ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Στο ίδιο πλαίσιο προβληματισμού για ένα νέο συνδικαλιστικό κίνημα, πρέπει να επεξηγηθούν όροι, όπως κίνημα, συνδικαλισμός, κορπορατισμός.

Είναι αναγκαίο, να γίνει ένα ξεκαθάρισμα δηλαδή μια απογύμνωση των όρων από περικοκλάδες που δεν αφήνουν να προβληθεί η γύμνια εκείνου που σήμερα αποκαλείται "Συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα".
θα ξεκινήσω μια σειρά επεξηγητικών άρθρων για να γίνει ποιο κατανοητή η πρόταση της σύστασης ενός άλλου οργανωτικού σχήματος που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας, όπως οι Κοινωνικές Συνδικαλιστικές Οργανώσεις.

Τι σημαίνει λοιπόν Κορπορατισμός;
Κατ' αρχή γνωρίζουμε ότι ο Κορπορατισμός είναι μια συνιστώσα της Φασιστικής Φιλοσοφίας. Αν και ο Φασισμός ηττήθηκε με το τέλος του Παγκοσμίου πολέμου, ως ιδεολογία αλλά και μορφή οργάνωσης του σύγχρονου Κράτος εμπνέει καινούριες μορφές οργάνωσης, πολιτικής συγκρότησης, ρητορικής και πολιτικού λόγου, διαχείρισης εξουσιών και υποταγής των κοινωνιών.
Ο Κοινοβουλευτισμός δεν αποτελεί το αντίδοτο του Φασισμού, αφού ο Κορπορατισμός εγγυάται την καθημερινότητα αλλά και την υπεροχή του ισχυρού ή της "πλειοψηφία".

Γνωρίζουμε την ιστορική εμφάνιση του ανθρώπου καθώς και την ιστορική του συνέχεια. Δεν είναι σκόπιμο να επαναλάβουμε επαρκώς διατυπωμένες πληροφορίες για την συνέχεια και την εξέλιξη του ανθρώπου.
Εκείνο όμως στο οποίο θα δώσουμε σημασία και ιδιαίτερη προσοχή είναι η ανάγκη του ανθρώπου να κοινωνικοποιεί κάθε λειτουργία του και να μοιράζεται την παρουσία του μαζί με άλλους. Συμβαίνει αυτό είτε από λόγους ασφάλειας είτε από λόγους επιβεβαίωσης είτε από λόγους αλληλοβοήθειας είτε επειδή δεν μπορεί να ζήσει διαφορετικά. Ακόμα και ο μοναχός – ασκητής στο Άγιο Όρος, που νομίζουμε όλοι ότι ζει μόνος και έξω από το σύνολο της κοινότητάς του, εκείνος γνωρίζει ότι δεν ζει μόνος, δεν ζει εκτός κοινότητας.
Επίσης θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα, ότι ανάλογα του οικονομικού συστήματος σε μια μικρή ή μεγαλύτερη κοινωνία είναι δυνατό, και συνήθως συμβαίνει αυτό, ο τύπος δουλείας, τα μέσα και το επίπεδο διαβίωσης να αποτελούν συνεκτικά στοιχεία δημιουργίας επιμέρους κοινωνιών. Δηλαδή επιμέρους κοινωνίες που έχουν κοινά στοιχεία αναγνώρισης από μια άλλη επιμέρους κοινωνία.
Όμως παρατηρείται το γεγονός ότι ανάμεσα στην μια επιμέρους κοινωνία και στην άλλη δημιουργείται εκ των πραγμάτων μια διαφορά δυναμικού που στοχεύει σε μια κίνηση επιβολής των συμφερόντων της μίας πάνω στην άλλη.
Παράλληλα ανάμεσα στις δύο κοινωνίες παρουσιάζεται ένα κενό γεφύρωσης των αντιθέσεων το οποίο υπερκαλύπτεται από μια άλλη ομάδα που έχει συμφέρον να συνταιριάξει τις δύο διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, ασκώντας μια συγκεκριμένου τύπου εξουσία και επιβολής όρων συνύπαρξης και αλληλοτροφοδότησης.
Το ρόλο αυτό τον παίζουν οι Κυβερνήσεις και μέσα από αυτόν τον ρόλο αντλούν εξουσίες διευθέτησης και επιβολής όρων και νόμων υποταγής στις επιμέρους κοινωνικές ομάδες, εις τρόπον ώστε να επιτυγχάνεται μια αρμονική συνύπαρξη που οδηγεί σε μια «αρμονική» λειτουργία του Κράτους.
Είναι έτσι λοιπόν τα πράγματα ή αυτό που θα ισχυριζόταν κάποιος θα ήταν, ναι μεν περίπου έτσι είναι αλλά υπάρχουν και συγκρούσεις και αντιτιθέμενα συμφέροντα και το κράτος δεν αποτελεί και τον ποιο δίκαιο κριτή αυτών των αντιθέσεων και αυτών των συγκρούσεων.

