Μια θέση κριτικά με το κείμενο θέσεων για την 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Αυτόνομης Παρέμβασης

Έχετε βάλει σύντροφοι, ένα ζήτημα που το περνάτε εξ’ απαλών ονύχων, και αυτό αποτελεί το αγκάθι στην ανάπτυξη του σ.κ. και δεν είναι τίποτε λιγότερο από την απάθεια των εργαζομένων προς τα κελεύσματα του οργανωμένου συνδικαλισμού, για οργάνωση και συμμετοχή στην καθημερινή πάλη και στις απαιτούμενες κινητοποιήσεις.
Λέτε παραδείγματος χάρη, ότι « τα συνδικάτα είναι σκληροί μηχανισμοί με άκαμπτες ιεραρχίες και με πολυποίκιλες εξαρτήσεις» και παρακάτω τις προσδιορίζετε στον «κυβερνητικό συνδικαλισμό και στην κομματική χειραγώγηση».
Βέβαια αφού συμβαίνουν αυτά είναι φυσικό επόμενο η ανάπτυξη του εργοδοτικού συνδικαλισμού δηλαδή του συνδικαλισμού που έχει υποταχθεί στην φράξια των ρουφιάνων του εργοδότη, ή των «στελεχών» εκείνων που ενστερνίζονται την φιλοσοφία ανάπτυξης του καπιταλιστικού κεφαλαίο.
Μέχρις εδώ όλα καλά, αλλά σε ολόκληρο το κείμενο δεν διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχει επίγνωση για την θέσης της Αριστεράς και τις ευθύνες της, στην εξέλιξη που διαμόρφωσε και καταδίκασε στην σημερινή του εκφυλιστική μορφή το κίνημα, μια θέση και λειτουργία που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της σημερινής φυσιογνωμίας των συνδικάτων, της ιδεολογικής και πολιτικής αποστέωσης τους και της διάρρηξης των δεσμών της εργατικής τάξης με την φιλοσοφική της θέση στις σχηματοποιημένες κοινωνίες.
Γιατί από την μια μεριά έχουμε ένα κατ’ επίφαση συνδικαλιστικό κίνημα να κερδίζει μάχες σημαντικές με ρακένδυτους «στρατηγούς», που στο τέλος μιας νικηφόρας πορείας οι «στρατηγοί του» μεταβάλλονται σε εξουσιαστές είτε από την θέση του αξιωματούχου πλέον, κομματικού καθοδηγητή και ανερχόμενου στην κομματική ιεραρχία, είτε από την θέση του νεοεκλεγέντος στο κοινοβούλιο βουλευτή και από την άλλη αυτό το κίνημα να βολοδέρνει στις αντιφάσεις του, στις διχοτομήσεις του στις αλληλοσυγκρουσείς του, στους πολυποίκιλους αυτοπροσδιορισμούς του και στην ιδεολογικοποίηση των αντιφάσεών του, οι οποίες όμως δεν είναι καθόλου αθώες αλλά κατευθυνόμενες από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας και ποδηγέτησης.
Όμως το εργατικό κίνημα δεν έχασε εν πρώτοις τα συνδικαλιστικά του χαρακτηριστικά και στην συνέχεια τα κινηματικά του αντίστοιχα, ούτε εντελώς τυχαία ούτε ως αποτέλεσμα της εξέλιξης των κοινωνιών ή της οικονομίας.
