OLYMPIAKOS - PAO 2-0 ( 29/11/09)

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΕΙΣΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗΣ ως μέσο αποενοχοποίησης της Ανάπτυξης

Η εισφοροδιαφυγή στα Ασφαλιστικά Ταμεία ( Α.Τ.) και Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης, τροφοδοτείται από δύο βασικούς παράγοντες.

Η δομή των Α.Τ. και Οργανισμών και το Νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τις συναλλαγές εργοδοτών με τα Α.Τ. και Οργανισμούς.

Ιστορικά γνωρίζουμε ότι η ανάπτυξη της Ελληνικής οικονομίας, βασίστηκε σε ένα συγκεντρωτικό σύστημα που ήθελε της πηγές οικονομικής παραγωγής στην στενή περιφέρεια της Πρωτεύουσας, στον Πειραιά, τον Βόλο και την Θεσσαλονίκη.

Όμως όλες οι επιχειρήσεις, ανεξάρτητα την έδρα παραγωγής, η Νομική τους έδρα ήταν η Αθήνα.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός μόνιμου χαρακτήρα, δομικού κέντρου συναλλαγών μεταξύ Κράτους και Επιχειρήσεων, καθώς και Α.Τ. & Οργανισμών με τις Επιχειρήσεις.

Όσο το Κράτος είχε ανάγκη την ανάπτυξη, η ανάπτυξη δημιουργούταν με οποιοδήποτε τίμημα ανεξάρτητα αν η Ανάπτυξη παρουσίαζε μια βιτρίνα οικονομικής ευμάρειας, αλλά που επί της ουσίας γεννούσε την βάση διαφθοράς του Κράτους, των Λειτουργών του και του Επιχειρηματικού Κεφαλαίου.

Το ίδιο το Κράτος, στην προσπάθεια του να εμπεδώσει μια διαρκή ασφάλεια στο επενδεδυμένο κεφάλαιο και να ενθαρρύνει τις επενδύσεις, προχώρησε στην απαλλοτρίωση των αποθεματικών των Α.Τ. και Οργανισμών, κάτι που παρείχε την δυνατότητα διαμόρφωσης μιας ηθικής «νόμιμης» και «προστατευμένης» κλοπής στο επιχειρηματικό και Τραπεζικό Κεφάλαιο.

Όσο το συνδικαλιστικό κίνημα ανέπτυσσε διεισδυτικότητα και αύξανε την δυναμική του, τόσο συμπιεζόταν η Ηθική της «νόμιμης και προστατευμένης κλοπής» των αποθεματικών και των φόρων, τόσο όμως η ηθική αυτή δημιουργούσε ένα εκβιαστικό προς το Κράτος καθεστώς μηχανισμών που προστάτευαν την επιχειρηματικότητα και τους επιχειρηματίες.

Αυτό το καθεστώς νομιμοποιούσε και το διωγμό των συνδικάτων, και τους εκβιασμούς προς τους εργαζόμενους, και την απειλή στην ανέχεια όσων «επαναστατούσαν» στο «προστατευτισμό» του Κράτους, για τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους.

Η αρτηριοσκληρωτική δομή των Α.Τ. και των Οργανισμών που καθοδηγούνταν από την εξουσία που αναπτυσσόταν στην Κεντρική Διοίκηση δημιουργούσε την ανάγκη κεντρικής διαχείρισης και εποπτείας των εσόδων και των δαπανών.

Το αποτέλεσμα ήταν, και παραμένει, τεράστια έσοδα των Α.Τ. και των Οργανισμών να χάνονται, μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων να «κρύβεται» και κεφάλαια «αδήλωτης παραγωγής» να χρησιμοποιούνται στην μεγέθυνση των επιχειρήσεων και στην διασφάλιση των κερδών τους.

Το Κράτος υποβοηθούσε, και υποβοηθά, την φαυλότητα της επιχειρηματικής δράσης, με το αντάλλαγμα της φορολογικής «εντιμότητας» των επιχειρηματιών απέναντι στο Κράτος.

Αποτέλεσμα, το μεν Κράτος επίσημα να γνωρίζει το σύνολο της επιχειρηματικής δραστηριότητας, αλλά να μην το εμφανίζει στα Α.Τ. και τους Οργανισμούς, επιτρέποντας έτσι από την μια να ισχυροποιείτε το καθεστώς της παράνομης παρακράτησης των εισφορών και από την άλλη να δημιουργεί στην ηθική της «συνενοχής» σε βάρος της Κοινωνίας και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Το νομοθετικό πλαίσιο που δημιουργούσε την δυνατότητα της «παρανομίας» και της «συνενοχής» όχι μόνο να διαιωνίζεται αλλά και να εξελίσσεται τόσο σε βάρος των αποθεματικών όσο και υπέρ της εισφοροδιαφυγής που ενώ στηλιτευόταν δημόσια, εντούτοις οι Κυβερνήσεις διαμόρφωσαν ένα νομικό περιβάλλον που ευνοούσε της παράνομη δράση των επιχειρήσεων και των εργοδοτών.

Το διάστημα παροχής ασυλίας στους εργοδότες να δηλώσουν την πρόσληψη του εργαζόμενου, καθώς και ο χρόνος δοκιμής αποτελούσε ένα από τους πολλούς παράγοντες που υποβοηθούσε την απόκρυψη εργασίας και κλοπής των ασφαλιστικών εισφορών.

Όσο πλησίαζε ο χρόνος χρησιμοποίησης των αποθεματικών για τις πρώτες και στην εξέλιξή τους συνταξιοδοτήσεις τόσο βάθυνε η κρίση που αποδυνάμωνε την οικονομική ευρωστία των Α.Τ. και των Οργανισμών, αφού τα μεν αποθεματικά είχαν μηδενική αξιοποίηση, οι υποχρεώσεις με την εγγύηση του Δημοσίου, καλύπτονταν δανειακά με επιτόκια που έφθανα και το 33%.

Η υπερχρέωση των Α.Τ. και των Οργανισμών αποτελούσε μια συνειδητή επιλογή του Κράτους που ξεπηδούσε από την δομημένη ηθική της συνενοχής και της συμμαχίας μεταξύ Κράτους και της ανάγκης των επενδύσεων και διατήρησης εν λειτουργία των μονάδων παραγωγής.

Πάνω όμως σε αυτή την αναντίρρητη ανάγκη κατασκευάστηκαν οι μύθοι για την δυσπραγία του ασφαλιστικού συστήματος, την ανάγκη αντικατάστασής του από τον αναδιανεμητικό του ρόλο σε ανταποδοτικό, την αναγνώρισή του ως παρεμποδιστικό εργαλείο στην ανάπτυξη και την επί ίσης όροις ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας προς τις άλλες ανταγωνιστικές χώρες κλπ.

Πάνω σε αυτήν την αναντίρρητη ανάγκη οπλίστηκε το νομικό οπλοστάσιο του Κράτος σε βάρος της Κοινωνικής ασφάλισης, επικαλούμενο την μείωση της ανεργίας, την υποβοήθηση της επενδυτικότητα των κεφαλαίων και της προσέλκυσης ξένων προς επένδυση, κεφαλαίων, ώστε να προπαγανδίζεται από την μια η εξ ανάγκη συμφωνία με την Κοινωνία και τα Συνδικάτα, και η συν-αποδοχή της μη καταβολής εισφορών από τους εργοδότες για νεοπροσλαμβανόμενους, καθώς και η επιδότηση των νέων θέσεων εργασίας και απασχόλησης.

Το αποτέλεσμα είναι να διευρύνεται το χάσμα μεταξύ εσόδων και δαπανών, για την υγεία και την σύνταξη των εργαζομένων από τα Α.Τ. και Οργανισμούς.

Από την δική τους πλευρά τα Α.Τ. και οι Οργανισμοί δημιούργησαν ένα πλέγμα περικοπών ασφαλιστικών δικαιωμάτων και παροχών, υψώνοντας τείχη στις «συναλλαγές»τους με τους ασφαλισμένους καθώς και νομικά «επιχειρήματα» ώστε ό,τι χάνουν από το Νομικό οπλοστάσιο που εναντίον τους χρησιμοποιεί το Κράτος, οι εργοδότες και τα δικαστήρια να το ισοφαρίζουν με περικοπές και περισσές «δυσκολίες» στις συναλλαγές τους με τους ασφαλισμένους αλλά και την σκόπιμη υποβάθμιση των παροχών τους.

Το Υπουργείο Οικονομικών εξακολουθεί να αρνείται τα στοιχεία της επιχειρηματικής δραστηριότητας και των νέων επιχειρήσεων προς τα Α.Τ. και τους Οργανισμούς, τα δε Α.Τ. και τοι Οργανισμοί να διατηρούν την αρτηριοσκληρωτική τους δομή στον έλεγχο, την βεβαίωση και την είσπραξη φόρων, το δε νομικό οπλοστάσιο προστασίας της εισφοροδιαφυγής εξακολουθεί να διευκολύνει την παράνομη δράση των επιχειρήσεων και των εργοδοτών.

Η αποκέντρωση και η επανεξέταση του νομικού πλαισίου αλλά και η αποδοχή συνενοχής Κράτους και Επιχειρήσεων σε βάρος της Κοινωνικής ασφάλισης αποτελούν απώλεια εξουσίας, που δεν είναι κανείς διατεθειμένος να στερηθεί ή να την μοιραστεί.

Επομένως δεν δικαιολογείται η συμμετοχή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ σε οποιοδήποτε διάλογο για το ασφαλιστικό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ είτε με την στάση και τις θέσεις του ΚΚΕ ή με τις θέσεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και του ΣΥΝ.

