια νέα επίσημη πτώχευση. Κι αυτό γιατί φαίνεται αδιανόητο στην κυβέρνηση της χώρας, όπως έγινε και σε ανάλογες εποχές παλιότερα, να αμφισβητήσει την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές και τις διεθνείς αγορές. Φαίνεται αδιανόητο στην κυβέρνηση να προτάξει το συμφέρον της χώρας και του λαού της, έναντι των συμφερόντων των αγορών, των τραπεζών και των ισχυρών της ΕΕ. Κι έτσι όλοι μαζί έχουν δρομολογήσει για τη χώρα μια ακόμη καταστροφική πτώχευση. Το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης είναι το πώς θα τεθεί η χώρα υπό κηδεμονία προκειμένου οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι αγορές να κατασχέσουν και να δημεύσουν ότι μπορούν. Οι συζητήσεις στην ΕΕ, οι κινήσεις της κυβέρνησης και τα πακέτα των μέτρων, αφορούν στην προετοιμασία του εδάφους και στην τελική μορφή που θα πάρει η επίσημη μετατροπή της χώρας σε αποικία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Αυτό θα γίνει υπό την κηδεμονία της ΕΕ, του ΔΝΤ, ή ενός συνδυασμού και των δυό; Θα γίνει με το ευρώ, με την επιστροφή σʼ ένα ελεγχόμενο και πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, ή με την επιβολή διπλού νομίσματος; Όλα αυτά δεν είναι παρά λεπτομέρειες που υπηρετούν την ίδια βασική κατεύθυνση, την ίδια πορεία προς την επίσημη πτώχευση και δήμευση της χώρας.

Δημήτρης Καζάκης



Δείτε επίσης :

1.     Σενάριο καταστροφής και κρατικοποίησης τραπεζών!


2.     Σε ισχύ οι νέες μειώσεις των αποδοχών




Πηγή ειδήσεων: STOPCARTEL

ΜΙΧΑΛΗS ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗS

ΜΙΧΑΛΗS ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗS
ΑΠΕΒΙΩΣΕ 26/5/2009

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ....

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΓΑΤΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ....

ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ ΚΥΡΙΕ.......

Η COSMOTE ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΑ 500 ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ¨ΓΕΡΝΑΝΟΣ¨ ΠΡΟΣ 1.300.000 εκ.ΕΥΡΩ

Ο ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΠΡΟΣ 180 εκ. ΕΥΡΩ

ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ ...... ΣΚΑΝΔΑΛΟ

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑS

ΟΧΙ ΓΙΑ ΜΑS
ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ ΤΗΝ....OIKONOMIA

ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΟΥΜΕ

Η Διεθνής Αμνηστία μαζεύει υπογραφές για την Κ. Κούνεβα

Το ελληνικό τμήμα της Διεθνους Αμνηστίας προώθησε την υπόθεση της Κωνσταντίνας ως international petition.Αυτό σημαίνει ότι θα γίνει συλλογή υπογραφών σε παγκόσμιο επίπεδο προκειμένου να ασκηθούν πιέσεις στις ελληνικές αρχές για απόδοση δικαιοσύνης.Είναι πολύ σημαντικό να συγκεντρωθούν τουλάχιστον 10.000 υπογραφές μέχρι την εργατική Πρωτομαγιά, ημερομηνία που θα παραδοθούν στον Υπουργό Εσωτερικών της Ελλάδας.

http://www.amnesty.org.gr/kouneva.htm
http://g700.blogspot.com/

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΑΛΑΝ ΓΚΡΙΝΣΠΑΝ ( ΠΡΟΕΔΡΟS της ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑS των ΗΠΑ)

Εκανα το λάθος της ζωής μου όταν πίστευα στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς


ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟΙ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΤΟΠΟ;

ΑΓΩΝΑS ΧΩΡΙS ΟΡΟΥS ΚΑΙ ΧΩΡΙS ΑΝΑΣΤΟΛΕS

Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου "γιατί".

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΠΩΛΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΑΣ

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑS

Με αντάλλαγμα 442,5 εκατομμύρια Ευρώ η κυβέρνηση της Δεξιάς, ως κυβέρνηση του μεγάλου καφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης πούλησε τη Διοίκηση (MANAGEMENT)του ΟΤΕ στην κρατική DEUTSCHE TELECOM, πράγμα που σημαίνει το απόλυτο δικαίωμα Διαχείρησης, όχι μόνο των υλικών και άυλων περιουσιακών στοιχείων του ΟΤΕ και των δεκάδων Θυγατρικών του Εταιριών, αλλά και την υποχρέωση του ελληνικού κράτους να παρέχει τηλεπικοινωνιακή ασφάλεια στους Έλληνες και στην ελληνική οικονομία, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη, την ευημερία, την ανεξαρτησία και την ελευθερία του Ελληνικού Λαού. Ο παρακάτω πίνακας είναι ενδεικτικός για το μέγεθος της ζημιάς που προκαλεί στην Ελλάδα το ξεπούλημα του ΟΤΕ, χωρίς να είναι , φυσικά, δυνατό να υπολογιστεί η συνολική ζημιά για τα άυλα περιουσιακά στοιχεία τόσο σε τρέχουσες αξίες, όσο και σε απωλεσθησόμενες αξίες στο βάθος του χρόνου: Με την πώληση του ΟΤΕ και των άλλων Δημόσιων Επιχειρήσεων και Οργανισμών που προηγήθηκαν , αλλά και αυτών που ακολουθούν, πράγματι, ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ.ΑΥΤΑ ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ:1.- OTE,
2.- OTE ESTATE (με τα 2.500 κτίρια ιδιοκτησίας ΟΤΕ, αξίας άνω του 1,6 δις. ευρώ),
3.- COSMOTE,
4.- ΓΕΡΜΑΝΟΣ (στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια),
5.- ΟΤΕΝΕΤ (με τα εμπορικότατα προϊόντα της, conn-x, smile & web κάρτες, θυγατρικές εταιρίες κλπ),
6.- HELLAS SAT (δορυφορικές επικοινωνίες ΟΤΕ),
7.- ΟΤΕ SAT MARITEL (ναυτιλιακές επικοινωνίες ΟΤΕ),
8.- ΟΤΕ GLOBE (διεθνείς επικοινωνίες ΟΤΕ),
9.- ΟΤΕ ΑCADEMY (εκπαιδευτικό κέντρο ΟΤΕ),
10.- ROM TELECOM (Τηλεπικοινωνιακός Οργανισμός Ρουμανίας, στον οποίο ο ΟΤΕ κατέχει το 54%),
11.- COSMOROM (η COSMOTE της Ρουμανίας),
12.- GLOBUL (η COSMOTE της Βουλγαρίας),
13.- COSMOFON (η COSMOTE της FYROM),
14.- AMC (η COSMOTE της Αλβανίας),
15.- TELECOM (o OTE της Σερβίας).
16. τα OTEshops,
17. την INFOTE με τον Χρυσό Οδηγό και τις διαφημίσεις του,
18. την OTEPLUS,
19. την COSMO-ONE,
20. τον ΟΤΕ-International,
21. την ΟΤΕ-Ασφάλιση,
22. την HellasCom,
23. το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ και
24. πουλάνε ακόμα και το όνομα, τη φήμη και την πελατεία, δηλαδή το brand name "ΟΤΕ".
Powered By Blogger