Παρ’ όλο που η εξέλιξη των κοινωνιών και της οικονομίας μπορεί να ενοχοποιηθεί σε ένα βαθμό ότι επηρέασε την αποδέσμευση του εργατικού κινήματος από την συνειδησιακή του ύπαρξη που το καθιστούσε κινηματικό και συνδικαλιστικό, εντούτοις σημαντικό ρόλο έπαιξε η αντίληψη που ερμήνευε την κομμουνιστική θεώρηση και προωθούσε την δια μέσου των κομματικών μηχανισμών κατοχύρωση της φυσιογνωμίας του στην συνείδηση της κοινωνίας, μέσα από μια διαδικασία που επιβουλεύονταν το κίνημα ώστε να οικοδομηθεί μέσα και πάνω από αυτό, μία προσπάθεια χειραγώγησης των κοινωνιών των εργαζομένων , των αναγκών τους της απεξάρτηση τους από την εξατομικευμένη αλλά και συλλογικής κατάπτωση της κοινωνικής τους θέσης, που η ανάπτυξη του κεφαλαίου και ο πλουτισμός τους είχε «επιτρέψει» δηλαδή επιβάλει, αυτήν την κοινωνική εκτόπιση.
Η μόνη που θα πρέπει να κατακριθεί στο ελάχιστο είναι η κομμουνιστική θεώρηση για τις πραγματοποιούμενες κατά αντιστοιχία περιόδους εξέλιξης των πραγμάτων και του κεφαλαίου, αναλύσεις και στοχεύσεις .
Εάν όμως κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, από διαφορετικές πηγές για να έχουμε μια αντικειμενική εικόνας της πραγματικότητας, σκοντάφτουμε πάνω στο ίδιο εμπόδιο του χθες και του σήμερα, που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την αναστολή της πολιτικής και ιδεολογικής, αυθόρμητης κατ’ αρχήν και συντονισμένης αργότερα, συγκρότησης του εργατικού κινήματος.
Ποιο είναι αυτό το εμπόδιο;
Από την μια το Κράτος που προσπαθεί να το χειραγωγήσει είτε βίαια είτε με παροχές κοινωνικής προστασίας, το κίνημα ( βλέπε Βενιζέλο και τις υποσχέσεις στον Μπεναρόγια για την βοήθεια στην δημιουργία του ΣΕΚΕ) είτε με εγγυήσεις συμμετοχής στα κέντρα εξουσίας των συνδικαλιστικών ηγεσιών και από την άλλη, η κομματική συγκρότηση του ΚΚΕ εκείνη την εποχή, μέσα από μια κατ’ εξοχήν αρτηριοσκληρωτική εξουσία και οργάνωση που ασκείται πάνω στην συγκρότηση του εργατικού κινήματος ως αναγκαίο υπόβαθρο της υπόστασής του. Της υπόσταση δηλαδή του ΚΚΕ. ( βλέπε ΣΕΚΕ και η μετεξέλιξή του ).
Η συνέχεια της ανάπτυξης στην οργανωμένη του μορφή, το εργατικό κίνημα , σπαράσσεται από διενέξεις , διασπάσεις και ιδεολογικούς ανταγωνισμούς που σκόνταφταν πάνω στον έντονο εθνικισμό των εργατών, αλλά και συνολικά της Ελληνικής κοινωνίας, κάτι απόλυτα δικαιολογημένο που η Αριστερά δεν μπόρεσε ποτέ να το αποκρυπτογραφήσει ούτε και να το ανεχθεί. Γιατί η Αριστερά δεν παράγετε στην Ελλάδα ως φυσιολογική εξέλιξη της δράσης του εργατικού κινήματος και της ανάπτυξης επαναστατικής συνείδησης κυριαρχίας πάνω στην οικονομία και το κράτος, παρά εισάγεται ως ανώτερη ιδεολογική ηθική που ξεπερνούσε εθνικές ή εθνικιστικές αγκυλώσεις. Δεν παράγεται δηλαδή ως ιδεολογική ανάγκη για ένα κίνημα που ποτέ δεν είχε ενστερνισθεί την πολιτική εξουσία που του ανήκε ως φυσική εξέλιξη της δράσης του και της συμμετοχής του στην ανάπτυξη της χώρας.
Οι απανωτές διασπάσεις του ( με τρεις συνομοσπονδίες στο τέλος αυτών των «ιδεολογικών» πολέμων) δημιούργησαν όλους τους όρους ώστε η ενωμένη βάση του να αποτελεί από τότε μια αναντίρρητη ανάγκη που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι σήμερα.
