ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΛΑΟ …. ΤΕΤΟΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

Από την μια έχουμε τον θίασο Χρυσοχοϊδη που ψάχνει να δημιουργήσει εκ των υστέρων αποδεικτικά – αληθοφανή στοιχεία εμπλοκής αντί-εξουσιαστών στην λεγόμενη τρομοκρατική οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας», και από την άλλη την τριπλέτα των «Π» να συναγελάζονται με τις αγορές, τον συνεχή εξωτερικό δανεισμό, το δίχτυ ασφαλείας της Ε. Ε., παραμυθιάζοντας τον Ελληνικό και ταυτόχρονα αφελή Λαό, ότι την μια μέρα βρισκόμαστε στα όρια της χρεοκοπίας και την άλλη ξεπεράσαμε τον σκόπελο της χρεοκοπίας, που όμως το λιμάνι ασφαλείας είναι το ξεπούλημα της χώρας σε άλλες κρατικές οικονομίες και η πορεία προς το ΔΝΤ μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης.

                                                                        - * -

Για να κατανοήσουμε την σημερινή πραγματικότητα, πρέπει να δούμε με πολιτικούς όρους τι υπήρξε και μέχρι πότε στο επίπεδο της οικονομίας και της Κοινωνίας, και τι δημιουργήθηκε στη πορεία, ώστε να φτάσουμε στο σημερινό επίπεδο.

Μέχρι τα τέλη του 87, στην Ελλάδα η οικονομική ανάπτυξη βασιζόταν και αναπτυσσόταν πάνω σε ένα μοντέλο μονοπωλιακού Καπιτάλ - Σοσιαλδημοκρατικού τύπου ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής, ανεξάρτητα του πολιτικού περιβάλλοντος, το οποίο άλλοτε έγερνε προς την μια και άλλοτε ισορροπούσε προς την άλλη.

Όσο αυταρχικό και αν ήταν το πολιτικό περιβάλλον, ή αργότερα πλουραλιστικά δημοκρατικό, σε βάρος ή υπέρ των κοινωνικό-εργατικών δικαιωμάτων, παράλληλα δημιουργούσε ισχυρές δομές Κρατικού παρεμβατισμού ασφαλείας τόσο για τις επιχειρήσεις και την βιομηχανική εκμετάλλευση, όσο και για τους ίδιους τους εργαζόμενους σε μια βάση άγριας εκμετάλλευσης με αντίδοτο μια ασφάλειας οικονομικής βάσης που εξασφάλιζαν οι Κοινωφελείς Δημόσιες Επιχειρήσεις.

Το καθεστώς Κοινωνικής Ασφάλισης εξελισσόταν στα πλαίσια αυτής της Σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης, μιας Καπιτάλ οικονομίας, που διασφάλιζε την κοινωνική συνοχή και την εξέλιξη της Κοινωνίας ως αποδέχτη αλλά και ως οικονομικό χρηστικό εργαλείο ανάπτυξης.

Αυτός ο Δυϊσμός της Ελληνικής Οικονομίας αποδείκνυε ότι ούτε την Κοινωνική Οικονομία λειτουργούσε σε βάρος της Καπιταλιστικής ούτε η Καπιταλιστική αισθανόταν την Κοινωνική Οικονομία ως βαρίδι και φρενάρισμα της ανάπτυξης.

Σήμερα όμως, οι θιασώτες τους του Παγκοσμιοποιημένου ιμπεριαλισμού, που αντικατέστησε τον παραδοσιακό Στρατοκρατικό Ιμπεριαλισμό, αντιλαμβάνονται την Κοινωνική Οικονομία ως εμπόδιο στην ανάπτυξη και την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου.

Αυτή η παραπάνω αντίληψη, αποτέλεσε τον ιδεολογικό πυρήνα του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ που εξελίσσεται μέχρι σήμερα.

Στο επίπεδο της Ε.Ε. η αποδοχή το δόγματος του Παγκοσμιοποιημένου Ιμπεριαλισμού είχε σαν αποτέλεσμα τον σχεδιασμό μιας μητροπολιτικής ιμπεριαλιστικής γιάφκας κεφαλαίων αναγορεύοντας της Γερμανική οικονομία σε ρόλο ΗΠΑ της Ευρώπης και σε δευτεροκλασάτο την Γαλλική οικονομία.

Την ίδια περίοδο αναπτύσσεται μια φιλολογία εγγυήσεων και ασφάλειας προς τις μικρές οικονομίες που εντασσόμενες στο μητροπολιτικό κέντρο του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, θα ισχυροποιούσαν την « Εθνική» τους οικονομία και θα διασφαλίζονταν όλα τα μεγέθη ανάπτυξης, καθώς θα έπαιζαν τον ίδιο μητροπολιτικό ρόλο σε όμορες οικονομίες.

