Συνέχεια του προηγούμενου άρθρου

Στην συνέχεια του προηγούμενου κειμένου, θα υποστηρίξω πως η προσπάθεια απεγκλωβισμού των συνδικαλιστικών παρατάξεων από την "δέσμη μέτρων" που τις αγκυλώνουν ως προέκταση των κομματικών μηχανισμών στο εργατικό κίνημα, χρειάζεται μια διαρκή πάλη άρνησης και εναντίωσης σε κάθε στρατηγική των κομμάτων που επιθυμούν να ελέγχουν το συνδικαλιστικό κίνημα.

Είτε από τα Δεξιά είτε από τα αριστερά το κίνημα δέχεται συχνές επιθέσεις εγκλωβισμού και ελέγχου του, με διάφορα μέσα και πολιτικές.

Η ποιο συχνή μεθοδολογία που ανακυκλώνεται είναι η δημιουργία ενοχικής συνείδησης απέναντι στο κομματικό καθήκον και στην πορεία του κόμματος μέσα στην κοινωνία , καθώς οι επιλογές του αντανακλούν τα θέλω και τα συμφέροντα του Λαού.

Σαν δεύτερος μηχανισμός ενοχικής συνείδησης είναι οι «παρεχόμενες» εξουσίες αντιπροσώπευσης που δίνουν στο συνδικαλιστικό στέλεχος την δυνατότητα άσκησης κομματικής εξουσίας στα μέλη και στους οπαδούς του κόμματος, καθώς του δημιουργείται εντέχνως η πεποίθηση ότι ανήκει στο εμπιστευτικό περιβάλλον της κομματική εξουσίας.
Αυτό αποτελεί και προϋπόθεση που θα ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του, οι οποίες διαφοροποιούνται όσο το κόμμα βρίσκεται σε τροχιά κυβερνητικής εξουσίας.

Σαν τρίτο μηχανισμό ενοχικής συνείδησης καταγράφεται η «συμμετοχή στα κέντρα αποφάσεων», η οποία πραγματοποιείται με ευθύνη της κομματικής γραμμής και της απόδειξης της άνευ αντιρρήσεων διάθεσης εαυτού στην υπηρεσία και τις ανάγκες της ηγετικής ομάδας πέριξ του Προέδρου του κόμματος και στον Πρόεδρο.
Η συμμετοχή όμως αυτή, πέραν των επί πλέον εξουσιών που προικοδοτεί τον συνδικαλιστή του αποφέρει και ένα επί πλέον σημαντικό εισόδημα, αλλά και την δυνατότητα της πραγματοποίησης μικρών ή μεγάλων «εξυπηρετήσεων» προς όφελος τόσο και κατ’ αρχή του ιδίου , όσο και του κόμματος το οποίο «εκπροσωπεί» και το οποίο τον έχει «ωφελήσει» στο διπλάσιο.
Μεταξύ πλέον του συνδικαλιστή, στον οποίο έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι υφίσταται με την ιδιότητα και την εξουσία αυτή στα κοινωνικά-πολιτικά κινήματα εξ αιτίας της εμπιστοσύνης του κόμματος που υπηρετεί, και του κόμματος, έχει αναπτυχθεί ένας ενοχικός δεσμός που σε κάθε προσπάθεια διάρρηξης της σχέσης αυτής , ο μόνος χαμένος είναι ο συνδικαλιστής.

