ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ: Ενα παράδειγμα

Παραθέτω ένα παράδειγμα θέλοντας να επεξηγήσω τι εννοούμε και πως τον κοινωνικό χαραχτήρα του νέου συνδικαλιστικού υποκειμένου.

Λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των εργαζομένων σε μια περιοχή, όπου είναι αναπτυγμένο το εμπόριο, η βιομηχανία μερικώς η βιοτεχνία, με το 40%του ενεργού πληθυσμού στον αγροτικό τομέα, με ένα 20% των εργαζομένων να εργάζονται στην περιοχή αυτή αλλά να διαμένουν σε άλλη πόλη σε άλλον Νομό, με 15% ανεργία και με επιχειρήσεις με έναν μισθωτό έως και 2000 μισθωτούς.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Κρατικός τομέας απασχολεί περίπου 300 έως 400 εργαζομένους.
Η διάταξη του ενεργού πληθυσμού σε σχέση με τον κοινωφελή τομέα βρίσκεται στην αντιστοιχία 1:50 του συνόλου του απασχολούμενου δυναμικού.

Σήμερα λειτουργούν 35 πρωτοβάθμια σωματεία και ένα Εργατικό Κέντρο.
Η περιοχή έχει δυο βιομηχανικές – βιοτεχνικές ζώνες και ένα κυρίαρχο εμπορικό κέντρο με επιμέρους δορυφορικά κέντρα ανά ευρύτερο δήμο.
Θα θεωρήσουμε ότι ο μέγιστος αριθμός συνδικαλισμένων όπως έχει αποτυπωθεί στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ, είναι περίπου 6000 εργαζόμενοι σε σύνολο 25000εργαζομένων. Περίπου το 30%.

Τι σημαίνει τώρα Κοινωνική Συνδικαλιστική Οργάνωσης;
Γνωρίζουμε όλοι τα Φόρουμ.
Ένα φόρουμ λοιπόν ως συνδικαλιστική οργάνωση έχει ως προϋπόθεση ότι όλοι οι εργαζόμενοι μιας γεωγραφικής περιοχής είναι εν δυνάμει μέλη και διατηρούν οργανωτική σχέση με την κοινωνία, δηλαδή εργάζονται στην ίδια γεωγραφική περιοχή και κατά το πλείστον κατοικούν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο, αντιμετωπίζουν όλα τα προβλήματα, τις ανάγκες, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις χωρίς να έχουν κάποια ιδιαίτερη ευνοϊκή μεταχείριση από τον τύπο εργασιακής σχέσης ή ειδικότητας ή τομέας απασχόλησης.
Ο τύπος εργασιακής σχέσης, ο τομέας απασχόλησης και η ειδικότητα είναι προφανές ότι διαμορφώνει ένα διαφορετικό επίπεδο διαβίωσης και προνομίων.
Όμως οι σταθερές παραμένουν για όλους ίδιες.
Ποιες είναι οι σταθερές;
1. η απειλή της ανεργίας
2. η μείωση της αγοραστικής τους δύναμης
3 . οι έμμεσοι φόροι
4. η επιβολή μέτρων στην ασφαλιστική τους προοπτική
5. η αναντιστοιχία πληθωρισμού και πραγματικών μισθών
6. η αφαίμαξη οικογενειακού μισθού από την παραπαιδεία
7. η αβεβαιότητα του μέλλοντος των παιδιών τους
8. ο περιορισμός της ανεύρεσης εργασίας βάση των ειδικών προσόντων και η απασχόληση ανεξαρτήτως αντικειμένου σπουδών
9. οι κλιματικές αλλαγές και η ποιότητα ζωής.
10. η συνεχής αύξηση του κόστους κατοικίας και κάλυψης αναγκών βάσης.
11. η συνεχής και χωρίς όρια και έλεγχο, καθημερινή αύξηση των προϊόντων κατανάλωσης και παραγωγής.
12. η μειωμένη αντίσταση σε συλλογικό επίπεδο από την πολυδιάσπαση των κοινωνιών ως αντιτιθέμενα οργανωμένα συμφέροντα.

Εάν τώρα θέλουμε να προσδιορίσουμε την μέση τιμή ανάπτυξης της περιοχής θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την μεθοδολογία που προσδιορίζεται με βάση το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν ( ΑΕΠ) και να εντάξουμε στην μελέτη μας τους δείκτες ανάπτυξης ή υπανάπτυξης, όπως προαναφέρονται.