Στην Ελλάδα, που κάθε τι προσαρμόζεται στο στρεβλό Δυϊσμό που χαρακτηρίζει την οικονομία και την ανάπτυξη, αναπτύχθηκε μια φιλολογία ιμπεριαλιστικοποίησης της Ελληνικής επιχειρηματικότητας με επίκεντρο τις Βαλκανικές οικονομίες, όπου εκταμιεύονται τεράστια κεφάλαια προς επένδυση, τα οποία όμως υπερχρεώνουν την Χώρα μέσω του εξωτερικού δανεισμού.

Μέσα σε αυτήν την ιμπεριαλιστική φλυαρία της Κυβέρνησης Σημίτη, στήνεται η επιχείρηση «Χρηματιστήριο» και η επιχείρηση « Ολυμπιακοί Αγώνες».

Το Χρηματιστήριο στοχεύει στην εξαφάνιση των οικονομικών αποθεματικών των νοικοκυριών και μικρών επιχειρηματιών που ήταν ασφαλισμένα σε καταθετικούς λογαριασμούς και οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην υπόταξη της οικονομίας στον φαύλο κύκλο του εξωτερικού χρέους και του συνεχή δανεισμού.

Η κυβέρνηση Σημίτη καθώς και μια μικρής κλίμακας ισχυρών κεφαλαιοκρατών (επιχειρηματίες και τραπεζίτες) γνώριζαν ότι όλο αυτό το φάσμα εγγυήσεων που προδιάγραφε η ΟΝΕ και το Ευρώ περί ισχυροποίησης της Ελληνικής οικονομίας ήταν μια φούσκα που κάποια στιγμή θα έσκαγε.

Δέχτηκαν όμως να παίξουν το παιγνίδι των …. «εγγυητών» για λογαριασμό του Ιμπεριαλιστικού Ευρωπαϊκού Κέντρου που εκπροσωπούσε η ΟΝΕ και το Ευρώ, αφού πρώτα διασφάλισαν μερίδιο κερδών από την επισφάλεια της Ελληνικής οικονομίας και της πτωχευτικής της προοπτικής.

Αυτό που παρατηρούμε σήμερα είναι, ότι ενώ η Ελληνική οικονομία βυθίζεται στην ύφεση και οδηγείται στην πτώχευση και στην ένταξή της στο ΔΝΤ μέσα από τον επαχθή Ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, οι Τράπεζες και μια μικρή κάστα επιχειρηματιών παρουσιάζουν τεράστια κέρδη.
Ο μηχανισμός στήριξης είναι τόσο επαχθής, που αρκεί μόνο να τον αντιληφθεί κάποιος από το πώς χορηγείται το επιτόκιο του 5%. Για τα τρία πρώτα χρόνια δανειακών αναγκών της χώρας το επιτόκιο θα παραμένει στο 5%, αλλά για κάθε επόμενο χρόνο θα αυξάνεται κατά 1% για κάθε χρόνο.

Με βάση τον φαύλο κύκλο που διαμορφώνει το εξωτερικό χρέος, η Ελληνική οικονομία για να βγει από το καθεστώς ύφεσης ώστε να μικρύνουν οι δανειακές ανάγκες της χώρας, χρειάζεται περισσότερο από μια δεκαετία «προσαρμογών».

Σε όλη την διάρκεια αυτή, οι χρηματοοικονομικές ανάγκες της χώρας θα καλύπτονται από εξωτερικό δανεισμό, οι οποίες θα αυξάνονται όσο η χώρα θα βυθίζεται στην ύφεση.

Επομένως τα ποσοστά δανεισμού της χώρα θα διαμορφωθούν στο επίπεδο των επιτοκίων από το 5% έως το 10% για την επόμενη δεκαετία, αν η χώρα οδηγηθεί στις αγκάλες του μηχανισμού στήριξης.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που όμως αποτελεί πλήρη βεβαιότητα ακόμη και αν ξεπουληθεί κάθε τι εκμεταλλεύσιμο αυτής της χώρας, η κυβέρνηση Παπανδρέου και το οικονομικό επιτελείο της έχει ήδη διαμορφώσει μέσω της συγκεκριμένης προπαγάνδας του « θα τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας, μόνοι μας» την προοπτική ένταξης στο ΔΝΤ ως την πιο ήπια αναγκαιότητα σε σχέση με τον επαχθή μηχανισμό της Ευρωζώνης.


Η περίοδος Καραμανλή, απλά επιτάχυνε τις διαδικασίες χρεοκοπίας της χώρας ως αναπτυγμένη χώρα, αλλά η διαδικασία διαχείρισης και υπαγωγής της χώρας στις αναδυόμενες οικονομίες αποτελεί δέσμευση της Κυβέρνησης Παπανδρέου ως συνεχιστή του ολέθρου για την οικονομία και την κοινωνία που διαμόρφωσε η κυβέρνηση Σημίτη. Άλλωστε ο σκληρός πυρήνα της Κυβέρνησης Σημίτη είναι αυτό που σήμερα συγκροτεί τον σκληρό πυρήνα της Κυβέρνησης Παπανδρέου.

