ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ χωρίς...... τα ρούχα του

Σ’ αυτήν τη χώρα που μας έλαχε να γεννηθούμε, ότι έρχεται κι ότι δημιουργείται αφήνει πολύ ζωντανά τα αποτυπώματά του, όχι για να μας κάνει σοφότερους αλλά για να μας θυμίζει ότι ανά πάσα στιγμή είναι στην διάθεσή μας, αρκεί να βρεθούμε στην ανάγκη του.


Όταν το 67 η στρατοκρατική χούντα των συνταγματαρχών κατέλυσε τον τύπο δημοκρατίας αυτής της περιόδου, στην επαναφορά της η «Δημοκρατία» δεν κατέλυσε την χούντα.
Αποδόμησε κάποια συστατικά στοιχεία της προηγούμενης περιόδου, ενσωμάτωσε καινούργια και πιο σύγχρονα, αλλά διατήρησε όλα εκείνα που δημιούργησαν την Χούντα όπως επίσης και τις αντιλήψεις που διαμορφώθηκαν εντός της χουντικής περιόδου για τις μεθόδους υπονόμευσης της κοινωνίας, την διαχείρισης του Κράτους, την παραγωγή της εξουσίας, την διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, την δημιουργία και διαχείριση της προπαγάνδας.

Οι θιασώτες του Κράτους – Προτεκτοράτου που δόμησαν τις βασικές αρχές συγκρότησης κράτους, κοινωνίας, άσκησης εξουσιών και δημιουργία θεσμών ως υποστυλώματα της κρατικής αυθαιρεσία πάνω στα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία των κοινωνιών, διαιώνισαν την επικυριαρχία τους ως υποτελείς των πιο βάναυσων ενστίκτων αυτοεπιβεβαίωσης που τους κατέστησε δέσμιους ως υπηρέτες του «οικονομικού πατριωτισμού» και του φαύλου «εθνικισμού» όπως αυτός διαμορφώθηκε και επιβλήθηκε από τα ξένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.

Στυλοβάτες ή και απόρροια αυτού του οικονομικού εθνικιστικού πατριωτισμού, αποτέλεσαν τον μικρομεσαίο και μεγάλο κρατικοδίαιτο έμπορο-βιομηχανικό κεφάλαιο, το οποίο λειτούργησε μαζί με τους πολιτικούς ως μια ομόρρυθμη ομόθυμων δυναστών κάστα εξουσίας.

Αναλόγως δομήθηκε και μια ιδιότυπη «δημοκρατία» που στρίμωξε μέσα της τον απολυταρχισμό, την ξενολαγνεία, τον φασισμό και τον αυτοκρατωρισμό του ενός επί πάντων και όλων.

Αυτό ονομάστηκε κοινοβουλευτικό πολίτευμα, θεοποιήθηκε σε άκρατο βαθμό και διαφυλάσσεται από τα κοινωνικοπολιτικά μπλογκς ως μέσο ύπαρξης τους, ως νομιμοποιητή της εξουσίας και του ρόλου τους, ως εργαλείο υποδούλωσης των κοινωνιών και αποδυνάμωσης τους ατόμου.

Αυτό το βασιλεύων πολίτευμα, του ολιγαρχικού απολυταρχισμού , είναι εκείνο που διορίζει εκ των μετεχόντων την εξουσία στο όνομα του Λαού ( εκλέγει), Πρόεδρο – Γλάστρα και Πρωθυπουργό υπερεξουσιαστή, καθώς η Βουλή υφίσταται για να δικαιολογεί το αμπαλάζ του ολιγαρχικού- απολυταρχικού , που ονομάζεται "Δημοκρατία".

Το κυβερνών κόμμα ασκεί διοικητικές υποχρεώσεις επικύρωσης των αποφάσεων της κυβέρνησης.

Η Κυβέρνηση κατέχει το δικαίωμα της εφαρμογής και της ερμηνείας του Συντάγματος, αλλά και της αναστολής ή της εκποίησης ή της προσαρμογής του στα συμφέροντα που την επέλεξαν ως επιστατεύουσα των κυριαρχικών διακιωμάτων της ξένης και ντόπιας άρχουσας τάξης,

διαθέτει το δικαίωμα να καταθέτει τυπικώς προγραμματικό σχέδιο Κυβερνητικής – Διοικητικής διαχείρισης του Κράτους και των θεσμοθετημένων υποβοηθητικών του εργαλείων ( θεσμοί),

ερμηνεύει το αποτέλεσμα των εκλογικών διαδικασιών σύμφωνα με συγκεκριμένα συμφέρονται που ενίοτε είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από την βούληση και το συμφέρον του Λαού,

«ψηφίζει» νόμους και προϋπολογίζει δαπάνες και έσοδα συμφώνως προς τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που επί τοις πράγμασι εκπροσωπεί και διαχειρίζεται ενοχοποιώντας με κάθε σχέδιο νόμου την κοινωνία που την «εξέλεξε» ως να αποτελεί δικής της η πρωτοβουλία και θέληση, ενώ εκείνη απλώς εφαρμόζει την θέληση του Λαού,