Ζητούμενο και σήμερα είναι η ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, στην βάση μιας φυσιογνωμίας που δεν μπόρεσε να αποκτήσει και δεν είναι σε θέση να το κάνει ούτε και σήμερα.
Ο διεθνισμός δεν γίνεται αντιληπτός ως κοινή ταξική βάση απέναντι στην ανάπτυξη του κεφαλαίου και των κοινωνικό – οικονομικών σχέσεων που δημιουργεί αυτή η ανάπτυξη, αλλά περισσότερο λειτουργεί εκφοβιστικά και διχαστικά, που συμπαρασύρεται από απανωτά λάθη της ηγεσίας του ΚΚΕ και που αποτελούσαν το καλλίτερο δώρο στα αστικά και φασιστικά κόμματα, για να δυσφημήσουν αλλά και να ενοχοποιήσουν το σ.κ. και των σχέσεών του με τους «κομμουνιστές» όπως έλεγε η προπαγάνδα.

Σταματώ εδώ την ανάλυση μου ως προς τις αιτίες που το Κίνημα ως μέσο και στοιχείο αυτοπροσδιορισμού της δράσης των οργανωμένων ενώσεων των εργατών, μέχρι και σήμερα, δεν μπόρεσε ούτε τον εαυτόν του να εντάξει στα συνδικάτα, ούτε να εμπνεύσει στους οργανωμένους εργάτες, ούτε να καθοδηγήσει την κοινωνία, ούτε να ανοίξει δρόμους για την πολιτική του ολοκλήρωση.
Σταματώ εδώ, γιατί θέλω να πω, πως αν δεν αποφασίσουμε να μιλήσουμε χωρίς περιστροφές και συναισθηματισμούς και ιδεολογικό-πολιτικές αγκυλώσεις για τον ρόλο και τις ευθύνες της Αριστεράς στο κίνημα και στην αντί-ανάπτυξη συγκρουσιακών συνειδήσεων στους εργαζόμενους, αντί – ανάπτυξη τοξικότητας των αγώνων και την αντί-σχηματοποίηση του μέσου για ταξικούς αγώνες που είναι το υποκείμενο, δηλαδή ο εργαζόμενος ως κοινωνικοποιημένη οντότητα, δεν θα έχουμε προσφέρει την ευκαιρία στην Αριστερά να παίξει σημαντικό ρόλο στην ανάγκη να βγει η χώρα από της κρίση όπως αυτήν την βιώνουμε σήμερα και που πολύ χειρότερα θα κληθούμε να την αντιμετωπίσουμε στο άμεσο αύριο.
Ο κυβερνητικός συνδικαλισμό, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, η κομματική χειραγώγηση δεν είναι αιτίες, στην αναποτελεσματικότητα των συνδικάτων αλλά και της αδυναμίας συλλογικής έκφραση του συνόλου των εργαζομένων, αλλά αποτέλεσμα των αντιλήψεων της Αριστεράς στην διαχείριση και αντιμετώπιση των κρίσεων τόσο σε εθνικό όσο και Διεθνιστικό επίπεδο και της στράτευσης του εργατικού κινήματος πάνω σ’ αυτές τις αντιλήψεις.
Η ανάπτυξη αντιλήψεων και συνείδησης κυβερνητικής, ή εργοδοτικής ή κομματικής εξάρτησης, πηγάζει από την αδυναμία ιδεολογικοποίησης της ύπαρξης αλλά και της ένταξης του ατόμου μέσα στην κοινωνία ως κοινωνικοποιημένη οντότητα, που αντιλαμβάνεται την καταπίεση του Κράτους και των μηχανισμών του, μέσα από παραμορφωτικούς φακούς, ως φυσική εξέλιξη και κυρίως ως ανάγκη επιβίωσης και ασφάλειας.
