ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ

Στο προηγούμενο άρθρο μου έγραψα σχετικά με την μπροσούρα θέσεων για την 3η Πανελλαδική της Αυτόνομης Παρέμβασης, μεταξύ άλλων και "Αυτόν τον κομματικό συνδικαλισμό όμως εκείνη πρώτη τον δίδαξε και τον χρησιμοποίησε ως μέσον προπαγάνδας και «ηρωϊκότητας» των μπροστάρηδων που απαρνιοντουσταν ακόμη και την οικογένεια τους και θυσιάζονταν για το κίνημα και τα δίκαια των εργαζομένων.
Ενός κομματικού συνδικαλισμού που το επέβαλε για να ελέγξει το εργατικό κίνημα και να αυτοπροσδιοριστεί μέσα από αυτό ως η μάνα που το γέννησε "

Μερικές φορές γίνομαι πολύ σκληρός με τον ρόλο και την φυσιογνωμία της Αριστεράς, αλλά προτιμότερο είναι να επικρίνω τον χώρο που με "γέννησε" από το να κατακρίνω άλλους χώρους ή τους υποστηρικτές των άλλων χώρων.
Πράγματι μπορώ να ισχυριστώ, ότι η φυσιογνωμία της Αριστεράς δεν είναι μια αποσαφηνισμένη κατάσταση, δηλαδή δεν είναι έχει μια καθ’ ολοκληρία συγκεκριμένη ταυτότητα, ώστε να υφίστανται οι όροι μιας περιχαρακωμένης ιδεολογίας στο πλαίσιο δράσης και συνύπαρξης στο κοινωνικό γίγνεσθαι με ανταγωνιστικές θεωρίες που ευθύνονται στο μείζον ή στο έλασσον στην διαμόρφωση των κοινωνιών και στην εξέλιξή τους. Η ευρύτητα της την καθιστά λάστιχο όπου μπορεί να επενδύει ο κάθε καιροσκόπος, αναρχικός, ηθικοχριστιανικός δεξιός ή κεντρώος, σοσιαλιστής, κομμουνιστής ή σοσιαλδημοκράτης.
Θεωρείται ότι ό,τι βρίσκεται στον αντίποδα των εφαρμοζόμενων πολιτικών διατήρησης ή διαχείρισης των καπιταλιστικών τύπων οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής προσαρμογής, είναι Αριστερό, εντάσσεται δηλαδή στην ευρεία κλίμακας δράση της Αριστεράς.
Όσο λοιπόν ως Αριστερά αποδεχόμαστε αυτήν την αρχή, τόσο περισσότερο και για περισσότερα θα απολογούμαστε και θα πρέπει να επιχειρηματολογούμε ατέρμονα για τις «διαχωριστικές γραμμές» που υπάρχουν ανάμεσα στο ΚΚΕ και στους άλλους, στον ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ και τους άλλους, το ΠΑΣΟΚ με την Δεξιά και το ΚΚΕ και τους άλλους και πάει λέγοντας
Γίνεται περισσότερο ευκρινές στο επίπεδο των εργατικών συνδικάτων και σε ένα αρκετά μεγάλο αριθμό εργαζομένων, ότι η έννοια «Αριστερά» συνδέεται επί της ουσίας όχι με θεωρίες βάσης, προσδιορισμού της φυσιογνωμίας της ως κινηματική φιλοσοφία στην δράσης τους, ως ιδεολογική ταυτότητα των αγώνων του, αλλά σχηματοποιείτε ως μηχανισμός που προωθεί κομματικές ντιρεκτίβες των ηγεσιών των κομμάτων της Αριστεράς στο οργανωμένο σε συντεχνίες αντιτιθέμενων συμφερόντων, εργατικό σώμα.
Επίσης μέσα απο μια βερμπαλιστική αντίληψη έχει δημιουργηθεί σφετεριστικά ένα μέγεθος μέτρησης της «Αριστεροσύνης» των δυνάμεων που επικαλούνται την «Αριστερά» ως βάση σκέψης και της δράσης τους, ώστε η Αριστερά να αντιμετωπίζεται ως προϊόν super market, όπου η «τιμής» της καθορίζεται βάση των «ποιοτικών» διαφοροποιήσεων που θέτει ο έκαστος ιδιοκτήτης του ενός ή του άλλου market και των προσαρμογών ως προς τον «επικυρίαρχο» κομματικό μηχανισμό που καθοδηγεί την σκέψη, την οργάνωση, τον προσανατολισμό και την δράση των οργανωμένων εργατών. Είναι η μονάδα της «καθαρότητας» και της προσήλωσης στις αρχές του «Λενινισμού και του Μαρξισμού», όπως περιορίζονται ερμηνευτικά από το ΚΚΕ ( ο ένας εκ των ιδιοκτητών), είναι η μονάδα «αντί – ΠΑΣΟΚ» της ριζοσπαστικής Αριστεράς, είναι η μονάδα της «ορθολογικοποιημένης Σοσιαλδημοκρατίας» και του εκσυγχρονισμού. Υφίστανται και άλλες μονάδες αυθεντικής ερμηνείας του Μαρξισμού, τόσες όσες και οι γκρούπες που αυτό-προσδιορίζονται είτε ως επαναστάτες, είτε αυθεντικού εκφραστές του κομμουνισμού είτε όπως τους αρέσει.
