ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ 34ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ

Επ’ ευκαιρίας του 34ου Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, να θέσω υπόψη της συνδικαλιστικής ηγεσίας ορισμένα ερωτηματικά που χρήζουν απάντηση ή προβληματισμού τους.

Για όσους θέλουν να δουν τον ήλιο χωρίς τα διαθλαστικά γυαλιά του κομματικού πατριωτισμού, η Κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, ούτε ΠΑΣΟΚ είναι,   ούτε πρόβλημα συνείδησης έχει.

Μετά τον θάνατο του ηγέτη του, Α. Παπανδρέου, δόθηκε η μοναδική ευκαιρία στα οικονομικά κέντρα εντός και εκτός της χώρας, να χρησιμοποιηθεί το ΠΑΣΟΚ, ως εργαλείο ιμπεριαλιστικοποίησης της Ελληνικής οικονομίας και προσαρμογής της ( άρα και του Κράτους) σε ένα οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης που είχε ανάγκη η Ευρωπαϊκή αναπτυγμένη Δύση, όπως αυτό επισφραγίστηκε αργότερα από το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Σε αυτό το μοντέλο ανάπτυξης ο Σημίτης και το τεχνοκρατικό του επιτελείο, προσάρμοσαν και την ιδεολογικοπολιτική καταγωγή του ΠΑΣΟΚ και την οικονομική στρατηγική της ανάπτυξης που μέχρις τότε είχε δομηθεί στην Ελληνική επικράτεια.

Για να μην αμφισβητηθεί ή να αναθεωρηθεί το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης στο άμεσο ή στο απώτερο μέλλον, η Ελλάδα οδηγήθηκε στην σφαγή της Ευρωζώνης και του κοινού αλλά όχι ισοδύναμης αξίας νομίσματος, του euro.

Για την επίτευξη αυτού του σχεδιασμού χρησιμοποιήθηκε συγκεκριμένη προπαγάνδα, εφευρέθηκαν συγκεκριμένα εργαλεία, χρησιμοποιήθηκαν συγκεκριμένα άτομα, που θα είχαν λόγω του επιστημονικού τους εκτοπίσματος, μια μεγαλύτερη από τους πολιτικούς αυθεντικότητα, ως προς την πραγματικότητα, την «αλήθεια» και το μέλλον που διαγραφόταν αισιόδοξο.

Αλλά πριν την περίοδο Σημίτη, οι ίδιοι οικονομικοί κύκλοι, είχαν επινοήσει στον σχεδιασμό τους, μια κατάσταση που θα ανέτρεπε τα δεδομένα ασφάλειας της Ελληνικής οικονομίας και η ένταξη της Ελλάδας σε μια ευρωσυνθήκη προστατευτισμού από ενδεχόμενους κινδύνους, δεν θα δημιουργούσε αντιστάσεις στο Ελληνικό Λαό και τα συνδικάτα.

Η επιλογή της Κυβέρνησης Μητσοτάκη από τους οικονομικού κύκλους συμφερόντων, αποκάλυψε μια κριμένη δυναμική αντίστασης των κοινωνικών συνιστωσών που έθετε σε άλλη βάση τον σχεδιασμό ληστρικής και υποδουλοτικής σχέσης εξάρτησης της Ελληνική οικονομίας και Κρατικής κυριαρχίας.

Διαπιστώθηκε από α ίδια κέντρα σχεδιασμού, ότι η εναλλαγή στην Κυβερνητική εξουσία Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ , με επιλογή όχι μόνο του Πρωθυπουργού αλλά και των στελεχών της Κυβέρνησης, ανθρώπων δηλαδή που όχι μόνο δεν διαφωνούσαν με το νέο μοντέλο ανάπτυξης αλλά που «θυσιάζονταν» στην επιχειρηματολογία εκείνη που θα καθιστούσε μονόδρομο το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης.

Αυτή η επιλογή αποδείχτηκε η τέλεια χημική ένωση που θα εκμαύλιζε ακόμα και την Ελληνική διανόηση ή που θα την καθιστούσε ένοχη αν δεν συνεργαζόταν.

Άλλωστε, η προπαγάνδα χρησιμοποιείται όχι για την υποταγή της διανόησης αλλά για τον αμόρφωτο λαό.

