ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 2

Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
( ΤΟ ΑΙΤΙΟ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΤΟ 2004)

Ενώ η ανικανότητα της Σοσιαλδημοκρατίας να υπερασπιστεί τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατηρήσει την πλήρη απασχόληση στους εργάτες κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης το 1930, αποτέλεσε εφαλτήριο ανόδου του Εθνικοσοσιαλισμού, στην πρόσφατη περίοδο της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ με Πρωθυπουργό τον κ. Σημίτη, καθοδήγησε στο όνομα του Σοσιαλισμού την ενοχοποίηση της πλήρους απασχόλησης, εφεύρε την έννοια του απασχολήσιμου και στην θέση της έβαλε την δημιουργία ευκαιριών απασχόλησης και τις δεξιότητες και δημιούργησε τις προϋποθέσεις να συγκροτηθεί σε πολιτικό υποκείμενο ο Ελληνικός Φασισμός με το ΛΑΟΣ υπο την ηγεσία του κ. Καρατζαφέρη.Με τον τρόπο αυτό δυσφήμισε την σοσιαλιστική προοπτική και το όραμα του Σοσιαλιστικού Μετασχηματισμού ταυτίζοντας τον με τον εκσυγχρονισμό και τον νεοφιλελευθερισμό.Έτσι στο μυαλό των εργατών και των αγροτών αλλά και της φτωχότερης μεσαίας τάξης, ο σοσιαλισμός ήταν μια παραλλαγή της Δεξιάς που δημιούργησε τις αναγκαίες σταθερές για την παλινόρθωση της Κυβερνητικής Δεξιάς.Το 2004 όταν το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε στις βουλευτικές εκλογές, ηττήθηκε μόνο για αυτό τον λόγο, που όμως κανένας δεν θέλει να παραδεχτεί, αφού οι θιασώτες του πολιτικού και ιδεολογικού εκτροχιασμού πρόσφατα διεκδίκησαν την θέση του Κυρίαρχου, δηλαδή του Προέδρου του κόμματος.Ο εκτροχιασμός αυτός έδωσε την δυνατότητα από την μια να ηττηθεί η Σοσιαλιστική προοπτική και από την άλλη να εδραιωθεί με χωριστά οργανωτικά χαρακτηριστικά ο φασισμός που σαν ιδέα υπηρετεί το κοινοβουλευτικό κόμμα του Καρατζαφέρη, το ΛΑΟΣ.Μέχρις την περίοδο αυτή η ιδέα του φασισμού είχε βρει ασφαλές καταφύγιο μέσα στο κόμμα της Δεξιάς και αποτελούσε σύμφυτο περιεχόμενο και πολιτικό υποκείμενο της συνολικής δράσης της Ν.Δ. , όπως αυτή δημιουργήθηκε από τον Κ. Καραμανλή αμέσως μετά την πτώση της Χούντας και αποτέλεσε φυσική εξέλιξη της ΕΡΕ.Η δημιουργία του νεοφασιστικού ( ελεγχόμενα εθνικοσοσιαλιστικού) κόμματος του Καρατζαφέρη αποδέσμευσε ορισμένες ενοχοποιητικές δυνάμεις από το κόμμα της Ν.Δ. που εκμεταλλεύτηκε με αρκετή μαεστρία ο Κ. Καραμανλής, ο νεώτερος.Παρ’ όλο που εξακολουθεί η Ν.Δ. να παράγει φασισμό και η πολιτικής της να εδράζεται πάνω σ’ αυτόν, η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του οργανωμένου φασισμού, την απαλλάσσει προσωρινά από την κατηγορία της «επάρατης Δεξιάς».Παρ’ ότι πολλοί πιστεύουν ότι ο Καραμανλής έκανε σημαντικές προσπάθειες να αποτύχει η εκλογική εκστρατεία του φασιστικού κόμματος του Καρατζαφέρη στις εκλογές του 2007, εντούτοις με εξίσου αξιοζήλευτη μαεστρία έβαλε πλάτες να έχει μια δυναμική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.Θα πρέπει λοιπόν να παίρνουμε υπόψη μας και ιστορικά γεγονότα και αντίστοιχες εποχές που η κρίση έδρασε ασφυκτικά σε βάρος των εργατικών κινημάτων, εμπόδισε την εγκαθίδρυση της Σοσιαλδημοκρατίας ως πολίτευμα , ενσωμάτωσε σε καθεστωτικές αξίες τα μεσαία στρώματα, έδωσε ευκαιρίες στα φασιστικά κινήματα να καταλάβουν την κυβερνητική εξουσία και να οδηγήσουν την Ευρώπη σε δύο παγκόσμιους πολέμους.Στις μέρες μας και πάλι η Σοσιαλδημοκρατία μαζί με τα κομμουνιστικά κόμματα και την ανεμπόδιστη διαμάχη μεταξύ τους, έχουν οδηγήσει είτε ο φασισμός να αποκτά μεγαλύτερη διεισδυτικότητα στις μάζες μέσα από οργανωμένα πολιτικά υποκείμενα είτε να χειραγωγείται και να χρησιμοποιείται από τα Δημοκρατικά Δεξιά κόμματα , στην μεγιστοποίηση της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης.Την χρυσή περίοδο του ΠΑΣΟΚ ( την Πρώτη τετραετία του Α. Παπανδρέου) η παλινδρόμηση και η ασάφεια του τι επεδίωκε ή τι επιθυμούσε η Ελληνική Σοσιαλδημοκρατία , καθώς και η ατολμία της Κυβέρνησης τότε, δεν μπόρεσε να ανατρέψει καθεστωτικές αντιλήψεις ούτε να εγγυηθεί την κοινωνικοποίηση της ανάπτυξης του κεφαλαίου ώστε να μεταβολιστεί η συνειδησιακή νοοτροπία της Ελληνικής κοινωνίας και του Κράτους.