
« η περίοδος της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης και πολύ περισσότερο η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη χειροτέρευση της θέσης του κόσμου της εργασίας…»
Ο νεοφιλελευθερισμός μπορεί να οδήγησε σε κρίση το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, ανταλλαγής και εμπορίου, αλλά ως επιστημονική θεώρηση της ηγεμονίας της αγοράς, δεν υφίσταται σε κρίση, ούτε σαν οικονομικό μοντέλο.
Εάν η ανάπτυξη του κεφαλαίου στις οικονομίες της Δύσης, δημιούργησε υπερσυσσώρευση κεφαλαίου με σχετικά ή μέγιστα χαμηλά ποσοστά πληθωρισμού, εντούτοις η ίδια η υπερσυσσώρευση έπνιξε της οικονομίες ελλείψει οξυγόνου.
Η κρίση είναι αποτέλεσμα αδυναμίας διοχέτευσης της υπερσυσσώρευσης στις αγορές κατανάλωσης, όπως η ελληνική οικονομία, αλλά και μια κατευθυνόμενη ενέργεια που στοχεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, μετά την προσάρτηση των 15 νέων χωρών και η επίτευξη δημιουργίας μιας προνομιακής αγοράς για την διοχέτευση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου της Ευρωπαϊκής Δύσης, που απέκλειε τις ΗΠΑ.
Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου για να μην δημιουργεί κρίσεις, μικρές ή μεγάλες, προϋποθέτει αγορές ικανές στην απορρόφηση αυτών των κεφαλαίων.
Οι οικονομίες τέτοιων χωρών, που εξαναγκάζονται να ακολουθήσουν την εισαγόμενη ανάπτυξη αδυνατούν να παρακολουθήσουν και να προσαρμοστούν στις ανάγκες απορρόφησης του πλεονάσματος που δημιουργεί η συσσώρευση κεφαλαίων.
Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την αποδοχή της επανακοινωνικοποίησης της στρατηγικής της ανάπτυξης, μέσα από την διαδικασία ανακατεύθυνσης των επενδύσεων από επενδύσεις έντασης κεφαλαίου σε επένδυσης έντασης εργασίας. Δηλαδή ανατροπή της βάσης της Στρατηγικής της Ανάπτυξης.
Ο εκσυγχρονισμός που προηγήθηκε του Νεοφιλελευθερισμού στην χώρα μας αλλά και πριν από εμάς σε άλλες χώρες, ανέτρεψε την σχέση κεφαλαίου – παραγωγικών δυνάμεων προωθώντας ένα σημαντικό μέρος του πλεονάσματος, σε μη παραγωγικές δραστηριότητες ( επενδύσεις στο Τριτογενή τομέα και τις υπηρεσίες, κυρίως εξυπηρέτησης του χρηματοπιστωτικού) και διευκόλυνε την εκροή – μετανάστευση κεφαλαίων και την αντικατέστησε με την εισαγωγή μη αναγκαίων προϊόντων.
Η οικονομική στρατηγική της Κυβέρνησης που δεν διαφέρει εκείνης του ΠΑΣΟΚ, γιατί τα επιμέρους μοντέλα ανάπτυξης έχουν τον ίδιο προσανατολισμό, δηλαδή την αγορά επενδύσεων ξένων κεφαλαίων, κατάστρεψε σημαντικό μέρος της παλιάς ανάπτυξης που βασιζόταν στον δευτερογενή και πρωτογενή τομέα και που ασκούσε προστατευτισμό στην κοινωνική διάσταση του Κράτους.
Πολλοί είναι σήμερα εκείνοι, και κυρίως νέοι επιχειρηματίες, που υποστηρίζουν ότι η Ελληνική οικονομία πρέπει να ωθηθεί σε δυναμικές επενδύσεις παραγωγής νέων τεχνολογικών προϊόντων.
Το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ προπαγανδίζει την στρατηγικής της Πράσινης ανάπτυξης.
