ΣΚΙΑΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ..... ΕΚΑΤΟ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Κάτι ήξεραν στην Λέσχη Bilderberg, όταν αποφάσιζαν πως τους έπεφτε πολύ λίγος ο Καραμανλής και το Κόμμα του, ότι μια χώρα σαν την Ελλάδα, η μόνη Κυβέρνηση που πιάνει τόπο, είναι μια κυβέρνηση με "αριστερή" ρητορική και νεοφιλελεύθερη εργαλειακή συνείδηση.

Άλλωστε, υπήρξε στο πρόσφατο παρελθόν δείγμα γραφής, την περίοδο των "χρυσοκάνθαρων" του Χρηματιστηρίου και της "εισόδου" με υπόγειες συμφωνίες στην ΟΝΕ και το Ευρώ.

Η ένσταση κατά την περίοδο αυτή ήταν, ότι αφ' ενός μεν είχαν επιτευχθεί οι στόχοι αλυσοδέματος της Ελλάδας ως προτεκτοράτο του Γερμανογαλλικού άξονα, αφ' ετέρου το φιάσκο του Χρηματιστηρίου έπρεπε τρόπο τινα να στιγματίσει τους πρωτεργάτες του, δίνοντας στους ημέτερους ομοϊδεάτες αχθοφόρους την δυνατότητα να επωφεληθούν των "πλεονεκτημάτων" που δημιουργούνταν από την ένταξη της Ελλάδας στην ζώνη του Ευρώ.

Γρήγορα όμως ανακάλυψαν πως είχαν ποντάρει σε κουτσό άλογο και πως μια δυνατότητα υπήρχε για τα συμφέροντα τους.  Αυτό το κουτσό άλογο να τους διασφαλίσει την επιχειρηματολογία που θα τους διευκόλυνε στην επαύριο των εκλογών, όποτε θεωρούσαν ότι ο χρόνος αλλαγής κυβερνητικού σχήματος εξυπηρετούσε τους στρατηγικούς τους στόχους, επιλέγοντας και την καταλληλότερη Κυβέρνηση.

Είχαν ήδη επιχειρήσει μια στημένη διεισδυτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ στην Κοινωνία και ενός «εταιρικού» πόλου μιας νέας διακυβέρνησης, αλλά κρίθηκε πολύ ριψοκίνδυνη και αναποτελεσματική, μιας και αποτελούσε πολύ πρόωρο η μετουσίωση του ΣΥΡΙΖΑ σε μια διάδοχη κυβερνητική εναλλακτική πρόταση.

Όλη αυτήν την περίοδο, από το 2004 και μετά, ακτινογραφούσαν τόσο την προσωπικότητα και το εργαλειακό μέσο σκέψης του κ. Παπανδρέου, όσο και την δυνατότητά του να αναπτύσσει εύηχη αριστερή ρητορική αλλά και να αντιλαμβάνεται με την ίδια "ευρηματικότητα" του προκατόχου του, τις πραγματικές διαθέσεις των ισχυρών συμφερόντων, καθώς και την διάθεσή του να προσαρμόζει την ρητορική του, στην εξυπηρέτηση των στρατηγικών στόχων των ισχυρών συμφερόντων, χωρίς να δημιουργούνται συνειδησιακά ενοχικά σύνδρομα, όπως αυτά αναπτύσσονται σε πλήθος στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία όμως υποτάσσονται στο βωμό της εξουσίας.

Ήθελαν έναν Παπανδρέου και ένα ΠΑΣΟΚ χρηστικό και όχι εξαναγκασμένο σε μια χρηστική διαδικασία που θα υποδαυλίζονταν από την ανάπτυξη ενοχικών συνειδησιακών συνδρόμων, όπως είχε παρατηρηθεί κατά τη περίοδο Α. Παπανδρέου.

Η περίοδος αυτή αποτέλεσε πράγματι για τα ξένα ισχυρά συμφέροντα, τον ωφελιματικό χρόνο «σμίλευσης» του Παπανδρέου ως εναλλακτικού Πρωθυπουργού, καλουπαρισμένου στα στανταρισμένα πρότυπα του «διαχειριστή Πρωθυπουργού» προς χρήση, προς εκμετάλλευση.

