2ο ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ Δ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΑ

Υπάρχουν μερικά ζήτημα και μια διεθνή πραγματικότητα, ή ας πούμε ένα διεθνές παράδειγμα, που απαντά στο ερώτημα σου.
Στον κλασικό Σοσιαλισμό, αναφέρονται οι όροι " Εργατική τάξη" και "Προλεταριάτο".
Η εξελικτική διαδικασία μεταμόρφωσης του Κεφαλαίου, αναγκαστικά οδήγησε σε ανάλογη μεταμόρφωση τις κοινωνίες, με αποτελεσματική παραμόρφωση των βασικών στοιχείων συγκρότησης τους.
Στο παράδειγμα της Αργεντινής, η κρίση και οι παρενέργειες της κρίσης επηρέαζαν μέχρι την στιγμή εκείνη που συνέβη το μοιραίο, μόνο τα μισθοσυντήρητα στρώματα και τους αγρότες. Την στιγμή, που το πρωινό εκείνο η Μικροαστική τάξη ξύπνησε πλήρως χρεοκοπημένη, γιατί το κράτος που εμπιστεύονταν τους δέσμευσε όλες τις καταθέσεις τους, αντελήφθησαν ότι στεκόμενοι όλα αυτά τα χρόνια αντιμέτωποι των εργατικών και αγροτικών στρωμάτων και υποβοηθώντας την Κυβέρνηση δημιουργώντας το ανάχομα , στηρίζοντας τις ξένες επενδύσεις και τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που τους είχε δώσει την δυνατότητα να ζουν χωρίς κανέναν φόβο, όλα αυτά λοιπόν σήμερα τους είχαν αποκαλύψει ότι το Κράτος τους, η Κυβέρνησή τους, τους είχαν χρησιμοποιήσει για να ενοχοποιούν κάθε αντίδραση και ότι αντάλλαγμα είχαν πάρει δεν ήταν τίποτε λιγότερο ή τίποτε περισσότερο από μια χούφτα στάχτη.
Αυτό όμως το διεθνές παράδειγμα δεν μπορεί να μας αποκοιμίσει ούτε και να μας εκτροχιάσει ώστε να πούμε πως ενοποιούμε το σύνολο των τάξεων σε μία τάξη ή καλλίτερα σε ένα μόρφωμα που το αποκαλούμε « Λαό» ή «μη προνομιούχους» και που το ΠΑΣΟΚ πρέπει να τους εκφράζει.
Γιατί τότες θα έχουμε κρύψει τις αντιθέσεις που υφίστανται και που εσύ ο ίδιος αναφέρεις στο…. «Κίνημα του καταπιεσμένου αστού που συμπιέζεται προς την φτώχεια και την απαξίωση».
Αλλά τι σημαίνει αντίσταση στην συμπίεση του «αστού» προς την φτώχεια και την απαξίωσης;
Σημαίνει ό,τι ακριβώς εννοεί η εύπορη συνδικαλιστική μικροαστική τάξη όταν λέει ότι αγωνίζεται για όλους του εργαζόμενους αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να εκχωρήσει τα προνόμια της και να καταστήσει αν χρειαστεί εαυτό όμοιο των εργατικών στρωμάτων για την «ευημερία» των οποίων αγωνίζονται
Αλήθεια πως το κάνουν αυτό; Απλά, με το να αγκιστρώνονται και να συναγελάζονται τις πάσης φύσεως εξουσίες , ώστε να αποφύγουν την συμπίεση προς την οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι τους οποίους εκπροσωπούν.
Το ίδιο κάνουν και οι αστοί, που έχουν εκπέσει των «αξιωμάτων» τους και νιώθουν τον βραχνά της κατάπτωσης και του εκτοπισμού.
Και οι δύο είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν και να συμμαχήσουν όπως ακριβώς συνέβη πριν το κραχ στην Αργεντινή, προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες εναντίον των κοινωνιών αρκεί κάποιος να τους εγγυηθεί την συνέχεια και την ασφάλεια.
Κάνοντας μια επανεκκίνηση στην μήνη και στην δράση των εύπορων μικροαστικών στρωμάτων όπου λαμβάνουν χώρα τα συνδικάτα των εργαζομένων στην Κοινή Ωφέλεια, την περίοδο της έντονης κρίσης που αποδεκάτιζε την Βιομηχανία και την Βιοτεχνία και δημιουργούσε νέες συνθήκες αποσταθεροποίησης και οικονομικής εξάρτησης της χώρας από επενδύσεις υπηρεσιών ( τριτογενής τομέας), η ΓΣΕΕ όλο και περισσότερο μεταβαλλόταν σε όργανο των συμφερόντων των μικροαστικών στρωμάτων , όλο και περισσότερο εκτοπίζονταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των βιομηχανικών εργατών από ρόλους ευθύνης , όλο και περισσότερα μέτρα που υπηρετούσαν τα συμφέροντα της εργοδοσίας ( ελαστικές μορφές απασχόλησης, Τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, κλπ) όλο και απείχαν από την προκήρυξη απεργιών υπέρ των εργαζομένων στις « προβληματικές επιχειρήσεις» σε αντίθεση με προκηρύξεις απεργιών όταν χτυπήθηκαν οι εργαζόμενοι στις Τράπεζες ή στον ΟΤΕ.
Το ότι καταστρεφόταν η βιομηχανική βάση της χώρας και την καταστροφή είχαν αναλάβει εργολαβικά τα παλιά τζάκια και αποτυχημένοι αστοί, δεν σήμαινε τίποτα για τους προνομιούχους της Κοινής Ωφέλειας ούτε στα εύπορα στρώματα των εργαζομένων.
Σήμερα που έχουν επιδεινωθεί οι όροι και σ’ αυτούς τους χώρους και έχουν ανατραπεί τα στάνταρς της προϊούσας περιόδου, στον κίνδυνο της απαξίωσης που βιώνουν οι εργαζόμενοι τις Βιομηχανίας, της Βιοτεχνίας, του εμπορίου και των κατώτερων Υπηρεσιών ( Φύλαξης, ταχυμεταφορών, πιτσαδόρων κλπ) , τα στρώματα αυτά της μικροαστικής και αστικής τάξης προσφέρουν περισσότερα ανταλλάγματα και διατίθενται σε ρόλους χωρίς να ερυθριούν για τις υπηρεσίες που παρέχουν. Αγκιστρώνονται σε όλο και μεγαλύτερα κλιμάκια εξουσίας και είναι πρόθυμοι να διαπραγματευθούν οτιδήποτε αρκεί να μην συμπιεστούν στην θέση των «κατώτερων» άλλων.
Επομένως, όταν λέω πως θα πρέπει ένα Σοσιαλιστικό κίνημα να έχει σαφή ταξικό προσανατολισμό ώστε να δικαιολογείται και ο Σοσιαλιστικός του χαρακτήρας ή Σοσιαλιστική του προοπτική, θα πρέπει να επιλέξει αντί της πολυσυλλεκτικότητας, τις συμμαχίες του και να επιχειρήσει να τις εκφράσει αλλά πάντα προστατεύοντας τις ταξικές του αναφορές.
Τώρα αν θέλουμε να δώσουμε ένα νέο ορισμό ή να δημιουργήσουμε μια καινούργια τάξη πραγμάτων που να εντάσσονται σ’ αυτήν όλες οι δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής, δεν μπορούμε να το κάνουμε αφηρημένα ή να το εντάξουμε σε μια γενικότατα, αλλά αφού διαπιστώσουμε τις νέες μορφές, το νέο προλεταριάτο, τις νέες εργασιακές – κοινωνικές σχέσεις όπως έχουν σήμερα αποκρυσταλλωθεί, να βάλουμε τις διαχωριστικές γραμμές εκεί που χρειάζεται , έχοντας υπόψη ότι η φτώχεια και η ανεργία είναι οι ποιο κακοί σύμβουλοι στην ανάπτυξη κινημάτων.