Στο αντίστοιχο επίπεδο των εργατικών μαζών, παρατηρείται μια αυξημένη συμπάθεια προς τις δυνάμεις της «καθαρότητας» που εκπροσωπεί το ΠΑΜΕ, αλλά ταυτόχρονα ενισχύεται η καχυποψία και η πεποίθηση μιας μαξιμαλιστικής προσέγγισης της πραγματικότητας που σε συνδυασμό με την υπέρ-απλούστευση των λύσεων στην Ελληνική και Διεθνή οικονομία, δεν δημιουργεί συνθήκες, ώστε η συμπάθεια αυτή να εκφραστεί και με ψήφο αποδοχής και εμπιστοσύνης. Δεν είναι και λίγες οι φορές που αυτή η συμπάθεια ξεπηδά απο την ανάγκη έκφρασης της αντίθεσης των εργαζομένων προς στις κομματικές τους επιλογές και είναι μια εντελώς παραπλανητική συμπάθεια.
Ταυτόχρονα με γνωστή την πολιτική και κομματική ταυτότητα των υποστηρικτών της «καθαρότητας» και των «ταξικών» αγώνων, του Εθνικού συντηρητισμού της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων, την βάση μιας ιστορικής συνέχειας της δράσης της παλαιάς Αριστερά που εκπροσωπούσε το ΚΚΕ σε σχέση με το σήμερα και την σύνδεσή της με την Νέα Αριστερά όπως δημιουργήθηκε στην συνέχεια, από την περίοδο της εισβολή του Κόκκινου Στρατού στην Πράγα, στο ενδιάμεσο με την πτώση και διάλυση του μπλοκ των δυνάμεων του «υπαρκτού» Σοσιαλισμού και του σήμερα, διαμορφώνονται δύο στρατόπεδα στο εργατικό αλλά και πολιτικό κίνημα, που το ένα λειτουργεί αναγκαστικά και εκβιαστικά αντίθετα και υπονομευτικά προς το άλλο.
Κάθε πράξη ή σκέψη ορθής λογικής ως προς το πραγματικό περιβάλλον αποκαλείται συμβιβασμός και υποταγή.
Κάθε τι που βρίσκεται έξω από την ιστορική συνέχεια αποτελεί μέσο υποταγής της τάξης και των συμφερόντων της στο Κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό, και
Κάθε τι που αποδέχεται την υφιστάμενη πραγματικότητα και ορίζει το προτσές της δράσης της Αριστεράς μέσα από μια ριζοσπαστική και ανατρεπτική διαδικασία ενοχοποιείται ως δεκανίκι της διαχείρισης του ιμπεριαλισμού και εκτός νομιμοποιητικής βάσης.
Ποιος ορίζει την «νομιμοποιητική βάση»; Το ΚΚΕ !
Με ίδια μέτρα και συμφεροντολογικά σταθμά ενοχοποιείται τόσο η Αυτόνομη Παρέμβαση, (ΣΥΝ. – ΣΥΡΙΖΑ)προς την ΠΑΣΚΕ, (ΠΑΣΟΚ)όσο και η ΠΑΣΚΕ προς την Αυτόνομη Παρέμβαση, τόσο το ΠΑΜΕ ( ΕΣΑΚ-Σ / ΚΚΕ) προς τους άλλους δύο και τούμπαλι.
Οι μεν αποτελούν τους «διαχειριστές» και υποστηρικτές του συστήματος (κατηγόρια που δεν προσάπτεται και τόσο άδικα) και οι δε, τους «αριβίστες» και συνοδοιπόρους.
Οι τρίτοι «διασπαστές» και αθεράπευτα αρτηριοσκληρωτικοί
Οι διαιρέσεις αυτές και ο κομματικός ανταγωνισμός που εδράζεται στις θέσεις και δράσεις των κομμάτων στο κοινοβούλιο και τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχει επιφέρει μια δραματική μείωση της επιρροής των δυνάμεων της «διαχείρισης» ή του «προσεταιρισμού» στο εσωτερικό του κινήματος, προς όφελος των δυνάμεων της καθαρότητας και των ταξικών αγώνων, αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Αυξάνονται οι δυνάμεις της συντήρησης και της υποστήριξης του Νεοφιλελευθερισμού και της «Ελεύθερης» αγοράς από την μια, αυξάνονται προοδευτικά αλλά με συγκρατημένη εμπιστοσύνη οι δυνάμεις της Νέας Αριστεράς, μειώνονται προοδευτικά αλλά χωρίς μεγάλους κλυδωνισμούς οι δυνάμεις των εκσυγχρονισμένων σοσιαλδημοκρατών και από την άλλη περιορίζονται δραστικά οι δυνάμεις της καθαρότητας και της ιστορικής συνέχειας.