Πρώτο μέλημα μιας Κοινωνικής, κατά πρώτο λόγο, συνδικαλιστικής οργάνωσης, είναι η αντιμετώπιση και η εξάλειψη του δωδέκατου σημείου. Δηλαδή η εξάλειψη της συγκρότησης των κοινωνιών στην κορπορατιστική τους μορφή, ως αντιτιθέμενα οργανωμένα συμφέροντα.
Αυτό σημαίνει ότι από τον ενεργό πληθυσμό δεν εξαιρούνται ούτε οι αυτοαπασχολούμενοι ούτε οι αγρότες ούτε οι εργαζόμενοι στον Κρατικό τομέα ούτε οι εργαζόμενοι στον καθαρά ιδιωτικό ούτε οι άνεργοι ούτε οι νέοι και εν δυνάμει απασχολούμενοι.

Τι σηματοδοτεί λοιπόν αυτή η μορφή κοινωνικής συγκρότησης;
Πρώτα απ’ όλα οι μεταξύ τους κοινωνικές σχέσεις εξακολουθούν να δημιουργούν αρρήκτους δεσμούς και κατά τον εργασιακό χρόνο αλλά και κυρίως όταν υπάρχει η ανάγκη διεκδίκησης δικαιωμάτων.
Δεύτερον, τα δικαιώματα δεν βρίσκονται ανταγωνιστικά προς την πραγματικότητα γιατί αποτελούν κοινή βάση της κοινωνίας.
Παραδείγματος χάρη, οι αύξηση των μισθών βάσης ή η αύξηση της τιμής των αγροτικών προϊόντων έχουν αμοιβαία συνέχεια και επομένως είναι απολύτως κατανοητή και εν τω μεταξύ έχουν ήδη δημιουργηθεί οι συνθήκες εσωτερικής διαβούλευσης ώστε να μην μπορεί να λειτουργεί ο κοινωνικός αυτοματισμός.
Τρίτον, το κόστος επιβίωσης είναι εξίσου μαχητό και μπορεί να αποτελέσει πεδίο εσωτερικής διευθέτησης και αναζήτησης ή διεκδίκησης και επιβολής δικαιωμάτων των μελών της κοινωνίας στην Κρατική εξουσία.
Παραδείγματος χάρη η αύξηση των αντικειμενικών αξιών στις κατοικίες και στην πολιτική γης, είναι ζήτημα της Κοινωνικής Συνδικαλιστικής Οργάνωσης και απαντά και στην δεύτερη ιδιότητα της, δηλαδή την Συνδικαλιστική.
Η αύξηση των αντικειμενικών αξιών ακινήτων δεν αποτελεί αδιαπραγμάτευτο ατού της εκάστοτε Κυβέρνησης αλλά αποτελεί συμφωνία των κοινωνιών με την εκάστοτε Κυβέρνηση.
Με δεδομένο όμως την κορπορατιστική συγκρότηση των κοινωνιών, δηλαδή την εκπροσώπηση των επιμέρους κοινωνιών ως επιμέρους οργανωμένα συμφέροντα, το Κράτος θεωρεί δικαίωμα μονομερής εξουσία την αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων.
Τα παραπάνω αποτελούν ενδεικτικές δυνατότητες των κοινωνιών που αποφασίζουν να συγκροτήσουν μια ενιαία Κοινωνική Συνδικαλιστική Οργάνωση του εργαζόμενου δυναμικού της Χώρας.

Πρακτικά πως θα μπορούσε να γίνει αυτό;
Ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι η αντικατάσταση των σωματείων – μελών του Εργατικού Κέντρου από το σύνολο των εργαζομένων και την μετατροπή του Εργατικού κέντρου και σε συνδυασμό με τις ανατροπές των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων όπως προσδιορίζονται παραπάνω, σε μια Κοινωνική Συνδικαλιστική Οργάνωση όλου του απασχολούμενου δυναμικού της γεωγραφικής περιοχής.

Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως όταν ο Ιμπεριαλισμός βρίσκει νέες μορφές οργάνωσης και επιβολής όρων στις κοινωνίες δεν μπορούν οι κοινωνίες να παραμένουν σε στασιμότητα καθώς η φιλοσοφία των οργανώσεων τους ακουμπά ακόμα την προπολεμική περίοδο.