ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ;

Ο τίτλος του θέματος, "ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ" παραπέμπει σε μια θεματική που πρέπει να απασχολήσει κάθε σκεπτόμενο αριστερό ή κατά δήλωση αριστερό.
Είναι γεγονός ότι μετά από μια περίοδο παρατεταμένης ήττας στο Σοσιαλιστικό στρατόπεδο και με δεδομένο της ένταξη στην πολιτική σκηνή των νέων γενιών, που δεν είχαν καν επιδερμική επαφή ούτε με την Χούντα ούτε με την μεταπολίτευση, δηλαδή με μια περίοδο ριζοσπαστικοποίησης του πολιτικού λόγου και των μαζών και επομένως με μια περίοδο διαμόρφωσης αριστερής συνείδησης ή συμφιλίωσης με την αριστερά, στο προσκήνιο λαμβάνουν χώρα πολιτικά υποκείμενα που διεκδικούν συγκεκριμένα την ένταξη τους σε ένα προνομιακό κοινωνικοπολιτικό αντιδεξιό φάσμα.
Είναι επίσης γεγονός, ότι διάφορες επιστημονικές ομάδες προβληματισμού (διαπίστωσης-ανάλυσης-τεκμηρίωσης) διαμορφώνουν ένα αντίστοιχο περιβάλλον δράσης και αναζήτησης πολιτικών υποκειμένων που έχουν αναφορά στην Αριστερά αλλά και στις δυνατότητες της Αριστεράς να έχει πλέον έναν άλλον ρόλο από αυτό που ήταν «καταδικασμένη» δηλαδή έναν κυβερνητικό ρόλο και ταυτόχρονα ανατρεπτικό.
Στην Τρίτη περίοδο της σύγχρονης Ελληνικής πολιτικής ιστορίας, έλαβαν χώρα δύο κυρίαρχες τάσεις που όπως έμελε να εξελιχθεί το Σοσιαλιστικό – Σοσιαλδημοκρατικό μπλοκ δυνάμεων αποτέλεσε την κυρίαρχη κατάσταση στα πράγματα και περιόρισε το μέλλον σε όλες τις διαστάσεις του υπό το πρίσμα του εφικτού είτε ως κυβερνητική πρόταση είτε αργότερα ως κυβερνητικό έργο.
Στην ουσία δηλαδή, η Αριστερά έχασε τα επαναστατικά της χαρακτηριστικά, αποστεώθηκε από την ουτοπία ως κίνητρο διαμόρφωσης του χαρακτήρα της αλλά και της δυναμικής της είτε στην καθοδήγηση των κινημάτων είτε στην δημιουργία νέων.
Ο περιορισμός του ορίζοντα δράσης στα επίπεδα δράσης πλέον του ΚΚΕ και της Ανανεωτικής Αριστεράς ως κόμματα διαμαρτυρίας και κατάθεσης εναλλακτικού λόγου ή καθαρότητας σε συνδυασμό με την φρενίτιδα της εξουσίας που είχε καταλάβει το ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσαν ένα άλλο περιβάλλον φαινομενικής νίκης, του ασαφή πολιτικά και ιδεολογικά Σοσιαλιστικού χώρου, υποκρύπτοντας βασικά, την σημαντική ήττα που ο χρόνος πραγμάτωσης και το Κυβερνητικό έργο προεξοφλούσαν για το ίδιο το κίνημα στο άμεσο μέλλον του.
Ενώ αυτά συμβαίνουν στην πρώτη 20ετια της Τρίτης Περιόδου, ο λεγόμενος Σοσιαλιστικός χώρος αποσχηματίζεται, δηλαδή ξεγυμνώνεται από την θολούρα ιδεολογικών αντινομιών και εμφανίζεται με το καθαρό του πρόσωπο, εκείνο του διαχειριστή των στρατηγικών που λαμβάνονται σε υπερεθνικά εξουσιαστικά κέντρα αποφάσεων.
Η τάση αυτή (η οποία εμφανίσθηκε στην αρχή ως τάση, την περίοδο 1990 -1994) πήρε χαρακτηριστικά Νεοφιλελεύθερης και ολίγον τι Εκσυγχρονιστικής στρατηγικής με την εκλογή του κ. Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Η εξουσία από μόνη της ως διαχειριστική διαδικασία εφαρμογής των αποφάσεων της Ευρωπαϊκή Ένωσης δεν αρκούσε. Άλλωστε οι δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με την ανάληψη της τέλεσης των Ολυμπιακών αγώνων ξεπερνούσε κατά πολύ τις στρατηγικές ανάπτυξης που μέχρι τότες ακολουθούνταν . Εκείνο που έπρεπε στο τότε παρών αλλά και στο μετέπειτα μέλλον να αποτελεί αφετηρία στρατηγικών ανάπτυξης ήταν ο ενστερνισμός δύο κυρίαρχων οικονομικών – φιλοσοφικών θεωριών που είχαν εκπονηθεί για τις υπό ανάπτυξη χώρες της Λατινικής Αμερικής και που με επιτυχία είχαν καθοδηγήσει και την «οικονομική πρόοδο» της Πορτογαλίας.
Πολλοί είναι εκείνοι που κατηγόρησαν το ΠΑΣΟΚ για μετάλλαξη αλλά στην πραγματικότητα το ΠΑΣΟΚ είχε αλλάξει στίγμα από την στιγμή που ξεκίνησε βιαστικά βήματα για την κατάληψη της εξουσίας. Ως χρονολογικό σημείο ξεκαθαρίσματος ορίζεται το έτος 1977.
Το ΠΑΣΟΚ από τότε μέχρι το ’79 και αργότερα στην Σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του στην Χαλκίδα, ξεκαθαρίζει τον κεντρώο πολιτικό-ιδεολογικό του ρόλο στα πράγματα και οριοθετεί τις σχέσεις του με την Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ αναγεννάτε σε ένα Κεντροαριστερό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με όλα τα χαρακτηριστικά της Δυτικής Σοσιαλδημοκρατίας.
Η τελευταία ηχηρή ιδεολογική ( όπως και όλες οι άλλες) διαγραφή στα απομεινάρια της Αριστεράς που είχαν παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ ήταν του Γραμματέα Οργανωτικού σ. Καργόπουλου. Αργότερα ακολουθεί η διαγραφή Χαραλαμπίδη και πολύ αργότερα, μετά την κρίση στην ΓΣΕΕ, διαγράφεται και η Σοσιαλιστική Αριστερά που δρούσε στο Συνδικαλιστικό κίνημα και έλεγχε την ΠΑΣΚΕ.
Οι διαγραφές Συνδικαλιστών έμελλαν να αποσαφηνιστούν ως προς τον χαρακτήρα τους, ένα χρόνο μετά την ίδρυση της Σοσιαλιστικής Συνδικαλιστικής Κίνησης Εργαζομένων (ΣΣΕΚ), όταν οι «παράπλευρες απώλειες» των διαγραφών επέστρεψαν άρον –άρον στο ΠΑΣΟΚ ( Άννα Καραμάνου. Ροβέρτος Σπυρόπουλος)
Με την «διαγραφή» Αρσένη διασπάται η ΣΣΕΚ και από κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη στο συνδικαλιστικό κίνημα που είχαν διαγραφεί για την αριστεροσύνη τους η οποία αμφισβητούσε ευθέως πλέον το πραιτόριο και τον Α. Παπανδρέου, οι Κοκκινοβασίλης και Πιπεργιάς, οι οποίοι προσχωρούν στην κίνηση Αρσένη
Η εξέλιξη είναι γνωστή σε όλους και το ξεκαθάρισμα αποτελούσε ίσως - όπως βλέπω σήμερα τα πράγματα, το τέλος της περιόδου αυτής και της εξέλιξης της πληοψηφίας των στελεχών αυτών- μια δισυπόστατη πλατφόρμα δράσης και πολιτικού – ιδεολογικού λόγου.
Με την πορεία μας αυτή θα σχοληθώ κάποια στιγμή, στο άμεσο μέλλον.
Βλέποντας όμως σήμερα την ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων αυτής της περιόδου, αναρωτιέμαι πόσο έντονες ήταν οι ψευδαισθήσεις που μας περιέβαλλαν και πόσο ανίσχυρα είναι τα επιχειρήματα του «πρότερου έντιμου βίου»