Η επιλογή Καραμανλή, ενός ανθρώπου που τον διαφοροποιούσε προς τους ομοϊδεάτες του μόνο στο επώνυμο, που δεν είχε καμιά επαφή με τον σχεδιασμό και την διοίκηση του Κράτους, και με ένα επιτελείο συγκεκριμένων στελεχών, μπορούσε να οδηγήσει σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση υποτέλειας και εκμαυλισμού την Ελληνική οικονομία, επιδεινώνοντας όλους τους συντελεστές οικονομικής ανάπτυξης ώστε το δεύτερο στάδιο εφαρμογής του οικονομικού μοντέλου που είχε σχεδιαστεί από το Ιμπεριαλιστικό Διευθυντήριο της Ε.Ε. θα έμπαινε σε εφαρμογή, χρησιμοποιώντας το ίδιο στελεχιακό δυναμικό, που επί Κυβέρνηση Σημίτη αδυνατούσε να χειριστεί κρίσεις και μάλιστα κρίσεις που μείωναν ή απειλούσε την Εθνική κυριαρχία της Ελλάδας.

Σ’ αυτό το μοντέλο ανάπτυξης η Ελλάδα έχει συγκεκριμένο ρόλο, όχι όμως μια χώρας της ευμάρειας αλλά μιας χώρας παραγωγής φθηνών πρώτων υλών και παροχής χαμηλού κόστους υπηρεσιών.

Σε περιόδους οικονομικής ισορροπίας και θετικής ανάπτυξης σχεδιασμοί του στυλ «ευρομάρκου» και Γερμανικής ιμπεριαλιστικής κατοχής δεν μπορούν να εφαρμοστούν ούτε καν να σχεδιαστούν. Για τον λόγο αυτό η δημιουργία κρίσεων και μάλιστα δομικών καθώς και η επιλογή μιας στρατιάς ατόμων χωρίς συνείδηση που θα χρησιμοποιήσει τα ειδικά χαρακτηριστικά ενός λαού, θα αναδείξει συγκεκριμένες πτυχές ευτελούς όμως αξίας, θα ενοχοποιήσει επιμέρους καταστάσεις ή κοινωνικές ομάδες , που θα επιχειρηματολογήσει επί κινδύνων όχι για να διαφωτιστεί ο λαός, αλλά για να εμπεδώσει το κατευθυνόμενο δίκαιο, το αναγκαίο και το Πατριωτικό, είναι πλαίσιο άσκησης κυβερνητικής πολιτικής Παπανδρέου.  

Επανέρχομαι.

Σε όσους αποφασίσουν να βγάλουν του οπτικούς φακούς του κομματικού πατριωτισμού, τους ρωτώ ότι:

Αναγνωρίζουμε όλοι πως υπάρχει ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης, όπως περιγράφηκε και συμφωνήθηκε στο επίπεδο του Συμφώνου Σταθερότητος.
Απέναντι σε αυτό το μοντέλο Κυβερνήσεις και Κράτη προσανατολίζουν τι δομές και τις σταθερές της οικονομίας τους, ώστε να ολοκληρωθεί η διαδρομή εφαρμογής του.
Κάθε μοντέλο ανάπτυξης όταν σχεδιάζεται λαμβάνονται υπόψη και οι παράγοντες αποσταθεροποίησης.
Καταρτίζονται σενάρια κρίσεων και επί χάρτου προβλέπονται συνέπειες τόσο για το μοντέλο ανάπτυξης όσο και για όσες χώρες συμμετέχουν στην διεργασία αυτή.

Η Κυβέρνηση Παπανδρέου σήμερα, προσαρμόζοντας την ιδεολογική ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ στην αναγκαιότητα,  υπηρετεί το συγκεκριμένο μοντέλο και προσαρμόζει του δείκτες ανάπτυξης ή υπανάπτυξης στις ανάγκες του συγκεκριμένου μοντέλου και στο συγκεκριμένο μοντέλο κρίσης, όπως αυτό επιλέχθηκε και το οποίο δοκιμάζει τις αντοχές των εγχώριων οικονομιών των Κρατών σε σχέση με το συγκεκριμένο μοντέλο ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης που έχει όμως παγκόσμια χαρακτηριστικά και παγκόσμια εφαρμογή.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται στα συνδικάτα είναι, που συνίσταται η διαφωνία τους, οι αντιδράσεις τους, οι απεργιακές κινητοποιήσεις τους.

Διαφωνούν με το μοντέλο ανάπτυξης και επομένως το επόμενο διάστημα θα δούμε ένα ανταγωνιστικό μοντέλο οικονομική, κοινωνικής και πολιτικής ανάπτυξης, που θα στοιχίζει τις εργατικές δυνάμεις υπέρ του μοντέλου ανάπτυξη των συνδικάτων και κατά του μοντέλου του Διευθυντηρίου και του Συμφώνου Σταθερότητας,  ή συμφωνούν μεν, αλλά διαπραγματεύονται καλλίτερους όρους προσαρμογής και από την στιγμή που η κυβέρνηση τους αρνείται θεσμικό ρόλο στην διαμόρφωση των όρων προσαρμογής και αρνητικών επιπτώσεων, βρίσκονται σε θέσεις μάχης , καταγγελίας και απεργιακού αγώνα;


Μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα αυτό το 34ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ;