Η Λαϊκή εξουσία, σύμφωνα με τις εξαγγελίες της Γ.Γ. του ΚΚΕ, στις 15 Μαΐου

Βεβαίως όταν έθεσα το ερώτημα : «γιατί οι λαοί δεν αυτοπροσδιορίζονται ως κοινωνία και εξουσία μέσα από την Αριστερά» δεν θα περίμενα να απαντήσει κάποιος, άτομο ή φορέας πολιτικών και ιδεών στην ουσία του ερωτήματος, απλά και μονό διότι η αλλοτρίωση που έχει υποστεί η νόηση κατ’ αρχή και δευτερεύοντος η συνείδηση, έχει μεταλλάξει το άτομο αλλά και την φύση του έτσι ώστε αυτό που δείχνει ως συνέχεια την ιστορικής του διαδρομής, να βρίσκεται στο αντίθετο του.


Η φύση του ανθρώπου ήταν και είναι ιστορικά κατακτητική. Οι ανάγκες του, η αυτοσυντήρηση, η ασφάλεια, η αναπαραγωγή, η τροφή, η γνώση, η προστασία έναντι των καιρικών φαινομένων, η συντροφικότητα και η επικράτησή του πάνω στο φυσικό περιβάλλον που τον περιβάλλει, οδήγησαν το άτομο στην δημιουργία συνθηκών και συμμαχιών κοινότητας και κοινοκτημοσύνης, περισσότερο ως εργαλεία ενεργοποίησης και ισχυροποίησης της κατακτητικής του υπόστασης.

Όσο μεγάλωνε και ρίζωνε η συμμαχία, τόσο ανακάλυπτε το άτομο την δυναμική της αλλά και την εξουσία πάνω στην φύση και στα πράγματα. Ταυτόχρονα όμως, ανακάλυπτε την ανάγκη διαχείρισης της δυναμικής αυτής και την εξουσίας που γεννούσε η φύση ως μέσο κυριαρχίας του.

Το πρώτο εμπόδιο στην επικράτηση του ήταν η κοινοκτημοσύνη που του αφαιρούσε την φυσική του εξέλιξη, δηλαδή του περιόριζε το υποσυνείδητο της φύσης του, όταν το συνειδητό είχε εκπληρωθεί, αν και πάντα ήταν διεκδικήσημο.

Ανακαλύπτοντας εργαλεία που το έκαναν ανταγωνιστικότερο των άλλων πλασμάτων αλλά και του περιβάλλοντός του, διαπίστωσε τον διττό χαρακτήρα, την διττή τους υπόσταση.
Ήταν εργαλεία προστασίας, αλλά και εργαλεία κατάκτησης.
Ήταν εργαλεία άμυνας και ασφάλειας αλλά και εργαλεία εξολόθρευσης των εχθρών του, καθώς και προβολή της υπεροχής του.

Ο πρώτος εχθρός είναι ό,τι εμποδίζει την κάλυψη βασικών του αναγκών. Και αν το εμπόδιο είναι ο ίδιο ο άνθρωπος, τα εργαλεία προστασίας και άμυνας μεταβάλλονται σε μέσα απόκτησης και εξολόθρευσης του εχθρού.

Αλλά η ίδια η απόκτηση δημιουργεί το δίκαιο της κατοχής και της δουλείας όχι μόνο ή περιοριστικά στο είδος απόκτησης αλλά κυρίαρχα στο χώρο που το περιέβαλλε πριν αποκτήσει την ιδιότητα του ως τμήμα κατοχής και δουλείας. Δηλαδή πριν χάσει την ελευθερία του και αποκτήσει την ιδιότητα της ιδιοκτησίας.

Ο χώρος είναι αυτός που γεννά ότι χρειάζεται ο άνθρωπος και αυτός κατέχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα από ότι βρίσκεται μέσα σε αυτόν. Γιατί ό,τι βρίσκεται μέσα στο χώρο, πηγάζει από τον χώρο. Επομένως ο χώρος γεννά και ξαναγεννά το εαυτό του και μέσα από αυτήν την νομοτελειακή του φύση, η αναγέννησή του, παρέχει ό,τι ο άνθρωπος χρειάζεται.

Ο χώρος όμως αποκαλύπτει και μια άλλη φυσική του διάσταση που έμελε να εξελιχθεί σε μια δεύτερη ομοδύναμη και νομοτελειακή συνιστώσα του Είναι του. Η ιδιοκτησία που γεννάται από την φυλάκισή του από τον άνθρωπο του αντιπαραβάλλεται ( προσφέρεται), ως ηγεμονική εξάρτηση.

Ο άνθρωπος εξαρτάτε από τον χώρο, δημιουργεί καθεστώς ιδιοκτησίας- φυλάκιση του χώρου, η ιδιοκτησία καθεστώς δουλείας, η δουλεία παράγει εξουσίες και ο χώρος του προσφέρει τις ηγεμονικές του δυνάμεις.
Είναι δυνάμεις που τον καθιστούν δούλο του χώρου αλλά και εξουσιαστεί του.

Το κεφάλαιο για τον κεφαλαιοκράτη, δεν είναι μόνο μέσο εξουσίας του στα πράγματα, στο άτομο και στην κοινωνία του, αλλά ταυτόχρονα μέσο εξάρτησής του που τον οδηγεί σε υποτακτικό του κέρδους.
Το κέρδος του φέρνει στην επιφάνεια τα βαθύτερα φυσικά του ένστικτα, όπως η κατοχή και επικυριαρχία, και αντιλαμβάνεται κάθε τι ως εμπόδιο, ακόμα και την κοινωνία που τον περιβάλει. Επομένως αναζητώντας της απελευθέρωση του από τα εμπόδια, ή καταστρέφει ή υποτάσσει αυτά με μέσα και μεθόδους που αυτός επιλέγει.

Αυτή η σχέση μεταξύ χώρου και ανθρώπου, πρώτον διαλύει την κοινοκτημοσύνη και δεύτερο απελευθερώνει το υποσυνείδητο του ανθρώπου, όπου μέχρι πριν την στιγμή αυτή, ήταν καταπιεσμένο από το φόβο και την ανασφάλεια.
Δεύτερο, η σχέση αυτή δημιουργεί σχέσεις εξουσίας που ο χώρος προσφέρει και ο άνθρωπος ανταποδίδει.

Ενώ μέχρι χθες ο χώρος τον προστάτευε, του έδινε τροφή, ένδυση, προστατευτισμό, σήμερα του παρέχει εκείνο το στοιχείο που ενώ το είχε, ο άνθρωπος το ανακάλυψε εκ των υστέρων. Δηλαδή την εξουσία πάνω στην γέννηση, στην ανάπτυξη, στην παραγωγή και στην διαδικασία γέννηση-θάνατος-γέννηση.

Το άτομο από την πλευρά του, υποτάσσοντας τον χώρο και ιδιοποιούμενος ως «δικαιούχος» πλέον όλες τις ιδιότητες και τα ευρήματα του χώρου, επιστρέφει στον χώρο την εξουσία του, αλλά πλέον ως ιδιοκτησιακή εξουσία. Δηλαδή ο χώρος παράγει εξουσία μέσω του ιδιοκτήτη του.

Η κοινότητα που επέτρεψε, που διευκόλυνε, που ισχυροποίησε την δυνατότητα φυλάκισης-κατάκτησης του χώρου και η κοινοκτημοσύνη που διέστειλε την φύση του χώρου αποκαλύπτοντας τις βαθύτερες δυνάμεις του, αποτελούν τώρα, στην εξέλιξή τους, τα νέα εργαλεία που το άτομο έχει ανάγκη για να επικρατήσει πάνω στην φύση που τον περιβάλλει, αλλά και να εξωτερικεύσει την δική του φύση.

