Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ

Εάν η κρίση οδηγεί στην ύφεση, στην δομή του συνδικαλιστικού κινήματος, η κρίση οδηγεί στην διάλυση και στην ανυποληψία των οργανώσεων και των ηγεσιών.
Γιατί στην μεν ύφεση παρατηρείται μια προσαρμογή σε πιο συντηρητικές μεθόδους δράσης και αυτοσυντήρησης των δυνάμεων, στην περίπτωση μας, όπου το στοίχημα είναι η υλοποίηση της κυβερνητικής αλλαγής και η επαναφορά στην κυριαρχία του πολιτικού λόγου της ΠΑΣΚΕ μέσα από την επαναενθρόνιση στην Κυβερνητική εξουσία του ΠΑΣΟΚ από την μια και η διατήρηση της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση από την άλλη, έργο που διεκπεραιώνει η ΔΑΚΕ, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την προσαρμογή του λόγου και των διεκδικήσεων των εργαζομένων στην υλοποίηση αυτού του στόχου.

Η περίπτωση της υπογραφής της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, την οποία άρον – άρον υπέγραψε η ΓΣΕΕ, την στιγμή που το κίνημα αποκτούσε αυτοπεποίθηση, την στιγμή που η συμμετοχή των μη συνδικαλισμένων έπαιρνε δειλά μορφή αυθόρμητου ανατρεπτικού και ριζοσπαστικού κινήματος, την ώρα αυτή ανακαλυπτόταν ο κίνδυνος της απώλειας ελέγχου και διαχείρισης, καθώς και ο κίνδυνος καταγραφής μια δυναμικής που θα στρίμωχνε το ΠΑΣΟΚ στην περίπτωση κυβερνητικής του επαναενθρόνισης.
Από την άλλη μεριά βέβαια θα οδηγούσε στην επιτάχυνση της πτωτικής πορείας του κυβερνώντος κόμματος και στην μεγαλύτερη εκδήλωση κυβερνητικού αυταρχισμού που δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί η ΔΑΚΕ για λογαριασμό της Κυβέρνησης Καραμανλή.
Παράλληλα δυναμίτιζε τις σχέσεις οικοδόμησης εμπιστοσύνης που έχουν αρχίσει να δομούνται μεταξύ των Εργοδοτικών Οργανώσεων και κυρίως του ΣΕΒ με την νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Σχέσεις μου δημιουργούν μια βεβαιότητα κυβερνητικής αλλαγής.
Ήδη ο Καραμανλή προετοιμάζει διάδοχο κυβερνητικό σχήμα που τον πυρήνα του θα το συγκροτεί η Λαϊκή και Κοινωνική Δεξιά και που θα δώσει βήμα ουσιαστική στήριξης στην κυβερνητική πολιτική από το Γ. Γραμματέα της ΓΣΕΕ και ολόκληρη την ΔΑΚΕ.

Ο κίνδυνο να φανεί το ΠΑΣΟΚ αφερέγγυο προς τις σχέσεις οικοδόμησης εμπιστοσύνης με το Ελληνικό Κεφάλαιο εξ’ αιτίας της αδυναμίας ελέγχου του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος, υποχρέωσε την ΠΑΣΚΕ να υποτάξει τις διεκδικήσεις και την αγωνιστικότητα των εργαζομένων, υπογράφοντας αυτήν την ανεδαφική ΕΣΣΕ. Μια σύμβαση που ήδη έπρεπε να είχε καταγγελθεί αμέσως όταν μάλιστα την επαύριον της υπογραφή της άλλαξαν άρδην τα «στοιχεία» βάσης που οδήγησαν την ΓΣΕΕ να βιαστεί να κλειδώσει την συμφωνία.
Θυμόμαστε όλοι ότι ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ ανέλαβε την ευθύνη του κλειδώματος της «συμφωνίας» με το ανεδαφικό και ευτελές επιχείρημα , ότι θα πήγαινα πίσω οι διαπραγματεύσεις των Ομοσπονδιών και οι εργαζόμενοι θα αργούσαν πάρα πολύ να πάρουν την αύξηση των μισθών τους.
Ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ και η ΠΑΣΚΕ έκανα επίδειξη υποτέλειας στο κομματικό καθήκον και προδιέγραψαν την στάση της ΓΣΕΕ όταν το ΠΑΣΟΚ καταστεί νέα Κυβέρνηση του Τόπου.

Ο κομματικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός δεν πρόκειται ποτέ να ανασταλεί όσο η δομή του οργανωμένου εργατικού κινήματος είναι προσαρμοσμένη στο να υπηρετεί την συντεχνία και την εκάστοτε κομματική ή κυβερνητική (ανάλογα) εξουσία.

Στον βαθμό που εξακολουθεί η ανάγκη εξουσιαστικής αυτοεπιβεβαίωσης, τα μεν κόμματα να «επικοινωνούν» δια του εμβολισμού με τα κοινωνικά στρώματα που επαίρονται ότι εκπροσωπούν από την μια και όσο υπάρχουν συνδικαλιστικές μονάδες που «στέφονται» υπηρέτες αυτής της ανάγκης των κομμάτων, αλλά και όσο αυτή η ανάγκη πρέπει να υλοποιείται μέσα από οργανωμένα πολιτικό –συνδικαλιστικά σχήματα από την άλλη, τόσο το εργατικό κίνημα θα βρίσκεται υποταγμένο στον κομματισμό και τον κυβερνητισμό.