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ : Το μηλο της Έριδος

Τα λόγια της Κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, κρύβουν και τις ευθύνες του Κράτους και την υποκρισία του.
«Είμαστε απόλυτα ξεκάθαροι: δεν θα μεταφέρουμε τα βάρη του ασφαλιστικού στις πλάτες των απλών ασφαλισμένων»
Μόνο τις συνέπειες, συμπληρώνω εγώ.
«Ο διάλογος για το ασφαλιστικό, ούτε μπορεί να απαγορευθεί, ούτε μπορεί να ακυρωθεί. Εμείς, είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε σε αυτό το διάλογο. Γιατί είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε τα πράγματα και στο ασφαλιστικό.»
«Ο δικός μας πόλεμος, είναι πόλεμος ενάντια στην στασιμότητα. Γιατί η στασιμότητα, η αδράνεια, η ατολμία στη λήψη αποφάσεων, είναι αντίθετη με τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος» …. και το προπέτασμα καπνού για να κρύψουν την αλήθεια , «με τη βιωσιμότητα του τρόπου απονομής των συντάξεων, με το να δίνονται συντάξεις στους απλούς ασφαλισμένους.»
Λες και το διακύβευμα στο μέλλον του ασφαλιστικού είναι ο «τρόπος απονομής των συντάξεων».

Ας δούμε λοιπόν καθαρά το ασφαλιστικό και όχι με τα μάτια της κουκουβάγιας.

Η μεταπολεμική Ευρώπη, βασίστηκε σε ένα δόγμα ανοικοδόμησης και ανάπτυξης, όπου οι συντελεστές της «εργάζονταν» στα πλαίσια της αμοιβαιότητας και του κοινωνικού Κράτους.
Στην προσπάθεια οι εθνικές οικονομίες να ξανασταθούν στα πόδια τους αλλά και αργότερα να αναπτυχθούν ανταγωνιστικά με το Αμερικάνικο και Γιαπωνέζικο κεφάλαιο, οι εργαζόμενοι και οι παροχές κοινωνικής προστασίας αποτελούσαν είτε το ηθικό άλλοθι του εκμεταλλευτικού συστήματος αναπαραγωγής του κεφαλαίου, είτε το ηθικό μέσο μιας ευνομούμενης πολιτείας.
Οι εργοδότες, κυρίως της Δύσης, κατά την περίοδο του «ψυχρού πολέμου», στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν φιλικό περιβάλλον με κέντρο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ανταλλαγής , εμπορίου και κέρδους, κινιόντουσαν ανταγωνιστικά προς την Σοβιετική Ένωση, αναγνωρίζοντας όχι μόνο το δικαίωμα των αργαζομένων να συνδικαλίζονται αλλά και την δική τους συμμετοχή στην διευκόλυνση της άσκησης δικαιωμάτων από τους εργαζόμενους, βλέποντας το, ως μέσο ανάπτυξης και κερδοφορίας των επιχειρήσεων τους, αλλά και αντι-κραδασμικό μηχανισμό στις «σοσιαλιστικές» ανησυχίες των συνδικάτων και των οργανωμένων κοινωνικών ομάδων.
Όσο προχωρούσε η ανάπτυξη και όσο το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο μπορούσε να ανταγωνίζεται το Αμερικάνικο, όσο αποκτούσε μεγαλύτερη διεισδυτικότητα στην παγκόσμια αγορά, τόσο αναπτυσσόταν μια παράλληλη δύναμη νέο-καπιταλιστών που έβλεπε ένα νέο-ιμπεριαλισμό Ευρωπαϊκού τύπου που θα έπαιζε πιο σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια ανακατανομή κερδών και θα ασκούσε δυναμική επιρροή στην επαναχάραξη οικονομικών συνόρων.
Το εμπόδιο της Σοβιετικής Ένωσης και κυρίως η διεισδυτικότητα της Ανατολικής Γερμανίας στην ανάπτυξη και εκμετάλλευση της Νότιας Ασίας και των αραβικών Κρατών, ξεπεράστηκε προσωρινά με την σύσταση του Ισραηλιτικού Κράτους και την αναπτυξιακή ισχυροποίηση του από τους μετέχοντες στην Βορειοατλαντική Συμμαχία, αλλά και από την μετακίνηση νέων επενδύσεων με φθηνό εργασιακό κόστος, στις αναδυόμενες οικονομίες.
Η μαζική παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας των μητροπολιτικών χωρών της Δυτικής Ευρώπης από την εκμετάλλευση των αναδυόμενων οικονομιών, δημιουργούσε αρνητικό ισοζύγιο στο ανταγωνισμό μεταξύ των Ευρωπαϊκών κρατών και κυρίως σε βάρος των «μικρότερων» αλλά και ύψωνε τείχη στην διεισδυτικότητα των Γιαπωνέζικων προϊόντων υψηλής τεχνολογίας.
Στο εσωτερικό των Ευρωπαϊκών Οικονομιών, το κοινωνικό κράτος είχε πληθώρα κεφαλαίων προς αξιοποίηση αλλά και εκδούλευσης των συνδικάτων, ώστε να εξαφανίζουν «διεθνιστικές ανησυχίες».
Μετά το τέλος του «αντίπαλου δέους», που πολλοί καταχάρηκαν και πανηγύρισαν την «πτώση» του Τείχους, οι νέο-ιμπεριαλιστές ανέπτυξαν μια πρωτοφανή δυναμική σε βάρος του παραδοσιακού Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που υποστηρίχτηκε με αντίστοιχη δυναμική από το Αμερικάνικο Κεφάλαιο.
Οι μέχρι σήμερα «παραδοσιακοί σύμμαχοι», τα Ευρωπαϊκά Συνδικάτα, αποτελούν βαρίδια στην ανάπτυξη και στην παγκοσμιοποιημένης της δυναμική.
Το κοινωνικό Κράτος, είναι πλέον ιδιωτικό και τα δικαιώματα των εργαζομένων απο σταθερές σε οικονομικές μεταβλητές πλέον, μεταβάλλουν τον χαραχτήρα τους. Είναι επιζήμιες μεταβλητές που επιδεινώνουν την οικονομική ευρωστία των επιχειρηματικών δράσεων και του κέρδους αλλά ταυτόχρονα και διαπραγματευτικό εργαλείο για περικοπή δικαιωμάτων.

Οι εργαζόμενοι ως οικονομικά αντίβαρα οφείλουν να αποδεχτούν την ιμπεριαλιστική διάσταση, σε ό,τι μέχρι χθες αποτελούσε υποχρεωτική συμβολή του Κράτους στα πλαίσια της συμμετοχής τους στην ανάπτυξη της Εθνικής οικονομίας.


Η «ελευθερία» στην "νεα" δημοκρατία που εγγυόταν η παγκοσμιοποίηση και η νέο-ιμπεριαλιστική ανάπτυξη, παρέχεται ως «δικαίωμα» στους εργαζόμενους να χάσουν τα κοινωνικοοικονομικά τους δικαιώματα αντικαθιστώντας τα με την ελευθερία της επιλογής στον χρόνο απασχόλησης, στην κοινωνική ασφάλιση, στην ιατρική περίθαλψη, στην απόκτηση γνώσεων κλπ.
Η ηθική της "αξιοπρέπειας" σε αντιδιαστολή με την ηθική της .....ουράς, του ράντζου κλπ.

Ό,τι το Κράτος παρείχε ως οικονομικό αντιστάθμισμα της συμμετοχής των εργαζομένων στην παραγωγή και την ανάπτυξη, σήμερα αποτελεί ανασταλτικός παράγοντας στην ανάπτυξη και στο υγειές ανταγωνισμό και επομένως ιδιωτικο που αγοράζεται!
Εφόσον καταργήθηκε ο Κρατικός προστατευτισμός σε προϊόντα και τοπικά – εθνικά κεφάλαια στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, το Κοινωνικό Κράτος ως προστατευτικός μηχανισμός δεν μπορεί παρά να καταργηθεί και αυτό.
Η κοινωνική ασφάλιση που επι της ουσίας ακουμπά στο παρελθόν, δεν αναγνωρίζεται από τις νέες τάσεις του ιμπεριαλισμού, όταν μάλιστα ο ίδιος άνοιξε την επιχειρηματικότητα και προς τις κοινωνίες, που τώρα με «ελεύθερη» βούληση μπορούν εκμεταλλευτούν.

Η ιδιωτική ατομική ασφάλιση, προπαγανδίστηκε ως ανώτερη ασφάλεια από την Κοινωνική, δημιουργώντας παράλληλα μια καινούργια τάξη συμφερόντων, στην οποία χωρούσαν πλέον όχι μόνο τα «στελέχη» της Μεσαίας Τάξης αλλά ολόκληρη η Τάξη.

Τα πολυτελή ξενοδοχειακού τύπου ιατρικά κέντρα και νοσοκομεία, οι ασφαλιστικές εταιρίες και τα πολυτελή τους κτήρια, η …, ευπρέπεια στις συναλλαγές και η δυνατότητα του ραντεβού, καθώς και οι «εγγυημένες» συνταξιοδοτικές παροχές, αποτέλεσαν το δέλεαρ στην πλειονότητα των εργαζομένων και μάλιστα σε εκείνα τα στρώματα που η εργασιακή τους σχέση τους δημιουργούσε την εικονική ανωτερότητα που είχαν ανάγκη, για να ξεχωρίζουν.