Αλλά τώρα μπαίνει το ερώτημα, τι απέγινε η κοινότητα που περιέβαλλε το άτομο σε σχέση με τον χώρο;
Το ερώτημα έχει απαντηθεί ιστορικά από την γέννηση του Κράτους.

Το Κράτος όμως δεν αποτελεί φυσική εξέλιξη της κοινότητας αλλά τεχνητή διαίρεση της, όταν η αποκάλυψη της εξουσίας που υπέκρυπτε ο χώρος, μετά την κατάκτησή του, αποτέλεσε αιτία επικράτησης του ατόμου πάνω στην κοινότητα.
Η διαίρεση της κοινότητας, στο επίπεδο του Κράτους δημιούργησε υποδιαιρέσεις, αλλά και μια εξάρτηση των υποδιαιρέσεων που λειτουργούσε και λειτουργεί αμφίδρομα.

Π.Χ. , η απώλεια της ελευθερίας του ατόμου εξ αιτίας της ήττας του από το έτερο άτομο πάνω στην ίδια διαδικασία απόκτησης του χώρου και των πλεονεκτημάτων που ο χώρος κατέχει, το μεταβάλλει σε δούλο ή υποτακτικό ή εργάτη, παρέχοντας του όμως την εξουσία να οριοθετεί και να αναδεικνύει τον εξουσιαστή και τον ιδιοκτήτη του. Γιατί το άτομο από την στιγμή που χάνει της ισοτιμία του σε σχέση με το έτερο άτομο, χάνει και την ιδιοκτησία της αυτοτέλειάς του καθώς επίσης και την εξουσία πάνω σε ότι το περιβάλλει.

Επιπλέον το ανελεύθερο άτομο εκτός της απώλεια της πρωτογενούς ιδιοκτησία του, δηλαδή της αυτοδιάθεσης του και της κυριαρχίας της αυτοτέλειας του, παρέχει στον ιδιοκτήτη ή εργοδότη του μια δευτερογενή ιδιοκτησία, την υπεραξία της δύναμής του.

Το άτομο όντας μέρος του χώρου, από την στιγμή που κατακτά τον χώρο, στην ιδιοκτησία του προστίθεται μαζί με την υπεραξία του και η αξία του χώρου αλλά κι υπεραξία που ο χώρος κατέχει λόγω της φύσης του.

Αυτή λοιπόν η δύναμη του ατόμου, κατά την στιγμή της απώλειας της ελεύθερης αυτοδιάθεσής του ως προς τον χώρο και την κοινότητα ή το Κράτος, προσδίδει στον νέο ιδιοκτήτη του, την υπεραξία κατοχής.

Έτσι λοιπόν, η ιδιοκτησία του χώρου, των μέσων παραγωγής και των συντελεστών – ατόμων, δημιουργούν την υπεραξία πάνω στην πρωτογενή υπεραξία του ατόμου και του χώρου που το περιβάλλει.

Όταν μιλάμε λοιπόν για Λαϊκή εξουσία μέσω του Κράτους, τότε μιλούμε απλώς όχι για την επαναφορά της ελευθερίας στο άτομο και στην δύναμή του, αλλά για την υποταγή του ιδιοκτήτη του χώρου, των μέσων παραγωγής και των συντελεστών-ανελεύθερων ατόμων στο Κράτος, ξεχνώντας βεβαίως το πώς και το γιατί δημιουργήθηκε το Κράτος.

Γιατί, η ελευθερία στο άτομο και στην δύναμή του, δηλαδή η υπεραξία που κατέχει το άτομο, εξακολουθεί να είναι υποταγμένη υπεραξία, αντί όμως στον ιδιώτη ιδιοκτήτη, τώρα στο Κράτος ιδιοκτήτη.
Η Λαϊκή εξουσία, δεν μπορεί να αποτελεί εξουσία όσο θα έχει ιδιοκτήτη, έστω και αν ο ιδιοκτήτης είναι το Κράτος.