Το συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί, μετά τις διαδοχικές εναλλαγές προτύπων, συμπερασμάτων, παραδοχών και αποτίμησης δράσεων, είναι ότι, ό,τι γεννήθηκε ως σοσιαλιστική εκδοχή μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπολιάστηκε ποτέ από την αντίστοιχη συνείδηση της Αριστεράς. Έτσι ή αλλιώς το ΠΑΣΟΚ δραστηριοποιήθηκε ως μια ιδιαίτερη μορφή Αριστεράς μέσα στην γενικότητα των όρων και σε μια πορεία συμφιλίωσης του Αστικοδημοκρατικού μπλοκ δυνάμεων της πάλαι ποτέ Ένωσης Κέντρου, με την Αριστερά και κυρίως με την κομμουνιστική.
Αυτό το φλερτ δεν βάστηξε πάρα πολύ και έτσι δεν κατέστη δυνατό να συνειδητοποιήσει το ΠΑΣΟΚ τον ρόλο του, ως Σοσιαλιστική εκδοχή, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εμπνεύσει τα μέλη του και τους οπαδούς του που πλέον ήταν περισσότερο Παπανδρεϊκοί παρά ΠΑΣΟΚ.
Παραδείγματος, η θέση: Ο μαρξισμός αποτελεί βάση αναλύσεων της πραγματικότητας, περισσότερο λειτουργούσε ως γέφυρα προς την παραδοσιακή Αριστερά της Ελλάδας, παρά ως βάση του εποικοδομήματος.

