ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΗ ΒΙΑΣΥΝΗ !!!

Στις αρχές του '80, είχα αρχίσει να φλερτάρω με τον οργανωμένο χώρο του ΠΑΣΟΚ, στην Θήβα, από όπου κατάγομαι, μετά από μια περίοδο μοναχικής απομάκρυνσής μου από την πολιτική δράση και μετά από μια περίοδο ιδεολογικών - πολιτικών αναζητήσεων.
Είχαν από τα νεανικά - μαθητικά μου χρόνια την τύχη, να συναντηθώ και να ενεργοποιηθώ πολιτικά, με ανθρώπους, σπουδαίους ανθρώπους, αγωνιστές της Αριστεράς, βασανισμένους, προβληματισμένους για το παρών που η Χούντα επικυριαρχούσε σε αυτό, αλλά και για το μέλλον του αντιφασιστικού - απελευθερωτικού αγώνα, καθώς και για το χρόνο μετά το επιθυμητό τέλος αυτού του αγώνα.
Είχα κάνει πολύωρες συζητήσεις για το πόσο ανέτοιμη ήταν η Κοινωνία μας να διαχειριστεί την μετά την Χούντα εποχή.
Κατά το πως άρμοζε σε έναν νέο, που ζούσε μέσα σε μια ριζοσπαστική επαναστατικότητα και του ατίθασου χαραχτήρα του, η συμμετοχή μου σε δραστηριότητες κατά της Χούντας για μένα την εποχή εκείνη ήταν σημαντική. Η δράση μου αυτή με είχε δεσμεύσει σε μια στάση ζωής και σε ένα τρόπο σκέψης που μετά την πτώση της Χούντας, όπου τα πράγματα αποκτούσαν πλέον ένα πανηγυρικό αέρα ελευθερίας, με είχαν αποκαρδιώσει, γιατί για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού μας πήγαν.
Το ίδιο παρακράτος που είχε δημιουργήσει την Χούντα, το ίδιο παρακράτος εγγυόταν την Δημοκρατία και την ελευθερία του Λαού.

Στις αρχές του '80, συναντήθηκα με παλιούς φίλους, επιστρέφοντας ως πολίτης πλέον μετά το στρατιωτικό και την Πρωτεύουσα και μέσα σε μια επαναδραστηριοποίηση μου και μέσα σε ένα χώρο, όπου η πάλη ιδεών δεν είχε αγκυλωμένες αφετηρίες σκέψης και αφορισμούς, με ένα όραμα που ήταν πολύ κοντά στην ιδιοσυγκρασία και τις αντοχές ( Πολιτικές - ιδεολογικές) του Λαού, ενός Λαού, που πάνω από όποια πολιτική΄του ένταξη ή κομματική περιχαράκωση, ο εθνικισμός του ήταν έντονος.

Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ, ήταν ένας αχταρμάς πολιτικών σχηματοποιημένων και εν πολλοίς αντιτιθέμενων συμφερόντων, από υπερσυντηρητικούς Κεντρώους έως και σεχταριστικούς Τροτσκιστές, παλιούς ΕΚΚΕντζίδες, νεο-Αριστερούς, οπορτουνιστές, αριβίστες και κάθε ιδιοτελές συναπάντημα.

Ήταν ένα σύνολο αντιπροσωπευτικότητας της Ελληνικής Κοινωνίας, που έψαχνε να βρει το καινούργιο, εκείνο που θα το έβγαζε από την αφάνεια, την μουγγαμάρα, το κυνήγι του χαμένου θησαυρού, αλλά και μια αιτούμενη πολιτική - ιδεολογική πλατφόρμα που είχε ανάγκη η Αριστερά, σε μια πορεία μόνιμης και σταθερής σχέσης με την Λαϊκή Κυβερνητική Εξουσία.

Η προοδευτικότητα του χώρου καθώς και οι συνεχείς αναδιπλώσεις, όσο τα πράγματα όδευαν σε μια τελική επικράτηση της Σοσιαλιστικής Αριστεράς στην "μάχη" με την Δεξιά για την Κυβερνητική συνέχεια του Κράτους και την Αλλαγή, από την μια με έκαναν διστακτικό στην ένταξή μου στο οργανωμένο ΠΑΣΟΚ, όταν πολλοί από τους παλιούς μου συντρόφους είχαν διαγραφεί, αλλά και από την άλλη με προκαλούσε η οραματική σχέση με το ιδεατό του οργανωμένου κόσμου των τοπικών οργανώσεων, που δεν μπορούσαν να δουν τι τους επιφύλασσε η μοίρα.
Η μοίρα είχε ονοματεπώνυμο. Λεγόταν Ανδρέας Παπανδρέου.