Άλλωστε το εργαλειακό υπόστρωμα μιας τέτοιας διαδικασίας «σμίλευσης» υπήρχε ως δημιούργημα του προκατόχου του και ήταν απόλυτα αξιοποιήσιμο και αρκετά αναγκαίο τόσο στην επαναδιαμόρφωσή της προσωπικότητας όσο και στην μετέπειτα υποστηρικτική στην άσκηση των Πρωθυπουργικών καθηκόντων του.

Υπερτιμώντας ο Παπανδρέου τον νέο του ρόλο και την «εμπιστοσύνη» που ενέπνεε στους σμιλευτές του, επιχείρησε να επιβάλλει μια σύνθεση τόσο στο κυβερνητικό σχήμα όσο και περισσότερο, στο Πολιτικό Γραφείο του κόμματος, όπου όχι μόνο ο Γραμματέας του Κόμματος αλλά και όλα τα μέλη που συγκροτούν το Πολιτικό Γραφείο να είναι «βιομηχανοποιημένα» προϊόντα της ίδιας μηχανής παραγωγής.

Το κακό είναι,  ότι η «Κοινωνική βάση» του ΠΑΣΟΚ,  σε όσα τεκταίνονται και σε όσα έχουν ήδη σχηματοποιηθεί και είναι ευκόλως αναγνωρίσιμα, κοιμάται με τα τσαρούχια!

Το δεύτερο κακό, είναι το έλλειμμα χαρισματικότητας που δεν επιτρέπει στον Παπανδρέου ( άλλα ούτε και στα «βιομηχανικά» προϊόντα που τον περιβάλλουν) να «παντρέψει» την ρητορική αριστερολογία με την κυνικά άκρατη δεξιομανία της «υπεύθυνης» πολιτικής και του νέου πατριωτισμού που τρομοκρατεί την κοινωνία, την υπονομεύει, την ενοχοποιεί και την υποχρεώνει να χάσει και τα τελευταία κουρέλια που της έχουν απομείνει.

Το τρίτο κακό, είναι ότι από πολύ νωρίς η χρησιμοποίηση του υπερόπλου της τρομοκράτησης των πολιτών, ενώ φαίνεται να δημιουργεί ενοχικά σύνδρομα στους πολίτες δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα διαμορφώσει διόδους επανα-επικοινωνίας με τον άλλο πόλο κυβερνητικής εξουσίας.

Όλοι σε αυτήν την χώρα βιάζονται, όπως κατά ένα περίεργο τρόπο βιάζονται και οι ταγοί των ισχυρών συμφερόντων, τόσο στο επίπεδο του Γερμανογαλλικού ιμπεριαλιστικού άξονα όσο και του Αμερικανοεγγλέζικου, που επιθυμεί ο τελευταίος, το βιαστικό ξεμπέρδεμα με την ΟΝΕ και το Ευρώ.


Ο Παπανδρέου, μπορεί να παρέχει τις υπηρεσίες του ως χρηστικός Πρωθυπουργός του προτεκτοράτου του Γερμανογαλλικού ιμπεριαλιστικού άξονα, όμως δεν χάνει το χιούμορ του, να υπενθυμίζει ότι ο στόχος των κερδοσκοπικών μηχανισμών δεν είναι η Ελλάς, αλλά το Ευρώ.

Είναι πράγματι ενδιαφέρουσα η προσέγγιση Παπανδρέου για τον πραγματικό πυρήνα των κερδοσκοπικών μηχανισμών.

Οι μηχανισμοί αυτοί κάνουν ό,τι και η κυβέρνηση Παπανδρέου στου πολίτες αυτής της χώρας. Τρομοκρατούν δια της «επιθέσεως» στα οικονομικά της Ελλάδος, την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως τον Γερμανογαλλικό άξονα, από τον οποίο ζητούν μεγαλύτερο κομμάτι πίτας από όσο τους έχει προσφερθεί.

Οι κερδοσκοπικοί μηχανισμοί την περίοδο αυτή, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και με ευθύνη του Γερμανογαλλικού άξονα, να παίζουν ανάμεσα στην Αμερικάνικη οικονομική υπερεξουσία και στην Γερμανογαλλική οικονομική υπερεξουσία στην Ευρώπη.

Όσο αυτό το παιγνίδι βολεύει και ισχυροποιεί τον Γερμανογαλλικό άξονα τόσο θα παρατείνεται ο χρόνος ζωής του.

Ο δήθεν φόβος του ντόμινο που θα συμπαρασύρει και την Ιταλία, είναι απλός φόβος και ευχή ταυτόχρονα.

Ο χρόνος θα δείξει._