Να λοιπόν ένα καινούργιο στοιχείο
Το οικονομικό σύστημα που έχει γίνει κοινά αποδεκτό ( στην ιδανική – θεωρητική όμως – περίπτωση), έχει δημιουργήσει επιπλέον αξίες η οποίες από μόνες τους δεν παράγουν τίποτα υπαρκτό.
Η μεταλλαγή αυτών των αξιών και η αναγέννησή τους αποκτά μια δυναμική εξουσίας όταν ανάμεσα στις διαφορετικές κοινωνίες δημιουργείται ένα περιβάλλον ιδιοκτησίας αυτών των αξιών.
Στο νέο περιβάλλον παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα σε μια διαδικασία απόκτησης μεγαλύτερου όγκου αξιών, όπως τα μέσα που χρειάζονται στην παραγωγή προϊόντων, δηλαδή τα εργαλεία.
Η κατοχή αυτών των εργαλείων δημιουργεί ταυτόχρονα ένα καινούργιο εργαλείο, που είναι η διεύθυνση της οικονομίας και η οριοθέτηση των όρων ανταλλαγής και συναλλαγής ανάμεσα στις κοινωνίες.
Όμως το καινούργιο εργαλείο πλέον υποδουλώνει όχι μόνο την άλλη κοινωνία στην πρώτη αλλά και κάθε άτομο ακόμα και της πρώτης. Είναι λοιπόν εν δυνάμει υποτακτικός, το άτομο, σε όσους κατέχουν πλέον το νέο εργαλείο.

Μπορούμε όμως να κατηγορήσουμε τους ιδιοκτήτες των εργαλείων παραγωγής, επειδή εμείς αφήσαμε στο έλεος τους εγκαταλελειμμένα εδάφη; Δηλαδή δυνάμεις που φοβηθήκαμε να τις δαμάσουμε και να τις υποχρεώσουμε να υπηρετήσουν το κοινό καλό;
Θα χρησιμοποιήσω και πάλι το ίδιο παράδειγμα με τις αντικειμενικές αξίες γης και ακινήτων και πως επιτρέψαμε ως κοινωνία παραγωγών ( οι εργαζόμενοι είναι οι παραγωγοί) στις Κυβερνήσεις που αποτελούν την προέκταση των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων , να διαφεντεύουν και να μεγαλώνουν ή να μικραίνουν την άξια γης ή ακινήτων σύμφωνα με τις κατά καιρό επιθυμίες των οργανωμένων συμφερόντων.
Τι επιτρέψαμε στο Κράτος; Να καταπατήσει εδάφη που εμείς κιοτεύσαμε, που κάναμε πίσω γιατί φοβηθήκαμε να διαχειριστούμε ή γιατί υποεκτιμήσαμε τις δυνάμεις μας.
Όταν λοιπόν ως άτομα αποδυναμώνουμε την κοινωνία μας πως μπορεί η κοινωνία να μας προστατέψει; Πως μπορεί να δημιουργήσει μια αυθεντική Κυβέρνηση και μια αυθεντική Δημοκρατία;