θεωρεί ως κυριαρχικό της δικαίωμα, ότι κατέχει την απόλυτη, καθαρή, διαυγή, κυριολεκτική αλήθεια, την οποία και για την οποία ο λαός είναι ανώριμος να αντιληφθεί και να διαχειριστεί – άλλωστε θα αυτοκυβερνιόταν- την ίδια στιγμή που είναι ώριμος να κυβερνά δια του αντιπροσωπευτικού εκλογικού συστήματος, δηλαδή να εκλέγει Βουλευτές και Κυβέρνηση, παραιτούμενος όμως από τα κυριαρχικά δικαιώματα άσκησης εξουσίας και διακυβέρνησης.

Έτσι με την παραίτηση ( εξαναγκασμός ) από τα εξουσιαστικά – διοικητικά – κυβερνητικά δικαιώματα, ο Λαός αναθέτει στο πλειοψηφών κόμμα, το οποίο σπανίως εκλέγεται από την πλειοψηφία του Λαού, αλλά συνήθως από την μειοψηφία, να ερμηνεύσει, να νομοθετήσει, να συναλλάσετε, να προστατεύσει και να διαχειριστεί το παρόν και το μέλλον κατά πως νομίζει, διατηρώντας ως δικαίωμα του – όταν δεν του το στερούν και αυτό- να κρίνει άπαξ την δράση του πλειοψηφούντος κόμματος που ασκεί κυβερνητική θητεία, μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια.

Το πλειοψηφών κόμμα, το ασκών απολυταρχική Κυβερνητική εξουσία, διατηρεί το δικαίωμα «δια το καλό του Λαού» και της «οικονομίας της χώρας» να ασκεί ως ανώτατος άρχων τα δικαιώματα του ιδιοκτήτης του Κράτους και θεματοφύλακα της νομιμότητας, της κυριαρχίας, της ελευθερίας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της εδαφικής ακεραιότητας και της αυτοδιάθεσης, της προστασίας της κοινής και δημόσιας ιδιοκτησίας, την προστασία των ιδανικών και των συμβόλων του λαού, κατά τρόπο τέτοιο που να δημιουργεί το πλαίσιο προστατευτισμού αναλόγως των πεποιθήσεων της Κυβέρνησης, πεποιθήσεις και πολιτικές που μπορούν να μεταβάλλονται σε αυτό το επίπεδο ακόμα και αν στρέφονται εναντίον του λαού ή της οικονομίας, αφού για κάθε Κυβέρνηση ο απώτερος σκοπός ύπαρξής της είναι το μακροπρόθεσμο καλό του Τόπου, όπως αυτό ορίζεται από το Κυβερνών κόμμα χωρίς να δικαιούται ο Λαός και τα κόμματα της Αντιπολίτευσης να το ορίσουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο, αφού τα δημοψηφίσματα εφαρμόζονται σε ανώτερες κοινωνίες.

Η Αντιπολίτευση παρίσταται για να παρίσταται και για να εργάζεται εξελίσσοντας τα ίδια επιχειρήματα και πολιτικές που θα της είναι χρήσιμες όποτε γίνουν εκλογές να καταστεί Κυβέρνηση στην θέση της Κυβέρνησης.



Ενώ η Ελλάδα που δημιουργήθηκε ως Κράτος «αυτοβούλων», εξελίχθηκε, επέζησε και διατηρήθηκε ως προτεκτοράτο πολιτικοοικονομικών δυνάμεων, το  πολίτευμα που της επιβλήθηκε ήταν εργαλείο διασφάλισης της επικυριαρχίας των ξένων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων πάνω στην χώρα και τον λαό της, χωρίς ποτέ να της παρασχεθεί η δυνατότητας ελεύθερης επιλογής και αυτοδιάθεσης.

Ακόμα και η περίοδος του εμφυλίου, που αυτός καθ’ εαυτός ο εμφύλιος ήταν πράξη επανακαθορισμού της ιδιότητας του Κράτους – Προτεκτοράτου με βίαιο και αιματηρό τρόπο, αν οι Λαϊκές δυνάμεις υπό το ΕΑΜ είχαν επικρατήσει, η ιδιότητα του Κράτους – Προτεκτοράτου δεν θα είχε μεταβληθεί ούτε καταργηθεί, παρά μόνο θα είχε αλλάξει ο «ιδιοκτήτης» του Προτεκτοράτου.


Ότι ακριβώς ζούμε στο σήμερα είναι πανομοιότυπο με το χθες και οι αναλογίες δεν παίζουν κανέναν ρόλο παρά μόνο ως άχρηστες δικαιολογίες.


Η εκάστοτε Κυβέρνηση, ήταν και παραμένει ο κάθε φορά επιλεγμένος έμπιστος επιστάτης του Αφεντικού του Προτεκτοράτου, διατηρώντας δικαιώματα εσωτερικής εξουσίας όταν δεν περιορίζονται ή δεν εκβιάζονται.