Σαν τέταρτος μηχανισμός ενοχικής συνείδησης αποτελούν πλέον οι σχέσεις «αμοιβαιότητας» που έχουν δημιουργηθεί ανάμεσα στον συνδικαλιστή και στις διάφορες μορφές εξουσίας καθώς και μεταξύ του συνδικαλιστή με του εργαζόμενους, τους οποίους υποτίθεται εκπροσωπεί.
Ο Συνδικαλιστής διαμορφώνει τον δικό του περίγυρο, τον δικό του μηχανισμό αυτοπροστασίας, που του εξασφαλίζει την σιγουριά την επαναλαμβανόμενης εκλογής του στα διάφορα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά που τον εξυπηρετεί στις «διαπραγματεύσεις» του με τα κομματικά κέντρα αποφάσεων.
Μπαίνουμε λοιπόν σε έναν φαύλο κύκλο εξουσιών και επικυριαρχίας, όπου το κόμμα εξαρτάται από τον συνδικαλιστή και ο συνδικαλιστής εξαρτάται από το κόμμα.
Αυτό ως πραγματικότητα που μπορεί να λειτουργεί μόνο σε περιόδους εκτός άσκησης κυβερνητικής εξουσίας, αμβλύνεται και αντικαθίσταται πλέον από την εξουσία ως υπεραξία του κόμματος όταν αυτό γίνεται Κυβέρνηση.
Τώρα περισσότερο εξαρτάται ο συνδικαλιστής από το κόμμα – κυβέρνηση παρά το κόμμα – κυβέρνηση από τον συνδικαλιστή.
Όμως και εδώ πάλι λειτουργούν ισορροπίες και ανάμεσα στον συνδικαλιστή, την θέση που κατέχει στο κίνημα και στο κόμμα – κυβέρνηση, επειδή ή αλληλοτροφοδότηση «εμπιστοσύνης» και η αμοιβαιότητα επίσης είναι ισχυρά κίνητρα συνύπαρξης.
Όμως η «αλληλοτροφοδότηση εμπιστοσύνης» σταθεροποιείτε και μεγεθύνεται όσο δημιουργεί ανταλλακτικές αξίας και όσο οι ανταλλαγή μεταφράζεται σε χρήμα και διασπορά εξουσιών.
Όταν ξεθωριάσει ή χαθεί αυτή η «αλληλοτροφοδότηση εμπιστοσύνης» τότε παρατηρείται «ανεξαρτοποίηση» του συνδικαλιστή στον οποίο προσάπτεται η «κατηγορία» του αντάρτη για τους μεν ή του συνειδητοποιημένου και αυθεντικού εκπροσώπου των εργαζομένων για τους δε.
Αυτή τώρα η νέα κατάσταση σχέσεων που δημιουργείται στο τέλος επιφέρει τον αναγκαίο συμβιβασμό – στον βαθμό που ο συνδικαλιστής δεν έχει ήδη αλλάξει «στρατόπεδο» - ο οποίος επέρχεται με νέες, ενισχυμένες μορφές ανταλλακτικής σχέσης και εξουσιών.

Το συνδικαλιστικό κίνημα προπαγανδίζει μόνιμα και διαρκώς την ανάγκη αυτοδιάθεσης, ελευθερίας και ανεξαρτοποίησης τους από τα διάφορα κέντρα εξουσίας και ποδηγέτησης του, την ίδια στιγμή που οι συνδικαλιστικές του ηγεσίες το χρησιμοποιούν ως διαπραγματευτικό εργαλείο που επιφέρει ισχυρά ανταλλακτικά οφέλη για τους ίδιους.
Μία θέση στο κοινοβούλιο ή μια αντίστοιχη σε Υπουργικό θώκο, ή μια αντίστοιχη σε κάποιον οργανισμό που θα τους προσφέρει εξουσίες και μπόλικο χρήμα, είναι μερικά από τα «προϊόντα» αυτής της ανταλλακτικής σχέσης μεταξύ των συνδικαλιστών και των εξουσιών που υπηρετούν.

Για τον λόγο αυτό οφείλουμε ως συνειδητοποιημένη Αριστερά να αντιδράσουμε σε κάθε μορφή εξουσιών που μας «προσφέρεται» ή που επιδιώκει το καπέλωμα προς όφελος της «κοινωνίας» δια του επεξεργασμένου προγράμματος εξουσίας που διασφαλίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων και υπηρετεί τον Λαό.