Ουσιαστικά ζητούν την μεταβολή της Ελληνικής οικονομίας σε αγορά υποδοχής τμήματος της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου υπό τύπον επενδύσεων προϊόντων νέας τεχνολογίας, ως αντίδοτο στην κρίση.
Ξεχνούν όμως ότι η αδυναμία των οικονομιών όπως η δικής μας να αναλάβουν μέρος του πλεονάσματος υπερσύγχρονης οικονομίας και τεχνολογιών που η συσσώρευση δημιούργησε καθώς και ο μαρασμός που αυτά τα μοντέλα προκαλούν στην εσωτερική αγορά, ευθύνονται κατά κύριο λόγο για την σημερινή κρίση.
Δεν είναι τυχαία ούτε η μείωση της βιομηχανικής παραγωγής, ούτε των κατασκευών, ούτε της βιοτεχνικής, ούτε των εξαγωγών.
Μια μεταβολή όμως του προσανατολισμού προμήθειας από τις εξωτερικές αγορές στην εσωτερική αγορά, θα σήμαινε ανατροφοδότηση με αλλαγή κατεύθυνσης των επενδύσεων, από τον τριτογενή προς τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα οικονομικής δραστηριότητας.
Αυτό θα είχε σαν συνέπεια την επανεπένδυση στην αγροτική παραγωγή, στην ανατροφοδότηση των βιομηχανοποιημένων προϊόντων με πρώτες ύλες εγχώριας παραγωγής, την αύξηση του κύκλου εργασιών των βιοτεχνικών μονάδων, την μείωση των εισαγόμενων προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης, την αύξηση της απασχόλησης κλπ.
Παράλληλα η αγορά πολυεθνικών πλεονασμάτων υπερσύγχρονης τεχνολογίας πρέπει να αναπτυχθεί στην βάση υποστήριξης της εσωτερικής έρευνα και ως υποβοηθητικά εργαλεία ανάπτυξης σύγχρονης, ντόπιας τεχνογνωσίας και τεχνολογίας και όχι πλήρης παραγωγικές επενδύσεις αμιγώς πολυεθνικών προϊόντων, που μπορούν να εκβιάζουν την Ελληνική οικονομία.
Από την προώθηση των παραγωγικών πόρων και του πλεονάσματος σε ξένες επενδύσεις και τον πολλαπλασιασμό του γραφειοκρατικού εμπορίου και των υπηρεσιών του τριτογενή τομές, πρέπει να προωθήσουμε την επαναστροφή των επενδύσεων από το κέντρο στην περιφέρεια. Από την «πόλη» στο εσωτερικό της χώρας.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Αν λοιπόν επιδίωξη της Αριστεράς ήταν η έξοδος από την κρίση να συνδυαστεί με μια πορεία σοσιαλιστικής μετασχηματοποίησης των κοινωνιών, και αυτό αποτελούσε άμεσο στρατηγικό στόχο, τότε μιλάμε όχι απλώς για την κοινωνικοποίηση της υπάρχουσας παραγωγής, αλλά για το ξερίζωμα των παλιών οικονομικών στρατηγικών ανάπτυξης με δημιουργία καινούργιων. Παραδείγματος χάρη, Σύμφωνο Σταθερότητας ή επανακρατικοποίηση τραπεζών που έχουν δεσπόζουσα θέση στην οικονομία, σμίκρυνση του όγκου της βιοτεχνικής οικονομίας με ενίσχυση της Βιομηχανικής κλπ.
Σε περιόδους γενικευμένης κρίσης, πρέπει να προσανατολίζεται η οικονομία στην δυναμική ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών και στην χρηματοδότηση καταναλωτικών προϊόντων εσωτερικής παραγωγής και όχι αυτή η εγκληματική απόφαση Παπαθανασίου , για την μείωση των τελών ταξινόμησης, που ουσιαστικά επιβαρύνει την Ελληνική οικονομία με πρόσθετα βάρη, επιμηκύνοντας την κρίση και επιδεινώνοντας το χρέος των εμπορευματικών συναλλαγών, αφού επί της ουσίας τροφοδοτεί τις οικονομίες τρίτων χωρών με δάνεια ακριβού χρήματος τα οποία θα πληρώνει ο Ελληνικός Λαός.