Σήμερα μιλάμε εναντίον του δικομματισμού και είμαστε πρόθυμοι αντί να αναλάβουμε την πρωτοβουλία της αυτοπροστασίας μας να επιδιώκουμε την συμμόρφωση μας σε όσα επιβάλουν τα οργανωμένα συμφέροντα.
Για να ανατρέψουμε τον δικομματισμό ως σύστημα εξουσίας, μπαίνουμε στον πειρασμό να υποταχθούμε σε άλλα σχήματα πολιτικά που όμως αποτελούν άλλες κορπορατιστικές πολιτικές και οικονομικές εξουσίες και που προαπαιτούν την υποταγή μας ως συστράτευση ή ως ένταξη, στην δική τους φιλοσοφία χωρίς να κάνουν τον κόπο να ρωτήσουν ποια είναι η φιλοσοφία του ατόμου και της κοινωνίας που είναι μέλος της.
Αδιαφορούν και ενοχοποιούν κάθε τι που δεν συμμορφώνεται προς τα δικά τους στάνταρς, προς τις δικές του ιδεολογίες.
Δέστε τον λόγο του ΚΚΕ και την συμπεριφορά του σε όσους εργαζόμενους δεν διεκδικούν τα αιτήματά τους μέσα από το ΠΑΜΕ
Δέστε τον ΣΥΡΙΖΑ με πόσους υπαινιγμούς περιποιεί τους οπαδούς ή τα μέλη του ΠΑΣΟΚ και την πιθανότητα να υποταγεί στην θέληση των σφυγμομετρήσεων που θέλουν οπωσδήποτε κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ.
Ιδού λοιπόν η φιλοσοφία των ατόμων, ως ενεργοί πολίτες και των κοινωνιών τους.
Ποιος ΣΥΡΙΖΑ, ποιος Αλαβάνος, ποιος Τσίπρας σέβεται την διάθεση και τα θέλω των ενεργών πολιτών;
Τι λέει λοιπόν ο Αλαβάνος; Εμείς έχουμε την θέση μας ……και ας το πληρώσουμε στο τέλος…»
Δέστε το ΠΑΣΟΚ πως αντιλαμβάνεται τον κάθε πολίτη και τι σημαίνει γι’ αυτό ο ενεργός πολίτης.
Το τι σημαίνει ενεργός πολίτης, το διαπιστώνουμε από την αντίληψη που έχουν τα κόμματα εξουσίας, άρα και το ΠΑΣΟΚ, για τα δημοψηφίσματα και την γνώμη του λαού σε θέματα στρατηγικής και οικονομικού σχεδιασμού.
Το τι σημαίνει ενεργός πολίτης φαίνεται πως αντιμετωπίζει η Εκκλησιαστική, Κυβερνητική ή Κομματική εξουσία, τις κινητοποιήσεις του Λαού σε διάφορα σημαντικά ζητήματα.
Θα το δούμε από την στιγμή που δεν αναγνωρίζεται ωριμότητα στον Λαό να αποφασίσει για το «ευρωσύνταγμα» αλλά είναι ώριμος να εκλέγει τους αφεντάδες του, τους τριακοσίους της βουλής.
Δέστε το εκλογικό σύστημα και τον βερμπαλισμό του Καραμανλή ! Ως μειοψηφία του εκλογικού σώματος και παρά τις αντιδράσεις της συντριπτική πλειοψηφίας των κοινωνιών εναντίον της δήθεν ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, εκείνος αδιαφορεί επειδή είναι Κυβέρνηση. Είναι πρόθυμος να αναλάβει το πολιτικό κόστος, δηλαδή να οδηγηθεί σε εκλογές και να τις χάσει, αλλά επειδή πιστεύει ότι ο Λαός του ( οι ψηφοφόροι του) εκτός από το να λεονταρίζουν θα τον ξαναψηφίσουν, δεν τον ενδιαφέρει τι θέλει το 80% του Λαού .
Ο Καραμανλής εκπροσωπεί συγκεκριμένα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και οι δήθεν μεταρρυθμίσεις του εντάσσονται στην εξυπηρέτηση των στόχων των συμφερόντων που υπηρετεί και που έχει υπογράψει εργολαβικά συμβόλαια, για να τον διατηρήσουν στην θέση που βρίσκεται.
Το εκλογικό σύστημα δίνει την δυνατότητα στην μειοψηφία να συμπεριφέρεται ως πλειοψηφία και να κυβερνά με το έτσι θέλω. Το εκλογικό σύστημα ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές της Ολιγαρχίας και ο πολιτικός λόγος στις προδιαγραφές του Φασισμού.
Όμως το πολίτευμα θεωρείται Δημοκρατικό. Είναι;