Το πως βοήθησε το ΠΑΣΟΚ, στην αντι-επαναστατικότητα και την επανα-συντηρητικοποίηση του Λαού, είναι ζήτημα που θέλει ειδική κουβέντα. Όμως αυτό είναι γεγονός.
Στην πορεία αυτή, ΄μια πορεία όπου παρατηρείς την πολυτάλαντη και αριστοτεχνική παραχάραξη την ιστορική αλήθειας του Μαρξισμού και της ανάμιξης παραφρασμένων αξιών με την διαπλοκή εξουσιαστικών συμφερόντων που υπότασσαν το κίνημα σε μια στρατηγική εξοβελισμού του από τα τεκταινόμενα και τα μελλούμενα, στην πορεία αυτή όπου δοκιμάστηκαν οι αντοχές και η συνειδητοποίηση του Είναι της Αριστεράς και των αγώνων των συντελεστών της, στην πορεία αυτή το ΠΑΣΟΚ επέφερε συντριπτική ήττα.

Η παλιά Αριστερά, ενώ θα περίμενε κανείς να βρει το κουράγιο αλλά και την ευφυΐα της εξ αριστερών θετικής "πλαγιοκόπησης" του ΠΑΣΟΚ, ώστε να υποστηριχτεί δημιουργώντας το ανάχωμα από την μια αλλά και το παρεμποδιστή προς την δεξιά του εκτροπή , τον εκφυλισμό του από την συνεχή ερωτοτροπία του με την Κυβερνητική εξουσία, από την άλλη, έκανε ότι μπορούσε στην απομόνωσή της, και την καλλιέργεια του "εχθρού" της Αλλαγής και επομένως τον "σύμμαχο" της Δεξιάς.
Άλλωστε, η επισφράγιση του ρόλου και της κοντόφθαλμης πολιτικής της παλιάς Αριστεράς, βρίσκει τον εαυτό της, στις μέρες του '89.

Το ίδιο ακριβώς παρατηρώ σήμερα να συμβαίνει στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Τόσο οι σεχταριστικές του συνιστώσες όσο και ευρύτερα στρώματα της Αριστεράς, το ΚΚΕ αλλά και της "σκεπτόμενης" Σοσιαλδημοκρατίας που βρίσκεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ, παρεμποδίζουν, συκοφαντούν και καταστροφολογούν μια επανα-δημιουργία και μια επανα-συγκρότηση των δυνάμεων που συνθέτουν την σύγχρονη Αριστερά, ( Σοσιαλιστές, Σοσιαλδημοκράτες, Κομμουνιστές, Ανανεωτικούς), μια σύγχρονη Αριστερά που θα μπορούσε να ξαναδημιουργήσει το Λαϊκό κίνημα, να έβρισκε το κουράγιο και την συνεκτική δύναμη μιας νέας Αλλαγής, μιας νέας ανατροπής για μια καινούργια πορεία, για μια ισχυρή κοινωνία με θεσμούς και πολιτικές σταθερότητας, ανάπτυξης και σοσιαλιστικής προοπτικής.

Ο τόπος και ο Λαός έχει ανάγκη μιας καινούργιας αρχής. Μιας καινούργιας πολιτικής, κινηματικής συμμαχίας, μιας δύναμης που βασισμένη στις ανάγκες της Κοινωνίας και ενεργοποιώντας τις δυνάμεις της, με ενεργοποίηση της συμμετοχής και της συναπόφασης, την κοινή δράση και την ένταξη, σε μια πορεία και έναν αγώνα αναδημιουργίας και κυβερνητικής προοπτικής.

Ας σταματήσουμε την επανάληψη των λαθών.
Οι βιασύνη να ξαναδούμε ένα καλλίτερο μέλλον, να νιώσουμε σίγουροι για το αύριο, να ξαναφτιάξουμε ένα ελπιδοφόρο κόσμο που θα εγγυάται το παρόν και θα διασφαλίζει την ύπαρξη του αύριο, δεν θα την δούμε μέσα από την εναλλαγή στην Κυβερνητική εξουσία του ΠΑΣΟΚ.
Εκτός αν το ΠΑΣΟΚ κάνει χαρακίρι στο παλιό και πρόσφατο παρελθόν του. Εκτός αν το ΠΑΣΟΚ απαλλαγεί από Πάγκαλους και κάθε λογής εκσυγχρονιστές και νεοφιλελεύθερους που κατατρώγουν τις σάρκες του. Αν συμβούν πράγματα που θα μπορούσαν να ξανασυναντηθούν τα ρεύματα της Αριστεράς και όχι οι σέκτες της, σε μια προοπτική΄δημιουργίας ενός πόλου που θα μπορούσε η πλειοψηφία του Λαού να βρει το νόημα την συμμετοχής, του αγώνα, της ρήξης, της οργάνωσης και θεσμικής θωράκισης των Κοινωνιών που συνθέτουν την Εθνική Κοινωνία.

Σε μια τέτοια πορεία, για μια τέτοια ανάγκη, οφείλουμε να δράσουμε συνεκτικά, με κάθε συντροφικότητα και χωρίς δολοπλοκίες, χωρίς παλινδρομήσεις, χωρίς ιδιοτέλεια και μικρομεγαλισμούς.

Στο μόνο που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει ως χείρα βοηθείας, είναι το ΚΚΕ, που στην ανάγκη αυτοεξυπηρέτησης και περιφρούρηση της ύπαρξής του, διολισθαίνει καθημερινά σε πιο Σταλινικές δράσεις και αντιλήψεις.