Η δυνατότητα του ανταγωνισμού και η ενίσχυση της δυναμικής των επιχειρήσεων, περνά μέσα από την δραστική μείωση των ανελαστικών δαπανών και την μείωση του εργατικού κόστους.
Η συνεισφορά των εργοδοτών στην ασφαλιστική δαπάνη αποτελεί αντικίνητρο που όσο παραμένει υψηλό παρεμποδίζει και την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα.
Αυτό αποτελεί την επωδό κάθε αιτιολόγησης ή επιχειρήματος των εργοδοτών όταν θέλουν να περιγράψουν την οικονομία και την δυναμική της.

Οι εργοδότες έχουν "δύο" δυνατότητες στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων τους.
Η μία, να πετύχουν την σημαντική μείωση του απασχολούμενου δυναμικού, όπου το εναπομείναν καλείται να αυξήσει την παραγωγικότητα του ώστε να επικαλύψει το κενό της μείωσης του δυναμικού απασχόλησης, και η δεύτερη να αποφύγουν, να καταχραστούν την ασφαλιστική εισφορά.
Η ανεργία όμως αποτελεί και τον βασικότερο παράγοντα, μείωσης των αποθεματικών και των παροχών των κοινωνικών ασφαλιστικών οργανισμών.

Το Κράτος από την μεριά του, συνεπικουρών την δοξασία του εργοδοτικού κεφαλαίου, ότι οι ασφαλιστικές ( μη μισθολογικό κόστος) εισφορές πράγματι αποτελούν αντικίνητρο στην ανάπτυξη, επιδοτεί τις θέσεις απασχόλησης με την απαλλαγή τους από την εργοδοτική συμμετοχή στην κοινωνική ασφάλιση.

Ταυτόχρονα προπαγανδίζει ένα οικείο προς τις χώρες προέλευσης, ξένο επενδυτικό κεφάλαιο, υποσχόμενο ελαστικές μορφές απασχόλησης, φορολογική ελάφρυνση, αδήλωτη εργασία, προνομιακή μεταχείριση, διασφάλιση των κερδών και την μεταφορά τους στο εξωτερικό, καθώς και μια "μηχανή" εξαφάνισης του "μη μισθολογικού" κόστους.

Δίνει όμως ταυτόχρονα στους εργοδότες το δικαίωμα να καταχρώνται της «ευνοϊκής» τους μεταχείρισης και να εκμεταλλεύονται το γεγονός της επιδότησης κατά τρόπο τέτοιον που η μεν ανεργία να αυξάνεται, τα δε Ταμεία να μαραζώνουν.

Ταυτόχρονα ξεκινά και η προπαγάνδα εναντίον των δικαιωμάτων των ασφαλισμένων καθώς και του αναδιανεμητικού συστήματος, για τα δήθεν λεφτά που χρεώνεται ο Πολίτης για να πληρώνει τα Ασφαλιστικά Ταμεία, που από την μια δεν του παρέχουν Α επιπέδου παροχές και από την άλλη που τον επιβαρύνουν δυσανάλογα, αφού τα κατεστημένα συμφέροντα απομυζούν σε βάρος των υπολοίπων προνομιακές μεταχειρίσεις.
Ανάμεσα σε αυτά μπαίνει και η Σύνταξη, το καθεστώς συνταξιοδότησης, ο χρόνος προσμέτρησης για την απονομή της σύνταξης, και μάλιστα από τους εργοδότες που εμφανίζονται υπέρμαχοι των εργαζομένων και των δικαίων τους, έναντι των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων και των …. Συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων.

Ενώ λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι ούτε το ύψος της σύνταξης, ούτε ο χρόνος συνταξιοδότησης ( αύξηση των ορίων) εντούτοις, η πεπονόφλουδα προς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, έχει διαπιστωθεί πως αποτελεί την βεβαιότητα του εκβιασμού που την τρώει αμασητη το σύνολο της συνδικαλιστικής ηγεσίας!!!

Ξεκινά λοιπόν ο Διάλογος κατ’ επιταγή και προικοσύμφωνο των Βρυξελλών και όχι από την ανάγκη να πειστούν οι εργοδότες πως δεν μπορούν να παρεμποδίζουν το Κοινωνικό Κράτος και να επιδιώκουν την συρρίκνωσή του, ούτε να αφαιρούν το άλλο πόδι της ανάπτυξης, που είναι το Κοινωνικό Κράτος.

Με ποια αντζέτα προσέρχεται στον διάλογο αυτό η ΓΣΕΕ;

Κατ' αρχή, με τον φόβο μήπως και αυξηθούν τα όρια ηλικίας και το κόστος της εισφοράς;
Από μηδενική βάση;
Ας προσδιορίσουμε την μηδενική βάση, την βάση δηλαδή που ξεκινά ένας διάλογος που κατ’ αρχή πρέπει να συμφωνηθούν τα αίτια της κρίσης και στην συνέχεια να εγερθούν οι απαιτήσεις για το ξεπέρασμά της.
Η βάση διαλόγου, είναι το Κοινωνικό Κράτος ως προϋπόθεση και υποχρέωση της ανάπτυξης της οικονομίας.

Όφειλε η ΓΣΕΕ να είχε αντιταχθεί στις πολιτικές επιδότησης των θέσεων εργασίας καθώς και στις πολιτικές απασχόλησης των νεοεισερχομένων στην παραγωγή.

Η ΓΣΕΕ οφείλει σήμερα να πάρει σαφείς αποστάσεις και να ασκήσει αντιπολιτευτικό πολιτικό λόγο στην Κυβέρνηση τόσο για τα stager όσο και για τις επιδοτήσεις των θέσεων απασχόλησης και μείωσης της ανεργίας.
Να στηλιτεύσει το περιβάλλον προστατευτισμού στις επενδύσεις, στα δικαιώματα των εργοδοτών, στις "συμφωνίες" των Ελληνικών Κυβερνήσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και να στηλιτεύσει τους εκβιασμούς των επιχειρήσεων για μετακινήσεις ή μετανάστευση κεφαλαίων.
Πρέπει η ΓΣΕΕ να αποδεχτεί πρώτη απ’ όλους ότι η Βάση διαλόγου είναι το Κοινωνικό Κράτος και η ενίσχυσή του, ως προϋπόθεση και μέσο εξόδου από την κρίση που θα οδηγήσει σε μια νέα ανάπτυξη και κατόπιν να προσέλθει στον διάλογο.

Πρέπει η ΓΣΕΕ, να αποδεχτεί οτι η "Ανάπτυξη" δεν μπορεί να μετριέται ως ποσοστό του ΑΕΠ, αλλά ως ποσοστό δεικτών Υπανάπτυξης. Όπως, ο δείκτης Παιδεία, ο δείκτης Ανεργία, ο δείκτης Κοινωνική Ασφάλιση, ο δείκτης Αγοραστική Δύναμη, ο δείκτης Αναλφαβητισμός, ο δείκτης Φτώχεια, ο δείκτης Ανταγωνιστικότητα και Κέρδος και ο δείκτης Συμμετοχής στην διαμόρφωση των εσόδων του Κρατικού Προϋπολογισμού.

Η θεωρεία του ΑΕΠ είναι η θεωρεία που βολεύει το Κεφάλαιο και όχι τα συνδικάτα ή τους επιστημονικούς φορείς των Συνδικάτων.

Διαφορετικά το σχοινί και το σαπούνι είναι το μόνο που θα εισπράξει ως επιβράβευση της εναγώνιας προσπάθειας της να συμμετέχει στον …. διάλογο!

Μπορεί η Ελλάδα να δείξει το δρόμο; /των 'Αντονι Μπαρνέτ και Μέρι Κάλντορ

Στις 4 Οκτωβρίου οι Έλληνες εκλογείς υπερψήφισαν το αντιπολιτευόμενο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ κι έδωσαν απόλυτη πλειοψηφία στον ηγέτη του Γιώργο Παπανδρέου. Το αποτέλεσμα αυτό αντιβαίνει στις ευρωπαϊκές εκλογικές τάσεις, που παντού ενισχύουν την κεντροδεξιά. Η Νορβηγία ίσως να μπορεί να θεωρηθεί επίσης εξαίρεση, αλλά η οικονομία της επωφελείται από τα πλούσια ενεργειακά της αποθέματα. Στην Πορτογαλία επίσης, η αριστερά επικράτησε και πάλι, αλλά με μειωμένη πλειοψηφία. Αντιθέτως, στην Αθήνα η δεξιά συντρίφτηκε.



Αν και πολλοί πολιτικοί αναλυτές αναγνώρισαν τη σημασία αυτού του εκλογικού αποτελέσματος, οι περισσότεροι το θεώρησαν απλά ως ένδειξη της βαθιάς απογοήτευσης των Ελλήνων από την αποτυχημένη συντηρητική κυβέρνησή τους. Μερικοί μάλιστα έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν πως η ηχηρή υποστήριξη προς τη μεταρρυθμιστική πρόταση του ΠΑΣΟΚ, «στην πραγματικότητα» εξέφραζε το συντηρητισμό και τη στασιμότητα μιας μικρής χώρας, όπου η πολιτική είναι υπόθεση πολιτικών δυναστειών. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, η εκλογή Παπανδρέου είναι έκφραση συντήρησης, όχι προοδευτικότητας.



Θεωρούμε πως κάνουν λάθος. Ασφαλώς και η βαθιά ριζωμένη διαφθορά, οι πελατειακές σχέσεις και τα υπερδιογκωμένα ελλείμματα θα υπονομεύσουν τη νέα κυβέρνηση και θα την εμποδίζουν να εκπληρώσει το θαυμαστό μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα. Αλλά ο Παπανδρέου είναι ένας εξαιρετικά εφευρετικός και ανοικτόμυαλος πολιτικός που θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε εργαστήριο πρωτοπόρων απαντήσεων στην οικονομική και περιβαλλοντική κρίση και τα διεθνή προβλήματα που αντιμετωπίζει ολόκληρη η Ευρώπη.