Επομένως η Αριστερά δεν έχει σημαντικές δυνατότητες δράσης και ανατροπών της υφιστάμενης κατάστασης, αφού η γενεσιουργή αιτία που καθορίζει αυτήν την κατάσταση γεννιέται και εξελίσσεται μέσα στα σπλάγχνα της και αναβιώνει τους ίδιους ανταγωνισμούς που πρωτοεμφανίστηκα τη προπολεμική περίοδο.

-*-

Ας κάνουμε έναν παράτολμο παραλληλισμό.
Την περίοδο πρωτοεμφάνισης των Ελληνικών συνδικάτων και της οργανωμένης αντίδρασης στα μέτρα και μέσα καταπίεσης και οικονομική εξαθλίωσης των εργατικών μαζών, οικονομική εξαθλίωση που δημιουργούσε κοινωνικές κατατάξεις και διαιρέσεις, εκείνο που έλειπε από το εργατικό κίνημα ήταν η ιδεολογική του υπόσταση. Είχαν αρχίσει οι εργαζόμενοι να πείθονται στα πλαίσια των εξαθλιωμένων συνθηκών διαβίωσης , κοινωνικής περιθωριοποίησης και οικονομικής αλλά και εξουσιαστικής υποταγής τους, ότι χρειάζονταν μεταρρυθμίσεις και ριζικές αλλαγές και το μόνο μέσον που διέθεταν ήταν οι απεργίες.
Εκείνο όμως που δεν διέθεταν, που έλειπε, ήταν η σύνδεση της επιθυμίας και του αγώνα τους για μεταρρυθμίσεις με μια συγκεκριμένη ιδεολογία που θα σύνδεε την επιθυμία με τον στρατηγικό στόχο της επανάστασης και της εξουσίας.
Κάτω από αυτές τις ανάγκες δημιουργήθηκε και το Ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα, που η οργανωμένη του δράση κατάφερε να ενώσει τα συνδικάτα και τις επικρατούσες συνδικαλιστικές τάσεις και έδωσε την ίδρυση της ΓΣΕΕ και του κόμματος των εργατών, του ΣΕΚΕ, που στην πορεία της εξελικτικής του δράσης (από το 1924 που το ΣΕΚΕ υιοθετεί τις αρχές της 3ης Διεθνούς και αλλάζει σε ΚΚΕ, προχωρώντας σε «εκκαθαρίσεις» αντιπάλων ως δεξιών και υπονομευτών ) ως πολιτικός εκπρόσωπος των εργαζομένων, κατάφερε να δράσει διασπαστικά και στα πλαίσια της καθαρότητας και της απέξω άκαμπτης καθοδήγησης, χωρίς την στρατηγική της επανάστασης, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διάσπαση της ΓΣΕΕ σε τρεις συνομοσπονδίες.
Η ενωτική δράση του 1918 συνεχίζεται με το δόγμα «ενότητα στην βάση» και διαίρεση στην κορυφή. Έτσι το 1920 οι δύο κυρίαρχες τάσεις στην ΓΣΕΕ ( η Αριστερά και οι φιλοκυβερνητικοί του Βενιζέλου) φτάνουν να κάνουν χωριστά συνέδρια.
Τέτοια ήταν η διορατικότητα της Αριστεράς και η δυνατότητα σύνθεσης του Διεθνιστικού κινήματος με την Ελληνική πραγματικότητα, ώστε η ικανότητα της σύνθεσης και της ανώτερης καθοδήγησης του εργατικού κινήματος, να επιτρέψει την πραγματοποίηση ξεχωριστών συνεδρίων.
Μετά την πτώση Βενιζέλου, η Αριστερά αναλαμβάνει ως πλειοψηφία πλέον την δράση και διοίκηση της ΓΣΕΕ.
Όμως δεν αναλαμβάνει την ηγεσία της ΓΣΕΕ , ως καθοδηγητής και συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των εργαζομένων στο όνομα των ίδιων των εργαζομένων και της ανάγκης καλυτέρευσης της ζωής του και της προστασίας που είχαν ανάγκη οι εργαζόμενοι, αλλά στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας και του κομματικού προσανατολισμού των αγώνων, κάτι που άρχισε να αναπτύσσει μια ξεχωριστή δυναμική μετά την μετατροπή του ΣΕΚΕ σε ΚΚΕ (1924) και μετά την ανάληψη της θέσεως του Γραμματέα στο ΚΚΕ του Νίκου Ζαχαριάδη.
Το κίνημα βιώνει μια παρατεταμένη ύφεση της δράσης του καθώς και μείωση της οργανωμένης του βάση. Οι μεγάλες απεργίες που πραγματοποιήθηκαν καθώς η μεθόδευσή τους που καθοδηγήθηκε κομματικά και μόνο για όφελος του Κόμματος, εκφυλίστηκαν στην πορεία και αυτό οδήγησε σε ύφεση της δράσης του εργατικού κινήματος.
Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να ενοχοποιείτε η πολιτική δράση της κομματικής Αριστερά από την κοντόφθαλμη πολιτική ενός μονολιθικού προσανατολισμού στον Διεθνισμό και στις «υπηρεσίες» προς το δίδαγμα της Οχτωβριανής Επανάστασης μέσα στο εργατικό κίνημα, πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε τον σημαντικό της ρόλο στην ανάπτυξη ισχυρών απεργιακών κινητοποιήσεων, των Εργατικών Κέντρων και ομοσπονδιών (1920 -1923).
Όμως με τις απανωτές αλλά και αναποτελεσματικές σε μεγάλο βαθμό απεργιακές κινητοποιήσεις, στις οποίες, όπως και σήμερα, έλειπε ο πολιτικός στόχος, οδήγησε στον εκφυλισμό του, το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Στον ίδιο εκφυλισμό υπέπεσε και η ΓΣΕΕ , ο αριθμός των συνδικαλισμένων μειώθηκε σημαντικά και χάθηκε η εμπιστοσύνη των εργατών μιας και το επίσημο κίνημα, υπηρετούσε την κομματική καθοδήγηση.

