Η ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΜΟΥ στο ΠΑΝ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ

Η ΓΣΕΕ αποτελεί θεσμικό παράγοντα που διαβουλεύεται για ολόκληρη την κοινωνία και επομένως δεν μπορεί να τοποθετηθεί κάτω από την σημαία της νεολαίας.
Σε ελεύθερη απόδοση αυτό υποστήριξε ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, στην τοποθέτηση φοιτητών που προσκάλεσαν την ΓΣΕΕ στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο με προκήρυξη 24ωρης απεργίας.
Δικαιολογήθηκε ο κ. Παναγόπουλος, ότι είναι κουρασμένοι από τις Γενικές απεργίες και οικονομικά αποδυναμωμένοι οι εργαζόμενοι για να τους οδηγήσουμε σε νέα απεργία.
Η Γενική Απεργία είναι πολιτική πράξη, δήλωσε ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ.

Πολιτική πράξη το 1918, ήταν η σύσταση της ΓΣΕΕ.
Την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος δεν φτάνει να την αποστηθίζουμε για να δείχνουμε πόσο καλοί μαθητές είμαστε, στις «εξετάσεις» που μας βάζουν ή που εκθέτουμε τον εαυτό μας για να αυτοαναγορευτούμε αδιαφιλονίκητοι ηγέτες.

Η ΓΣΕΕ όταν γεννήθηκε, γεννήθηκε για να `βρουν την ζωή τους οι εργαζόμενοι. Να την διαφεντεύουν, να την δουν να ανθίζει, να υποτάξουν το Κράτος, να υποτάξουν τις εξουσίες, να υποτάξουν την εκμετάλλευση, τα αδιέξοδα, τους συμβιβασμούς, τις δηλώσεις υποτέλειας, να δημιουργήσουν το μέλλον που τους αξίζει, το μέλλον που θέλουν, το δικαίωμα του λόγου και της πράξης, το δικαίωμα στο παρόν και στο μέλλον, στο σήμερα και το αύριο, στις νέες γενιές χωρίς να τους υποθηκεύουν την ζωή τους, χωρίς να τις εντάσσουν στην εκμετάλλευση των κομμάτων , των Κρατικών Θεσμών, των ατομικών ή εξατομικευμένων επιδιώξεων, της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων.
Η ΓΣΕΕ γεννήθηκε για να υπηρετεί τους εργαζόμενους και να δημιουργήσει μια ισχυρή και συντεταγμένη κοινωνία εργαζομένων που να διεκδικεί και να ελέγχει και όχι να υπηρετεί συμφέροντα και συμβιβασμούς.
Όχι να υπηρετεί Σωτήρες και να αναζητά Σωτήρες.
Όχι να υποτάσσει τα θέλω και τα οράματα των εργαζομένων και των οικογενειών τους στα θέλω του Κράτους και της νομιμοφροσύνης που απαιτεί το Κράτος.
Όχι να διεκδικεί σύμφωνα με τον κρατικοδίαιτο θεσμικό της ρόλο και να διαμορφώνει πολιτικό λόγο σύμφωνο με τις κομματικές ανάγκες και των πλειοψηφιών που αντιστοιχίζονται σ’ αυτές, αδιαφορώντας γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αρνείται να ενταχθεί στα σωματεία.
Αρνούνται την ύπαρξη εργατικού κινήματος και οι εργαζόμενοι αρνούνται να τους χρησιμοποιούν, αρνούνται να τους εκπροσωπούν οι αρεστοί των κομματικών ηγεσιών, αρνούνται να τους εντάσσουν σε συνθήματα και λάβαρα που δεν υπηρετούν την κοινωνία παρά το Κράτος και τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού.

Οι νέες γενιές, οι νέοι άνθρωποι, η ελπίδα αυτού του τόπου, έχουν ένα χρέος.
Να προχωρήσουν μπροστά δημιουργώντας όρους και δρόμους για μια νέα αλλά υπαρκτή και συγκροτημένη κοινωνία κοινοτήτων, που να ασκεί εξουσία, που να ασκεί πολιτική που να επιβάλει αποφάσεις, διεκδικήσεις, οράματα και μέλλον στο Κράτος και ό,τι αυτό εκπροσωπεί.
Να δημιουργήσουν τον μέλλον τους, όπως τους αξίζει και όπως το επιθυμούν, όπως εκείνοι το επιλέγουν απαξιώνοντας το παρόν και τα ναρκοθετημένα σχήματα που εμείς δημιουργήσαμε και που θέλουμε την διαιώνιση τους γιατί μας βολεύουν.
Να χαράξουν δρόμους μέσα από συλλογικούς αγώνες και συλλογικούς κοινωνικούς θεσμούς. Να δημιουργούν το μέλλον τους με κινηματικούς όρους και με όρους συγκροτημένης συλλογικής κοινωνίας που συγκρούεται και δεν υποτάσσεται.
Να μην υποτάσσεται και να μην συνθηκολογεί.
Να επιδιώκει το ανώτερο και το ανέφικτο. Το ουτοπικό.
Χωρίς την ουτοπία ο δρόμος για τον ενταφιασμό του ανθρώπου, της φύσης και των οραμάτων, είναι στρωμένος με άνθη και ωσαννά.
Χωρίς την ουτοπία η βαρβαρότητα και η χλέπα αντικαθιστούν και δημιουργούν αξίες και κανόνες ηθικής για υποταγμένους και αφεντάδες. Για «καθαρά» κολάρα και υποτακτικούς.
Για μπάτσους που είναι το Κράτος και Κυβερνήσεις του παρακράτους.
Για Κράτος ιδιώτη και εκπορνευτή συνειδήσεων και ανθρωπισμού.
Για αριστοκράτες και πληβείους.
Για ιδιοκτήτες της γνώσης και πτυχία της μιζέριας και της απόγνωσης.
Για ότι μας συμβαίνει σήμερα και ό,τι δεν μπορούμε να ανατρέψουμε.