Ο Παπανδρέου προτείνει μία μεταρρυθμιστική διαδικασία με τρεις πυλώνες:

Μία στρατηγική «πράσινης ανάπτυξης» για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη
Μία πολιτική ζωή βασισμένη στη συμμετοχή και τη λογοδοσία, με βάση τη διαβούλευση και άλλες μορφές άμεσης δημοκρατίας
Μία εξωτερική πολιτική με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών, σε αντίθεση με τις παραδοσιακές αντιλήψεις περί άσκησης της διπλωματίας χωρίς τους πολίτες
Επί είκοσι χρόνια, ο νεοφιλελευθερισμός περιόρισε τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις σε πολιτικές «τριγωνοποίησης»: το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό στο Ηνωμένο Βασίλειο, πατρίδα των «νέων Εργατικών» και του δύσμοιρου «τρίτου δρόμου» τους.



Ο Παπανδρέου επιχειρεί να ξεφύγει από αυτό το πλαίσιο και να πρωτοπορήσει στην Ευρώπη, διαμορφώνοντας ένα προοδευτικό υπόδειγμα για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ανάλογο με ό,τι συμβαίνει στην Αυστραλία και ίσως -αν και είναι νωρίς ακόμα να αποφανθούμε- στην Ιαπωνία.



Γνωρίσαμε από πρώτο χέρι ένα μικρό τμήμα της μορφωτικής διαδικασίας που βρίσκεται πίσω από τη στρατηγική Παπανδρέου. Συμμετείχαμε, με πολλούς άλλους, στα «συμπόσια της Σύμης», που τα ξεκίνησε ο Παπανδρέου εδώ και 12 χρόνια. Τα σεμινάρια αυτά, που πήραν το όνομά τους από το νησί του Αιγαίου Πελάγους όπου διοργανώθηκε η πρώτη συνάντηση, είναι άτυπες συναντήσεις εργασίας που συνδιοργανώνουν το «ίδρυμα Ανδρέας Παπανδρέου» και το «κέντρο Όλαφ Πάλμε», με σκοπό την ανταλλαγή ιδεών για το μέλλον της αριστεράς.



Μετά την πρώτη συνάντηση της Σύμης, ο Παπανδρέου φιλοξενούσε κάθε χρόνο τη συνάντηση σε διαφορετικό νησί της Μεσογείου, με τη συμμετοχή κορυφαίων πανεπιστημιακών, ακτιβιστών και πολιτικών από ολόκληρο τον κόσμο, με σκοπό να συζητήσουν πώς είναι δυνατό να έρθει ένας καλύτερος κόσμος. Από τα σεμινάρια αυτά προήρθε μια πολιτική σκέψη που μπορεί να αποκληθεί «σχολή της Σύμης»: μια σειρά από νέες, προοδευτικές προσεγγίσεις σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, λειτουργίας της δημοκρατίας ή της οικονομίας, στο νέο πλαίσιο προκλήσεων και πιέσεων που θέτει η παγκοσμιοποίηση.



Η ιστορία των «σεμιναρίων της Σύμης» μπορεί να χωριστεί σε δύο περιόδους: τα πρώτα έξι σεμινάρια διοργανώθηκαν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Ο Παπανδρέου τότε ήταν ως επί το πλείστον ένας οραματικός υπουργός εξωτερικών συμπεριλαμβανομένου του εξαμήνου που η Ελλάδα προήδρευε της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Τα έξι αυτά χρόνια, τα σεμινάρια ασχολήθηκαν κυρίως με το ρόλο της κοινωνίας των πολιτών στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής. Στο πρώτο σεμινάριο συναντήθηκαν ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών και πολιτικοί από ολόκληρη τη νοτιοανατολική Ευρώπη, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστούν τα περιφερειακά προβλήματα και να μετριαστεί η κυρίαρχη αίσθηση της «βαλκανοποίησης» της περιοχής. 'Αλλα σεμινάρια ασχολήθηκαν με τον Καύκασο ή τη Μέση Ανατολή.



Ως υπουργός εξωτερικών, ο Παπανδρέου εφάρμοσε επανειλημμένα στην πράξη τις αντιλήψεις του περί άμεσης δημοκρατίας και διπλωματίας των πολιτών, ιδίως όταν κάλεσε την ελληνική κοινωνία να βοηθήσει τον τουρκικό λαό που είχε πληγεί από μεγάλους σεισμούς. Η ανταπόκριση των πολιτών υπερέβη κάθε προσδοκία και παρείχε τη βάση για την επακόλουθη διπλωματική προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας.



Αλλά το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην εξουσία για σχεδόν είκοσι χρόνια, και κατευθυνόταν αναπότρεπτα προς την εκλογική ήττα. Στις αρχές του 2004, ο Παπανδρέου εκλήθη να αναλάβει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφευχθεί η αναμενόμενη εκλογική ήττα. Αν και η δεξιά Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του Καραμανλή, πέτυχε μια καθαρή εκλογική νίκη, ο Παπανδρέου κατόρθωσε να μειώσει στο ήμισυ τη διαφορά που είχε κληρονομήσει και απέκτησε αρκετό προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο ώστε να ξεκινήσει τη μακρά πορεία του προς την πολιτική του αντεπίθεση.



Όταν το κόμμα του Παπανδρέου υπέστη και δεύτερη εκλογική ήττα, το 2007, υπήρξε μια εσωκομματική προσπάθεια να ανατραπεί από την ηγεσία του κόμματος. Εν πολλοίς η εκ των έσω αντίδραση στον Παπανδρέου οφειλόταν στις προσπάθειές του να μεταρρυθμίσει το ΠΑΣΟΚ, του οποίου η πολιτική εικόνα αμαυρωνόταν από εκτεταμένη διαφθορά. Ο Παπανδρέου είχε επίσης να διαχειριστεί την πολιτική κληρονομιά του πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε ιδρύσει το ΠΑΣΟΚ με την επιστροφή του από την πολιτική αυτοεξορία, ώστε να συμβάλει στην αποκατάσταση της δημοκρατίας μετά τη στρατιωτική δικτατορία της περιόδου 1967-1974. Η δημοφιλία του Παπανδρέου του πρεσβύτερου δεν αμφισβητήθηκε ποτέ, αλλά η πολιτική του ελκυστικότητα οφειλόταν στο λαϊκισμό του και η πολιτική του απήχηση στη διαμόρφωση πελατειακών σχέσεων.



Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν αποφασισμένος να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος. Ως υπουργός εξωτερικών, είχε ήδη επιδείξει σπάνια ικανότητα να ασκεί τολμηρή και πετυχημένη εξωτερική πολιτική. Ως ένας σύγχρονος άνθρωπος, σπουδαγμένος στην Αμερική, που μιλά με άνεση σουηδικά, ο τρόπος ομιλίας του απέχει από το στομφώδες ύφος που συνηθίζουν οι Έλληνες πολιτικοί. Αν και αρχικά ήταν επιφυλακτικός με την ιδέα να αναμειχθεί με την πολιτική, στοχεύει σήμερα να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια σύγχρονη, αδιάφθορη πολιτεία.



Μετά το 2004, με τον Παπανδρέου εκτός εξουσίας, μια σειρά από αναγκαστικά πιο λιτά «σεμινάρια της Σύμης» ασχολήθηκε με το ζήτημα της ανανέωσης της προοδευτικής πολιτικής. Πρώτη απόφασή του ήταν να ασχοληθεί με το ζήτημα της δημοκρατίας αυτής καθ' εαυτήν, υπό το πρίσμα της μαζικής δυσαρέσκειας και της μείωσης της συμμετοχής των πολιτών στις εκλογές, φαινομένων που δεν περιορίζονται στην Ελλάδα. Αυτό ήταν το θέμα του συμποσίου του 2004. Σε μια συνέντευξή του στο «όπεν ντεμόκρασι» τόνιζε πως «το βασικό μήνυμα που είχαν οι εκλογές για μένα ήταν πως χρειάζονταν πολύ περισσότερες αλλαγές στο πώς κάνουμε πολιτική, παρά στο προγραμματικό περιεχόμενο των διακηρύξεών μας».



Παράλληλα ο Παπανδρέου ερευνούσε καινοτόμα λογισμικά ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και ηλεκτρονικής δημοκρατίας, αλλά και νέες μορφές διαβούλευσης και ανοικτών προκριματικών εκλογών. Αξιοποίησε την καινοτόμα εργασία του «κέντρου διαβουλευτικής δημοκρατίας» του Στάνφορντ, ο Παπανδρέου προκάλεσε μια «διαβουλευτική δημοσκόπηση» με την οποία επέλεξε το 2006 τον υποψήφιο δήμαρχο του ΠΑΣΟΚ για το Μαρούσι, ένα προάστιο των Αθηνών. Και όταν αμφισβητήθηκε η ηγεσία Παπανδρέου μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ το Σεπτέμβριο του 2007, αυτός απάντησε στην πρόκληση καλώντας όλους τους πολίτες, μέλη και μη-μέλη του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν για τον νέο πρόεδρο του κόμματος. Αμφότερες οι παραπάνω προσεγγίσεις θεωρήθηκαν ως προσπάθειες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να περιορίσει την επιρροή των παραδοσιακών κομματικών μηχανισμών του κινήματος αλλά και να ανοίξει τις θύρες του ΠΑΣΟΚ στο επιφυλακτικό κοινό.