Επομένως, αν ο εκσυγχρονισμός εμπόδισε την ορθολογική κατανομή των πόρων και της ανθρώπινης εργασίας, δημιουργώντας μεγάλες ταξικές περιφερειακές και κλαδικές ανισορροπίες, διευκόλυνε το πέρασμα του νεοφιλελευθερισμού χωρίς εμπόδια.
Αδικούμε την οικονομία όταν χρεώνουμε στο ΠΑΣΟΚ νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική στις προτάσεις του ή στην διαχείριση του Κράτους την περίοδο Σημίτη.
Ο εκσυγχρονισμός αποσάρθρωσε τελείως την Ελληνική οικονομία και έστρωσε το χαλί για να περάσει ανεμπόδιστα ο νεοφιλελευθερισμός.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα νεοφιλελευθερισμού είναι η ευρείας κλίμακας αποκρατικοποιήσεις.
Η ένταση αποκρατικοποιήσεων. δηλώνει ταυτόχρονα τον υπανάπτυκτο χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής σε οικονομίες αντίστοιχες με την δική μας.
Ο καπιταλισμός στις αναπτυγμένες οικονομίες ποτέ δεν επενδύει τα κεφάλαιά του σε δραστηριότητες παραγωγής υπηρεσιών.
Για το λόγο αυτό και οι αποκρατικοποιήσεις πραγματοποιούνται στην βάση πολύ χαμηλών και φτηνών εσόδων για το Κράτος, δεν οδηγούν στην ανάπτυξη, αφού δεν έχει τέτοιον προσανατολισμό η Ελληνική στρατηγικής της οικονομίας, και αποδυναμώνουν ότι διαπραγματευτικά «χαρτιά» απομένουν στο Κράτος.
Για να δούμε λοιπόν, πόσο βοήθησε η αποκρατικοποίηση των Τραπεζών την βιοτεχνική παραγωγή ή την βιομηχανική ή τις κατασκευές;
Τα αποτελέσματα από την συρρίκνωση του παραγόμενου βιομηχανοποιημένου προϊόντος και η δυσμενή μεταβολή του λόγου εισαγομένων προϊόντων προς εξαγόμενων προϊόντων, σε συνδυασμό με την διόγκωση του εξωτερικού χρέους, αποδεικνύουν την επιβράδυνση της οικονομίας και την αναποτελεσματικότητα της.
Οι μόνοι ωφελημένοι αυτού του προσανατολισμού της Ελληνικής οικονομίας είναι οι μάνατζερ.
Οι κύριοι αυτοί, με ένα απειροελάχιστο κίνδυνο θεωρούν τον εαυτόν τους και μπορούν να κορδώνονται ότι αποτελούν τους αυθεντικούς εκπρόσωπους του ιδιωτικού κεφαλαίου και μπορούν έτσι να μιλούν για την ανάπτυξη, τον ανταγωνισμό, το εμπόριο.
Οι ίδιοι αυτοί κύριοι, σε παγκόσμιο αλλά και τοπικό επίπεδο είναι εκείνοι που μας βεβαίωναν για την ηγεμονία της αγοράς και την δυνατότητα αυτορύθμισης και μόνο με την είσοδο των οικονομιών στο φάσμα της κρίσης ομολόγησαν ότι ήταν μια αυταπάτη και ότι έπεσαν έξω.
Έρχονται σήμερα και προτείνουν πάλι με το ίδιο προσωπικό κόστος που υπολογίζουν για τον εαυτό τους να μας υποδείξουν μέτρα εξόδου από την κρίση που στοχεύουν στην αποσάθρωση των κοινωνιών και των κοινωνικών – εργασιακών σχέσεων.
Εδώ τα συνδικάτα αλλά και η Αριστερά καλούνται να αναλάβουν πρωτοβουλίες