Οι ίδιοι αφελείς και τυχοδιώχτες που στήριξαν την Κυβέρνηση Σημίτη, οι ίδιοι αφελείς,  παλαιοί αλλά και καινούργιοι τυχοδιώκτες είναι αυτοί που στηρίζουν το Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ και την Κυβέρνησή του.

Ενώ ο Σημίτης διακήρυσσε ότι τα παραδοσιακά οικονομικά συμφέροντα και οι συντεχνίες προσπαθούν να δημιουργήσουν εμπόδια στην ανάπτυξη και το εκσυγχρονισμό της χώρας, ο Παπανδρέου ανακάλυψε τον μηχανισμό εμποδίσματος της εξέλιξης της οικονομία και της υπερχρέωσης της , που είναι καμιά δεκαριά γιατροί του Κολωνακίου, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι Δημόσιοι Υπάλληλοι.

Έτσι η αυξανόμενη ανεργία και το μίσος των ανέργων προς την Κυβέρνηση και το Κράτος  μετατοπίζεται σε μίσος προς τους Δημοσίους Υπαλλήλους , τους Ηλεκτρολόγους, τους Υδραυλικούς, σε μια μερίδα γιατρών, στους Μηχανικούς και στους Δικηγόρους.

Με την μεθόδευση αυτή παρακολουθούμε σήμερα η ΓΣΕΕ να τηρεί σιγή ιχθύος για το φορολογικό σχέδιο νόμου όταν το σύνολο των άλλων εργαζομένων απεργεί και κινητοποιείται

Η διασπαστική προπαγάνδα της Κυβέρνησης που υποστηρίζεται από ένα πλήθος των κατά συνθήκη ιδεολογικών υποστηρικτών της κάθε Κυβέρνησης δημοσιογράφων, σε συνδυασμό με της επικυριαρχία των στελεχών της στο συνδικαλιστικό χώρο όλων των οργανώσεων, τόσο στην κοινωνία των εργαζομένων όσο και στις κοινωνίες των αυτοαπασχολουμένων, ελευθέρων επαγγελματιών, βιοτεχνών κλπ. διαμορφώνουν το κατάλληλο πεδίο εφαρμογής πολιτικών υποτέλειας και πτώχευσης των κοινωνικών δικαιωμάτων αλλά και των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας, που οδηγούνται επί σφαγή στο ΔΝΤ και τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης.


Μέσα σε αυτό το παζλ μέτρων και προπαγάνδας για την οικονομία και τα κοινωνικά δικαιώματα, ο θίασος Χρυσοχοϊδη που αφού συνέλαβε κάποιους του αντί-εξουσιαστικού χώρου και εκ των υστέρων ανακαλύπτει «σκληρούς δίσκους» υπολογιστών μαϊμού, που ποτέ δεν θα φτάσουν στην δικαιοσύνη και που ποτέ δεν θα αποτελέσουν τμήμα της δικογραφίας, έχει πολύ δρόμο μπροστά του, τόσο, όσο χρειάζεται, ώστε να μετατοπισθεί κατά ένα μέρος το ενδιαφέρον και οι φόβοι πτώχευσης της οικονομίας και να ξυπνήσουν μια ωραία πρωία οι Έλληνες και η χώρα να έχει ήδη ενταχθεί στις αγκάλες του ΔΝΤ με πτωχευμένη την οικονομία της.

Η κυβέρνηση βιάζεται πριν τη δήλωση χρεοκοπίας και έκλυση βοηθείας από το ΔΝΤ, να νομοθετήσει όλους τους περιορισμούς και τα μέτρα που έχουν υποδειχθεί από το ΔΝΤ και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό, ώστε να …. αποφευχθούν τα αποτελέσματα που υπήρξαν στην Αργεντινή ή σήμερα στην Ουγγαρία και όπως περιμένουν όλοι να υπάρξουν στην Ρουμανία και την Φιλανδία.

Η Κυβέρνηση παίρνει μέτρα με «δική» της πρωτοβουλία ώστε να μην φανεί πως το ΔΝΤ υποχρεώνει την χώρα σε μέτρα υποτέλειας.
Ήδη ο ευρηματικός κ. Πάγκαλος ανακάλυψε σε τι συνίσταται η μονιμότητα των Δημοσίων υπαλλήλων και έχει αναλάβει εργολαβικά το ξερίζωμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων στο Δημόσιο.
Άλλωστε έχει εμπειρία από την παράδοση του Οτσαλάν και της Ελληνικής σημαίας στα Ίμια που την πήρε ο αέρας.