Αν και συνέχισαν να ενδιαφέροντα για έναν «άλλο» τρόπο άσκησης της πολιτικής, τα «συμπόσια της Σύμης» επικεντρώθηκαν και σε άλλες κρίσιμες πλευρές της σύγχρονης ζωής. Το 2006 ασχολήθηκαν με τη διαμόρφωση των πόλεων και τις μεταναστευτικές πολιτικές. Το 2007 με την κλιματική αλλαγή. Ο επείγον χαρακτήρας της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας αναδείχθηκε επώδυνα με τις μεγάλες πυρκαγιές που σάρωσαν εκείνη τη χρονιά την Ελλάδα. Το 2008, το «συμπόσιο της Σύμης» ασχολήθηκε με τις δασικές πυρκαγιές, αλλά και την ενέργεια, και την κρίση των διεθνών οργανισμών. Για όσους ακούσαμε τους νομπελίστες Αμάρτια Σεν (Amartya Sen) και Τζο Στίγκλιτζ (Joe Stiglitz), που συμμετείχαν στο σεμινάριο, η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 δεν ήταν και τόσο απρόσμενη.



Αλλά το πιο σημαντικό προϊόν των πρόσφατων «συμποσίων της Σύμης» ήταν η ανάδυση της έννοιας της «πράσινης ανάπτυξης» ως εναλλακτικής λύσης τόσο στο νεοφιλελευθερισμό όσο και στην παλιά κρατικιστική αριστερά, αλλά και ως μεθόδου υπέρβασης της τρέχουσας οικονομικής κρίσης. Η πράσινη ανάπτυξη είναι ο μόνος τρόπος οικονομικής ανάπτυξης που είναι ταυτόχρονα περιβαλλοντικά και οικονομικά βιώσιμος και συνεισφέρει στην εξοικονόμηση ενέργειας αλλά και την άνοδο της παραγωγικότητας. Η πράσινη ανάπτυξη είναι τοπική και αποκεντρωμένη, και απαιτεί ταυτόχρονα κρατική παρέμβαση και λειτουργία της αγοράς. Ο Παπανδρέου θεωρεί την πράσινη ανάπτυξη ταυτόχρονα αναγκαιότητα αλλά και ευκαιρία για την Ελλάδα. Η Ελλάδα αναμένεται να είναι μια από τις περιοχές που θα πληγεί σκληρότερα από την κλιματική αλλαγή καθώς είναι ευάλωτη στην ερημοποίηση, που θα υπονομεύσει τη βασισμένη στο τουρισμό οικονομία της. Ταυτόχρονα όμως, διαθέτοντας άνεμο και ήλιο εν αφθονία, έχει όλα τα φόντα να γίνει πρωτοπόρος στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.



Ζούμε σε μια εποχή που όλοι οι πολιτικοί λένε στους ψηφοφόρους πως τους προσφέρουν ριζικές λύσεις στις «νέες προκλήσεις της εποχής» και υπόσχονται να είναι «διαφορετικοί». Όπως είναι φυσικό, παρόμοιες μεγαλοστομίες τελικά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να επιδεινώνουν το κυνισμό του κόσμου, με τη συνεισφορά βέβαια της οκνηρής και μολυσμένης από την κοινοτοπία δημοσιογραφίας. Οι δημοσιογράφοι θα ήταν χρησιμότεροι αν ερευνούσαν κατά πόσον οι προεκλογικές «δεσμεύσεις» και τα γεμάτα υποσχέσεις προγράμματα περιέχουν ιχνοστοιχεία έστω τεκμηρίωσης και αληθινής πρόθεσης να εφαρμοστούν.



Από αυτήν την άποψη, μπορούμε να εγγυηθούμε πως την τελευταία πενταετία ο Γιώργος Παπανδρέου οργάνωσε μια σπάνια διαδικασίας αναστοχασμού, μελέτης και διαλόγου.

Πρώτον, για τη λειτουργία της δημοκρατίας.
Δεύτερον, για τις πολιτικές που θα εξασφαλίσουν μεγαλύτερη ισότητα και πιο λειτουργικές απαντήσεις στα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας, με την ανάπτυξη της έννοιας της πράσινης ανάπτυξης.
Τρίτον, με το ξεπέρασμα του ελιτισμού της εξωτερικής πολιτικής στην αντιμετώπιση των μεγάλων διεθνών προβλημάτων (όπως της μετανάστευσης) με την ενεργό ανάμειξη και όχι τον αποκλεισμό της κοινωνίας των πολιτών. Αν υπάρχει στην Αθήνα πολιτικός που να μπορεί να συμβάλει στην επίλυση του κυπριακού προβλήματος, αυτός δεν είναι άλλος από τον Παπανδρέου, που είναι ο μόνος που αναζητά μια έξυπνη συμφιλίωση στο νησί.

Ο Γιώργος Παπανδρέου και η ομάδα του καλούνται να αντεπεξέρθουν σε πολύ δύσκολες προκλήσεις και θα ήταν ανόητο για τον οποιοδήποτε να προεξοφλήσει την επιτυχία τους. Αλλά ενώ σε ολόκληρη την Ευρώπη η αριστερά εμφανίζεται εξαντλημένη και στερεμένη από ιδέες, ο Παπανδρέου ανάλαβε μια έμπρακτη προσπάθεια να προετοιμάσει την αλλαγή. Η πρωτοτυπία του δεν πρέπει να υποτιμάται, ούτε να απαξιώνεται. Μακάρι ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός να ανοίξει δρόμους για ολόκληρη την ευρωπαϊκή κεντροαριστερά

Δέκα τουρκικά μαχητικά “σπάνε” Ελληνική άσκηση στη μέση του Αιγαίου!

Το μόνο που δεν έχουν κάνει είναι να προσγειωθούν σε Ελληνικό αεροδρόμιο.

Mε απίστευτη θρασύτητα η Τουρκία, όχι απλώς ολοκλήρωσε παντελώς ανενόχλητη την άσκηση έρευνας-διάσωσης, εντός της περιοχής ελληνικής αρμοδιότητας περιφρονώντας τις ελληνικές ΝΟΤΑΜ, αλλά με μία κίνηση που καταδεικνύει με απόλυτη σαφήνεια της προθέσεις της «έσπασε» με 10 μαχητικά την αντίστοιχη ελληνική διακλαδική άσκηση έρευνας-διάσωσης που διεξαγόταν μεταξύ Χίου και Σάμου!
Και μάλιστα με ΝΑΤΟϊκό “καπέλο” αφού η ενέργειά της αυτή έγινε στο πλαίσιο άσκησης του ΝΑΤΟ!
Η κίνηση αυτή της τουρκικής Αεροπορίας σήκωσε το “θερμόμετρο” σε τέτοια επίπεδα με αποτέλεσμα να ενεργοποιηθεί μετά από αρκετό καιρό η λεγόμενη κόκκινη γραμμή μεταξύ των δύο CAOC-7 της Λάρισας και του CAOC-6 στο Εσκισεχίρ.
Συγκεκριμένα σχηματισμός 10 τουρκικών μαχητικών που δρούσε στο περιθώριο άσκησης υποτίθεται σε συνεργασία με ΝΑΤΟικό αεροσκάφος AWACS E-3 και αποτελούμενος από 8 αεροσκάφη F-16 και δύο RF-4E παρενόχλησε τις ελληνικές αεροναυτικές δυνάμεις που ασκούνταν στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Χίου και Σάμου στο πλαίσιο της άσκησης «ΙΩΝΑΣ 09»!
Πιο συγκεκριμένα στις 13:30 τέσσερα F-16 αποσπάστηκαν από το σχηματισμό και πραγματοποίησαν χαμηλή διέλευση σε ύψος 2.200 ποδών πάνω από την περιοχή της έλληνικής άσκησης Έρευνας και Διάσωσης, παραβιάζοντας φυσικά το κατώτατο ύψος των 10.000 ποδών που είχε τεθεί ως ελάχιστο από ελληνική ΝΟΤΑΜ αλλά και το FIR Αθηνών.
Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο: Η κίνησή τους ήταν τέτοια που δημιουργήθηκε κίνδυνος ατυχήματος. Άμεσα δόθηκε εντολή από το ΑΤΑ να διακοπεί η άσκηση, γιατί στην περιοχή εισέβαλαν και τα ελληνικά μαχητικά καταδιώκοντας τα τουρκικά!
Το όλο επεισόδιο διήρκεσε 5 λεπτά από τις 13:30 έως και τις 13:35 και τα αεροσκάφη εισήλθαν βόρεια της Λέσβου και εξήλθαν του ελληνικού FIR νότια της Χίου, όπου και ο χώρος της άσκησης ΙΩΝΑΣ.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΚΑΙ ΦΟΡΕΣΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΛΛΙΩΣ

Το ορθό είναι να ξεκινήσω τον γραπτό μου λόγο με την συνηθισμένη για τις περιστάσεις φράση των νεοελλήνων « Ούστ νενέκοι, πολιτικοί αγύρτες, διγλωσσίες και ψευτοτσαμπουκάδες» που η διαφορά σας από τον Καραμανλή και την Νέα Δημοκρατία, είναι τα χρώματα της φανέλας.

Αλλά δεν σας το λέω. Το αφήνω σε σας να το αποδεικνύετε καθημερινά με τις πράξεις σας.

Ο Ελληνικός λαός δεν ψήφισε Καραμανλή, επειδή θα του πάγωνε τους μισθούς την επομένη των εκλογών.
Δηλαδή, ψήφισε εσάς, επειδή θα παγώνατε τους μισθούς πενήντα ημέρες μετά;;;;

Μας λέγατε προεκλογικά, πως δεν θα βρείτε στηρίγματα στην πολιτική των προηγούμενων για να δικαιολογηθείτε.

Μας λέγατε προεκλογικά, ότι η οικονομία και η ανάκαμψη από την ύφεση περνά μέσα από την αναδιανομή και την ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών.

Μας λέτε σήμερα ότι « ….. Με τον προυπολογισμό του 2010 κάνουμε το πρώτο αποφασιστικό βήμα για την ανάταξη της οικονομίας. Αντιμετωπίζουμε τα μεγάλα δημοσιονομικά προβλήματα που κληρονομήσαμε, ρίχνουμε χρήμα στην αγορά, αντιμετωπίζουμε τις κοινωνικές αδικίες και τη φτώχεια. Αυτά υποσχεθήκαμε, αυτά κάνουμε.»

Μας λέγατε προεκλογικά, 02/10/09 ότι « ….. Μας ρωτάνε, μας ρωτάνε υποκριτικά, πού θα βρούμε τα λεφτά. Τους απαντάμε: Εκεί όπου τα χάρισαν! Εκεί όπου τα σπατάλησαν! Εκεί όπου δεν τόλμησαν εκείνοι ποτέ να τα βρούνε!»

Μας λέτε σήμερα ότι τα λεφτά θα τα βρείτε από τους μισθωτούς των 2000 ευρώ και πάνω, γιατί αυτοί είναι οι ….. έχοντες και κατέχοντες σε βάρος του λαού και της οικονομίας.

Μας λέγατε προεκλογικά, 25/09/09 «……«Αυτά τα δύο μεγάλα ζητήματα συγκλίνουν σε ένα πολύ απλό στόχο. Το στόχο να αλλάξουμε το μοντέλο της ανάπτυξης, να πάμε σε ένα νέο πρότυπο ανάπτυξης, σε μια νέα συμφωνία, που βάζει στο επίκεντρο τον άνθρωπο, τον πολίτη, την οικογένεια και συμφιλιώνει την παραγωγή, την οικονομική ανάπτυξη, με το περιβάλλον».
- «Αυτό σημαίνει όμως, ότι χρειάζεται να πάρουμε ριζικά διαφορετικές αποφάσεις και για τον τρόπο διακυβέρνησης του πλανήτη μας και των οικονομιών μας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δεν μπορούμε να σώζουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις τράπεζες και απ' την άλλη, να λέμε ότι θα παγώσουμε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές για τον εργαζόμενο και την πραγματική οικονομία».

Μας λέτε σήμερα πως πρέπει να σφίξουμε ακόμα το ζωνάρι, να ξεχάσουμε τις αυξήσεις των μισθών μας, να μην ζούμε το απατηλό όνειρο μιας άλλης ανάπτυξης, να ξεχάσουμε πως οι Τράπεζες φορολογούνται, να μάθουμε πως ζει κανείς στην κατάψυξη και να συνηθίσουμε το πολικό κλίμα.

Μας λέγατε προεκλογικά «…..Έχουμε πει ορισμένα πράγματα πάρα πολύ ξεκάθαρα. Δεν θα αυξηθούν οι φορολογικοί συντελεστές. Δεν θα υπάρξει περαιτέρω φορολόγηση της μέσης ελληνικής οικογένειας και των χαμηλόμισθων. Ναι, θα υπάρξει μεγαλύτερη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων, των μερισματούχων, εάν είναι μεγάλα μερίσματα, εάν είναι μεγαλομέτοχοι με άλλα λόγια, και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Οι κατευθύνσεις μας είναι σαφείς.»

Μας ετοιμάζετε αύξηση των έμμεσων φόρων, αυξήσεις στα ποτά, στα τσιγάρα, στους φορολογικούς συντελεστές, στους φόρους καυσίμων, διατηρείτε το 12% στα καρτοκινητά, τις αυξήσεις των τελών κυκλοφορίας, τον ειδικό φόρο κατανάλωσης καυσίμων.

Μας λέγατε προεκλογικά «……«Αν θέλετε να συνεχίσουμε την ίδια πορεία παρακμής των τελευταίων 6 χρόνων, ξαναψηφίστε τον κ. Καραμανλή. Αν θέλετε μία πορεία προόδου, με ένα κράτος που σέβεται τον πολίτη και μία οικονομία που αναπτύσσεται, τότε ζητώ τη δύναμή σας, ζητώ την ψήφο σας, ψήφο αυτοδυναμίας».

Σήμερα αποδεικνύεται ότι ο Λαός έκανε την ίδια διαχρονική μα…..α. Να σας πιστέψει!!!

Μας λέγατε προεκλογικά ότι «……Πρώτον, το πάγωμα μισθών και συντάξεων που ανακοίνωσε ο κ. Καραμανλής στη Δ.Ε.Θ. δεν αντισταθμίζεται με καμία εισοδηματική ενίσχυση. Ακολουθεί το μισθωτό και τον συνταξιούχο όλη την υπόλοιπη ζωή του, σημαίνει δηλαδή διαρκή μείωση στο εισόδημά του.
- Και δεύτερον, το «αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό» είναι μόνο ένα μέτρο από το συνολικό σχέδιο αναθέρμανσης της οικονομίας που προτείνουμε….»

Μας λέγατε προεκλογικά ότι «……Θέλουμε τα λιμάνια μας να αξιοποιήσουν τα τεράστια πλεονεκτήματα που συνδέονται με την στρατηγική γεωγραφική θέση της χώρας μας. Να γίνουν σημαντικοί διαμετακομιστικοί κόμβοι στην ευρύτερη περιοχή, παρέχοντας σύγχρονες λιμενικές υπηρεσίες υψηλής ποιότητας σε ανταγωνιστικές τιμές, και εξασφαλίζοντας τη σύνδεση περιφερειακών και εθνικών δικτύων.

- Προωθούμε διαρθρωτικές αλλαγές που θα διέπουν την αυτόνομη οργάνωση, διοίκηση και λειτουργία των λιμένων και αξιοκρατικά στελεχωμένων δημόσιων λιμενικών αρχών.- Ενισχύουμε το ρόλο των δημόσιων λιμενικών αρχών ως παράγοντα διασφάλισης του δημόσιου συμφέροντος στην παροχή λιμενικών υπηρεσιών. Λέμε όχι στην ιδιωτικοποίηση των λιμένων.

- Εκσυγχρονίζουμε τις λιμενικές υποδομές και δημιουργούμε σύγχρονους επιβατικούς σταθμούς σε όλη τη περιφέρεια.

- Διευκολύνουμε την ανάπτυξη βιομηχανιών υπηρεσιών προστιθέμενης αξίας στην ευρύτερη περιοχή των λιμένων, με στόχο τη διεύρυνση του μεταφορικού έργου. Ενισχύουμε την διαφάνεια στις σχέσεις λιμένων – χρηστών.

- Προωθούμε την εξωστρέφεια των Ελληνικών Λιμένων μέσω της ενεργής δραστηριοποίησης τους στα διεθνή φόρα και παρεμβαίνουμε ενεργά στην διαμόρφωση της Ευρωπαϊκής Λιμενικής Πολιτικής.

Για το ΠΑΣΟΚ, ο δημόσιος έλεγχος και η διαχείριση των λιμενικών μας υποδομών αποτελεί επιλογή βιώσιμη και επιβεβλημένη, λόγω του στρατηγικού χαρακτήρα τους, στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Ειδικότερα για τον ΟΛΠ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, θα εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες προκειμένου να κατοχυρώσει το δημόσιο συμφέρον και τα εργασιακά δικαιώματα, με ουσιαστική και σε βάθος επαναδιαπραγμάτευση».
Σήμερα σας παρακολουθούμε να αυτοξεφτιλίζεστε !!!

Μας λέγατε προεκλογικά ότι :

«….Υποστηρίζουμε:
- την αναβάθμιση του ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των Εθνικών Κοινοβουλίων και την αξιοποίηση των ρυθμίσεων της Συνθήκης της Λισσαβόνας που ενισχύουν συμμετοχή, όπως η νομοθετική πρωτοβουλία πολιτών και τα δημοψηφίσματα.
- την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης με αναπροσαρμογή των όρων και νέες προδιαγραφές που θα εξαιρούν από τη μέτρησητου επιτρεπόμενου ελλείμματος τις δημόσιες παραγωγικές δαπάνες, τις επενδύσεις για την παιδεία κα την πράσινη ανάπτυξη, καθώς και τις αμυντικές δαπάνες.
- τη θέσπιση ενός Ευρωπαϊκού Σύμφωνου για την Απασχόληση, ένα «Κοινωνικό Μάαστριχτ» με μετρήσιμους δεσμευτικούς στόχους για απασχόληση καιανάπτυξη.
Σήμερα κάνετε το ακριβώς αντίθετο!

Έφτασε λοιπόν η ημέρα να αποκαλυφθείτε! Θα έρθουν και οι επόμενες μέρες που θα αποδείξετε πόσο καλοί υπάλληλοι των Τρισέ και Αλμούνια είστε και πως αντιλαμβάνεστε τον πατριωτισμό και τον αυτοσεβασμό μιας χώρας, ενός λαού, μιας ιστορίας, ενός μέλλοντος.

Από σήμερα και κάθε μέρα θα συγκρίνεστε με τον προεκλογικό λόγο σας και με την δήθεν σοσιαλιστική σας συνείδηση.

ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ @ ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥΣ

ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΓΥΨΟ

ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΤΥΠΗΜΑΤΩΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΝΗ

Μετά το θάνατο των Πολιτικών ηγετών, Καραμανλή, Παπανδρέου και Φλωράκη, οι σημερινοί ( από τον Σημίτη μέχρι σήμερα) πολιτικοί θα μας πάνε στον πάτο.
Ήδη επί Σημίτη χάσαμε τα ΙΜΙΑ, σήμερα θα χάσουμε από ότι φαίνεται και τα Δωδεκάνησα.
Οι ένοπλες δυνάμεις έχουν την δυνατότητα τριών ωρών μάχης με την Τουρκία.
Τα δισεκατομμύρια που ξοδεύουμε για προμήθειες οπλικών συστημάτων είναι μονοδιάστατα προσανατολισμένα στις ανάγκες του ΝΑΤΟ ως επιθετικά όπλα που μπορεί να χρησιμοποιηθούν μόνο αν το ΝΑΤΟ δεχθεί επίθεση από τρίτες χώρες αλλά είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθούν από την Ελλάδα λόγω και μορφολογίας εδάφους.
Να σκεφτεί κανείς τώρα, το γιατί και τι επιδιώκεται από την μεριά των Ελλήνων Πολιτικών όταν στηρίζουν την «Ευρωπαϊκή» προοπτική της Τουρκίας.
Οι αμφισβήτηση της Τουρκίας των διεθνών συμβάσεων και οι διεκδικήσεις που σήμερα μπορεί να εκβιασθούν ως διεκδίκηση επί των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά την ένταξη της Τουρκίας χάνονται είτε ως επιχειρήματα από τους Τούρκους είτε ως επιχειρήματα άμυνας από την Ελλάδα και αποκτούν τον χαραχτήρα ενδοκοινοτικής τριβής, όπου η Γερμανία και η Αγγλία θα παίξουν σημαντικό ρόλο υπέρ των Τουρκικών συμφερόντων.
Αν συνδυάσουμε και τις οικονομικές οδηγίες της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας για την αξιοπιστία των οικονομικών της Ελλάδας στους διεθνής πιστωτικούς οργανισμούς, αυτό που επιχειρείται είναι να υποχρεωθεί η Ελλάδα για να εκμαιεύσει την υποστήριξη των «Ευρωπαϊκών» δυνάμεων, να εκπέσει οικονομικά και πολιτικά από την προνομιακή θέσης που κατέχει στα Βαλκάνια, όντας μέλος της ισχυρής ομάδας των 15.
Τα Βαλκάνια έχουν ήδη καινούργια αφεντικά, την Γερμανία και τις ΗΠΑ, και η Τουρκία ως χώρα εκτός Ε.Ε. αλλά ως στέλεχος του ΝΑΤΟ , παίζει τον ρόλο που έχει συμφωνηθεί και που της …. Αρμόζει, εκ της θέσεως της στο ΝΑΤΟ.
Οι αμφισβητήσεις της σε βάρος της Ελλάδας αποτελούν πίεση τόσο προς τους Γερμανούς και τους Γάλλους, όσο και προς τις ΗΠΑ.
Επομένως η Ελλάδα καταχρεώνεται τόσο στην Γαλλογερμανική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και προς τους Αμερικάνους και επομένως βρίσκεται στο δίλλημα , ή να αποτελέσει υποβοηθητικό εργαλείο της Ευρωπαϊκής ηγεσίας ή να χάσει επιπλέον εδάφη και οικονομική κυριαρχία στα κοιτάσματα πετρελαίου στο Νότιο-Ανατολικό Αιγαίο.

Η επιβάρυνση της Ελληνικής Οικονομίας και η προσεκτικά και στοχευμένη διαπόμπευση της στο εξωτερικό που ισοδυναμεί με στραγγαλισμό και πτώχευση, δεν είναι ανεξάρτητη ούτε τυχαία με την νέα Τουρκική διεκδίκηση και αμφισβήτηση των συνόρων μας.

Θέμα επαναχάραξης συνόρων και ορίων θέτει η Άγκυρα με σημερινή ΝΟΤΑΜ !

17-11-2009 14:31:01

Πριν από λίγο αίφνης η Άγκυρα με την έκδοση σχετικής ΝΟΤΑΜ έθεσε ευθέως θέμα επαναχάραξης συνόρων και ορίων μεταξύ των δύο χωρών! Με αφορμή μία άσκηση έρευνας-διάσωσης στην περιοχή μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου, αρνείται την ελληνική αρμοδιότητα για αποστολές έρευνας-διάσωσης στην περιοχή διότι «δεν υπάρχει αναγνώριση από την Τουρκία των ορίων του FIR Αθηνών μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου που σημαίνει ότι δεν είναι αρμοδιότητα της Αθήνας οι αποστολές έρευνας και διάσωσης στην περιοχή».
Προσθέτουν μάλιστα ότι δεν υπάρχει καμία συμφωνία οριοθέτησης των ορίων-συνόρων των δύο πλευρών η οποία να προσδιορίζει τις αρμοδιότητες έρευνας-διάσωσης! Για την Τουρκία το Καστελλόριζο είναι «καρφί στο μάτι» γιατί λόγω και της υφαλοκρηπίδας του κόβει στα δύο τις περιοχές πετρελαϊκών ερευνών της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Και σε ότι αφορά το θέμα που εγείρεται σήμερα αναφορικά με τις αποστολές έρευνας-διάσωσης, δημιουργεί ένα τεράστιο μπλοκ ελληνικού FIR το οποίο διεισδύει βαθιά στην Ανατολική Μεσόγειο (χάρτης που ακολουθεί).

Αμφισβήτηση των περιοχών του FIR μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου, σημαίνει και επερχόμενη αμφισβήτηση και άλλων περιοχών των Δωδεκανήσων, όπου δεν υπάρχει διμερής συμφωνία οριοθέτησης ορίων και συνόρων μεταξύ των δύο πλευρών…
Υπάρχει όμως και ένα άλλο σημαντικό στοιχείο σε ότι αφορά την συγκεκριμένη άσκηση: Γίνεται την τελευταία ημέρα της τουρκοαιγυπτιακής άσκησης «Θάλασσα Φιλίας-2009», όπου θα συμμετέχει μεγάλος αριθμός μονάδων του Ναυτικού (τέσσερις φρεγάτες, ένα υποβρύχιο, μια κορβέτα, ένα ρυμουλκό στόχου, δύο περιπολικά σκάφη, μια ομάδα ειδικών αποστολών-SAT), καθώς και άεροσκάφη της Αεροπορίας

Η θαλάσσια περιοχή που θα διεξαχθεί η τουρκοαιγυπτιακή άσκηση συνορεύει με την περιοχή που θα διεξαχθεί η άσκηση έρευνας-διάσωσης σε δύο ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι «συμπτωματικά» θα έχουν και τα μέσα για να προστατέψουν οποιαδήποτε κίνησή τους.

Το θέμα είναι πως θα αντιδράσει η ελληνική πλευρά. Κανονικά θα πρέπει να παρεμποδιστεί η άσκηση. Άλλωστε η αντιNOTAM που εξέδωσε η ΥΠΑ είναι σαφής: Δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν τέτοια άσκηση. Θα τολμήσουν να υπερασπιστούν εμπράκτως όρια και σύνορα;

Ιδού η χθεσινή αρχική τουρκική ΝΟΤΑΜ για την άσκηση στις 19/11/2009 που θα διεξαχθεί σε ακτίνα 3 ν.μ. περί των συντεταγμένων που δίνουν οι Τούρκοι:
B1159/09 - EXERCISE WILL TAKE PLACE.AREA:362500N0291900E 360900N0291900E 362300N0283400E 363000N0283400EAFFECTED DALAMAN TMA. SFC - FL100, 19 NOV 09:00 2009 UNTIL 19 NOV 13:00 2009.CREATED: 05 NOV 13:36 2009

Η ελληνική προειδοποιητική αντιΝΟΤΑΜ σχετικά με την εν λόγω άσκηση:A2212/09 - NAVIGATIONAL WARNING TO ALL CONCERNED:THIS NOTAM IS ISSUED TO STATE THAT WITH REFERENCE TO TURKISH NOTAMB1159/09 LTAAYNYX (051335EUECYIYN), PART OF THE EXERCISE AREA DEFINEDBY COORDINATES 363000N0283400E, 362300N0283400E, 360900N0291900E,361030N0291900E THEN ALONG ATHINAI/ISTANBUL FIR BOUNDARY TOBEGINNING, STRICTLY LIES WITHIN ATHINAI FIR, WHERE THE ONLY COMPETENTAUTHORITY TO PROMULGATE NOTAMS ACCORDING TO ICAO RULES ANDREGULATIONS IS THE HELLENIC CIVIL AVIATION AUTHORITY, AND NOT WITHINDALAMAN TMA.THE ABOVE MENTIONED TURKISH NOTAM B1159/09 LTAAYNYX HAS BEEN ISSUEDWITHOUT ANY PRIOR COORDINATION BETWEEN THE TWO STATES AND THEREFOREIT IS CONSIDERED NULL AND VOID TO ITS PART REFERRING TO ATHINAI FIR. SFC - FL100,19 NOV 09:00 2009 UNTIL 19 NOV 13:00 2009. CREATED: 13 NOV 10:33 2009

Και η σημερινή τουρκική ΝΟΤΑΜ απάντηση στην ελληνική, όπου ευθέως αμφισβητείται FIR, δικαιώματα αποστολών έρευνας-διάσωσης κλπ:A3603/09 (Issued for LTBB LGGG) - REFERENCE (A) TURKISH NOTAM B1159/09REFERENCE (B) GREEK NOTAM A2212/09NAVIGATIONAL WARNING TO ALL CONCERNEDAS REGARDS THE GREEK NOTAM A2212/09, WE WOULD LIKE TO STATE THAT THE EXERCISE AREA INDICATED IN TURKISH NOTAM B1159/09 STRICTLY LIES WITHIN ISTANBUL FIR AND TURKISH NOTAM REMAIN UNCHANGED. ON THE OTHERHAND, WE WOULD LIKE TO REFER ONCE AGAIN TO THE TURKISH AIP ENR 2.1.1 WHICH STATED THAT THE PORTION OF ISTANBUL -ATHENS FIR LIMITBETWEEN POINTS 360456N-0295958E AND THE POINT COINCIDING WITH THE BEGINNING OF THE TURKISH-GREEK LAND BORDER DOES NOT REFLECT OR IMPLYIN ANYWAY ANY EXPRESSION OF OPINION WHATSOEVER REGARDING DELIMITATION OF ANY KIND OF BOUNDARY AMONG THE PARTIES CONCERNED OR A BILATERALLY AGREED PRACTICE. SFC - FL100, 19 NOV 09:00 2009 UNTIL 19 NOV 13:002009. CREATED: 16 NOV 15:51 2009

Τμήμα ειδήσεων: http://www.defencenet.gr

ΘΥΜΑΣΕ ΠΟΥ ΣΟΥ ΤΑ ΛΕΓΑΝ ΚΑΙ .....