Σήμερα, σε σχέση με αυτήν την περίοδο, ολόκληρη η Αριστερά βρίσκεται σε μια αντίστοιχη περίοδο οικονομικής, πολιτικής και κοινωνιολογικής κρίσης και άλληλοαναίρεσης της, και οδηγείται στην ύφεση αδυνατώντας να διαχειριστεί το διακύβευμα της οικονομικής κρίσης, που είναι η ιδεολογική ήττα του χρηματιστηριακού ιμπεριαλισμού και της Ελεύθερης αγοράς και ο στόχος, ο αναπροσανατολισμός της οικονομίας και της ανάπτυξης.
Μην ξεγελιόμαστε απο τα γκάλοπ λόγω της αστάθειας της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα του Βατοπεδίου και της Καραμανλικής ηθικής των κουμπάρων και των Αλογοσκούφηδων.

Σε αυτήν την περίοδο η Αριστερά σπαράσσεται και πάλι από ενδοτασσικές ρήξεις , υπονομεύσεις , αλληλοκατηγορίες «καθαρότητας» και «αυθεντικότητας», «ασυμβίβαστους και συμβιβασμένους», με χωριστά μέτωπα στους εργαζόμενους, χωριστές συγκεντρώσεις και λάθη επί λαθών.
Όλη αυτή η αηδιαστική κατάσταση με την οποία περιποιεί η Αριστερά τον εαυτό της, οδηγεί το εργατικό κίνημα σε απανωτές ήττες, ατελέσφορους αγώνες και σε μια ενσυνείδητη συμπεριφορά αποστασιοποίησης των νέων αλλά και παλιών εργαζομένων από τα συνδικάτα και την πολιτική – κοινωνική δράση.

Έτσι λοιπόν μιας και δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας, τουλάχιστον ας σταματήσουμε τις διαιρέσεις και τις άλληλο-υπονομεύσεις , ας δώσουμε ένα τέλος στις γκρούπες και στους «αυθεντικούς» ερμηνευτές του μαρξισμού, ας σταματήσει αυτή η φαρσοκωμωδία με την αλαζονική συμπεριφορά του ΚΚΕ έναντι όλων , ας σταματήσουμε το σπρώξιμο του ΠΑΣΟΚ όσο πιο δεξιά γίνεται για να μείνουμε εμείς οι «γνήσιοι» εκπρόσωποι του Σοσιαλισμού, που ταξιδεύουμε στον χωροχρόνο ενός «παγκόσμιου ή και Ευρωπαϊκού φόρουμ που μπορεί να επιβάλλει θετικές λύσεις».