Επειδή κάποτε είχαν τη ευκαιρία να ζήσω την εμπειρία μιας αυτόνομης πολιτικά και οργανωτικά συνδικαλιστικής παράταξης (ΣΣΕΚ), χωρίς κομματικούς πάτρωνες, είμαι σε θέση να υποστηρίξω την διάλυση των Συνδικαλιστικών Παρατάξεων, καθώς και την αντικατάσταση της συντεχνιακής δομής του συνδικαλιστικού κινήματος από μια αντίστοιχη συνδικαλιστική.
Οι μόνες συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων στο δευτεροβάθμιο επίπεδο είναι τα Εργατικά Κέντρα. Οι μόνες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε πρωτοβάθμιο επίπεδο είναι οι οργανώσεις των χώρων δουλειάς και όχι του επαγγέλματος.
Επομένως μιλάμε πλέον για πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις , για Εργατικά Κέντρα και μια συνδικαλιστική ανώτερη ένωση Εργατικών Κέντρων.
Να δώσω ένα παράδειγμα αντινομίας και συντεχνιασμού. ΟΜΕ-ΟΤΕ, ΟΣΠΑ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ.
Ενώ όφειλαν να αποτελούν μεγάλα συμπαγή πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά σωματεία, η συντεχνιακή φιλοσοφία τους και η ανάγκη προσεταιρισμού εξουσιών, μετέβαλλαν τα σωματεία αυτά σε ομοσπονδίες οργανωμένων συμφερόντων που η πολιτική τους δράση εναντιώνεται στο συνδικαλιστικό κίνημα και ενάντια στα συμφέροντα του Λαού.
Μια περίπτωση από το παρελθόν, της περιόδου διατίμησης των αυξήσεων από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Οι συνάδελφοι της ΔΕΗ σπάνε την εισοδηματική πολιτική της Κυβέρνησης σε βάρος των Λαϊκών συμφερόντων, υπογράφοντας ΣΣΕ πάνω από τα καθορισμένα και μεταφέρουν το έλλειμμα στην κατανάλωση, αφού συμφωνούν και μεταβάλλεται η χρέωση των kwh. Την διαφορά αυτή δεν αντιλήφθηκε η κοινωνία, αλλά πολύ αργότερα την ομολόγησαν κάποιοι εκ των συνδικαλιστικών στελεχών της ΓΕΝΟΠ.

Όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, ακόμα και αυτά της καθημερινότητας είναι ζητήματα πολιτικά και χρίζουν πολιτικές λύσεις.
Παραδείγματος χάρη, η εισοδηματική θέση των εργαζομένων από την μια περίοδο στην άλλη είναι μια πολιτική πράξη διαχείρισης αλλά και μια πολιτική διεκδίκησης που στοχεύει στην αποκατάσταση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Η συντεχνιακή αντίληψη της ΓΣΕΕ, έχει μέχρις σήμερα οδηγήσεις τις αυξήσεις των συντάξεων εκτός της ΕΓΣΣΕ και το δικαίωμα αυτό το έχει εκχωρήσει στο Υπουργείο Οικονομικών.
Η πολιτική διαχείριση της καθημερινότητας και του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού καθώς και η συνολική στρατηγική του οργανωμένου εργατικού κινήματος, είναι ζητήματα που γίνονται αντιληπτά μόνο στο επίπεδο της κινηματικής συνδικαλιστικής δράσης ( άρα Πολιτικής) και διακρίνονται από την πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική αυτονομία των οργανώσεων των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι οφείλουν να εκτίθενται στους κινδύνους των επιλογών τους με γνώμονα την οικονομική-κοινωνική τους θέσης στο ντόπιο και παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και να επιλέγουν δια της ψήφου των και με ταξικούς όρους το κόμμα που μπορεί να κυβερνήσει την χώρα και όχι με γνώμονα την κομματική τους ταυτότητα.
Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει οι εργαζόμενοι να απεμπλακούν από την σημερινής τους υποταγή σε ότι εκπροσωπεί τούτη η δομή μιας κατ’ επίφαση συνδικαλιστικής οργανωμένης δράσης των συνδικάτων τους.
Μια τέτοιας φιλοσοφίας δομή του οργανωμένου εργατικού κινήματος, έρχεται σε αντίθεση και αντιπαράθεση με την σημερινή δομή έκφρασης οργανωμένων ομοειδών συμφερόντων, που υλοποιείται τόσο στο επίπεδο των ομοσπονδιών όσο και στο επίπεδο της σημερινής ΓΣΕΕ.
Η σημερινή ΓΣΕΕ κατακλύζεται σε όλες τις βαθμίδες της, σε όλα τα όργανα της, από στελέχη των ΔΕΚΟ και εκπροσωπεί τα συγκεκριμένα συμφέροντα των συντεχνιών από όπου προέρχεται.
Όταν μιλάμε για την σημερινή ΓΣΕΕ, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι μιλούμε για την ΓΣΕΕ της τελευταίας 20ετίας.

Για την ΓΣΕΕ των "λευκών κολάρων" και όχι την ΓΣΕΕ των "μουντζούριδων".