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΡΙΘΗΚΕ ΠΑΡΑΝΟΜΗ....

Είναι απαράδεκτο και συκοφαντικό ταυτόχρονα, για ένα πολιτικό σύστημα που διατείνεται ότι αποτελεί μια σύγχρονη μορφή « Δημοκρατίας», ενός πολιτισμένου και Ευρωπαϊκού Κράτους, όταν δεν είναι τίποτε άλλο, απο ένα σύστημα εξουσιών και νόμων που η ουσία της οργάνωση του και της λειτουργίας του, είναι η Σταλινική εκδοχή για τα δικαιώματα του ανθρώπου, για την λειτουργία των θεσμών, για την θέσπιση θεσμών και νόμων, για την ατομική ιδιοκτησία και το ατομικό συμφέρον, για την ελευθερία βούλησης και διακίνηση ιδεών, για τα δικαιώματα και την αναγνώριση τους, ως δικαιώματα των κοινωνιών και του ατόμου, για την ισόβαρη ισονομία και ισοπολιτεία στην θέσπιση και άσκηση του δικαιώματος υπεράσπισης και διεκδίκησης ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων.
Είναι Σταλινική η παροχή ελευθερίας και αναγνώρισης της ελευθερίας ως δικαίωμα του ατόμου να συνέρχεται, να οργανώνεται σε Κοινωνία, να εκφράζεται, να διεκδικεί, να ασκεί προστατευτισμό στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του αγώνα του και του αγώνα της Κοινωνίας του (Εργατικούς, Πολιτικούς) και ταυτόχρονα υποχρέωση του Κράτους να προστατεύει αυτά τα δικαιώματα.

Είναι Σταλινική η συγκρότηση του Κράτους και το δικαίωμα του να θεσπίζει κανόνες, Νόμους και θεσμούς, μηχανισμούς που ερμηνεύουν, «διευκολύνουν», αποδίδουν, εκχωρούν, οργανώνουν και οργανώνονται και παρέχουν προστασία ως νταβαντζίδες των οικονομικών οργανωμένων συμφερόντων με την πρέπουσα, ορθή και χρηστή απονομή Δικαιοσύνης, αφού η Δικαιοσύνη αποτελεί λάφυρο του Κράτους και των προστατευμένων από το Κράτος, οικονομικών εξουσιαστικών οργανωμένων συμφερόντων.

Είναι φασιστική και άκρως υποκριτική η «Δημοκρατική» υπόσταση του Κράτους και των νόμων του, στην διαχείριση και υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ατόμου, όταν νομιμοποιεί την υπεροχή των οικονομικών εξουσιαστικών οργανωμένων συμφερόντων με την σύσταση Επιμελητηρίων και την ίδια στιγμή δεν αναγνωρίζει ούτε την Κοινωνία των εργαζομένων, ούτε δικαιώματα στην Κοινωνία των εργαζομένων, παρά μόνο υποχρεώσεις και καταναγκαστικό πλαίσιο νόμων και κανονισμών που δημιουργούν «δικαιώματα» και «ισονομία» στους «Πολίτες» όταν αυτοί δεν «αναγνωρίζουν» στον εαυτό τους την ιδιότητα του εργαζόμενου. Δικαιώματα που ο Πολίτης έχει όταν βρίσκεται εκτός χρόνου εργασίας του.

Αυτό το Κράτος και αυτή την Δημοκρατία πρέπει οι εργαζόμενοι να ανατρέψουν, κάνοντας την αρχή, με ανυπακοή στις αποφάσεις των Δικαστηρίων που κρίνουν τις απεργίες τους παράνομες και τα αιτήματα τους παράνομα, αλλά και να αμφισβητήσουν στο Κράτος δικαιώματα να αποφασίζει τι είναι δίκαιο, τι καταχρηστικό και τι παράνομο.

Οφείλει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ να προσφύγουν κατά του Κράτους και των Δικαστηρίων του, στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καθώς και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ώστε να αφαιρεθεί η αρμοδιότητα και η εξουσία της ποινικοποίησης των αγώνων και της διεκδίκησης δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Σε καμιά άλλη πολιτισμένη χώρα της Ευρώπης, το Κράτος και οι μηχανισμοί του δεν δικάζουν την νομιμότητα του λόγου, της οργάνωσης και της διεκδίκησης των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων.

ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ .......

Παράνομη η απεργία στο Λιμάνι

Ηλεκτρονική Έκδοση enet.gr, 12:34 Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Το μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά κήρυξε παράνομη την απεργία της ΟΜΥΛΕ και της Ένωσης Λιμενεργατών από την 1η έως τις 16 Οκτωβρίου και από τις 3 Νοεμβρίου έως σήμερα μετά τη σχετική προσφυγή του ΕΒΕΑ και των υπόλοιπων επιμελητηρίων. Στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται ότι οι εργαζόμενοι είχαν γραπτές και προφορικές διαβεβαιώσεις ότι διασφαλίζονται οι θέσεις εργασίας.
Η απόφαση προβλέπει ποινή φυλάκισης δύο μηνών για κάθε ημέρα απεργίας από δω και στο εξής και χρηματικό πρόστιμο 4.000 ευρώ ανά ημέρα απεργίας σε κάθε συνδικάτο.
Το 2008 είχε υπάρξει παρόμοια απόφαση, η οποία απαγόρευε στο μέλλον κινητοποιήσεις με αίτημα τη μη ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς. Για το λόγο αυτό οι εργαζόμενοι στην τωρινή απεργία τους είχαν θέσει ως αίτημα την κατοχύρωση των εργασιακών τους δικαιωμάτων.
Στο Πρωτοδικείο είχαν προσφύγει τα Επιμελητήρια της χώρας, καθώς και 48 επιχειρήσεις. Αργότερα σήμερα, αναμένεται να συνεδριάσει η ΟΜΥΛΕ.

Στις 2 το μεσημέρι αναμένεται το Δ.Σ του ΟΛΠ να τοποθετήσει επισήμως στη θέση του διευθυντή και διευθύνοντος συμβούλου τον Γ. Ανωμερίτη, από τον οποίο αναμένονται πρωτοβουλίες για την εκτόνωση της έντασης.

ΕΛΚΕΠΕ - ΒΙΟΖΑΛ

Αν μιλάμε για μεσαίωνα εργασιακών σχέσεων και αν το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει να καταργήσει τις εταιρίες ενοικίασης εργαζομένων, δείτε τι συμβαίνει στην ΒΙΟΖΑΛ πρώην ΕΛΚΕΠΕ.

Η ΕΛΚΕΠΕ, εταιρία παραγωγής και εκμετάλλευσης κρέατος, αφού κατάφερε να μην μπορεί να λειτουργήσει και να χρωστά πολλά μηνιάτικα στους εργαζόμενους της, ενοικίασε τις εγκαταστάσεις της στην ΒΙΟΖΑΛ.
Η τελευταία δυστυχώς συνέχισε την πολιτικής της προηγουμένης αλλά τούτη την φορά πιο εκκωφαντικά.
Βάζει τους εργαζόμενους να υπογράφουν για μηνιαίο μισθό 1100 ή 1300 ή 1500 ευρώ και να εισπράττουν καθαρά, 550 ή 600 ή 800 ευρώ.
Απολύει εργαζομένους χωρίς αποζημίωση
Δεν εφαρμόζει καμιά σύμβαση, δεν δίνει επιδόματα, δεν αναγνωρίζει προϋπηρεσία.
Πριν τέσσερις μέρες ανακοίνωσε μείωση μισθών κατά 550 ευρώ.
Ήδη χρωστά στους εργαζόμενους μισθούς 6 και 8 μηνών.
Οι περισσότεροι είναι Πακιστανοί, αλλά είτε είσαι Πακιστανός είτε είσαι Έλληνας αντιμετωπίζεσαι και εργάζεσαι σαν δούλος.
Η ΕΛΚΕΠΕ εξακολουθεί να εμφανίζεται ως ..... εργοδότης που πληρώνει τους εργαζόμενους, ενώ κουμάντο κάνει η ΒΙΟΖΑΛ.

ΠΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ & ΠΟΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ θα προστατεύσει αυτούς τους εργαζόμενους;