Η ΓΣΕΕ παραμένει ΟΡΘΙΑ, ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ και ΑΥΤΟΝΟΜΗ

«Η ιστορική μας διαδρομή υπήρξε δύσκολη και αγωνιστική. Με νίκες αλλά και με χτυπήματα σε δύσκολους καιρούς. Περάσαμε από πολέμους, δικτατορίες και αυταρχικές παρεμβάσεις που δεν κατάφεραν να καθυποτάξουν και να απονευρώσουν το Συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Η ΓΣΕΕ παρέμεινε όρθια, πρωτοπόρα και αυτόνομη.»

Το παραπάνω απόσπασμα από την ομιλία του Προέδρου της ΓΣΕΕ στην Διεθνή Συνδικαλιστική Διάσκεψη που πραγματεύτηκε το ζήτημα της καταναγκαστικής εργασίας και της εμπορίας προσώπων, μου δίνει βήμα να επαναλάβω αλλά και να κριτικάρω ορισμένα ζητήματα που έχουν να κάνουν τόσο με την αυτονομία όσο και με την πρωτοπορία της ΓΣΕΕ και του συνόλου του οργανωμένου εργατικού δυναμικού της χώρας μας.
Η ΓΣΕΕ πράγματι παραμένει όρθια ως κτίριο, πρωτοπόρα στον εναγκαλισμό της με τις διάφορες τυπικές ή άτυπες εξουσίες κομμάτων και Κράτους και αυτόνομη, να επιλέγει την υποτέλεια της όπως και όποτε το επιθυμεί η εκάστοτε ηγεσία της.
Ο ισχυρισμός μου αυτός αποτελεί συνέχεια της αντίληψης στην οργάνωση της συνδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε, την ευθύνη της οποίας ανέλαβε η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ από την μια μεριά και της ΔΑΚΕ από την άλλη, δήθεν στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 90χρονα από της ιδρύσεως της ΓΣΕΕ.
Οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε μια συνδιάσκεψη που πραγματευόταν ένα σημαντικής από πολιτική και κοινωνιολογική άποψη θέμα, που είχε σαφέστατο χαρακτήρα την προβολή όχι των προβληματισμών και των ανησυχιών των συνδικάτων, αλλά την προβολή των διαχειριστών κυβερνητικής εξουσίας, όπως της κας Μητσοτάκη Ντόρας, από την θέση της Υπουργού Εξωτερικών, όσο και του εκκολαπτόμενου στην θέση του Πρωθυπουργού, Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Οργανώθηκε η συνδιάσκεψη με γνώμονα την προβολή των απόψεων της διαχειριστικής ομάδας που διοικεί την ΓΣΕΕ και το αποκλεισμό των ιδεών που θα μπορούσαν να αποτυπωθούν από τις άλλες συνδικαλιστικές παρατάξεις.
Η αυτονομία των συνδικαλιστικών οργανώσεων ως πολιτική ιδεολογική θέση συγκρότησης των οργανώσεων, αποτυπώνεται κάθε φορά με τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά που προβάλλονται από τις συγκυρίες, την ένταση κομματικής εκμετάλλευσης και την εκάστοτε προσωπικότητα της ηγεσίας στην διοίκηση των συνδικάτων.
Η αυτονομία των συνδικαλιστικών οργανώσεων πάντοτε και σε όλες τις ιστορικές περιόδους των οργανωμένου εργατικού κινήματος, αποτελούσε το επιζητούμενο και κυρίως επιζητούμενο από εκείνους που επιθυμούσαν την υποταγή των συνδικάτων και των διεκδικήσεων των εργαζομένων είτε στις κυβερνητικές ανάγκες είτε στις κομματικές επιδιώξεις.
Το συνδικαλιστικό κίνημα πορεύεται ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο καταστάσεις που λειτουργούν ως προπετάσματα, δημιουργώντας μια ασφάλεια τόσο στις κομματικές ηγεσίες όσο και στο Κράτος.
Αυτός ο δρόμος, ο περιχαρακωμένος από τις κυρίαρχες τάσεις του Κομματικού και Κυβερνητικού ή εργοδοτικού συνδικαλισμού, στραγγαλίζεται σε διαστήματα κρίσεων για την φυσιογνωμία του σ. κ. και οικονομικών ή πολιτικών κρίσεων, έτσι ώστε οι διαφοροποιήσεις ή ο ανατρεπτικός λόγος να απαξιώνεται και να εξορίζεται, ως αντικαθεστωτικές καταστάσεις που ενδεχομένως να αποκάλυπταν την αντινομία των βαθύτερων σχέσεων των κομμάτων ή του κράτους με την κοινωνία και που θα έθετε ζητήματα επαναπροσδιορισμού της στάσης των εργαζομένων απέναντι στους θεσμούς και τους διαχειριστές τους.
Ενισχυτικών των παραπάνω αποτελεί το γεγονός που η ίδια η εικόνα της συνδιάσκεψης κατέδειξε, με τον Παπανδρέου να προσέρχεται στην αίθουσα ακολουθούμενο από το Πρόεδρο της ΓΣΕΕ.
Σε μια αντίστοιχη αλλά κομματική διαδικασία η εικόνα αυτή δεν θα είχε προκαλέσει κανένα σχόλιο, ως φυσιολογική κατάσταση όπου ο κομματικός αρχηγός εισέρχεται στο χώρο συνεδρίασης ακολουθούμενος από στελέχη της ηγεσίας του κόμματος.
Στην προκείμενη περίπτωση που η Εργατική Τάξη της χώρας συσκέπτεται για προβλήματα που την απασχολούν, ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, δεν δικαιούται να δηλώνει την υποταγή της οργάνωσης που εκπροσωπεί στην ανωτερότητα ενός θεσμοθετημένου πολιτικού σχήματος ή αξιώματος , γιατί αυτό ισοδυναμεί με δήλωση υποτέλειας και υστέρησης της τάξης των εργαζομένων στους θεσμούς του Κράτους, δηλαδή τα κόμματα.
Αλλά και ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιδεικνύοντας τις Σοσιαλιστικές αρετές και τις αντιλήψεις για το πώς συγκροτούνται οι κοινωνίες και πως εκφράζονται, προσήλθε στον χώρο της συνδιάσκεψης χωρίς να ενοχλείται που ως ουρά του, ακολουθούσε ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ.
Την ημέρα εκείνη (Κυριακή) το αμφιθέατρο ήταν κατάμεστο από πλήθος κομματικών μελών, για να χειροκροτήσουν τον μεγάλο αρχηγό και παγκόσμιο σοσιαλιστή ηγέτη.
Μετά το τέλος της ομιλίας του, όπως ακριβώς επαναλαμβάνεται ακόμα και στο Κοινοβούλιο, το αμφιθέατρο άδειασε.
Η εργατική τάξη είχε δικαιωθεί και είχε εκπληρώσει το καθήκον της.
Μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι εργαζόμενοι δεν πατούν το πόδι τους στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Γιατί οι επτά στους δέκα δεν έχουν συνδικαλιστεί ποτέ στην ζωή τους.