ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ (;) ...... ΤΣΙΠΡΑΣ

Υπάρχει μια κατεστημένη αντίληψη στο δημόσιο λόγο που θέλει όλοι οι σχηματισμοί, πολιτικοί ή κοινωνικοί, να επισκιάζονται από την ηγεσία τους και τον ηγέτη τους.Κάθε φορά που πραγματοποιείται αλλαγή ηγεσίας όλος ο δημοσιογραφικός συρφετός (γνωστών και μη δημοσιογράφων και «αναλυτών»), αρχίζει μεθοδολογικά ( πλάκα μας κάνεις;) να διυλίζει την προσωπικότητα του νέου ηγέτη και να μετρά τις πιθανότητες αύξησης της δύναμης ή όχι, του πολιτικού ή κοινωνικού φορέα ιδεών που «εξουσιάζει».
Εκεί που τα πράγματα έχουν τους δικούς του χρόνους και το κόμμα είναι ένα ενιαίο σύνολο χωρίς το στρατόπεδο του Αρχηγού να είναι διάφορο του κομματικού στρατοπέδου των μελών και στελεχών, είναι το ΚΚΕ.
Αυτό το χαίρομαι ιδιαίτερα. Αυτό με εκφράζει και αναρωτιέμαι γιατί τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς δεν έχουν επιβάλει μέχρι σήμερα αυτόν τον τρόπο σκέψης και κριτικής στάσης στο σύνολο της κοινωνίας.
Είναι αντίνομο της φυσιογνωμίας και της προσωπικότητας των Σοσιαλιστικών πολιτικών σχηματισμών, να επιχειρείται η οποιαδήποτε προσέγγιση τους, στην βάση της οργανωτικής σύνθεσης και λειτουργίας των παραδοσιακών αστικοδημοκρατικών κομμάτων, που άλλωστε διακατέχονται από την μορφολογία των αρχηγικών ιδιοκτησιών στα κόμματα αυτού του τύπου.

Κάνω αυτήν την κριτική, επειδή με προκαλεί και πάλι η κριτική που ασκείται είτε στο ΠΑΣΟΚ δια του Παπανδρέου είτε στον Συνασπισμό δια του Τσίπρα.
Πιθανολογώ βέβαια ότι η κατάσταση όπως διαμορφώνεται να βολεύει και τα δύο σοσιαλιστικά στρατόπεδα, μιας και πρέπει να δημιουργήσουν εξ’ αρχής έναν καινούργιο πολιτικό λόγο επικοινωνίας με το εκλογικό σώμα που αυτό προϋποθέτει με την σειρά του την εκπόνηση μιας νέας ολοκληρωμένη κυβερνητικής πρότασης που να αντιστρέψει το κλίμα υποψίας και διστακτικότητας των ψηφοφόρων.
Τα αυξημένα ποσοστά των δημοσκοπήσεων φαίνεται ότι ερμηνεύονται με την συνήθη αγοραία τους οφελημότητα , πράγμα που ναρκοθετεί το μέλλον και την δυναμική του ΣΥΝ, γιατί δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το ΠΑΣΟΚ θα διατηρήσει τον διαλυτικό εκφυλισμό του για μεγάλο διάστημα.
Άλλωστε το ίδιο το σύστημα θα κάνει reset στο πολιτικό σκηνικό και θα βγάλει το ΠΑΣΟΚ από την κρίση του ως την φερέγγυα διάδοχη κατάσταση.

Είναι πολύ ποιο εύκολο στον Συνασπισμό να επενδύσει πάνω στην νεότητα του νεοεκλεγέντος Προέδρου του από το να παρουσιάσει ένα κυβερνητικό ολοκληρωμένο πρόγραμμα εξουσίας που θα διατηρεί και τα κινηματικά του χαρακτηριστικά , κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο και αβέβαιο ως προς τα αποτελέσματα του.
Κινείται δηλαδή και ο Συνασπισμό στην πεπατημένη των άλλων κομμάτων προσδοκώντας οφέλη χωρίς ιδιαιτέρες επενδύσεις και χωρίς ρίσκο.
Μακροπρόθεσμα όμως τα κέρδη θα είναι πενιχρά και θα έχει χάσει σοβαρά πλεονεκτήματα από την διστακτικότητα του σήμερα να ηγηθεί της κρίσης και να την ελέγξει.

Είναι το δυστύχημα για την Αριστερά που επαναλαμβάνεται κάθε φορά, που μια κρίση στο πολιτικό – οικονομικό σύστημα της χώρας ξεδιπλώνεται με έντονα εκφυλιστικά χαρακτηριστικά και διαβρώνει το σύνολο των κοινωνιών.
Σε παρόμοιες κρίσεις στο παρελθόν έχει στηλιτευθεί η στάση της Αριστεράς, ότι ενώ μπορούσε να αναλάβει τις πρωτοβουλίες ελέγχου και ξεπεράσματος των κρίσεων, η Αριστερά αλληθώριζε αλλού και άλλους ανεμόμυλους κυνήγαγε.

Η σωστή ερμηνεία των γκάλοπ είναι τελείως διαφορετική από την ανάγνωση που κάνουν οι διάφοροι επαΐοντες δημοσιογράφοι και πολιτικοί σχολιαστές.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν απλά μια διαμορφούμενη τάση του εκλογικού συστήματος που έχει μονοδιάστατη ερμηνεία.
Υπάρχει κρίση και αυτή η κρίση θέλει τον διαχειριστή της. Είναι ο ΣΥΝ ή το ΠΑΣΟΚ;
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στο κέντρο της κρίσης βρίσκεται ο Λαός και η αβεβαιότητα του μέλλοντός του. Μια αβεβαιότητα που έχει συμβάλει με όλες της τις δυνάμεις και η Αριστερά.

Δεν είναι κακό να λέμε τις αλήθειες όσο σκληρές και αν είναι. Κακό είναι να κρυβόμαστε πίσω από τα λάθη των άλλων για να ξεχνούμε τα δικά μας.