Επτά στους Δέκα δεν συμμετέχουν στις συνδικαλιστικές οργανώσεις

Στην ΓΣΕΕ σήμερα εξελίσσεται ένα τεράστιας πολιτικής σημασίας ζήτημα, σε συνεργασία των δύο κυβερνητικών παρατάξεων, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ και σε βάρος των άλλων δύο παρατάξεων της Αριστεράς, ΠΑΜΕ και Αυτόνομης Παρέμβασης.
Πρόκειται να πραγματοποιηθεί σε επίσημο επίπεδο στις 21,22 και 23 Νοέμβρη, στα πλαίσια Εκδηλώσεων των 90 χρόνων από την ίδρυση της ΓΣΕΕ, Διεθνή Συνδικαλιστική Διάσκεψη , με θέμα « Καταπολέμηση της καταναγκαστική εργασίας και εμπορία προσώπων», στην οποία συνδιάσκεψη θα συμμετέχουν από την μεριά της Κυβέρνησης η κ. Μητσοτάκη Ντόρα, υπουργός εξωτερικών, και από την μεριά του ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος του, κ. Παπανδρέου Γιώργος, ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Με ευθύνη των παραπάνω παρατάξεων έχουν αποκλεισθεί τόσο οι εκπρόσωποι των άλλων κομμάτων του κοινοβουλίου, όσο και οι άλλες συνδικαλιστικές παρατάξεις.

Στις 18/11 το Εργατικό Κέντρο Αθήνας παρουσίασε μια έρευνα, στην οποία καταδεικνύεται με έναν κατηγορηματικό τρόπο η αποστασιοποίηση των εργαζομένων από το συνδικαλιστικό κίνημα.
Επτά στους δέκα εργαζόμενου συνειδητά απέχουν της δράσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αρνούνται να αποτελέσουν μέλη τους και ένας στους δύο δεν έχουν απεργήσει ποτέ στην εργάσιμη ζωή τους.

Η μετατροπή των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε προνομιακούς χώρους άσκησης κομματικών πολιτικών, με δοσμένες διοικήσεις και σικέ εκλογικές διαδικασίες, όπου όποιος δεν είναι στην κομματική γραμμή δεν εκλέγεται, έχουν οδηγήσει το κίνημα σε ένα τεράστιο τέλμα και σε μια προχωρημένη αποσύνθεση.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν εκπέσει στο επίπεδο του παραμάγαζου των κομμάτων και υποχείρια του Κράτους.
Τις ηγεσίες τους τις αποτελούν άτομα με μειωμένη την αίσθηση της ευθύνης, εξαφάνιση της συνείδησης για ότι πράττουν σε βάρος εκείνου που θα έπρεπε να εκπροσωπούν και καταχραστές εμπιστευμένης εξουσίας, αλλά πολύ καλά αμειβόμενοι από την θεσμοθετημένη συμμετοχή τους σε Διοικητικά Συμβούλια και επιτροπές. Κρατικοδίαιτα άτομα που κατέχουν εξουσίες, που τους αναγνωρίζονται για τις ευδόκιμες υπηρεσίες τους στο Κράτος και τα κόμμάτα, στα οποία συμμετέχουν. Εξουσίες στο όνομα της εργατικής; Τάξης που μετασχηματίζονται σε μαύρο πολιτικό χρήμα αλλά και οικονομική ευμάρεια.
Εξουσίες που μπορούν να καταπατούν δικαιώματα των εργαζομένων και τα δικαστήρια να στραγγαλίζουν τους εργαζόμενους που προσφεύγουν εναντίων των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Το Κράτος χρειάζεται μια κοινωνία απόλυτα ελεγχόμενη και άκρως φοβισμένη.
Ο καλλίτερος και πιο σίγουρος δρόμος είναι η θεσμοποίηση οποιουδήποτε σχήματος ή μηχανισμού που οι κοινωνίες δημιουργούν για την αυτοπροστασία τους, ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων των κοινωνικών τους ηγετών και η εκχώρηση εξουσιών και δύναμης λόγων και έργου στους «κοινωνικούς» τους ηγέτες, ώστε να συνειδητοποιεί το κάθε άτομο μιας κοινωνίας, ότι ούτε μπορεί να κρυφτεί, ούτε μπορεί να ενταχθεί σε μια συλλογικότητα δικαιωμάτων και αυτοπροστασίας, ούτε μπορεί να εκπροσωπηθεί από κανέναν, γιατί το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο.
Το άτομο ζει σε μια κατάσταση τρομοκρατίας που το οδηγεί στον ατομικισμό, την αφαίρεση και την αυτό-εξαίρεση από το πολιτικό-οικονομικό γίγνεσθαι.
Το άτομο προβάλλοντας τον φοβισμό του ως στοιχειώδη άμυνα αυτοπροστασίας του, εκτοπίζει καθετί που το περιβάλλει και εκτοπίζεται από αυτό.
Έτσι ο φόβος και η τρομοκρατία που του ασκείται, το οδηγεί να απορρίπτει οτιδήποτε προέρχεται ως προστατευτικός μηχανισμός από τον κοινωνικό του περίγυρο, να μην συμμετέχει σε διαδικασίες συγκρότησης επιμέρους κοινωνικών οργανώσεων, να υποπτεύεται ό,τι και όποιους προσπαθούν να τον πλησιάσουν ώστε να δημιουργηθούν συλλογικότητες που να μπορούν να ασκούν αντίρροπες δυνάμεις προς τις δυνάμεις του Κράτους και οικονομικού κατεστημένο, να απορρίπτει κάθε συμμετοχή που δεν θα είχε ένα προσωποποιημένο κέρδος, όπως μια μόνιμη θέση εργασίας, μια αύξηση του προσωπικού του μισθού κλπ.
Αυτός ο φόβος, και αυτό το αίσθημα τρομοκρατίας που επηρεάζει αποφασιστικά το άτομο, το οδηγεί μοιραία να αποφεύγει την ένταξή του στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά και να αντιδρά εχθρικά στις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Το άτομο είναι πλέον ευάλωτο και αδύναμο να αντιδράσει, έτσι που να καθίσταται καταδεχτικό στις «σειρήνες» που του δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα ασφάλειας και δικαίου και που το οδηγούν να υποθηκεύει το μέλλον του στα κόμματα εξουσίας και στους πολιτικούς την ίδια ακριβώς στιγμή που και αμφισβητεί τα κόμματα και εχθρεύεται του πολιτικούς.
Την ίδια ακριβώς στάση το άτομο διατηρεί για τα συνδικάτα και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Ολάκερη αυτή η φιλοσοφία που διέπει τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ευθύνεται για την αποστασιοποίηση των εργαζομένων από τον φυσικό τους χώρο, μιας και κατά την δομή συγκρότησης των κοινωνιών μιας δοσμένης εθνικής κοινωνίας, ο κορπορατισμός είναι αυτός που κυριαρχεί και επομένως ενώ αποτελεί αναγκαιότητα η σύσταση οργανώσεων εργαζομένων, εντούτοις οι ηγεσίες των συνδικάτων απωθούν τους εργαζόμενους από την συνειδητοποίηση αυτής της ανάγκης.

