ΠΕΡΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ, Ο ΛΟΓΟΣ....

ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Ι. Παναγόπουλος:
«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα όπου, λόγω του χαμηλού πρώτου μισθού, το 14% των πτωχών είναι ταυτόχρονα και εργαζόμενοι. Αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί και να διορθωθεί»

ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δ. Δασκαλόπουλος:
στην ερώτηση: «Θα θέσετε πήχη τα 800 ευρώ κατώτατο μισθό;», λέγοντας: «Έχουμε μια σκληρή πραγματικότητα στην οικονομία που δεν μπορούμε να μη λάβουμε υπόψη μας. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα περιορίζει το τι μπορούμε να κάνουμε»….. «Περιμένουμε από τη ΓΣΕΕ να μας διευκρινίσει τον τρόπο με τον οποίον πιστεύει ότι μπορεί να γίνει, για να δούμε αν είναι πράγματι εφικτό»
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Είναι καιρός να ξαναδούμε εξαρχής τα ζητήματα συλλογικών συμβάσεων , το νομικό καθεστώς που τα διέπει και που διαμορφώνεται εξαιτίας των συλλογικών συμβάσεων, καθώς και την τύχη των ομοσπονδιακών - κλαδικών που έπονται.


Η στόχευση της ΓΣΕΕ στην απόκτηση αγοραστικής δύναμης που ξεπερνά ή ισοφαρίζει τα όρια της φτώχειας, του εισαγωγικού μισθού, προφανώς έχει καθυστερήσει υπερβολικά από αγκυλώσεις του παρελθόντος, και μάλιστα αγκυλώσεις των ηγεσιών των παρατάξεων στο επίπεδο της Συνομοσπονδίας υπέρ της θεσμικής και διαπραγματευτικής ισχύος των Ομοσπονδιακών – κλαδικών συμβάσεων.

Όμως σήμερα προφανώς αποκτά άλλα χαρακτηριστικά, που ανεξάρτητα τους μαξιμαλιστικού στόχους του ΠΑΜΕ, πρέπει να χαιρετιστεί η ποιοτική διαφορά της σκέψης και των στόχων της νέας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Για τον λόγο αυτό οφείλουν οι εργαζόμενοι να αγκαλιάσουν την πρόταση της ΓΣΕΕ και να συμμετέχουν δυναμικά στην απεργιακή κινητοποίηση.

Υπάρχει, και από ότι φαίνεται θα υπάρχει, ένα αγκάθι στις σχέσεις συνδικαλιστικού προσανατολισμού των Επαγγελματικών Οργανώσεων και εκείνου που πραγματικά είναι, δηλαδή οργανώσεις οργανωμένων συμφερόντων που στοχεύουν στην υπεράσπιση και μεγέθυνση της υπεροχής τους σε βάρος άλλων αντίστοιχων χώρων, τροφοδοτώντας με νερό τον μύλο της διάσπασης και της αποϊδεολογικοποίησης του κινήματος των εργαζομένων, σε έναν Αντί- συνδικαλιστικό λόγο και σε μια Αντί – συνδικαλιστική οργάνωση.

Η ΓΣΕΕ θα έπρεπε να προχωρούσε σε μια υιοθέτηση μιας διαφορετικής φιλοσοφίας περι των συλλογικών συμβάσεων, ανατρέποντας τις δευτεροβάθμιες Επαγγελματικές Οργανώσεις από αυτό που είναι, μετατρέποντας τες σε συνδικαλιστικά συλλογικά, πανελλαδικά κλαδικα πρωτοβάθμια όργανα, αντικαθιστώντας τα τοπικά κλαδικά που πρέπει να καταργηθούν,  ισχυροποιώντας την θέση των Εργατικών Κέντρων.

Το δικαίωμα στην διαπραγμάτευση και η οριοθέτηση του ύψους των μισθών, πρέπει να προστατευθεί ως εργαλείο συνοχής των εργαζομένων και να απεγκλωβιστεί από την συνδικαλιστική δράση και ολοκλήρωση των συλλογικών οργανώσεων των εργαζομένων, όπου το ζητούμενο των συλλογικών οργανώσεων, είναι ο συνδικαλισμός και όχι ο επαγγελματισμός, όπου καθοριστικός όρος και λόγος ύπαρξης τους είναι η δυνατότητα διαπραγμάτευσης μισθολογικών αυξήσεων.