Το εργατικό κίνημα μπορεί να ήταν ρεφορμιστικό όμως παρ’ όλα αυτά δεν ήταν καθόλου επαναστατικό.Γιατί δεν αποτελεί εμπόδιο ο ρεφορμισμός στις επαναστάσεις του εργατικού κινήματος σε μια πορεία κατάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας. Το εργατικό κίνημα δεν είχε ποτέ διατυπώσει την διεκδίκηση της Κυβερνητικής εξουσίας αλλά πρόσμενε την συμμετοχή του σ’ αυτήν ως ανταμοιβή της ενεργής του συμμετοχής στην εκθρόνιση της Δεξιάς από την Κυβερνητική εξουσία.Το δυστύχημα για το εργατικό κίνημα ήταν η προσχώρηση της ηγεσίας του, σε ότι αφορά την ΠΑΣΚΕ , στο συντηρητισμό και την προσκόλληση με συνέπεια στο άρμα του εκσυγχρονισμού.Η ηγεσία των ρεφορμιστών της Σοσιαλδημοκρατικής πτέρυγας στην ΓΣΕΕ, άνηκαν και ανήκουν στην μεσαία μικροαστική τάξη των μισθωτών και επομένως είναι επιδιωκόμενα επιρρεπείς στην αφομοίωση τους από τον κυβερνητισμό και τον νέο-πλουτισμό.Γι’ αυτό και δεν εμποδίστηκε ο εκτροχιασμός του ΠΑΣΟΚ προς τα δεξιά, και εξαργύρωσαν την υποστήριξη τους αυτή με την εκλογή τους στο κοινοβούλιο και με σαφή ροπή στον πλουτισμό.Έδωσαν όμως την δυνατότητα της συγκατοίκησης στο άλλοθι και της μεσαίας μικροαστικής τάξη των Δεξιών μισθωτών, που στο πρόσωπό του βρήκαν τους όμοιους τους.Η συνολική εικόνα της Σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του εργατικού κινήματος συντέλεσε αποφασιστικά στην απομάκρυνση των εργαζομένων στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες από τα συνδικάτα δημιουργώντας ένα σημαντικό κενό στην συνολική εικόνα του οργανωμένου εργατικού κινήματος που έμελλε να καλυφθεί από μια διάσπαση του μεσαίου μικροαστικού χώρου των εργαζομένων στο Δημόσιο ( επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας), έτσι που σε ονομαστικούς αριθμούς να φαίνεται μια ανάπτυξη των οργανωμένων δυνάμεων της εργασίας.Το αν απέτυχαν συνολικά οι σοσιαλδημοκράτες του εργατικού κινήματος και αφυδάτωσαν τον στόχο του Σοσιαλιστικού Μετασχηματισμού πρέπει να το εξετάσουμε βαθύτερα ώστε να διαπιστώσουμε τα ποιο δυναμικά αίτια της αφομοίωσης τους , όπως να εξετάσουμε το γιατί στις περιόδους οικονομικής άνθησης το Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας, βιώνοντας τον ρεφορμισμό του επιβίωσε ως Κυβέρνηση μέχρι το 1931 αλλά χρειάστηκε το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο για να ξαναβρεί την επαφή του με το εργατικό κίνημα και τις λαϊκές δυνάμεις ή το αντίστοιχο του στην Σουηδία.Ο ρεφορμισμός δεν αποτέλεσε εμπόδιο σε μια ειρηνική «επανάσταση», επιβολής της Σοσιαλδημοκρατίας, στην κοινωνία και το Κράτος.Εξακολουθούμε να θαυμάζουμε το Σουηδικό μοντέλο σοσιαλδημοκρατίας το οποίο επιβίωσε πολύ περισσότερο από ότι ο Μπολσεβικισμός με την Ρωσική Επανάσταση του Λένιν, αλλά κανείς δεν έχει διάθεση να μελετήσει σε βάθος τα αίτια παρά μόνο επιφανειακά προσπαθεί να μιμηθεί ως κακόγουστη φάρσα, πτυχές της δράσης του και να προσπαθεί αυτούσια να τις μεταφέρει χωρίς καν να μπει στον κόπο να αναλύσει την Ελληνική πραγματικότητα και τι την δημιούργησε.Η σημερινή, περισσότερο Φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία, που έχει απορρίψει τον ριζοσπαστισμό και προσπαθεί να διαχειριστεί τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής επέκτασης και να αντιπαραθέσει το πράσινο μοντέλο ανάπτυξης κινείται στα ίδια πλαίσια διατήρησης των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων , αρνούμενη να παραδεχτεί ότι η ανατροπή τους αποτελούν πρόοδο των κοινωνιών.Τα εργατικά κινήματα που επισκιάζονται από την ηγεμονία των συντηρητικών ρεφορμιστών της μεσαίας μικροαστικής τάξης, ακολουθούν μια πορεία αποσπασματικών εντάσεων και διεκδικήσεων που δεν εντάσσονται σε ένα γενικότερο σχεδιασμό άσκησης κυβερνητικής εξουσίας.Με χαμένη την αξιοπιστία τους προσπαθούν να αγκιστρωθούν από προβλήματα που δημιουργούνται με την γενικευμένη ανατροπή σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Διεκδικούν την χαμένη αξιοπιστία τους και την χαμένη τιμή τους μέσα από αποσπασματικούς αγώνες όταν έχουν ταυτόχρονα προσχωρήσει στον νέο-συντηρητισμό και στην προσπάθεια υπεράσπισης των «εξουσιών» τους ως μεσαία μικροαστική τάξη.