Η φιλοσοφία αυτή οδήγησε τους διαχειριστές της ανώτατης συνδικαλιστικής εξουσίας στην διοργάνωση μιας τέτοιας βαρύτητας διεθνούς διάσκεψη φροντίζοντας πρώτα απ’ όλα να αποκλείσουν από την έννοια και την ουσία της συνδικαλιστικής ηγεσίας, τον Αντιπρόεδρο της ΓΣΕΕ και εκπρόσωπο της Αυτόνομης Παρέμβασης, καθώς και τον εκπρόσωπο του ΠΑΜΕ, σ. Πέρρο, μιας και θεωρούν ιδιοκτησία τους τόσο την ΓΣΕΕ όσο και τις ανάγκες και τα προβλήματα των εργαζομένων.
Προχωρώντας όμως ένα βήμα παραπάνω, τα προβλήματα αυτά καλούνται να τα επιλύσουν, το κόμμα που κυβέρνησε και περιμένει να ξανακυβερνήσει αλλά και το κόμμα που είναι σήμερα κυβέρνηση. Επομένως είναι εύλογος ο αποκλεισμός των άλλων Παρατάξεων καθώς και η αποψίλωση του Αντιπροέδρου της ΓΣΕΕ, καθώς οι εμπιστευμένοι των κομμάτων στην ανώτατη ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος λειτουργούν ως αρχιερείς που ευλογούν τα γένια τους.
Άλλωστε δεν πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ, ότι η ΓΣΕΕ αποτελεί τον θεματοφύλακα των συμφερόντων του Κράτους που δεν είναι άλλος από την «προσαρμογή» των συμφερόντων της εργαζόμενης κοινωνίας στις ανάγκες και τα συμφέροντα που το Κράτος εκπροσωπεί και προστατεύει.
Αλλοίμονο αν η ΓΣΕΕ αποτελούσε τον πρωτοστάτη της ανατροπής των συμφερόντων του Κράτους και της «κοινωνίας» των συμφερόντων που προστατεύει. Τότε η ΓΣΕΕ θα αποτελούσε μια καθαρή Συνδικαλιστική οργάνωση, που απεύχονται Κράτος και Κόμματα.