Κανένας εργαζόμενος δεν πιστεύει ότι η κοινωνία βρίσκεται υπό καθεστώς δουλείας και τρομοκρατίας του Κράτους.
Αλήθεια μέχρι σήμερα ποια αριστερή πολιτική – κομματική δύναμη, δεν ζητά μια φιλεργατική, φιλολαϊκή κυβερνητική πολιτική, σε αντιδιαστολή με μια εργατική, λαϊκή κυβέρνηση ενός αντίστοιχου κόμματος και μιας αντίστοιχης ανάπτυξη της οικονομίας και της κοινωνίας;
Τι ακολουθείται από τα συνδικάτα και τις ηγεσίες των εργατών ως φυσιολογική εξέλιξη στις διαπιστώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης;
Η διεκδίκηση μια φιλεργατικής πολιτικής, μιας φιλολαϊκής αντίστοιχης που θα σέβεται τον μόχθο των εργαζομένων και θα έχει έναν κοινωνικό ανταποδοτικό χαρακτήρα.
Η Αριστερά λοιπόν ποτέ δεν διεκδίκησε για τον εαυτόν της αυτό τον ρόλο και επομένως έδωσαν χώρο και ρόλο στα αστικά κόμματα να επεξεργαστούν φιλεργατικές, φιλολαϊκές ή αντίθετες πολιτικές και έδωσε απλόχερα την δυνατότητα στα αστικά κόμματα να το παίξουν οι καλοί πατερούληδες των εργατών, των αγροτών των εξαθλιωμένων.
Μαζί όμως με την Αριστερά, ποτέ το εργατικό κίνημα, που λειτούργησε ως ουρά της, δεν διεκδίκησε αυτόν τον ρόλο. Ούτε άμεσα, με πολιτικές κυβερνητικής εξουσίας, αλλά ούτε και ως μηχανισμός πίεσης των κομμάτων που αυτό - προσδιορίστηκαν εντελώς αυθαίρετα ως οι εκφραστές του Λαού και των εργαζομένων.
Βάστηξε όμως η Αριστερά τον ρόλο του απαγγέλνοντος κατηγορίες, εργοδοτικού, κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού σε ότι δεν μπόρεσε να ελέγξει ή να εντάξει στο στρατόπεδο της.
Θυμάστε πως απολύθηκαν οι συνάδελφοι εργαζόμενοι οικοδόμοι που εργάζονταν στο «σπίτι του Λαού» ή οι συνάδελφοι εργαζόμενοι στην «Τυποεκδοτική» που συμμετείχαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις.
Την ίδια στιγμή που πραγματοποιούσαν τις απολύσεις αυτές, ανερυθρίαστα κατάγγελλαν τους «αγανακτισμένους πολίτες» που συγκροτούνταν έξω από τα υπουργεία Εργασίας και Οικονομικών κόντρα σε απεργούς, από ομάδες της ΠΑΣΚΕ, την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ ως Κυβέρνηση.
Αυτόν τον κομματικό συνδικαλισμό όμως εκείνη πρώτη τον δίδαξε και τον χρησιμοποίησε ως μέσον προπαγάνδας και «ηρωϊκότητας» των μπροστάρηδων που απαρνιοντουσταν ακόμη και την οικογένεια τους και θυσιάζονταν για το κίνημα και τα δίκαια των εργαζομένων.
Ενός κομματικού συνδικαλισμού που το επέβαλε για να ελέγξει το εργατικό κίνημα και να αυτοπροσδιοριστεί μέσα από αυτό ως η μάνα που το γέννησε.
Άλλωστε δεν είναι τυχαία και εξωπραγματική η θέση του ΚΚΕ ότι ο αυθεντικός πολιτικός εκφραστής των εργαζομένων και του ταξικού συνδικαλισμού, είναι η αφεντιά του.

Βαγγέλης Κωνσταντίνου