Επομένως η ΓΣΕΕ οφείλει, αν και όφειλε, να διαπραγματεύεται τον εισαγωγικό μισθό βάσης, του νέο-προσερχόμενου και της νέο-προσερχόμενης στην παραγωγή, και όχι σε κάθε εργασιακό χώρο, ( πρέπει να αλλάξει το νομικό καθεστώς που διέπει τον βασικό μισθό) καθώς και το ύψος του καταβαλλόμενου, επί του συνόλου των αποδοχών, ποσοστού αύξησης όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα της επαγγελματικής σχέσης τους με την παραγωγή (ειδικότητα, σχέση εργασίας).

Το νομικό καθεστώς που διέπει τον «βασικό μισθό» δεν επιτρέπεται στα τα συνδικάτα, δεν επιτρέπεται στην ΓΣΕΕ, να αποτελεί εργαλείο «νουθεσίας» του Κράτους που καθορίζει ( επιβάλει) τις εργασιακές σχέσεις, αλλά αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της συλλογικότητας και των συλλογικών διαπραγματεύσεων μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.

Ως βασικό μισθό, οφείλει η ΓΣΕΕ να διαπραγματευτεί με τις Εργοδοτικές Οργανώσεις, τον μισθό πρώτης εισαγωγής στον χώρο της εργασίας κάθε νέου εργαζόμενου ή εργαζόμενης και όχι τον εισαγωγικό μισθό που λαμβάνει ο εργαζόμενος ή η εργαζόμενη όταν επαναπροσλαμβάνεται σε άλλον εργοδότη.

Παράδειγμα: Ένας εργαζόμενος απασχολείται επί δέκα χρόνια σε μια επιχείρηση και έχει διαμορφώσει ένα μισθό μια Α΄ τάξης. Αυτός ο εργαζόμενος προσλαμβάνεται στην συνέχεια από μια άλλη επιχείρηση. Ο μισθός τους δεν μπορεί να περιορίζεται στον βασικό με τις τριετίες και τα οικογενειακά επιδόματα, αλλά με το μισθό όπως είχε διαμορφωθεί στην, επί μια δεκαετία απασχόληση του, στην προηγούμενη επιχείρηση, εκτός των ειδικών επιδομάτων που ελάμβανε, αν η επιχείρηση δραστηριοποιούταν σε άλλο, αντίθετο αντικείμενο παραγωγής από το αντικείμενο παραγωγής της νέας επιχείρησης.

Σ’ αυτό, διευκολύνει μόνο η περίπτωση κατά την οποία ο Έχων την ευθύνη διαμόρφωσης των μισθών μέσω των συλλογικών διαπραγματεύσεων είναι, από την μεριά των εργαζομένων η ΓΣΕΕ και από την μεριά των εργοδοτών, τα Συλλογικά όργανα των Εργοδοτών. Όταν δηλαδή δεν εμπλέκονται οι Ομοσπονδιακές Επαγγελματικές Οργανώσεις.

Μια τέτοια διαδικασία, είναι ένας δρόμος συνδικαλιστικοποίησης του οργανωμένου κινήματος των εργαζομένων, καθώς και δρόμος ταξικής αντίληψης και συνείδησης, που η μέχρι σήμερα μορφολογία – πολιτική, ιδεολογική, οργανωτική- των οργανώσεων των εργαζομένων δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια στην συνοχή, στην ενότητα και στην ιδεολογική συγκρότηση της μέσης συνείδησης και επιδεινώνεται από τον ανταγωνισμό των μισθολογικών διαφοροποιήσεων.

Αυτός ο μισθολογικός ανταγωνισμός έχει επιφέρει προσθετικά βάρη στην κοινωνία των εργαζομένων και κυρίως των ασθενών μισθολογικά κοινωνικών ομάδων σε σχέση με την ακρίβεια υπηρεσιών και προϊόντων, όπως των ΔΕΚΟ.