Εγώ θα έβλεπα μια διατύπωση, όπως: «Το ΠΑΣΟΚ είναι το κίνημα του εργαζόμενου Λαού, που δυστυχεί. που αγωνίζεται, που επιθυμεί, που παράγει, που ονειρεύεται ένα μέλλον χωρίς διακρίσεις, χωρίς φτώχεια, χωρίς ρατσισμό και ενάντια σε κάθε τι ή σε όποιους επιβουλεύονται τον ανθρώπινο χαρακτήρα των κοινωνιών, των πολιτισμών και της οικονομίας».
«Το ΠΑΣΟΚ είναι το κίνημα των κινημάτων, της νεολαίας και του εργαζόμενου Λαού που προασπίζεται και διεκδικεί την ισονομία, την ισοπολιτεία, την βεβαιότητα της εργασίας και της απασχόλησης, την ευημερία των κοινωνιών, την ειρήνη και την συνύπαρξη, τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις αξίες του Ουμανισμού που οδηγούν στον εξανθρωπισμό της οικονομίας και των εργασιακών-παραγωγικών σχέσεων».

Τα παραπάνω είναι συστατικά στοιχεία ενός πραγματικού Σοσιαλιστικού κινήματος , το οποίο είναι από την μια διεθνιστικό και ταυτόχρονα πολέμιο της Παγκοσμιοποίησης από τη άλλη.
Το ερώτημα είναι, αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ και η σημερινή του ηγεσία είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν μια πορεία διεθνισμού και Σοσιαλισμού ή μια πορεία μια δίκαιης διαχείρισης της Παγκοσμιοποίησης με ανθρώπινο πρόσωπο;
Το ανθρώπινο πρόσωπο της Παγκοσμιοποίησης είναι μια μπουρδολογία, που κάνει όμως αίσθηση στους ημιμαθείς, στους καιροσκόπους, στους αετονύχικες, στους οπαδούς και προσωπολάτρες και δημιουργεί ένα ομιχλώδη τοπίο που παραλλάσει, διαστρεβλώνει, αποσχηματοποιεί το εφιαλτικό πρόσωπο του νέου Ιμπεριαλισμού.
Αυτές είναι κάποιες σκέψεις μου και δεν ξέρω πόσο βοήθησα, αλλά νομίζω πως ο διάλογος πάντα βοηθά
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου
Βαγγέλης Κωνσταντίνου.