Το λάθος που εξακολουθεί να γίνεται από όλους όσους ασκούν κριτική στο ΠΑΣΟΚ συνίσταται στο γεγονός ότι και οι ίδιοι ποτέ δεν αντελήφθησαν ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελούσε το πολιτικό υποκείμενο, στην πλέον συγκροτημένη του μορφή, της ριζοσπαστικής αριστερής τάσης των Αστικοδημοκρατικών τάσεων ή κομμάτων που συγκροτούσαν τον Δημοκρατικό Κεντρώο χώρο με κύριο αντίπαλο την Δεξιά
Επομένως ο αντικομουνισμός ακολουθούσε όλες τις κεντρώες δυνάμεις που πρόστρεχαν και εντάσσονταν στο ΠΑΣΟΚ την ώρα μάλιστα που εκτοπίζονταν οι δυνάμεις μιας μεγάλης μερίδας συντρόφων που είχαν τι ρίζες τους στην λεγόμενη «εξωκοινοβουλευτική Αριστερά» , κομμουνιστική ή σοσιαλιστική ή που προέρχονταν από νέες δυνάμεις της Αριστεράς όπως δημιουργηθήκαν και εξελίχθηκαν στην διάρκεια της Χούντας.

Γιατί λοιπόν κάνω έναν τόσο μεγάλο πρόλογο! Για τον απλό λόγο, ότι όσο ελπιδοφόρο μήνυμα είναι η συνεδριακή απόφαση του Συνασπισμού για Κυβέρνηση Συνασπισμού, τόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει, που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ ή βιασύνη του να γίνει Κυβέρνηση.
Θα έλεγα επίσης οτι ο ΣΥΝ πρέπει και με τον λόγο και με τήν πράξη κατηγορηματικά να πάρει διαζύγιο απο την ρητορική, προβάλλοντας μια γλώσσα επικοινωνίας που δημιουργεί μια κατανοητή και αμφίδρομη εμπιστοσύνη.

Τώρα ένα τελευταίο.
Ο καιροσκοπισμός συναντιέται παντού. Δεν μπορεί κανείς να ρίξει το ανάθεμα στο ΠΑΣΟΚ γιατί η ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι γεμάτη παραδείγματα και ρόλους που κανέναν από εμάς δεν μπορεί να τον κάνει τιμητή της Αριστεροσύνης, γιατί δεν υπάρχει.
Δεν γνωρίζω αν η εκβιαστική και διλληματική επιβολή Τσίπρα από τον Αλαβάνο στον ΣΥΝ για Πρόεδρο στην θέση του εξυπηρετούσε κάτι, ο Τσίπρας όμως ούτε επίδειξη της πολιτικής του ανωριμότητας πρέπει να προβάλλει ούτε ο Παγκαλισμός, του επιτρέπεται!!!!